Actueel
alle pijlers
Gehoorzaam kind niet belangrijk
zondag 27 januari 2013 om 11:03
quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...]
Het kind snapt zijn/haar eigen gezondheid altijd beter dan de ouders.
Een kind weet hoe het zich voelt. Een ouder weet dat niet, zou het misschien kunnen signaleren als hij/zij het kind goed geobserveerd heeft en bepaalde signalen herkent. Maar een kind weet niets van gezondheid af.
Het is nu eenmaal zo dat de lekkere dingen ongezond zijn. En de gezonde dingen zijn weer niet zo lekker. Kinderen hebben daar veel last van, maar veel volwassenen ook (zoals ondergetekende). En dan moeten ouders kinderen tegen zichzelf beschermen en geen ongewenste eetgewoontes in de hand werken maar juist gezonde eetgewoontes. En daar zie je tegenwoordig ook veel meer ouders mee de mist in gaan als vroeger. kinderen worden steeds dikker, veel meer ongezonde maaltijden, etc.
[
quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...] Ouders snappen de gevolgen van sommige zaken inderdaad beter, zijn fysiek tot meer handige dingen in staat.
Maar wees nu niet zo dom om te beweren dat je meer weet..
Dat is in den regel namelijk niet zo..
? Volgens mij wel hoor! Kinderen missen inzicht door ervaring.
quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...] Naarmate de fysieke capaciteiten tav de omgeving toenemen des te minder verantwoordelijkheid je draagt tav je kind.
Mijn ouders schoten ism "hulp"verleners overdreven ver door in beschermdrang; dat heeft voor mij fatale gevolgen gehad.
Als "gezag"s"drager" moet je de individuele kwaliteiten van een kind leren erkennen.Hier ben ik het met je eens. Dit heet geleidelijk aan loslaten, het kind leren eigen verantwoording te dragen en om te leren gaan met zelfstandigheid. Dat moet gedoseerd gebeuren. Beide uitersten zijn erg slecht voor kinderen. Ik denk wel dat dit een van de moeilijkste aspecten zijn in de opvoeding.quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...]
Wanneer je kind kwaad word vanwege 'n "gezag"drager die zijn/haar (negatieve) eigenschappen op het kind botviert dan krijg je dat terug in boosheid/agressie dan wel angst c.q manipulatie.
(negatieve) eigenschappen botvieren.
Hoe bedoel je dat?
[...]
Het kind snapt zijn/haar eigen gezondheid altijd beter dan de ouders.
Een kind weet hoe het zich voelt. Een ouder weet dat niet, zou het misschien kunnen signaleren als hij/zij het kind goed geobserveerd heeft en bepaalde signalen herkent. Maar een kind weet niets van gezondheid af.
Het is nu eenmaal zo dat de lekkere dingen ongezond zijn. En de gezonde dingen zijn weer niet zo lekker. Kinderen hebben daar veel last van, maar veel volwassenen ook (zoals ondergetekende). En dan moeten ouders kinderen tegen zichzelf beschermen en geen ongewenste eetgewoontes in de hand werken maar juist gezonde eetgewoontes. En daar zie je tegenwoordig ook veel meer ouders mee de mist in gaan als vroeger. kinderen worden steeds dikker, veel meer ongezonde maaltijden, etc.
[
quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...] Ouders snappen de gevolgen van sommige zaken inderdaad beter, zijn fysiek tot meer handige dingen in staat.
Maar wees nu niet zo dom om te beweren dat je meer weet..
Dat is in den regel namelijk niet zo..
? Volgens mij wel hoor! Kinderen missen inzicht door ervaring.
quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...] Naarmate de fysieke capaciteiten tav de omgeving toenemen des te minder verantwoordelijkheid je draagt tav je kind.
Mijn ouders schoten ism "hulp"verleners overdreven ver door in beschermdrang; dat heeft voor mij fatale gevolgen gehad.
Als "gezag"s"drager" moet je de individuele kwaliteiten van een kind leren erkennen.Hier ben ik het met je eens. Dit heet geleidelijk aan loslaten, het kind leren eigen verantwoording te dragen en om te leren gaan met zelfstandigheid. Dat moet gedoseerd gebeuren. Beide uitersten zijn erg slecht voor kinderen. Ik denk wel dat dit een van de moeilijkste aspecten zijn in de opvoeding.quote:rouke2 schreef op 27 januari 2013 @ 00:10:
[...]
Wanneer je kind kwaad word vanwege 'n "gezag"drager die zijn/haar (negatieve) eigenschappen op het kind botviert dan krijg je dat terug in boosheid/agressie dan wel angst c.q manipulatie.
(negatieve) eigenschappen botvieren.
Hoe bedoel je dat?
zondag 27 januari 2013 om 11:07
quote:momodoe schreef op 27 januari 2013 @ 05:45:
Ik heb mijn zoon ook eens een mep gegeven, weet niet de aanleiding meer, en ik was zo woest dat ik hem die mep verkocht.
Hij keek me toen aan en zei, waarom sla je mij? Slaan is onmacht, mama. Hij was toen 6!
Wel bovengemiddeld intelligent, maar toch..
Hij had gelijk, je kunt je kind niet aan, praten helpt niet en dus geef je een mep. Slaat nergens op dus.
En honden slaan is helemaal uit den boze. De hond kan jou niet vertrouwen en zal angstig worden, een hond die voor zijn baas kruipt. Het slaat wél ergens op. Namelijk dat een kind je onmachtig maakt!
Je hebt allerlei middelen geprobeerd en dan is het op.
Kind heeft bord voor zijn kop! Dan resteert slaan.
Ik denk niet dat slaan een eerste optie is bij ouders hoor. Als dat wel zo is, dan is er iets mis met die vader of moeder.
Ik heb mijn honden wel eens een tik verkocht. Ze wisten waarvoor. Maar vertrouwen doen ze mij nog altijd. Ik weet dat het ook in de hondenwereld not done is, net zo min als bij de kinderen.
Maar ik geloof niet altijd in die halfzachte aanpak.
Ik heb mijn zoon ook eens een mep gegeven, weet niet de aanleiding meer, en ik was zo woest dat ik hem die mep verkocht.
Hij keek me toen aan en zei, waarom sla je mij? Slaan is onmacht, mama. Hij was toen 6!
Wel bovengemiddeld intelligent, maar toch..
Hij had gelijk, je kunt je kind niet aan, praten helpt niet en dus geef je een mep. Slaat nergens op dus.
En honden slaan is helemaal uit den boze. De hond kan jou niet vertrouwen en zal angstig worden, een hond die voor zijn baas kruipt. Het slaat wél ergens op. Namelijk dat een kind je onmachtig maakt!
Je hebt allerlei middelen geprobeerd en dan is het op.
Kind heeft bord voor zijn kop! Dan resteert slaan.
Ik denk niet dat slaan een eerste optie is bij ouders hoor. Als dat wel zo is, dan is er iets mis met die vader of moeder.
Ik heb mijn honden wel eens een tik verkocht. Ze wisten waarvoor. Maar vertrouwen doen ze mij nog altijd. Ik weet dat het ook in de hondenwereld not done is, net zo min als bij de kinderen.
Maar ik geloof niet altijd in die halfzachte aanpak.
zondag 27 januari 2013 om 11:19
quote:Lughnasadh schreef op 27 januari 2013 @ 11:07:
Oh, ja, de hier meermaals zo geroemde Franse opvoeding.
Mijn man kan zich van die Franse opvoeding nog heel goed het uitentreure gegilde "tais-toi!!!" herinneren van al die zo geweldige opvoedende Fransen. Niet dat het veel hielp. Van de mijne herinner ik mij vooral het "reste ici!". Dat werd dan niet geschreeuwd, maar meer tussen de opeengeklemde lippen gesist. Steevast gevolgd door de opmerking van mijn pa " Laaaaat die kinderen toch lekker kind zijn".
