Actueel
alle pijlers
Nog veel mis in gehandicaptenzorg.
dinsdag 6 augustus 2013 om 06:52
http://nos.nl/artikel/537 ... in-gehandicaptenzorg.html
Ik vind het verschrikkelijk dat de zwakken in onze samenleving op zo´n onprofessionele manier behandelt word.
Waarom gaan ze met z´n vieren op die vrouw liggen. Ze hadden ook gewoon weg kunnen lopen en de deur op slot doen.
Ik vind het verschrikkelijk dat de zwakken in onze samenleving op zo´n onprofessionele manier behandelt word.
Waarom gaan ze met z´n vieren op die vrouw liggen. Ze hadden ook gewoon weg kunnen lopen en de deur op slot doen.
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:20
Zelf niet ongeschonden thuis komen na een dienst, zoals de vriend van Momodoe, lijkt me niet per se raar trouwens. Al kom ik uit een andere periode (ik heb jaren geleden in de gehandicaptenzorg gewerkt en weet weinig tot niets van de huidige werkwijzen), sommige bewoners zijn nou eenmaal geen 'lieve mongooltjes', zoals velen van jullie die zelf in de sector werken wel zullen weten, maar kunnen behoorlijk onvoorspelbaar gedrag vertonen.
Ik werkte zelf met verstandelijk gehandicapten die tevens psychiatrische problemen hadden, bijvoorbeeld angstaanjagende hallucinaties. Die konden je ineens aanvliegen, of een kan met loeihete koffie naar je hoofd gooien. Dat zal niet veranderd zijn met het terugdringen van allerlei (dwang-)middelen en maatregelen, vermoed ik zo.
Ik werkte zelf met verstandelijk gehandicapten die tevens psychiatrische problemen hadden, bijvoorbeeld angstaanjagende hallucinaties. Die konden je ineens aanvliegen, of een kan met loeihete koffie naar je hoofd gooien. Dat zal niet veranderd zijn met het terugdringen van allerlei (dwang-)middelen en maatregelen, vermoed ik zo.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:26
Maar de cliënten die jij beschrijft zitten hoogstwaarschijnlijk op een BOPZ-locatie. Waar je wel M&M's mag toepassen. Op veel BOPZ locaties is heel veel aandacht voor bejegening, het verklaren van gedrag, zoeken naar alternatieven. Ik denk dat op locaties die geen BOPZ aanmerking hebben, die kennis veel minder gedeeld wordt en er wellicht eerder dit soort situaties kunnen ontstaan.
We gon' boogie oogie oggi, jiggle, wiggle and dance. Like the roof on fire.
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:29
Mag ik eens iets heel stoms vragen Wat vinden jullie nu precies zo leuk aan je werk? Ik zou er niet aan moeten denken om de hele dag tussen de mensen te werken die functioneren op peuterniveau of lager, en die onvoorspelbaar agressief gedrag vertonen. Waar zit de voldoening in als er geen groei of verbetering is in hun gedrag?
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:37
Voor mezelf: ik vind het juist interessant om te zoeken waar nog mogelijkheden zijn en de puzzel die het altijd is om het beste aan te kunnen sluiten bij iemand met een verstandelijke beperking. Het is lang niet altijd duidelijk wat er aan de hand is, waar gedrag vandaan komt of wat het betekent. Dat fascineert me.
Ook de dilemma's in de sector an sich vind ik interessant: hoe zorg je voor deze doelgroep voor de optimale balans tussen eigen regie en risico's, of tussen veiligheid en risico's. Hoe kan je bijdragen aan iemands kwaliteit van bestaan, iemand zoveel mogelijk eigen regie geven, een plek in de maatschappij, terwijl je wél de juiste en voldoende ondersteuning kan bieden? Het is een sector die veel in ontwikkel is, dat boeit me ook. Je merkt, ik vind de sector en de mensen zelf fantastisch.
Ook de dilemma's in de sector an sich vind ik interessant: hoe zorg je voor deze doelgroep voor de optimale balans tussen eigen regie en risico's, of tussen veiligheid en risico's. Hoe kan je bijdragen aan iemands kwaliteit van bestaan, iemand zoveel mogelijk eigen regie geven, een plek in de maatschappij, terwijl je wél de juiste en voldoende ondersteuning kan bieden? Het is een sector die veel in ontwikkel is, dat boeit me ook. Je merkt, ik vind de sector en de mensen zelf fantastisch.
