Entertainment
alle pijlers
2 doc Levenseindekliniek
dinsdag 16 februari 2016 om 13:30
quote:Yggdrasil- schreef op 16 februari 2016 @ 12:59:
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!Ik had hier precies hetzelfde gevoel bij. Haar gedrag kwam op mij ook over als normaal voor iemand met dementie. Het terugduwen in de stoel was zorgverlenersgedrag; man en arts zijn zó gewend dat diegene gestuurd moet worden... De familieleden die erbij waren gaven mij ook de indruk dat dit was wat iedereen wilde.
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!Ik had hier precies hetzelfde gevoel bij. Haar gedrag kwam op mij ook over als normaal voor iemand met dementie. Het terugduwen in de stoel was zorgverlenersgedrag; man en arts zijn zó gewend dat diegene gestuurd moet worden... De familieleden die erbij waren gaven mij ook de indruk dat dit was wat iedereen wilde.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
dinsdag 16 februari 2016 om 13:37
quote:Yggdrasil- schreef op 16 februari 2016 @ 12:59:
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!Ja dit vond ik ook. En die mevrouw had, toen ze zich bewust werd van haar ziekte, heel duidelijk laten vastleggen wat ze wel en vooral niet meer voor zichzelf wilde. Het lastige is natuurlijk dat de ziekte een persoon haast helemaal overneemt; het wordt haast een ander persoon waarover je je af kunt vragen of die persoon op dat moment lijdt. Vanuit het perspectief van de persoon die ze vroeger was (en wat, imo de meest 'echte' versie van haar als persoon is) lijdt ze, maar vanuit het perspectief van haar als dementerende vrouw is dat heel moeilijk vast te stellen. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat er naar de wensen van de persoon van vroeger, de persoon zonder het effect van de ziekte, wordt gekeken en naar diens wensen.
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!Ja dit vond ik ook. En die mevrouw had, toen ze zich bewust werd van haar ziekte, heel duidelijk laten vastleggen wat ze wel en vooral niet meer voor zichzelf wilde. Het lastige is natuurlijk dat de ziekte een persoon haast helemaal overneemt; het wordt haast een ander persoon waarover je je af kunt vragen of die persoon op dat moment lijdt. Vanuit het perspectief van de persoon die ze vroeger was (en wat, imo de meest 'echte' versie van haar als persoon is) lijdt ze, maar vanuit het perspectief van haar als dementerende vrouw is dat heel moeilijk vast te stellen. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat er naar de wensen van de persoon van vroeger, de persoon zonder het effect van de ziekte, wordt gekeken en naar diens wensen.
dinsdag 16 februari 2016 om 15:20
Ik had ook geen naar gevoel bij die demente mevrouw hoor. Wij zien maar een heel klein stukje van het hele proces, ze is hier al heel lang mee bezig geweest en wij zien alleen het laatste stukje. Toen de diagnose werd gesteld en de ziekte bij haar nog niet zo heftig was, heeft ze deze keus al gemaakt. Toen ze nog wel wilsbekwaam was en wist wat ze deed. Waarom zou je dat als familie dan in twijfel trekken als het eenmaal zo ver is? Dat is toch juist waar die euthenasieverklaring voor is? Dat je het laat vastleggen als je daar geestelijk nog helemaal toe in staat bent? Want als het eenmaal zo vergevorderd is als bij die mevrouw, ben je te laat om die beslissing nog te nemen. Ze heeft die beslissing genomen toen ze dat nog kon. Met haar volle verstand. Iets dat ze nu niet meer zou kunnen, maar daarom heeft ze het juist toen al laten vastleggen. Ik zie daar echt niks verkeerds in, dit is juist waar die hele verklaring om draait. De keus maken als je daar nog toe in staat bent, voor later, voor als je het niet meer kan.
Overigens wil ik wel nog 1 ding kwijt over die Koerselman. Hij was niet per definitie tegen euthenasie. Bij een lijdensweg bij een terminale ziekte vond hij het volgens mij wel toegestaan. Zo begreep ik hem iig. Verder is het een l*l hoor, met z'n respectloze opmerkingen.
Overigens wil ik wel nog 1 ding kwijt over die Koerselman. Hij was niet per definitie tegen euthenasie. Bij een lijdensweg bij een terminale ziekte vond hij het volgens mij wel toegestaan. Zo begreep ik hem iig. Verder is het een l*l hoor, met z'n respectloze opmerkingen.
dinsdag 16 februari 2016 om 15:26
quote:DG2015 schreef op 16 februari 2016 @ 15:22:
Je hebt gelijk, ik had het niet goed geformuleerd. Hij is tegen euthanasie bij psychisch lijden en alleen voor bij een terminale ziekte.Inderdaad, neemt niet weg dat het verder een gevoelloze hork is met een hele aparte mening ik zat de hele tijd te denken "als je hem als depressief persoon tegenover je krijgt, dan krijg je toch juist zelfmoordneigingen"...
Je hebt gelijk, ik had het niet goed geformuleerd. Hij is tegen euthanasie bij psychisch lijden en alleen voor bij een terminale ziekte.Inderdaad, neemt niet weg dat het verder een gevoelloze hork is met een hele aparte mening ik zat de hele tijd te denken "als je hem als depressief persoon tegenover je krijgt, dan krijg je toch juist zelfmoordneigingen"...
dinsdag 16 februari 2016 om 17:52
Wat een heftige documentaire was dat. Ik weet niet precies hoe ik het goed kan verwoorden, maar fijn voor die mensen dat ze geholpen worden met een uitweg. Dat ze eindelijk rust kunnen vinden. Die man met die dwanghandelingen, hij was zo op dat hij er echt klaar voor was. Hij vond het moeilijk voor zijn zoon - in meerdere opzichten - maar hij vond het zo fijn dat hij eindelijk rust ging krijgen.
