Entertainment
alle pijlers
Emma wil leven (documentaire BNN)
dinsdag 22 november 2016 om 18:44
Al dagen zie ik een voorstukje van deze documentaire voorbij komen. Vanavond om 21.20 op BNN: Emma wil leven.
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
woensdag 23 november 2016 om 01:04
quote:consuelabananahammok schreef op 23 november 2016 @ 00:57:
dubbel
Mocht best dubbel hoor.
Ik denk dat het goed is om te benoemen dat dit niet het enige gezicht van anorexia is.
Anorexia is uiteindelijk ook vooral een ziekte in je hoofd natuurlijk. Daar zie je niets van tot het al flink invloed heeft kunnen hebben op je postuur.
dubbel
Mocht best dubbel hoor.
Ik denk dat het goed is om te benoemen dat dit niet het enige gezicht van anorexia is.
Anorexia is uiteindelijk ook vooral een ziekte in je hoofd natuurlijk. Daar zie je niets van tot het al flink invloed heeft kunnen hebben op je postuur.
woensdag 23 november 2016 om 01:04
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 00:56:
[...]
Toen ik zo zwak was na een ingrijpende operatie hield ik ook niet zelf mijn bekertje vast anders. Het lijkt me een normale handeling om te doen bij iemand die zo verzwakt is.
Ik had een verpleegkundige die heel lief over mijn hand bleef aaien en over mijn arm. Hij gaf er nog net geen kusjes bij.
Edit: En ik heb dat ontzettend gewaardeerd dus. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daar aan terug denk, aan hoe dat me raakte.Maar hetis een behandelmethode die niet is zoals andere. Behandelaars die bij een patient in bed slapen...ik vind het te ver gaan. Juist ook omdat het niet alleen om de aandacht gaat.
[...]
Toen ik zo zwak was na een ingrijpende operatie hield ik ook niet zelf mijn bekertje vast anders. Het lijkt me een normale handeling om te doen bij iemand die zo verzwakt is.
Ik had een verpleegkundige die heel lief over mijn hand bleef aaien en over mijn arm. Hij gaf er nog net geen kusjes bij.
Edit: En ik heb dat ontzettend gewaardeerd dus. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik daar aan terug denk, aan hoe dat me raakte.Maar hetis een behandelmethode die niet is zoals andere. Behandelaars die bij een patient in bed slapen...ik vind het te ver gaan. Juist ook omdat het niet alleen om de aandacht gaat.
woensdag 23 november 2016 om 01:08
woensdag 23 november 2016 om 01:10
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:04:
[...]
Maar hetis een behandelmethode die niet is zoals andere. Behandelaars die bij een patient in bed slapen...ik vind het te ver gaan. Juist ook omdat het niet alleen om de aandacht gaat.
Zojuist de documentaire teruggekeken. Maar gaat het niet vooral om de onvoorwaardelijke steun en zorg (liefde) die een cliënt krijgt in Portugal? Met de gedachte dat de ziekte je isoleert in een lijf wat meer en meer verzwakt. Het bij iemand zijn ter ondersteuning, dus ook tijdens de nacht.
In geval van Emma zagen we haar laatste fase, je laat iemand toch niet alleen in een proces van sterven?
[...]
Maar hetis een behandelmethode die niet is zoals andere. Behandelaars die bij een patient in bed slapen...ik vind het te ver gaan. Juist ook omdat het niet alleen om de aandacht gaat.
Zojuist de documentaire teruggekeken. Maar gaat het niet vooral om de onvoorwaardelijke steun en zorg (liefde) die een cliënt krijgt in Portugal? Met de gedachte dat de ziekte je isoleert in een lijf wat meer en meer verzwakt. Het bij iemand zijn ter ondersteuning, dus ook tijdens de nacht.
In geval van Emma zagen we haar laatste fase, je laat iemand toch niet alleen in een proces van sterven?
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 23 november 2016 om 01:10
woensdag 23 november 2016 om 01:11
woensdag 23 november 2016 om 01:14
quote:Merl0t schreef op 23 november 2016 @ 01:10:
[...]
