Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
donderdag 1 oktober 2009 om 22:32
Dr., wat moet ik doen?
Beste dr. Pieter de Groot,
ik ben heel blij dat u advies wilt geven aan lezeressen. Mijn naam is Sandra M. en ik loop al jaren rond met een probleem waarmee ik niet naar de huisarts durf. Het zit zo: in 2001 hadden mijn man Kees en ik wat problemen op financieel gebied. Ik kocht allerlei spullen bij Wehkamp en Otto en Kees was verslaafd aan belspelletjes op tv. Omdat we ernstig rood stonden ben ik 4 ochtenden per week gaan werken als inpakster bij een bloembollenbedrijf.Als ik onze kinderen Wesley en Priscilla-Kayleigh naar school had gebracht, fietste ik naar het bloembollenbedrif. Daar leerde ik Janek kennen, een gevluchte Roemeen. Hij was alles was Kees niet was: gespierd, slank en hij had een mooie kop met haar. Kees had nauwelijks nog haar op zijn hoofd, dat vond ik heel jammer en ik heb weleens tegen hem gezegd dat hij laserhair ofzo moest proberen, maar hij zei altijd: "Geen haar op m'n hoofd!" Afijn, Janek liet merken dat hij mij ook wel leuk vond en op een middag, nadat mijn werk erop zat, heb ik sex met hem gehad in het mobiele toilet. Dat was heerlijk, want Kees wilde altijd maar 1 standje: op z'n hondjes, 5 minuten stoten en als hij was klaargekomen, viel hij als een blok in slaap. Aan mijn orgasme dacht hij niet.Dit ging al jaren zo, ik vroeg weleens of hij niet eens een ander standje wilde, maar dat vond hij te vermoeiend. Janek daarentegen heeft mij alle hoeken van dat mobiele toilet laten ziet, op een bepaald moment hing ik zelfs aan het plafond! Vanwege mijn gewicht (140 kilo) was dat geen verstandige zet, want het plafond begon te kraken en kwam toen naar beneden (daar was de eigenaar van het bloembollenbedrijf heel boos om. Hij heeft de schade later ingehouden van mijn loon).
(wordt vervolgd)
Beste dr. Pieter de Groot,
ik ben heel blij dat u advies wilt geven aan lezeressen. Mijn naam is Sandra M. en ik loop al jaren rond met een probleem waarmee ik niet naar de huisarts durf. Het zit zo: in 2001 hadden mijn man Kees en ik wat problemen op financieel gebied. Ik kocht allerlei spullen bij Wehkamp en Otto en Kees was verslaafd aan belspelletjes op tv. Omdat we ernstig rood stonden ben ik 4 ochtenden per week gaan werken als inpakster bij een bloembollenbedrijf.Als ik onze kinderen Wesley en Priscilla-Kayleigh naar school had gebracht, fietste ik naar het bloembollenbedrif. Daar leerde ik Janek kennen, een gevluchte Roemeen. Hij was alles was Kees niet was: gespierd, slank en hij had een mooie kop met haar. Kees had nauwelijks nog haar op zijn hoofd, dat vond ik heel jammer en ik heb weleens tegen hem gezegd dat hij laserhair ofzo moest proberen, maar hij zei altijd: "Geen haar op m'n hoofd!" Afijn, Janek liet merken dat hij mij ook wel leuk vond en op een middag, nadat mijn werk erop zat, heb ik sex met hem gehad in het mobiele toilet. Dat was heerlijk, want Kees wilde altijd maar 1 standje: op z'n hondjes, 5 minuten stoten en als hij was klaargekomen, viel hij als een blok in slaap. Aan mijn orgasme dacht hij niet.Dit ging al jaren zo, ik vroeg weleens of hij niet eens een ander standje wilde, maar dat vond hij te vermoeiend. Janek daarentegen heeft mij alle hoeken van dat mobiele toilet laten ziet, op een bepaald moment hing ik zelfs aan het plafond! Vanwege mijn gewicht (140 kilo) was dat geen verstandige zet, want het plafond begon te kraken en kwam toen naar beneden (daar was de eigenaar van het bloembollenbedrijf heel boos om. Hij heeft de schade later ingehouden van mijn loon).
(wordt vervolgd)
donderdag 1 oktober 2009 om 22:42
Mijn buitenlandse bruid werd mijn levensles (vervolg)
Karel, ik heb goed nieuws, jubelde Jan, Kim-Li is razend enthousiast, ze vindt je een lieve man. Kom vrijdag naar het Asian Contactfeest, dan kun je met haar samen zijn in een ongedwongen ambiance. Bovendien leer je een paar van je lotgenoten kennen. Er is barbecue en ook de drank wordt niet vergeten.
Ik was dus in de smaak gevallen. Dat streelde me toch wel. Al grijsden mijn slapen, mijn hart sloeg een roffel door dit compliment. De afgelopen dagen had ik er danig over geprakkizeerd. Als dit doorging, zou mijn leven totaal veranderen. Van treurende weduwnaar naar een man in de bloei van zijn leven die opnieuw van de liefde ging proeven.
Voor ik naar de partij ging, belde ik mijn kinderen. Michael was opgetogen: Dat heb je goed voor elkaar, pa, een Thaise, ik doe het je niet na. Ouwe snoeperd! Samantha was bezorgd en liet doorschemeren dat ze het moeilijk vond dat ik me inliet met een andere vrouw. Dochterlief, stelde ik haar gerust, niets of niemand kan je moeder vervangen. Veel geluk dan, papa, wees voorzichtig!
Het eerste dat me opviel was een enorme karaokemachine. Jan stond luid te lallen met zijn armen om de schouders van twee mooie Thaise meisjes. Ze giechelden bedeesd mee. Ik werd aangesproken door Gerrit, die me een bord vlees in de handen drukte. Jij bent de nieuwe? In het vervolg zal je vrouwtje je je eten geven, dat doen ze graag. Eerst manlief verzorgen en dan zelf een hapje nemen. Wie is het geworden? Kim-Li, fluisterde ik, we hebben samen wat gedronken.
Mazzelaar, je hebt wel smaak! Dat daar is Pong, mijn lieftallige echtgenote. Hij zwaaide in de richting van een veel te jong, mager meisje met haar tot haar middel. Gerrit bracht zijn gezicht wat dichter bij het mijne: Ze zijn sluw, de dames. Als je niet oppast hebben ze om de week hun maandelijkse periode. En daar trouw je niet voor! Hij grijnsde vettig: en denk erom, je bent geen liefdadigheidsinstelling. Niet toegeven als ze gaan bedelen!
Ik liep verder, wat een vreselijke kerel. Op dat moment deed Jan een aankondiging. Karel! Ik zie dat je jezelf al voorzien hebt. Kim-Li wil je een serenade brengen. Ze nam de microfoon en Love Me Tender zette in. Kim-Li verstierde de tekst, zong zo vals als een kraai, maar ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Dit vrouwtje, van zo ver gekomen, wilde mij laten weten dat ik haar had geraakt. Er ging een deurtje open van binnen...
Wordt vervolgd.
Karel, ik heb goed nieuws, jubelde Jan, Kim-Li is razend enthousiast, ze vindt je een lieve man. Kom vrijdag naar het Asian Contactfeest, dan kun je met haar samen zijn in een ongedwongen ambiance. Bovendien leer je een paar van je lotgenoten kennen. Er is barbecue en ook de drank wordt niet vergeten.
Ik was dus in de smaak gevallen. Dat streelde me toch wel. Al grijsden mijn slapen, mijn hart sloeg een roffel door dit compliment. De afgelopen dagen had ik er danig over geprakkizeerd. Als dit doorging, zou mijn leven totaal veranderen. Van treurende weduwnaar naar een man in de bloei van zijn leven die opnieuw van de liefde ging proeven.
Voor ik naar de partij ging, belde ik mijn kinderen. Michael was opgetogen: Dat heb je goed voor elkaar, pa, een Thaise, ik doe het je niet na. Ouwe snoeperd! Samantha was bezorgd en liet doorschemeren dat ze het moeilijk vond dat ik me inliet met een andere vrouw. Dochterlief, stelde ik haar gerust, niets of niemand kan je moeder vervangen. Veel geluk dan, papa, wees voorzichtig!
Het eerste dat me opviel was een enorme karaokemachine. Jan stond luid te lallen met zijn armen om de schouders van twee mooie Thaise meisjes. Ze giechelden bedeesd mee. Ik werd aangesproken door Gerrit, die me een bord vlees in de handen drukte. Jij bent de nieuwe? In het vervolg zal je vrouwtje je je eten geven, dat doen ze graag. Eerst manlief verzorgen en dan zelf een hapje nemen. Wie is het geworden? Kim-Li, fluisterde ik, we hebben samen wat gedronken.
Mazzelaar, je hebt wel smaak! Dat daar is Pong, mijn lieftallige echtgenote. Hij zwaaide in de richting van een veel te jong, mager meisje met haar tot haar middel. Gerrit bracht zijn gezicht wat dichter bij het mijne: Ze zijn sluw, de dames. Als je niet oppast hebben ze om de week hun maandelijkse periode. En daar trouw je niet voor! Hij grijnsde vettig: en denk erom, je bent geen liefdadigheidsinstelling. Niet toegeven als ze gaan bedelen!