Wat betreft de demente vrouw, helaas zie je maar stukjes. Je krijgt niet het hele verhaal mee wat er allemaal al afgespeeld heeft. Haar huisarts wilde eigenlijk de wens wel inwilligen maar werd niet gesteund door de neuroloog en nog een arts. In zijn eentje durfde hij het niet helemaal aan. Maar hij was er volgens mij wel van overtuigd dat deze mevrouw een einde wilde maken aan haar leven.
Wat betreft de 100-jarige dame, zij was gewoon op. Ze had haar leven geleefd en was er klaar mee. Nog meer aftakeling zag ze niet zitten.
Ja, ik vind het goed dat er zo'n kliniek is. Als ze goed toetsen, waarom zou je dan geen einde mogen maken aan je eigen leven? Ik weet het is geen goede vergelijk: maar onze huisdieren laten we ook inslapen als deze op zijn en pijn hebben, dus waarom moet je zelf dan pijn lijden en langer blijven leven als je op bent?
Wat betreft de demente vrouw, helaas zie je maar stukjes. Je krijgt niet het hele verhaal mee wat er allemaal al afgespeeld heeft. Haar huisarts wilde eigenlijk de wens wel inwilligen maar werd niet gesteund door de neuroloog en nog een arts. In zijn eentje durfde hij het niet helemaal aan. Maar hij was er volgens mij wel van overtuigd dat deze mevrouw een einde wilde maken aan haar leven.
Wat betreft de 100-jarige dame, zij was gewoon op. Ze had haar leven geleefd en was er klaar mee. Nog meer aftakeling zag ze niet zitten.
Ja, ik vind het goed dat er zo'n kliniek is. Als ze goed toetsen, waarom zou je dan geen einde mogen maken aan je eigen leven? Ik weet het is geen goede vergelijk: maar onze huisdieren laten we ook inslapen als deze op zijn en pijn hebben, dus waarom moet je zelf dan pijn lijden en langer blijven leven als je op bent?
dinsdag 16 februari 2016 om 18:15
Vorige week was op de BBC de documentaire Simon's choice. Misschien dat Koerselman daar naar moet kijken?
http://www.theguardian.co ... tiful-film-assisted-dying
In Engeland hebben ze daar een antwoord op: Lijd je ondraagelijk en wil je euthanasie? Dan ga je naar Zwitserland. Kost wel een paar duizend pond en het gebeurt ook niet zomaar er komen eerst gesprekken, dossiers van de artsen en als het groene licht er komt, dan nog moet een onafhankelijk arts langs komen om een gesprek aan te gaan.
Koerselman ken ik niet, ik heb net wel wat over hem gelezen maar hij denkt er te simpel over.
http://www.theguardian.co ... tiful-film-assisted-dying
In Engeland hebben ze daar een antwoord op: Lijd je ondraagelijk en wil je euthanasie? Dan ga je naar Zwitserland. Kost wel een paar duizend pond en het gebeurt ook niet zomaar er komen eerst gesprekken, dossiers van de artsen en als het groene licht er komt, dan nog moet een onafhankelijk arts langs komen om een gesprek aan te gaan.
Koerselman ken ik niet, ik heb net wel wat over hem gelezen maar hij denkt er te simpel over.
dinsdag 16 februari 2016 om 18:22
quote:Bree_van_de_Kamp schreef op 16 februari 2016 @ 15:26:
[...]
Inderdaad, neemt niet weg dat het verder een gevoelloze hork is met een hele aparte mening ik zat de hele tijd te denken "als je hem als depressief persoon tegenover je krijgt, dan krijg je toch juist zelfmoordneigingen"...Je weet bij voorbaat al dat hij je niet serieus neemt, want met psychische klachten kun je volgens hem per definitie niet eindzichtloos leiden. Dan zal bijvoorbeeld een postnatale depressie ook niets meer zijn dan even de schouders eronder en niet zo zeuren...
[...]
Inderdaad, neemt niet weg dat het verder een gevoelloze hork is met een hele aparte mening ik zat de hele tijd te denken "als je hem als depressief persoon tegenover je krijgt, dan krijg je toch juist zelfmoordneigingen"...Je weet bij voorbaat al dat hij je niet serieus neemt, want met psychische klachten kun je volgens hem per definitie niet eindzichtloos leiden. Dan zal bijvoorbeeld een postnatale depressie ook niets meer zijn dan even de schouders eronder en niet zo zeuren...
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
woensdag 17 februari 2016 om 09:19
quote:Yggdrasil- schreef op 16 februari 2016 @ 12:59:
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!
Ik ben het helemaal met je eens, zo zag ik het ook. De docu heeft me enorm aangegrepen, het laat me even niet los...
Die psychiater is een hele nare man die totaal geen respect toonde voor deze mensen én ook niet naar hun nabestaanden. Echt een walgelijke man, bah!
Ik ben wellicht 1 vd wenigen maar ik vond de euthanasie van de dementerende vrouw heel legitiem. En ik begreep het gewoon ook echt.
Het greep me wel aan. Ook de rol vd man. Hij probeerde zich groot te houden in de zorgende rol die hij liefdevol al jaren had en waar ze samen in gegroeid waren. Ik vond er niks onbehoorlijks aan, zelfs niet het op de stoel blijven zitten, op z'n alledaags. Geen tamtam, geen toeters en bellen. Klein. En intiem. Gewoon in de stoel, je lieve man en moeder erbij. Het was sereen. Het was goed zo.
