Actueel
alle pijlers
Cameraman RTL omgekomen in Georgie
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:41
GORI - Bij Russische bombardementen op de Georgische stad Gori is een journalist van het Nederlandse televisiestation RTL Nieuws omgekomen. Dat heeft de hoofdredacteur Harm Taselaar bevestigd aan de journalistenbond NVJ.
Cameraman RTL omgekomen
Stan Storimans (39) werkte als cameraman voor het RTL Nieuws. Samen met correspondent Jeroen Akkermans deed hij verslag van het conflict in Zuid-Ossetië.
Stroimans is door vermoedelijk Russisch mortiervuur om het leven gekomen. Akkermans raakte bij het bombardement lichtgewond, hij kreeg een scherf in zijn been. Ze zouden vanuit de lucht zijn aangevallen.
Volgens een zegsman van RTL waren de twee samen met enkele andere journalisten een buurt in Gori aan het bekijken die niet per se als gevaarlijk bekend stond. "Het gevaar kwam geheel onverwacht".
Volgens de RTL-directeur verkeert Jeroen Akkermans in complete shock. "We proberen hem en het lichaam van Stan zo snel mogelijk terug te halen. Twee psychologen gaan mee naar Gori om Jeroen bij te staan."
nu.nl
Vreselijk, voor alle betrokkenen, collega's en nabestaanden.
Cameraman RTL omgekomen
Stan Storimans (39) werkte als cameraman voor het RTL Nieuws. Samen met correspondent Jeroen Akkermans deed hij verslag van het conflict in Zuid-Ossetië.
Stroimans is door vermoedelijk Russisch mortiervuur om het leven gekomen. Akkermans raakte bij het bombardement lichtgewond, hij kreeg een scherf in zijn been. Ze zouden vanuit de lucht zijn aangevallen.
Volgens een zegsman van RTL waren de twee samen met enkele andere journalisten een buurt in Gori aan het bekijken die niet per se als gevaarlijk bekend stond. "Het gevaar kwam geheel onverwacht".
Volgens de RTL-directeur verkeert Jeroen Akkermans in complete shock. "We proberen hem en het lichaam van Stan zo snel mogelijk terug te halen. Twee psychologen gaan mee naar Gori om Jeroen bij te staan."
nu.nl
Vreselijk, voor alle betrokkenen, collega's en nabestaanden.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:57
Ik kan een heel eind met je meegaan, Lad.
Wel vraag ik me af en toe af hoe lang het nog zal duren voordat men zich meer Europaburger of zelfs wereldburger gaat voelen. Via internet en de reismogelijkheden wordt de wereld natuurlijk steeds 'kleiner'. Dat zal ongetwijfeld op de langere termijn gevolgen hebben.
Aan de andere kant heeft elk land zijn eigen wetten, geschiedenis en cultuur. Komt er een dag dat we bijvoorbeeld net zo geschokt zijn als er een Europese cameraman om het leven komt?
Wel vraag ik me af en toe af hoe lang het nog zal duren voordat men zich meer Europaburger of zelfs wereldburger gaat voelen. Via internet en de reismogelijkheden wordt de wereld natuurlijk steeds 'kleiner'. Dat zal ongetwijfeld op de langere termijn gevolgen hebben.
Aan de andere kant heeft elk land zijn eigen wetten, geschiedenis en cultuur. Komt er een dag dat we bijvoorbeeld net zo geschokt zijn als er een Europese cameraman om het leven komt?
donderdag 14 augustus 2008 om 15:00
Nee, ik vind eigenlijk van niet.
Het is ook een interessante vraag wat je precies onder 'nationalisme' verstaat. Dat woord heeft een vrij nare, bijna wat fascistische connotatie, maar wat is precies het verschil tussen nationalisme enerzijds en chauvinisme/patriottisme anderzijds?
