Actueel
alle pijlers
Hoe denigrerend, BAH !!
vrijdag 13 september 2013 om 15:50
MONIQUE BURGER
Monique Burger is eigenaar van De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam.
BEST GELEZEN - BURGER
Monique Burger: 'Droomboek' maakt armoede zichtbaar
Net als bij veel andere boekhandels heeft het Droomboek bij De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam voor extra aanloop gezorgd. Wat hierdoor ineens zichtbaar werd, is de armoede. ‘Het is niet de greediness waarmee mensen hun gratis boek “opeisen”, maar de armoede waarvan ik schrik’, schrijft eigenaar Monique Burger.
Ik loop al dagenlang aan de mensen te denken die het Droomboek komen afhalen. Honderden in een paar dagen, overweldigend veel. Een geweldige actie van de CPNB om de boekhandel als afhaalpunt in te zetten en niet Albert Heijn of Primera of wat dan ook.
Honderden nieuwe gezichten. Ik schat dat slechts 5 procent van onze vaste klantenkring naast hun ‘gewone’ aankopen ook het Droomboek komt halen. Ook komen deze vaste klanten nooit met alléén het bonnetje. Ze leggen eerst de boeken van hun keuze op de toonbank en diepen daarna uit de krochten van hun tassen en zakken een verkreukeld afhaalbonnetje op, zo van: ik ben toch wel nieuwsgierig.
Hoe zij dat doen staat in schril contrast tot al die honderden nieuwe ‘klanten’ die met hun bonnetje vooruitgestoken doelgericht op de toonbank afbenen, soms met verbeten trek: er zal toch nog wel een exemplaar voor mij zijn? Ik MOET dat boek, ik heb er RECHT op.
Toen ik donderdagochtend de winkel opende, stond er al een lange rij mensen voor de deur. Een verrukkelijk gezicht. Zo wil je het toch, als boekhandel! Het gebeurt wel vaker dat er een páár mensen staan te wachten tot de deur opengaat (meestal jonge ouders met kinderwagens die net het oudste broertje of zusje naar school hebben gebracht, op hun papa- of mamadag), maar tientallen, op een kluitje? Die, als er iemand bij komt die aan de deur gaat voelen, hard gaan roepen: ‘Hoho, wij waren hier eerst’? (Echt gebeurd.)
Maar ik schrik er ook van. Niet van de greediness waarmee deze mensen hun gratis boek ‘opeisen’, maar van de armoede. Ongeschoren, ongewassen, ongekamd, dik, uitgezakt, kreupel, rotte tanden, stinkend, met looprekken en hulpmiddelen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien, ruw, onbeleefd, nauwelijks pratend: soms steken ze alleen het bonnetje toe – ook wanneer ik met andere klanten bezig ben af te rekenen, totaal gespeend van enig gevoel voor sociale verhoudingen of omgangsregels.
Ik neem het ze niet eens kwalijk. Dit is echte armoede, zoals ik het eigenlijk nooit zie. Het onttrekt zich aan mijn waarneming: in Bos en Lommer liggen (nog) geen zwervers op straat en is er geen openlijk alcoholisme, er zijn geen junks en geen hoeren – dat zijn de uitwassen van de binnenstad, die natuurlijk veel aantrekkelijker is vanwege het grote aantal toeristen dat je kunt beroven of het vele nog prima eetbare voedsel dat overal in de vuilnisbakken wordt gegooid. En de armste mensen zitten binnen, blijkbaar. Of ze scharrelen door de Dirk van den Broek, of de Lidl.
Wat ik me ook realiseer is dat ik door ons pin-onlybeleid deze ‘kopers’ nooit in de winkel krijg. Een paar van hen heeft dat ook letterlijk tegen me gezegd (bozig). Toen moest ik ineens terugdenken aan de oude winkel, Omta, waar ik hen destijds wel degelijk heb gezien, meestal om een losse envelop of een Bic-pen te kopen. Nooit een boek. Geen geld voor. En als ze de deur uitgaan, nemen ze afgepast kleingeld mee: ze weten precies wat ze kunnen kopen, en meer mag niet. Dus pasjes hebben ze niet of gebruiken ze niet. En daardoor zie ik ze niet. Ik ben er niet rouwig om, moet ik eerlijk zeggen. Door onze keuze voor pin-only hebben we – onbewust – een heel fatsoenlijk publiek ‘gecreëerd’, waarmee het aangenaam werken is, waarmee een goed rendement te behalen is. Als ik me voorstel dat ik ook losse enveloppen zou verkopen en hoeveel tijd ik dan per klant bezig zou zijn… Dit soort gesprekken gaat langzaam, je krijgt er vaak hele levensverhalen bij.