Oh, ja, de hier meermaals zo geroemde Franse opvoeding.
Mijn man kan zich van die Franse opvoeding nog heel goed het uitentreure gegilde "tais-toi!!!" herinneren van al die zo geweldige opvoedende Fransen. Niet dat het veel hielp. Van de mijne herinner ik mij vooral het "reste ici!". Dat werd dan niet geschreeuwd, maar meer tussen de opeengeklemde lippen gesist. Steevast gevolgd door de opmerking van mijn pa " Laaaaat die kinderen toch lekker kind zijn".
zondag 27 januari 2013 om 11:21
quote:lemoos schreef op 27 januari 2013 @ 11:19:
[...]
Van de mijne herinner ik mij vooral het "reste ici!". Dat werd dan niet geschreeuwd, maar meer tussen de opeengeklemde lippen gesist. Steevast gevolgd door de opmerking van mijn pa " Laaaaat die kinderen toch lekker kind zijn".
Daar heb je de dosering weer tussen grenzen stellen, loslaten, en het kind zichzelf laten zijn zodat het zich kan ontplooien.
De huidige trend ontaardt vaak in doorschieten in het laatste. En dat is een stukje gemakzucht.
Je moet ook eerlijk zijn in de eisen die je stelt. Je moet dát vragen van een kind, wat het af kan. Ga je daar overheen, dan maak je het kind onzeker. Je kunt tegen zijn grens aan werken, om het te leren.
[...]
Van de mijne herinner ik mij vooral het "reste ici!". Dat werd dan niet geschreeuwd, maar meer tussen de opeengeklemde lippen gesist. Steevast gevolgd door de opmerking van mijn pa " Laaaaat die kinderen toch lekker kind zijn".
Daar heb je de dosering weer tussen grenzen stellen, loslaten, en het kind zichzelf laten zijn zodat het zich kan ontplooien.
De huidige trend ontaardt vaak in doorschieten in het laatste. En dat is een stukje gemakzucht.
Je moet ook eerlijk zijn in de eisen die je stelt. Je moet dát vragen van een kind, wat het af kan. Ga je daar overheen, dan maak je het kind onzeker. Je kunt tegen zijn grens aan werken, om het te leren.
zondag 27 januari 2013 om 11:33
quote:Lughnasadh schreef op 27 januari 2013 @ 11:27:
Maar ja, ze zitten wel uren achter elkaar braaf aan tafel in een restaurant, die Franse bloedjes
Hoe kan dat? Dus dat kunnen ze wel opbrengen?
Waar zal dat aan liggen? Aan het belang dat de ouders ergens in stellen? Zeiken in de supermarkt is niet zo erg, maar rustig kunnen tafelen wel>?
Maar ja, ze zitten wel uren achter elkaar braaf aan tafel in een restaurant, die Franse bloedjes
Hoe kan dat? Dus dat kunnen ze wel opbrengen?
Waar zal dat aan liggen? Aan het belang dat de ouders ergens in stellen? Zeiken in de supermarkt is niet zo erg, maar rustig kunnen tafelen wel>?
zondag 27 januari 2013 om 11:35
quote:Een kind dat terug slaat zou een hardere mep moeten krijgen. Ik had het lef vroeger niet. Ja, toen ik heel klein was. Dat verhaal heb ik nog veel aan moeten horen van mijn moeder. Ik sloeg haar op haar arm, ik zal het wel ergens niet eens zijn geweest met haar. Ze pakte mijn handje en sloeg het op de tafel. Dat deed wel zeer. Maar ik tilde mijn hand op en sloeg weer. Zij weer… etc. tot 67 x toe. Op het einde kon ik mijn armpje bijna niet meer optillen, vertelde ze.
Mijn moeder had geduld. En die werkte het af. Ik was een kind met een hele sterke wil.
Sorry, dat vind ik dus echt niet normaal en ik vind jouw moeder helemaal niet geduldig. Hoe oud was je toen?
Dit heeft niks met jouw sterke wil te maken, alle heel jonge kinderen hebben een fase dat ze dingen oplossen dmv slaan (zeg maar als ze anderhalf, twee jaar oud zijn) en als je als ouder dan steeds harder terug gaat slaan tot het kind de arm niet meer kan optillen is het in mijn ogen pure mishandeling. Je hoort je als ouder te verplaatsen in een peuter die verbaal nog niet sterk is en het vaak oplost dmv slaan.
Je moeder kon je er best op aanspreken en dan weglopen, ipv maar te slaan en te slaan.
Mijn moeder had geduld. En die werkte het af. Ik was een kind met een hele sterke wil.
Sorry, dat vind ik dus echt niet normaal en ik vind jouw moeder helemaal niet geduldig. Hoe oud was je toen?
Dit heeft niks met jouw sterke wil te maken, alle heel jonge kinderen hebben een fase dat ze dingen oplossen dmv slaan (zeg maar als ze anderhalf, twee jaar oud zijn) en als je als ouder dan steeds harder terug gaat slaan tot het kind de arm niet meer kan optillen is het in mijn ogen pure mishandeling. Je hoort je als ouder te verplaatsen in een peuter die verbaal nog niet sterk is en het vaak oplost dmv slaan.
Je moeder kon je er best op aanspreken en dan weglopen, ipv maar te slaan en te slaan.
zondag 27 januari 2013 om 11:38
Vind je vast flauwekul allemaal wat hier staat:quote:Wat wordt bedoeld met een pedagogische tik?
Misschien is het interessant om eerst te bepalen wat het woord pedagogie betekent. Volgens Van Dale is het “onderwijzen en opvoeden”. Iets leren dus. Vraag is of de pedagogische tik onze kinderen iets leert.
De pedagogische of corrigerende tik wordt vaak verward met het geven van een tik uit frustratie en onmacht. Ook is de grens tussen 'een tik' en mishandeling vaag.
Met een pedagogische tik bedoelt men de tik die gegeven wordt:
Met de bedoeling het kind te dwingen iets te doen
Als straf omdat het kind niet luistert of regels overtreden zijn
Als het de bedoeling is te voorkomen dat het kind iets 'stouts' doet
Met andere woorden, de pedagogische tik is een tik die weloverwogen en beheerst wordt gegeven, met als doel het kind iets te leren.
Baartman (hoogleraar preventie en behandeling kindermishandeling) is ervan overtuigd dat dit niet veel voorkomt. De tik die wél veelvuldig wordt uitgedeeld komt voort uit onmacht en frustratie. De tik die gegeven wordt om een kind te behoeden voor gevaar, bijvoorbeeld wanneer een kind zich dreigt te branden aan een hete oven is geen pedagogische tik: dit is een reflex om je kind te behoeden voor gevaar.
Gevolgen van de pedagogische tik
Er zijn voorstanders van de pedagogische tik. De argumenten 'ze houden er heus niets aan over' en 'het werkt toch echt' worden vaak aangegrepen. Ook wordt de pedagogische tik niet gezien als fysiek geweld, lijfstraf of als slaan. Deze benamingen hebben een nare bijsmaak maar zijn in feite wel correct, al is een pedagogische tik vaak wel een milde vorm van een lijfstraf.
Onderzoeker Elisabeth Thompson Gershoff heeft een omvangrijke studie gedaan naar fysieke straffen. Ze vergeleek hiervoor achtentachtig studies over de effecten van lijfstraffen. Daaruit is gebleken dat lijfstraffen in het algemeen, maar uitdrukkelijk ook de tikken die 'slechts regelmatig' gegeven werden negatieve gevolgen hebben op zowel korte als lange termijn. Hierbij geldt dat de effecten versterkt worden naarmate er vaker en intenser geslagen wordt. Ook als de ouder inconsequent is zijn de effecten sterker; een kind dat meestal een verbaal standje krijgt, maar op een dag een mep krijgt in eenzelfde situatie krijgt een groter gevoel van onveiligheid dan een kind dat weet dat hij een klap kan verwachten bij slecht gedrag.
