Viva's Mijn Geheim

Als trouw lid van de Mijn Geheim wacht ik met spanning op het vervolg, Wibrakrant. Het lijkt net mijn verhaal....dat zoveel vrouwen dit doormaken zeg...

Mijn geheim kreeg de volgende nagezonden reactie aan de huispsycholoog Bertina



Beste Bertina,

Heel hartelijk bedankt voor de vlotte en waardevolle psychoanalyse die u op mij hebt losgelaten. Ik ben gaan nadenken over welk manspersoon in de kikker is gereïncarneerd, maar ben er niet helemaal uit. Er zijn zoveel mannen die mij hebben afgewezen, dat ik nog heel wat uitzoekwerk heb in het natrekken van de overlijdensberichten. Afijn, mijn kikker en ik zijn dankzij uw raad dichter tot elkaar gekomen. U had helemaal gelijk, ik zag door de hoge eisen die ik stel aan het leven, niet wat voor waardevols ik eigenlijk voor het oprapen heb. De kikker hoeft geen prins te worden, hij is goed zoals hij is. En dat ben ik ook! Vanaf nu neem ik mij voor om meer te genieten van de kleine dingen die het leven waard maken. Dat is geluk!

Wij zijn onafscheidelijk geworden. Ik ben ontzettend blij met de komst van de kikker. Wij kijken gezellig samen televisie, hij heeft een plek aan tafel en ik neem hem mee als ik boodschappen ga doen. Nogmaals, bedankt dat u mij op het juiste spoor hebt gezet. Een psycholoog zoals u, zal een waardevolle aanwinst zijn voor de Mijn Geheim.

Hier een warme groet uit Klazienaveen,

Gertje Bovenkamer

wibra...eigenlijk een heel integer verhaal.

Column: Annemieke vertelt ons regelmatig over de ups en downs in haar leven.



Opgebrand



Laatst had ik een burn-out. Je hoort en leest er zo veel over, maar je denkt niet dat het jou zal overkomen. Ik dacht ook altijd, een burn-out? Dat overkomt mij niet. Maar het is dus toch gebeurd.



Het begon ermee dat ik het best druk had op mijn werk. Jullie weten dat ik werkzaam ben als caissière bij de Vomar. Ik heb net een vast contract gekregen, en het is erg fijn om die waardering te krijgen. Maar het zorgt ook voor extra werkdruk. Je legt de lat natuurlijk toch iets hoger voor jezelf om aan de verwachtingen van je baas te voldoen. En toen begon de volgende ronde in de prijzenoorlog. Als Vomar zijnde proberen wij hierin natuurlijk ook onze slag te slaan, dus waren er enkele spectaculaire aanbiedingen bedacht. Nou, dat hebben we geweten! Het was die hele week erg druk aan de kassa. Normaal is het altijd 4 in de rij, kassa erbij, dus als er 3 mensen staan te wachten word ik al enigszins nerveus. Nu waren steeds alle kassa’s open en nog konden we de vraag amper aan. Nou, dan loop je op je tenen, dat begrijp je natuurlijk wel. Maar ach, het hoort er natuurlijk bij en het zorgt ook voor een stukje extra uitdaging in je werk.



Maar toen begonnen de geruchten over een reorganisatie. Je hoort de laatste tijd zo vaak dat er reorganisaties zijn en dat brengt natuurlijk heel veel onzekerheid met zich mee. Mijn oom Henk had laatst ook een reorganisatie, die is toen zijn baan kwijt geraakt. Bij ons was het zo dat er een nieuw filiaal werd geopend in een dorp verderop. En nou was het de bedoeling dat enkele van de ervaren krachten overgeplaatst zouden worden naar dat nieuwe filiaal, omdat hier anders alleen nieuwe mensen zouden werken. Het was dus een erg onzekere tijd wie hier mocht blijven en wie niet. Ik wilde beslist hier blijven. Dit is mijn eigen stekje en ik ben hier geboren en getogen. Ik zou het echt vreselijk vinden om in een ander dorp aan de slag te moeten. Ik bedoel, ik ken daar verder niemand! In combinatie met de werkdruk bracht dit zo veel onzekerheid en spanning met zich mee, dat ik ’s nachts niet zo goed kon slapen.



Nadat ik een paar nachtjes niet zo lekker had geslapen en naar had gedroomd, begon het me toch wel een beetje op te breken. En toen begon ik fouten te maken op mijn werk. Vreselijk, maar het gebeurde. Eerst kreeg ik het aan de stok met een vaste klant bij wie ik vergat te vragen of ze ook koopzegels wilde. Dat gebeurt mij anders nooit! Gelukkig kon ik mijn fout snel herstellen en alsnog de zegeltjes voor haar aanslaan, maar natuurlijk baalde ik als een stekker en ik werd er toch een beetje onzeker van. Maar ik ben natuurlijk niet voor één gat te vangen, dus ik dacht: “Hup Annemieke, schouders eronder!” en dat deed ik. De volgende dag was ik nog wel wat gespannen, maar verder ging alles weer zijn gangetje. Bij het tellen van de kassa werd ik toch een beetje nerveus, en toen mijn grootste angst waarheid werd, kon ik wel huilen: een kasverschil! Er ontbrak maar liefst 5 euro in de kassa! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ja, hooguit van een paar cent, daar maalt de baas niet om. Maar 5 euro! Ik voelde me zo tekort doen. Vooral toen mijn baas zei “Goh Annemieke, dat is niets voor jou!” verschoot ik van kleur. Hij zei snel: “Joh, dat overkomt iedereen wel eens, maak je er maar niet druk om, het geeft niets.” En heel even was ik een beetje gerustgesteld. Maar thuis begon ik te malen. Wat moest mijn baas nu wel niet van mij denken? Zou hij nu niet liever van me af willen? Ik heb dan wel een vast contract, maar we zaten wel midden in een reorganisatie. Ik vreesde het allerergste. En natuurlijk kon ik weer niet slapen.