Dat ze in de andere hoek vd kamer wilde, was typisch dementie gedrag. Tot het laatst zaten de man en de arts in hun rol. En dat was ook goed. Ook voor haar.
We zien niet alles maar naar alle waarschijnlijkheid was het ook zo afgesproken. Het leek een impulsieve actie daar zo beneden, maar dat geloof ik niet.
Ik heb zo gehuild, zo geluild. Ik heb zelden zo gehuild. Ik voelde het tot in mijn porieen. Ik heb hier onmetelijk veel begrip en respect voor. Voor de nabestaanden ook!!
Ik ben het helemaal met je eens, zo zag ik het ook. De docu heeft me enorm aangegrepen, het laat me even niet los...
Die psychiater is een hele nare man die totaal geen respect toonde voor deze mensen én ook niet naar hun nabestaanden. Echt een walgelijke man, bah!
woensdag 17 februari 2016 om 09:34
mensen zien de mevrouw met dementie maar een halfuurtje. Uit een halfuurtje kan je niet opmaken hoe iemand zijn leven is.
Bovendien heeft zij toen ze nog goed was al aangegeven dat als ze verder in haar dementie zou zitten, dat het dan van haar niet meer hoeft.
Als jij door je dementie snachts angstig en eenzaam bent want er is niemand en dan rond gaat lopen de hele nacht op zoek naar mensen, overdag daardoor hartstikke moe bent en veel ligt te slapen, alleen eet en drinkt omdat dit aangedrongen wordt. Je hebt decorumverlies; want je kleed je uit waar iedereen bij is en gaat staan plassen. Je loopt met je drol in je hand rond en wil deze in je kledingkast leggen. Je hebt pijn maar kan dit niet onder woorden brengen maar bent daardoor wel continu geïrriteerd en je uit dit door op anderen te mopperen en schelden e.d. maar als er een bekende langs komt en je herkent de stem dan kan je daar best aardig mee babbelen en een kopje thee mee drinken.
Stel nou dat je dit nooit gewild had, maar ja mensen die jou alleen die momenten ziet dat jij gezellig kan kletsen bij je kopje thee, die vinden dat jij maar moet blijven leven want je ziet er gelukkig uit. Wat dan? Zelf kan je het niet meer zeggen.
Het is gewoon een lastig iets, hoe kan een ander bepalen of je wel of niet gelukkig bent als je dement bent? Ik denk dat de partner die 24 uur per dag bij die persoon is dat het beste kan zeggen.
Bovendien heeft zij toen ze nog goed was al aangegeven dat als ze verder in haar dementie zou zitten, dat het dan van haar niet meer hoeft.
Als jij door je dementie snachts angstig en eenzaam bent want er is niemand en dan rond gaat lopen de hele nacht op zoek naar mensen, overdag daardoor hartstikke moe bent en veel ligt te slapen, alleen eet en drinkt omdat dit aangedrongen wordt. Je hebt decorumverlies; want je kleed je uit waar iedereen bij is en gaat staan plassen. Je loopt met je drol in je hand rond en wil deze in je kledingkast leggen. Je hebt pijn maar kan dit niet onder woorden brengen maar bent daardoor wel continu geïrriteerd en je uit dit door op anderen te mopperen en schelden e.d. maar als er een bekende langs komt en je herkent de stem dan kan je daar best aardig mee babbelen en een kopje thee mee drinken.
Stel nou dat je dit nooit gewild had, maar ja mensen die jou alleen die momenten ziet dat jij gezellig kan kletsen bij je kopje thee, die vinden dat jij maar moet blijven leven want je ziet er gelukkig uit. Wat dan? Zelf kan je het niet meer zeggen.
Het is gewoon een lastig iets, hoe kan een ander bepalen of je wel of niet gelukkig bent als je dement bent? Ik denk dat de partner die 24 uur per dag bij die persoon is dat het beste kan zeggen.
woensdag 17 februari 2016 om 20:16
quote:Zebra123 schreef op 16 februari 2016 @ 19:38:
Vervelende man die psychiater bij dwdd.
Maatschappelijke druk uitoefenen om euthanasie te plegen? Wie voert die druk uit dan? Wat een onzin.Ik heb het net gezien, en inderdaad ook een nare man.
Vervelende man die psychiater bij dwdd.
Maatschappelijke druk uitoefenen om euthanasie te plegen? Wie voert die druk uit dan? Wat een onzin.Ik heb het net gezien, en inderdaad ook een nare man.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
woensdag 17 februari 2016 om 20:47
Eens eens en nog eens eens met Vergeetmenietje.
Vanuit mijn werk ken ik oa de geriatrie en echt, mocht ik ooit zo dement zijn dat ik mijn eigen drollen op eet, in de supermarkt mijn broek laat zakken of nachten kermend door het dorp dool, schiet mij dan maar lek (figuurlijk)
Dat is iets wat ik, nu gezond en al zeggende, nooit zou willen voor mezelf. Zo mensonterend, iedereen die me kent weet dat ik zo niet wil leven. Dus ik vind zo'n verklaring eigenlijk een ontzettend mooi iets. Ik overweeg om zoiets zelf gewoon ook vast te laten leggen!
