Actueel
alle pijlers
Verkrachters, Wat moet je ermee?
woensdag 19 december 2012 om 22:55
N.a.v. het topic over in huis wonen bij je verkrachter.
Vooropgesteld dat ik niet veel weet over de psyche van verkrachters. In mijn hoofd is zoiets niet te "genezen" danwel met therapie danwel met gevangenisstraf. Daartegenovergesteld heb ik het idee dat je met veel andere criminele "neigingen" (diefstal, drugshandel, misschien zelfs een crime of passion?) dat misschien wel zou kunnen. Nogmaals, dit is slechts mijn gevoel. Ik heb weinig kennis over het onderwerp.
Hoe moet je dan omgaan met dit soort mensen? Kunnen dit soort mensen uberhaupt "geholpen" worden? En waarom zijn de straffen zo laag of komen ze er (zoals in het voorbeeld van dat topic) zelfs mee weg? Faalt onze wetgeving daarin? Of speelt er meer?
Vooropgesteld dat ik niet veel weet over de psyche van verkrachters. In mijn hoofd is zoiets niet te "genezen" danwel met therapie danwel met gevangenisstraf. Daartegenovergesteld heb ik het idee dat je met veel andere criminele "neigingen" (diefstal, drugshandel, misschien zelfs een crime of passion?) dat misschien wel zou kunnen. Nogmaals, dit is slechts mijn gevoel. Ik heb weinig kennis over het onderwerp.
Hoe moet je dan omgaan met dit soort mensen? Kunnen dit soort mensen uberhaupt "geholpen" worden? En waarom zijn de straffen zo laag of komen ze er (zoals in het voorbeeld van dat topic) zelfs mee weg? Faalt onze wetgeving daarin? Of speelt er meer?
donderdag 20 december 2012 om 01:14
Anyway, laten we het anders gewoon over slachtoffer en daders hebben. Die man/vrouw discussie was geloof ik ook niet de vraag in de OP.
Hoe hoog moet een straf zijn?
Ik heb echt werkelijk geen idee.
Ik ben zelf een slachtoffer.
20 jaar van mijn leven strijd ik tegen eetstoornis ( die ik nu eindelijk een beetje begin te winnen)
10 jaar lang volg ik therapie ( in wisselende vormen)
8 jaar lang ben ik volledig arbeidsongeschikt.
30 jaar lang kamp ik met nachtmerrie's, spook ik nachten rond en lig ik met bonkend hart in mijn bed van ieder geluidje dat ik denk te horen.
Jaren heb ik amper gegeten, geslapen en kom ik liever mijn huis niet uit, angsten beheersen mijn leven en beperken mij tot leven in een klein voor mijzelf overzichtelijk en veilig wereldje.
Ik leef met groot wantrouwen en altijd alert op wat er om mij heen gebeurt , mijn lichaam in parate staat om te vluchten terwijl het gevaar al 25 jaar niet meer aan de orde van de dag is.
30 jaar lang droeg ik mijn geheim alleen, uit schaamte,om anderen te beschermen om geen levens overhoop te halen.
Nu ben ik bezig met traumatherapie. Voor het eerst huil ik om het kind dat ik nu zo hard besef zelf te zijn geweest.
En dat doe ik al weken, want de rauwe pijn laat ik nu pas toe wat mij zolang letterlijk heeft opgevreten.
Hopend dat de wond nu kan gaan helen en een litteken kan worden wat meer ruimte geeft om te leven zonder angsten.
Hoe hoog moet de straf zijn? geen idee, daar kan ik als slachtoffer echt geen antwoord op geven.
Ik snap daarom wel waarom de opmerking voorbij komt dat de straf bedacht wordt door mannen, voor mannen want weten die het dan beter?
En waarom in vredesnaam is er een man daardoor op zijn pik getrapt?
Hoe hoog moet een straf zijn?
Ik heb echt werkelijk geen idee.
Ik ben zelf een slachtoffer.
20 jaar van mijn leven strijd ik tegen eetstoornis ( die ik nu eindelijk een beetje begin te winnen)
10 jaar lang volg ik therapie ( in wisselende vormen)
8 jaar lang ben ik volledig arbeidsongeschikt.