Zojuist de documentaire teruggekeken. Maar gaat het niet vooral om de onvoorwaardelijke steun en zorg (liefde) die een cliënt krijgt in Portugal? Met de gedachte dat de ziekte je isoleert in een lijf wat meer en meer verzwakt. Het bij iemand zijn ter ondersteuning, dus ook tijdens de nacht.
In geval van Emma zagen we haar laatste fase, je laat iemand toch niet alleen in een proces van sterven?Zeker niet. Maar ik had het idee dat men ( familie en behandelaars) haar nog niet helemaal hadden opgegeven. Dat ze nog hoopten op herstel, hoe klein ook. Als men zeker wist dat ze zou overlijden....waarom die laatste maanden dan niet thuis? Waarom dan niet thuis sterven? Haar vader gaf aan dat hij niet wist dat ze een afscheidstelefoontje pleegde.
[...]
Zojuist de documentaire teruggekeken. Maar gaat het niet vooral om de onvoorwaardelijke steun en zorg (liefde) die een cliënt krijgt in Portugal? Met de gedachte dat de ziekte je isoleert in een lijf wat meer en meer verzwakt. Het bij iemand zijn ter ondersteuning, dus ook tijdens de nacht.
In geval van Emma zagen we haar laatste fase, je laat iemand toch niet alleen in een proces van sterven?Zeker niet. Maar ik had het idee dat men ( familie en behandelaars) haar nog niet helemaal hadden opgegeven. Dat ze nog hoopten op herstel, hoe klein ook. Als men zeker wist dat ze zou overlijden....waarom die laatste maanden dan niet thuis? Waarom dan niet thuis sterven? Haar vader gaf aan dat hij niet wist dat ze een afscheidstelefoontje pleegde.
woensdag 23 november 2016 om 01:15
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 01:04:
[...]
Mocht best dubbel hoor.
Ik denk dat het goed is om te benoemen dat dit niet het enige gezicht van anorexia is.
Anorexia is uiteindelijk ook vooral een ziekte in je hoofd natuurlijk. Daar zie je niets van tot het al flink invloed heeft kunnen hebben op je postuur.
Dat vind ik ook goed om te benoemen.
Het lijden in iemands hoofd is niet enkek af te meten aan de buitenkant.
Laten we overigens ook niet de groep vergeten die lijdt aan boulimia, binge eating disorder.
Ook hardnekkige eetstoornissen waar men erg onder lijdt.
De angsten en emoties verschillen niet veel van elkaar.
[...]
Mocht best dubbel hoor.
Ik denk dat het goed is om te benoemen dat dit niet het enige gezicht van anorexia is.
Anorexia is uiteindelijk ook vooral een ziekte in je hoofd natuurlijk. Daar zie je niets van tot het al flink invloed heeft kunnen hebben op je postuur.
Dat vind ik ook goed om te benoemen.
Het lijden in iemands hoofd is niet enkek af te meten aan de buitenkant.
Laten we overigens ook niet de groep vergeten die lijdt aan boulimia, binge eating disorder.
Ook hardnekkige eetstoornissen waar men erg onder lijdt.
De angsten en emoties verschillen niet veel van elkaar.
woensdag 23 november 2016 om 01:18
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:10:
[...]
Dat weet ik. En aandacht en liefde uiteindelijk ook niet.
Ze had aandacht en liefde thuis. Als ze haar ziekte konden genezen met.aandacht en liefde, had het al geholpen.Ik had hier ook een beetje moeite mee. Ook met het oog op waar trek je de grens. In dit geval was het heel fijn en prima allemaal. Maar dit is wel iets waar ook misbruik van gemaakt kan worden in de zorg. Als het normaal wordt dat hulpverleners bij hun patienten in bed kruipen als ze stervende zijn.
[...]
Dat weet ik. En aandacht en liefde uiteindelijk ook niet.