Ik weet niet hoe het bij andere boekhandels zit. Ik zie af en toe iets voorbijkomen op Facebook of Twitter, maar ik vermoed dat men zich inhoudt en dat doe ik eigenlijk ook, ik wil er niets over zeggen. Omdat ik zo geschokt ben door de armoede die ineens zichtbaar wordt. (Wat weet onze Koning daarvan?) Wij hebben tot nu toe elke, élke bonnetjeszwaaier met evenveel aandacht en plezier geholpen. En natuurlijk steken we onvermoeibaar in elk Droomboek onze nieuwsbrief, nodigden we onvermoeibaar iedereen uit voor onze derde verjaardag, bieden we iedereen koffie en taart aan, wijzen we iedereen op de komende auteursbezoeken (de eerste is David Vann), vertellen we iedereen dat ze ook via onze webshop kunnen bestellen, dat we Facebooken en Twitteren – je weet tenslotte maar nooit, en je moet iedere kans aangrijpen. Als we dan te horen krijgen: ik heb toch geen computer, dan glimlachen we onvermoeibaar. En soms heb ik zo verschrikkelijk veel plezier dat ik, buiten het zicht van de klanten, naar de keuken moet rennen om te lachen. Dat ook weer.
Al met al kost het ons bergen energie, en inpakpapier, en tasjes (en soms kunnen we door de lange rij onze echte boekenkopers minder goed helpen, dat vind ik wel erg) maar het leert me ook deemoedig te zijn, en het schenkt me ook nieuwe inzichten. Wéér zoiets bijzonders aan het werken in een boekhandel.
Monique Burger is eigenaar van De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam.
BEST GELEZEN - BURGER
Monique Burger: 'Droomboek' maakt armoede zichtbaar
Net als bij veel andere boekhandels heeft het Droomboek bij De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam voor extra aanloop gezorgd. Wat hierdoor ineens zichtbaar werd, is de armoede. ‘Het is niet de greediness waarmee mensen hun gratis boek “opeisen”, maar de armoede waarvan ik schrik’, schrijft eigenaar Monique Burger.
Ik loop al dagenlang aan de mensen te denken die het Droomboek komen afhalen. Honderden in een paar dagen, overweldigend veel. Een geweldige actie van de CPNB om de boekhandel als afhaalpunt in te zetten en niet Albert Heijn of Primera of wat dan ook.
Honderden nieuwe gezichten. Ik schat dat slechts 5 procent van onze vaste klantenkring naast hun ‘gewone’ aankopen ook het Droomboek komt halen. Ook komen deze vaste klanten nooit met alléén het bonnetje. Ze leggen eerst de boeken van hun keuze op de toonbank en diepen daarna uit de krochten van hun tassen en zakken een verkreukeld afhaalbonnetje op, zo van: ik ben toch wel nieuwsgierig.
Hoe zij dat doen staat in schril contrast tot al die honderden nieuwe ‘klanten’ die met hun bonnetje vooruitgestoken doelgericht op de toonbank afbenen, soms met verbeten trek: er zal toch nog wel een exemplaar voor mij zijn? Ik MOET dat boek, ik heb er RECHT op.
Toen ik donderdagochtend de winkel opende, stond er al een lange rij mensen voor de deur. Een verrukkelijk gezicht. Zo wil je het toch, als boekhandel! Het gebeurt wel vaker dat er een páár mensen staan te wachten tot de deur opengaat (meestal jonge ouders met kinderwagens die net het oudste broertje of zusje naar school hebben gebracht, op hun papa- of mamadag), maar tientallen, op een kluitje? Die, als er iemand bij komt die aan de deur gaat voelen, hard gaan roepen: ‘Hoho, wij waren hier eerst’? (Echt gebeurd.)