We gon' boogie oogie oggi, jiggle, wiggle and dance. Like the roof on fire.
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:46
quote:infinity schreef op 06 augustus 2013 @ 23:26:
Maar de cliënten die jij beschrijft zitten hoogstwaarschijnlijk op een BOPZ-locatie. Waar je wel M&M's mag toepassen. Op veel BOPZ locaties is heel veel aandacht voor bejegening, het verklaren van gedrag, zoeken naar alternatieven. Ik denk dat op locaties die geen BOPZ aanmerking hebben, die kennis veel minder gedeeld wordt en er wellicht eerder dit soort situaties kunnen ontstaan.
Dat zou goed kunnen. Zoals gezegd weet ik weinig tot niets van de huidige manier van werken in de gehandicaptenzorg. Ik ben nog uit de tijd dat de BOPZ ontstond (heb indertijd nog meegewerkt aan onderzoek tbv het totstandkomen van de BOPZ).
Toen ging er ook al veel mis, trouwens. De BOPZ kwam niet uit de lucht vallen.
Ik heb hele goede stappen vooruit gezet zien worden in de jaren tachtig, toen echt de gehandicapten centraal kwamen te staan in veel vernieuwende aanpakken. Om vervolgens de klok weer teruggedraaid te zien worden in de jaren negentig, toen bezuinigingen en efficiency de norm werden. (En toen ben ik er zelf uitgestapt, ik kon daar niet tegen - maar dat terzijde.)
Maar de cliënten die jij beschrijft zitten hoogstwaarschijnlijk op een BOPZ-locatie. Waar je wel M&M's mag toepassen. Op veel BOPZ locaties is heel veel aandacht voor bejegening, het verklaren van gedrag, zoeken naar alternatieven. Ik denk dat op locaties die geen BOPZ aanmerking hebben, die kennis veel minder gedeeld wordt en er wellicht eerder dit soort situaties kunnen ontstaan.
Dat zou goed kunnen. Zoals gezegd weet ik weinig tot niets van de huidige manier van werken in de gehandicaptenzorg. Ik ben nog uit de tijd dat de BOPZ ontstond (heb indertijd nog meegewerkt aan onderzoek tbv het totstandkomen van de BOPZ).
Toen ging er ook al veel mis, trouwens. De BOPZ kwam niet uit de lucht vallen.
Ik heb hele goede stappen vooruit gezet zien worden in de jaren tachtig, toen echt de gehandicapten centraal kwamen te staan in veel vernieuwende aanpakken. Om vervolgens de klok weer teruggedraaid te zien worden in de jaren negentig, toen bezuinigingen en efficiency de norm werden. (En toen ben ik er zelf uitgestapt, ik kon daar niet tegen - maar dat terzijde.)
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 6 augustus 2013 om 23:46
quote:betjebig schreef op 06 augustus 2013 @ 23:29:
Mag ik eens iets heel stoms vragen Wat vinden jullie nu precies zo leuk aan je werk? Ik zou er niet aan moeten denken om de hele dag tussen de mensen te werken die functioneren op peuterniveau of lager, en die onvoorspelbaar agressief gedrag vertonen. Waar zit de voldoening in als er geen groei of verbetering is in hun gedrag?
De groei en verbetering wordt vaak geremd door de begeleiders, omdat zij vastlopen in hun machtspositie en de behoefte aan controle. Deze client had een IQ van 80 (Bonnie St. Claire niveau) en een vrijwillige status.
Wat ik zo leuk vind aan mijn werk? Bijna alles!
Mag ik eens iets heel stoms vragen Wat vinden jullie nu precies zo leuk aan je werk? Ik zou er niet aan moeten denken om de hele dag tussen de mensen te werken die functioneren op peuterniveau of lager, en die onvoorspelbaar agressief gedrag vertonen. Waar zit de voldoening in als er geen groei of verbetering is in hun gedrag?
De groei en verbetering wordt vaak geremd door de begeleiders, omdat zij vastlopen in hun machtspositie en de behoefte aan controle. Deze client had een IQ van 80 (Bonnie St. Claire niveau) en een vrijwillige status.
Wat ik zo leuk vind aan mijn werk? Bijna alles!
woensdag 7 augustus 2013 om 00:06
quote:betjebig schreef op 06 augustus 2013 @ 23:29:
Mag ik eens iets heel stoms vragen Wat vinden jullie nu precies zo leuk aan je werk? Ik zou er niet aan moeten denken om de hele dag tussen de mensen te werken die functioneren op peuterniveau of lager, en die onvoorspelbaar agressief gedrag vertonen. Waar zit de voldoening in als er geen groei of verbetering is in hun gedrag?