30 jaar lang kamp ik met nachtmerrie's, spook ik nachten rond en lig ik met bonkend hart in mijn bed van ieder geluidje dat ik denk te horen.
Jaren heb ik amper gegeten, geslapen en kom ik liever mijn huis niet uit, angsten beheersen mijn leven en beperken mij tot leven in een klein voor mijzelf overzichtelijk en veilig wereldje.
Ik leef met groot wantrouwen en altijd alert op wat er om mij heen gebeurt , mijn lichaam in parate staat om te vluchten terwijl het gevaar al 25 jaar niet meer aan de orde van de dag is.
30 jaar lang droeg ik mijn geheim alleen, uit schaamte,om anderen te beschermen om geen levens overhoop te halen.
Nu ben ik bezig met traumatherapie. Voor het eerst huil ik om het kind dat ik nu zo hard besef zelf te zijn geweest.
En dat doe ik al weken, want de rauwe pijn laat ik nu pas toe wat mij zolang letterlijk heeft opgevreten.
Hopend dat de wond nu kan gaan helen en een litteken kan worden wat meer ruimte geeft om te leven zonder angsten.
Hoe hoog moet de straf zijn? geen idee, daar kan ik als slachtoffer echt geen antwoord op geven.
Ik snap daarom wel waarom de opmerking voorbij komt dat de straf bedacht wordt door mannen, voor mannen want weten die het dan beter?
En waarom in vredesnaam is er een man daardoor op zijn pik getrapt?
donderdag 20 december 2012 om 01:18
Consuela ook voor jou een volgens mij ben je op de goede weg.
Wat de straf moet zijn is een moeilijke vraag die we hier denk ik niet gaan beantwoorden. Wat ik wel denk is dat de lage strafmaat bijdraagt aan het zwijgen van slachtoffers (want "aangifte heeft geen zin"), daardoor een minder zichtbaar probleem is waardoor het taboe alleen maar langer blijft voortbestaan.
Wat de straf moet zijn is een moeilijke vraag die we hier denk ik niet gaan beantwoorden. Wat ik wel denk is dat de lage strafmaat bijdraagt aan het zwijgen van slachtoffers (want "aangifte heeft geen zin"), daardoor een minder zichtbaar probleem is waardoor het taboe alleen maar langer blijft voortbestaan.
donderdag 20 december 2012 om 01:20
Kan iemand mij uitleggen waar dat 'van mannen, voor mannen' voor staat. Ik (vrouw) snap het echt niet.
Na het lezen van die hele lange link van BGB dacht ik begrepen te hebben dat mannen vanuit verschillende motivaties verkrachten. Maar ook dat, hoewel in bepaalde omstandigheden veel mannen ertoe in staat blijken te zijn, het vooral gedaan wordt door een minderheid die bestaat uit losers.
De heersende man, de wetgever, dat zal toch vooral de niet-loser-man zijn?
En geweld tegen vrouwen is niet alleen gericht op de vrouw, maar in sommige gevallen (*jank* vooral die gevallen waarbij dus de omstandigheden zo zijn dat heel veel mannen tot verkrachting in staat blijken) ook gericht op de mannen...
Dan zou de wetgevende man verkrachting toch juist keihard moeten veroordelen? De minderheid aan losers die vrouwen verkracht en daarmee iedereen schaadt (smerig denkend: hun bezit beschadigd / in waarde verminderd) keihard willen afstraffen?
Ik ben te dom of te niet-mannelijk om dit te snappen...
Na het lezen van die hele lange link van BGB dacht ik begrepen te hebben dat mannen vanuit verschillende motivaties verkrachten. Maar ook dat, hoewel in bepaalde omstandigheden veel mannen ertoe in staat blijken te zijn, het vooral gedaan wordt door een minderheid die bestaat uit losers.
De heersende man, de wetgever, dat zal toch vooral de niet-loser-man zijn?
En geweld tegen vrouwen is niet alleen gericht op de vrouw, maar in sommige gevallen (*jank* vooral die gevallen waarbij dus de omstandigheden zo zijn dat heel veel mannen tot verkrachting in staat blijken) ook gericht op de mannen...