Vanuit mijn werk ken ik oa de geriatrie en echt, mocht ik ooit zo dement zijn dat ik mijn eigen drollen op eet, in de supermarkt mijn broek laat zakken of nachten kermend door het dorp dool, schiet mij dan maar lek (figuurlijk)
Dat is iets wat ik, nu gezond en al zeggende, nooit zou willen voor mezelf. Zo mensonterend, iedereen die me kent weet dat ik zo niet wil leven. Dus ik vind zo'n verklaring eigenlijk een ontzettend mooi iets. Ik overweeg om zoiets zelf gewoon ook vast te laten leggen!
woensdag 17 februari 2016 om 20:50
quote:gioia82 schreef op 16 februari 2016 @ 10:34:
Ik vond het een mooie documentaire maar ik kreeg geen goed gevoel bij de demente mevrouw. Ik had het idee dat ze niet door had wat er nou ging gebeuren en ik vond de euthanasie zelf ook niet juist uitgevoerd (in die stoel terwijl zij dat niet wilde). Het kwam gehaast op mij over. Het kan ook de montage zijn, maar voor mij voelde het echt niet goed. Bij de andere twee mensen kwam het echt duidelijk vanuit henzelf en zag je hoe ze toe waren aan rust. Al ken ik iemand met een vergelijkbare problematiek als de meneer, zij had ook ongeveer alle denkbare therapie gehad. Uiteindelijk heeft zij een hele heftige zelfmoordpoging gedaan, heeft het wonder boven wonder overleefd maar is zwaar gehandicapt geraakt. In de revalidatiekliniek heeft ze de liefde van haar leven heeft ontmoet en nu is ze nog steeds met hem samen, en ze lijkt gelukkig, en de dwang is veel minder geworden. Dat blijf ik lastig vinden aan euthanasie bij psychisch lijden, is er echt geen uitweg meer? Als die 100-jarige mevrouw iedere dag erop uit kon, zou ze dan nog steeds dood willen?
Euthanasie bij dementie vind ik helemaal lastig. Mijn oma is heel stellig en laat ieder jaar bij de huisarts een nieuwe euthanasieverklaring opstellen met een dementieclausule omdat ze bang is dat de verklaring anders te oud is als ze echt dement wordt. Ze vertoont nog geen spoortje van dementie maar ze is er toch vreselijk bang voor. Als zij dement wordt dan weet ik dat ze dat niet heeft gewild en zo niet wil leven. Maar wie zegt dat ze dan toch niet gelukkig kan zijn en dat ze dan nog steeds dood wil? Dat lijkt me als familie echt een duivels dilemma. Ik zou dan toch op z’n minst wel willen dat iemand begrijpt wat dood gaan (of “huppakee”) betekent.
Het gaat er niet om of een dement iemand dan best gelukkig is en soms ja en soms nee zegt, als gevraagd wordt of iemand dood wil.
Het gaat om het stadium op zich.
Het stadium dat je voordat je zelf zo ver bent, van anderen hebt gezien.
Ik vond het een mooie documentaire maar ik kreeg geen goed gevoel bij de demente mevrouw. Ik had het idee dat ze niet door had wat er nou ging gebeuren en ik vond de euthanasie zelf ook niet juist uitgevoerd (in die stoel terwijl zij dat niet wilde). Het kwam gehaast op mij over. Het kan ook de montage zijn, maar voor mij voelde het echt niet goed. Bij de andere twee mensen kwam het echt duidelijk vanuit henzelf en zag je hoe ze toe waren aan rust. Al ken ik iemand met een vergelijkbare problematiek als de meneer, zij had ook ongeveer alle denkbare therapie gehad. Uiteindelijk heeft zij een hele heftige zelfmoordpoging gedaan, heeft het wonder boven wonder overleefd maar is zwaar gehandicapt geraakt. In de revalidatiekliniek heeft ze de liefde van haar leven heeft ontmoet en nu is ze nog steeds met hem samen, en ze lijkt gelukkig, en de dwang is veel minder geworden. Dat blijf ik lastig vinden aan euthanasie bij psychisch lijden, is er echt geen uitweg meer? Als die 100-jarige mevrouw iedere dag erop uit kon, zou ze dan nog steeds dood willen?
Euthanasie bij dementie vind ik helemaal lastig. Mijn oma is heel stellig en laat ieder jaar bij de huisarts een nieuwe euthanasieverklaring opstellen met een dementieclausule omdat ze bang is dat de verklaring anders te oud is als ze echt dement wordt. Ze vertoont nog geen spoortje van dementie maar ze is er toch vreselijk bang voor. Als zij dement wordt dan weet ik dat ze dat niet heeft gewild en zo niet wil leven. Maar wie zegt dat ze dan toch niet gelukkig kan zijn en dat ze dan nog steeds dood wil? Dat lijkt me als familie echt een duivels dilemma. Ik zou dan toch op z’n minst wel willen dat iemand begrijpt wat dood gaan (of “huppakee”) betekent.
Het gaat er niet om of een dement iemand dan best gelukkig is en soms ja en soms nee zegt, als gevraagd wordt of iemand dood wil.
Het gaat om het stadium op zich.
Het stadium dat je voordat je zelf zo ver bent, van anderen hebt gezien.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
woensdag 17 februari 2016 om 20:51
quote:Vergeetmenietje1980 schreef op 17 februari 2016 @ 09:34:
mensen zien de mevrouw met dementie maar een halfuurtje. Uit een halfuurtje kan je niet opmaken hoe iemand zijn leven is.
Bovendien heeft zij toen ze nog goed was al aangegeven dat als ze verder in haar dementie zou zitten, dat het dan van haar niet meer hoeft.
Als jij door je dementie snachts angstig en eenzaam bent want er is niemand en dan rond gaat lopen de hele nacht op zoek naar mensen, overdag daardoor hartstikke moe bent en veel ligt te slapen, alleen eet en drinkt omdat dit aangedrongen wordt. Je hebt decorumverlies; want je kleed je uit waar iedereen bij is en gaat staan plassen. Je loopt met je drol in je hand rond en wil deze in je kledingkast leggen. Je hebt pijn maar kan dit niet onder woorden brengen maar bent daardoor wel continu geïrriteerd en je uit dit door op anderen te mopperen en schelden e.d. maar als er een bekende langs komt en je herkent de stem dan kan je daar best aardig mee babbelen en een kopje thee mee drinken.
