
Emma wil leven (documentaire BNN)

dinsdag 22 november 2016 om 18:44
Al dagen zie ik een voorstukje van deze documentaire voorbij komen. Vanavond om 21.20 op BNN: Emma wil leven.
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
dinsdag 22 november 2016 om 23:25
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:22:
[...]
maakt ook niet zoveel uit,het gaat erom dat de patient denkt dat het overdragelijk is wat er in die put zijn. Kan voor ons iets totaal onbelangrijks zijn
Precies, wat het ook is jaagt verschrikkelijk veel angst aan.
Vaak zijn het ook paranoïde gedachtes.
En ja soms is het duidelijker wat de oorzaak is, maar ook daar is de deksel voor om het niet aan te willen gaan, geheim te houden.
[...]
maakt ook niet zoveel uit,het gaat erom dat de patient denkt dat het overdragelijk is wat er in die put zijn. Kan voor ons iets totaal onbelangrijks zijn
Precies, wat het ook is jaagt verschrikkelijk veel angst aan.
Vaak zijn het ook paranoïde gedachtes.
En ja soms is het duidelijker wat de oorzaak is, maar ook daar is de deksel voor om het niet aan te willen gaan, geheim te houden.

dinsdag 22 november 2016 om 23:25
quote:consuelabananahammok schreef op 22 november 2016 @ 23:23:
[...]
Dat gevoel kreeg ik ook.
Ik weet hoeveel je moet eten als je flink ondergewicht hebt, om er blijvend een kilootje bij gewerkt te krijgen.
En dit meisje was niet meer te redden met een kilootje of twee om uit de gevarenzone te komen, en ook heel duidelijk dat eten in het stadium waar ze in zat niet met hoeveelheden kon gaan lukken.
Een paar hapjes was al een enorm gevecht.je kan haar dan wellicht weer dwangvoederen tot 40 kg maar dat kan je niet haar hele leven blijven doen. Hoewel volgens mij zjin er anorexia patienten die wel blijvend worden gedwangvoederd
[...]
Dat gevoel kreeg ik ook.
Ik weet hoeveel je moet eten als je flink ondergewicht hebt, om er blijvend een kilootje bij gewerkt te krijgen.
En dit meisje was niet meer te redden met een kilootje of twee om uit de gevarenzone te komen, en ook heel duidelijk dat eten in het stadium waar ze in zat niet met hoeveelheden kon gaan lukken.
Een paar hapjes was al een enorm gevecht.je kan haar dan wellicht weer dwangvoederen tot 40 kg maar dat kan je niet haar hele leven blijven doen. Hoewel volgens mij zjin er anorexia patienten die wel blijvend worden gedwangvoederd
dinsdag 22 november 2016 om 23:29
Heftig en herkenbaar vond ik de documentaire.
Dat Emma's lichaam het niet al veel eerder opgegeven heeft, wat ontzettend mager was ze.
Onze vriendin weegt iets boven de 40 kilo, en dat vinden wij al eng dun. Het kan dus nog veel erger. Uiteraard zal het lichaam het bij de één eerder opgeven dan bij de ander.
Onze vriendin heeft de wil helaas niet meer, een klein beetje hoop heeft ze nog, maar ''de knop omzetten'' om weer beter te worden kan ze (nog) niet.
Zij ziet de be-leef behandeling (na jaren en jaren van vele andere behandelingen) als enige kans en hoop op herstel. En als ook dat niet lukt/werkt wil ze niet meer leven. Hard, maar waar.
Ik denk ook dat behandeling op de individuele patiënt gericht moet zijn, met vertrouwen, liefde/waardering/aandacht en ook luisteren naar de betreffende persoon. Het daadwerkelijk vinden van de redenen achter de eetstoornis en daar een oplossing/verwerking/manier van omgaan voor te vinden.
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.
Dat Emma's lichaam het niet al veel eerder opgegeven heeft, wat ontzettend mager was ze.
Onze vriendin weegt iets boven de 40 kilo, en dat vinden wij al eng dun. Het kan dus nog veel erger. Uiteraard zal het lichaam het bij de één eerder opgeven dan bij de ander.
Onze vriendin heeft de wil helaas niet meer, een klein beetje hoop heeft ze nog, maar ''de knop omzetten'' om weer beter te worden kan ze (nog) niet.
Zij ziet de be-leef behandeling (na jaren en jaren van vele andere behandelingen) als enige kans en hoop op herstel. En als ook dat niet lukt/werkt wil ze niet meer leven. Hard, maar waar.
Ik denk ook dat behandeling op de individuele patiënt gericht moet zijn, met vertrouwen, liefde/waardering/aandacht en ook luisteren naar de betreffende persoon. Het daadwerkelijk vinden van de redenen achter de eetstoornis en daar een oplossing/verwerking/manier van omgaan voor te vinden.
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.
dinsdag 22 november 2016 om 23:30
dinsdag 22 november 2016 om 23:33
quote:spuit_111 schreef op 22 november 2016 @ 22:14:
[...]
Je hoeft niet alles te zeggen wat er in je opkomt he. Maar goed, je slaat de plank inderdaad mis. Anorecten worden eerder zo dun om onzichtbaar te kunnen zijn, Van oordelen bv. Daarnaast zien patienten zichzelf helemaal niet als graatmager dus snappen die sowieso niet dat het aandacht trekt. En dat is eerder een nadeel, want het belemmert bij het hongeren.
Het uiterlijk is een symptoom van de ziekte. Mensen met kanker zien er soms ook afwijkend uit door hun ziekte, zijn dat dan aandachtstrekkers?Als vrouw met een eetprobleem, inmiddels 15 jaar en met wisselende periodes, ben ik blij dat jij dit post. Het klopt precies. Het gaat zo niet om aandacht, bij mij ging en gaat het om controle. Inmiddels ben ik sinds december 2015 weer behoorlijk terug in mijn eetstoornis en aandacht is juist wat ik niet wil. Zoveel sociale dingen uit de weg gaan om eten uit de weg te gaan.... Dat is niet bepaald aandachtvragen.
[...]
Je hoeft niet alles te zeggen wat er in je opkomt he. Maar goed, je slaat de plank inderdaad mis. Anorecten worden eerder zo dun om onzichtbaar te kunnen zijn, Van oordelen bv. Daarnaast zien patienten zichzelf helemaal niet als graatmager dus snappen die sowieso niet dat het aandacht trekt. En dat is eerder een nadeel, want het belemmert bij het hongeren.
Het uiterlijk is een symptoom van de ziekte. Mensen met kanker zien er soms ook afwijkend uit door hun ziekte, zijn dat dan aandachtstrekkers?Als vrouw met een eetprobleem, inmiddels 15 jaar en met wisselende periodes, ben ik blij dat jij dit post. Het klopt precies. Het gaat zo niet om aandacht, bij mij ging en gaat het om controle. Inmiddels ben ik sinds december 2015 weer behoorlijk terug in mijn eetstoornis en aandacht is juist wat ik niet wil. Zoveel sociale dingen uit de weg gaan om eten uit de weg te gaan.... Dat is niet bepaald aandachtvragen.