De volgende dag was het zaterdag en ging ik op bezoek bij oom Rick en tante Corry. Zij zijn mijn liefste oom en tante, naast mijn ouders kan ik altijd bij ze terecht voor een kop koffie en een goed gesprek. Ik was van plan om eens goed van mijn weekend genieten en wilde me groot houden, maar de zorgen drukten als een steen op mijn maag. In mijn achterhoofd was ik me er voortdurend van bewust dat ik na 2 dagen weekend op maandag weer moest werken. Normaal zie ik daar zelfs naar uit, maar nu zag ik er als een berg tegenop. Want wat voor fouten zou ik de volgende week wel niet maken? Voor tante Corry kon ik me dan ook niet lang goed houden. Toen ze vroeg “Hoe is het met je, Annemieke” barstte ik direct in tranen uit. Met horten en stoten kwam het hele verhaal eruit: dat het al de hele week zo druk was vanwege de voordeelweken, dat die drukte nog twee weken zou aanhouden. Dat de reorganisatie zoveel spanning met zich meebracht dat ik er niet van kon slapen. En de fouten die ik had gemaakt op mijn werk. Alles kwam eruit. Tante Corry reikte me een zakdoekje aan en zei “Meisje toch. Neem je niet te veel hooi op je vork? Je moet af en toe wel een beetje om jezelf denken hoor, anders heb je straks een burn-out te pakken.”



Een burn-out… haar woorden kwamen aan als mokerslagen. Het zou toch niet zo zijn dat ik een burn-out kreeg? Ik, Annemieke, die nooit ziek is? Toen ik thuis kwam zette ik direct de computer aan om meer informatie te zoeken. Al gauw stuitte ik op een website die de symptomen duidelijk uiteenzette. En dat loog er niet om: vermoeidheid, gevoel van falen, slecht slapen, tegen dingen opzien… Dat had ik! En toen kon ik er niet langer omheen: ik had een burn-out!



De rest van het weekend stond ik in dubio wat ik nou moest doen. Volgens de website moest ik gas terugnemen en de rust in mijzelf terugvinden. Aangezien ik altijd erg ontspannen word van tuinieren, besloot ik de tuin eens goed onder handen te nemen. Dan zou ik maandag vast weer voldoende zijn opgeknapt om met frisse moed weer aan het werk te gaan. Maar hoe erg ik ook mijn best deed, het werd niets met de tuin. Ik kon het gepieker maar niet stoppen. Wat moest ik nu doen? De website was er duidelijk in dat ik er verstandig aan zou doen om me ziek te melden. Maar dat is niets voor mij! Zeker niet met de drukte van de voordeelweken. Maar toen ik de nacht van zondag op maandag weer slecht sliep besloot ik het onder ogen te zien en verantwoording voor mezelf te nemen. En schoorvoetend pakte ik de telefoon en meldde me ziek. Ik zei tegen mijn baas dat ik niet lekker in mijn vel zat en het even rustig aan wilde doen. Gelukkig begreep mijn baas het, en hij zei dat ik met de Mexicaanse griep ook niet voorzichtig genoeg kon zijn. Er viel dan ook een last van mijn schouders.



Die dag heb ik heerlijk rustig aan gedaan. Lekker lang douchen, een heerlijk ontbijt, lekkere koffie met een bonbonnetje en een goed boek. Daarna heb ik een heerlijke ouderwetse appeltaart gebakken. 's Middags kwam ik toch nog tot rust in mijn tuintje! De volgende dag heb ik een vriendin uitgenodigd, samen met haar zoontje van 2 en dat was zo gezellig! We hebben heerlijk bijgepraat en samen gelachen om haar schattige mannetje. Het was een opluchting om te merken dat ik weer van de dingen om mij heen kon genieten, dat had ik zo gemist de afgelopen week! Na deze 2 dagen kon ik er dan ook weer helemaal tegenaan, en woensdag meldde ik me weer bij de baas, helemaal bijgetankt vol frisse moed.



Dit alles is nu een week geleden en ik kan je vertellen dat het me niet in de koude kleren is gaan zitten. Een burn-out is erg heftig om mee te maken en ik wens het niemand toe. Maar alles heeft een positieve kant, zelfs een burn-out. Ik heb er namelijk veel van geleerd, zoals dat ik wat vaker aan mijzelf moet denken. Ik neem dus wat vaker iets lekkers bij de koffie en heb een heerlijke badschuim gekocht om mijzelf af en toe te kunnen verwennen. Ik besef nu nog beter dan vroeger: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd! En de reorganisatie? Gisteren werd duidelijk dat dit geen gevolgen heeft voor mij. Enkele collega’s wilden graag over naar het nieuwe filiaal, omdat het voor hun dichter bij huis is. Dit was de laatste last die van mijn schouders viel. Ik ben weer helemaal de oude Annemieke!

wahahahhahaha.....dat laatste verhaal! prachtig!

Dat kan toch niet waar zijn?

Margreet (28) verteld over een onheilspellend bericht dat ze las in de Telegraaf.

Vervolg

Ik ging op mijn werkplek zitten, startte de computer en ging aan het werk. Ik hoefde maar een paar declaraties in te voeren. En omdat de telefoon nog steeds niet ging, zat ik al snel verlangend naar buiten te kijken. Het was zulk mooi weer en ik zat maar binnen niks te doen. Berts krant had ik meegenomen en lag op mijn bureau. Uit verveling las ik zo’n beetje wat er nog meer in stond. Een paar berichtjes over sterren die vakantie vieren, Jan en Yolanthe die uit elkaar waren; jammer het was zo’n leuk stel. Toen viel mijn oog op een aankondiging van een bericht een paar pagina’s verder.

‘WERELD VERGAAT IN 2012’ stond er in hoofdletters. Ik voelde me licht in het hoofd worden. Nee, het is vast een sensatiekop, die nergens over gaat. Of de aankondiging van een nieuwe film of zo. Ik bladerde door naar het stuk en wat ik toen las, deed het bloed in mijn aderen stollen.

Wetenschappers hadden ontdekt dat een oude beschaving, de maya’s een kalender van de wereld hadden gemaakt en die eindigde in 2012. Eerst leek het me onwaarschijnlijk dat dit mogelijk kon zijn maar hoe meer ik las, hoe meer bewijzen voor de theorie er op tafel kwamen. Zo zouden bijvoorbeeld meer volkeren dit jaar als het laatste jaar aanwijzen (bv de Zulu’s). En hoewel ik niet geloof dat een horoscoop in de bijvoorbeeld de Viva mijn toekomst voorspeld, hecht ik wel enig geloof aan astrologie. Er moet toch gewoon meer zijn tussen hemel en aarde en als zelfs oude volkeren zo precies een datum in de toekomst kunnen voorspellen, dan moet er toch iets van waar zijn, toch?