Het woord is totaal uit de mode, maar ik beschouw mezelf wel als een patriot (maar óók als een wereldburger en een kosmopoliet, daar niet van).
donderdag 14 augustus 2008 om 15:04
Ja, maar wel naar beide kanten. Het gevoel van Europese eenwording leidt aan de ene kant tot meer 'Europees gevoel', maar er is ook een tegenreactie van mensen die zich in een tijd van globalisering steeds meer aan hun nationale identiteit gaan vastklampen - en de vervagende grenzen beschouwen als een bedreiging voor die nationale identiteit.
Voor de meeste Europeanen is het 'Europese gevoel' voorlopig politiek, economisch en administratief van aard, maar nog niet cultureel en persoonlijk. Dat zal vast langzaam veranderen, maar mede door het tegenwicht van de 'tegenbeweging' zal dat niet snel gaan, verwacht ik.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:14
@ Fleurtje: Ik ook niet.
Hoewel ook jij en ik er niet aan ontkomen dat een dode Nederlander soms wat dichter bij ons lijkt te liggen (al is het maar in de letterlijke zin van het woord...) denk ik ook niet ik minder empathie voel voor iemand uit een ander land.
Het hangt er gewoon van af of je 'inzoomt'. Als je in de krant ziet staan dat er bij een bombardement 1100 doden zijn gevallen, dan is dat maar een mededeling, met een getal erin. Als je het vermogen hebt om in te zoomen en het leed te zien, dan snijdt je dat van Zuid-Osseten, Irakzen, Afghanen, Amerikanen of Nederlanders even erg door je ziel.
Alleen: inzoomen op Nederland is net wat makkelijker. Da's een kwestie van perspectief, en daar ontkomt niemand aan.
Hoewel ook jij en ik er niet aan ontkomen dat een dode Nederlander soms wat dichter bij ons lijkt te liggen (al is het maar in de letterlijke zin van het woord...) denk ik ook niet ik minder empathie voel voor iemand uit een ander land.
Het hangt er gewoon van af of je 'inzoomt'. Als je in de krant ziet staan dat er bij een bombardement 1100 doden zijn gevallen, dan is dat maar een mededeling, met een getal erin. Als je het vermogen hebt om in te zoomen en het leed te zien, dan snijdt je dat van Zuid-Osseten, Irakzen, Afghanen, Amerikanen of Nederlanders even erg door je ziel.
Alleen: inzoomen op Nederland is net wat makkelijker. Da's een kwestie van perspectief, en daar ontkomt niemand aan.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:33
Maar (in aanvulling op het vorige) ben ik wel een patriot, om dat ouderwetse woord maar eens te gebruiken.
Ik vind bijvoorbeeld dat een Nederlander het Wilhelmus hoort te kennen en ervaar het als beschamend en treurig wanneer een Nederlander alleen maar 'lalala' mee kan zingen.
Ik vind dat onze jeugd degelijk onderwijs moet krijgen in de vaderlandse geschiedenis. Ik vind het een schandaal wanneer een Nederlander eigenlijk geen zinnig woord te zeggen heeft over wie Willem van Oranje en Michiel de Ruyter waren. Of wanneer een Nederlander eigenlijk geen flauw benul heeft van wat er in de meidagen van 1940 precies gebeurd is.
Elk Nederlands schoolkind hoort het volkslied te leren, het nodige over de vaderlandse geschiedenis te weten, en over de staatsinrichting. Ze horen een bepaald basispakket van grote Nederlandse literaire werken te hebben gelezen, omdat die je iets leren over wie wij, Nederlanders, eigenlijk zijn. Wat maakt ons Nederlanders? Wat betekent het om Nederlander te zijn? Waarom doen we in dit land de dingen zoals we ze doen?
Ik erger me aan mensen die daar hun schouders over ophalen, en ben er ook van overtuigd dat het gebrek aan een nationaal referentiekader (en dus een nationaal gevoel) heeft geleid tot een soort culturele identiteitscrisis - en díe is er weer de oorzaak van dat Nederlanders zo lomp tegen elkaar kunnen doen.
Daarom is het tv-programma Andere Tijden zo goed: dat geeft antwoorden op elementaire vragen over het 'Nederlands-zijn'. Wat maakt ons tot een 'volk'? Dat doen ze erg goed - en ik wil er ook maar mee aangeven dat míjn vorm van patriottisme dus niet conservatief en militant is, en al helemaal niet gepaard gaat met superioriteitsgevoel tegenover andere volken.
