Entertainment
alle pijlers
Emma wil leven (documentaire BNN)
dinsdag 22 november 2016 om 18:44
Al dagen zie ik een voorstukje van deze documentaire voorbij komen. Vanavond om 21.20 op BNN: Emma wil leven.
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
woensdag 23 november 2016 om 00:03
Maar goed, het blijft dus altijd en lastig vraagstuk.
Eerst aan eten en gewicht werken, en dat aan de emotie, of andersom ( mits men niet de dood sl in de ogen kijkt )
Het is naar mijn mening per individu te bekijken en af te wegen, welke wegen er bewandeld dienen te worden om tot successen te komen.
Bij mij werkte behandeling waar de focus op de symptomen lagen totaal niet. Ik kon simpelweg wat er in mijn put zat niet aan.
Mijn copinggedrag had ik zo hard nodig. Ik kon pas echt beginnen met loslaten op het moment dat iemand mij bij de hand pakte en mij vertrouwen gaf dat ik in kracht kon groeien om ermee te dealen of er anders mee om te gaan.
Een ander zal wellicht eerst de symptomen onder controle moeten krijgen
Eerst aan eten en gewicht werken, en dat aan de emotie, of andersom ( mits men niet de dood sl in de ogen kijkt )
Het is naar mijn mening per individu te bekijken en af te wegen, welke wegen er bewandeld dienen te worden om tot successen te komen.
Bij mij werkte behandeling waar de focus op de symptomen lagen totaal niet. Ik kon simpelweg wat er in mijn put zat niet aan.
Mijn copinggedrag had ik zo hard nodig. Ik kon pas echt beginnen met loslaten op het moment dat iemand mij bij de hand pakte en mij vertrouwen gaf dat ik in kracht kon groeien om ermee te dealen of er anders mee om te gaan.
Een ander zal wellicht eerst de symptomen onder controle moeten krijgen
woensdag 23 november 2016 om 00:03
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:59:
[...]
ja. waarom zaten die ouders niet in de buurt, dat kan ik ook niet zo goed plaatsen
Ik dacht omdat ze alles los en achter zich moest/wilde laten om deze kans te durven grijpen.
Misschien mesten de ouders ook loslaten/accepteren om deze laatste strohalm een kans te geven.
[...]
ja. waarom zaten die ouders niet in de buurt, dat kan ik ook niet zo goed plaatsen
Ik dacht omdat ze alles los en achter zich moest/wilde laten om deze kans te durven grijpen.
Misschien mesten de ouders ook loslaten/accepteren om deze laatste strohalm een kans te geven.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 23 november 2016 om 00:06
quote:S-Meds schreef op 22 november 2016 @ 23:55:
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
Ook waar, is mij ook niet echt duidelijk.
Soms is loskoppelen van de ouders ook een strategie.
Er kan een symbiose ontwikkeld zijn wat het ( onbewust ) in stand houdt.
Ja, ik weet het eigenlijk ook niet echt nee.
[...]
Maar stel dat ze palliatief was en dus eigenlijk kansloos, waren waren haar ouders dan niet ind e buurt? blijkbaar was er echt de hoop dat ze zou genezen
Ook waar, is mij ook niet echt duidelijk.
Soms is loskoppelen van de ouders ook een strategie.
Er kan een symbiose ontwikkeld zijn wat het ( onbewust ) in stand houdt.
Ja, ik weet het eigenlijk ook niet echt nee.
woensdag 23 november 2016 om 00:11
Hoi Con :smile;
Een ES is echt een draak van een ziekte. Hoewel ik in een ander spectrum zit (BED en NAO) herken ik de angst. Ik merkte vooral hoe eenzaam het is om niet echt contact te maken omdat alles moet wijken voor de obsessie en de controle. Tegenwoordig zit ik niet meer zo vaak in het eten, en heb ik support zodat ik het niet meer alleen hoef te doen. Zo kan ik dat wat ik te geven heb kwijt aan anderen ipv op de bank in angst en dwang te zitten. En echt mijn leven is niet perfect (mede als gevolg van chronisch trauma) maar mijn kwaliteit van leven is zo veel meer toegenomen...