Zo vlooide ik verder op het internet. Deskundigen als Erich von Däniken (een bekende geleerde uit Duitsland geloof ik) hechten veel geloof aan dit gerucht en ook hij kwam weer met allerlei bewijzen. Ik vond zelfs een hele groep mensen die niet lijdzaam op de grote vloedgolf (want dat zou gaan gebeuren) gingen zitten wachten, maar die de handen ineengeslagen hadden en actie wilden ondernemen. Ze hadden bedacht dat ze de beste kans op overleven maakte als ze op een berg in afrika gingen wonen. Daar is geld voor nodig en ze vragen dus elk lid 10.000 euro in te leggen voor de verhuizing, onderdak en voedsel. Logisch, dacht ik. Zoiets kost nu eenmaal geld. Een vreemde opwinding maakte zich meester van mij.

Ik zag dat het ondertussen 5 uur was geworden en ik spoedde mij naar huis. Eenmaal thuis kroop ik meteen achter mijn pc. Ik surfde snel naar mijn bank en opende internetbankieren. Ik ben een zuinig typje en spaar al sinds jaar en dag elke maand het geld wat ik overhoudt op als appeltje voor de dorst. Tevreden stelde ik vast dat ik inmiddels iets meer dan 18.000 euro had gespaard. Ik had er een autootje voor willen kopen, maar na vanmiddag werd mij duidelijk dat het geld een andere bestemming had.

Ik surfde snel door naar de site van de Aquarius (zo had de groep zich genoemd, een mooie naam vond ik) en mailde om meer informatie.



Wordt vervolgd

Verhaal voor het panel



Mijn surrogaat kleinkinderen zijn minder onschuldig dan ik dacht…



Laat ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Greetje de Bruin, 61 jaar en al 40 jaar gelukkig getrouwd met Henk de Bruin. Wij hebben een mooie oude boerderij in Velsen-zuid. Mijn man en ik zijn altijd ongewenst kinderloos gebleven. Och, wij hebben heel lang geprobeerd om kinderen te krijgen, tevergeefs. Samen hebben wij heel wat tranen gelaten om onze onvervulde kinderwens. Wij moesten andere toekomstplannen maken. Dit is zoals gezegd moeilijk geweest, maar wij hebben uiteindelijk vrede gekregen met onze kinderloosheid. Onze honden werden onze kinderen. Doerak en Josje vroegen veel aandacht en die konden wij hen dan ook onverdeeld geven. Daarnaast hebben wij allebei veel hobby’s. Ik houd van borduren en macrameeën. Henk is altijd bezig met zijn treinen. De hele garage staat vol met modelbouwtreinen. Dit is zijn lust en zijn leven. Kortom, wij vermaakten ons prima. Henk werkte bij de Nederlandse spoorwegen als conducteur en ik ben altijd huisvrouw geweest. Ik zorgde ervoor dat het huis aan kant was en dat het Henk aan niets ontbrak. De honden zijn een aantal jaar geleden kort na elkaar overleden. Omdat het afscheid ons zo zwaar viel, hebben wij besloten geen nieuwe honden aan te schaffen. Deze zouden immers Doerak en Josje nooit kunnen vervangen. Ik heb twee prachtige canvas doeken laten maken van de portretten van de honden, die hangen bij ons in de woonkamer.

Henk is vorig jaar met pensioen gegaan. Hoewel wij onze hobby’s hebben en daar behoorlijk wat tijd aan besteden, ontstond er toch een leegte in ons leven. Een aantal weken geleden las ik in Viva’s Mijn geheim een advertentie waarin gevraagd werd om een nieuwe opa en oma voor Sanne en Danique, twee meisjes van 6 en 8 jaar. Na lang wikken en wegen en overleg met Henk, hebben wij besloten hierop te reageren. De moeder van de meisjes was dolenthousiast en nodigden ons uit op de koffie om kennis te maken met haar en de meisjes. De vader van de meisjes was niet thuis, maar die zouden wij later nog ontmoeten. De ontmoeting verliep alleraardigst. De meisjes zaten rustig met poppen te spelen op de bank toen wij binnenkwamen. Het huis zag er wel wat vervuild uit. De meubels waren duidelijk versleten en ook de kinderen hadden schijnbaar afdankertjes aan. Moeder zei dat ze maar een kwartiertje had voor de ontmoeting omdat zij nog van alles moest doen, maar dat als we het zagen zitten, ze de meisjes de volgende dag langs kon brengen. Ondanks de korte ontmoeting hadden wij er vertrouwen in dat er een leuk contact zou kunnen gaan plaatsvinden. Misschien konden wij de meisjes eens uit winkelen nemen voor een nieuwe garderobe. Thuis maakten Henk en ik plannen wat we met de meisjes zouden kunnen gaan doen de volgende dag. In de advertentie had gestaan dat de meisjes van de kinderboerderij en de speeltuin houden en graag pannenkoeken eten. Nou, dat kon geregeld worden! De volgende dag werden de meisjes keurig op de afgesproken tijd gebracht. Ze waren eerst nog wat onwennig, maar toen we vertelden van de plannen werden ze meteen enthousiast. De dag verliep gezellig. De meisjes vonden het heerlijk en wij genoten. Ik voelde mij helemaal opbloeien. Af en toe voelde ik wel een steekje en dacht ik aan het gemis van echte eigen kleinkinderen, maar de lach op de gezichten van de meisjes maakte veel goed. Dit kon best iets bijzonders worden bedacht ik mij tevreden. Eenmaal thuisgekomen maakten de kinderen nog een tekening aan de keukentafel en om 6 uur werden zij opgehaald. Ik merkte dat ik best moe was, zo’n dagje met twee kleine meisjes op stap hakte er best in. Ook Henk was zichtbaar vermoeid. We besloten ons heerlijk op de bank te nestelen met een kopje welverdiende kruidenthee. Toen viel mijn blik op mijn vitrinekast met porseleinen beeldjes. Ik zag dat er een beeldje ontbrak. “Henk, weet jij waar dat beeldje gebleven is?” vroeg ik. Henk wist van niets. Ik verwonderde mij, maar zocht er niets achter. De meisjes bleven komen, elk weekend kwamen ze een dagje over de vloer en deden we leuke dingen met ze. Na 4 weekenden begon het me op te vallen dat er steeds spullen verdwenen waren nadat de meisjes langs geweest waren. Dit kon toch niet waar zijn? Zouden zij soms de spullen ontvreemden? Ik heb het er met Henk over gehad, maar hij zei dat ik spoken zie. Ik heb het subtiel gevraagd aan de meisjes, maar zij ontkennen. Vorige week echter, had ik zeker weten een briefje van 50 euro in mijn portemonnee. Mijn portemonnee ligt altijd op het dressoir. Toen ik nadat de meiden waren opgehaald een laatste boodschap wilden halen, kwam ik erachter dat het geld verdwenen was. Het toppunt was toen Henk die avond woest de garage uitkwam hollen, er was een modeltrein verdwenen. Ik voel mij ontdaan en verdrietig. Lief panel wat moet ik doen? Als ik de moeder van de meisjes hiermee confronteer en ze gelooft me niet, dan wordt ze misschien boos en mogen ze hier niet meer komen. En ik zal ze enorm gaan missen. Maar dit kan zo niet langer doorgaan natuurlijk. Wat moet ik doen?