dinsdag 22 november 2016 om 23:35
quote:meid-27 schreef op 22 november 2016 @ 23:29:
Heftig en herkenbaar vond ik de documentaire.
Dat Emma's lichaam het niet al veel eerder opgegeven heeft, wat ontzettend mager was ze.
Onze vriendin weegt iets boven de 40 kilo, en dat vinden wij al eng dun. Het kan dus nog veel erger. Uiteraard zal het lichaam het bij de één eerder opgeven dan bij de ander.
Onze vriendin heeft de wil helaas niet meer, een klein beetje hoop heeft ze nog, maar ''de knop omzetten'' om weer beter te worden kan ze (nog) niet.
Zij ziet de be-leef behandeling (na jaren en jaren van vele andere behandelingen) als enige kans en hoop op herstel. En als ook dat niet lukt/werkt wil ze niet meer leven. Hard, maar waar.
Ik denk ook dat behandeling op de individuele patiënt gericht moet zijn, met vertrouwen, liefde/waardering/aandacht en ook luisteren naar de betreffende persoon. Het daadwerkelijk vinden van de redenen achter de eetstoornis en daar een oplossing/verwerking/manier van omgaan voor te vinden.
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.er is dus niet "een reden achter de anorexia" het ontstaat door meerdere factoren
Heftig en herkenbaar vond ik de documentaire.
Dat Emma's lichaam het niet al veel eerder opgegeven heeft, wat ontzettend mager was ze.
Onze vriendin weegt iets boven de 40 kilo, en dat vinden wij al eng dun. Het kan dus nog veel erger. Uiteraard zal het lichaam het bij de één eerder opgeven dan bij de ander.
Onze vriendin heeft de wil helaas niet meer, een klein beetje hoop heeft ze nog, maar ''de knop omzetten'' om weer beter te worden kan ze (nog) niet.
Zij ziet de be-leef behandeling (na jaren en jaren van vele andere behandelingen) als enige kans en hoop op herstel. En als ook dat niet lukt/werkt wil ze niet meer leven. Hard, maar waar.
Ik denk ook dat behandeling op de individuele patiënt gericht moet zijn, met vertrouwen, liefde/waardering/aandacht en ook luisteren naar de betreffende persoon. Het daadwerkelijk vinden van de redenen achter de eetstoornis en daar een oplossing/verwerking/manier van omgaan voor te vinden.
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.er is dus niet "een reden achter de anorexia" het ontstaat door meerdere factoren
dinsdag 22 november 2016 om 23:35
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:25:
[...]
je kan haar dan wellicht weer dwangvoederen tot 40 kg maar dat kan je niet haar hele leven blijven doen. Hoewel volgens mij zjin er anorexia patienten die wel blijvend worden gedwangvoederd
Ik moet zeggen dat dit ook echt een lastige kwestie is.
Want haar enorme wil om te gaan leven, kan je ook wegdwangvoederen doordat de angst weer gaat aangroeien en je het gevoel krijgt dat je er wel weer mee weg komt wanneer het gevaar onderdrukt is.
Het zal dan een heel cruciaal moment zijn of ze haar wil dan nog gaan terughalen en vanaf de 40 kilo nog haar vechtlust kan voelen.
Het is in een eetstoornis wat dat betreft een pingpong aan gedachtes,
Het ene moment ven je doodsbang om dood te gaan, of je lijf iets ernstigs is aangedaan, het andere moment voelt het weer alsof je er wel mee weg kan komen omdat de angst om te eten, aan te komen, regie kwijt te raken groter is.
Ik heb momenten gehad waarbij ik flink bloed overgaf.
De overtuiging die ik dan voelde om al mijn krachten in te gaan zetten om dit te overwinnen. Zo stellig, want ik was dan echt bang voor mijn lijf, maar dan voor de schade.
En zo snel verdween de overtuiging weer als ik twee dagen later geen buikpijn meer had en die angst weer vervangen werd door de andere angst voor mijn lijf en het eten.
[...]
je kan haar dan wellicht weer dwangvoederen tot 40 kg maar dat kan je niet haar hele leven blijven doen. Hoewel volgens mij zjin er anorexia patienten die wel blijvend worden gedwangvoederd
Ik moet zeggen dat dit ook echt een lastige kwestie is.
Want haar enorme wil om te gaan leven, kan je ook wegdwangvoederen doordat de angst weer gaat aangroeien en je het gevoel krijgt dat je er wel weer mee weg komt wanneer het gevaar onderdrukt is.
Het zal dan een heel cruciaal moment zijn of ze haar wil dan nog gaan terughalen en vanaf de 40 kilo nog haar vechtlust kan voelen.
Het is in een eetstoornis wat dat betreft een pingpong aan gedachtes,
Het ene moment ven je doodsbang om dood te gaan, of je lijf iets ernstigs is aangedaan, het andere moment voelt het weer alsof je er wel mee weg kan komen omdat de angst om te eten, aan te komen, regie kwijt te raken groter is.
Ik heb momenten gehad waarbij ik flink bloed overgaf.
De overtuiging die ik dan voelde om al mijn krachten in te gaan zetten om dit te overwinnen. Zo stellig, want ik was dan echt bang voor mijn lijf, maar dan voor de schade.
En zo snel verdween de overtuiging weer als ik twee dagen later geen buikpijn meer had en die angst weer vervangen werd door de andere angst voor mijn lijf en het eten.