Ze had aandacht en liefde thuis. Als ze haar ziekte konden genezen met.aandacht en liefde, had het al geholpen.Ik had hier ook een beetje moeite mee. Ook met het oog op waar trek je de grens. In dit geval was het heel fijn en prima allemaal. Maar dit is wel iets waar ook misbruik van gemaakt kan worden in de zorg. Als het normaal wordt dat hulpverleners bij hun patienten in bed kruipen als ze stervende zijn.
woensdag 23 november 2016 om 01:18
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:14:
[...]
Zeker niet. Maar ik had het idee dat men ( familie en behandelaars) haar nog niet helemaal hadden opgegeven. Dat ze nog hoopten op herstel, hoe klein ook. Als men zeker wist dat ze zou overlijden....waarom die laatste maanden dan niet thuis? Waarom dan niet thuis sterven? Haar vader gaf aan dat hij niet wist dat ze een afscheidstelefoontje pleegde.
Oké, aanpassing van mijn tekst:
Een mogelijk proces van sterven.
Niemand wist wanneer ze zou gaan. Maar dat ze een mens in doodsstrijd was, kon niemand ontkennen. Ik vraag me af of je dan als behandelteam de deur dicht trekt om 22.00 met een vrolijk welterusten en gaat. Want tja, dan ben je professioneel.
[...]
Zeker niet. Maar ik had het idee dat men ( familie en behandelaars) haar nog niet helemaal hadden opgegeven. Dat ze nog hoopten op herstel, hoe klein ook. Als men zeker wist dat ze zou overlijden....waarom die laatste maanden dan niet thuis? Waarom dan niet thuis sterven? Haar vader gaf aan dat hij niet wist dat ze een afscheidstelefoontje pleegde.
Oké, aanpassing van mijn tekst:
Een mogelijk proces van sterven.
Niemand wist wanneer ze zou gaan. Maar dat ze een mens in doodsstrijd was, kon niemand ontkennen. Ik vraag me af of je dan als behandelteam de deur dicht trekt om 22.00 met een vrolijk welterusten en gaat. Want tja, dan ben je professioneel.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 23 november 2016 om 01:19
Ik kan er niet naar kijken. Een kind dat onder de ogen van de wereld sterft, ik kan er niet tegen. Maar ik krijg wel een indruk door hier te lezen, pff, echt moeilijk en heel zwaar, voor iedere betrokkene.
Ik denk toch, dat de oorzaak van de ziekte, net als bij andere psychische ziekte, voor 50% nature en voor 50% nurture is. Hoe gemeen het ook lijkt om te zeggen, de ouders van Emma hebben een rol gespeeld in het ontstaan van de ziekte, anderen in haar leven ook, voor de helft dan. Misschien juist dat onvermogen om emotie te tonen, wat Emma overnam, op een hele destructieve manier.
Ik heb zelf geen kinderen maar ik neem aan, dat ouders vinden dat je het niet kunt maken om zoiets te zeggen. Maar als we een oplossing of remedie willen vinden voor deze ziekte, zul je daar toch over moeten praten. Misschien was het een combinatie: onvermogen om emotie te tonen en een heel vastberaden karakter, iemand die niet opgeeft tot ie wint. Juist daarom, kon ze eraan sterven, als ik zo redeneer. Want iemand die snel opgeeft, geeft ook op met zichzelf vernietigen, als de dood om de hoek komt kijken.
RIP Emma. Achteraf gezien, leert jouw dood anderen iets waardevols. Kan mensen iets waardevols leren iig. Wie weet, zorgt jouw dood ervoor, dat minder mensen anorexia ontwikkelen. Schrale troost voor de nabestaanden misschien maar ik denk dat veel mensen Emma niet zullen vergeten, die het wel durfden te kijken. Emma is een beetje onstervelijk geworden.
Ik denk toch, dat de oorzaak van de ziekte, net als bij andere psychische ziekte, voor 50% nature en voor 50% nurture is. Hoe gemeen het ook lijkt om te zeggen, de ouders van Emma hebben een rol gespeeld in het ontstaan van de ziekte, anderen in haar leven ook, voor de helft dan. Misschien juist dat onvermogen om emotie te tonen, wat Emma overnam, op een hele destructieve manier.
