Entertainment
alle pijlers
Emma wil leven (documentaire BNN)
dinsdag 22 november 2016 om 18:44
Al dagen zie ik een voorstukje van deze documentaire voorbij komen. Vanavond om 21.20 op BNN: Emma wil leven.
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
Het lijkt mij een zeer heftige documentaire. De beelden die ik gezien heb vond ik al heel erg heftig overkomen. Toch wil ik 'm wel gaan kijken. Ik heb zelf nooit een eetstoornis ontwikkelt (gelukkig) maar wel altijd eetproblemen gehad, vandaar dat dit mij ook interesseert. Daarnaast werk ik veel met kinderen en jongeren en denk ik dat het goed is om bewust te zijn van zo'n slopende ziekte.
Emma wil leven
Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.
Kijken jullie ook?
woensdag 23 november 2016 om 01:43
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 01:36:
[...]
Liefde en aandacht van je ouders, die allemaal verwachtingen van je hebben en aan wie je allemaal dingen verplicht bent, voelt ook echt anders dan liefde en aandacht van mensen die er voor jou zijn, ongeacht wie je bent en hoe je bent, zonder verwachtingen en verplichtingen zoals je die aan familie hebt.
Ik vond het juist heel mooi om te zien hoe haar behandelaars zich voor haar opengesteld hebben, in de hoop dat ze met hun behandeling (voorzien van liefde en aandacht) het verschil konden maken.
Ja, dit.
Ik was ook verwonderd door wat ik zag. Kende het niet zo, in deze vorm. Ken wel andere varianten van dichtbij, gericht op het moeten eten en geforceerde afstand.
Ik geloof zelf in hulpverlening met dat beetje liefde van mens tot mens.
[...]
Liefde en aandacht van je ouders, die allemaal verwachtingen van je hebben en aan wie je allemaal dingen verplicht bent, voelt ook echt anders dan liefde en aandacht van mensen die er voor jou zijn, ongeacht wie je bent en hoe je bent, zonder verwachtingen en verplichtingen zoals je die aan familie hebt.
Ik vond het juist heel mooi om te zien hoe haar behandelaars zich voor haar opengesteld hebben, in de hoop dat ze met hun behandeling (voorzien van liefde en aandacht) het verschil konden maken.
Ja, dit.
Ik was ook verwonderd door wat ik zag. Kende het niet zo, in deze vorm. Ken wel andere varianten van dichtbij, gericht op het moeten eten en geforceerde afstand.
Ik geloof zelf in hulpverlening met dat beetje liefde van mens tot mens.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 23 november 2016 om 01:44
woensdag 23 november 2016 om 01:53
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:44:
Beeldig, er zijn genoeg situaties bekend van humpverlener-patient-relatie waarbij het wel fout gaat als het te intiem wordt.
En wat mij verbaast, is dat niemand blijkbaar ziet dat het liefde en aandacht is, maar wel gekochte liefde en aandacht.
Huh?
Bijna elke dienst in deze maatschappij gaat middels een ruilactie. Vervalt daarmee de waarde van de inhoud?
Beeldig, er zijn genoeg situaties bekend van humpverlener-patient-relatie waarbij het wel fout gaat als het te intiem wordt.
En wat mij verbaast, is dat niemand blijkbaar ziet dat het liefde en aandacht is, maar wel gekochte liefde en aandacht.
Huh?
Bijna elke dienst in deze maatschappij gaat middels een ruilactie. Vervalt daarmee de waarde van de inhoud?
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 23 november 2016 om 02:47
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:20:
Vanaf het moment dat Emma had besloten dat ze nog 1 keer wilde proberen om te genezen, hoeveel tijd daarna is ze overleden? Weet iemand dat?
Wat ik opvallend vond....dat Emma zei dat ze vanaf 'morgen' zou proberen te herstellen. Uitstelgedrag. Herkenbaar hoor. Voor heel veel mensen. Maar het typeert wel haar ziekte. Want waarom zou het haar toen wel lukken?5 dagen, 1 week?
Vanaf het moment dat Emma had besloten dat ze nog 1 keer wilde proberen om te genezen, hoeveel tijd daarna is ze overleden? Weet iemand dat?
