Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
vrijdag 25 september 2009 om 15:46
Help, mijn vriendin heeft een kind!
Van jongs af aan was ik dikke vrienden met Carla. We vonden elkaar in de zandbak op de kleuterschool en lieten elkaar niet meer los. We maakten zandtaartjes, die we onze moeders trots aanboden en later fietsten we samen naar de middelbare school. Wat hadden we een plezier! We maakten lijstjes van de leukste jongens en werkelijk alles werd uitgebreid besproken aan de telefoon. Mijn vader werd soms tureluurs van de rekeningen. Om het af te leren heb ik een keer het gras moeten maaien, dan leerde ik de waarde van het geld wel kennen.
Zelfs toen we een andere weg in sloegen, Carla koos voor de zorg, ik voor een administratieve opleiding, bleven we hartsvriendinnen. In de kroeg was het altijd: Carla en Betsy, de siamese tweeling. Ook de mannen konden ons niet scheiden, mijn eerste vriendje nam woedend de benen omdat hij het zat was dat Carla bijna dagelijks aanschoof bij ons aan tafel. Tja, dat was zijn probleem. Niemand kwam tussen Carla en mij.
Gelukkig ontmoette ik Wouter, die mij mijn vriendschap gunde. Bets, zei hij relativerend, dan heb ik af en toe tijd voor het voetballen! Ook Marco, de vriend van Carla, deed nooit moeilijk als we samen de hort op gingen. Mijn leventje en mijn vriendschappen liepen gesmeerd, tot Carla aankondigde dat ze zwanger was.
Natuurlijk was ik blij voor haar, ik barstte in tranen uit toen ze me de zwangerschapstest liet zien. Mijn allerliefste vriendin ging moeder worden. Jammer genoeg werd dat enthousiasme steeds minder. Ik kon de woorden misselijk, echo en hubbie niet meer horen. Een hubbie, dat was toch meegaand type dat in bed niet al te veel klaarmaakte? Ik had Marco eigenlijk nooit zo gezien. En mijn interesse in hydrofiele luiers, fopspenen, ergonomische kinderwagens en opvoedmethoden was ook niet al te groot. Er begon iets te knagen. We hadden al in geen weken gierend van de lach onder de tafel gehangen. Carla dronk uiteraard geen druppel, daar kon ik op zich inkomen.
De zwangerschap verliep voorspoedig, maar ik voelde me een beetje buitengesloten. Marco en Carla wisten wat het zou worden, maar wilden dat voor zichzelf houden. Daarom zwegen ze ook over eventuele namen in alle talen. De vliezen braken toen ik met Wouter een weekje naar Londen was. Even er tussenuit. Carla had al laten weten dat ze niemand ging bellen, de eerste week wilde ze alleen voor haar kersverse gezinnetje en de familie.
Zo kon het gebeuren dat er bij thuiskomst een kaartje in de bus lag: wij zijn dolgelukkig met de komst van onze zoon Dyllano, wil je teentjes en vingertjes tellen, moet je ons eerst even bellen. Daar ging het dus meteen mis, ik greep de telefoon en schreeuwde enthousiast: Car, gefeliciteerd met Delano! Ik deed het echt niet expres. Carla begon hysterisch te huilen: hij heet Dyllano! Met 2 ll-en. Dat is de L van liefde extra, omdat we zo veel van ons mannetje houden. En de y is om ervoor te zorgen dat hij zich kan onderscheiden als individu. Dat je dat niet snapt…
Wordt vervolgd
Van jongs af aan was ik dikke vrienden met Carla. We vonden elkaar in de zandbak op de kleuterschool en lieten elkaar niet meer los. We maakten zandtaartjes, die we onze moeders trots aanboden en later fietsten we samen naar de middelbare school. Wat hadden we een plezier! We maakten lijstjes van de leukste jongens en werkelijk alles werd uitgebreid besproken aan de telefoon. Mijn vader werd soms tureluurs van de rekeningen. Om het af te leren heb ik een keer het gras moeten maaien, dan leerde ik de waarde van het geld wel kennen.
Zelfs toen we een andere weg in sloegen, Carla koos voor de zorg, ik voor een administratieve opleiding, bleven we hartsvriendinnen. In de kroeg was het altijd: Carla en Betsy, de siamese tweeling. Ook de mannen konden ons niet scheiden, mijn eerste vriendje nam woedend de benen omdat hij het zat was dat Carla bijna dagelijks aanschoof bij ons aan tafel. Tja, dat was zijn probleem. Niemand kwam tussen Carla en mij.