Ik vond het heerlijk, het leukste werk wat ik ooit gedaan heb. De uitdaging vond ik vooral om voortdurend verbetering in mijn eigen gedrag aan te brengen, waardoor je tóch mensen steeds beter kon leren 'lezen'. Ik besef dat dit een beetje strijdig klinkt met mijn opmerking dat de bewoners waar ik mee werkte onvoorspelbaar verdrag vertoonden. Dat was zéker zo, en dat was zeker niet altijd fijn. Maar een klein beetje te sturen was het wel, door rust en veiligheid te bieden - en dat vond ik een grote uitdaging.
Daarnaast vond ik de humor geweldig. Maar misschien heb ik een raar soort humor. Bewoners die enerzijds zo dom (excusez le mot) waren als het maar kan, maar anderzijds zo verschrikkelijk gefixeerd op sommige dingen dat ze je daarin toch maar mooi te slim af waren. Het kat-en-muisspelletje met de bewoner die zo dol was op zoetigheid dat die alles probeerde om van een gesloten afdeling te ontsnappen om elders de keuken (en de geheime voorraadjes van andere, op een hoger niveau functionerende bewoners te plunderen). Prachtig!
De kick als het je gelukt was om een plotselinge woede-aanval om te buigen zonder dat er persoonlijke of materiële schade was aangebracht. Het warme gevoel dat je kon overspoelen als bijv. een moeilijke, autistische bewoner een aanhankelijke bui had.
Toch een soort adrenaline-rush, als ik erop terugkijk. Die mis ik wel, sinds ik voornamelijk in een kantoor achter een bureau zit. Al werk ik nog steeds met aparte en soms onvoorspelbare mensen, het is toch anders dan met gehandicapten. Het improviseren, het creatieve, het naar buiten kunnen onder werktijd, de band die er ondanks alles toch was... ja, stiekem mis ik het na al die jaren nog steeds wel een beetje.
Maar goed, mijn romantische mijmeringen betreffen wel voornamelijk de jaren tachtig. Aan de jaren daarna, toen je met steeds minder en met steeds sneller wisselend personeel de meest onmogelijke (bijv. gebroken) diensten moest draaien en sommige bewoners weer terug zag vallen in hun gedrag (in negatieve zin), denk ik met veel gemengdere gevoelens terug.
Mag ik eens iets heel stoms vragen Wat vinden jullie nu precies zo leuk aan je werk? Ik zou er niet aan moeten denken om de hele dag tussen de mensen te werken die functioneren op peuterniveau of lager, en die onvoorspelbaar agressief gedrag vertonen. Waar zit de voldoening in als er geen groei of verbetering is in hun gedrag?
Ik vond het heerlijk, het leukste werk wat ik ooit gedaan heb. De uitdaging vond ik vooral om voortdurend verbetering in mijn eigen gedrag aan te brengen, waardoor je tóch mensen steeds beter kon leren 'lezen'. Ik besef dat dit een beetje strijdig klinkt met mijn opmerking dat de bewoners waar ik mee werkte onvoorspelbaar verdrag vertoonden. Dat was zéker zo, en dat was zeker niet altijd fijn. Maar een klein beetje te sturen was het wel, door rust en veiligheid te bieden - en dat vond ik een grote uitdaging.
Daarnaast vond ik de humor geweldig. Maar misschien heb ik een raar soort humor. Bewoners die enerzijds zo dom (excusez le mot) waren als het maar kan, maar anderzijds zo verschrikkelijk gefixeerd op sommige dingen dat ze je daarin toch maar mooi te slim af waren. Het kat-en-muisspelletje met de bewoner die zo dol was op zoetigheid dat die alles probeerde om van een gesloten afdeling te ontsnappen om elders de keuken (en de geheime voorraadjes van andere, op een hoger niveau functionerende bewoners te plunderen). Prachtig!
De kick als het je gelukt was om een plotselinge woede-aanval om te buigen zonder dat er persoonlijke of materiële schade was aangebracht. Het warme gevoel dat je kon overspoelen als bijv. een moeilijke, autistische bewoner een aanhankelijke bui had.