Ik liep verder, wat een vreselijke kerel. Op dat moment deed Jan een aankondiging. Karel! Ik zie dat je jezelf al voorzien hebt. Kim-Li wil je een serenade brengen. Ze nam de microfoon en Love Me Tender zette in. Kim-Li verstierde de tekst, zong zo vals als een kraai, maar ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Dit vrouwtje, van zo ver gekomen, wilde mij laten weten dat ik haar had geraakt. Er ging een deurtje open van binnen...
Wordt vervolgd.
anoniem_93032 wijzigde dit bericht op 01-10-2009 23:31
Reden: naam verhaspeld
Reden: naam verhaspeld
% gewijzigd
donderdag 1 oktober 2009 om 22:57
Vervolg: Dr, wat moet ik doen?
De sex met Janek was dus heel fijn, maar een paar dagen later kreeg ik ineens vreselijke jeuk aan mijn eh....nou u weet wel. En daar bleef het niet bij, ik kreeg ook rare wratten in allerlei kleuren. Ze leken nog het meest op paddenstoelen. Verder kwam er een vloeistof uit mijn eh....u weetwel. Dat was blauwachtig van kleur en rook naar bedorven kattenvoer. Tenminste, ik denk dat bedorven kattenvoer zo ruikt want wij hebben geen kat omdat Wesley daar agressief van wordt. Ik wist dat het iets met Janek te maken moest hebben, dat hij mij deze aandoening had bezorgd, maar vragen kon ik het hem niet meer want bij het bloembollenbedrijf was hij ontslagen omdat hij uit de kantine een paar roerstaafjes had gestolen en ik had geen telefoonnummer of adres van hem. Om een lang verhaal kort te maken: ik loop nu dus al bijna 9 jaar met een compleet bos aan zwammen tussen mijn benen, kan geen onderbroeken meer dragen omdat dat te pijnlijk is,loop nu in joggingbroek maat XXL en die rare vloeistof uit mijn uweetwel verspreidt een enorm penetrante lucht waardoor ik niet meer naar buiten durf. Kees huurt af en toe een pornofilm bij de Erotheek op de hoek om aan zijn gerief te komen, want u begrijpt: van sex kan geen sprake meer zijn. Beste dr. Pieter, wat moet ik doen? Hoe krijg ik die zwammen weg en wat doe ik aan die vloeistof uit mijn uweetwel? Ik dacht dat het een schimmel was en heb al tampons, gedrenkt in yoghurt (linksdraaiend, rechtsdraaiend, oos-noordoost-draaiend, etc.) en ingestraald water van Jomanda geprobeerd, maar dat hielp niet: het werd alleen maar erger! Naar de huisarts durf ik niet, want zodra ik mijn joggingbroek uitdoe, ben ik bang dat hij flauw valt. Zelfs mijn kamerplanten verliezen spontaan hun bladeren zodra ik dat doe. De Clematus die ik laatst van mijn schoonmoeder heb gekregen, heeft ook al het loodje gelegd Help mij, u bent mijn laatste hoop!
Sandra M. uit Druten.
De sex met Janek was dus heel fijn, maar een paar dagen later kreeg ik ineens vreselijke jeuk aan mijn eh....nou u weet wel. En daar bleef het niet bij, ik kreeg ook rare wratten in allerlei kleuren. Ze leken nog het meest op paddenstoelen. Verder kwam er een vloeistof uit mijn eh....u weetwel. Dat was blauwachtig van kleur en rook naar bedorven kattenvoer. Tenminste, ik denk dat bedorven kattenvoer zo ruikt want wij hebben geen kat omdat Wesley daar agressief van wordt. Ik wist dat het iets met Janek te maken moest hebben, dat hij mij deze aandoening had bezorgd, maar vragen kon ik het hem niet meer want bij het bloembollenbedrijf was hij ontslagen omdat hij uit de kantine een paar roerstaafjes had gestolen en ik had geen telefoonnummer of adres van hem. Om een lang verhaal kort te maken: ik loop nu dus al bijna 9 jaar met een compleet bos aan zwammen tussen mijn benen, kan geen onderbroeken meer dragen omdat dat te pijnlijk is,loop nu in joggingbroek maat XXL en die rare vloeistof uit mijn uweetwel verspreidt een enorm penetrante lucht waardoor ik niet meer naar buiten durf. Kees huurt af en toe een pornofilm bij de Erotheek op de hoek om aan zijn gerief te komen, want u begrijpt: van sex kan geen sprake meer zijn. Beste dr. Pieter, wat moet ik doen? Hoe krijg ik die zwammen weg en wat doe ik aan die vloeistof uit mijn uweetwel? Ik dacht dat het een schimmel was en heb al tampons, gedrenkt in yoghurt (linksdraaiend, rechtsdraaiend, oos-noordoost-draaiend, etc.) en ingestraald water van Jomanda geprobeerd, maar dat hielp niet: het werd alleen maar erger! Naar de huisarts durf ik niet, want zodra ik mijn joggingbroek uitdoe, ben ik bang dat hij flauw valt. Zelfs mijn kamerplanten verliezen spontaan hun bladeren zodra ik dat doe. De Clematus die ik laatst van mijn schoonmoeder heb gekregen, heeft ook al het loodje gelegd Help mij, u bent mijn laatste hoop!
Sandra M. uit Druten.
donderdag 1 oktober 2009 om 23:09
quote:sendre schreef op 01 oktober 2009 @ 22:57:
Vervolg: Dr, wat moet ik doen?
Naar de huisarts durf ik niet, want zodra ik mijn joggingbroek uitdoe, ben ik bang dat hij flauw valt. Zelfs mijn kamerplanten verliezen spontaan hun bladeren zodra ik dat doe. De Clematus die ik laatst van mijn schoonmoeder heb gekregen, heeft ook al het loodje gelegd
Vervolg: Dr, wat moet ik doen?
Naar de huisarts durf ik niet, want zodra ik mijn joggingbroek uitdoe, ben ik bang dat hij flauw valt. Zelfs mijn kamerplanten verliezen spontaan hun bladeren zodra ik dat doe. De Clematus die ik laatst van mijn schoonmoeder heb gekregen, heeft ook al het loodje gelegd
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:06
Mijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles (vervolg)
Om kort te gaan: we trouwden. Het was een eenvoudige plechtigheid, geen toeters en bellen. Jan en zijn vrouw waren de getuigen. Daar hadden ze zelf nogal op aangedrongen. Er was een groot Thais buffet, Kees kwam nog bij me mopperen dat hij zijn tong had verbrand. Ik gaf hem een biertje om het af te blussen en daarna hoorde ik hem niet meer.
Het ging allemaal niet vanzelf. Soms dacht ik aan Ella, die altijd naar Lelietjes van Dalen had geroken. Kim-Li rook kruidiger. Lekker hoor, daar niet van, maar ik moest er wel even aan wennen.
We hadden soms moeite met de taal en tussen Samantha en Kim-Li boterde het niet al te best. Michael had haar een oude laptop gegeven en internet gefabriekt. Kassa, ik kon het abonnement bekostigen. Kim-Li zat urenlang te kletsen met haar familie in Thailand via zo'n webcam. Voor mij bleef het allemaal abacadabra.
Het viel me op dat ze steeds stiller werd en het was al geen grote prater. Het is ook niet niks, een nieuwe taal aanleren. Zelf begon ik er niet aan, wat mij betreft ging het gewoon in het Hollands. Soms zag ik dat ze in een hoekje zat te huilen.
Kim, nou wil ik weten wat er aan de hand is! En toen kwam het eruit. Ze had twee kinderen in Thailand. Twee jongens. Mijn hart brak, ik was immers zelf ook vader. De zoons van Kim woonden bij oma en ze miste ze ontzettend. Zo kwakkelden we een paar maanden door.
Ik heb er zelf de stekker uitgetrokken. Kim, lieverd, jij moet naar huis. Dit gaat zo niet langer. Ik kan je pijn niet meer aanzien. Eindelijk brak er een lach door op dat lieve gezicht. Ik had met haar te doen, een moeder hoort bij haar kroost.
Ze is gegaan, ik heb het ticket betaald en 'r een klein buffertje meegegeven om zich de eerste tijd te kunnen redden. Precies vandaag zijn we officiëel gescheiden. Van mijn spaarcentjes is niet veel overgebleven. Ik heb niet veel nodig, en ik red me wel, maar soms vind ik het zonde. Maar ja... gedane zaken nemen geen keer en wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.
Jan probeerde me nog een Thaise aan te smeren maar ik heb bedankt voor de eer. Zo'n lijdensweg wilde ik niet nog eens meemaken. Ik heb er veel van geleerd, de liefde kan je niet dwingen. Daar zit ik weer, alleen in mijn huisje. Jan heeft nooit meer iets van zich laten horen. En neem van mij aan, het zaakje stinkt. Hij leeft er goed van, van zijn zogenaamd gratis bemiddeling. En dat vrouwtje van hem is ook niet dom. Ze kleden eenzame mensen zonder enige wroeging uit. Trap er dus niet in!