Mogelijke kortetermijneffecten:
Verlies van basisveiligheid
Gevoel van vernedering
Verlies van eigenwaarde
Slechte relatie met ouders
Verlies spontaniteit
Bedplassen, stotteren, veel huilen
Slechte leerprestaties en schooluitval
Agressief gedrag
Grotere kans op lichamelijk misbruik
Langetermijneffecten:
Weinig zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen
Slechte relatie met ouders
Meer crimineel gedrag
Vaker psychisch in de knoop
Vaker agressief
Meer kans op verslavingen en zwerfgedrag
Meer kans op mishandelen van eigen kinderen
Kinderpsychologe Alice Miller, die bekend is door haar onderzoek naar kindermishandeling, stelt nog een ander gevaar: kinderen die door middel van lijfstraffen worden gedwongen te gehoorzamen kunnen opgroeien tot volwassenen die blindelings elke machthebber gehoorzamen. Alhoewel er binnen de pedagogiek en kinderpsychologie geen consensus is over de ernst van de gevolgen van de pedagogische tik, is men het hier wel over eens: dat het onwenselijk, onnodig en zinloos is om slaan in te zetten als pedagogisch instrument.
Vermeende positieve effecten
De meeste kinderen die weleens een tik krijgen zijn kinderen onder de zeven jaar. Dreumesjes en peuters worden het meest geslagen. Kinderen van deze leeftijd zijn de wereld aan het ontdekken en zijn daarin vaak zeer volhardend. Enkele tips om daarmee om te gaan en te voorkomen dat je het kind (al dan niet uit onmacht) een tik geeft, vind je onderaan dit artikel.
Een kind dat keer op keer alle pannen uit het kastje trekt of wel twintig keer per dag aarde uit de plantenpot gooit, kan voor grote frustratie bij de ouders zorgen. Als dit kind een tik krijgt zal het schrikken en waarschijnlijk stoppen met het ongewenste gedrag. Toch is dit voor het kind geen leermoment geweest; tachtig procent van de peuters vervalt diezelfde dag nog in het ongewenste gedrag, vijftig procent zelfs binnen twee uur (van Harten, '98 ). Kinderen aan wie uitgelegd wordt waarom iets niet mag, zullen dat gaan begrijpen en daarom eerder stoppen met het ongewenste gedrag. Hieruit wordt duidelijk dat een 'pedagogische tik' een contradictio in terminis (tegenstrijdigheid) is; wanneer een kind niets leert van een tik, is deze per definitie niet pedagogisch. Soms doet zich wel een leermoment voor; het kind imiteert de ouder, zoals hij zoveel leert. Het kind begint te slaan, soms de ouder, vaker broertjes, zusjes of leeftijdsgenoten.
Er zijn veel ouders die ervan overtuigd zijn dat het wel degelijk effect heeft; het kind vertoont het ongewenste gedrag immers niet meer. Uit angst voor de straf die zal volgen gedraagt het kind zich in de buurt van zijn ouders naar wens. Zodra deze echter uit het zicht zijn, vervallen kinderen die werden bestraft met een tik vaker in het ongewenste gedrag dan kinderen die op andere wijze bestraft werden. De kinderen die wel een tik krijgen als opvoedkundig instrument zijn gewend aan strenge controle van de ouder, maar krijgen niet de kans enige zelfcontrole aan te leren. (Gershoff)
De risico's van de pedagogische tik
Ouders die de pedagogische tik hanteren als opvoedingsmethode gaan een machtsstrijd aan met hun kinderen. Kinderen hebben veel middelen tot hun beschikking om die strijd aan te gaan: niet eten, niet slapen, bedplassen of (bij jonge kinderen) niet zindelijk worden, meer of harder huilen en stotteren. Bij de effecten van de pedagogische tik werd het al genoemd: kinderen die regelmatig een tik krijgen, worden onzeker en angstig. Kinderen die onzeker en angstig zijn, zullen juist vaker op negatieve wijze aanwezig zijn of aandacht vragen. Zij krijgen dus vaker een tik, waardoor oorzaak en gevolg zoekraken. Als ouder en kind ben je in een negatieve spiraal beland die moeilijk te doorbreken is. Deze kinderen zijn door hun onzekere houding ook vaker het slachtoffer van pesten of misbruik door mensen buiten de gezinssituatie.
Het gevaar dat de pedagogische tik uitmondt in kindermishandeling noem je het 'hellend vlak': Baartman vermoedt dat de meeste gevallen van kindermishandeling uit de hand gelopen pedagogische tikken zijn.
Ouders die de pedagogische tik als opvoedingsmiddel inzetten zullen eerder geneigd zijn tot mishandeling, omdat het kind slaan hen toch al niet vreemd is. Het kind intenser of vaker slaan is dan een kleine stap die snel gezet is.
Wanneer een ouder onder druk staat, als het kind ook niet meer gehoorzaamt na een tik, of juist ook als er resultaat gezien wordt -het kind stopt met het ongewenste gedrag-, zullen deze ouders meer geneigd zijn harder of vaker te slaan.
Ouders die zelf als kind vaak een pedagogische tik kregen of mishandeld zijn, bevinden zich in een moeilijke situatie: zij willen het graag beter doen, stellen soms onredelijk, hoge eisen aan zichzelf en raken daardoor eerder teleurgesteld. Zij weten niet hoe ze deze teleurstelling anders moeten uiten dan door mishandeling. (Baartman, 2003).
Voorkomen
Het ouderschap is soms zwaar. Zeker in de fase waarin kinderen op ontdekkingstocht gaan heb je een hoop geduld nodig. Je inleven in de belevingswereld van je kind kan voorkomen dat je boos wordt van zijn 'stoute' gedrag. Het is makkelijker positief om te gaan met het gedrag van je kind als je weet dat het in werkelijkheid slechts het ontdekken van zijn wereldje is. Maak het jezelf makkelijk door die breekbare vaas op te bergen tot je kind wat groter is. Roep niet heel de dag nee, maar leid je kind af - even lekker samen spelen. Dat zorgt voor een prettige sfeer, waardoor het makkelijker is om positief te reageren op ongewenst gedrag.
Andere factoren die meespelen in het makkelijker geven van een tik zijn vermoeidheid, stress, een volle agenda, financiële of psychische problemen en tegenslagen. Zorg dus ook goed voor jezelf; slaap genoeg, ga er af en toe even tussenuit om wat leuks te doen. Ook een dagelijks rustmoment voor jezelf (bijvoorbeeld als je kind slaapt) zorgt voor wat rust en ontspanning. Als je ontzettend boos bent, ga dan zelf even uit de situatie om te voorkomen dat je je woede afreageert op je kind. Mocht het toch gebeuren dat je je kind een tik geeft, praat dan met je kind. Vertel hem dat het je spijt, dat je van hem houdt en dat jij hem niet mag slaan, dat je een fout hebt gemaakt.
Kindermishandeling
Verschillende wetenschappers die zich hard maken in de strijd tegen kindermishandeling benadrukken hoe belangrijk het is om de pedagogische tik als opvoedingsmiddel uit te sluiten. De al eerder genoemde hoogleraar Baartman wil af van het idee dat fysieke straf gewoon is. Hij verwijst daarbij naar volwassenen die absoluut geen tik van elkaar accepteren en vindt dat kinderen het recht hebben op dezelfde bejegening.