Ik vind bijvoorbeeld dat een Nederlander het Wilhelmus hoort te kennen en ervaar het als beschamend en treurig wanneer een Nederlander alleen maar 'lalala' mee kan zingen.
Ik vind dat onze jeugd degelijk onderwijs moet krijgen in de vaderlandse geschiedenis. Ik vind het een schandaal wanneer een Nederlander eigenlijk geen zinnig woord te zeggen heeft over wie Willem van Oranje en Michiel de Ruyter waren. Of wanneer een Nederlander eigenlijk geen flauw benul heeft van wat er in de meidagen van 1940 precies gebeurd is.
Elk Nederlands schoolkind hoort het volkslied te leren, het nodige over de vaderlandse geschiedenis te weten, en over de staatsinrichting. Ze horen een bepaald basispakket van grote Nederlandse literaire werken te hebben gelezen, omdat die je iets leren over wie wij, Nederlanders, eigenlijk zijn. Wat maakt ons Nederlanders? Wat betekent het om Nederlander te zijn? Waarom doen we in dit land de dingen zoals we ze doen?
Ik erger me aan mensen die daar hun schouders over ophalen, en ben er ook van overtuigd dat het gebrek aan een nationaal referentiekader (en dus een nationaal gevoel) heeft geleid tot een soort culturele identiteitscrisis - en díe is er weer de oorzaak van dat Nederlanders zo lomp tegen elkaar kunnen doen.
Daarom is het tv-programma Andere Tijden zo goed: dat geeft antwoorden op elementaire vragen over het 'Nederlands-zijn'. Wat maakt ons tot een 'volk'? Dat doen ze erg goed - en ik wil er ook maar mee aangeven dat míjn vorm van patriottisme dus niet conservatief en militant is, en al helemaal niet gepaard gaat met superioriteitsgevoel tegenover andere volken.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:38
Ik denk ook dat het een redelijk algemeen gevoel is, Complicated, maar ik deel dat gevoel niet. Voor mij is Nederlander zijn net zoiets als een brunette zijn. Niet heel erg van belang voor me. En ik spring dan ook niet sneller in tranen of van schrik op wanneer ik hoor dat een andere, voor mij onbekende brunette van een of ander gebergte is afgedonderd.. oh nee, het ging over je meer identificeren met je medelanders! ;) Het raakt het me niet méér als er een Nederlander omkomt in oorlogsgebied of op vakantie dan wanneer dat een Belg, Georgiër of Venezolaan betreft, het is gewoon voor elk slachtoffer even erg. Sterker nog, ik trek het best slecht als er bij een crisissituatie per direct gemeld moet worden of en hoeveel Nederlanders slachtoffer zijn geworden. Dat lijkt mij alleen van belang voor de nabestaanden...
donderdag 14 augustus 2008 om 15:45
Sja, ik ken het Wilhelmus ook niet meer uit mijn hoofd en voel ook niet de behoefte óm het weer te leren, maar ik vind wel dat het handig is om kennis te hebben van de geschiedenis van het land waarin je woont. Enne, dat mag wat mij betreft dan ook volledig! Dus óók flink aandacht besteden aan de W.I.C. als je het onderwerp V.O.C. behandelt... ;)
donderdag 14 augustus 2008 om 15:56
Absoluut. En over de politionele acties in Nederlands-Indië. En over het beschamende feit dat Nederland daar tot op de dag van vandaag geen excuses voor wil aanbieden. En Srebrenica.
Ook onze militaire trauma's (want Nederland ís een land dat een ongelukkige relatie met zijn leger heeft) horen bij ons nationale besef. Sterker: ons militaire verleden verklaart voor een deel waarom Nederland zo slecht tegen conflicten kan, en waarom Nederland een heel principieel toontje kan aanslaan, maar als het gaat om (dreigende) militaire conflicten juist heel pragmatisch kan zijn, en niet moeilijk doet over het verloochenen van een principe of twee. Ook dát is onze volksaard.