Wat ik alleen nog wil vragen: misschien is er een lieve vrouw die dit allemaal leest en denkt: die Karel, daar zou ik het wel mee kunnen rooien. Ik ben niet in de wieg gelegd voor het vrijgezellenbestaan, daar word ik sikkeneurig van. Gewoon een vrolijke Hollandse vrouw zonder kapsones. Ik hoop dat ze contact met me op wil nemen.
Om kort te gaan: we trouwden. Het was een eenvoudige plechtigheid, geen toeters en bellen. Jan en zijn vrouw waren de getuigen. Daar hadden ze zelf nogal op aangedrongen. Er was een groot Thais buffet, Kees kwam nog bij me mopperen dat hij zijn tong had verbrand. Ik gaf hem een biertje om het af te blussen en daarna hoorde ik hem niet meer.
Het ging allemaal niet vanzelf. Soms dacht ik aan Ella, die altijd naar Lelietjes van Dalen had geroken. Kim-Li rook kruidiger. Lekker hoor, daar niet van, maar ik moest er wel even aan wennen.
We hadden soms moeite met de taal en tussen Samantha en Kim-Li boterde het niet al te best. Michael had haar een oude laptop gegeven en internet gefabriekt. Kassa, ik kon het abonnement bekostigen. Kim-Li zat urenlang te kletsen met haar familie in Thailand via zo'n webcam. Voor mij bleef het allemaal abacadabra.
Het viel me op dat ze steeds stiller werd en het was al geen grote prater. Het is ook niet niks, een nieuwe taal aanleren. Zelf begon ik er niet aan, wat mij betreft ging het gewoon in het Hollands. Soms zag ik dat ze in een hoekje zat te huilen.
Kim, nou wil ik weten wat er aan de hand is! En toen kwam het eruit. Ze had twee kinderen in Thailand. Twee jongens. Mijn hart brak, ik was immers zelf ook vader. De zoons van Kim woonden bij oma en ze miste ze ontzettend. Zo kwakkelden we een paar maanden door.
Ik heb er zelf de stekker uitgetrokken. Kim, lieverd, jij moet naar huis. Dit gaat zo niet langer. Ik kan je pijn niet meer aanzien. Eindelijk brak er een lach door op dat lieve gezicht. Ik had met haar te doen, een moeder hoort bij haar kroost.
Ze is gegaan, ik heb het ticket betaald en 'r een klein buffertje meegegeven om zich de eerste tijd te kunnen redden. Precies vandaag zijn we officiëel gescheiden. Van mijn spaarcentjes is niet veel overgebleven. Ik heb niet veel nodig, en ik red me wel, maar soms vind ik het zonde. Maar ja... gedane zaken nemen geen keer en wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.
Jan probeerde me nog een Thaise aan te smeren maar ik heb bedankt voor de eer. Zo'n lijdensweg wilde ik niet nog eens meemaken. Ik heb er veel van geleerd, de liefde kan je niet dwingen. Daar zit ik weer, alleen in mijn huisje. Jan heeft nooit meer iets van zich laten horen. En neem van mij aan, het zaakje stinkt. Hij leeft er goed van, van zijn zogenaamd gratis bemiddeling. En dat vrouwtje van hem is ook niet dom. Ze kleden eenzame mensen zonder enige wroeging uit. Trap er dus niet in!
Wat ik alleen nog wil vragen: misschien is er een lieve vrouw die dit allemaal leest en denkt: die Karel, daar zou ik het wel mee kunnen rooien. Ik ben niet in de wieg gelegd voor het vrijgezellenbestaan, daar word ik sikkeneurig van. Gewoon een vrolijke Hollandse vrouw zonder kapsones. Ik hoop dat ze contact met me op wil nemen.
vrijdag 2 oktober 2009 om 18:50
VMG panellid en pedagoog Corry reageert op Karel:
Beste Karel,
Mijn moederhart maakte een sprongetje bij het lezen van jouw verhaal. Wat een eerbare man, met een goede inborst. Natuurlijk is het een van de mooiste taken van de vrouw om zorg te dragen voor haar man en kinderen, maar het is met groote vreugd dat ik leesch dat ook jij als vader inziet dat een moeder bij haar kroost hoort en je lieve vrouw Kim-Li geheel belangeloos hebt laten gaan.
Diamanten als jij zijn het fundament van onze maatschappij!
Ik heb er dan ook het volste vertrouwen in, dat je op een dag nog een vrouw zult treffen die tot in lengte van dagen voor je zal zorgen, je pantoffeltjes klaar zal zetten en de luchtigste cake en de brooste zandtaartjes voor je zal bakken!
Vele hartelijke groeten,
Corry
Beste Karel,
Mijn moederhart maakte een sprongetje bij het lezen van jouw verhaal. Wat een eerbare man, met een goede inborst. Natuurlijk is het een van de mooiste taken van de vrouw om zorg te dragen voor haar man en kinderen, maar het is met groote vreugd dat ik leesch dat ook jij als vader inziet dat een moeder bij haar kroost hoort en je lieve vrouw Kim-Li geheel belangeloos hebt laten gaan.
Diamanten als jij zijn het fundament van onze maatschappij!
Ik heb er dan ook het volste vertrouwen in, dat je op een dag nog een vrouw zult treffen die tot in lengte van dagen voor je zal zorgen, je pantoffeltjes klaar zal zetten en de luchtigste cake en de brooste zandtaartjes voor je zal bakken!
Vele hartelijke groeten,
Corry
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 2 oktober 2009 om 23:05
Beste Karel,
als echtscheidingsconsulente moet ik hierover ook een woordje meespreken. Je hebt gelijk als je stelt dat een moeder bij haar kinderen hoort te zijn. Maar het stuit me nogal tegen de borst dat je Kim-Li dan maar terug naar Thailand stuurt. Waarom niet haar kinderen hierheen gehaald?
Omdat jij niet wist wat je met haar aan moest vangen, stuur je het arme mens maar weer de getto in, smakeloos.
Een hand van,
Annie.
als echtscheidingsconsulente moet ik hierover ook een woordje meespreken. Je hebt gelijk als je stelt dat een moeder bij haar kinderen hoort te zijn. Maar het stuit me nogal tegen de borst dat je Kim-Li dan maar terug naar Thailand stuurt. Waarom niet haar kinderen hierheen gehaald?
Omdat jij niet wist wat je met haar aan moest vangen, stuur je het arme mens maar weer de getto in, smakeloos.
Een hand van,
Annie.
zaterdag 3 oktober 2009 om 18:45
De grootste fan
Al sinds mijn jonge jaren ben ik fan van het levenslied. Urenlang luisterde ik op mijn kamertje naar radio Holland om de nieuwste levensliederen te horen. Vader Abraham bijvoorbeeld, een wereldvent. Hoe hij later een lied schreef over die kleine blauwe blaagjes, fenomenaal. Klasgenootjes vonden mij maar raar, die waren fan van de beatles. Nou, daar moest ik niets van hebben hoor. Die harde klanken en weinig genuanceerde teksten. Nee, geef mij maar het Nederlandse lied, dan versta ik tenminste waar ze over zingen. Mijn man zaliger Joop hield ook van het levenslied, maar was minder bertrokken. Ik had ons huis ingericht met souvenirs die ik kocht bij optredens. Vooral op de wc was geen onbedekt plekje meer. Deze hing vol met posters en snuisterijen. Volgens Joop was het net een uitdragerij. "Anita", zei hij dan " ik voel al die ogen op me prikken als ik mijn behoefte doe". Maar hij gunde het mij, hij zag hoe gelukkig ik erdoor werd. Ik had bekers met Frans Bauer erop, een T-shirt van Marianne Weber, een Corry Konings pop, zelfs een levensgroot kartonnen bord met de afbeelding van vader Abraham die ik op een internetveiling op de kop had getikt. Ik vond hem prachtig, hij sierde de woonkamer. Mijn man ging wel mee naar optredens. Daar maakten we een heel uitje van. Ik dofte me op en kocht knuffels en bloemen om naar de artiesten te gooien. Het gelukzalige gevoel dat ik had als ik oogcontact had gemaakt met een artiest! Als een artiest mijn knuffel van het podium raapte! Van die herinneringen kon ik weken later nog glimlachen. Toen mijn man tien jaar geleden overleed, ben ik nog vaker naar optredens gegaan. Joop wilde wel eens een weekend overslaan om te gaan klaverjassen bijvoorbeeld. Nu had ik geen reden meer om een optreden te missen. Ik zat anders ook maar alleen thuis in de weekenden. Ik had een vriendin die mij wel eens vergezelde, maar ik ging ook vaak alleen. Het voordeel van het bezoeken van optredens van Nederlandse artiesten, is dat deze een hele schare vaste trouwe fans hebben. Ik kwam dus vaak dezelfde mensen tegen en maakte dan een praatje. Zo was het ook geen probleem om alleen te gaan, ik vermaakte mij wel.