Annie geeft advies aan Greetje de Bruin.



Lieve Greetje,

allereerst wil ik zeggen dat ik het ont-zet-tend lief van jullie vindt dat jullie surrogaatgrootouders van deze meisjes willen zijn. Als zij zelf geen opa en oma meer hebben, is dat een groot gemis voor hun. Ik ben van mening dat kinderen veel kunnen leren van de oudere generatie.

Ik maak me echter wel zorgen over de spullen die je in huis mist. Jij gaat er voetstoots van uit dat iemand (misschien de meisjes!!) die weggenomen hebben. Tegelijkertijd kun je het niet geloven dat zij dat zouden doen. Nou laat ik je zeggen dat je eerste gevoel meestal het juiste is en dat het dus zeer onwaarschijnlijk is dat die lieve meisjes je spulletjes gappen.

Ik adviseer om eerst andere mogelijke oorzaken uit te sluiten. Vergeten jij en je man wel vaker dingetjes? Bijvoorbeeld boodschappen waar je het in de laatste alinea over hebt? Of laat je wel eens zomaar de lichten branden? Loop je wel eens naar bijvoorbeeld de keuken en weet je, daar aangekomen, ineens niet meer wat je ging doen? Vergeet je wel eens een verjaardag of trouwdag van een dierbare?

Als je op een van deze vragen 'ja' kunt antwoorden, lijkt het mij aan te raden eens naar de huisarts te gaan om te praten over de mogelijkheid dat Alzheimer heeft toegeslagen. Vergeet () niet dat jullie ook al op leeftijd zijn!

Dus, eerst andere oorzaken uitsluiten voordat je in het wilde weg onschuldige kinderen gaat beschuldigen van diefstal.



Een hartelijke groet van Annie.

Dat kan toch niet waar zijn?

Margreet (28) verteld over een onheilspellend bericht dat ze las in de Telegraaf over het einde van de wereld. Wanhopig om te overleven wordt ze lid van een sekte en is ze bereid haar spaargeld af te staan.

Vervolg

De informatie waarom ik had gevraagd liet niet lang op zich wachten. Binnen een half uur kreeg ik een mailtje terug. “Beste Margreet,” luidde de aanhef. “Wat fijn dat ook jij de weg naar ons en je zieleheil hebt gevonden. Zoals je misschien van de website begrepen hebt, gaat het er ons niet alleen om de grote vloed te overleven, maar ook om te overleven in het hiernamaals. Het gaat wat te ver om alles wara het bij Aquarius om gaat te mailen, maar je bent van harte welkom op onze groepsbijeenkomst komende zaterdag in buurthuis de Buffel in Bunnik. Zonnegroetjes van Stephàn “ Bij dit mailtje had hij een PDF’je van 50 pagina’s gevoegd over Mayacodexen, Nazcalijnen en de apocalyps. Ik had al verteld dat ik niet zo’n lezer ben, dus dat PDF’je liet ik maar voor wat het was. Tevreden en opgewonden ging ik naar bed. Zaterdag zou ik zeker in Bunnik langsgaan.

Ik sleepte me door de week heen en zaterdagochtend was ik al vroeg uit de veren. Zoals Stephàn mij in een ander mailtje opgedragen had, hulde ik mij in het blauw en dronk enkel een kopje vlierbessensap. Volgens Stephàn was het noodzakelijk zo rein mogelijk naar de bijeenkomst te komen, maar mocht je wel wat sap drinken als je echt flauw in je hoofd werd. Ik poetste ter compensatie nog een keer mijn tanden en stapte de deur uit, op weg naar het station voor de eerste stoptrein naar Bunnik.

De reis ging vlotjes, het moest een voorteken zijn dat er deze dag eens geen vertragingen bij de NS waren. Vol verwachting klopte ik aan bij de Buffel. Iets te vroeg, want ik had natuurlijk wel op een vertraging gerekend. In het buurthuis was een groep vrouwen aanwezig. Druk met handwerkjes, sommigen waren gebogen over potten en pannen; ze maakten allerlei soorten fruit en groenten in. Het was me een gezellige boel. Ik had graag met ze meegedaan, ware het niet dat ze allemaal een broekrok droegen en nogal misprijzend mijn (blauwe) skinny jeans bekeken. Ik hield het er maar op dat ze tot een of andere damesclub of sekte behoorden; lieden waar ik niks mee te maken wil hebben.

‘Dag Margreet,’ klonk een donkerbruine stem achter me “fijn dat je gekomen bent, ik ben Stephàn.’ Mijn hart sloeg over en ik draaide me langzaam om. We hadden de hele week mailtjes uitgewisseld en stiekum was ik erg nieuwsgierig naar Stephàn geworden. Ik had me een heel beeld van hem in mijn hoofd en zijn stem voldeed daar in ieder geval al aan. Ik verwachte een lange, atletisch gebouwde jongeman. Iemand met een ietwat Frans uiterlijk, mooie donkere krullen en donkerbruine ogen om in te verdrinken.



Wordt vervolgd

Dat kan toch niet waar zijn?

Margreet (28) verteld over een onheilspellend bericht dat ze las in de Telegraaf over het einde van de wereld. Wanhopig om te overleven wordt ze lid van een sekte en is ze bereid haar spaargeld af te staan. Eenmaal in de sekte, maakt ze kennis met Stephàn, de man die de groep leidt.

Ik draaide me om en zag dat Stephàn in alle opzichten aan mijn beeld voldeed, behalve dan dat hij niet zo lang was, een beginnend buikje had, blond was al minstens 40. ‘Hhhoi,.. Margeet’ hakkelde ik. Stephàn schraapte zijn keel even. ‘Aangenaam Margreet, laten we naar het zaaltje gaan, de rest komt zo’. Hmm, zo donkerbruin klonk zijn stem nu niet meer. In het zaaltje stond een tafel met 12 stoelen in een halve cirkel eromheen. Op de tafel lag een lichtblauw tafelkleed met wat Mayaspulletjes. Tenminste dat dacht ik, want ik was daar niet zo thuis in.