Stel nou dat je dit nooit gewild had, maar ja mensen die jou alleen die momenten ziet dat jij gezellig kan kletsen bij je kopje thee, die vinden dat jij maar moet blijven leven want je ziet er gelukkig uit. Wat dan? Zelf kan je het niet meer zeggen.
Het is gewoon een lastig iets, hoe kan een ander bepalen of je wel of niet gelukkig bent als je dement bent? Ik denk dat de partner die 24 uur per dag bij die persoon is dat het beste kan zeggen.Heel goed verwoord!
mensen zien de mevrouw met dementie maar een halfuurtje. Uit een halfuurtje kan je niet opmaken hoe iemand zijn leven is.
Bovendien heeft zij toen ze nog goed was al aangegeven dat als ze verder in haar dementie zou zitten, dat het dan van haar niet meer hoeft.
Als jij door je dementie snachts angstig en eenzaam bent want er is niemand en dan rond gaat lopen de hele nacht op zoek naar mensen, overdag daardoor hartstikke moe bent en veel ligt te slapen, alleen eet en drinkt omdat dit aangedrongen wordt. Je hebt decorumverlies; want je kleed je uit waar iedereen bij is en gaat staan plassen. Je loopt met je drol in je hand rond en wil deze in je kledingkast leggen. Je hebt pijn maar kan dit niet onder woorden brengen maar bent daardoor wel continu geïrriteerd en je uit dit door op anderen te mopperen en schelden e.d. maar als er een bekende langs komt en je herkent de stem dan kan je daar best aardig mee babbelen en een kopje thee mee drinken.
Stel nou dat je dit nooit gewild had, maar ja mensen die jou alleen die momenten ziet dat jij gezellig kan kletsen bij je kopje thee, die vinden dat jij maar moet blijven leven want je ziet er gelukkig uit. Wat dan? Zelf kan je het niet meer zeggen.
Het is gewoon een lastig iets, hoe kan een ander bepalen of je wel of niet gelukkig bent als je dement bent? Ik denk dat de partner die 24 uur per dag bij die persoon is dat het beste kan zeggen.Heel goed verwoord!
woensdag 17 februari 2016 om 20:53
quote:Yggdrasil- schreef op 17 februari 2016 @ 20:47:
Eens eens en nog eens eens met Vergeetmenietje.
Vanuit mijn werk ken ik oa de geriatrie en echt, mocht ik ooit zo dement zijn dat ik mijn eigen drollen op eet, in de supermarkt mijn broek laat zakken of nachten kermend door het dorp dool, schiet mij dan maar lek (figuurlijk)
Dat is iets wat ik, nu gezond en al zeggende, nooit zou willen voor mezelf. Zo mensonterend, iedereen die me kent weet dat ik zo niet wil leven. Dus ik vind zo'n verklaring eigenlijk een ontzettend mooi iets. Ik overweeg om zoiets zelf gewoon ook vast te laten leggen!
Juist. Dit is geen situatie waarin op het moment zelf gevraagd moet worden wat iemand wil.
En anderen mogen daar niet het predicaat aan hangen 'is geen ondraaglijk lijden, is best te doen, lijkt soms best gelukkig'.
Eens eens en nog eens eens met Vergeetmenietje.
Vanuit mijn werk ken ik oa de geriatrie en echt, mocht ik ooit zo dement zijn dat ik mijn eigen drollen op eet, in de supermarkt mijn broek laat zakken of nachten kermend door het dorp dool, schiet mij dan maar lek (figuurlijk)
Dat is iets wat ik, nu gezond en al zeggende, nooit zou willen voor mezelf. Zo mensonterend, iedereen die me kent weet dat ik zo niet wil leven. Dus ik vind zo'n verklaring eigenlijk een ontzettend mooi iets. Ik overweeg om zoiets zelf gewoon ook vast te laten leggen!
Juist. Dit is geen situatie waarin op het moment zelf gevraagd moet worden wat iemand wil.
En anderen mogen daar niet het predicaat aan hangen 'is geen ondraaglijk lijden, is best te doen, lijkt soms best gelukkig'.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
woensdag 17 februari 2016 om 21:12
Ik heb de documentaire niet gezien, maar wel een stukje in de krant gelezen. Juist bij geestelijke 'aftakeling' is het natuurlijk heel lastig om er als buitenstaander over te oordelen. Mijn moeder heeft hersenletsel. Zoals ze er nu 'aan toe is' lijkt mij echt verschrikkelijk, en dat zou zij ook vinden als haar 'oude zelf' die ze zich niet meer kan herinneren. Maar ja, ze weet niet meer hoe ze was, dus ze gaat nu toch redelijk opgewekt door het leven.
Een vriend van mij had kanker, geen genezing mogelijk. Toen hij daar veel last van begon te krijgen deed hij wel uitspraken over er een eind aan maken als hij niet meer kon motorrijden. Uiteindelijk is hij overleden toen hij al maanden niet meer kon motorrijden, lopen of lang zitten, maar gedurende die tijd bleef hij toch de mooie dingen zien.
Ik denk toch eigenlijk dat je alleen maar kunt besluiten tot euthanasie als de patiënt zelf nog besef heeft. Anders heb je je kans gemist, en moet diegene de rit uitzitten. Het risico dat de patiënt het toch niet wil (of vandaag wel, maar morgen niet) is gewoon te groot.