Toch een soort adrenaline-rush, als ik erop terugkijk. Die mis ik wel, sinds ik voornamelijk in een kantoor achter een bureau zit. Al werk ik nog steeds met aparte en soms onvoorspelbare mensen, het is toch anders dan met gehandicapten. Het improviseren, het creatieve, het naar buiten kunnen onder werktijd, de band die er ondanks alles toch was... ja, stiekem mis ik het na al die jaren nog steeds wel een beetje.
Maar goed, mijn romantische mijmeringen betreffen wel voornamelijk de jaren tachtig. Aan de jaren daarna, toen je met steeds minder en met steeds sneller wisselend personeel de meest onmogelijke (bijv. gebroken) diensten moest draaien en sommige bewoners weer terug zag vallen in hun gedrag (in negatieve zin), denk ik met veel gemengdere gevoelens terug.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 7 augustus 2013 om 00:16
Bonnie St. Claire niveau.
Ik moet eigenlijk naar bed, maar ga toch nog even zoeken waar die uitzending van Nieuwsuur te vinden is.
Trouwens nog een aanvulling op mijn vorige post: als ik er zo over nadenk, is denk ik voor mij de grootste voldoening en uitdaging dat als een ander (waarmee ik werk) niet of nauwelijks ontwikkelt, dat ikzelf dus volop moet ontwikkelen. En daarbij, ik hoop dat ik nu niet te cryptisch word, hoort dat ook heeeeeele kleine stapjes in de ontwikkeling van die ander heel bijzonder worden. Ik heb in de gehandicaptenzorg echt geleerd om te kijken naar heel kleine dingen, en die op waarde te schatten. In onze maatschappij, waarin soms alles op snel en groot, groter grootst gericht lijjkt, een groot goed (in mijn ogen).
Observeren, inleven, details - dat waren denk ik wel kernwoorden in mijn persoonlijke ontwikkeling destijds. En die eerder genoemde adrenaline-rush. Het gevoel dat dingen héél erg fout kunnen gaan, geeft ergens wel een kick en ook een soort zin aan wat je doet. Zeker in combinatie met het gegeven dat je vaak maar een fractie van een seconde de tijd hebt om te beslissen hoe je gaat reageren.
Ik moet eigenlijk naar bed, maar ga toch nog even zoeken waar die uitzending van Nieuwsuur te vinden is.
Trouwens nog een aanvulling op mijn vorige post: als ik er zo over nadenk, is denk ik voor mij de grootste voldoening en uitdaging dat als een ander (waarmee ik werk) niet of nauwelijks ontwikkelt, dat ikzelf dus volop moet ontwikkelen. En daarbij, ik hoop dat ik nu niet te cryptisch word, hoort dat ook heeeeeele kleine stapjes in de ontwikkeling van die ander heel bijzonder worden. Ik heb in de gehandicaptenzorg echt geleerd om te kijken naar heel kleine dingen, en die op waarde te schatten. In onze maatschappij, waarin soms alles op snel en groot, groter grootst gericht lijjkt, een groot goed (in mijn ogen).
Observeren, inleven, details - dat waren denk ik wel kernwoorden in mijn persoonlijke ontwikkeling destijds. En die eerder genoemde adrenaline-rush. Het gevoel dat dingen héél erg fout kunnen gaan, geeft ergens wel een kick en ook een soort zin aan wat je doet. Zeker in combinatie met het gegeven dat je vaak maar een fractie van een seconde de tijd hebt om te beslissen hoe je gaat reageren.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 7 augustus 2013 om 01:17
Poeh. Ik heb de uitzending van Nieuwsuur gezien. Heftig, ik moet het nog even laten bezinken.
Vreselijk, wat een tragedie. Die zussen, wat kan ik me goed voorstellen dat ze de onderste steen boven willen hebben. Verdomme, het zal je zus maar overkomen, terwijl ze daar vrijwillig verbleef. Onvoorstelbaar.
Wat me verder zo in eerste instantie vooral overvalt, is een machteloos gevoel en een soort van herbelevenis omdat die zogenaamde deskundigen aan tafel al hun hoop gevestigd lijken te hebben op weer een nieuwe wet.
Potverdorie, dat hebben we al eens meegemaakt. Nieuwe wetten helpen niet.
Ik ben uit de tijd van (onder andere) Jolanda Venema, de maatschappelijke ophef die ontstond toen bleek dat een verstandelijk gehandicapte vrouw een groot deel van haar tijd naakt aan de muur geketend doorbracht.
Destijds hoorde je uitwisselbare deskundigen aan zo'n zelfde soort tafels zeggen dat dit soort uitwassen aangepakt zouden worden met de BOPZ.