Wat ik opvallend vond....dat Emma zei dat ze vanaf 'morgen' zou proberen te herstellen. Uitstelgedrag. Herkenbaar hoor. Voor heel veel mensen. Maar het typeert wel haar ziekte. Want waarom zou het haar toen wel lukken?5 dagen, 1 week?
woensdag 23 november 2016 om 06:31
quote:titato schreef op 22 november 2016 @ 22:24:
[...]
Ja oa. Zeker wel, hoe "emotielozer" je het vertelt , ' dus ook helaas zo overkomt , hoe minder dicht je weer bij het verdriet komt, na zo'n gesprek loop ik bv door en kan ik zo in huilen uitbarsten terwijl ik 5 min geleden "gewoon" het verhaal weer heb vertelt , merk ook dat ik het verhaal elke keer het zelfde vertel, ; het zelfde zeg etc
Heel herkenbaar wat je schrijft. Dat je aan andere mensen gewoon kunt vertellen als ze vragen, "die van dat nieuws, was dat jouw .....?" En dat je dan knikt, en het verhaal verteld alsof je iets opleest. Je hebt het al zo vaak verteld. En dan loop je verder. Stapt in je auto. Rijdt naar huis. Zet thuis je tas op tafel en begint keihard te janken. Of er wordt niets gevraagd, je bent in gedachten en opeens beginnen de tranen te lopen bij het afrekenen van de boodschappen. Of het stoplicht. Maar niet als je praat. Niet als je het verhaal verteld. Zo bizar.
Ik vond de docu zo heftig. Zo ongelooflijk heftig. Wat een ontzettend mooi meisje, en wat zag je haar afglijden tot een schim van wat ze was. Elk "vooroordeel" wat ik had over anorexia heb ik opnieuw moeten overdenken. Wat heeft die ziekte zo'n meisje in zijn greep, wat nestelt dat zich in je hele psyche.
Ik vraag mij alleen nog steeds af hoe het ontstaat; het gaat dus om controle over iets. Wat is de invloed van de hedendaagse mooistandaard dan nog? Of gaat het maar een heel klein beetje over jonge meiden die zich spiegelen aan een ideaal gewicht of looks?
[...]
Ja oa. Zeker wel, hoe "emotielozer" je het vertelt , ' dus ook helaas zo overkomt , hoe minder dicht je weer bij het verdriet komt, na zo'n gesprek loop ik bv door en kan ik zo in huilen uitbarsten terwijl ik 5 min geleden "gewoon" het verhaal weer heb vertelt , merk ook dat ik het verhaal elke keer het zelfde vertel, ; het zelfde zeg etc
Heel herkenbaar wat je schrijft. Dat je aan andere mensen gewoon kunt vertellen als ze vragen, "die van dat nieuws, was dat jouw .....?" En dat je dan knikt, en het verhaal verteld alsof je iets opleest. Je hebt het al zo vaak verteld. En dan loop je verder. Stapt in je auto. Rijdt naar huis. Zet thuis je tas op tafel en begint keihard te janken. Of er wordt niets gevraagd, je bent in gedachten en opeens beginnen de tranen te lopen bij het afrekenen van de boodschappen. Of het stoplicht. Maar niet als je praat. Niet als je het verhaal verteld. Zo bizar.
Ik vond de docu zo heftig. Zo ongelooflijk heftig. Wat een ontzettend mooi meisje, en wat zag je haar afglijden tot een schim van wat ze was. Elk "vooroordeel" wat ik had over anorexia heb ik opnieuw moeten overdenken. Wat heeft die ziekte zo'n meisje in zijn greep, wat nestelt dat zich in je hele psyche.
Ik vraag mij alleen nog steeds af hoe het ontstaat; het gaat dus om controle over iets. Wat is de invloed van de hedendaagse mooistandaard dan nog? Of gaat het maar een heel klein beetje over jonge meiden die zich spiegelen aan een ideaal gewicht of looks?
woensdag 23 november 2016 om 08:24
quote:gedanst schreef op 23 november 2016 @ 01:44:
Beeldig, er zijn genoeg situaties bekend van humpverlener-patient-relatie waarbij het wel fout gaat als het te intiem wordt.
En wat mij verbaast, is dat niemand blijkbaar ziet dat het liefde en aandacht is, maar wel gekochte liefde en aandacht.