Een vriend van mij had kanker, geen genezing mogelijk. Toen hij daar veel last van begon te krijgen deed hij wel uitspraken over er een eind aan maken als hij niet meer kon motorrijden. Uiteindelijk is hij overleden toen hij al maanden niet meer kon motorrijden, lopen of lang zitten, maar gedurende die tijd bleef hij toch de mooie dingen zien.
Ik denk toch eigenlijk dat je alleen maar kunt besluiten tot euthanasie als de patiënt zelf nog besef heeft. Anders heb je je kans gemist, en moet diegene de rit uitzitten. Het risico dat de patiënt het toch niet wil (of vandaag wel, maar morgen niet) is gewoon te groot.
donderdag 18 februari 2016 om 10:02
Ik heb gisteren eigenlijk naar aanleiding van dit topic Uitzending gemist gekeken van deze docu. Vooraf had ik een beeld van een man die zijn vrouw bijna "dwong" om te gaan. (naar aanleiding van sommige posts hier)
Ik vond echter helemaal niet dat dat zo was, en kon doordat ik met deze instelling ging kijken helemaal meegaan met deze man. Dementie is alle vormen is zo complex dat zelf de doktoren denk ik niet eens weten wat er nu wel en niet allemaal gebeurd in de hersenen en wat het met een mens doet. Ik begreep bij deze mevrouw dat ook haar woordenschat steeds beperkter werd en ook al ben ik geen dokter als je echt bijna niet meer weet hoe iets heet enzo. Dat autorijden inderdaad automatische piloot, alhoewel ik dat als haar manzijne puur uit veiligheid niet had gedaan. Off-topic vind ik het wel interessant omdat om als ik de opleiding, leervermogen, IQ enz. er voor had om hier een hele studie van te maken wat natuurlijk al best veel mensen doen. Ik ga vanaf volgende week beginnen met vrijwilligerswerk als ene onderdeel van een groepje die bij demente mannen/vrouwen thuis komt die nog net wel thuis kunnen wonen. On-topic.: mijn moeder werkt al jaren bij een zorginstelling waar demente ouderen EN jongeren zitten. 15 jaar geleden moest ik een keer wat naar haar brengen en daar zat dus ook een man van toen 35 met een vorm van dementie. Die zit er nu nog en is daar nooit weggeweest. Hij weet bijna niets, doet elke dag hetzelfde, vraagt elke dag hetzelfde, kent elke dag de mensen niet meer en dan wel,. Echt ze zouden mij in mogen laten slapen hoor. Wat heb je dan nog? Mijn oma 93 zit in een instelling nu. Sinds 2 jaar dementerend. Mijn neefje van 2 is haar zoontje. Mijn broer is de man van mijn tante. Tien minuten later zegt ze ineens: He , jij bent toch (naam van iemand die al overleden is). Ze wil al heel lang niet meer. Maar het lichaam geeft niet op en ook nooit aan zoiets gedacht. Verschrikkelijk.
Het psychisch lijden: ik kan mij echt voorstellen zoals die man met die dwangstoornissen. Al bijna zijn hele leven. Je bent op. Je lichaam is nog te jong en gaat gewoon door, maar je geest een gedachten voelen voor hem misschien wel aan als een 100 jarige. Op ,kapot.
Het is gewoon een erg lastig punt waarvan ik echt vindt dat het ook uit de taboe-hoek moet. En inderdaad voor heel dingen heb je een eigen keuze, en vindt dat dat hierbij ook moet tot op zekere hoogte. En daarmee bedoel ik dat je niet op elke hoek van de straat een spuit kan kopen . (overdreven natuurlijk) maar dat er wel meerdere visies op een aanvraag moeten zijn maar dat ook meer keuzevrijheid moet komen. Ook voor oudere mensen. En weer pak ik het werk van mijn moeder. Die zegt mij ook elke dag :Als ik ooit in een instelling zit bejaardenhuis of verzorgingstehuis wil je dan wel langskomen? wil je dan wel regelmatig langskomen? en ook vinger aan de pols houden? Zij ziet het dagelijks gebeuren. Echt 8 van 10 mensen krijgt vrijwel geen of heel weinig bezoek. Mensen van eigen leeftijd vallen weg of zijn niet mobiel genoeg om te komen. Familie heeft het te druk. Zijn afhankelijk van de verpleging en vrijwilligers die ze een keer meenemen. Hun wereld wordt te klein, waardoor je belevingswereld ook afneemt. Wat heb je dan nog? Waarom kan je dan als je echt niet meer wil (en dan bedoel ik hiermee de ouderen die nog wel goed bij de tijd zijn maar gewoon niemand meer hebben en niet meer willen) waarom mag je dan niet zelf kiezen voor je einde?
Lastig onderwerp en denk dat veel mensen die een geloof aangepraat zijn vanuit vroeger of nu en waar in hun boekje staat dat je daar niet zelf over mag beslissen altijd tegenstander zullen blijven althans de meesten, dat mag. Hun keuze. Net zoals diegene die wel voor wil kiezen dat dat hun keuze is.
Kortom: moeten meer naar buiten worden gebracht en niet zo een taboe op zitten. Bij mensen met ongeneeslijke ziekten wordt het wel geaccepteerd logisch ook om onnodig lijden te besparen en dat kunnen mensen zich voorstellen. De gevallen die in de docu aan de orde zijn geweest zijn veel complexer en als mensen zich niet in kunnen/willen leven, geen voorstelling van kunnen maken dan kan het vreemd overkomen.