Een ES is echt een draak van een ziekte. Hoewel ik in een ander spectrum zit (BED en NAO) herken ik de angst. Ik merkte vooral hoe eenzaam het is om niet echt contact te maken omdat alles moet wijken voor de obsessie en de controle. Tegenwoordig zit ik niet meer zo vaak in het eten, en heb ik support zodat ik het niet meer alleen hoef te doen. Zo kan ik dat wat ik te geven heb kwijt aan anderen ipv op de bank in angst en dwang te zitten. En echt mijn leven is niet perfect (mede als gevolg van chronisch trauma) maar mijn kwaliteit van leven is zo veel meer toegenomen...
woensdag 23 november 2016 om 00:18
Dat is mooi hanke, dat je je kwaliteit van leven hebt zien verbeteren.
Ik moet eerlijk bekennen, dat ik dat niet zo ervaar.
Of nou ja, op sommige punten wel.
Het is fijn om niet meer zo obsessief met eten bezig te zijn, en die angsten omtrent gewicht, eten etc. Niet meer zo extreem als beperking te hebben.
Dat heeft mij wel meer vrijheid gegeven om samen met geliefden ontspannen te genieten van eten, hapjes, etentjes.
Zonder angst achteraf en daar wat mee te moeten doen. Op dat vlak heb ik rust gekregen.
Ik moet eerlijk bekennen, dat ik dat niet zo ervaar.
Of nou ja, op sommige punten wel.
Het is fijn om niet meer zo obsessief met eten bezig te zijn, en die angsten omtrent gewicht, eten etc. Niet meer zo extreem als beperking te hebben.
Dat heeft mij wel meer vrijheid gegeven om samen met geliefden ontspannen te genieten van eten, hapjes, etentjes.
Zonder angst achteraf en daar wat mee te moeten doen. Op dat vlak heb ik rust gekregen.
woensdag 23 november 2016 om 00:19
Wat een vreselijke ziekte is dit toch. Wat knap ook van de ouders dat ze daar met hun hoofd op tv willen om de laatste wens van hun dochter in te willigen. Ik vind het jammer dat mensen ervaren hebben dat ze emotieloos overkwamen. De missie was niet geslaagd als ze hun verhaal snikkend en snuitend hadden gedaan om mensen maar het gevoel te geven dat het hun enorm raakt.
Emma wilde een boodschap overbrengen. Haar ouders en hulpverleners hebben dit zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken.
Dat Emma op het laatst nog bedacht dat ze wilde leven zie ik persoonlijk als de angst voor de dood. In al die jaren dat ze anorexia had wilde ze vaker leven. Telkens weer gleed ze af. Haar lichaam was nu echt te ver om nog voor de levende kant te kiezen. Al had ze geestelijk nog gewild, het lichaam was op.
Ik hoop dat ze nu rust heeft.
Emma wilde een boodschap overbrengen. Haar ouders en hulpverleners hebben dit zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken.
Dat Emma op het laatst nog bedacht dat ze wilde leven zie ik persoonlijk als de angst voor de dood. In al die jaren dat ze anorexia had wilde ze vaker leven. Telkens weer gleed ze af. Haar lichaam was nu echt te ver om nog voor de levende kant te kiezen. Al had ze geestelijk nog gewild, het lichaam was op.
Ik hoop dat ze nu rust heeft.
woensdag 23 november 2016 om 00:19
woensdag 23 november 2016 om 00:25
Wat betreft het emotieloze.
Zo heb ik dat ook niet ervaren.
Bovendien, kunnen heftige emoties ook komen en gaan.
In onze familie is er recentelijk ook iets heftigs gebeurd.
Dat grote niet te bevatten verlies raakt ons echt wel hard, toch kan ik er heel nuchter over praten ook al is het nog vers.
Maar op momenten dat ik alleen ben grijpt het weer onverwacht en hard aan. En lig ik er nog steeds nachten wakker van.
Wat je ziet en wat er van binnen zich afspeelt hoeft niet per definitie het kloppende plaatje te zijn.
Zo heb ik dat ook niet ervaren.
Bovendien, kunnen heftige emoties ook komen en gaan.
In onze familie is er recentelijk ook iets heftigs gebeurd.
Dat grote niet te bevatten verlies raakt ons echt wel hard, toch kan ik er heel nuchter over praten ook al is het nog vers.
Maar op momenten dat ik alleen ben grijpt het weer onverwacht en hard aan. En lig ik er nog steeds nachten wakker van.