We babbelden wat en ondertussen kwamen de andere groepsleden binnen. Eerst twee vrouwen die volgens mij uit het broekrokgroepje kwamen, een lange, slungelige jongen die nog niet van zijn jeugdpuistjes af was. Vervolgens een oudere dame die duidelijk in de hippietijd was blijven steken. Ze droeg een lange gebatikte rok, had haar grijze haar geverfd met henna zodat het er oranje uitzag en ze rook naar goedkope wijn, wierook en weed. Tenslotte nog een dikke man van onbestemde leeftijd, met vettig haar en zweetplekken onder zijn oksels. Ik bekeek het geheel vertwijfeld; het kon toch niet zijn dat al deze mensen zomaar 10.000 euro hadden voor de verhuizing naar Afrika?

‘Lieve mensen,’ Stephàn verhief zijn stem ‘zo te zien zijn we compleet. Ik wil eerst Margreet in ons midden verwelkomen voor we beginnen. ‘De anderen bekeken mij een beetje argwanend en mompelden iets wat op welkom leek. ‘Trek het je niet aan, Margreet’, lachte Stephàn, ‘iedereen is zeer toegewijd, maar nuchter en rein zijn op de vroege zaterdagochtend is een groot offer. ‘ Ik lachte een beetje mee en ging opgelucht zitten zodra het kon. Stephàn begon met de dienst door ons welkom te heetten in een oude Mayataal. Tenminste, dat denk ik, want verstaan deed ik het niet. Hij had zich trouwens gehuld in een gewaad (lichtblauw weer) dat eruit zag als een fleecedeken met mouwen. Het leek me in ieder geval erg comfortabel en lekker warm en eigenlijk zag Stephàn, die in zijn gewone kleding beslist geen headturner is, er in dat gewaad er plots begeerlijk uit.

Na het onverstaanbare praatje, waarbij iedereen instemmend geknikt en gehumd had, gaf Stephàn een hoofdknikje aan de hippievrouw. Zij sprong op en haalde uit de kast een grote kan met een doorzichtige kleurstof. Stephàn had glazen gehaald en schonk in. Ik was blij dat we wat te drinken kregen, want na dat wrange vlierbessensap vanmorgen had ik niks meer gehad. De rest van de bijeenkomst ging voorbij als in een waas, ik kwam eigenlijk weer geheel bij mijn positieven toen ik alweer thuis was. Stephàn was verheugd toen ik vertelde hoe wazig ik me gevoeld had. “Dat is juist heel goed Margreet”, zei hij. ‘Dat betekent dat je erg ontvankelijk voor de Mayageesten bent. Ze zouden wel eens via jou kunnen spreken, we willen je graag als groepslid.’ Ik was dolgelukkig, nu hoefde ik niet te verdrinken in de grote vloedgolf en mocht mee naar afrika, waar meer gelijkgestemden uit de hele werled zouden wonen.

Om een lang verhaal kort te maken: Ik maakte terstond 10.000 euro over . In overleg met Stephàn doneerde ik de overige 8000 euro ook, want ik had het goed gezien dat sommige groepsleden niet in staat waren het hele bedrag te betalen. Ik was blij dat ik met mijn geld ook wat voor hen kon betekenen. Stephàn vindt dat we in aanloop tot 2012 ons alvast in soberheid moeten oefenen, want in Afrika zullen we eerst ook weinig hebben. Ik heb dus al mijn luxe spullen verkocht of weggedaan en leef nu met alleen het noodzakelijke. Van mijn salaris doneer ik de helft aan Aquarius om armlastige leden mee naar Afrika te helpen.

Ik voel me gelukkig en deel van een geheel, maar merk dat mijn omgeving er moeite mee heeft. Mijn collega’s lachen mij openlijk uit en mijn ouders willen steeds met mij praten over Aquarius. Ze vinden het een slechte organisatie en willen dat ik met ze breek.

Ik hoop dat er Viva-Mijn geheim lezeressen zijn die wat licht op deze zaak kunnen laten schijnen. Zijn ze nu gewoon jaloers op mijn inzicht of willen ze het komende gevaar niet zien?



Zonnegroetjes van Margreet.

Beste Rosalinde,



wat toevallig. Ik lees dat jij ook het geluk hebt om deel uit te maken van een groep mensen met een gezamelijk doel. Heb je zin om penvriendinnen te worden?



Namaste, Margreet.

Beste allemaal,



Met veel plezier lees ik trouw Viva’s mijn Geheim. ’s Ochtends, wanneer ik op kantoor aankom en mijn computer aanzet, is het eerste wat ik doe naar Viva’s mijn Geheim surfen en mij onderdompellen in deze andere realiteit. Het maakt dat ik mijn eigen portie ellende even vergeet.



Helaas roepen het verhaal van Rosalinde en haar ervaringen met Aquarius een hoop nare herrinneringen op. Ik ben opgegroeid in een welgesteld milieu en heb op mijn 25e een mooi bedrag geerfd, nadat mijn ouders hun aardse bestaan hadden ingewisseld voor een nieuw begin in het rijk des hemels. Nooit was er de noodzaak om te werken, of om mij druk te maken om wereldse zaken zoals het wel of niet genoeg geld hebben om dat snoezige jurkje te kunnen aanschaffen. Een heerlijk bestaan, ware het niet dat mijn ouders nooit hun affectie hebben getoond naar mij toe en ik mij altijd heel eenzaam heb gevoeld. Na hun overlijden en de bijhorende erfenis ging ik op zoek naar een nieuwe familie en ik dompelde mij onder in de wereld van Aquarius. Ik voelde mij zo ontzettend aangesproken door het idee voor elkaar zorgen, bij elkaar blijven en met elkaar naar Africa gaan om daar de apocalyps te overleven. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij gewenst en ik doneerde al mijn geld en bezittingen aan Aquarius.



Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij gelukkig en nuttig. . Vooral Stephan gaf mij het gevoel dat ik mooi en bijzonder genoeg was om mee te gaan naar Africa. Al snel werd ik zijn 10e bijvrouw.