J. de Boer, hoogleraar familie- en jeugdrecht is van mening dat kindermishandeling niet goed bestreden kan worden zolang de pedagogische tik nog in beeld is. Iedere week sterft in Nederland een kind aan de gevolgen van mishandeling, jaarlijks worden er 107.200 kinderen mishandeld.
Conclusie
De pedagogische tik is een contradictio in terminis; een tik die weloverwogen wordt gegeven heeft als doel het kind iets te leren, maar dat doel zal niet worden behaald. Het kind leert er wel dingen van die je juist niet aan je kind wilt leren, zoals 'je mag anderen slaan'. Daarnaast kun je je kind er mogelijk mee schaden. Het risico dat het slaan steeds erger wordt is ook aanzienlijk. Afgezien van alle mogelijke negatieve gevolgen, is het sowieso beter om kinderen verbaal te corrigeren en uit te leggen waarom iets niet mag; effectiever en zonder nare risico's. Ik daag je uit hier op in te gaan.
Misschien is het interessant om eerst te bepalen wat het woord pedagogie betekent. Volgens Van Dale is het “onderwijzen en opvoeden”. Iets leren dus. Vraag is of de pedagogische tik onze kinderen iets leert.
De pedagogische of corrigerende tik wordt vaak verward met het geven van een tik uit frustratie en onmacht. Ook is de grens tussen 'een tik' en mishandeling vaag.
Met een pedagogische tik bedoelt men de tik die gegeven wordt:
Met de bedoeling het kind te dwingen iets te doen
Als straf omdat het kind niet luistert of regels overtreden zijn
Als het de bedoeling is te voorkomen dat het kind iets 'stouts' doet
Met andere woorden, de pedagogische tik is een tik die weloverwogen en beheerst wordt gegeven, met als doel het kind iets te leren.
Baartman (hoogleraar preventie en behandeling kindermishandeling) is ervan overtuigd dat dit niet veel voorkomt. De tik die wél veelvuldig wordt uitgedeeld komt voort uit onmacht en frustratie. De tik die gegeven wordt om een kind te behoeden voor gevaar, bijvoorbeeld wanneer een kind zich dreigt te branden aan een hete oven is geen pedagogische tik: dit is een reflex om je kind te behoeden voor gevaar.
Gevolgen van de pedagogische tik
Er zijn voorstanders van de pedagogische tik. De argumenten 'ze houden er heus niets aan over' en 'het werkt toch echt' worden vaak aangegrepen. Ook wordt de pedagogische tik niet gezien als fysiek geweld, lijfstraf of als slaan. Deze benamingen hebben een nare bijsmaak maar zijn in feite wel correct, al is een pedagogische tik vaak wel een milde vorm van een lijfstraf.
Onderzoeker Elisabeth Thompson Gershoff heeft een omvangrijke studie gedaan naar fysieke straffen. Ze vergeleek hiervoor achtentachtig studies over de effecten van lijfstraffen. Daaruit is gebleken dat lijfstraffen in het algemeen, maar uitdrukkelijk ook de tikken die 'slechts regelmatig' gegeven werden negatieve gevolgen hebben op zowel korte als lange termijn. Hierbij geldt dat de effecten versterkt worden naarmate er vaker en intenser geslagen wordt. Ook als de ouder inconsequent is zijn de effecten sterker; een kind dat meestal een verbaal standje krijgt, maar op een dag een mep krijgt in eenzelfde situatie krijgt een groter gevoel van onveiligheid dan een kind dat weet dat hij een klap kan verwachten bij slecht gedrag.
Mogelijke kortetermijneffecten:
Verlies van basisveiligheid
Gevoel van vernedering
Verlies van eigenwaarde
Slechte relatie met ouders
Verlies spontaniteit
Bedplassen, stotteren, veel huilen
Slechte leerprestaties en schooluitval
Agressief gedrag
Grotere kans op lichamelijk misbruik
Langetermijneffecten:
Weinig zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen
Slechte relatie met ouders
Meer crimineel gedrag
Vaker psychisch in de knoop
Vaker agressief
Meer kans op verslavingen en zwerfgedrag
Meer kans op mishandelen van eigen kinderen
Kinderpsychologe Alice Miller, die bekend is door haar onderzoek naar kindermishandeling, stelt nog een ander gevaar: kinderen die door middel van lijfstraffen worden gedwongen te gehoorzamen kunnen opgroeien tot volwassenen die blindelings elke machthebber gehoorzamen. Alhoewel er binnen de pedagogiek en kinderpsychologie geen consensus is over de ernst van de gevolgen van de pedagogische tik, is men het hier wel over eens: dat het onwenselijk, onnodig en zinloos is om slaan in te zetten als pedagogisch instrument.
Vermeende positieve effecten
De meeste kinderen die weleens een tik krijgen zijn kinderen onder de zeven jaar. Dreumesjes en peuters worden het meest geslagen. Kinderen van deze leeftijd zijn de wereld aan het ontdekken en zijn daarin vaak zeer volhardend. Enkele tips om daarmee om te gaan en te voorkomen dat je het kind (al dan niet uit onmacht) een tik geeft, vind je onderaan dit artikel.
Een kind dat keer op keer alle pannen uit het kastje trekt of wel twintig keer per dag aarde uit de plantenpot gooit, kan voor grote frustratie bij de ouders zorgen. Als dit kind een tik krijgt zal het schrikken en waarschijnlijk stoppen met het ongewenste gedrag. Toch is dit voor het kind geen leermoment geweest; tachtig procent van de peuters vervalt diezelfde dag nog in het ongewenste gedrag, vijftig procent zelfs binnen twee uur (van Harten, '98 ). Kinderen aan wie uitgelegd wordt waarom iets niet mag, zullen dat gaan begrijpen en daarom eerder stoppen met het ongewenste gedrag. Hieruit wordt duidelijk dat een 'pedagogische tik' een contradictio in terminis (tegenstrijdigheid) is; wanneer een kind niets leert van een tik, is deze per definitie niet pedagogisch. Soms doet zich wel een leermoment voor; het kind imiteert de ouder, zoals hij zoveel leert. Het kind begint te slaan, soms de ouder, vaker broertjes, zusjes of leeftijdsgenoten.
Er zijn veel ouders die ervan overtuigd zijn dat het wel degelijk effect heeft; het kind vertoont het ongewenste gedrag immers niet meer. Uit angst voor de straf die zal volgen gedraagt het kind zich in de buurt van zijn ouders naar wens. Zodra deze echter uit het zicht zijn, vervallen kinderen die werden bestraft met een tik vaker in het ongewenste gedrag dan kinderen die op andere wijze bestraft werden. De kinderen die wel een tik krijgen als opvoedkundig instrument zijn gewend aan strenge controle van de ouder, maar krijgen niet de kans enige zelfcontrole aan te leren. (Gershoff)
De risico's van de pedagogische tik
Ouders die de pedagogische tik hanteren als opvoedingsmethode gaan een machtsstrijd aan met hun kinderen. Kinderen hebben veel middelen tot hun beschikking om die strijd aan te gaan: niet eten, niet slapen, bedplassen of (bij jonge kinderen) niet zindelijk worden, meer of harder huilen en stotteren. Bij de effecten van de pedagogische tik werd het al genoemd: kinderen die regelmatig een tik krijgen, worden onzeker en angstig. Kinderen die onzeker en angstig zijn, zullen juist vaker op negatieve wijze aanwezig zijn of aandacht vragen. Zij krijgen dus vaker een tik, waardoor oorzaak en gevolg zoekraken. Als ouder en kind ben je in een negatieve spiraal beland die moeilijk te doorbreken is. Deze kinderen zijn door hun onzekere houding ook vaker het slachtoffer van pesten of misbruik door mensen buiten de gezinssituatie.