Ik pleit dus voor een academisch, intellectualistisch patriottisme, dat moet leiden tot een gezond nationaal besef.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:56
Ik neig meer naar jouw gevoel, Ligeia, omdat ik me simpelweg veel meer een 'wereldburger' voel dan Nederlander. En het volkslied vind ik eerlijk gezegd net zoiets achterhaalds als bijvoorbeeld een koningshuis. Het willen vasthouden en de behoefte aan een groepsgevoel, of dat nu inwoners van een land betreft, een club of iets anders, heb ik nooit echt gehad. Wellicht dat het daardoor soms wat krampachtig op mij overkomt, waardoor ik er al helemaal niet meer voor voel. En ik denk dat dat een van de redenen is waarom ik bij het lezen van een nieuwsbericht over een tragisch om het leven gekomen Nederlander, ook evenveel empathie voel voor de overige slachtoffers.
donderdag 14 augustus 2008 om 16:01
Om nog even terug te komen op je vorige post...
Moeten 'we' in Afghanistan blijven, of moeten we daar weg? Moeilijk onderwerp, maar het aantal Nederlandse militairen dat sneuvelt, heeft in elk geval geen invloed op mijn mening daarover. Dat staat er los van.
Ik ook niet. Dat dat even duidelijk is. Voor de dood van Storimans heb ik in de praktijk meer belangstelling omdat hij Nederlander is. Het heeft meer direct aan mij rakende nieuwswaarde (alleen deze topic is al een teken aan de wand). Ik vind het niet erger omdat hij Nederlander is.
Moeten 'we' in Afghanistan blijven, of moeten we daar weg? Moeilijk onderwerp, maar het aantal Nederlandse militairen dat sneuvelt, heeft in elk geval geen invloed op mijn mening daarover. Dat staat er los van.
donderdag 14 augustus 2008 om 16:04
Moeten wij dan ook niet meteen maar onze excuses aanbieden aan de Engelsen omdat Michiel de Ruyter ooit Londen heeft beschoten en vast wel wat Cockneys heeft geraakt? En laten wij dan vooral het excuus van de vrouw aan de man niet vergeten omdat zij hem die appel door de strot heeft geduwd. En wat dacht je van de uitvinding van het scalperen....moeten wij ook niet trots op zijn....pffff. Ik weet nog wel een rijtje.
donderdag 14 augustus 2008 om 16:19
Mijn belangstelling gaat niet uit naar de verslaggever Storimans. Wel naar de oorlog zelf, de achtergronden ervan en de mogelijke consequenties.
Dat er verslaggevers omkomen in o.a. oorlogssituaties is een gegeven waar ik vanuit ga, omdat dit iets is wat zich in iedere oorlogssituatie voordoet. Net zoals er burgerslachtoffers vallen bij oorlogen. Echter, van deze laatste groep vind ik dat verdrietiger dan van de verslaggevers.
Niet omdat ik de dood van de ene groep als erger ervaar, maar omdat ik de positie waarin zij verkeert triester vind. De ene groep heeft zich kunnen voorbereiden - voorzover mogelijk - en heeft zich bewust in die situatie kunnen begeven. De andere groep heeft minder keus, is door de situatie overvallen en loopt continue gevaar, niet alleen tijdens het werk.
Toevoeging:
Wel heb ik ontzag voor het werk dat verslaggevers doen en ik vind het ook belangrijk dat er verslag gedaan wordt van alle aspecten van een oorlog.
Dat er verslaggevers omkomen in o.a. oorlogssituaties is een gegeven waar ik vanuit ga, omdat dit iets is wat zich in iedere oorlogssituatie voordoet. Net zoals er burgerslachtoffers vallen bij oorlogen. Echter, van deze laatste groep vind ik dat verdrietiger dan van de verslaggevers.
Niet omdat ik de dood van de ene groep als erger ervaar, maar omdat ik de positie waarin zij verkeert triester vind. De ene groep heeft zich kunnen voorbereiden - voorzover mogelijk - en heeft zich bewust in die situatie kunnen begeven. De andere groep heeft minder keus, is door de situatie overvallen en loopt continue gevaar, niet alleen tijdens het werk.