Na een tijdje kwamen er barstjes in dit mooie leven want ik wilde meer doen, meehelpen met het opbouwen in Africa en bijdragen aan de voorbereidingen van onze uittocht. Toen kwam ik er achter dat alles een grote leugen was. De hele apocalyps was verzonnen om goedgelovende en zoekende mensen hun geld af te troggelen. Stephan bleek helemaal geen plannen te hebben om iedereen naar Africa te helpen verhuizen. Hij sluisde al het geld naar zijn eigen bankrekening en gebruikte het om een grote vila op een van de Fiji eilanden te bouwen. Toen ik hier achter kwam was ik heel erg verdrietig en ik wilde het eigenlijk niet geloven, maar het bewijs was onomstotelijk onweerlegbaar. Ik werd verstoten door Aquarius en heb geen familie, vrienden of geld meer. Vroegere vrienden zie ik niet meer nu ik moet werken als tiepmiep en elke eurocent moet ik omleggen om toch nog dat snoezige jurkje te kunnen kopen. Daarnaast ben ik in verwachting van een kleine Stephan en ik vraag me elke minuut af hoe ik voor de kleine moet gaan zorgen.



Graag wil ik alle lezers van Viva’s Mijn Geheim waarschuwen voor de praktijken van Aquarius en vooral Stephan. Hij is er alleen op uit om zijn eigen lusten te bevredigen, en om iedereen zo veel mogelijk geld af te troggelen. Laat je niet in met hem! En tegen Rosalinda wil ik zeggen Run-Forest-Run!



Vriendelijke groeten,

Mannella S.I. van Rozenboom tot Pompelberg.

quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 19 oktober 2009 @ 02:59:



nadat mijn ouders hun aardse bestaan hadden ingewisseld voor een nieuw begin in het rijk des hemels. [/i]Geniale zin

Wibrakrant, wist je dat de prachtige folderverhalen van meneer Wierdsma op de site van Wibra staan?



Ik heb dit al eens verteld in een forumherinneringentopic, maar weet niet welke (oud-)forummer er achter je pseudoniem schuilt en of je daar hebt meegelezen.



"Elke maand kunt weer een verhaal van toen teruglezen waarbij u kan lachen en het andere moment een traan kan wegpinken."

Geheel off-topic maar ik kan het toch niet laten. Hopelijk neemt mevrouw Wibrakrant mij dit uitsptapje niet kwalijk.



Van de Wibrasite:



DE NIEUWE KEUKEN

Mevrouw G. schrijft het volgende: mijn man is een kerel uit de grote kunst. Wij kunnen heel goed met elkaar overweg, ik kan met hem lezen en schrijven. Toch heeft hij één gebrek: hij wil nooit mee om boodschappen te halen. Hij zegt altijd: “Jij zoekt het maar uit, daar bemoei ik mij niet mee.”Nu is dat in zijn algemeenheid geen ramp, want wij hebben de meeste winkels bij ons in de buurt. We hebben een zoontje van 3 ½ jaar (ik zal hem maar Pietje noemen). Onze Pietje is, al zeg ik het zelf, een hele leuke lieve jongen, maar hij heeft één gebrek: hij kan erg zeuren! Maar ja, hij zal vast niet het enige kind zijn die dat doet. Nu roep ik natuurlijk de vraag op:”Wat voor gebrek zou ze zelf hebben?” Maar dat zeg ik niet! Op een gegeven moment werd onze keuken minder, er kwamen gebreken tevoorschijn. Maar ja, wij hadden hem al heel veel jaren en raakten er ook op uitgekeken, dus moest er een nieuwe keuken komen. Dat heb ik een paar keer met mijn man besproken. Hij was het met mij eens, maar moest in dit geval natuurlijk mee en aangezien de keukenshowroom aan de andere kant van de stad is, heb ik hem voorgesteld om daar met z’n drieën naar toe te gaan met de auto. Hij zag in dat het zo maar moest gebeuren en wij op een zaterdagmiddag met elkaar naar die showroom. De zaak binnen gestapt en de trap op naar boven. Tjonge jonge, daar stonden een partij keukens, in elke prijsklasse kun je te kust en te keur uitzoeken. Aan de andere kant van die ruimte stonden prachtige badkamers met alle mogelijke soorten Wc’s. Wij hebben een keuken uitgezocht en toen moest uitgerekend worden wat die moest kosten. Mijn man had een tekening gemaakt van onze keuken met de juiste maten. De verkoper stelde voor aan de tafel te gaan zitten, die midden in die ruimte stond. Dat was een goed advies. Intussen vermaakte Pietje zich uitstekend in de afdeling badkamers. Wij zaten er nog maar net, daar kwam Pietje aan: “Mama, ik wil een snoepje!” “Ja straks als we thuis zijn.” “Mama ik wil graag nu een snoepje!” De verkoper in de benen, goochelde een paar snoepjes te voorschijn en ging toen weer verder met het uitrekenen van de zaak. 10-Minuten later, daar was Pietje weer! “Mama, ik heb dorst.” De verkoper weer in de benen en vroeg of wij ook wat wilden drinken. “Graag koffie!” Even later had Pietje limonade en wij koffie. Na een poosje, daar was Pietje weer. “Mama ik moet naar de WC.” Ja wat moest ik en ben met hem meegelopen twee trappen lager naar de WC. Ik werd moe van dat gezeur , we werden elke keer gestoord in ons gesprek met de verkoper. Een kwartier later, ja u raadt het al, daar had je Pietje weer. “Jongen wat moet je nou weer?” “Mama ik moet naar de WC.” “Nu moet je toch ophouden, je bent pas geweest!” “Ja toen moest ik plassen en nu moet ik drukken!” “Je moet maar even wachten hoor, mama gaat zo met je mee!” Pietje ging er weer van door. Na een poosje hoorden wij vanuit de showroom: “Papa, ik ben klaar!”Mijn man en ik keken elkaar aan en dachten: “Dat zal toch niet…!” Mijn man in de benen. Hij ging kijken en jawel hoor, hij had zitten drukken op een showmodel toilet! Mijn man met een rood hoofd naar beneden, om papier te halen! Zo heeft hij die drol er uit moeten halen en het was me een hoop! Toen dat toilet weer schoon gepoetst! Daarna zijn wij weer naar de tafel gegaan, waar intussen de verkoper plat op de tafel lag van het lachen. Hij kwam niet meer bij! Tenslotte kreunde hij:”Ik werk hier al meer dan 25 jaar, van alles heb ik hier meegemaakt, maar dit nog nooit, dit slaat alles, ha,ha,ha! Dit moet ik vanavond eens aan mijn vrouw vertellen!” “U noemt toch niet onze naam hè?” “Welnee, maar u kunt het toch ook niet helpen. Hij moest drukken en dacht: “Hier staan er genoeg, daar neem ik er maar eentje van!”Mijn man keek om zich heen, Pietje was weg; wel hier en ginder! Hij dook de showroom in en kwam met Pietje terug, zette hem op een stoel en zei: “zitten blijven jij anders bind ik je vast! Stel je voor zeg, straks probeert hij nog een ander toilet uit, maar dat kan niet!” “Waarom niet papa?” “Het papier is op!” Wij hebben een dag gehad om nooit meer te vergeten. De stand van dit moment is zo: de nieuwe keuken is geplaatst en Pietje drukt weer op ons eigen toilet!