Het gevaar dat de pedagogische tik uitmondt in kindermishandeling noem je het 'hellend vlak': Baartman vermoedt dat de meeste gevallen van kindermishandeling uit de hand gelopen pedagogische tikken zijn.
Ouders die de pedagogische tik als opvoedingsmiddel inzetten zullen eerder geneigd zijn tot mishandeling, omdat het kind slaan hen toch al niet vreemd is. Het kind intenser of vaker slaan is dan een kleine stap die snel gezet is.
Wanneer een ouder onder druk staat, als het kind ook niet meer gehoorzaamt na een tik, of juist ook als er resultaat gezien wordt -het kind stopt met het ongewenste gedrag-, zullen deze ouders meer geneigd zijn harder of vaker te slaan.
Ouders die zelf als kind vaak een pedagogische tik kregen of mishandeld zijn, bevinden zich in een moeilijke situatie: zij willen het graag beter doen, stellen soms onredelijk, hoge eisen aan zichzelf en raken daardoor eerder teleurgesteld. Zij weten niet hoe ze deze teleurstelling anders moeten uiten dan door mishandeling. (Baartman, 2003).
Voorkomen
Het ouderschap is soms zwaar. Zeker in de fase waarin kinderen op ontdekkingstocht gaan heb je een hoop geduld nodig. Je inleven in de belevingswereld van je kind kan voorkomen dat je boos wordt van zijn 'stoute' gedrag. Het is makkelijker positief om te gaan met het gedrag van je kind als je weet dat het in werkelijkheid slechts het ontdekken van zijn wereldje is. Maak het jezelf makkelijk door die breekbare vaas op te bergen tot je kind wat groter is. Roep niet heel de dag nee, maar leid je kind af - even lekker samen spelen. Dat zorgt voor een prettige sfeer, waardoor het makkelijker is om positief te reageren op ongewenst gedrag.
Andere factoren die meespelen in het makkelijker geven van een tik zijn vermoeidheid, stress, een volle agenda, financiële of psychische problemen en tegenslagen. Zorg dus ook goed voor jezelf; slaap genoeg, ga er af en toe even tussenuit om wat leuks te doen. Ook een dagelijks rustmoment voor jezelf (bijvoorbeeld als je kind slaapt) zorgt voor wat rust en ontspanning. Als je ontzettend boos bent, ga dan zelf even uit de situatie om te voorkomen dat je je woede afreageert op je kind. Mocht het toch gebeuren dat je je kind een tik geeft, praat dan met je kind. Vertel hem dat het je spijt, dat je van hem houdt en dat jij hem niet mag slaan, dat je een fout hebt gemaakt.
Kindermishandeling
Verschillende wetenschappers die zich hard maken in de strijd tegen kindermishandeling benadrukken hoe belangrijk het is om de pedagogische tik als opvoedingsmiddel uit te sluiten. De al eerder genoemde hoogleraar Baartman wil af van het idee dat fysieke straf gewoon is. Hij verwijst daarbij naar volwassenen die absoluut geen tik van elkaar accepteren en vindt dat kinderen het recht hebben op dezelfde bejegening.
J. de Boer, hoogleraar familie- en jeugdrecht is van mening dat kindermishandeling niet goed bestreden kan worden zolang de pedagogische tik nog in beeld is. Iedere week sterft in Nederland een kind aan de gevolgen van mishandeling, jaarlijks worden er 107.200 kinderen mishandeld.
Conclusie
De pedagogische tik is een contradictio in terminis; een tik die weloverwogen wordt gegeven heeft als doel het kind iets te leren, maar dat doel zal niet worden behaald. Het kind leert er wel dingen van die je juist niet aan je kind wilt leren, zoals 'je mag anderen slaan'. Daarnaast kun je je kind er mogelijk mee schaden. Het risico dat het slaan steeds erger wordt is ook aanzienlijk. Afgezien van alle mogelijke negatieve gevolgen, is het sowieso beter om kinderen verbaal te corrigeren en uit te leggen waarom iets niet mag; effectiever en zonder nare risico's. Ik daag je uit hier op in te gaan.
zondag 27 januari 2013 om 11:39
quote:iones schreef op 27 januari 2013 @ 11:21:
[...]
Daar heb je de dosering weer tussen grenzen stellen, loslaten, en het kind zichzelf laten zijn zodat het zich kan ontplooien.
De huidige trend ontaardt vaak in doorschieten in het laatste. En dat is een stukje gemakzucht.
Je moet ook eerlijk zijn in de eisen die je stelt. Je moet dát vragen van een kind, wat het af kan. Ga je daar overheen, dan maak je het kind onzeker. Je kunt tegen zijn grens aan werken, om het te leren.
Ik denk ook niet dat de eerdere reacties zozeer anti-gehoorzaamheid zijn. Staat alleen niet in de persoonlijke top 5. Vaak zorgen andere waarden dat er ook een aantal standaardnormen worden 'gehoorzaamt'. Tegen mijn met zand gooiende peuter enkel zeggen dat het niet mag, kan makkelijk verzanden in een welles-nietes spelletje. Dat kan ik dan wel winnen door 'suffit!' te zeggen en hem uit de zandbak te plukken.
Als ik zeg " Dat doet andere kinderen pijn", houdt hij er ook mee op. Zonder het machtsspelletje. Hij is nog te klein om dit te onthouden, maar het werkt bij ons best goed.
En dan heb je wel eens mensen die daar commentaar op leveren. "Pff, ik ga echt niet in discussie, ze moeten gewoon luisteren hoor!". Om vervolgens het opvoedkundige dilemma met eigen kind op de spits te drijven, en er met een krijsend kind weggaan. Vaak nog een heel drama met "En mama gaaaat gewoon hoor!", met een peuter daarachter die uit protest op de stoep gaat liggen. Dat kan iedereen wel eens gebeuren, maar sommige zie/hoor je dag in dag uit hetzelfde doen.
Dat is mijn beeld van 'gehoorzaamheid' op nummer 1 zetten. Dan vraag ik mij serieus af van welk kind je nu de meeste overlast ervaart. En welk kind later zich sociaal opstelt vanwege intrinsieke motivaties of omdat de ander nu de grootste bek heeft/de dikste spierballen heeft.
[...]
Daar heb je de dosering weer tussen grenzen stellen, loslaten, en het kind zichzelf laten zijn zodat het zich kan ontplooien.
De huidige trend ontaardt vaak in doorschieten in het laatste. En dat is een stukje gemakzucht.
Je moet ook eerlijk zijn in de eisen die je stelt. Je moet dát vragen van een kind, wat het af kan. Ga je daar overheen, dan maak je het kind onzeker. Je kunt tegen zijn grens aan werken, om het te leren.
Ik denk ook niet dat de eerdere reacties zozeer anti-gehoorzaamheid zijn. Staat alleen niet in de persoonlijke top 5. Vaak zorgen andere waarden dat er ook een aantal standaardnormen worden 'gehoorzaamt'. Tegen mijn met zand gooiende peuter enkel zeggen dat het niet mag, kan makkelijk verzanden in een welles-nietes spelletje. Dat kan ik dan wel winnen door 'suffit!' te zeggen en hem uit de zandbak te plukken.
Als ik zeg " Dat doet andere kinderen pijn", houdt hij er ook mee op. Zonder het machtsspelletje. Hij is nog te klein om dit te onthouden, maar het werkt bij ons best goed.
En dan heb je wel eens mensen die daar commentaar op leveren. "Pff, ik ga echt niet in discussie, ze moeten gewoon luisteren hoor!". Om vervolgens het opvoedkundige dilemma met eigen kind op de spits te drijven, en er met een krijsend kind weggaan. Vaak nog een heel drama met "En mama gaaaat gewoon hoor!", met een peuter daarachter die uit protest op de stoep gaat liggen. Dat kan iedereen wel eens gebeuren, maar sommige zie/hoor je dag in dag uit hetzelfde doen.