Niet dus. Protocollen zijn niet het antwoord en stappenplannen zijn niet zaligmakend. Ergens eerder in dit topic schreef iemand het al heel treffend: als Peter volgens het stappenplan onder begeleiding naar buiten moet en een andere bewoner tegelijkertijd ook een beroep op het personeel doet (keurig volgens het protocol en het stappenplan), dan heb je al een probleem.
Overal waar gewerkt wordt, kan iets misgaan. Daar ben ik me terdege van bewust. Maar het bezuinigen op personeel en op trainingen en opleidingen van personeel, dat is onvergeeflijk. En ik ben bang dat daar niets aan verandert met weer een nieuwe wet, of een reeks protocollen en stappenplannen.
Vreselijk, wat een tragedie. Die zussen, wat kan ik me goed voorstellen dat ze de onderste steen boven willen hebben. Verdomme, het zal je zus maar overkomen, terwijl ze daar vrijwillig verbleef. Onvoorstelbaar.
Wat me verder zo in eerste instantie vooral overvalt, is een machteloos gevoel en een soort van herbelevenis omdat die zogenaamde deskundigen aan tafel al hun hoop gevestigd lijken te hebben op weer een nieuwe wet.
Potverdorie, dat hebben we al eens meegemaakt. Nieuwe wetten helpen niet.
Ik ben uit de tijd van (onder andere) Jolanda Venema, de maatschappelijke ophef die ontstond toen bleek dat een verstandelijk gehandicapte vrouw een groot deel van haar tijd naakt aan de muur geketend doorbracht.
Destijds hoorde je uitwisselbare deskundigen aan zo'n zelfde soort tafels zeggen dat dit soort uitwassen aangepakt zouden worden met de BOPZ.
Niet dus. Protocollen zijn niet het antwoord en stappenplannen zijn niet zaligmakend. Ergens eerder in dit topic schreef iemand het al heel treffend: als Peter volgens het stappenplan onder begeleiding naar buiten moet en een andere bewoner tegelijkertijd ook een beroep op het personeel doet (keurig volgens het protocol en het stappenplan), dan heb je al een probleem.
Overal waar gewerkt wordt, kan iets misgaan. Daar ben ik me terdege van bewust. Maar het bezuinigen op personeel en op trainingen en opleidingen van personeel, dat is onvergeeflijk. En ik ben bang dat daar niets aan verandert met weer een nieuwe wet, of een reeks protocollen en stappenplannen.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 7 augustus 2013 om 11:09
Aanvullend: een stappenplan of protocol is ook maar een handvat. Je werkt met mensen, die altijd anders kunnen reageren. Soms vraagt professioneel handelen ook om van het protocol af te wijken.
Een nieuwe wet is zeker niet de oplossing, want ook daar worden nu al weer heel veel haken en ogen in gezien. Hij is nog niet eens door de kamer en moet dan geïmplementeerd worden. En dan nog, je kan wel voldoen aan de wet maar dat zegt nog niet dat je goede kwaliteit levert. Wat er in wetten en dergelijke wordt vastgelegd is vaak af te vinken: is er beleid, staat er iets in het zorgplan, etc. Ja, dat is makkelijk. Het gaat erom wát er in het beleid staat en hoe het in het zorgplan beschreven staat. En nog belangrijker: wat gebeurt er daadwerkelijk op een groep, in de interactie tussen begeleiders en cliënten?
Bezuinigingen gaan er komen, de AWBZ is gewoon te duur. Het is alleen de vraag hoe de organisaties omgaan met minder geld. Als je dan gaat snijden aan de kant van de mensen die dagelijks met cliënten werken, dan kan je op je vingers natellen dat dat een keer fout gaat.
Een nieuwe wet is zeker niet de oplossing, want ook daar worden nu al weer heel veel haken en ogen in gezien. Hij is nog niet eens door de kamer en moet dan geïmplementeerd worden. En dan nog, je kan wel voldoen aan de wet maar dat zegt nog niet dat je goede kwaliteit levert. Wat er in wetten en dergelijke wordt vastgelegd is vaak af te vinken: is er beleid, staat er iets in het zorgplan, etc. Ja, dat is makkelijk. Het gaat erom wát er in het beleid staat en hoe het in het zorgplan beschreven staat. En nog belangrijker: wat gebeurt er daadwerkelijk op een groep, in de interactie tussen begeleiders en cliënten?