Ik heb zelf geen kinderen maar ik neem aan, dat ouders vinden dat je het niet kunt maken om zoiets te zeggen. Maar als we een oplossing of remedie willen vinden voor deze ziekte, zul je daar toch over moeten praten. Misschien was het een combinatie: onvermogen om emotie te tonen en een heel vastberaden karakter, iemand die niet opgeeft tot ie wint. Juist daarom, kon ze eraan sterven, als ik zo redeneer. Want iemand die snel opgeeft, geeft ook op met zichzelf vernietigen, als de dood om de hoek komt kijken.
RIP Emma. Achteraf gezien, leert jouw dood anderen iets waardevols. Kan mensen iets waardevols leren iig. Wie weet, zorgt jouw dood ervoor, dat minder mensen anorexia ontwikkelen. Schrale troost voor de nabestaanden misschien maar ik denk dat veel mensen Emma niet zullen vergeten, die het wel durfden te kijken. Emma is een beetje onstervelijk geworden.
woensdag 23 november 2016 om 01:19
Sliepen ze in hetzelfde bed? Dat haalde ik er niet uit.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
woensdag 23 november 2016 om 01:20
Vanaf het moment dat Emma had besloten dat ze nog 1 keer wilde proberen om te genezen, hoeveel tijd daarna is ze overleden? Weet iemand dat?
Wat ik opvallend vond....dat Emma zei dat ze vanaf 'morgen' zou proberen te herstellen. Uitstelgedrag. Herkenbaar hoor. Voor heel veel mensen. Maar het typeert wel haar ziekte. Want waarom zou het haar toen wel lukken?
Wat ik opvallend vond....dat Emma zei dat ze vanaf 'morgen' zou proberen te herstellen. Uitstelgedrag. Herkenbaar hoor. Voor heel veel mensen. Maar het typeert wel haar ziekte. Want waarom zou het haar toen wel lukken?
woensdag 23 november 2016 om 01:20
woensdag 23 november 2016 om 01:24
quote:Merl0t schreef op 23 november 2016 @ 01:18:
[...]
Oké, aanpassing van mijn tekst:
Een mogelijk proces van sterven.
Niemand wist wanneer ze zou gaan. Maar dat ze een mens in doodsstrijd was, kon niemand ontkennen. Ik vraag me af of je dan als behandelteam de deur dicht trekt om 22.00 met een vrolijk welterusten en gaat. Want tja, dan ben je professioneel.
Nee natuurlijk niet een vrolijk welterusten, dat is de andere kant. Vrolijk is het allerminst.
Ik zelf vind het onprofessioneel de behandelmethode in Portugal. En ik denk veel mensen.
Het is een behandelteam. Dat gewoon werkt voor hun geld. En ik twijfel niet aan.hun intenties. Maar deze methode heeft ook niet geholpen.
[...]
Oké, aanpassing van mijn tekst:
Een mogelijk proces van sterven.
Niemand wist wanneer ze zou gaan. Maar dat ze een mens in doodsstrijd was, kon niemand ontkennen. Ik vraag me af of je dan als behandelteam de deur dicht trekt om 22.00 met een vrolijk welterusten en gaat. Want tja, dan ben je professioneel.
Nee natuurlijk niet een vrolijk welterusten, dat is de andere kant. Vrolijk is het allerminst.
Ik zelf vind het onprofessioneel de behandelmethode in Portugal. En ik denk veel mensen.
Het is een behandelteam. Dat gewoon werkt voor hun geld. En ik twijfel niet aan.hun intenties. Maar deze methode heeft ook niet geholpen.
woensdag 23 november 2016 om 01:26
Je weet het pas achteraf hè, dat ze echt niet meer te redden was en dus overleed. Tot die tijd zal iedereen daar vast wel rekening mee gehouden hebben dat dat een realistisch scenario was, maar zich gericht hebben op de strohalm die de behandeling bood. Ze at voor het eerst weer zelfstandig, dat was naar ik begreep een stap die voor haar vertrek naar Portugal ondenkbaar was.