BRAM

In de maand november is het altijd stom druk bij ons in het magazijn. Dan moeten de Sinterklaasfolder en de Kerstfolder eruit. Al die goederen komen dan binnen en moeten verwerkt worden. Dan worden er extra mensen aangenomen om die klus te klaren. Een van die extra mensen die wij het afgelopen jaar hebben gehad is Bram. Een hele beste jongen, die zijn partijtje goed meeblies. Op een dag liep het spul toch uit de hand, men kwam niet klaar. Er moesten nog een aantal vrachtwagens, dus hadden we eten laten komen en hebben ze nog een poosje doorgewerkt. Om half zeven ging iedereen naar huis. Onze magazijnchef deed alle lichten uit, zette het alarm in werking en sloot de boel af. Om zeven uur was hij thuis. Nadat hij gegeten had, pakte hij de krant. Ja, ook hij houdt het wereldgebeuren van dag tot dag bij. Om half 8 ging de telefoon. Met Bram. Met Bram? Ja, je kent me toch wel? Natuurlijk jongen, is er wat? Ach met een beetje fantasie zou je dat wel kunnen zeggen. Ik heb een aantal opmerkingen en een vraag. Laat ik eerst de vraag maar stellen. Zou ik ook naar huis mogen, ik wil graag vannacht in mijn eigen bed slapen! Bram had wel humor. Waar ben je dan, vroeg hij? OP dit moment zit ik in uw stoel achter uw bureau. Alles zit potdicht, ik kan er niet uit. Maar vraag maar niet hoe ik hier gekomen ben, want dat is een lang verhaal dat vertel ik morgen wel. Nu is het zo, IK WIL NAAR MIJN MOEDER! Jongen, rustig blijven, ik kom eraan! Een kwartier later stond Bram buiten, hij keek onze magazijnchef aan en stamelde: “ik zou je wel kunnen omhelzen!” “Niet doen, niet doen!” Toen keek hij naar de lucht en stotterde: Wat is het toch heerlijk om vrij te zijn. De andere dag vertelde hij hoe het was gekomen. Ik zat helemaal achterin het magazijn en opeens gingen alle lichten! Daar stond ik dan, het was stik en stik donker, ik zag helemaal niets meer. Toen ben ik eerst tegen een stapel pallets aangelopen. Dat kan ik nog steeds aantonen. “Dat zie ik, je voorhoofd is van kleur verandert.”Ik zocht naar een aansteker, maar ik was vergeten dat ik vorige week in een dolle bui alles weg had gegooid en was gestop met roken.





Wat had ik een spijt, ik had wel 25 gulden willen geven voor een sigaret. Nadat ik tegen die pallets was opgelopen, ben ik over een doos gestruikeld die van een pallet was afgevallen, ik lag plat en ben ook niet meer overeind geklommen. Hoe bedoel je dat? Ik ben kruipend verder gegaan, dat heeft ongeveer een half uur geduurd, toen was ik bij dit kantoor. Wie haalt het in zijn bolle hoofd om de knop van het licht op zo`n gekke plaats te zetten? Tenslotte had ik hem gevonden en toen had ik licht. Ik was zo blij als een kind.



Had je mijn telefoonnummer? Nee. Hoe heb je dat opgelost? Ja, een hele goeie vraag, een hele goeie vraag. Ik heb mijn huis gebeld. Mijn moeder kwam aan de lijn en dat ging zo: Ja ma met Bram. Bram jongen, waar blijf je nou? Het eten wordt er zo niet beter op. Ma, wij moesten overwerken tot half zeven. Maar het is nu bijna half acht! Ja ma, maar ik zit vast. Bram geen grapjes. Nee hoor, Bram maakt geen grapjes. Waar zit je dan vast? Toch niet bij de politie? Natuurlijk niet, je kent mij toch, ik ben een hele nette jongen.



Geef mij nu maar het telefoonnummer van de magazijnchef, die haalt mij er wel uit. En zo is het gekomen.



Is het al eens eerder gebeurt dat iemand achter is gebleven in het magazijn? Nee jongen, in die 38 jaar nog nooit! Zo, zo, mijn moeder heeft altijd al gezegd: “Bram jongen, je bent een bijzonder kind!’

Tot zo ver het proefabonnement op de Wibrakrant

Prachtig Wibrakrant, héél mooi gezegd! Ik kan het bij een speech van zo'n grote klasse met zo veel emotie en erkenning voor een groot schrijver onmogelijk droog houden



Ik brand nu een kaarsje voor de heer Wierdsma, opdat zijn nagedachtenis voortleeft in ons hart en in Viva's Mijn geheim.

Jan-Kees (54) verloor zijn jeugdvriend Hendrik uit het oog. Toen hij hem jaren later weer tegen het lijf liep, was Hendrik niet meer de jongen van toen... Exclusief deelt Jan-Kees zijn verhaal: de herinneringen uit de goede oude tijd, de ommekeer en het wederzien. In het voorgaande deel vertelde Jan-Kees over zijn verloving met Ria en hoe Hendrik zijn grote liefde nog even geheim hield. Uw correspondent houdt de spanning erin en vraagt het uiterste van uw geduld, maar hier is dan toch deel 5 van:



"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie"



Ik kwam natuurlijk nog regelmatig in mijn oude dorp bij mijn ouwelui op bezoek. Ria ging natuurlijk mee, zij en mijn moeder konden het goed met elkaar vinden. Mijn pa en ik konden dan gezellig over mannendingen praten, of samen uit vissen, net als vroeger. We voerden dan hele gesprekken samen. Op een keer zei mijn vader “Jan-Kees, heb je het al gehoord van Hans?” Hans was een jongen bij ons uit de buurt. Ik kende hem wel van school en hij had ook kortstondig op de voetbalclub gezeten. Zijn moeder kwam wel eens bij mijn moeder op de koffie, en zo had het nieuws over Hans mijn vader bereikt. Ik zei “Nee pa, wat is er dan met Hans? Hij gaat trouwen zeker, dat is mooi voor die jongen.” Maar mijn vader zei “Nee Jan-Kees, het is heel anders, hij gaat niet trouwen.” En toen vertelde mijn vader dus dat die Hans homofiel bleek te zijn geworden. Nou, dan schrik je toch wel even! Dat soort dingen hoorde je natuurlijk wel vaker in de stad, het waren ook tijden waarin alles maar moest kunnen. Ik moest daar verder niets van hebben dus ik hield me afzijdig en keek de andere kant op als ik twee van die nichten zag lopen. Kijk, ik ben van mezelf heel ruimdenkend, maar er zijn gewoon dingen waar ik niets mee te maken wil hebben. Dus dat dit nu in mijn oude vertrouwde dorp gebeurde, dat vond ik toch wel even andere koek.