Maar ik schrik er ook van. Niet van de greediness waarmee deze mensen hun gratis boek ‘opeisen’, maar van de armoede. Ongeschoren, ongewassen, ongekamd, dik, uitgezakt, kreupel, rotte tanden, stinkend, met looprekken en hulpmiddelen die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien, ruw, onbeleefd, nauwelijks pratend: soms steken ze alleen het bonnetje toe – ook wanneer ik met andere klanten bezig ben af te rekenen, totaal gespeend van enig gevoel voor sociale verhoudingen of omgangsregels.
Ik neem het ze niet eens kwalijk. Dit is echte armoede, zoals ik het eigenlijk nooit zie. Het onttrekt zich aan mijn waarneming: in Bos en Lommer liggen (nog) geen zwervers op straat en is er geen openlijk alcoholisme, er zijn geen junks en geen hoeren – dat zijn de uitwassen van de binnenstad, die natuurlijk veel aantrekkelijker is vanwege het grote aantal toeristen dat je kunt beroven of het vele nog prima eetbare voedsel dat overal in de vuilnisbakken wordt gegooid. En de armste mensen zitten binnen, blijkbaar. Of ze scharrelen door de Dirk van den Broek, of de Lidl.
Wat ik me ook realiseer is dat ik door ons pin-onlybeleid deze ‘kopers’ nooit in de winkel krijg. Een paar van hen heeft dat ook letterlijk tegen me gezegd (bozig). Toen moest ik ineens terugdenken aan de oude winkel, Omta, waar ik hen destijds wel degelijk heb gezien, meestal om een losse envelop of een Bic-pen te kopen. Nooit een boek. Geen geld voor. En als ze de deur uitgaan, nemen ze afgepast kleingeld mee: ze weten precies wat ze kunnen kopen, en meer mag niet. Dus pasjes hebben ze niet of gebruiken ze niet. En daardoor zie ik ze niet. Ik ben er niet rouwig om, moet ik eerlijk zeggen. Door onze keuze voor pin-only hebben we – onbewust – een heel fatsoenlijk publiek ‘gecreëerd’, waarmee het aangenaam werken is, waarmee een goed rendement te behalen is. Als ik me voorstel dat ik ook losse enveloppen zou verkopen en hoeveel tijd ik dan per klant bezig zou zijn… Dit soort gesprekken gaat langzaam, je krijgt er vaak hele levensverhalen bij.
Ik weet niet hoe het bij andere boekhandels zit. Ik zie af en toe iets voorbijkomen op Facebook of Twitter, maar ik vermoed dat men zich inhoudt en dat doe ik eigenlijk ook, ik wil er niets over zeggen. Omdat ik zo geschokt ben door de armoede die ineens zichtbaar wordt. (Wat weet onze Koning daarvan?) Wij hebben tot nu toe elke, élke bonnetjeszwaaier met evenveel aandacht en plezier geholpen. En natuurlijk steken we onvermoeibaar in elk Droomboek onze nieuwsbrief, nodigden we onvermoeibaar iedereen uit voor onze derde verjaardag, bieden we iedereen koffie en taart aan, wijzen we iedereen op de komende auteursbezoeken (de eerste is David Vann), vertellen we iedereen dat ze ook via onze webshop kunnen bestellen, dat we Facebooken en Twitteren – je weet tenslotte maar nooit, en je moet iedere kans aangrijpen. Als we dan te horen krijgen: ik heb toch geen computer, dan glimlachen we onvermoeibaar. En soms heb ik zo verschrikkelijk veel plezier dat ik, buiten het zicht van de klanten, naar de keuken moet rennen om te lachen. Dat ook weer.
Al met al kost het ons bergen energie, en inpakpapier, en tasjes (en soms kunnen we door de lange rij onze echte boekenkopers minder goed helpen, dat vind ik wel erg) maar het leert me ook deemoedig te zijn, en het schenkt me ook nieuwe inzichten. Wéér zoiets bijzonders aan het werken in een boekhandel.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
woensdag 25 september 2013 om 15:20
quote:goedzo schreef op 20 september 2013 @ 00:11:
[...]