dinsdag 22 november 2016 om 23:37
quote:noah88 schreef op 22 november 2016 @ 23:33:
[...]
Als vrouw met een eetprobleem, inmiddels 15 jaar en met wisselende periodes, ben ik blij dat jij dit post. Het klopt precies. Het gaat zo niet om aandacht, bij mij ging en gaat het om controle. Inmiddels ben ik sinds december 2015 weer behoorlijk terug in mijn eetstoornis en aandacht is juist wat ik niet wil. Zoveel sociale dingen uit de weg gaan om eten uit de weg te gaan.... Dat is niet bepaald aandachtvragen.toch is aandacht wel degelijk een hele belangrijke component in veel gevallen, niet alle gevallen zijn natuurlijk hetzelfde. Kijk maar naar de portugalbehandeling van Emma, aandacht stond daar centraal
[...]
Als vrouw met een eetprobleem, inmiddels 15 jaar en met wisselende periodes, ben ik blij dat jij dit post. Het klopt precies. Het gaat zo niet om aandacht, bij mij ging en gaat het om controle. Inmiddels ben ik sinds december 2015 weer behoorlijk terug in mijn eetstoornis en aandacht is juist wat ik niet wil. Zoveel sociale dingen uit de weg gaan om eten uit de weg te gaan.... Dat is niet bepaald aandachtvragen.toch is aandacht wel degelijk een hele belangrijke component in veel gevallen, niet alle gevallen zijn natuurlijk hetzelfde. Kijk maar naar de portugalbehandeling van Emma, aandacht stond daar centraal