Dat is natuurlijk best wel bullshit.
Ik krijg betaald voor mijn werk, maar de aandacht en vaak ook liefde die ik voor mijn cliënten voel is heus oprecht en niet gekocht. Dat kun je namelijk niet kopen. Die betrokkenheid is er, of hij is er niet
Beeldig, er zijn genoeg situaties bekend van humpverlener-patient-relatie waarbij het wel fout gaat als het te intiem wordt.
En wat mij verbaast, is dat niemand blijkbaar ziet dat het liefde en aandacht is, maar wel gekochte liefde en aandacht.
Dat is natuurlijk best wel bullshit.
Ik krijg betaald voor mijn werk, maar de aandacht en vaak ook liefde die ik voor mijn cliënten voel is heus oprecht en niet gekocht. Dat kun je namelijk niet kopen. Die betrokkenheid is er, of hij is er niet
woensdag 23 november 2016 om 10:13
quote:KataTonDemonaEaytoy schreef op 23 november 2016 @ 06:31:
[...]
Heel herkenbaar wat je schrijft. Dat je aan andere mensen gewoon kunt vertellen als ze vragen, "die van dat nieuws, was dat jouw .....?" En dat je dan knikt, en het verhaal verteld alsof je iets opleest. Je hebt het al zo vaak verteld. En dan loop je verder. Stapt in je auto. Rijdt naar huis. Zet thuis je tas op tafel en begint keihard te janken. Of er wordt niets gevraagd, je bent in gedachten en opeens beginnen de tranen te lopen bij het afrekenen van de boodschappen. Of het stoplicht. Maar niet als je praat. Niet als je het verhaal verteld. Zo bizar.
Juist, heel bizar inderdaad . Mensen zeggen dan ook "vreselijk wat er gebeurd is " en hoor mijzelf gewoon zeggen "ja echt vreselijk , nog steeds onwerkelijk" en ik hoor dat mijn toon bijna koud is, terwijl de pijn van binnen zo aanwezig is. Zeg nog bijna vrolijk "doeei" en zodra je verder loopt komt het weer keihard binnen
Misschien is het ook omdat je de medelijden in de ander ziet , en dat je die niet wilt voelen
[...]
Heel herkenbaar wat je schrijft. Dat je aan andere mensen gewoon kunt vertellen als ze vragen, "die van dat nieuws, was dat jouw .....?" En dat je dan knikt, en het verhaal verteld alsof je iets opleest. Je hebt het al zo vaak verteld. En dan loop je verder. Stapt in je auto. Rijdt naar huis. Zet thuis je tas op tafel en begint keihard te janken. Of er wordt niets gevraagd, je bent in gedachten en opeens beginnen de tranen te lopen bij het afrekenen van de boodschappen. Of het stoplicht. Maar niet als je praat. Niet als je het verhaal verteld. Zo bizar.
Juist, heel bizar inderdaad . Mensen zeggen dan ook "vreselijk wat er gebeurd is " en hoor mijzelf gewoon zeggen "ja echt vreselijk , nog steeds onwerkelijk" en ik hoor dat mijn toon bijna koud is, terwijl de pijn van binnen zo aanwezig is. Zeg nog bijna vrolijk "doeei" en zodra je verder loopt komt het weer keihard binnen
Misschien is het ook omdat je de medelijden in de ander ziet , en dat je die niet wilt voelen
woensdag 23 november 2016 om 10:27
[quote]Ameliaaa schreef op 23 november 2016 @ 01:19:
Misschien was het een combinatie: onvermogen om emotie te tonen en een heel vastberaden karakter, iemand die niet opgeeft tot ie wint. Juist daarom, kon ze eraan sterven, als ik zo redeneer. Want iemand die snel opgeeft, geeft ook op met zichzelf vernietigen, als de dood om de hoek komt kijken.
Ameliaaa, jouw woorden raken absoluut de kern.
Misschien was het een combinatie: onvermogen om emotie te tonen en een heel vastberaden karakter, iemand die niet opgeeft tot ie wint. Juist daarom, kon ze eraan sterven, als ik zo redeneer. Want iemand die snel opgeeft, geeft ook op met zichzelf vernietigen, als de dood om de hoek komt kijken.