Gelukkig ontmoette ik Wouter, die mij mijn vriendschap gunde. Bets, zei hij relativerend, dan heb ik af en toe tijd voor het voetballen! Ook Marco, de vriend van Carla, deed nooit moeilijk als we samen de hort op gingen. Mijn leventje en mijn vriendschappen liepen gesmeerd, tot Carla aankondigde dat ze zwanger was.
Natuurlijk was ik blij voor haar, ik barstte in tranen uit toen ze me de zwangerschapstest liet zien. Mijn allerliefste vriendin ging moeder worden. Jammer genoeg werd dat enthousiasme steeds minder. Ik kon de woorden misselijk, echo en hubbie niet meer horen. Een hubbie, dat was toch meegaand type dat in bed niet al te veel klaarmaakte? Ik had Marco eigenlijk nooit zo gezien. En mijn interesse in hydrofiele luiers, fopspenen, ergonomische kinderwagens en opvoedmethoden was ook niet al te groot. Er begon iets te knagen. We hadden al in geen weken gierend van de lach onder de tafel gehangen. Carla dronk uiteraard geen druppel, daar kon ik op zich inkomen.
De zwangerschap verliep voorspoedig, maar ik voelde me een beetje buitengesloten. Marco en Carla wisten wat het zou worden, maar wilden dat voor zichzelf houden. Daarom zwegen ze ook over eventuele namen in alle talen. De vliezen braken toen ik met Wouter een weekje naar Londen was. Even er tussenuit. Carla had al laten weten dat ze niemand ging bellen, de eerste week wilde ze alleen voor haar kersverse gezinnetje en de familie.
Zo kon het gebeuren dat er bij thuiskomst een kaartje in de bus lag: wij zijn dolgelukkig met de komst van onze zoon Dyllano, wil je teentjes en vingertjes tellen, moet je ons eerst even bellen. Daar ging het dus meteen mis, ik greep de telefoon en schreeuwde enthousiast: Car, gefeliciteerd met Delano! Ik deed het echt niet expres. Carla begon hysterisch te huilen: hij heet Dyllano! Met 2 ll-en. Dat is de L van liefde extra, omdat we zo veel van ons mannetje houden. En de y is om ervoor te zorgen dat hij zich kan onderscheiden als individu. Dat je dat niet snapt…
Wordt vervolgd
vrijdag 25 september 2009 om 16:36
Ik schrok verschrikkelijk. Waren dit nu de beruchte zwangerschapshormonen? Van mij hoeven die aparte namen eigenlijk niet zo. Wat is er mis met gewoon Jan of Henk? Daar werden de mensen vroeger ook niet slechter van. Het spreekt voor zich dat ik daar niets over zei. Ik verontschuldigde me bij Carla en ze bond een beetje in. Kom mijn kleine lieffiepieffie maar gauw bewonderen. Vind je het erg om Wouter op dit moment thuis te laten? Dyllano is nogal gevoelig voor prikkels.
Snel ging ik langs de speelgoedzaak om een Forever Friends beer te kopen. Een cadeautje voor de kleine spruit en een dikke knipoog naar mijn vriendschap met Carla. Ik begon nu toch wel heel nieuwsgierig te worden naar de nieuwe man in haar leven!
De kraamverzorgster liet me binnen. Ah! U moet Betsy zijn, kom maar gauw verder. Ze hield me een blad met beschuit met muisjes voor. De kraamvrouw heeft gevraagd of u uw traktatie beneden op wilt peuzelen. De eetgeluiden zijn namelijk nogal belastend voor een pasgeborene.
Een beetje ongemakkelijk knabbelde ik aan mijn beschuitje en ik werkte het wat haastiger weg dan ik gewoon was. Het is toch zo'n doerak, glunderde de kraamverzorgster: u weet niet wat u ziet, zo'n heerlijk kereltje!
Ik stormde naar boven. Carla lag op bed met Dyllano in haar armen en Marco zat ernaast. Het was ontroerend, zo'n klein wezentje dat uit de buik van mijn allerliefste vriendin was gekropen. Ik feliciteerde het nieuwe ouderpaar allerhartelijkst en overhandigde de beer. Oh Bets, wat ben je toch een lieve lieve schat. Zo kende ik mijn Carla weer!