Ik heb nooit één favoriete artiest gehad, maar dat veranderde een aantal jaren geleden. Ik ging naar het dorpsfeest in Geertruidenberg. Een nog onbekende artiest maakte daar zijn entree. Eén blik en ik was verkocht. Die blonde haren die wapperden in de wind, het leken wel manen. Een zongebruinde huid alsof hij net van het strand kwam gehuppeld. Ik zag hem in gedachten al rennend uit de branding komen. Zijn kleurige gouden blouse en glimmend gepoetste schoenen. Ik was verkocht. Snel vroeg ik aan een vrouw naast mij wie deze adonis toch was. Dries Roelvink, zei ze. Dries….Ik sprak zijn naam een aantal keer hardop uit, de letters rolden als goudparels over mijn tong. Het klonk als een sprookjesnaam. Een fantasiefiguur met gouden manen die echter levensecht op dat podium stond. En zijn stemgeluid! Wauw, waarom wist ik niet eerder van zijn bestaan af? Mijn wangen begonnen te gloeien. Dries keek mijn kant op. Ik zwaaide. Hij knipoogde. Ik gooide de knuffelbeer die ik onderweg bij een tankstation had gekocht naar hem toe. Ik gooide en....ik wist dat mijn leven vanaf nu nooit meer hetzelfde zou zijn….
Wordt vervolgd..
Al sinds mijn jonge jaren ben ik fan van het levenslied. Urenlang luisterde ik op mijn kamertje naar radio Holland om de nieuwste levensliederen te horen. Vader Abraham bijvoorbeeld, een wereldvent. Hoe hij later een lied schreef over die kleine blauwe blaagjes, fenomenaal. Klasgenootjes vonden mij maar raar, die waren fan van de beatles. Nou, daar moest ik niets van hebben hoor. Die harde klanken en weinig genuanceerde teksten. Nee, geef mij maar het Nederlandse lied, dan versta ik tenminste waar ze over zingen. Mijn man zaliger Joop hield ook van het levenslied, maar was minder bertrokken. Ik had ons huis ingericht met souvenirs die ik kocht bij optredens. Vooral op de wc was geen onbedekt plekje meer. Deze hing vol met posters en snuisterijen. Volgens Joop was het net een uitdragerij. "Anita", zei hij dan " ik voel al die ogen op me prikken als ik mijn behoefte doe". Maar hij gunde het mij, hij zag hoe gelukkig ik erdoor werd. Ik had bekers met Frans Bauer erop, een T-shirt van Marianne Weber, een Corry Konings pop, zelfs een levensgroot kartonnen bord met de afbeelding van vader Abraham die ik op een internetveiling op de kop had getikt. Ik vond hem prachtig, hij sierde de woonkamer. Mijn man ging wel mee naar optredens. Daar maakten we een heel uitje van. Ik dofte me op en kocht knuffels en bloemen om naar de artiesten te gooien. Het gelukzalige gevoel dat ik had als ik oogcontact had gemaakt met een artiest! Als een artiest mijn knuffel van het podium raapte! Van die herinneringen kon ik weken later nog glimlachen. Toen mijn man tien jaar geleden overleed, ben ik nog vaker naar optredens gegaan. Joop wilde wel eens een weekend overslaan om te gaan klaverjassen bijvoorbeeld. Nu had ik geen reden meer om een optreden te missen. Ik zat anders ook maar alleen thuis in de weekenden. Ik had een vriendin die mij wel eens vergezelde, maar ik ging ook vaak alleen. Het voordeel van het bezoeken van optredens van Nederlandse artiesten, is dat deze een hele schare vaste trouwe fans hebben. Ik kwam dus vaak dezelfde mensen tegen en maakte dan een praatje. Zo was het ook geen probleem om alleen te gaan, ik vermaakte mij wel.
Ik heb nooit één favoriete artiest gehad, maar dat veranderde een aantal jaren geleden. Ik ging naar het dorpsfeest in Geertruidenberg. Een nog onbekende artiest maakte daar zijn entree. Eén blik en ik was verkocht. Die blonde haren die wapperden in de wind, het leken wel manen. Een zongebruinde huid alsof hij net van het strand kwam gehuppeld. Ik zag hem in gedachten al rennend uit de branding komen. Zijn kleurige gouden blouse en glimmend gepoetste schoenen. Ik was verkocht. Snel vroeg ik aan een vrouw naast mij wie deze adonis toch was. Dries Roelvink, zei ze. Dries….Ik sprak zijn naam een aantal keer hardop uit, de letters rolden als goudparels over mijn tong. Het klonk als een sprookjesnaam. Een fantasiefiguur met gouden manen die echter levensecht op dat podium stond. En zijn stemgeluid! Wauw, waarom wist ik niet eerder van zijn bestaan af? Mijn wangen begonnen te gloeien. Dries keek mijn kant op. Ik zwaaide. Hij knipoogde. Ik gooide de knuffelbeer die ik onderweg bij een tankstation had gekocht naar hem toe. Ik gooide en....ik wist dat mijn leven vanaf nu nooit meer hetzelfde zou zijn….
Wordt vervolgd..
zondag 4 oktober 2009 om 12:32
Beestenbende
Josje (31) vertelt over haar hond Bello.
Bello kwam in mijn leven toen ik met een vriendin een bezoekje aan het dierenasiel bracht. Het was open dag. De honden en poezen waren ontzettend lief, ik had ze allemaal wel mee naar huis willen nemen. Het was hartverscheurend, al die achtergelaten huisdieren. Hoe kunnen mensen dat toch doen...
Opeens zag ik Bello, een vuilnisbakje van een onbestemde grijze kleur. Mooi kon je hem niet noemen, maar hij had iets. Hij zat alleen in een hok, weggekropen in een hoekje, maar toen hij mij zag, drong hij zich tegen de tralies om mijn hand te likken. De vrijwilligster van het asiel was stomverbaasd, Bello deed dat nooit! Op slag was ik verliefd. Ik herkende mezelf in hem, schuw en verlegen en toch zo aanhankelijk. Hij wilde zo graag liefde!
Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden. Die uitspraak is me op het lijf geschreven. Mensen kunnen je bedriegen en in de steek laten, dieren niet. Zodra ik thuiskom rent Bello blaffend naar me toe om me enthousiast te begroeten. Het is zo fijn zo hartelijk verwelkomd te worden! Bello is er altijd voor mij. Ik kan alles tegen hem zeggen. Mijn stemmingen voelt hij precies aan. Wanneer ik verdrietig ben komt hij tegen me aan zitten. En als hij weer eens met mijn schoen aan de haal gaat, lig ik dubbel van het lachen!
Mijn lieve Bello is ook nog eens een ware held. Ik had een pannetje melk op het vuur gezet, maar was het straal vergeten omdat ik televisie aan het kijken was. Bello liep paniekerig door de kamer en begon steeds harder te janken. Daardoor herinnerde ik me het pannetje en kon ik het op tijd van het vuur halen. De steelpan was voorgoed bedorven en de aangebrande melk stonk een uur in de wind, maar ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als Bello me niet had gewaarschuwd. Ik vertrouw liever op vier poten en een staart, dan op een uitgestoken hand.
Sommige mensen houden er niet van als ik Bello meebreng. Ze hebben geen zin om een keertje extra te stofzuigen. Zulke mensen schrap ik uit mijn vriendenkring. Als mijn hond niet welkom is, dan hoef ik ook niet meer. Het is waar dat hij soms aan je meubels begint te knauwen, dat kan inderdaad vervelend zijn. Ik vraag me dan wel af: is een beschadigde bank nou belangrijker dan een levend wezen? En Bello kan er niks aan doen, waarschijnlijk heeft hij bij zijn vorige baas een trauma opgelopen en is zijn gedrag daardoor een tikje verstoord geraakt. Uiteindelijk is Bello alleen maar goedheid.
Hij mag zelfs bij me in bed, ik vind het heerlijk, dat warme lijf aan mijn voeteneind, vooral in de winter. Bello is dol op wandelen in het bos, dat doen we dan ook vaak saampjes. Zonder Bello zou ik niet zo van het leven genieten. Ik moet er dan ook niet aan denken dat hij ooit ziek wordt, of dat hem wat overkomt. Bello is mijn beste vriend.
Wil jij ook iets kwijt over de bijzonderde band met je huisdier? Stuur je verhaal dan naar Viva's Mijn Geheim Beestenbende.
Josje (31) vertelt over haar hond Bello.
Bello kwam in mijn leven toen ik met een vriendin een bezoekje aan het dierenasiel bracht. Het was open dag. De honden en poezen waren ontzettend lief, ik had ze allemaal wel mee naar huis willen nemen. Het was hartverscheurend, al die achtergelaten huisdieren. Hoe kunnen mensen dat toch doen...
Opeens zag ik Bello, een vuilnisbakje van een onbestemde grijze kleur. Mooi kon je hem niet noemen, maar hij had iets. Hij zat alleen in een hok, weggekropen in een hoekje, maar toen hij mij zag, drong hij zich tegen de tralies om mijn hand te likken. De vrijwilligster van het asiel was stomverbaasd, Bello deed dat nooit! Op slag was ik verliefd. Ik herkende mezelf in hem, schuw en verlegen en toch zo aanhankelijk. Hij wilde zo graag liefde!
Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden. Die uitspraak is me op het lijf geschreven. Mensen kunnen je bedriegen en in de steek laten, dieren niet. Zodra ik thuiskom rent Bello blaffend naar me toe om me enthousiast te begroeten. Het is zo fijn zo hartelijk verwelkomd te worden! Bello is er altijd voor mij. Ik kan alles tegen hem zeggen. Mijn stemmingen voelt hij precies aan. Wanneer ik verdrietig ben komt hij tegen me aan zitten. En als hij weer eens met mijn schoen aan de haal gaat, lig ik dubbel van het lachen!