Toevoeging:
Wel heb ik ontzag voor het werk dat verslaggevers doen en ik vind het ook belangrijk dat er verslag gedaan wordt van alle aspecten van een oorlog.
donderdag 14 augustus 2008 om 19:39
Volgens mij heeft het ook te maken met wat je als mens kunt 'bevatten'.
Duizenden doden, daar kun je je geen voorstelling bij maken. Van een persoonlijk drama weer wel.
De gevolgen van de tsunami gingen pas 'leven' na alle beelden op tv. Het beeld van de vader met zijn kind in zijn armen wás de tsunami.
Dat persoonlijke drama verbeeldde de pijn en ellende van al die andere slachtoffers.
Duizenden doden, daar kun je je geen voorstelling bij maken. Van een persoonlijk drama weer wel.
De gevolgen van de tsunami gingen pas 'leven' na alle beelden op tv. Het beeld van de vader met zijn kind in zijn armen wás de tsunami.
Dat persoonlijke drama verbeeldde de pijn en ellende van al die andere slachtoffers.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 14 augustus 2008 om 19:51
En zo is het, Langkous. Dat is gewoon een psychologisch normaal mechanisme. Ook schijnt het te schelen of het dichtbij of ver weg gebeurd is.
Zo kan ik zonder een spier te vertrekken een bericht lezen over een natuurramp met vele doden, hoewel het natuurlijk afschuwelijk is. Tegelijkertijd draait mijn maag zich 2 x om als ik lees over een man die een waakhond kocht, die vervolgens zijn 2 jarige dochtertje doodbijt.
Zo kan ik zonder een spier te vertrekken een bericht lezen over een natuurramp met vele doden, hoewel het natuurlijk afschuwelijk is. Tegelijkertijd draait mijn maag zich 2 x om als ik lees over een man die een waakhond kocht, die vervolgens zijn 2 jarige dochtertje doodbijt.
donderdag 14 augustus 2008 om 20:25
Ik snap nog steeds absoluut niet wat je bedoelt... Waar sláát dit op?
Wat heeft dat allemaal te maken met het feit dat Nederland - als land - officiële excuses zou moeten aanbieden voor het feit dat ze in Indonesië 150.000 mensen hebben vermoord tijdens twee 'politionele acties'...? En dat dat aan onze schooljeugd vermeld mag worden?
Dat was het enige dat ik beweerde... Ik snap echt helemaal niet wat Michiel de Ruyter en Adam en Eva daarmee te maken hebben. En met mijn stemrecht... Wat beweer ik, volgens jou - en wat is jóuw punt? Leg eens uit, want ik snap er geen moer van...
donderdag 14 augustus 2008 om 20:33
Als jij toen geen stemrecht had, kun jij persoonlijk nooit gezien worden als iemand die medeverantwoordelijk was voor de samenstelling van de toenmalige regering en dus voor de daden van de toenmalige regering. Geldt bijvoorbeeld ook voor Duitsers. Moet de generatie van na WOII zich verantwoordelijk voelen voor wat toen gebeurd is? Nee, natuurlijk niet. Dat geldt ook voor de huidige regering in Duitsland.
Nederland heeft inderdaad nogal huisgehouden in 'De Oost'. En dan? Dat je pleit voor een stukje vaderlandse geschiedenis, is op zich niet zo erg, maar dat excuses aanbieden zegt nu zo weinig. Tenzij er ten eerste aanwijzingen zijn dat de nabestaanden van de slachtoffers van destijds er op aandringen en ten tweede de huidige Nederlandse regering zich geroepen voelt om als gebaar van goodwill alsnog een soort excuus die kant op te gooien. Maar ook dat zou niet nodig moeten zijn.