We namen alle tijd voor het bevallingsverhaal. Niets bleef ongezegd, van de totaalreptuur tot de gepeperde woorden die Marco in alle barensnood over zich heen had gekregen. Nou, die logen er niet om!
Bets? begon Carla opeens, zou je in het vervolg niet zo wild de trap op willen rennen? Dat is echt te zwaar voor Dyllano, ik zag zijn gezichtje helemaal verstrakken. En nee, ik heb liever niet dat je hem op dit moment vasthoudt. We zijn nu heel druk met de moeder-kind binding, die wil ik onder geen beding verstoren. Dat kan catastrofale gevolgen hebben voor de geestelijke ontwikkeling van Dyllano. En zou je in het vervolg geen zwart willen aantrekken? Ik wil niet dat mijn zoon een sombere kennismaking met de wereld heeft...
wordt vervolgd
Snel ging ik langs de speelgoedzaak om een Forever Friends beer te kopen. Een cadeautje voor de kleine spruit en een dikke knipoog naar mijn vriendschap met Carla. Ik begon nu toch wel heel nieuwsgierig te worden naar de nieuwe man in haar leven!
De kraamverzorgster liet me binnen. Ah! U moet Betsy zijn, kom maar gauw verder. Ze hield me een blad met beschuit met muisjes voor. De kraamvrouw heeft gevraagd of u uw traktatie beneden op wilt peuzelen. De eetgeluiden zijn namelijk nogal belastend voor een pasgeborene.
Een beetje ongemakkelijk knabbelde ik aan mijn beschuitje en ik werkte het wat haastiger weg dan ik gewoon was. Het is toch zo'n doerak, glunderde de kraamverzorgster: u weet niet wat u ziet, zo'n heerlijk kereltje!
Ik stormde naar boven. Carla lag op bed met Dyllano in haar armen en Marco zat ernaast. Het was ontroerend, zo'n klein wezentje dat uit de buik van mijn allerliefste vriendin was gekropen. Ik feliciteerde het nieuwe ouderpaar allerhartelijkst en overhandigde de beer. Oh Bets, wat ben je toch een lieve lieve schat. Zo kende ik mijn Carla weer!
We namen alle tijd voor het bevallingsverhaal. Niets bleef ongezegd, van de totaalreptuur tot de gepeperde woorden die Marco in alle barensnood over zich heen had gekregen. Nou, die logen er niet om!
Bets? begon Carla opeens, zou je in het vervolg niet zo wild de trap op willen rennen? Dat is echt te zwaar voor Dyllano, ik zag zijn gezichtje helemaal verstrakken. En nee, ik heb liever niet dat je hem op dit moment vasthoudt. We zijn nu heel druk met de moeder-kind binding, die wil ik onder geen beding verstoren. Dat kan catastrofale gevolgen hebben voor de geestelijke ontwikkeling van Dyllano. En zou je in het vervolg geen zwart willen aantrekken? Ik wil niet dat mijn zoon een sombere kennismaking met de wereld heeft...
wordt vervolgd
vrijdag 25 september 2009 om 16:38
vrijdag 25 september 2009 om 16:39
vrijdag 25 september 2009 om 17:01
*onderbreking*
Boro,
Dit topic heeft niets maar dan ook niets te maken met de Biechtstoel of het Blogbeoordeeltopic. Hier gaat het om het creme de la creme der weekbladen: Mijn Geheim. En dan de Vivaversie.
Deze onderbreking is tevens een oproep met mij mee te schrijven. Een kwaliteitsweekblad stel je niet alleen samen, het vergt een uitgelezen team van columnisten, panelleden, journalisten en lezers met een mening. Voel je dus uitgenodigd je eigen bijdrage toe te voegen, kies je persoonlijke onderwerp. Samen maken we Víva's Mijn Geheim tot een onvergetelijke leeservaring!
*einde onderbreking*
Boro,
Dit topic heeft niets maar dan ook niets te maken met de Biechtstoel of het Blogbeoordeeltopic. Hier gaat het om het creme de la creme der weekbladen: Mijn Geheim. En dan de Vivaversie.
Deze onderbreking is tevens een oproep met mij mee te schrijven. Een kwaliteitsweekblad stel je niet alleen samen, het vergt een uitgelezen team van columnisten, panelleden, journalisten en lezers met een mening. Voel je dus uitgenodigd je eigen bijdrage toe te voegen, kies je persoonlijke onderwerp. Samen maken we Víva's Mijn Geheim tot een onvergetelijke leeservaring!
*einde onderbreking*