Dan zou de wetgevende man verkrachting toch juist keihard moeten veroordelen? De minderheid aan losers die vrouwen verkracht en daarmee iedereen schaadt (smerig denkend: hun bezit beschadigd / in waarde verminderd) keihard willen afstraffen?
Ik ben te dom of te niet-mannelijk om dit te snappen...
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 20 december 2012 om 01:22
quote:Orzoo schreef op 20 december 2012 @ 01:18:
Consuela ook voor jou een volgens mij ben je op de goede weg.
Wat de straf moet zijn is een moeilijke vraag die we hier denk ik niet gaan beantwoorden. Wat ik wel denk is dat de lage strafmaat bijdraagt aan het zwijgen van slachtoffers (want "aangifte heeft geen zin"), daardoor een minder zichtbaar probleem is waardoor het taboe alleen maar langer blijft voortbestaan.
Ik ben idd op de goede weg, en ik wil mijzelf in het leven ook niet neerzetten als "het slachtoffer" die ik hier even in een notedop neerplemp.
Maar het is idd een moeilijke vraag want de weg naar het verkrijgen van een straf voor een dader is vaak te moeilijk en ondragelijk voor iemand die slachtoffer is geworden.En als deze dan ook nog eens een lachertje is vergeleken met waar je zelf jaren en jaren de nasleep van hebt. Eh... dan laat maar. en dat maakt denk ik het vraagstuk moeilijk te beantwoorden.
Consuela ook voor jou een volgens mij ben je op de goede weg.
Wat de straf moet zijn is een moeilijke vraag die we hier denk ik niet gaan beantwoorden. Wat ik wel denk is dat de lage strafmaat bijdraagt aan het zwijgen van slachtoffers (want "aangifte heeft geen zin"), daardoor een minder zichtbaar probleem is waardoor het taboe alleen maar langer blijft voortbestaan.
Ik ben idd op de goede weg, en ik wil mijzelf in het leven ook niet neerzetten als "het slachtoffer" die ik hier even in een notedop neerplemp.
Maar het is idd een moeilijke vraag want de weg naar het verkrijgen van een straf voor een dader is vaak te moeilijk en ondragelijk voor iemand die slachtoffer is geworden.En als deze dan ook nog eens een lachertje is vergeleken met waar je zelf jaren en jaren de nasleep van hebt. Eh... dan laat maar. en dat maakt denk ik het vraagstuk moeilijk te beantwoorden.
donderdag 20 december 2012 om 01:24
feow lees even mijn reacties terug. Voor mannen door mannen gaat erom dat mannen in alle tijden de overhand hebben gehad in het bepalen van de maatschappelijke moraal en wetgeving.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.
donderdag 20 december 2012 om 01:25
Hier exact hetzelfde verhaal, consuelabananahammok. Bijna dertig jaar ellende, therapie, medicijnen, behandelaars en nog steeds herbelevingen en nachtmerries. Ben niet voor niks zo'n nachtuil.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 20 december 2012 om 01:26
donderdag 20 december 2012 om 01:27
quote:consuelabananahammok schreef op 20 december 2012 @ 01:22:
[...]
Ik ben idd op de goede weg, en ik wil mijzelf in het leven ook niet neerzetten als "het slachtoffer" die ik hier even in een notedop neerplemp.
Maar het is idd een moeilijke vraag want de weg naar het verkrijgen van een straf voor een dader is vaak te moeilijk en ondragelijk voor iemand die slachtoffer is geworden.En als deze dan ook nog eens een lachertje is vergeleken met waar je zelf jaren en jaren de nasleep van hebt. Eh... dan laat maar. en dat maakt denk ik het vraagstuk moeilijk te beantwoorden.En juist daarom denk ik dat langere straffen het misschien eerder "de moeite waard" zouden maken voor slachtoffers en hoe meer slachtoffers naar voren stappen hoe sneller het taboe en de krampachtige houdingen (en rare ideeën) rondom seksueel geweld verbroken zullen worden. Want seksueel geweld is bij uitstek het "ding" waar het de omgekeerde wereld is waarin het slachtoffer zich schaamt voor wat er gebeurd is. En hoe komt dat? Ik denk dat dat dus die maatschappelijke moraal is icm het nog steeds bestaande taboe en de stilte van de meeste slachtoffers.