Mijn lieve Bello is ook nog eens een ware held. Ik had een pannetje melk op het vuur gezet, maar was het straal vergeten omdat ik televisie aan het kijken was. Bello liep paniekerig door de kamer en begon steeds harder te janken. Daardoor herinnerde ik me het pannetje en kon ik het op tijd van het vuur halen. De steelpan was voorgoed bedorven en de aangebrande melk stonk een uur in de wind, maar ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als Bello me niet had gewaarschuwd. Ik vertrouw liever op vier poten en een staart, dan op een uitgestoken hand.
Sommige mensen houden er niet van als ik Bello meebreng. Ze hebben geen zin om een keertje extra te stofzuigen. Zulke mensen schrap ik uit mijn vriendenkring. Als mijn hond niet welkom is, dan hoef ik ook niet meer. Het is waar dat hij soms aan je meubels begint te knauwen, dat kan inderdaad vervelend zijn. Ik vraag me dan wel af: is een beschadigde bank nou belangrijker dan een levend wezen? En Bello kan er niks aan doen, waarschijnlijk heeft hij bij zijn vorige baas een trauma opgelopen en is zijn gedrag daardoor een tikje verstoord geraakt. Uiteindelijk is Bello alleen maar goedheid.
Hij mag zelfs bij me in bed, ik vind het heerlijk, dat warme lijf aan mijn voeteneind, vooral in de winter. Bello is dol op wandelen in het bos, dat doen we dan ook vaak saampjes. Zonder Bello zou ik niet zo van het leven genieten. Ik moet er dan ook niet aan denken dat hij ooit ziek wordt, of dat hem wat overkomt. Bello is mijn beste vriend.
Wil jij ook iets kwijt over de bijzonderde band met je huisdier? Stuur je verhaal dan naar Viva's Mijn Geheim Beestenbende.
zondag 4 oktober 2009 om 13:05
Ik ben razend benieuwd naar de verdere avonturen van Jan-Kees, als ik moet aangeven wat ik grappig vond aan de eerste twee delen, kan ik wel bezig blijven!
Verder wil ik graag weten hoe Verliefd, Verloofd, Verlaten verder gaat, of Mijn Vreemde Dochter, hoe het Suzanne vergaat in de wondere wereld van de horeca, of de grootste fan van Dries Roelvink hem nog persoonlijk te spreken krijgt, of Sjaan nog wel eens aan een sparerib knabbelt, hoe de krasloten een huwelijk ontwrichten... De schrijvers weten ons wel in spanning te houden!
Verder wil ik graag weten hoe Verliefd, Verloofd, Verlaten verder gaat, of Mijn Vreemde Dochter, hoe het Suzanne vergaat in de wondere wereld van de horeca, of de grootste fan van Dries Roelvink hem nog persoonlijk te spreken krijgt, of Sjaan nog wel eens aan een sparerib knabbelt, hoe de krasloten een huwelijk ontwrichten... De schrijvers weten ons wel in spanning te houden!
zondag 4 oktober 2009 om 13:18
quote:Wibrakrant schreef op 04 oktober 2009 @ 13:05:
Ik ben razend benieuwd naar de verdere avonturen van Jan-Kees, als ik moet aangeven wat ik grappig vond aan de eerste twee delen, kan ik wel bezig blijven!
Dank, dank. Was deel 3 niet grappig of heb je die gemist?
De rest volgt, maar ik houd de spanning nog even vast.
Ik ben razend benieuwd naar de verdere avonturen van Jan-Kees, als ik moet aangeven wat ik grappig vond aan de eerste twee delen, kan ik wel bezig blijven!
Dank, dank. Was deel 3 niet grappig of heb je die gemist?
De rest volgt, maar ik houd de spanning nog even vast.
zondag 4 oktober 2009 om 13:34
Jan-Kees haalt herinneringen op aan zijn oude vriend Hendrik, die hij uit het oog verloor en na jaren weer tegen het lijf liep. Op veler verzoek volgt nu versneld:
"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie" (deel 4)
"We werden ouder en om ons heen raakte iedereen aan de vrouw. Ik kreeg vaste verkering met Ria, en na een mooie verkeringstijd er kwam het moment dat ik mijn wilde haren verloor en Ria vroeg of ze mijn vrouw wilde worden. Daar had Ria wel oren naar, en haar vader vond het ook best, dus zo raakten we verloofd. Hendrik was helemaal in de gloria, dat moet ik hem toch nageven, hij sloeg me op de schouder en schudde me wild de hand toen hij het hoorde, zo blij was hij voor zijn beste makker. En ik zei “Hendrik, voor jou wordt het ook eens tijd. Wanneer maak jij eens een keuze uit al die leuke meiden? Je kunt niet eeuwig blijven flierefluiten,” maar Hendrik lachte dan maar wat, en zei “Jan-Kees, ik blijf voorlopig liever een vrij man,” en dat wou er bij mij niet in, want ik was erg in mijn nopjes dat ik met Ria zou gaan trouwen, en ik gunde mijn makker natuurlijk ook dat geluk. Maar elke keer dat ik erover begon lachte Hendrik maar wat, en begon gauw over iets anders. Uiteindelijk zei Hendrik een keer, ik denk om er maar van af te wezen, “Vooruit dan Jan-Kees, niet om het één of ander, maar er is iemand, en die hou ik liever nog even voor mijzelf,” dus ik dacht dat hij zijn schatje voor me achterhield, uit angst dat ik er met haar vandoor zou gaan, en ik zei “Jongen, maak je geen zorgen, ik heb Ria toch, dat zou ik nooit doen”, maar ik kon hem niet op andere gedachten brengen. Achteraf snap ik wel waarom natuurlijk. Maar ik had op dat moment geen flauw benul. Ik dacht óf ze is zo mooi dat Hendrik bang is dat ik direct voor haar val, óf ze is zo lelijk als de nacht en Hendrik schaamt zich dood om haar aan mij voor te stellen. En omdat ik dacht dat mijn beste vriend me wel zou vertrouwen, en Ria er destijds ook wel mocht wezen, ging ik toen van het laatste uit. Dus ik zei nog tegen Hendrik: “Jongen, dat geeft toch helemaal niets? Wat heb je er aan als ze wel mooi zijn, maar niet kunnen koken? En oud worden ze allemaal, dan blijft er toch weinig van over.” Ja toch, of niet dan? Daar doe je verder niets aan. Maar Hendrik zweeg in alle talen."
--- Wordt vervolgd ----
"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie" (deel 4)
"We werden ouder en om ons heen raakte iedereen aan de vrouw. Ik kreeg vaste verkering met Ria, en na een mooie verkeringstijd er kwam het moment dat ik mijn wilde haren verloor en Ria vroeg of ze mijn vrouw wilde worden. Daar had Ria wel oren naar, en haar vader vond het ook best, dus zo raakten we verloofd. Hendrik was helemaal in de gloria, dat moet ik hem toch nageven, hij sloeg me op de schouder en schudde me wild de hand toen hij het hoorde, zo blij was hij voor zijn beste makker. En ik zei “Hendrik, voor jou wordt het ook eens tijd. Wanneer maak jij eens een keuze uit al die leuke meiden? Je kunt niet eeuwig blijven flierefluiten,” maar Hendrik lachte dan maar wat, en zei “Jan-Kees, ik blijf voorlopig liever een vrij man,” en dat wou er bij mij niet in, want ik was erg in mijn nopjes dat ik met Ria zou gaan trouwen, en ik gunde mijn makker natuurlijk ook dat geluk. Maar elke keer dat ik erover begon lachte Hendrik maar wat, en begon gauw over iets anders. Uiteindelijk zei Hendrik een keer, ik denk om er maar van af te wezen, “Vooruit dan Jan-Kees, niet om het één of ander, maar er is iemand, en die hou ik liever nog even voor mijzelf,” dus ik dacht dat hij zijn schatje voor me achterhield, uit angst dat ik er met haar vandoor zou gaan, en ik zei “Jongen, maak je geen zorgen, ik heb Ria toch, dat zou ik nooit doen”, maar ik kon hem niet op andere gedachten brengen. Achteraf snap ik wel waarom natuurlijk. Maar ik had op dat moment geen flauw benul. Ik dacht óf ze is zo mooi dat Hendrik bang is dat ik direct voor haar val, óf ze is zo lelijk als de nacht en Hendrik schaamt zich dood om haar aan mij voor te stellen. En omdat ik dacht dat mijn beste vriend me wel zou vertrouwen, en Ria er destijds ook wel mocht wezen, ging ik toen van het laatste uit. Dus ik zei nog tegen Hendrik: “Jongen, dat geeft toch helemaal niets? Wat heb je er aan als ze wel mooi zijn, maar niet kunnen koken? En oud worden ze allemaal, dan blijft er toch weinig van over.” Ja toch, of niet dan? Daar doe je verder niets aan. Maar Hendrik zweeg in alle talen."