Ameliaaa, jouw woorden raken absoluut de kern.
woensdag 23 november 2016 om 11:03
quote:Beeldig schreef op 23 november 2016 @ 01:29:
De oprichter van de kliniek heeft dat ook benoemd in de uitzending, dat zij bij Emma verder zijn gegaan (ook in het lichamelijke contact) dan voor hen gebruikelijk was. En dat ze een vrouwelijke patiënt normaal gesproken nooit op deze manier bij een man op schoot zou laten zitten eten. Maar dat ze dat bij Emma wel gedaan hebben, omdat ze zo ver heen was en hen dit noodzakelijk leek.
Waarom de mevrouw van de kliniek in Zeist zei dat dit in feite ook een palliatief traject was. Wat achteraf gezien ook klopt, maar wat niet de insteek van de kliniek in Portugal was. En ook niet die van Emma.
Ja erg contrasterend, maar klopte wel.Verschrikkelijk die wens om te leven en je lichaam dat niet langer aan die wens kan voldoen.
Zo een jong meisje
De oprichter van de kliniek heeft dat ook benoemd in de uitzending, dat zij bij Emma verder zijn gegaan (ook in het lichamelijke contact) dan voor hen gebruikelijk was. En dat ze een vrouwelijke patiënt normaal gesproken nooit op deze manier bij een man op schoot zou laten zitten eten. Maar dat ze dat bij Emma wel gedaan hebben, omdat ze zo ver heen was en hen dit noodzakelijk leek.
Waarom de mevrouw van de kliniek in Zeist zei dat dit in feite ook een palliatief traject was. Wat achteraf gezien ook klopt, maar wat niet de insteek van de kliniek in Portugal was. En ook niet die van Emma.
Ja erg contrasterend, maar klopte wel.Verschrikkelijk die wens om te leven en je lichaam dat niet langer aan die wens kan voldoen.
Zo een jong meisje
woensdag 23 november 2016 om 11:25
quote:Troeteltje schreef op 23 november 2016 @ 10:29:
Heb besloten de aflevering vooralsnog niet te kijken.
Ik heb enkele berichten op de laatste twee pagina's in dit topic gelezen. De materie is te beladen. Er zal een tijd komen waarin ik het programma ga kijken.
Begrjip ik, Troeteltje!
Ik heb niet alle pagina's nog gelezen, maar de docu wel gezien. Zelf op mijn 12e van ziekenhuis naar ziekenhuis gesleept en uiteindelijk langdurig opgenomen, uit huis geplaatst, etc., inmiddels 27 jaar geleden. Er waren toen -zeker voor jonge AN patienten- nauwelijks behandelmogelijkheden.
Vond de documentaire heftig en moeilijk om te zien. Moeilijk omdat ik destijds heb ervaren dat de ziekte je zo aanvreet dat je vrijwel niet door anderen te helpen bent. Ik voelde weer wat ik toen voelde: de angst om te veranderen en beter te worden. Behoorlijk spannend dus om te kijken, maar inmiddels weet ik dat ik dat aankan. Heeft lang geduurd, ik kan nu sinds 1,5 jaar leven met mijn eetstoornis verleden. Daarvoor was eten nog altijd moeizaam, volgens schema's, etc.
Het is werkelijk een verademing als je durft te vertrouwen op en luisteren naar je lichaam, want dat geeft alles zo mooi aan
Troeteltje (en alle anderen), ik begrijp dat je het nog niet aandurft te kijkenen hoop dat je dat ooit wel wilt.
Heb besloten de aflevering vooralsnog niet te kijken.
Ik heb enkele berichten op de laatste twee pagina's in dit topic gelezen. De materie is te beladen. Er zal een tijd komen waarin ik het programma ga kijken.
Begrjip ik, Troeteltje!
Ik heb niet alle pagina's nog gelezen, maar de docu wel gezien. Zelf op mijn 12e van ziekenhuis naar ziekenhuis gesleept en uiteindelijk langdurig opgenomen, uit huis geplaatst, etc., inmiddels 27 jaar geleden. Er waren toen -zeker voor jonge AN patienten- nauwelijks behandelmogelijkheden.