Weer in de stad aangekomen bracht ik eerst Ria weer naar het meisjeshuis waar zij een kamer huurde, en ging daarna direct bij Hendrik langs. Ik was nog helemaal beduusd van het nieuws over Hans en wilde er graag met mijn kameraad over praten. Bij hem aangekomen barstte ik meteen los. “Hendrik,” zei ik, “Wat vind je daar nou van, twee van die kerels samen? Het is toch smeerlapperij! Die Hans, dat leek nog wel zo’n goeie jongen. Wat kun je je toch in een mens vergissen. Weet je nog dat hij vroeger bij ons op de voetbalclub zat? Stonden we met zijn allen onder de douche, als ik dat toen had geweten! Jong als we waren heeft hij natuurlijk altijd stiekem naar onze kleine pielemuisjes zitten loeren.” Hendrik zweeg eerst een tijd en zei toen “Jan-Kees, wat is er op tegen? Die jongen doet toch niets verkeerd?” Dus ik zei “Hendrik, Hoezo niets verkeerd? Het hoort gewoon niet, dus waar is het goed voor?” En Hendrik zei “Er zijn meer mensen die het hebben Jan-Kees, als zij dat zo voelen, wat geeft dat dan toch?” Dus ik zei “Hendrik, je bent te goed voor deze wereld. Ik moet niets van die smerige bruinwerkers hebben, en daarmee basta.” En Hendrik zei “Jan-Kees toch, wat een taal!” Dus ik zei “Het is toch zo Hendrik? Ja toch, niet dan?” Maar Hendrik zei, een beetje verontwaardigd zelfs: “Tut tut Jan-Kees, nu is het welletjes. Ik zeg altijd maar zo, leven en laten leven. Als die jongen toch gelukkig is zo, dan moet je blij voor hem zijn.” En daarmee was de kous voor Hendrik af. Hij wilde er niet meer over praten en stuurde me naar huis omdat hij de volgende ochtend vroeg op moest voor een repetitie van de toneelvereniging. Mij zat het nog steeds niet helemaal lekker, maar ik besloot er niet meer over in te zitten. Wat een ander doet moet ie zelf weten, als hij mij er maar niet lastig mee valt. Wat dat betreft moest ik Hendrik toch een beetje gelijk geven: leven en laten leven. Ik deed dus mijn best er niet meer over in te zitten.



---wordt vervolgd---

Jan-Kees (54) vertelt over zijn jeugdvriend Hendrik: de herinneringen uit de goede oude tijd, de ommekeer en het wederzien. De ontknoping naderend raakt Jan-Kees op dreef dus volgt nu alweer deel 6 van:



"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie"



Eenmaal thuis liet het voorval me toch niet los. Hoe wanstaltig het van Hans ook was, ik had me niet zo hoeven laten gaan. Ik had Hendrik er zelfs mee van zijn stuk gebracht. Nou, dat wilde wat zeggen hoor! Hendrik was zo onverstoorbaar en nuchter als een mens maar zijn kan. Niet voor één gat te vangen. Een jongen uit één stuk, zoals ik al eerder zei. De volgende ochtend besloot ik dus maar even bij hem langs te gaan om mezelf ervan te verzekeren dat alles koek en ei was tussen ons. Ik zou er toch bijna langskomen op weg naar school, dus ik kon net zo goed even bij hem aan.



Net toen ik bij hem wilde aanbellen, hoorde ik gestommel achter de voordeur. Ha, daar zou je Hendrik hebben. De deur ging open en inderdaad, daar kwam Hendrik naar buiten. Die keek even verbaasd op toen hij mij zag. “Zo, Jan-Kees. Jij hier? Nou, je treft het niet, ik sta net op het punt om weg te gaan, we hebben repetitie bij de toneelvereniging.” Pas op dat moment viel mij de persoon op die achter Hendrik stond. En toen gebeurde er iets geks. Hendrik pakte de persoon bij de hand en zei: “Jan-kees, het wordt tijd dat ik je aan iemand voorstel: dit is Marco. Marco en ik kennen elkaar van de toneelvereniging.” Gespannen keek hij me aan. En ik keek verbaasd van Hendrik naar Marco. Kijk, niet dat ik er verstand van heb hoor, maar die Marco, dat was toch overduidelijk een flikker. Dus heel even wist ik me geen raad met deze situatie. En toen Hendrik zei : “Jan-Kees, snap je het dan niet?” kon ik niet anders zeggen dan dat ik er inderdaad niets van snapte.



Maar toen begon het me te dagen. Hendrik wilde me natuurlijk een lesje leren vanwege mijn uitbarsting over Hans! Nou, mooi dat ik daar niet in trapte! Dus ik schaterde: “Hahaha Hendrik, daar had je me bijna tuk! Jij bent me een acteur zeg, ik kan wel zien dat jij bij de toneelvereniging zit! Nou, ik ga maar weer eens, veel plezier en tot sinas.” Ik sloeg hem op de schouder en liep weg, nog bulderend van het lachen. Blij dat Hendrik zijn gevoel voor humor niet had verloren en nog een geintje met zijn maat wilde uithalen.



Inmiddels kan ik mezelf natuurlijk wel voor mijn kop slaan, maar toen zag ik alleen wat ik wilde zien. Dus of het me echt te verwijten viel? Nee. Maar ja, je neemt het jezelf achteraf toch behoorlijk kwalijk. Het duurde namelijk niet lang voordat de waarheid boven tafel kwam. En die was lang niet mals, kan ik je verzekeren.



---wordt vervolgd---