Dat is mijn beeld van 'gehoorzaamheid' op nummer 1 zetten. Dan vraag ik mij serieus af van welk kind je nu de meeste overlast ervaart. En welk kind later zich sociaal opstelt vanwege intrinsieke motivaties of omdat de ander nu de grootste bek heeft/de dikste spierballen heeft.
zondag 27 januari 2013 om 11:41
quote:iones schreef op 27 januari 2013 @ 11:33:
[...]
Hoe kan dat? Dus dat kunnen ze wel opbrengen?
Waar zal dat aan liggen? Aan het belang dat de ouders ergens in stellen? Zeiken in de supermarkt is niet zo erg, maar rustig kunnen tafelen wel>?Dat denk ik wel. Al heb ik ook vaak genoeg Franse kinderen in een restaurant zien klieren. Maar hier op het forum wordt vaak vermeld dat "de Fransen hun kinderen zo goed opvoeden". Ik heb eerlijk gezegd nog niet heel veel verschil gezien.
[...]
Hoe kan dat? Dus dat kunnen ze wel opbrengen?
Waar zal dat aan liggen? Aan het belang dat de ouders ergens in stellen? Zeiken in de supermarkt is niet zo erg, maar rustig kunnen tafelen wel>?Dat denk ik wel. Al heb ik ook vaak genoeg Franse kinderen in een restaurant zien klieren. Maar hier op het forum wordt vaak vermeld dat "de Fransen hun kinderen zo goed opvoeden". Ik heb eerlijk gezegd nog niet heel veel verschil gezien.
zondag 27 januari 2013 om 11:43
quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:35:
[...]
Sorry, dat vind ik dus echt niet normaal en ik vind jouw moeder helemaal niet geduldig. Hoe oud was je toen? Weet ik niet. 3 jaar misschien? In ieder geval heel jong.quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:35:
[...]
Dit heeft niks met jouw sterke wil te maken, alle heel jonge kinderen hebben een fase dat ze dingen oplossen dmv slaan (zeg maar als ze anderhalf, twee jaar oud zijn) en als je als ouder dan steeds harder terug gaat slaan tot het kind de arm niet meer kan optillen is het in mijn ogen pure mishandeling. Je hoort je als ouder te verplaatsen in een peuter die verbaal nog niet sterk is en het vaak oplost dmv slaan. Ik vind dat geen mishandeling. Echt niet. En je kunt je wel in die peuter verplaatsen, maar die moet gewoon leren dat hij niet mag slaan.quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:35:
[...]
Je moeder kon je er best op aanspreken en dan weglopen, ipv maar te slaan en te slaan.Ik denk dat ze dat punt al voorbij was. Ze zei heus wel als ik iets niet mocht en dat verstond ik best.
[...]
Sorry, dat vind ik dus echt niet normaal en ik vind jouw moeder helemaal niet geduldig. Hoe oud was je toen? Weet ik niet. 3 jaar misschien? In ieder geval heel jong.quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:35:
[...]
Dit heeft niks met jouw sterke wil te maken, alle heel jonge kinderen hebben een fase dat ze dingen oplossen dmv slaan (zeg maar als ze anderhalf, twee jaar oud zijn) en als je als ouder dan steeds harder terug gaat slaan tot het kind de arm niet meer kan optillen is het in mijn ogen pure mishandeling. Je hoort je als ouder te verplaatsen in een peuter die verbaal nog niet sterk is en het vaak oplost dmv slaan. Ik vind dat geen mishandeling. Echt niet. En je kunt je wel in die peuter verplaatsen, maar die moet gewoon leren dat hij niet mag slaan.quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:35:
[...]
Je moeder kon je er best op aanspreken en dan weglopen, ipv maar te slaan en te slaan.Ik denk dat ze dat punt al voorbij was. Ze zei heus wel als ik iets niet mocht en dat verstond ik best.
zondag 27 januari 2013 om 11:45
zondag 27 januari 2013 om 11:45
quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:38:
Vind je vast flauwekul allemaal wat hier staat:
[...]
Ik daag je uit hier op in te gaan.
Het is toch de mening van iemand.
"uiting van frustratie", dat is wat die persoon er van maakt. Heeft met frustratie helemaal niets te maken. Het is dus niet helemaal obejctief geschreven. Verder wordt het te veel overtrokken. Een tik is niet mishandeling, maar die persoon vindt van wel. Ook weer een mening. Ik vind van niet.
Vind je vast flauwekul allemaal wat hier staat:
[...]
Ik daag je uit hier op in te gaan.
Het is toch de mening van iemand.
"uiting van frustratie", dat is wat die persoon er van maakt. Heeft met frustratie helemaal niets te maken. Het is dus niet helemaal obejctief geschreven. Verder wordt het te veel overtrokken. Een tik is niet mishandeling, maar die persoon vindt van wel. Ook weer een mening. Ik vind van niet.
zondag 27 januari 2013 om 11:48
quote:iones schreef op 27 januari 2013 @ 11:45:
[...]
Het is toch de mening van iemand.
"uiting van frustratie", dat is wat die persoon er van maakt. Heeft met frustratie helemaal niets te maken. Het is dus niet helemaal obejctief geschreven. Verder wordt het te veel overtrokken. Een tik is niet mishandeling, maar die persoon vindt van wel. Ook weer een mening. Ik vind van niet.
Het is geen mening van 'iemand'.
Alle opvoedkundigen en professoren raden het geven van pedagogische tikken af, op het consultatiebureau moet je er ook echt niet mee aankomen dat je meent het zo op te lossen.
Het is gewoon achterhaalt, er zijn andere manieren, punt uit.
Google maar eens op 'pedagogische tik'.
[...]
Het is toch de mening van iemand.
"uiting van frustratie", dat is wat die persoon er van maakt. Heeft met frustratie helemaal niets te maken. Het is dus niet helemaal obejctief geschreven. Verder wordt het te veel overtrokken. Een tik is niet mishandeling, maar die persoon vindt van wel. Ook weer een mening. Ik vind van niet.
Het is geen mening van 'iemand'.
Alle opvoedkundigen en professoren raden het geven van pedagogische tikken af, op het consultatiebureau moet je er ook echt niet mee aankomen dat je meent het zo op te lossen.
Het is gewoon achterhaalt, er zijn andere manieren, punt uit.
Google maar eens op 'pedagogische tik'.
zondag 27 januari 2013 om 11:48
quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:45:
Waarom liep je moeder dan niet weg, na dat jij sloeg en na dat ze uitlegde waarom slaan niet mag? Nee, ipv daarvan koos ze er voor in die situatie te blijven en te blijven terugslaan TOT JIJ JE ARM NIET MEER KON OPTILLEN, ik neem aan van de pijn.
Zo hard sla je een peuter toch niet????
Je kunt niet lezen.
Ze sloeg niet.
Ze pakte mijn hand en tikte die tegen de tafel.
Ze telde, en op het laatst, was ik zo moe (67 x arm liften), dat ik niet meer kon. Dat had met pijn niets te maken!
Het feit dat je dit niet goed leest getuigt van gebrek aan objectiviteit.
En al was ze weggelopen. Wat had ik dan geleerd? niets! Behalve dan dat ik er mee weg kwam! Huppekee, volgende keer weer doen als me iets niet zint.
Waarom liep je moeder dan niet weg, na dat jij sloeg en na dat ze uitlegde waarom slaan niet mag? Nee, ipv daarvan koos ze er voor in die situatie te blijven en te blijven terugslaan TOT JIJ JE ARM NIET MEER KON OPTILLEN, ik neem aan van de pijn.
Zo hard sla je een peuter toch niet????
Je kunt niet lezen.
Ze sloeg niet.