--- Wordt vervolgd ----
zondag 4 oktober 2009 om 14:01
Ingezonden brief:
Het verhaal van Karel over zijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles
Met interesse en stijgende spanning las ik het verhaal van Karel en zijn zoektocht naar een lieve vrouw. Karel toch, riep ik menigmaal zo hard, dat ik mijn enige huisgenoot Poekie de stuipen op het lijf joeg. Karel toch, dacht ik, doe het toch niet! Zo'n Thaise mag er dan mooi uitzien en lief zijn bovendien, maar schijn bedriegt! Ik heb vaak gehoord dat de dingen in Thailand niet zijn zoals ze lijken, en dat die vrouwtjes toch vaak, hoe zal ik het netjes zeggen, bij nadere inspectie tussen de lakens mannelijker blijken te zijn dan men op het eerste gezicht kon vermoeden.
Ook als na het aanbreken van dit moment alles nog koek en ei lijkt te zijn, kan men op latere momenten voor onaangename verrassingen komen te staan. De huishoudportemonnee blijkt regelmatig reeds in de eerste week van de maand al leeg, de bankrekening bereikt sneller dan voorheen zijn absolute dieptepunt maar ach, de man vermoed niets: want een huishouden van twee betekent toch een mond extra om te voeden, en natuurlijk wil hij zijn lieve vrouw in de gelegenheid stellen om haar oude vader en moeder te spreken, die alleen achtergebleven in dat verre land.
Maar oh, de goede man komt bedrogen uit als na enkele maanden de vogel gevlogen blijkt! Het huis is leeg, de bankrekening geplunderd en de Thaise schone, die zo'n lief en schatig en onschuldig vrouwtje leek te zijn, is met de buit gevlucht naar haar vaderland. Wat een schande, schaamt zo'n meisje zich niet om niet tevreden te zijn met wat ze heeft? Zonneschijn en witte stranden, een bloeiende toeristenindustrie, maar het is niet genoeg. En de arme, onschuldige Westerling, slechts op zoek naar een beetje warmte, wordt hiervan de dupe.
Dit alles schoot door mijn hoofd bij het lezen van Karels relaas. De voortekenen waren niet best en ik vreesde het ergste voor de beste man. Maar toen ik, mijn nagels volledig afgekloven en mijn lippen stukgebeten van de spanning, bij de ontknoping was aanbeland, drong het tot mij door dat ík degene was die zich moest schamen. Die arme Kim had in het geheel geen kwaad in de zin, ook zij had een beetje warmte en liefde gezocht én gevonden bij die beste Karel. Zij schonk hem de liefde die ze had, en ze had zo veel liefde te geven, maar werd verscheurd tussen 2 werelden. Wat een pijn moet het haar hebben gedaan toen zij, na Karels aanzet, de keuze maakte die haar moederhart wel moest maken, en die arme man moest achterlaten. Wat een moed heeft Karel getoond, met het vellen van dit Salomonsoordeel.
En ik, ik verdacht Kim van oplichting, en Karel van de grootste naïviteit. Hoe naïef was ikzelf, om zo snel over anderen te oordelen?
Ja, het verhaal van Karel over zijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles. En ik ben hier dankbaar voor.
Vele lieve groeten, Mariska.
Het verhaal van Karel over zijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles
Met interesse en stijgende spanning las ik het verhaal van Karel en zijn zoektocht naar een lieve vrouw. Karel toch, riep ik menigmaal zo hard, dat ik mijn enige huisgenoot Poekie de stuipen op het lijf joeg. Karel toch, dacht ik, doe het toch niet! Zo'n Thaise mag er dan mooi uitzien en lief zijn bovendien, maar schijn bedriegt! Ik heb vaak gehoord dat de dingen in Thailand niet zijn zoals ze lijken, en dat die vrouwtjes toch vaak, hoe zal ik het netjes zeggen, bij nadere inspectie tussen de lakens mannelijker blijken te zijn dan men op het eerste gezicht kon vermoeden.
Ook als na het aanbreken van dit moment alles nog koek en ei lijkt te zijn, kan men op latere momenten voor onaangename verrassingen komen te staan. De huishoudportemonnee blijkt regelmatig reeds in de eerste week van de maand al leeg, de bankrekening bereikt sneller dan voorheen zijn absolute dieptepunt maar ach, de man vermoed niets: want een huishouden van twee betekent toch een mond extra om te voeden, en natuurlijk wil hij zijn lieve vrouw in de gelegenheid stellen om haar oude vader en moeder te spreken, die alleen achtergebleven in dat verre land.
Maar oh, de goede man komt bedrogen uit als na enkele maanden de vogel gevlogen blijkt! Het huis is leeg, de bankrekening geplunderd en de Thaise schone, die zo'n lief en schatig en onschuldig vrouwtje leek te zijn, is met de buit gevlucht naar haar vaderland. Wat een schande, schaamt zo'n meisje zich niet om niet tevreden te zijn met wat ze heeft? Zonneschijn en witte stranden, een bloeiende toeristenindustrie, maar het is niet genoeg. En de arme, onschuldige Westerling, slechts op zoek naar een beetje warmte, wordt hiervan de dupe.
Dit alles schoot door mijn hoofd bij het lezen van Karels relaas. De voortekenen waren niet best en ik vreesde het ergste voor de beste man. Maar toen ik, mijn nagels volledig afgekloven en mijn lippen stukgebeten van de spanning, bij de ontknoping was aanbeland, drong het tot mij door dat ík degene was die zich moest schamen. Die arme Kim had in het geheel geen kwaad in de zin, ook zij had een beetje warmte en liefde gezocht én gevonden bij die beste Karel. Zij schonk hem de liefde die ze had, en ze had zo veel liefde te geven, maar werd verscheurd tussen 2 werelden. Wat een pijn moet het haar hebben gedaan toen zij, na Karels aanzet, de keuze maakte die haar moederhart wel moest maken, en die arme man moest achterlaten. Wat een moed heeft Karel getoond, met het vellen van dit Salomonsoordeel.
En ik, ik verdacht Kim van oplichting, en Karel van de grootste naïviteit. Hoe naïef was ikzelf, om zo snel over anderen te oordelen?
Ja, het verhaal van Karel over zijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles. En ik ben hier dankbaar voor.
Vele lieve groeten, Mariska.
zondag 4 oktober 2009 om 16:24
Ik wil alleen maar een beetje begrip...
Babette leidt aan groetfobie
Als kind wist ik al dat ik anders was dan anderen. Waar mijn vriendjes elkaar vrolijk gedag zeiden, bleef ik alleen op het schoolplein staan, niet in staat mee te doen. Eigenlijk heb ik het altijd gehad. Als mijn moeder aan mijn bed stond om me goedemorgen te wensen, brak het zweet me uit, ik zag sterretjes en voelde het bed onder me vandaan vallen. Mijn ouders zijn van het type niet zeuren en dachten dat het wel over zou gaan door mijn gedrag te negeren.
Niets bleek minder waar. Het werd steeds erger. Op de Mavo was het normaal om je vriendinnen drie zoenen op de wang te geven, dat was onmogelijk voor mij. Daarom stond ik altijd in mijn eentje en was ik het doelwit voor flauwe grappen en pesterijen. Ik at nauwelijks en werd een schim van mezelf. Zelfs mijn vader bleef er niet onbewogen onder. Babette, je hebt hulp nodig, dit kan zo niet langer.
We gingen samen naar de huisarts. Nu weet ik pas dat de dokter totaal niet op de hoogte was van mijn aandoening. Hij kon een glimlach niet onderdrukken, maar verwees me door naar een psycholoog. Dat heeft me veel pijn gedaan, ik was toch niet gek?
Het was de psycholoog die me vertelde dat ik groetfobie had. Een psychatrische afwijking waarbij het groeten en gegroet worden heftige angstgevoelens uitlokt. Groetfobie is niet bekend bij het grote publiek. Er rust een zwaar taboe op. Samen met de psycholoog werd er een behandelplan opgesteld. Mij werd aangeraden de school af te maken en daarna rust te nemen voor mijn herstel.
Met veel hangen en wurgen wist ik mijn diploma in de wacht te slepen. Om wat om handen te hebben richtte ik de patiëntenvereniging Goedemorgen Geeft Vele Zorgen op. De reacties stroomden binnen. Ik was niet de enige! Een oom die arts is zocht uit wat er bekend was over de stoornis. In de Verenigde Staten is onderzoek gedaan. Er wordt hard gewerkt aan een medicijn dat de symptomen zou kunnen verminderen. Een ondersteuning bij het lastige proces om beter te worden.
Wanneer iemand lomp en onnadenkend reageerde op mijn vraag om me niet te groeten en niet boos te zijn als ik op mijn beurt geen hallo zei, heb ik weleens gedacht: ik zou willen dat je je een uurtje zo zou voelen als ik. Soms wenste ik iemand bijna zelf een groetfobie toe. Bijna, want dit gun je je ergste vijand niet.
De patiëntenvereniging was een grote steun. We bedachten ludieke acties, zoals de t-shirts met het opschrift Niet iedereen wil een Goedendag. Of we deelden speelgoedtrompetten uit: Groeter, ik word helemaal toeter! Op deze manier proberen we de groetfobie wat meer onder de aandacht te brengen en op een relativerende manier wat begrip te kweken. Je bent namelijk niet alleen je groetfobie, je bent ook nog gewoon een mens.