dinsdag 22 november 2016 om 23:37
quote:meid-27 schreef op 22 november 2016 @ 23:29:
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.Misschien is het dat wel wat ik in de docu mis (bedoel ik niet als commentaar op de docu), de achtergrond of de oorzaak bij Emma. Ik neem aan dat het er in veel behandelingen wel over ging, over wat er onder lag (in de put).
Overigens vond ik het wel jammer dat in de documentaire niet benoemd werd waardoor Emma de eetstoornis heeft ontwikkeld. Verder absoluut geen commentaar op de documentaire, deze was erg goed, mooi, respectvol maar wel duidelijk.
Een eetstoornis als anorexia wordt vaak (te) laat herkend doordat patiënten het eerst nog heel erg goed kunnen verbergen. Het gaat pas na een hele tijd opvallen, helaas.Misschien is het dat wel wat ik in de docu mis (bedoel ik niet als commentaar op de docu), de achtergrond of de oorzaak bij Emma. Ik neem aan dat het er in veel behandelingen wel over ging, over wat er onder lag (in de put).

dinsdag 22 november 2016 om 23:39
dinsdag 22 november 2016 om 23:40
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:35:
[...]
er is dus niet "een reden achter de anorexia" het ontstaat door meerdere factoren
Ook karakter, opvoeding, hoe kwetsbaar je bent, hoe verslavingsgevoelig , je mate van zelfvertrouwen,of je in staat bent met problemen om te gaan, perfectionisme,faalangst, je emotionele ontwikkeling, je gevoeligheid
Nou ja, de lijst kan van alles aan factoren bevatten
[...]
er is dus niet "een reden achter de anorexia" het ontstaat door meerdere factoren
Ook karakter, opvoeding, hoe kwetsbaar je bent, hoe verslavingsgevoelig , je mate van zelfvertrouwen,of je in staat bent met problemen om te gaan, perfectionisme,faalangst, je emotionele ontwikkeling, je gevoeligheid
Nou ja, de lijst kan van alles aan factoren bevatten
dinsdag 22 november 2016 om 23:43
quote:consuelabananahammok schreef op 22 november 2016 @ 22:56:
[...]
Ik moet zeggen dat ik dat ook een lastige vind.
Het gewicht wat ze minimaal nodig had om uit de gevarenzone te komen, en ook weer bij haar emoties te komen had op wilskracht een veel te lange tijd in beslag genomen.
Ze had echt enorm veel calorieen moeten verstouwen om in een paar weken een paar kilo aan te kunnen komen.
Een onmogelijke opgave voor iemand die zo diep zit.
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"
[...]
Ik moet zeggen dat ik dat ook een lastige vind.
Het gewicht wat ze minimaal nodig had om uit de gevarenzone te komen, en ook weer bij haar emoties te komen had op wilskracht een veel te lange tijd in beslag genomen.
Ze had echt enorm veel calorieen moeten verstouwen om in een paar weken een paar kilo aan te kunnen komen.
Een onmogelijke opgave voor iemand die zo diep zit.
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"