Nederland heeft inderdaad nogal huisgehouden in 'De Oost'. En dan? Dat je pleit voor een stukje vaderlandse geschiedenis, is op zich niet zo erg, maar dat excuses aanbieden zegt nu zo weinig. Tenzij er ten eerste aanwijzingen zijn dat de nabestaanden van de slachtoffers van destijds er op aandringen en ten tweede de huidige Nederlandse regering zich geroepen voelt om als gebaar van goodwill alsnog een soort excuus die kant op te gooien. Maar ook dat zou niet nodig moeten zijn.
donderdag 14 augustus 2008 om 20:43
Het is heel gebruikelijk dat landen hun excuses aanbieden voor misstanden van vroeger. Dat heeft niets te maken met de vraag of de huidige bestuurders er toen al waren. Dat heeft te maken met verantwoordelijkheid nemen voor de geschiedenis van je land en recht doen aan het leed van de slachtoffers en hun nabestaanden.
Duitsland heeft uitgebreid zijn officiële staatsexcuses aangeboden voor de holocaust. Japan heeft zijn excuses aangeboden voor de Jappenkampen en de misstanden daar. Het is gebruikelijk en een morele plicht dat landen zich distantiëren met wreedheden en moordpartijen die onder hun vlag zijn aangericht.
Nederland stond nota bene vooraan om excuses van Japan te eisen. Maar waar internationale historici het erover eens zijn dat Nederland in Indonesië een koloniale oorlog heeft gevoerd, waarbij het oorlogsrecht op grove wijze structureel is overtreden en er op extreem wrede wijze tienduizenden burgerslachtoffers zijn gemaakt, weigert Nederland dat te erkennen. We blijven het 'politionele acties' noemen, waarvan (het meest recent) minister Bot weigerde zich te distantiëren.
Natúúrlijk ben je - als land - officiële excuses verplicht aan de nabestaanden. Nederlandse militairen hebben daar gemarteld en gemoord. Er zijn vrouwen en baby's ijskoud door het hoofd geschoten. Hele dorpen platgebrand. Er is verkracht, geplunderd en op een onwaarschijnlijk sadistische wijze huisgehouden onder de plattelandsbevolking. We hebben daar huisgehouden als nazi's, op een manier die op geen enkele manier te rijmen valt met waar Nederland voor staat.
Dat blijven ontkennen, geeft écht geen pas. Dat is tegen elke internationale fatsoensnorm. De Indonesiërs die dat hebben meegemaakt, en hun nabestaanden, vechten al zestig jaar voor officiële erkenning van Nederlandse zijde. Maar nee hoor. Nederland wil er niet aan. Echt beschamend.
Duitsland heeft uitgebreid zijn officiële staatsexcuses aangeboden voor de holocaust. Japan heeft zijn excuses aangeboden voor de Jappenkampen en de misstanden daar. Het is gebruikelijk en een morele plicht dat landen zich distantiëren met wreedheden en moordpartijen die onder hun vlag zijn aangericht.
Nederland stond nota bene vooraan om excuses van Japan te eisen. Maar waar internationale historici het erover eens zijn dat Nederland in Indonesië een koloniale oorlog heeft gevoerd, waarbij het oorlogsrecht op grove wijze structureel is overtreden en er op extreem wrede wijze tienduizenden burgerslachtoffers zijn gemaakt, weigert Nederland dat te erkennen. We blijven het 'politionele acties' noemen, waarvan (het meest recent) minister Bot weigerde zich te distantiëren.
Natúúrlijk ben je - als land - officiële excuses verplicht aan de nabestaanden. Nederlandse militairen hebben daar gemarteld en gemoord. Er zijn vrouwen en baby's ijskoud door het hoofd geschoten. Hele dorpen platgebrand. Er is verkracht, geplunderd en op een onwaarschijnlijk sadistische wijze huisgehouden onder de plattelandsbevolking. We hebben daar huisgehouden als nazi's, op een manier die op geen enkele manier te rijmen valt met waar Nederland voor staat.
Dat blijven ontkennen, geeft écht geen pas. Dat is tegen elke internationale fatsoensnorm. De Indonesiërs die dat hebben meegemaakt, en hun nabestaanden, vechten al zestig jaar voor officiële erkenning van Nederlandse zijde. Maar nee hoor. Nederland wil er niet aan. Echt beschamend.