Dat is het idee achter dit verhaal voor Viva's Mijn Geheim. Ik wil de mensen aan het denken zetten. Soms is het zo eenvoudig, als je weet dat iemand een paniekaanval krijgt van je groet, dan houd je toch gewoon je mond? Een vriendelijk knikje volstaat, en is voor de lijder aan groetfobie behapbaar. Die moet even aan de buikademhaling denken, maar verder is er niets aan de hand. Een kleine aanpassing voor zo'n mooi resultaat.
Met mij gaat het redelijk, ik merkte laatst bij mezelf dat ik rustig bleef toen me in de lift een doeidoei werd toegeroepen, ik wist er zelfs een: jij ook zo uit te persen. Dat had ik jaren geleden nooit durven dromen! Er is dus verbetering mogelijk.
Verder hoop ik mensen die in alle eenzaamheid strijden tegen deze slopende ziekte een hart onder de riem te steken. Zorg in elk geval dat je deskundige hulp krijgt, je kunt dit niet alleen. Er is een brochure beschikbaar met informatie voor jou en je omgeving, daarnaast is er een speciale map voor je huisarts. De patiëntenvereniging Goedemorgen Geeft Vele Zorgen is er ook voor jou!
Wat is groetfobie?
Groetfobie wordt ook wel avéfobia genoemd. Wie aan groetfobie lijdt, heeft last van paniekaanvallen bij het groeten en gegroet worden. De feiten op een rij:
*Gegroet worden roept heftige gevoelens van angst op
*Bij het zelf groeten treden verslikkingsverschijnselen op
*Situaties waarin het noodzakelijk is dat er wordt gegroet leiden tot vermijdingsgedrag
*Geschreven of gelezen groeten roepen angstgevoelens op die beheersbaar blijven, hier kan de patiënt sociaal wenselijk op reageren
*Zonder behandeling nemen de klachten in hevigheid toe
*De patiënt wordt neerslachtig als het onderwerp groeten ter sprake komt
*Patiënten lopen vast in hun sociaal en maatschappelijk leven
*Kinderen van een ouder met groetfobie hebben 50% kans de aandoening te erven
*In Nederland zijn 2500 gevallen van avéfobia bekend
Babette leidt aan groetfobie
Als kind wist ik al dat ik anders was dan anderen. Waar mijn vriendjes elkaar vrolijk gedag zeiden, bleef ik alleen op het schoolplein staan, niet in staat mee te doen. Eigenlijk heb ik het altijd gehad. Als mijn moeder aan mijn bed stond om me goedemorgen te wensen, brak het zweet me uit, ik zag sterretjes en voelde het bed onder me vandaan vallen. Mijn ouders zijn van het type niet zeuren en dachten dat het wel over zou gaan door mijn gedrag te negeren.
Niets bleek minder waar. Het werd steeds erger. Op de Mavo was het normaal om je vriendinnen drie zoenen op de wang te geven, dat was onmogelijk voor mij. Daarom stond ik altijd in mijn eentje en was ik het doelwit voor flauwe grappen en pesterijen. Ik at nauwelijks en werd een schim van mezelf. Zelfs mijn vader bleef er niet onbewogen onder. Babette, je hebt hulp nodig, dit kan zo niet langer.
We gingen samen naar de huisarts. Nu weet ik pas dat de dokter totaal niet op de hoogte was van mijn aandoening. Hij kon een glimlach niet onderdrukken, maar verwees me door naar een psycholoog. Dat heeft me veel pijn gedaan, ik was toch niet gek?
Het was de psycholoog die me vertelde dat ik groetfobie had. Een psychatrische afwijking waarbij het groeten en gegroet worden heftige angstgevoelens uitlokt. Groetfobie is niet bekend bij het grote publiek. Er rust een zwaar taboe op. Samen met de psycholoog werd er een behandelplan opgesteld. Mij werd aangeraden de school af te maken en daarna rust te nemen voor mijn herstel.
Met veel hangen en wurgen wist ik mijn diploma in de wacht te slepen. Om wat om handen te hebben richtte ik de patiëntenvereniging Goedemorgen Geeft Vele Zorgen op. De reacties stroomden binnen. Ik was niet de enige! Een oom die arts is zocht uit wat er bekend was over de stoornis. In de Verenigde Staten is onderzoek gedaan. Er wordt hard gewerkt aan een medicijn dat de symptomen zou kunnen verminderen. Een ondersteuning bij het lastige proces om beter te worden.
Wanneer iemand lomp en onnadenkend reageerde op mijn vraag om me niet te groeten en niet boos te zijn als ik op mijn beurt geen hallo zei, heb ik weleens gedacht: ik zou willen dat je je een uurtje zo zou voelen als ik. Soms wenste ik iemand bijna zelf een groetfobie toe. Bijna, want dit gun je je ergste vijand niet.
De patiëntenvereniging was een grote steun. We bedachten ludieke acties, zoals de t-shirts met het opschrift Niet iedereen wil een Goedendag. Of we deelden speelgoedtrompetten uit: Groeter, ik word helemaal toeter! Op deze manier proberen we de groetfobie wat meer onder de aandacht te brengen en op een relativerende manier wat begrip te kweken. Je bent namelijk niet alleen je groetfobie, je bent ook nog gewoon een mens.
Dat is het idee achter dit verhaal voor Viva's Mijn Geheim. Ik wil de mensen aan het denken zetten. Soms is het zo eenvoudig, als je weet dat iemand een paniekaanval krijgt van je groet, dan houd je toch gewoon je mond? Een vriendelijk knikje volstaat, en is voor de lijder aan groetfobie behapbaar. Die moet even aan de buikademhaling denken, maar verder is er niets aan de hand. Een kleine aanpassing voor zo'n mooi resultaat.
Met mij gaat het redelijk, ik merkte laatst bij mezelf dat ik rustig bleef toen me in de lift een doeidoei werd toegeroepen, ik wist er zelfs een: jij ook zo uit te persen. Dat had ik jaren geleden nooit durven dromen! Er is dus verbetering mogelijk.
Verder hoop ik mensen die in alle eenzaamheid strijden tegen deze slopende ziekte een hart onder de riem te steken. Zorg in elk geval dat je deskundige hulp krijgt, je kunt dit niet alleen. Er is een brochure beschikbaar met informatie voor jou en je omgeving, daarnaast is er een speciale map voor je huisarts. De patiëntenvereniging Goedemorgen Geeft Vele Zorgen is er ook voor jou!
Wat is groetfobie?
Groetfobie wordt ook wel avéfobia genoemd. Wie aan groetfobie lijdt, heeft last van paniekaanvallen bij het groeten en gegroet worden. De feiten op een rij:
*Gegroet worden roept heftige gevoelens van angst op
*Bij het zelf groeten treden verslikkingsverschijnselen op
*Situaties waarin het noodzakelijk is dat er wordt gegroet leiden tot vermijdingsgedrag
*Geschreven of gelezen groeten roepen angstgevoelens op die beheersbaar blijven, hier kan de patiënt sociaal wenselijk op reageren
*Zonder behandeling nemen de klachten in hevigheid toe
*De patiënt wordt neerslachtig als het onderwerp groeten ter sprake komt
*Patiënten lopen vast in hun sociaal en maatschappelijk leven
*Kinderen van een ouder met groetfobie hebben 50% kans de aandoening te erven
*In Nederland zijn 2500 gevallen van avéfobia bekend
zondag 4 oktober 2009 om 17:45
Dit lied is mijn favoriet!
Janneke vertelt over haar favoriete lied:
Henk en ik ontmoetten elkaar in 2005 in de discotheek. Ik stond met mijn vriendin José te swingen op de dansvloer toen ik hem zag staan en ik wist het direct: dit is de man met wie ik ga trouwen en kinderen krijgen! José moedigde me aan om op hem af te stappen, maar dat had nog heel wat voeten in aarde! Normaal ben ik een heel spontane meid, maar op dat moment sla je natuurlijk helemaal dicht. Pas na 2 zoete witte wijn durfde ik het aan. Ik vroeg of hij hier vaker kwam en of hij met me wilde dansen. En dat wilde hij wel! De hele avond dansten we samen, daarna bracht hij me als een echte heer naar huis, en kuste me, ook al als een echte heer, op mijn wang.
Het duurde niet lang en het was dik aan, en tot op de dag van vandaag gaat dat fantastisch. We lijken in zoveel opzichten op elkaar! Zo zijn we allebei gek met dieren, houden we beiden van Chinees eten en Spanje is al jaren ons favoriete vakantieland. Maar onze allergrootste passie is muziek. We zijn allebei gek van de Toppers, Marco Borsato, de Drie J's, Jan Smit en van Nick en Simon.
Drie jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt. De muziek van onze favoriete artiesten speelde natuurlijk een grote rol op het feest! We hoopten dat onze grootste wens snel in vervulling zou raken: een kleine. Dat zou echt de kroon op onze relatie betekenen. Maar maand, maand uit was het weer een teleurstelling. Het wilde maar niet lukken. Net toen we de wanhoop nabij waren en op het punt stonden de medische mallemolen in te stappen, gebeurde het: ik was zwanger! Ik barstte in tranen uit van geluk en zelfs Henk hield het niet droog.