dinsdag 22 november 2016 om 23:43
quote:voornu schreef op 22 november 2016 @ 23:39:
Ik kan me voorstellen dat er bij 'beter worden' na jaren lang ziek-zijn een leegte ontstaat, opeens weer normaal en moeten meedraaien in het normale leven waar je niet tegen opgewassen bent omdat je stil bent blijven staan en een deel van je ontwikkeling hebt gemist.ja dus hoe langer de ziekte bestaat hoe hoger de drempels worden
Ik kan me voorstellen dat er bij 'beter worden' na jaren lang ziek-zijn een leegte ontstaat, opeens weer normaal en moeten meedraaien in het normale leven waar je niet tegen opgewassen bent omdat je stil bent blijven staan en een deel van je ontwikkeling hebt gemist.ja dus hoe langer de ziekte bestaat hoe hoger de drempels worden

dinsdag 22 november 2016 om 23:44
quote:aliva schreef op 22 november 2016 @ 23:43:
[...]
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"ja er zal vast ook sprake geweest zijn van falende organen
[...]
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"ja er zal vast ook sprake geweest zijn van falende organen
dinsdag 22 november 2016 om 23:45
quote:Sorcha_ schreef op 22 november 2016 @ 23:30:
[...]
Consuela, hoe gaat het nu met jou ? Ik heb je vaak op het forum over je eetstoornis en behandelingen zien praten en ik ben oprecht benieuwd of het heeft gewerkt.
Bij mij is het beter gegaan toen ik in een behandeling ging voor vroegkinderlijk trauma.
Waar de focus niet op de eetstoornis lag, maar juist op de emotie.
Ook hielp het om niet meer omgeven te zijn door medepatienten. Mijn persoonlijke ervaring is dat je elkaar erg in de greep kan houden.
Toen ik meer onder de gezond denkende mensen was op dat vlak, werd het stapje voor stapje ook makkelijker om mij daar aan op te trekken.
Het gaat nog wel met ups en downs, maar ik blijf wel boven een bepaalde grens aan gewicht en gedrag waardoor ik het voor mijzelf en gezondheid leefbaar kan houden.
Maar ik zie ook wel dat er nog best wat restverschijnselen aanwezig zijn, waarbij ik denk oh ja, eetstoornis.
[...]
Consuela, hoe gaat het nu met jou ? Ik heb je vaak op het forum over je eetstoornis en behandelingen zien praten en ik ben oprecht benieuwd of het heeft gewerkt.
Bij mij is het beter gegaan toen ik in een behandeling ging voor vroegkinderlijk trauma.
Waar de focus niet op de eetstoornis lag, maar juist op de emotie.
Ook hielp het om niet meer omgeven te zijn door medepatienten. Mijn persoonlijke ervaring is dat je elkaar erg in de greep kan houden.
Toen ik meer onder de gezond denkende mensen was op dat vlak, werd het stapje voor stapje ook makkelijker om mij daar aan op te trekken.
Het gaat nog wel met ups en downs, maar ik blijf wel boven een bepaalde grens aan gewicht en gedrag waardoor ik het voor mijzelf en gezondheid leefbaar kan houden.
Maar ik zie ook wel dat er nog best wat restverschijnselen aanwezig zijn, waarbij ik denk oh ja, eetstoornis.
dinsdag 22 november 2016 om 23:49
quote:aliva schreef op 22 november 2016 @ 23:43:
[...]
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"
Ja, zo leek het er wel op.
Ik verbaasde mij hoe lang een lijf onder deze barre omstandigheden het nog vol hield.
[...]
En ook met 2000 kcal per dag herstel je geen beschadigd hart of andere organen...
Het was gewoon veel te laat, het had niks meer uitgemaakt op dat moment.
In de discussie na de reportage merkte een arts op: "eigenlijk zat ze daar in een palliatief traject"
Ja, zo leek het er wel op.
Ik verbaasde mij hoe lang een lijf onder deze barre omstandigheden het nog vol hield.