Achteraf gezien zat ze in een palliatief traject. Maar de behandeling was juist gericht op in leven blijven. En naar wat ik begreep, zijn ze daar heel ver voor gegaan. Dit was niet een reguliere behandeling, dit was een speciaal voor Emma opgezet behandelplan in een laatste poging het onmogelijke mogelijk te maken. En blijkbaar was het wel een behandeling waar zij zich heel prettig bij voelde (want ze nam die hapjes!), alleen ze was veel te ver heen om nog gered te worden.
Achteraf gezien zat ze in een palliatief traject. Maar de behandeling was juist gericht op in leven blijven. En naar wat ik begreep, zijn ze daar heel ver voor gegaan. Dit was niet een reguliere behandeling, dit was een speciaal voor Emma opgezet behandelplan in een laatste poging het onmogelijke mogelijk te maken. En blijkbaar was het wel een behandeling waar zij zich heel prettig bij voelde (want ze nam die hapjes!), alleen ze was veel te ver heen om nog gered te worden.
woensdag 23 november 2016 om 01:28
Ik zit te bedenken wat ik op mijn slechts het hardste nodig had gehad.
Positieve aandacht en liefde staat toch wel hoog op het lijstje, ook te vertalen naar steun, respect en geen afwijzing.
Maar nee, enkel dat had het ook niet gedaan.
Sterke dwang hielp mij ook niet, maar geen enkele dwang zou ik teveel ruimte hebben gevoeld om in mijn comfortzone te blijven.
Kortom een juiste behandeling zal opgebouwd moeten zijn uit verschillende disciplines en verschillende benaderingen.
Welke balans nodig is zal ook heel individueel zijn.
Human concern knuffelt ook niet alleen.
Er is een team met verschillende disciplines bij betrokken.
Positieve aandacht en liefde staat toch wel hoog op het lijstje, ook te vertalen naar steun, respect en geen afwijzing.
Maar nee, enkel dat had het ook niet gedaan.
Sterke dwang hielp mij ook niet, maar geen enkele dwang zou ik teveel ruimte hebben gevoeld om in mijn comfortzone te blijven.
Kortom een juiste behandeling zal opgebouwd moeten zijn uit verschillende disciplines en verschillende benaderingen.
Welke balans nodig is zal ook heel individueel zijn.
Human concern knuffelt ook niet alleen.
Er is een team met verschillende disciplines bij betrokken.
woensdag 23 november 2016 om 01:28
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:24:
[...]
Nee natuurlijk niet een vrolijk welterusten, dat is de andere kant. Vrolijk is het allerminst.
Ik zelf vind het onprofessioneel de behandelmethode in Portugal. En ik denk veel mensen.
Het is een behandelteam. Dat gewoon werkt voor hun geld. En ik twijfel niet aan.hun intenties. Maar deze methode heeft ook niet geholpen.
Ik vind het oprecht interessant wat je dan wel professioneel had gevonden.
Ik denk ook dat wat we zagen een aanpassing op het reguliere programma was. Uniek voor de situatie van Emma. Niet gericht op miraculeuze genezing door vertroetelen enzo maar wel gericht op zo menswaardig mogelijk de laatste strohalm grijpen.
[...]
Nee natuurlijk niet een vrolijk welterusten, dat is de andere kant. Vrolijk is het allerminst.
Ik zelf vind het onprofessioneel de behandelmethode in Portugal. En ik denk veel mensen.
Het is een behandelteam. Dat gewoon werkt voor hun geld. En ik twijfel niet aan.hun intenties. Maar deze methode heeft ook niet geholpen.
Ik vind het oprecht interessant wat je dan wel professioneel had gevonden.
Ik denk ook dat wat we zagen een aanpassing op het reguliere programma was. Uniek voor de situatie van Emma. Niet gericht op miraculeuze genezing door vertroetelen enzo maar wel gericht op zo menswaardig mogelijk de laatste strohalm grijpen.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 23 november 2016 om 01:28
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 01:19:
Sliepen ze in hetzelfde bed? Dat haalde ik er niet uit.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
Ik weet het niet..... heel veel patiënten hebben al heel veel liefde en enorm veel aandacht gekregen thuis.