Wat je ziet en wat er van binnen zich afspeelt hoeft niet per definitie het kloppende plaatje te zijn.
woensdag 23 november 2016 om 00:26
woensdag 23 november 2016 om 00:32
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:26:
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
De behandelmethode In Portugal is uiteraard twijfelachtig.Daar zal nog Wel het een en ander over worden gezegd.....beetje kort door de bocht. dat advies neem je moeder mee leek mij terecht
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
De behandelmethode In Portugal is uiteraard twijfelachtig.Daar zal nog Wel het een en ander over worden gezegd.....beetje kort door de bocht. dat advies neem je moeder mee leek mij terecht
woensdag 23 november 2016 om 00:39
Ik vind de aanpak van human concern niet echt twijfelachtig.
Ik heb net op hun site gekeken, en lees daar een visie en aanpak die ik heel passend vind.
Ik weet niet wat het slagingspercentage is van hun behandelingen, die zouden daar nog meer over zeggen natuurlijk.
Maar ik lees onderdelen van de behandeling die de ziekte een stuk completer benaderen dan de gemiddelde behandeling,
Maar dat is mijn vluchtige indruk.
Ik heb hun boek ook nog in de kast liggen, dat heb ik wel jaren geleden gelezen dus kan dit niet zo naar boven halen in mijn brein.
Ik heb net op hun site gekeken, en lees daar een visie en aanpak die ik heel passend vind.
Ik weet niet wat het slagingspercentage is van hun behandelingen, die zouden daar nog meer over zeggen natuurlijk.
Maar ik lees onderdelen van de behandeling die de ziekte een stuk completer benaderen dan de gemiddelde behandeling,
Maar dat is mijn vluchtige indruk.
Ik heb hun boek ook nog in de kast liggen, dat heb ik wel jaren geleden gelezen dus kan dit niet zo naar boven halen in mijn brein.
woensdag 23 november 2016 om 00:43
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:35:
Ja. Maar het gaat om de manier waarop ze het zei.
Wat ik erg slecht vond van Sophie, was dat ze het alleen over meisjes en anorexia had.ik heb er niks raars in gehoord, je kan aan de manier waarop iemand 1 zin zegt toch niet opmaken hoe ze omgaat met haar dochter? Bovendien, als ik het me goed herinner, horen we de moeder de zin niet zeggen, maar vertelt het vriendinnetje dat moeder dit zei.
Ja. Maar het gaat om de manier waarop ze het zei.
Wat ik erg slecht vond van Sophie, was dat ze het alleen over meisjes en anorexia had.ik heb er niks raars in gehoord, je kan aan de manier waarop iemand 1 zin zegt toch niet opmaken hoe ze omgaat met haar dochter? Bovendien, als ik het me goed herinner, horen we de moeder de zin niet zeggen, maar vertelt het vriendinnetje dat moeder dit zei.
woensdag 23 november 2016 om 00:45
Ik weet het ook niet. Maar als ik zie dat ze vastgehouden en gevoerd wordt als een baby, terwijl ze 18 is, dan denk ik dat dat niet de manier is.
Maar ook ik weet het niet. En houden van....een team dat van een patiënt houdt..... het is een behandelteam dat ook gewoon werkt voor hun geld neem ik aan?
Sowieso is het een verschrikkelijke zieke.
Maar ook ik weet het niet. En houden van....een team dat van een patiënt houdt..... het is een behandelteam dat ook gewoon werkt voor hun geld neem ik aan?
Sowieso is het een verschrikkelijke zieke.
woensdag 23 november 2016 om 00:46
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:26:
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
Huh? Dat meisje ging een wandelend skelet ontmoeten en kreeg van de moeder het advies dat niet alleen te doen. Wat me een uitstekend advies lijkt voor een meisje van die leeftijd en waarvan ze zelf aangaf dat ze ook wel erg geschrokken was. Het is nogal wat, als je je beste vriendin in zo'n staat aantreft. Dat was oprechte zorg, niet jong houden, maar zorgen dat ze de ervaring deelde met iemand die ze vertrouwde. Zodat ze er later samen over konden praten bijvoorbeeld.