Vond de documentaire heftig en moeilijk om te zien. Moeilijk omdat ik destijds heb ervaren dat de ziekte je zo aanvreet dat je vrijwel niet door anderen te helpen bent. Ik voelde weer wat ik toen voelde: de angst om te veranderen en beter te worden. Behoorlijk spannend dus om te kijken, maar inmiddels weet ik dat ik dat aankan. Heeft lang geduurd, ik kan nu sinds 1,5 jaar leven met mijn eetstoornis verleden. Daarvoor was eten nog altijd moeizaam, volgens schema's, etc.
Het is werkelijk een verademing als je durft te vertrouwen op en luisteren naar je lichaam, want dat geeft alles zo mooi aan
Troeteltje (en alle anderen), ik begrijp dat je het nog niet aandurft te kijkenen hoop dat je dat ooit wel wilt.
woensdag 23 november 2016 om 11:32
Elske, en anderen die open en eerlijk beschrijven hoe moeilijk jullie weg was en hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis, ..........het doet goed te lezen dat herstel mogelijk is!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzenloos waardevol!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzenloos waardevol!
woensdag 23 november 2016 om 11:38
quote:Rhae schreef op 23 november 2016 @ 08:24:
[...]
Dat is natuurlijk best wel bullshit.
Ik krijg betaald voor mijn werk, maar de aandacht en vaak ook liefde die ik voor mijn cliënten voel is heus oprecht en niet gekocht. Dat kun je namelijk niet kopen. Die betrokkenheid is er, of hij is er nietveel mensen (zij het niet alle) die in de zorg en hulpverlening werken doen dit ook niet om het geld maar uit roeping
[...]
Dat is natuurlijk best wel bullshit.
Ik krijg betaald voor mijn werk, maar de aandacht en vaak ook liefde die ik voor mijn cliënten voel is heus oprecht en niet gekocht. Dat kun je namelijk niet kopen. Die betrokkenheid is er, of hij is er nietveel mensen (zij het niet alle) die in de zorg en hulpverlening werken doen dit ook niet om het geld maar uit roeping
woensdag 23 november 2016 om 11:42
quote:Troeteltje schreef op 23 november 2016 @ 11:32:
Elske, en anderen die open en eerlijk beschrijven hoe moeilijk jullie weg was en hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis, ..........het doet goed te lezen dat herstel mogelijk is!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzenloos waardevol!Vertrouw er maar op dat het kan. Natuurlijk blijft de eetstoornis altijd bij je, maar wanneer je dat onder ogen ziet en er los van durft te gaan leven zul je een ontzettende vrijheid ervaren. Er is niets mee te vergelijken, de last die van je afvalt is enorm. En alle angsten over dik worden als je alles loslaat: als je echt leert luisteren naar je lichaam dan maakt dat je niet dik. Vertrouwen in en op jezelf is de kern!
Elske, en anderen die open en eerlijk beschrijven hoe moeilijk jullie weg was en hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis, ..........het doet goed te lezen dat herstel mogelijk is!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzenloos waardevol!Vertrouw er maar op dat het kan. Natuurlijk blijft de eetstoornis altijd bij je, maar wanneer je dat onder ogen ziet en er los van durft te gaan leven zul je een ontzettende vrijheid ervaren. Er is niets mee te vergelijken, de last die van je afvalt is enorm. En alle angsten over dik worden als je alles loslaat: als je echt leert luisteren naar je lichaam dan maakt dat je niet dik. Vertrouwen in en op jezelf is de kern!
woensdag 23 november 2016 om 11:52
quote:Troeteltje schreef op 23 november 2016 @ 11:32:
Elske, en anderen die open en eerlijk beschrijven hoe moeilijk jullie weg was en hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis, ..........het doet goed te lezen dat herstel mogelijk is!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzeloos waardevol!Wat ik in de eerste instantie een heel irritant maar uiteindelijk weel behulpzaam boek vond is Monster en Mo, van Monique Rosier (Pien uit Zeg'ns AAA voor mijn leeftijdsgenoten). Qua omgaan met je gedachten over eten
Elske, en anderen die open en eerlijk beschrijven hoe moeilijk jullie weg was en hoeveel mooier het leven is zonder eetstoornis, ..........het doet goed te lezen dat herstel mogelijk is!
Hoop en positiviteit......dat is noodzakelijk om schouders en rug te rechten en te durven uitspreken: ik ga voor herstel!