Bezuinigingen gaan er komen, de AWBZ is gewoon te duur. Het is alleen de vraag hoe de organisaties omgaan met minder geld. Als je dan gaat snijden aan de kant van de mensen die dagelijks met cliënten werken, dan kan je op je vingers natellen dat dat een keer fout gaat.
We gon' boogie oogie oggi, jiggle, wiggle and dance. Like the roof on fire.
zondag 11 augustus 2013 om 01:57
Ik heb afgelopen nacht de reportage terug gekeken.
Wat een vreselijke beelden!
Wat mij opvalt is dat de agressie van Roelie niet gericht lijkt te zijn op personeel, ze is tegen een deur aan het schoppen, ze wil weg.
Personeel lijkt niet met elkaar te communiceren (moeilijk te beoordelen aangezien er geen geluid bij is).
Een van de begeleiders had Roelie alternatieven moeten aanbieden (zoals de mevrouw van de IGZ ook noemt in de reportage).
Als dit niet werkt hadden ze Roelie naar buiten moeten laten gaan en de politie moeten inlichten dat deze mevrouw op straat is en een gevaar kan vormen voor zichzelf en de omgeving.
Bij mij op het werk zijn dit de richtlijnen bij vrijwillig opgenomen mensen.
In een situatie van plotselinge agressie van clienten gericht op jou als begeleider dien je professioneel te handelen.
Dit is makkelijker gezegt dan gedaan. Ik kan me voorstellen dat mensen uit noodweer niet meer professioneel kunnen reageren, echter was daar bij Roelie geen sprake van.
Wanneer er dan personeel aanwezig is dat niet adequaat is opgeleid en handelt naar gevoel kunnen escalaties als deze plaatsvinden.
Enerzijds vind ik dat begeleiders hierin de eerste verantwoordelijkheid hebben gehad, ik vraag me ook af op grond waarvan zij deze 'begeleiding' hebben uitgevoerd.
Het ziet er onprofessioneel en al helemaal niet methodisch uit!
Anderzijds had de instelling voor duidelijke richtlijnen moeten zorgen en de afzonderingsruimte moeten afsluiten zodat hier geen gebruik van gemaakt kan worden.
Ik vind het erg triest dat dit is gebeurd maar ook goed aan de andere kant dat er camerabeelden zijn en hiermee ook de discussie over bezuinigingen een ander licht krijgt.
Dana mooi omschreven hoe jij in je werk stond!
Ik sluit me daar helemaal bij aan
Wat een vreselijke beelden!
Wat mij opvalt is dat de agressie van Roelie niet gericht lijkt te zijn op personeel, ze is tegen een deur aan het schoppen, ze wil weg.
Personeel lijkt niet met elkaar te communiceren (moeilijk te beoordelen aangezien er geen geluid bij is).
Een van de begeleiders had Roelie alternatieven moeten aanbieden (zoals de mevrouw van de IGZ ook noemt in de reportage).
Als dit niet werkt hadden ze Roelie naar buiten moeten laten gaan en de politie moeten inlichten dat deze mevrouw op straat is en een gevaar kan vormen voor zichzelf en de omgeving.
Bij mij op het werk zijn dit de richtlijnen bij vrijwillig opgenomen mensen.
In een situatie van plotselinge agressie van clienten gericht op jou als begeleider dien je professioneel te handelen.
Dit is makkelijker gezegt dan gedaan. Ik kan me voorstellen dat mensen uit noodweer niet meer professioneel kunnen reageren, echter was daar bij Roelie geen sprake van.
Wanneer er dan personeel aanwezig is dat niet adequaat is opgeleid en handelt naar gevoel kunnen escalaties als deze plaatsvinden.
Enerzijds vind ik dat begeleiders hierin de eerste verantwoordelijkheid hebben gehad, ik vraag me ook af op grond waarvan zij deze 'begeleiding' hebben uitgevoerd.
Het ziet er onprofessioneel en al helemaal niet methodisch uit!
Anderzijds had de instelling voor duidelijke richtlijnen moeten zorgen en de afzonderingsruimte moeten afsluiten zodat hier geen gebruik van gemaakt kan worden.
Ik vind het erg triest dat dit is gebeurd maar ook goed aan de andere kant dat er camerabeelden zijn en hiermee ook de discussie over bezuinigingen een ander licht krijgt.
Dana mooi omschreven hoe jij in je werk stond!
Ik sluit me daar helemaal bij aan