[...]
Ik ben idd op de goede weg, en ik wil mijzelf in het leven ook niet neerzetten als "het slachtoffer" die ik hier even in een notedop neerplemp.
Maar het is idd een moeilijke vraag want de weg naar het verkrijgen van een straf voor een dader is vaak te moeilijk en ondragelijk voor iemand die slachtoffer is geworden.En als deze dan ook nog eens een lachertje is vergeleken met waar je zelf jaren en jaren de nasleep van hebt. Eh... dan laat maar. en dat maakt denk ik het vraagstuk moeilijk te beantwoorden.En juist daarom denk ik dat langere straffen het misschien eerder "de moeite waard" zouden maken voor slachtoffers en hoe meer slachtoffers naar voren stappen hoe sneller het taboe en de krampachtige houdingen (en rare ideeën) rondom seksueel geweld verbroken zullen worden. Want seksueel geweld is bij uitstek het "ding" waar het de omgekeerde wereld is waarin het slachtoffer zich schaamt voor wat er gebeurd is. En hoe komt dat? Ik denk dat dat dus die maatschappelijke moraal is icm het nog steeds bestaande taboe en de stilte van de meeste slachtoffers.
donderdag 20 december 2012 om 01:28
Denk je dat echt, dat een slachtoffer zich drukmaakt over de strafmaat? Ik kan het me niet voorstellen... en ik bén slachtoffer.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
donderdag 20 december 2012 om 01:29
quote:MrsStanleyWalker schreef op 20 december 2012 @ 01:25:
Hier exact hetzelfde verhaal, consuelabananahammok. Bijna dertig jaar ellende, therapie, medicijnen, behandelaars en nog steeds herbelevingen en nachtmerries. Ben niet voor niks zo'n nachtuil.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.Ik begrijp waar je vandaan komt. Maar ik vrees dat dit niet mogelijk is. Hoe zou je moeten bewijzen dat je iemand NIET aangerand/verkracht hebt? Praktisch zie ik niet in hoe iemand dat zou moeten doen.
Hier exact hetzelfde verhaal, consuelabananahammok. Bijna dertig jaar ellende, therapie, medicijnen, behandelaars en nog steeds herbelevingen en nachtmerries. Ben niet voor niks zo'n nachtuil.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.Ik begrijp waar je vandaan komt. Maar ik vrees dat dit niet mogelijk is. Hoe zou je moeten bewijzen dat je iemand NIET aangerand/verkracht hebt? Praktisch zie ik niet in hoe iemand dat zou moeten doen.
donderdag 20 december 2012 om 01:32
quote:TequilaVixen schreef op 20 december 2012 @ 01:28:
Denk je dat echt, dat een slachtoffer zich drukmaakt over de strafmaat? Ik kan het me niet voorstellen... en ik bén slachtoffer.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
Vandaar mijn vraag in de OP of een verkrachter te "genezen" is. Ik heb er een hard hoofd in namelijk. En dan wil ik wel iemand van de straat af hebben liever 20 jaar dan 1 jaar. Ook omdat hij het waarschijnlijk ook zo bij een ander doet.
En uit ervaring kan ik gelukkig niet spreken want die ene keer kon ik net op tijd weg komen, maar ik hoor wel vaak van slachtoffers dat ze geen aangifte doen omdat ze bang zijn dat justitie er niks of te weinig mee doet en het dan de moeite niet waard is. Maar dat is niet voor iedereen hetzelfde natuurlijk.
Denk je dat echt, dat een slachtoffer zich drukmaakt over de strafmaat? Ik kan het me niet voorstellen... en ik bén slachtoffer.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
Vandaar mijn vraag in de OP of een verkrachter te "genezen" is. Ik heb er een hard hoofd in namelijk. En dan wil ik wel iemand van de straat af hebben liever 20 jaar dan 1 jaar. Ook omdat hij het waarschijnlijk ook zo bij een ander doet.