Ze pakte mijn hand en tikte die tegen de tafel.
Ze telde, en op het laatst, was ik zo moe (67 x arm liften), dat ik niet meer kon. Dat had met pijn niets te maken!
Het feit dat je dit niet goed leest getuigt van gebrek aan objectiviteit.
En al was ze weggelopen. Wat had ik dan geleerd? niets! Behalve dan dat ik er mee weg kwam! Huppekee, volgende keer weer doen als me iets niet zint.
zondag 27 januari 2013 om 11:52
quote:iones schreef op 27 januari 2013 @ 11:48:
[...]
Je kunt niet lezen.
Ze sloeg niet.
Ze pakte mijn hand en tikte die tegen de tafel.
Ze telde, en op het laatst, was ik zo moe (67 x arm liften), dat ik niet meer kon. Dat had met pijn niets te maken!
Het feit dat je dit niet goed leest getuigt van gebrek aan objectiviteit.
En al was ze weggelopen. Wat had ik dan geleerd? niets! Behalve dan dat ik er mee weg kwam! Huppekee, volgende keer weer doen als me iets niet zint.
Nou, je spreekt jezelf wel erg tegen een paar posts eerder:
quote:Een kind dat terug slaat zou een hardere mep moeten krijgen. Ik had het lef vroeger niet. Ja, toen ik heel klein was. Dat verhaal heb ik nog veel aan moeten horen van mijn moeder. Ik sloeg haar op haar arm, ik zal het wel ergens niet eens zijn geweest met haar. Ze pakte mijn handje en sloeg het op de tafel. Dat deed wel zeer. Maar ik tilde mijn hand op en sloeg weer. Zij weer… etc. tot 67 x toe. Op het einde kon ik mijn armpje bijna niet meer optillen, vertelde ze.
Mijn moeder had geduld. En die werkte het af. Ik was een kind met een hele sterke wil.
[...]
Je kunt niet lezen.
Ze sloeg niet.
Ze pakte mijn hand en tikte die tegen de tafel.
Ze telde, en op het laatst, was ik zo moe (67 x arm liften), dat ik niet meer kon. Dat had met pijn niets te maken!
Het feit dat je dit niet goed leest getuigt van gebrek aan objectiviteit.
En al was ze weggelopen. Wat had ik dan geleerd? niets! Behalve dan dat ik er mee weg kwam! Huppekee, volgende keer weer doen als me iets niet zint.
Nou, je spreekt jezelf wel erg tegen een paar posts eerder:
quote:Een kind dat terug slaat zou een hardere mep moeten krijgen. Ik had het lef vroeger niet. Ja, toen ik heel klein was. Dat verhaal heb ik nog veel aan moeten horen van mijn moeder. Ik sloeg haar op haar arm, ik zal het wel ergens niet eens zijn geweest met haar. Ze pakte mijn handje en sloeg het op de tafel. Dat deed wel zeer. Maar ik tilde mijn hand op en sloeg weer. Zij weer… etc. tot 67 x toe. Op het einde kon ik mijn armpje bijna niet meer optillen, vertelde ze.
Mijn moeder had geduld. En die werkte het af. Ik was een kind met een hele sterke wil.
zondag 27 januari 2013 om 11:52
O, in mijn voorbeeld was het toevallig een Frans kindje, maar het had net zo goed een Nederlands kind kunnen zijn, of wat dan ook. Volgens mij heeft opvoeding inderdaad heel veel te maken met hoe het er vroeger thuis aan toe ging.
Om op supermarkttaferelen terug te komen; toen mijn kinderen echt klein waren en ze vroegen om bijvoorbeeld snoep in de winkel, was mijn antwoord standaard nee. Ten eerste was snoep kopen niet nodig, er was altijd genoeg in huis, meestal gekregen van opa's en oma's dat zoveel was, dat het in een trommel ging, waar ik later van uitdeelde. Verder ben/was ik van mening, dat ik degene ben die op dat moment bepaalt welke boodschappen er komen, ik moet ze uiteindelijk zelf betalen... Maar de voornaamste reden was, omdat ik wist dat als ik dat deze keer toestond, ze de volgende keer weer zouden gaan vragen. En de keer daarop weer. Ik deed het andersom. Als er snoep moest komen, zei ik, voordat we de winkel ingingen; "vandaag mogen jullie wat uitzoeken". Uiteraard werd dat, toen ze wat ouder werden, anders. Op het moment dat er overleg mogelijk was, mochten ze best wat vragen, of zeggen dat ze liever wat anders wilden of iets dergelijks. Maar als ik dan merkte dat de week erop weer om gevraagd werd, was het weer "nee".
En dat klinkt misschien erg streng, maar in mijn (onze, mijn man denkt er precies zo over) ogen is het meer een kwestie van de teugels vasthebben, laten vieren en weer intrekken als dat nodig is.
Supermarkttaferelen zijn bij ons nooit voorgekomen. En dat is niet om mezelf op de borst te slaan, ik heb ook genoeg dingen fout gedaan, maar mijn ouders waren vroeger precies zo. En ik merk dat het werkt.
Wat betreft het slaan; ben ik in principe op tegen, maar ook ik heb hier een daar wel eens een tik uitgedeeld. Daar ben ik niet trots op, maar ik kan ook niet zeggen dat ik er spijt van heb. Ik heb vroeger ook wel eens een tik gehad maar wist dan ook heel goed dat ik het op dat moment écht te bont had gemaakt.
Om op supermarkttaferelen terug te komen; toen mijn kinderen echt klein waren en ze vroegen om bijvoorbeeld snoep in de winkel, was mijn antwoord standaard nee. Ten eerste was snoep kopen niet nodig, er was altijd genoeg in huis, meestal gekregen van opa's en oma's dat zoveel was, dat het in een trommel ging, waar ik later van uitdeelde. Verder ben/was ik van mening, dat ik degene ben die op dat moment bepaalt welke boodschappen er komen, ik moet ze uiteindelijk zelf betalen... Maar de voornaamste reden was, omdat ik wist dat als ik dat deze keer toestond, ze de volgende keer weer zouden gaan vragen. En de keer daarop weer. Ik deed het andersom. Als er snoep moest komen, zei ik, voordat we de winkel ingingen; "vandaag mogen jullie wat uitzoeken". Uiteraard werd dat, toen ze wat ouder werden, anders. Op het moment dat er overleg mogelijk was, mochten ze best wat vragen, of zeggen dat ze liever wat anders wilden of iets dergelijks. Maar als ik dan merkte dat de week erop weer om gevraagd werd, was het weer "nee".
En dat klinkt misschien erg streng, maar in mijn (onze, mijn man denkt er precies zo over) ogen is het meer een kwestie van de teugels vasthebben, laten vieren en weer intrekken als dat nodig is.
Supermarkttaferelen zijn bij ons nooit voorgekomen. En dat is niet om mezelf op de borst te slaan, ik heb ook genoeg dingen fout gedaan, maar mijn ouders waren vroeger precies zo. En ik merk dat het werkt.
Wat betreft het slaan; ben ik in principe op tegen, maar ook ik heb hier een daar wel eens een tik uitgedeeld. Daar ben ik niet trots op, maar ik kan ook niet zeggen dat ik er spijt van heb. Ik heb vroeger ook wel eens een tik gehad maar wist dan ook heel goed dat ik het op dat moment écht te bont had gemaakt.
zondag 27 januari 2013 om 11:55
quote:Beauke schreef op 27 januari 2013 @ 11:52:
[...]
Nou, je spreekt jezelf wel erg tegen een paar posts eerder:
[...]
Ik kon mijn armpje op het laatst niet meer optillen nee. VAn vermoeiing. MAar jij leest te graag mishandeling en pijn. Het deed wel wat zeer hoor, fijn was anders. MAar het moet niet groter worden gemaakt dan dat het is. Ik werd op het laatst vooral moe.