Ik ben juist voor een afstandelijke relatie tussen behandelaar en therapeut. Als patient ben je kwetsbaar. Dan moet je je in mijn ogen als behandelaar afstandelijk opstellen. Om verwarring en aanhankelijkheid bijvoorbeeld te voorkomen
Sliepen ze in hetzelfde bed? Dat haalde ik er niet uit.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
Ik weet het niet..... heel veel patiënten hebben al heel veel liefde en enorm veel aandacht gekregen thuis.
Ik ben juist voor een afstandelijke relatie tussen behandelaar en therapeut. Als patient ben je kwetsbaar. Dan moet je je in mijn ogen als behandelaar afstandelijk opstellen. Om verwarring en aanhankelijkheid bijvoorbeeld te voorkomen
woensdag 23 november 2016 om 01:29
De oprichter van de kliniek heeft dat ook benoemd in de uitzending, dat zij bij Emma verder zijn gegaan (ook in het lichamelijke contact) dan voor hen gebruikelijk was. En dat ze een vrouwelijke patiënt normaal gesproken nooit op deze manier bij een man op schoot zou laten zitten eten. Maar dat ze dat bij Emma wel gedaan hebben, omdat ze zo ver heen was en hen dit noodzakelijk leek.
Waarom de mevrouw van de kliniek in Zeist zei dat dit in feite ook een palliatief traject was. Wat achteraf gezien ook klopt, maar wat niet de insteek van de kliniek in Portugal was. En ook niet die van Emma.
Waarom de mevrouw van de kliniek in Zeist zei dat dit in feite ook een palliatief traject was. Wat achteraf gezien ook klopt, maar wat niet de insteek van de kliniek in Portugal was. En ook niet die van Emma.
woensdag 23 november 2016 om 01:34
quote:Merl0t schreef op 23 november 2016 @ 01:28:
[...]
Ik vind het oprecht interessant wat je dan wel professioneel hadden gevonden.
Ik denk ook dat wat we zagen een aanpassing op het reguliere programma was. Uniek voor de situatie van Emma. Niet gericht op miraculeuze genezing door vertroetelen enzo maar wel gericht op zo menswaardig mogelijk de laatste strohalm grijpen.
[...]
Ik vind het oprecht interessant wat je dan wel professioneel hadden gevonden.
Ik denk ook dat wat we zagen een aanpassing op het reguliere programma was. Uniek voor de situatie van Emma. Niet gericht op miraculeuze genezing door vertroetelen enzo maar wel gericht op zo menswaardig mogelijk de laatste strohalm grijpen.
woensdag 23 november 2016 om 01:34
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 01:19:
Sliepen ze in hetzelfde bed? Dat haalde ik er niet uit.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
Gespecialiseerd in jezelf haten en afwijzen.
Oef...
Dit raakt wel de zere plek bij een eetstoornis.
Sliepen ze in hetzelfde bed? Dat haalde ik er niet uit.
Maar los daarvan: ik begreep wel dat een van de steunpilaren van de behandeling is dat je je geliefd en welkom voelt als patiënt.
Mijn reactie, met mijn voorbeeld, was om aan te geven dat aanraking precies dat effect op mij had. Ik kan me goed voorstellen dat als je jezelf zo afwijst, deze methode juist ontzettend veel en positief effect heeft. De geforceerde afstandelijkheid die gebruikelijk is bij behandelaars, daar voel ik me eerder ongemakkelijk bij. En de ervaringsdeskundige die aan tafel zat, gaf ook precies dat aan, dat ze het zo gemist had dat ze niet eens een knuffel kreeg toen ze het hard nodig had. Het haalt de menselijkheid uit de behandeling. Vanuit die ene kleine ervaring van mij kan ik me dat ontzettend goed voorstellen. Ik was in de war en in paniek die nacht en door het aaien werd ik rustiger. Dat was precies wat ik nodig had. Als je gespecialiseerd bent in jezelf haten en afwijzen, dan zul je dat in mijn ogen alleen maar méér nodig hebben. Ik vind het juist fijn om te zien dat er een behandelmethode is waarin ze dat kunnen krijgen.