Jullie positieve ervaringen zijn heel waardevol. Jullie beseffen waarschijnlijk niet hoe waardevol precies. Echter neem van mij aan..........grenzeloos waardevol!Wat ik in de eerste instantie een heel irritant maar uiteindelijk weel behulpzaam boek vond is Monster en Mo, van Monique Rosier (Pien uit Zeg'ns AAA voor mijn leeftijdsgenoten). Qua omgaan met je gedachten over eten
woensdag 23 november 2016 om 13:07
Net de documentaire teruggekeken, en wat heftig zeg! Ik vond de manier waarop de behandeling in beeld werd gebracht heel mooi, hoewel ik denk dat deze manier van werken ervoor zorgt dat het voor de behandelaars zo veel moeilijker is om hun werk los te laten en het niet mee naar huis te nemen. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en ben uiteindelijk iets heel anders gaan doen, ook omdat ik vond dat er veel te veel werd gefocust op één soort therapie voor een bepaald ziektebeeld. Wat de vader van Emma ook al zei, voor 70% van de patiënten werkt een behandeling, maar die overige 30% dan? Ik ben dan ook echt voor maatwerk in de psychiatrie.
Ik lees best veel commentaar op dat de ouders niet aanwezig waren, maar soms zijn die ook als het ware onderdeel geworden van een stoornis. Toen ik 15 was kwam er een vriendin een weekend bij mij logeren vlak voordat ze opgenomen werd voor anorexia, omdat bij haar thuis de gezinssituatie echt niet bevorderlijk was voor haar ziekte. Het was voor haar, net als voor Emma, gewoon goed om uit de dynamiek binnen het gezin te gaan. Ik had toen zelf ook wat issues rondom gewicht omdat ik iets te zwaar was/ben en ik herinner me nog heel goed dat ze zei: je kunt maar beter zoals jij zijn dan zoals ik, want jij bent in ieder geval gelukkig en dat ben ik zeker niet. Dat heeft mijn kijk op eten toen ook best wel veranderd.
Ik hoop dat de documentaire voor meer begrip zorgt voor dit ziektebeeld, ik vond het echt hartverscheurend om naar te kijken in ieder geval!
Ik lees best veel commentaar op dat de ouders niet aanwezig waren, maar soms zijn die ook als het ware onderdeel geworden van een stoornis. Toen ik 15 was kwam er een vriendin een weekend bij mij logeren vlak voordat ze opgenomen werd voor anorexia, omdat bij haar thuis de gezinssituatie echt niet bevorderlijk was voor haar ziekte. Het was voor haar, net als voor Emma, gewoon goed om uit de dynamiek binnen het gezin te gaan. Ik had toen zelf ook wat issues rondom gewicht omdat ik iets te zwaar was/ben en ik herinner me nog heel goed dat ze zei: je kunt maar beter zoals jij zijn dan zoals ik, want jij bent in ieder geval gelukkig en dat ben ik zeker niet. Dat heeft mijn kijk op eten toen ook best wel veranderd.
Ik hoop dat de documentaire voor meer begrip zorgt voor dit ziektebeeld, ik vond het echt hartverscheurend om naar te kijken in ieder geval!
woensdag 23 november 2016 om 13:19
quote:elske77 schreef op 23 november 2016 @ 11:52:
[...]
Wat ik in de eerste instantie een heel irritant maar uiteindelijk weel behulpzaam boek vond is Monster en Mo, van Monique Rosier (Pien uit Zeg'ns AAA voor mijn leeftijdsgenoten). Qua omgaan met je gedachten over eten :-)Maar dit zou me nooit geholpen hebben in die periode, dat is een illusie. Dit heeft me, na ruim 25 jaar struggle, een klein houvastje gegeven bedoel ik.
[...]
Wat ik in de eerste instantie een heel irritant maar uiteindelijk weel behulpzaam boek vond is Monster en Mo, van Monique Rosier (Pien uit Zeg'ns AAA voor mijn leeftijdsgenoten). Qua omgaan met je gedachten over eten :-)Maar dit zou me nooit geholpen hebben in die periode, dat is een illusie. Dit heeft me, na ruim 25 jaar struggle, een klein houvastje gegeven bedoel ik.