Helaas wachtte mij een moeizame zwangerschap. Ik was erg misselijk, belandde in het ziekenhuis met een hoge bloeddruk en keeg ook nog eens te kampen met bekkeninstabiliteit. Maar in juni 2009 was het eindelijk zover: onze kleine prinses werd geboren. We hebben haar Rosanne genoemd, naar ons favoriete liedje van Nick en Simon. En sindsdien heeft dit lied voor ons natuurlijk een héél speciale betekenis! Elke keer dat we er naar luisteren, huilen we van ontroering...
Rosanne - Nick en Simon
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Als ik dacht dat ik je had dan had jij je weer bedacht
Onvoorspelbaar en zo onverwacht
Ik keek maar toe hoe jij mij in verwarring bracht
Ik wil zekerheid dat ik bij jou ben vannacht
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Jij kan je rust niet vinden jou geest is veel te vrij
Jij bent morgen weer anders dan vandaag
Jij wilt je nog niet binden maar dat hoeft ook niet van mij
Ik wil gewoon die zoen het is al dat ik vraag
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jou liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Weet wel dat ik hier op je wachten zal
Tot je eindelijk je rust vindt bij mij
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Heb jij ook een favoriet lied en wil je daarover vertellen? Stuur je verhaal naar Viva's Mijn Geheim.
Janneke vertelt over haar favoriete lied:
Henk en ik ontmoetten elkaar in 2005 in de discotheek. Ik stond met mijn vriendin José te swingen op de dansvloer toen ik hem zag staan en ik wist het direct: dit is de man met wie ik ga trouwen en kinderen krijgen! José moedigde me aan om op hem af te stappen, maar dat had nog heel wat voeten in aarde! Normaal ben ik een heel spontane meid, maar op dat moment sla je natuurlijk helemaal dicht. Pas na 2 zoete witte wijn durfde ik het aan. Ik vroeg of hij hier vaker kwam en of hij met me wilde dansen. En dat wilde hij wel! De hele avond dansten we samen, daarna bracht hij me als een echte heer naar huis, en kuste me, ook al als een echte heer, op mijn wang.
Het duurde niet lang en het was dik aan, en tot op de dag van vandaag gaat dat fantastisch. We lijken in zoveel opzichten op elkaar! Zo zijn we allebei gek met dieren, houden we beiden van Chinees eten en Spanje is al jaren ons favoriete vakantieland. Maar onze allergrootste passie is muziek. We zijn allebei gek van de Toppers, Marco Borsato, de Drie J's, Jan Smit en van Nick en Simon.
Drie jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt. De muziek van onze favoriete artiesten speelde natuurlijk een grote rol op het feest! We hoopten dat onze grootste wens snel in vervulling zou raken: een kleine. Dat zou echt de kroon op onze relatie betekenen. Maar maand, maand uit was het weer een teleurstelling. Het wilde maar niet lukken. Net toen we de wanhoop nabij waren en op het punt stonden de medische mallemolen in te stappen, gebeurde het: ik was zwanger! Ik barstte in tranen uit van geluk en zelfs Henk hield het niet droog.
Helaas wachtte mij een moeizame zwangerschap. Ik was erg misselijk, belandde in het ziekenhuis met een hoge bloeddruk en keeg ook nog eens te kampen met bekkeninstabiliteit. Maar in juni 2009 was het eindelijk zover: onze kleine prinses werd geboren. We hebben haar Rosanne genoemd, naar ons favoriete liedje van Nick en Simon. En sindsdien heeft dit lied voor ons natuurlijk een héél speciale betekenis! Elke keer dat we er naar luisteren, huilen we van ontroering...
Rosanne - Nick en Simon
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Als ik dacht dat ik je had dan had jij je weer bedacht
Onvoorspelbaar en zo onverwacht
Ik keek maar toe hoe jij mij in verwarring bracht
Ik wil zekerheid dat ik bij jou ben vannacht
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Jij kan je rust niet vinden jou geest is veel te vrij
Jij bent morgen weer anders dan vandaag
Jij wilt je nog niet binden maar dat hoeft ook niet van mij
Ik wil gewoon die zoen het is al dat ik vraag
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jou liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Weet wel dat ik hier op je wachten zal
Tot je eindelijk je rust vindt bij mij
Oh oh oh
Rosanne ik weet dat er heel veel mannen zijn
Elke keer weer een ander en mij doet 't pijn
Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Wil ik liever liever liever liever voor altijd
Heb jij ook een favoriet lied en wil je daarover vertellen? Stuur je verhaal naar Viva's Mijn Geheim.
maandag 5 oktober 2009 om 12:15
quote:okapi85 schreef op 05 oktober 2009 @ 09:32:
Ik geniet van jullie verhalen! Blijf vooral schrijven.
Helaas zelf niet zo'n creatief brein, maar ik lees mee met plezier.
Ha Okapi, ik dacht, hoe kan dat nou, heb ik hier gepost?
Maar ik ben wat ouder dan jij haha, als 85 tenminste op je geboortedaum slaat. Overigens heb ik deze nick al zeker 5 jaar maar ik schrijf niet meer zo vaak als vroeger.
Okee, terug naar het onderwerp.
Ik geniet van jullie verhalen! Blijf vooral schrijven.
Helaas zelf niet zo'n creatief brein, maar ik lees mee met plezier.
Ha Okapi, ik dacht, hoe kan dat nou, heb ik hier gepost?
Maar ik ben wat ouder dan jij haha, als 85 tenminste op je geboortedaum slaat. Overigens heb ik deze nick al zeker 5 jaar maar ik schrijf niet meer zo vaak als vroeger.
Okee, terug naar het onderwerp.
maandag 5 oktober 2009 om 22:13
Maatschappij: Bussie komp zo
Koos van Loos, 51 jaar werkt al 30 jaar op de buurtbus in Ederveen - Overberg een kleine gemeente wat hoort bij de Utrechtse heuvelrug. Dat deed hij met veel plezier en kende dan ook alle dorpsgenoten bij doop en roepnaam en bracht ze van E naar O.
Ik ben opgegroeid met de buurbus, deze rijdt al gereraties lang in de familie. Ik leerde niet eerst lopen maar schakelen zegt Koos trots. Toen mijn oude heer ging hemelen was het dan ook vanzelfsprekend dat ik de buurtbus onder mijn hoede nam verteld hij dromerig en met vochtige ogen vol emotie.
Mijn vrouw Klara zegt altijd elke ochtend tegen mij" Doe je voorzichtig lief, rij voorzichtig langs de polders en pas op voor overstekende koeien. Ze maakt zich altijd zo'n zorgen om dit risicovolle beroep. Ze is altijd blij als ik s'avonds weer ongedeerd achter een bort snert zit.
Op 15 augustus jl. Toen ik mijn laatste ronde deed en de pastoor oppike bij de kerk, Jan en Greet van het land, Mien en Truus bij buurthuis t' Hooi, Kees bij het slachthuis, Huub bij de garage, Keke bij de kippenslachterij, Albert en Henk bij de varkensfokkerij, Ome Piet bij Cafe t 'Gat. reed ik al denkend aan het warme avondmaal wat thuis op mij zat te wachten toen ineens uit het niets een grote knal! De bus slingerde gevaarlijk heen en weer, iedereen schreeuwde en was in paniek. Ik probeerde zo goed als het ging het stuur onder controle te krijgen. Goede grutjes wat zullen we nou krijgen dacht ik! Wel heb je ooit!
Een lekke band.
Koos van Loos, 51 jaar werkt al 30 jaar op de buurtbus in Ederveen - Overberg een kleine gemeente wat hoort bij de Utrechtse heuvelrug. Dat deed hij met veel plezier en kende dan ook alle dorpsgenoten bij doop en roepnaam en bracht ze van E naar O.
Ik ben opgegroeid met de buurbus, deze rijdt al gereraties lang in de familie. Ik leerde niet eerst lopen maar schakelen zegt Koos trots. Toen mijn oude heer ging hemelen was het dan ook vanzelfsprekend dat ik de buurtbus onder mijn hoede nam verteld hij dromerig en met vochtige ogen vol emotie.
Mijn vrouw Klara zegt altijd elke ochtend tegen mij" Doe je voorzichtig lief, rij voorzichtig langs de polders en pas op voor overstekende koeien. Ze maakt zich altijd zo'n zorgen om dit risicovolle beroep. Ze is altijd blij als ik s'avonds weer ongedeerd achter een bort snert zit.
Op 15 augustus jl. Toen ik mijn laatste ronde deed en de pastoor oppike bij de kerk, Jan en Greet van het land, Mien en Truus bij buurthuis t' Hooi, Kees bij het slachthuis, Huub bij de garage, Keke bij de kippenslachterij, Albert en Henk bij de varkensfokkerij, Ome Piet bij Cafe t 'Gat. reed ik al denkend aan het warme avondmaal wat thuis op mij zat te wachten toen ineens uit het niets een grote knal! De bus slingerde gevaarlijk heen en weer, iedereen schreeuwde en was in paniek. Ik probeerde zo goed als het ging het stuur onder controle te krijgen. Goede grutjes wat zullen we nou krijgen dacht ik! Wel heb je ooit!
Een lekke band.