dinsdag 22 november 2016 om 23:55
quote:consuelabananahammok schreef op 22 november 2016 @ 23:49:
[...]
Ja, zo leek het er wel op.
Ik verbaasde mij hoe lang een lijf onder deze barre omstandigheden het nog vol hield.Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
[...]
Ja, zo leek het er wel op.
Ik verbaasde mij hoe lang een lijf onder deze barre omstandigheden het nog vol hield.Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
dinsdag 22 november 2016 om 23:56
quote:consuelabananahammok schreef op 22 november 2016 @ 23:45:
[...]
Bij mij is het beter gegaan toen ik in een behandeling ging voor vroegkinderlijk trauma.
Waar de focus niet op de eetstoornis lag, maar juist op de emotie.
Ook hielp het om niet meer omgeven te zijn door medepatienten. Mijn persoonlijke ervaring is dat je elkaar erg in de greep kan houden.
Toen ik meer onder de gezond denkende mensen was op dat vlak, werd het stapje voor stapje ook makkelijker om mij daar aan op te trekken.
Het gaat nog wel met ups en downs, maar ik blijf wel boven een bepaalde grens aan gewicht en gedrag waardoor ik het voor mijzelf en gezondheid leefbaar kan houden.
Maar ik zie ook wel dat er nog best wat restverschijnselen aanwezig zijn, waarbij ik denk oh ja, eetstoornis.Ik ben blij dat het met jou beter gaat
[...]
Bij mij is het beter gegaan toen ik in een behandeling ging voor vroegkinderlijk trauma.
Waar de focus niet op de eetstoornis lag, maar juist op de emotie.
Ook hielp het om niet meer omgeven te zijn door medepatienten. Mijn persoonlijke ervaring is dat je elkaar erg in de greep kan houden.
Toen ik meer onder de gezond denkende mensen was op dat vlak, werd het stapje voor stapje ook makkelijker om mij daar aan op te trekken.
Het gaat nog wel met ups en downs, maar ik blijf wel boven een bepaalde grens aan gewicht en gedrag waardoor ik het voor mijzelf en gezondheid leefbaar kan houden.
Maar ik zie ook wel dat er nog best wat restverschijnselen aanwezig zijn, waarbij ik denk oh ja, eetstoornis.Ik ben blij dat het met jou beter gaat
dinsdag 22 november 2016 om 23:57
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:55:
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezenIk heb het zo begrepen: ze was daar niet om te sterven, maar er was wel een grote kans dát ze zou sterven.
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezenIk heb het zo begrepen: ze was daar niet om te sterven, maar er was wel een grote kans dát ze zou sterven.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.

woensdag 23 november 2016 om 00:02
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:55:
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
Misschien. Maar de kans dat ze zou overlijden was ook reëel. Dat heb ik meerdere hulpverleners horen zeggen, dat ze dat beseften.
Je weet natuurlijk nooit wanneer.
de ouders hebben nog twee andere dochters, er moet ook gewerkt en geld verdiend worden, dus dat ze daar niet bivakkeerden begrijp ik wel.
Emma wou ook zelf het gezin niet langer ontwrichten had ik begrepen.
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
Misschien. Maar de kans dat ze zou overlijden was ook reëel. Dat heb ik meerdere hulpverleners horen zeggen, dat ze dat beseften.
Je weet natuurlijk nooit wanneer.
de ouders hebben nog twee andere dochters, er moet ook gewerkt en geld verdiend worden, dus dat ze daar niet bivakkeerden begrijp ik wel.
Emma wou ook zelf het gezin niet langer ontwrichten had ik begrepen.

woensdag 23 november 2016 om 00:03
quote:aliva schreef op 23 november 2016 @ 00:02:
[...]
Misschien. Maar de kans dat ze zou overlijden was ook reëel. Dat heb ik meerdere hulpverleners horen zeggen, dat ze dat beseften.
Je weet natuurlijk nooit wanneer.
de ouders hebben nog twee andere dochters, er moet ook gewerkt en geld verdiend worden, dus dat ze daar niet bivakkeerden begrijp ik wel.
Emma wou ook zelf het gezin niet langer ontwrichten had ik begrepen.treurig
[...]
Misschien. Maar de kans dat ze zou overlijden was ook reëel. Dat heb ik meerdere hulpverleners horen zeggen, dat ze dat beseften.
Je weet natuurlijk nooit wanneer.
de ouders hebben nog twee andere dochters, er moet ook gewerkt en geld verdiend worden, dus dat ze daar niet bivakkeerden begrijp ik wel.
Emma wou ook zelf het gezin niet langer ontwrichten had ik begrepen.treurig