Gespecialiseerd in jezelf haten en afwijzen.
Oef...
Dit raakt wel de zere plek bij een eetstoornis.
woensdag 23 november 2016 om 01:36
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:28:
[...]
Ik weet het niet..... heel veel patiënten hebben al heel veel liefde en enorm veel aandacht gekregen thuis.
Ik ben juist voor een afstandelijke relatie tussen behandelaar en therapeut. Als patient ben je kwetsbaar. Dan moet je je in mijn ogen als behandelaar afstandelijk opstellen. Om verwarring en aanhankelijkheid bijvoorbeeld te voorkomen
Daar mag je van mij ook gewoon voor zijn, maar wat in dit programma aangegeven werd, is dat dat dus niet werkt, zo'n afstandelijke relatie.
En wat ik aangeef, is dat van alle verzorging die ik kreeg, juist dat beetje medemenselijk geaai me het meest raakte. Juist omdát ik zo kwetsbaar was, vond ik dat 100x prettiger dan de "goeiemorgen mevrouw, hoe voelen we ons vandaag!" die je normaal aan je bed krijgt.
Tot slot: de liefde en aandacht thuis was niet afdoende (of van het juiste soort) om de hele rotziekte te voorkomen. Liefde en aandacht van je ouders, die allemaal verwachtingen van je hebben en aan wie je allemaal dingen verplicht bent, voelt ook echt anders dan liefde en aandacht van mensen die er voor jou zijn, ongeacht wie je bent en hoe je bent, zonder verwachtingen en verplichtingen zoals je die aan familie hebt. Ik snap ook niet zo goed dat je dat verschil niet ziet. Sommige dingen kun je toch júist niet bij je ouders kwijt, maar wel bij je beste vriendin, of bij je partner? En soms moet het nog laagdrempeliger en is juist die vreemde zonder verwachtingen de juiste persoon.
Ik vond het juist heel mooi om te zien hoe haar behandelaars zich voor haar opengesteld hebben, in de hoop dat ze met hun behandeling (voorzien van liefde en aandacht) het verschil konden maken.
[...]
Ik weet het niet..... heel veel patiënten hebben al heel veel liefde en enorm veel aandacht gekregen thuis.
Ik ben juist voor een afstandelijke relatie tussen behandelaar en therapeut. Als patient ben je kwetsbaar. Dan moet je je in mijn ogen als behandelaar afstandelijk opstellen. Om verwarring en aanhankelijkheid bijvoorbeeld te voorkomen
Daar mag je van mij ook gewoon voor zijn, maar wat in dit programma aangegeven werd, is dat dat dus niet werkt, zo'n afstandelijke relatie.
En wat ik aangeef, is dat van alle verzorging die ik kreeg, juist dat beetje medemenselijk geaai me het meest raakte. Juist omdát ik zo kwetsbaar was, vond ik dat 100x prettiger dan de "goeiemorgen mevrouw, hoe voelen we ons vandaag!" die je normaal aan je bed krijgt.
Tot slot: de liefde en aandacht thuis was niet afdoende (of van het juiste soort) om de hele rotziekte te voorkomen. Liefde en aandacht van je ouders, die allemaal verwachtingen van je hebben en aan wie je allemaal dingen verplicht bent, voelt ook echt anders dan liefde en aandacht van mensen die er voor jou zijn, ongeacht wie je bent en hoe je bent, zonder verwachtingen en verplichtingen zoals je die aan familie hebt. Ik snap ook niet zo goed dat je dat verschil niet ziet. Sommige dingen kun je toch júist niet bij je ouders kwijt, maar wel bij je beste vriendin, of bij je partner? En soms moet het nog laagdrempeliger en is juist die vreemde zonder verwachtingen de juiste persoon.
Ik vond het juist heel mooi om te zien hoe haar behandelaars zich voor haar opengesteld hebben, in de hoop dat ze met hun behandeling (voorzien van liefde en aandacht) het verschil konden maken.