En uit ervaring kan ik gelukkig niet spreken want die ene keer kon ik net op tijd weg komen, maar ik hoor wel vaak van slachtoffers dat ze geen aangifte doen omdat ze bang zijn dat justitie er niks of te weinig mee doet en het dan de moeite niet waard is. Maar dat is niet voor iedereen hetzelfde natuurlijk.
donderdag 20 december 2012 om 01:33
quote:Orzoo schreef op 20 december 2012 @ 01:24:
feow lees even mijn reacties terug. Voor mannen door mannen gaat erom dat mannen in alle tijden de overhand hebben gehad in het bepalen van de maatschappelijke moraal en wetgeving.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.
Dank je. Ik snap je wel, maar dan snap ik het nog steeds niet.
En dat een man niet kan snappen hoe het is om een vrouw te zijn, hoe diep de angst voelt als je 's avonds alleen over straat op een stralende dag alleen in het park loopt... weet ik.
feow lees even mijn reacties terug. Voor mannen door mannen gaat erom dat mannen in alle tijden de overhand hebben gehad in het bepalen van de maatschappelijke moraal en wetgeving.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.
Dank je. Ik snap je wel, maar dan snap ik het nog steeds niet.
En dat een man niet kan snappen hoe het is om een vrouw te zijn, hoe diep de angst voelt als je 's avonds alleen over straat op een stralende dag alleen in het park loopt... weet ik.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 20 december 2012 om 01:34
quote:feow schreef op 20 december 2012 @ 01:33:
[...]
Dank je. Ik snap je wel, maar dan snap ik het nog steeds niet.
Wat snap je niet dan?
En dat een man niet kan snappen hoe het is om een vrouw te zijn, hoe diep de angst voelt als je 's avonds alleen over straat op een stralende dag alleen in het park loopt... weet ik.
[...]
Dank je. Ik snap je wel, maar dan snap ik het nog steeds niet.
Wat snap je niet dan?
En dat een man niet kan snappen hoe het is om een vrouw te zijn, hoe diep de angst voelt als je 's avonds alleen over straat op een stralende dag alleen in het park loopt... weet ik.
donderdag 20 december 2012 om 01:35
quote:MrsStanleyWalker schreef op 20 december 2012 @ 01:34:
Andersom is eveneens praktisch ondoenlijk, Orzoo. Echt, alleen het topje van de ijsberg leidt daadwerkelijk tot een veroordeling nu.Ja. Dat weet ik. Maar zo af en toe zou je nog wat kunnen met sporen van geweld icm DNA oid. Maar voor bewijzen dat je het NIET hebt gedaan zie ik gewoon geen enkele optie. Weet jij het wel?
Andersom is eveneens praktisch ondoenlijk, Orzoo. Echt, alleen het topje van de ijsberg leidt daadwerkelijk tot een veroordeling nu.Ja. Dat weet ik. Maar zo af en toe zou je nog wat kunnen met sporen van geweld icm DNA oid. Maar voor bewijzen dat je het NIET hebt gedaan zie ik gewoon geen enkele optie. Weet jij het wel?
donderdag 20 december 2012 om 01:39
quote:Orzoo schreef op 20 december 2012 @ 01:24:
feow lees even mijn reacties terug. Voor mannen door mannen gaat erom dat mannen in alle tijden de overhand hebben gehad in het bepalen van de maatschappelijke moraal en wetgeving.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.Zo las ik het ook idd, niet als gunst maar waar het idd manco gaat je als partij in te kunnen leven in slachtoffers die overheersend vrouw zijn.
feow lees even mijn reacties terug. Voor mannen door mannen gaat erom dat mannen in alle tijden de overhand hebben gehad in het bepalen van de maatschappelijke moraal en wetgeving.