[...]
Nou, je spreekt jezelf wel erg tegen een paar posts eerder:
[...]
Ik kon mijn armpje op het laatst niet meer optillen nee. VAn vermoeiing. MAar jij leest te graag mishandeling en pijn. Het deed wel wat zeer hoor, fijn was anders. MAar het moet niet groter worden gemaakt dan dat het is. Ik werd op het laatst vooral moe.
zondag 27 januari 2013 om 12:09
Ik bedenk me ineens dat als mijn kinderen aan het dreinen waren, hun vader zei ophouden met dat gejank, anders geef ik een reden om te janken. Ze hielden wel meteen op, ze wisten dat hij daarin heel serieus was.
Paar weken terug was ik bij mijn schoonouders, een neefje van 5 was zo ongelofelijk irritant bezig, pal voor de tv staan zodat de rest niks zag, schreeuwen en slaan. Ik dacht echt OMG als die van mij zich zouden gedragen hadden ze de rest van de dag op de trap kunnen gaan zitten.
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.
Paar weken terug was ik bij mijn schoonouders, een neefje van 5 was zo ongelofelijk irritant bezig, pal voor de tv staan zodat de rest niks zag, schreeuwen en slaan. Ik dacht echt OMG als die van mij zich zouden gedragen hadden ze de rest van de dag op de trap kunnen gaan zitten.
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.
zondag 27 januari 2013 om 12:13
quote:momodoe schreef op 27 januari 2013 @ 12:09:
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.Poeh, ik weet niet of ik me dan had kunnen inhouden, door te zeggen dat die van hun er ook wat van kon... Niet verstandig misschien, maar sommige mensen mogen de ogen ook wel eens geopend worden. Als ze alleen maar afgeven op anderen....
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.Poeh, ik weet niet of ik me dan had kunnen inhouden, door te zeggen dat die van hun er ook wat van kon... Niet verstandig misschien, maar sommige mensen mogen de ogen ook wel eens geopend worden. Als ze alleen maar afgeven op anderen....
zondag 27 januari 2013 om 12:20
quote:momodoe schreef op 27 januari 2013 @ 12:09:
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.
Zo vonden een aantal forummers een paar weken geleden in het vuurwerktopic het ongehoord dat jouw kinderen van jou vuurwerk mochten afsteken, lang voordat het mocht. Want ze gooiden niet naar andere mensen, niet naar dieren. Dus was het goed. Ondanks het feit dat het wettelijk gezien helemaal nog niet mocht en er wellicht mensen zich vreselijk hebben zitten ergeren aan het geknal?
Wat voor de een enorm ergerlijk kan zijn, kan voor de ander best meevallen.
Later op de middag zaten ze te vertellen dat een kind van hun vrienden zich zo misdroeg. Ik was echt met stomheid geslagen. Zo zie je dat mensen het misdragen van hun kinderen soms echt niet doorhebben. Ze hadden echt niet door dat iedereen zich aan dat joch zat te ergeren.
Zo vonden een aantal forummers een paar weken geleden in het vuurwerktopic het ongehoord dat jouw kinderen van jou vuurwerk mochten afsteken, lang voordat het mocht. Want ze gooiden niet naar andere mensen, niet naar dieren. Dus was het goed. Ondanks het feit dat het wettelijk gezien helemaal nog niet mocht en er wellicht mensen zich vreselijk hebben zitten ergeren aan het geknal?
Wat voor de een enorm ergerlijk kan zijn, kan voor de ander best meevallen.
zondag 27 januari 2013 om 13:15
Niet helemaal bijgelezen maar ik zie dat de mensen die pro gehoorzaamheid zijn nu opeens in het kamp 'slaan is ok' zitten en de anti gehoorzaamheid zitten in het kamp 'slaan is niet ok'.
Dat klopt in mijn ogen niet en die dingen staan los van elkaar. Ik geloof pertinent niet in slaan, tikken etc. Ik geloof wel erg in gehoorzaamheid in die zin dat je als kind moet luisteren naar je ouders, andere volwassenen en leraren etc gewoon omdat zij het zeggen. Ik vind dat namelijk heel leerzaam, omdat je
(1) later ook wel eens iets moet doen waar je het niet mee eens bent. Als je baas zegt: je doet dit, dan heeft hij soms geen behoefte aan je mening (of als je je mening mag uiten, maakt hij uiteindelijk alsnog de beslissing van hoe je het moet aanpakken).
(2) je als kind best veel van anderen kunt leren als je moet luisteren (en dus voor andere meningen moet open staan). Mijn leraren van de basisschool leerden mij ook wel eens dingen die afweken van de dingen die mij thuis werden geleerd (ik leerde bijvoorbeeld op school dat god bestaat, dat ik geen snoep mag eten, dat ik altijd een zakdoek mee moet nemen). Dan weet je dus ook dat verschillende mensen anders denken en je in verschillende omgevingen naar andere autoriteiten moet luisteren.
(3) je als ouder toch ook een beeld hebt van hoe jij wilt dat je kinderen zijn. Willen die later anders zijn, dan kunnen ze dat altijd nog doen. Maar als ouders heb je een beeld van wat jij goed vindt en dat houd je dan toch aan, tenminste dat zou ik doen.
Dat klopt in mijn ogen niet en die dingen staan los van elkaar. Ik geloof pertinent niet in slaan, tikken etc. Ik geloof wel erg in gehoorzaamheid in die zin dat je als kind moet luisteren naar je ouders, andere volwassenen en leraren etc gewoon omdat zij het zeggen. Ik vind dat namelijk heel leerzaam, omdat je
(1) later ook wel eens iets moet doen waar je het niet mee eens bent. Als je baas zegt: je doet dit, dan heeft hij soms geen behoefte aan je mening (of als je je mening mag uiten, maakt hij uiteindelijk alsnog de beslissing van hoe je het moet aanpakken).
(2) je als kind best veel van anderen kunt leren als je moet luisteren (en dus voor andere meningen moet open staan). Mijn leraren van de basisschool leerden mij ook wel eens dingen die afweken van de dingen die mij thuis werden geleerd (ik leerde bijvoorbeeld op school dat god bestaat, dat ik geen snoep mag eten, dat ik altijd een zakdoek mee moet nemen). Dan weet je dus ook dat verschillende mensen anders denken en je in verschillende omgevingen naar andere autoriteiten moet luisteren.
(3) je als ouder toch ook een beeld hebt van hoe jij wilt dat je kinderen zijn. Willen die later anders zijn, dan kunnen ze dat altijd nog doen. Maar als ouders heb je een beeld van wat jij goed vindt en dat houd je dan toch aan, tenminste dat zou ik doen.
zondag 27 januari 2013 om 13:22
Jezus wat kunnen sommige mensen janken over mishandeling. In plaats van hier de halve heilige uit te hangen kunnen dat soort mensen hun tijd beter in het opvoeden van hun kinderen steken zodat de rest van Nederland niet constant last heeft van die onopgevoede irritante k*tkinderen. En als ze dat gelijk vanaf het begin hadden gedaan, zoals Leentje zegt, dan hoeven ze er niet eens bij te slaan.
Maar als je ze structureel ongehoorzaam laat zijn en alles als een domme geit gaat zitten weg giechelen of helemaal niet reageert zoals ik zo vaak zie dan krijg je van die k*tkinderen die eindigen als dat tuig in Eindhoven.
Maar als je ze structureel ongehoorzaam laat zijn en alles als een domme geit gaat zitten weg giechelen of helemaal niet reageert zoals ik zo vaak zie dan krijg je van die k*tkinderen die eindigen als dat tuig in Eindhoven.
zondag 27 januari 2013 om 13:23