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
Huh? Dat meisje ging een wandelend skelet ontmoeten en kreeg van de moeder het advies dat niet alleen te doen. Wat me een uitstekend advies lijkt voor een meisje van die leeftijd en waarvan ze zelf aangaf dat ze ook wel erg geschrokken was. Het is nogal wat, als je je beste vriendin in zo'n staat aantreft. Dat was oprechte zorg, niet jong houden, maar zorgen dat ze de ervaring deelde met iemand die ze vertrouwde. Zodat ze er later samen over konden praten bijvoorbeeld.
woensdag 23 november 2016 om 00:50
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 00:46:
[...]
Huh? Dat meisje ging een wandelend skelet ontmoeten en kreeg van de moeder het advies dat niet alleen te doen. Wat me een uitstekend advies lijkt voor een meisje van die leeftijd en waarvan ze zelf aangaf dat ze ook wel erg geschrokken was. Het is nogal wat, als je je beste vriendin in zo'n staat aantreft. Dat was oprechte zorg, niet jong houden, maar zorgen dat ze de ervaring deelde met iemand die ze vertrouwde. Zodat ze er later samen over konden praten bijvoorbeeld.ik vond het ook ronduit shoquerend hoe het meisje eruit zag.
[...]
Huh? Dat meisje ging een wandelend skelet ontmoeten en kreeg van de moeder het advies dat niet alleen te doen. Wat me een uitstekend advies lijkt voor een meisje van die leeftijd en waarvan ze zelf aangaf dat ze ook wel erg geschrokken was. Het is nogal wat, als je je beste vriendin in zo'n staat aantreft. Dat was oprechte zorg, niet jong houden, maar zorgen dat ze de ervaring deelde met iemand die ze vertrouwde. Zodat ze er later samen over konden praten bijvoorbeeld.ik vond het ook ronduit shoquerend hoe het meisje eruit zag.
woensdag 23 november 2016 om 00:52
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:45:
Ik weet het ook niet. Maar als ik zie dat ze vastgehouden en gevoerd wordt als een baby, terwijl ze 18 is, dan denk ik dat dat niet de manier is.
Maar ook ik weet het niet. En houden van....een team dat van een patiënt houdt..... het is een behandelteam dat ook gewoon werkt voor hun geld neem ik aan?
Sowieso is het een verschrikkelijke zieke.
Emma was natuurlijk enorm zwak, stervende.
Te zwak zelfs om haar zinnen af te kunnen maken.
Anorexia is niet alleen het beeld van Emma wat we te zien kregen.
Anorexia is ook mensen met niet dit extreme ondergewicht hebben, die nog wel in staat zijn lichamelijk/ zelfstandig te bewegen of zelfs te presteren.
Neem bv leontien van Moorsel. Zij presteerde nog op topniveau in haar sport , maar wel met anorexia.
Mensen die nog wel lichamelijke kracht hebben zullen ook meer zelfstandig kunnen.
Emma had niets meer om op te teren en geen kracht meer.
Ik weet het ook niet. Maar als ik zie dat ze vastgehouden en gevoerd wordt als een baby, terwijl ze 18 is, dan denk ik dat dat niet de manier is.
Maar ook ik weet het niet. En houden van....een team dat van een patiënt houdt..... het is een behandelteam dat ook gewoon werkt voor hun geld neem ik aan?
Sowieso is het een verschrikkelijke zieke.
Emma was natuurlijk enorm zwak, stervende.
Te zwak zelfs om haar zinnen af te kunnen maken.
Anorexia is niet alleen het beeld van Emma wat we te zien kregen.
Anorexia is ook mensen met niet dit extreme ondergewicht hebben, die nog wel in staat zijn lichamelijk/ zelfstandig te bewegen of zelfs te presteren.
Neem bv leontien van Moorsel. Zij presteerde nog op topniveau in haar sport , maar wel met anorexia.
Mensen die nog wel lichamelijke kracht hebben zullen ook meer zelfstandig kunnen.
Emma had niets meer om op te teren en geen kracht meer.
woensdag 23 november 2016 om 00:53
quote:Tamboti schreef op 22 november 2016 @ 21:37:
Pfff, heftig zeg. En wat lijken die ouders onaangedaan. Dat zijn ze vjast niet maar ik vind het daardoor extra moeilijk om naar te kijken.Vond ik helemaal niet. De ouders hebben echt wel hun tranen gelaten. Vind het ook schokkend om te lezen dat je zegt dat de onaagedaan leken.