Dat resulteert er in dit geval in dat er een probleem is waarin het grootste deel van de slachtoffers vrouw is en het grootste deel van de daders man. En moet dus een beleid gevormd worden voor mannen (daders), en dat wordt gemaakt door mannen (en beinvloed door eeuwen van mannencultuur). Dat resulteert erin dat de wetgever in deze een handicap heeft in het omgaan met de materie door een gebrek aan inlevingsvermogen (niet wil, want ze willen wel, maar ze KUNNEN het niet begrijpen). Je moet "voor mannen" niet interpreteren als mannen die andere mannen een gunst doen, maar als mannen die een wetgeving moeten bedenken die toegepast wordt op voornamelijk mannen.Zo las ik het ook idd, niet als gunst maar waar het idd manco gaat je als partij in te kunnen leven in slachtoffers die overheersend vrouw zijn.
donderdag 20 december 2012 om 01:45
quote:MrsStanleyWalker schreef op 20 december 2012 @ 01:25:
Hier exact hetzelfde verhaal, consuelabananahammok. Bijna dertig jaar ellende, therapie, medicijnen, behandelaars en nog steeds herbelevingen en nachtmerries. Ben niet voor niks zo'n nachtuil.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Een nachtuil worden is o.a het" kadootje" wat je levenslang krijgt.
En juist door de moeizame weg die je moet afleggen om uberhaupt een straf te verkrijgen, maakt dat de strafmaat er niet eens toe doet maar je dan enkel om erkenning gaat.
Emotioneel zeg ik, "may he rot in hell" maar rationeel schiet je daar niets mee op. Of iemand nu 1 of 30 jaar straf krijgt ik lig er geen nacht minder wakker om.. ik lig vrijwel altijd wakker.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.
Hier exact hetzelfde verhaal, consuelabananahammok. Bijna dertig jaar ellende, therapie, medicijnen, behandelaars en nog steeds herbelevingen en nachtmerries. Ben niet voor niks zo'n nachtuil.
Passende straf voor de dader(s). Geen idee, in ieder geval geen lullig werkstrafje of een paar maanden hechtenis. Ik zou ook graag zien dat de bewijslast omgekeerd wordt eigenlijk. Nu heb je als slachtoffer geen poot om op te staan. Ik weet dat omgekeerde bewijslast vloeken is in de politiek-correcte kerk omdat er misbruik van gemaakt kan worden, want vrouwen zijn nou eenmaal leugenachtige wezens die valse aangiften doen.
Een nachtuil worden is o.a het" kadootje" wat je levenslang krijgt.
En juist door de moeizame weg die je moet afleggen om uberhaupt een straf te verkrijgen, maakt dat de strafmaat er niet eens toe doet maar je dan enkel om erkenning gaat.
Emotioneel zeg ik, "may he rot in hell" maar rationeel schiet je daar niets mee op. Of iemand nu 1 of 30 jaar straf krijgt ik lig er geen nacht minder wakker om.. ik lig vrijwel altijd wakker.
Het alternatief is dat heel veel daders er gewoon mee weg blijven komen.
donderdag 20 december 2012 om 01:47
Als je dochter verkracht wordt, je moeder verkracht is, je zus, je buurvrouw... dan wil je een eerlijk rechtssysteem. (of dat een hoge straf is of een snelle strafzaak, of een veroordeling, of...)
Dochters hebben ook vaders, moeders hebben ook zonen, zussen hebben broers, buurmannen buurvrouwen.
Verkrachten is verschrikkelijk. Je hoeft het niet te kunnen ervaren als (potentieel) slachtoffer om het keihard te veroordelen.
Daarom snap ik niet waarom de mannelijkheid van het rechtssysteem van invloed is op de strafmaat.
Dochters hebben ook vaders, moeders hebben ook zonen, zussen hebben broers, buurmannen buurvrouwen.
Verkrachten is verschrikkelijk. Je hoeft het niet te kunnen ervaren als (potentieel) slachtoffer om het keihard te veroordelen.
Daarom snap ik niet waarom de mannelijkheid van het rechtssysteem van invloed is op de strafmaat.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 20 december 2012 om 01:47
quote:TequilaVixen schreef op 20 december 2012 @ 01:28:
Denk je dat echt, dat een slachtoffer zich drukmaakt over de strafmaat? Ik kan het me niet voorstellen... en ik bén slachtoffer.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
Pff.. dat moet een lijdensweg geweest zijn die aangifte
Je beweegredenen snap ik heel goed. Zelf kon ik het niet.