Pech zoals het verliezen van een baan, vrouw of een verkeerde investering leidt onvermijdelijk tot nare gevoelens.
Niemand zit daarop te wachten, maar ondertussen heeft iedereen dit in zijn leven wel eens keer meegemaakt.
Mensen met scholing of nazaten uit een goed nest kunnen omgaan met dergelijke tegenslagen.
Dit zijn waarschijnlijk de mensen die een droomboek ophalen bij de boekhandel.
Om een boek te lezen moet je immers op school hebben gezeten.
Echte armen hebben die kans niet gehad.
Van welke planeet kom jij?
[...]
Pech zoals het verliezen van een baan, vrouw of een verkeerde investering leidt onvermijdelijk tot nare gevoelens.
Niemand zit daarop te wachten, maar ondertussen heeft iedereen dit in zijn leven wel eens keer meegemaakt.
Mensen met scholing of nazaten uit een goed nest kunnen omgaan met dergelijke tegenslagen.
Dit zijn waarschijnlijk de mensen die een droomboek ophalen bij de boekhandel.
Om een boek te lezen moet je immers op school hebben gezeten.
Echte armen hebben die kans niet gehad.
Van welke planeet kom jij?
woensdag 25 september 2013 om 22:50
donderdag 26 september 2013 om 08:46
quote:goedzo schreef op 20 september 2013 @ 21:33:
[...]
Nederland kan als een van rijkste landen ter wereld het zich veroorloven om voor al haar burgers een leerplicht op te leggen en een uitkering te regelen voor alle mensen die om wat voor reden dan ook niet kunnen deelnemen aan het arbeidsproces.
Zelfs een Hollandse bijstandsmoeder kan worden voorzien in haar eerste levensbehoefte en daarom ben ik blij dat zij ook haar droomboek kan ophalen om inspiratie op te doen voor haar onvervulde verlangens.
Ik noem dit slim.
Wat is daar mis mee?
Dat jij dit ook gezegd had:
quote:Om een boek te lezen moet je immers op school hebben gezeten.
Echte armen hebben die kans niet gehad.En je dus aan de ene kant beweerd dat arme mensen dus niet kunnen lezen, maar aan de andere kant dat ze wel op school hebben gezeten. Dat jij overigens VOL zit met vooroordelen en kennelijk toch arm bent, want slecht leest.
[...]
Nederland kan als een van rijkste landen ter wereld het zich veroorloven om voor al haar burgers een leerplicht op te leggen en een uitkering te regelen voor alle mensen die om wat voor reden dan ook niet kunnen deelnemen aan het arbeidsproces.
Zelfs een Hollandse bijstandsmoeder kan worden voorzien in haar eerste levensbehoefte en daarom ben ik blij dat zij ook haar droomboek kan ophalen om inspiratie op te doen voor haar onvervulde verlangens.
Ik noem dit slim.
Wat is daar mis mee?
Dat jij dit ook gezegd had:
quote:Om een boek te lezen moet je immers op school hebben gezeten.
Echte armen hebben die kans niet gehad.En je dus aan de ene kant beweerd dat arme mensen dus niet kunnen lezen, maar aan de andere kant dat ze wel op school hebben gezeten. Dat jij overigens VOL zit met vooroordelen en kennelijk toch arm bent, want slecht leest.
Later is nu
donderdag 26 september 2013 om 08:47
quote:amarna schreef op 26 september 2013 @ 08:40:
Je kunt Ethopie op geen enkel vlak vergelijken met Nederland.
Als we Goedzo moeten geloven waren die mensen, die mevr. Burger beschrijft in haar column, dus arme mensen uit Ethiopië, die niet kunnen lezen en geen opleiding hebben gehad, maar tóch een droomboek op kwamen halen?
Haalt Goedzo niet e.e.a. door elkaar?
Je kunt Ethopie op geen enkel vlak vergelijken met Nederland.
Als we Goedzo moeten geloven waren die mensen, die mevr. Burger beschrijft in haar column, dus arme mensen uit Ethiopië, die niet kunnen lezen en geen opleiding hebben gehad, maar tóch een droomboek op kwamen halen?
Haalt Goedzo niet e.e.a. door elkaar?
Later is nu