Pfff, heftig zeg. En wat lijken die ouders onaangedaan. Dat zijn ze vjast niet maar ik vind het daardoor extra moeilijk om naar te kijken.Vond ik helemaal niet. De ouders hebben echt wel hun tranen gelaten. Vind het ook schokkend om te lezen dat je zegt dat de onaagedaan leken.
woensdag 23 november 2016 om 00:53
En ik verbaas me ook over de mensen die schrijven dat de ouders zo weinig emotie toonden. Ik zag heel veel ingehouden emotie en verslagenheid. Hen is het ergste overkomen dat een ouder kan overkomen, maar de natuur heeft het brein zo geschapen dat je dan dus niet jarenlang alleen maar snotterend kunt huilen van alle emoties die je voelt. Bij de klappen die het leven mij gegeven heeft, schermde ik ook juist mijn emoties af. De eerste dagen vertel je het slechte nieuws in tranen, maar na een paar weken, laat staan maanden, vertel je over dezelfde gebeurtenis met een mooi dekseltje over je gevoelens heen. Dat is ook wat ik bij de ouders zag. Geen gebrek aan gevoel, maar gevoel onder een dekseltje. En soms ging dat dekseltje even open, maar ik kreeg de indruk dat de tranen die dat gaf uit de film gesneden zijn. Daar ging het ook niet om, om het gesnotter van de ouders. Het ging om Emma en om Emma haar strijd.
Dat het afschuwelijk is voor de ouders, dat lijkt me dat ieder mens ook zal begrijpen zonder dat ze snotterend in tranen uitbarsten.
Dat het afschuwelijk is voor de ouders, dat lijkt me dat ieder mens ook zal begrijpen zonder dat ze snotterend in tranen uitbarsten.
woensdag 23 november 2016 om 00:56
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:45:
Ik weet het ook niet. Maar als ik zie dat ze vastgehouden en gevoerd wordt als een baby, terwijl ze 18 is, dan denk ik dat dat niet de manier is.
Toen ik zo zwak was na een ingrijpende operatie hield ik ook niet zelf mijn bekertje vast anders. Het lijkt me een normale handeling om te doen bij iemand die zo verzwakt is.
Ik had een verpleegkundige die heel lief over mijn hand bleef aaien en over mijn arm. Hij gaf er nog net geen kusjes bij.
Edit: En ik heb dat ontzettend gewaardeerd dus. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daar aan terug denk, aan hoe dat me raakte.
Ik weet het ook niet. Maar als ik zie dat ze vastgehouden en gevoerd wordt als een baby, terwijl ze 18 is, dan denk ik dat dat niet de manier is.
Toen ik zo zwak was na een ingrijpende operatie hield ik ook niet zelf mijn bekertje vast anders. Het lijkt me een normale handeling om te doen bij iemand die zo verzwakt is.
Ik had een verpleegkundige die heel lief over mijn hand bleef aaien en over mijn arm. Hij gaf er nog net geen kusjes bij.
Edit: En ik heb dat ontzettend gewaardeerd dus. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daar aan terug denk, aan hoe dat me raakte.
woensdag 23 november 2016 om 00:56
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 00:26:
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
De behandelmethode In Portugal is uiteraard twijfelachtig.Daar zal nog Wel het een en ander over worden gezegd.....
Als ik me niet vergis vertelde het vriendinnetje dit. Dit vriendinnetje kan er mama van gemaakt hebben terwijl de moeder van Emma misschien wel gezegd heeft; neem je moeder maar mee.
Mama en moeder is hetzelfde. Ik zou hier persoonlijk niks achter zoeken.
Mij viel op dat ze erg jong gehouden werden. De moeder die tegen een vriendinnetje zegt 'neem je mama maar mee' en dat soort dingen.
De behandelmethode In Portugal is uiteraard twijfelachtig.Daar zal nog Wel het een en ander over worden gezegd.....
Als ik me niet vergis vertelde het vriendinnetje dit. Dit vriendinnetje kan er mama van gemaakt hebben terwijl de moeder van Emma misschien wel gezegd heeft; neem je moeder maar mee.
Mama en moeder is hetzelfde. Ik zou hier persoonlijk niks achter zoeken.