Ik lees hier ook dat veel een naar gevoel hebben gekregen. Ik kreeg dat ook. Maar niet omdat ik er niet meen eens was of niet achter stond. Maar om het feit dat je op dat moment weet, zoals die 100 jarige mevrouw , die naar haar bed liep, en Dhr. Vervloet die ging liggen en dat je gewoon echt bewust er van bent , dat ik mij probeerde in te voelen en daar kreeg een heel benauwd gevoel van maar met heel veel respect voor die mensen dat ze doorzetten en dan weet je dan ze echt willen.
Ik vond echter helemaal niet dat dat zo was, en kon doordat ik met deze instelling ging kijken helemaal meegaan met deze man. Dementie is alle vormen is zo complex dat zelf de doktoren denk ik niet eens weten wat er nu wel en niet allemaal gebeurd in de hersenen en wat het met een mens doet. Ik begreep bij deze mevrouw dat ook haar woordenschat steeds beperkter werd en ook al ben ik geen dokter als je echt bijna niet meer weet hoe iets heet enzo. Dat autorijden inderdaad automatische piloot, alhoewel ik dat als haar manzijne puur uit veiligheid niet had gedaan. Off-topic vind ik het wel interessant omdat om als ik de opleiding, leervermogen, IQ enz. er voor had om hier een hele studie van te maken wat natuurlijk al best veel mensen doen. Ik ga vanaf volgende week beginnen met vrijwilligerswerk als ene onderdeel van een groepje die bij demente mannen/vrouwen thuis komt die nog net wel thuis kunnen wonen. On-topic.: mijn moeder werkt al jaren bij een zorginstelling waar demente ouderen EN jongeren zitten. 15 jaar geleden moest ik een keer wat naar haar brengen en daar zat dus ook een man van toen 35 met een vorm van dementie. Die zit er nu nog en is daar nooit weggeweest. Hij weet bijna niets, doet elke dag hetzelfde, vraagt elke dag hetzelfde, kent elke dag de mensen niet meer en dan wel,. Echt ze zouden mij in mogen laten slapen hoor. Wat heb je dan nog? Mijn oma 93 zit in een instelling nu. Sinds 2 jaar dementerend. Mijn neefje van 2 is haar zoontje. Mijn broer is de man van mijn tante. Tien minuten later zegt ze ineens: He , jij bent toch (naam van iemand die al overleden is). Ze wil al heel lang niet meer. Maar het lichaam geeft niet op en ook nooit aan zoiets gedacht. Verschrikkelijk.
Het psychisch lijden: ik kan mij echt voorstellen zoals die man met die dwangstoornissen. Al bijna zijn hele leven. Je bent op. Je lichaam is nog te jong en gaat gewoon door, maar je geest een gedachten voelen voor hem misschien wel aan als een 100 jarige. Op ,kapot.
Het is gewoon een erg lastig punt waarvan ik echt vindt dat het ook uit de taboe-hoek moet. En inderdaad voor heel dingen heb je een eigen keuze, en vindt dat dat hierbij ook moet tot op zekere hoogte. En daarmee bedoel ik dat je niet op elke hoek van de straat een spuit kan kopen . (overdreven natuurlijk) maar dat er wel meerdere visies op een aanvraag moeten zijn maar dat ook meer keuzevrijheid moet komen. Ook voor oudere mensen. En weer pak ik het werk van mijn moeder. Die zegt mij ook elke dag :Als ik ooit in een instelling zit bejaardenhuis of verzorgingstehuis wil je dan wel langskomen? wil je dan wel regelmatig langskomen? en ook vinger aan de pols houden? Zij ziet het dagelijks gebeuren. Echt 8 van 10 mensen krijgt vrijwel geen of heel weinig bezoek. Mensen van eigen leeftijd vallen weg of zijn niet mobiel genoeg om te komen. Familie heeft het te druk. Zijn afhankelijk van de verpleging en vrijwilligers die ze een keer meenemen. Hun wereld wordt te klein, waardoor je belevingswereld ook afneemt. Wat heb je dan nog? Waarom kan je dan als je echt niet meer wil (en dan bedoel ik hiermee de ouderen die nog wel goed bij de tijd zijn maar gewoon niemand meer hebben en niet meer willen) waarom mag je dan niet zelf kiezen voor je einde?
Lastig onderwerp en denk dat veel mensen die een geloof aangepraat zijn vanuit vroeger of nu en waar in hun boekje staat dat je daar niet zelf over mag beslissen altijd tegenstander zullen blijven althans de meesten, dat mag. Hun keuze. Net zoals diegene die wel voor wil kiezen dat dat hun keuze is.
Kortom: moeten meer naar buiten worden gebracht en niet zo een taboe op zitten. Bij mensen met ongeneeslijke ziekten wordt het wel geaccepteerd logisch ook om onnodig lijden te besparen en dat kunnen mensen zich voorstellen. De gevallen die in de docu aan de orde zijn geweest zijn veel complexer en als mensen zich niet in kunnen/willen leven, geen voorstelling van kunnen maken dan kan het vreemd overkomen.
Ik lees hier ook dat veel een naar gevoel hebben gekregen. Ik kreeg dat ook. Maar niet omdat ik er niet meen eens was of niet achter stond. Maar om het feit dat je op dat moment weet, zoals die 100 jarige mevrouw , die naar haar bed liep, en Dhr. Vervloet die ging liggen en dat je gewoon echt bewust er van bent , dat ik mij probeerde in te voelen en daar kreeg een heel benauwd gevoel van maar met heel veel respect voor die mensen dat ze doorzetten en dan weet je dan ze echt willen.