Denk je dat echt, dat een slachtoffer zich drukmaakt over de strafmaat? Ik kan het me niet voorstellen... en ik bén slachtoffer.
Ik heb na veel piekeren en slapeloze nachten, vol van angst, aangifte gedaan. Niet omdat het feit dat hij gestraft zou kunnen worden mij iets zou opleveren, maar omdat het geweten moest zijn wat hij gedaan had.
Om te voorkomen dat het door zou gaan, om hopelijk het leed dat mij was aangedaan anderen te kunnen besparen.
De jaren na de aangifte waren hels en zenuwslopend, uren en uren verhoord worden, wachten op bericht van de rechtbank, de rechtzaak waarbij je in de zelfde ruimte moet zijn als hij.... En dan bij mij volgde een tweede zitting omdat hij niet psychologisch getest was. Daarna een hoger beroep. Daarna een cassatie. 4 jaar duurde het. 4 jaar waarin het mij echt, werkelijk, geen donder kon schelen wat voor straf hij zou krijgen. Ik wilde alleen maar de bevestiging dat hij fout was geweest, dat het niet aan mij lag. En dat het dus bekend was.
Hij is uiteindelijk veroordeeld. Tot 12 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk en 1 jaar proeftijd en verplichte begeleiding door de reclassering.
Als was het 20 jaar geweest, daarmee was het leed dat mij was aangedaan niet ongedaan gemaakt. Geen enkele straf kan goedmaken wat al gebeurd is.
Ik hoop dat hij goed begeleid is. Ik hoop dat er echt op is ingezet dat hij geen recidive zal begaan. Dát is, naar mijn mening, de manier waarop je met zulke mensen om moet gaan.
Pff.. dat moet een lijdensweg geweest zijn die aangifte
Je beweegredenen snap ik heel goed. Zelf kon ik het niet.
donderdag 20 december 2012 om 01:50
quote:feow schreef op 20 december 2012 @ 01:47:
Als je dochter verkracht wordt, je moeder verkracht is, je zus, je buurvrouw... dan wil je een eerlijk rechtssysteem. (of dat een hoge straf is of een snelle strafzaak, of een veroordeling, of...)
Dochters hebben ook vaders, moeders hebben ook zonen, zussen hebben broers, buurmannen buurvrouwen.
Verkrachten is verschrikkelijk. Je hoeft het niet te kunnen ervaren als (potentieel) slachtoffer om het keihard te veroordelen.
Nee, maar lees maar ff terug naar het "knietje in de ballen" voorbeeld. Veroordelen en de angst begrijpen (het gaat niet alleen om slachtoffers, het gaat om bijna alle vrouwen) zijn 2 verschillende dingen.
Daarom snap ik niet waarom de mannelijkheid van het rechtssysteem van invloed is op de strafmaat.Het gaat niet alleen om het huidige rechtssysteem. Het gaat om generaties en generaties achter elkaar wiens normen gebasseerd zijn op een grotendeels mannelijke belevingswereld en rape-culture.
Als je dochter verkracht wordt, je moeder verkracht is, je zus, je buurvrouw... dan wil je een eerlijk rechtssysteem. (of dat een hoge straf is of een snelle strafzaak, of een veroordeling, of...)
Dochters hebben ook vaders, moeders hebben ook zonen, zussen hebben broers, buurmannen buurvrouwen.
Verkrachten is verschrikkelijk. Je hoeft het niet te kunnen ervaren als (potentieel) slachtoffer om het keihard te veroordelen.
Nee, maar lees maar ff terug naar het "knietje in de ballen" voorbeeld. Veroordelen en de angst begrijpen (het gaat niet alleen om slachtoffers, het gaat om bijna alle vrouwen) zijn 2 verschillende dingen.
Daarom snap ik niet waarom de mannelijkheid van het rechtssysteem van invloed is op de strafmaat.Het gaat niet alleen om het huidige rechtssysteem. Het gaat om generaties en generaties achter elkaar wiens normen gebasseerd zijn op een grotendeels mannelijke belevingswereld en rape-culture.