I love you,because you join on my weirdness
donderdag 18 februari 2016 om 10:13
quote:MinkeDeWit schreef op 17 februari 2016 @ 21:12:
Ik heb de documentaire niet gezien, maar wel een stukje in de krant gelezen. Juist bij geestelijke 'aftakeling' is het natuurlijk heel lastig om er als buitenstaander over te oordelen. Mijn moeder heeft hersenletsel. Zoals ze er nu 'aan toe is' lijkt mij echt verschrikkelijk, en dat zou zij ook vinden als haar 'oude zelf' die ze zich niet meer kan herinneren. Maar ja, ze weet niet meer hoe ze was, dus ze gaat nu toch redelijk opgewekt door het leven.
Een vriend van mij had kanker, geen genezing mogelijk. Toen hij daar veel last van begon te krijgen deed hij wel uitspraken over er een eind aan maken als hij niet meer kon motorrijden. Uiteindelijk is hij overleden toen hij al maanden niet meer kon motorrijden, lopen of lang zitten, maar gedurende die tijd bleef hij toch de mooie dingen zien.
Ik denk toch eigenlijk dat je alleen maar kunt besluiten tot euthanasie als de patiënt zelf nog besef heeft. Anders heb je je kans gemist, en moet diegene de rit uitzitten. Het risico dat de patiënt het toch niet wil (of vandaag wel, maar morgen niet) is gewoon te groot.Maar dat was toch ook met die demente mevrouw? Die heeft de keus gemaakt, toen ze zelf dat besef nog had. En dat is volgens mij juist het hele idee van die verklaring. Dat je die keus maakt als het besef er nog volledig is en dat het uitgevoerd wordt als je die keus niet meer kan maken. Want dat heb je zelf aangegeven, dat de uitvoer ervan plaats vind als je zover heen bent dat je er niet meer bewust voor kan kiezen.
Ik heb de documentaire niet gezien, maar wel een stukje in de krant gelezen. Juist bij geestelijke 'aftakeling' is het natuurlijk heel lastig om er als buitenstaander over te oordelen. Mijn moeder heeft hersenletsel. Zoals ze er nu 'aan toe is' lijkt mij echt verschrikkelijk, en dat zou zij ook vinden als haar 'oude zelf' die ze zich niet meer kan herinneren. Maar ja, ze weet niet meer hoe ze was, dus ze gaat nu toch redelijk opgewekt door het leven.
Een vriend van mij had kanker, geen genezing mogelijk. Toen hij daar veel last van begon te krijgen deed hij wel uitspraken over er een eind aan maken als hij niet meer kon motorrijden. Uiteindelijk is hij overleden toen hij al maanden niet meer kon motorrijden, lopen of lang zitten, maar gedurende die tijd bleef hij toch de mooie dingen zien.
Ik denk toch eigenlijk dat je alleen maar kunt besluiten tot euthanasie als de patiënt zelf nog besef heeft. Anders heb je je kans gemist, en moet diegene de rit uitzitten. Het risico dat de patiënt het toch niet wil (of vandaag wel, maar morgen niet) is gewoon te groot.Maar dat was toch ook met die demente mevrouw? Die heeft de keus gemaakt, toen ze zelf dat besef nog had. En dat is volgens mij juist het hele idee van die verklaring. Dat je die keus maakt als het besef er nog volledig is en dat het uitgevoerd wordt als je die keus niet meer kan maken. Want dat heb je zelf aangegeven, dat de uitvoer ervan plaats vind als je zover heen bent dat je er niet meer bewust voor kan kiezen.
donderdag 18 februari 2016 om 15:55
Dhr. Koerselman is een ouwe rot in het vak die het, zoals vele mensen, moeilijk vindt om mee te gaan met de tijd. Volgens mij is deze man allang met pensioen, maar kan hij, ook zoals vele mensen, moeilijk afscheid nemen van zijn status en laat zich dan ook maar graag uitnodigen.
Ik citeer hem: 'Psychiaters zijn natuurlijk ook kinderen van hun cultuur. Ik ben opgevoed in de stoïcijnse cultuur en dat heb ik geïnternaliseerd, dus ik vind iets al gauw aanstellerij. Maar er is inmiddels een hele generatie psychiaters die de epicuristische cultuur heeft geïnternaliseerd en leeft met het idee dat je vrolijk moet zijn en blij. Als je een meer epicuristische levenswijze hebt, zul je zeggen: mensen hebben er recht op blij en vrolijk te zijn.'
En dat is precies hoe het is. Als ik naar hem luister besef ik des te meer hoe de gezondheidszorg in Nederland is verbeterd.
Ik citeer hem: 'Psychiaters zijn natuurlijk ook kinderen van hun cultuur. Ik ben opgevoed in de stoïcijnse cultuur en dat heb ik geïnternaliseerd, dus ik vind iets al gauw aanstellerij. Maar er is inmiddels een hele generatie psychiaters die de epicuristische cultuur heeft geïnternaliseerd en leeft met het idee dat je vrolijk moet zijn en blij. Als je een meer epicuristische levenswijze hebt, zul je zeggen: mensen hebben er recht op blij en vrolijk te zijn.'
En dat is precies hoe het is. Als ik naar hem luister besef ik des te meer hoe de gezondheidszorg in Nederland is verbeterd.
donderdag 18 februari 2016 om 16:16
Ik was het overigens wel eens met hetgeen hij zei over de euthanasie van die vrouw met semantische dementie. Ik was er uiterst verbaasd over dat hier geen logopedist bij te pas kwam om de vertaalslag te maken van mevrouw naar de arts. Mevrouw gaf duidelijk aan "ik wil dit niet hier." Ik vind het ronduit schandalig dat de arts dan denkt "pech, we doen het lekker wel hier.".
