Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
dinsdag 20 oktober 2009 om 17:30
Nostradame, in je verhaal bespeur ik onmiskenbare invloeden van Jo Wierdsma. Ik denk aan een frase als: ik kon met haar lezen en schrijven. Een passender postuum eerbetoon kan onze meesterschrijver zich niet wensen. Ik ben dan ook de mening toegedaan dat de uitdrukking De Grote Drie onvolledig is en dient te worden herdoopt tot De Grote Vier: Hermans, Mulisch, Reve, Wierdsma. Hiervoor wil ik vurig pleiten.
En ik moet het even kwijt, de zinsnede: kwamen we thuis met een emmer vol aal laat mij niet los. Ik blijf erom lachen.
En ik moet het even kwijt, de zinsnede: kwamen we thuis met een emmer vol aal laat mij niet los. Ik blijf erom lachen.
dinsdag 20 oktober 2009 om 19:24
Beste Rosalinda,
met beroering heb ik je verhaal gelezen. Je was op zoek naar ware Liefde, en Inspiratie. Helaas is Stephan de beruchte wolf in schaapskleren. Een zwart schaap spookverschijning dan, gezien zijn lichtblauwe gewaad. Die kleur heeft hij bewust gekozen: hemelsblauw, om te verbergen dat er een zwarte, of misschien wel helemaal geen ziel in hem schuilt. Stephan is geen theoloog, kent de Bijbel niet, en misleidt mensen willens en wetens. Wanneer de wereld vergaat, vergaat de hele wereld, dus ook Afrika. Het is ons Pastores bekend dat Stephan op de zwarte sekte-lijst staat, de ergste van de ergste soort.
Laat ik eerst wat feiten opsommen. Denk aan het Bijbelwoord: the Truth shall set you free!!! Als je weet wat er speelt, kun je verantwoordelijk handelen. En dat is waarvoor de Mens op de wereld gezet is: om zo te handelen dat zij (hij) verantwoording kan afleggen in het hiernamaals.
Waaraan kun je een sekte herkennen?
1. de leider is de enige autoriteit (Stephan weet alles)
2. iedereen buiten de sekte heeft het fout (alleen Stephan heeft gelijk)
3. je wordt gebrainwashed, en er is strenge sociale controle en manipulatie (need I say more)
4. er worden financieel eisen gesteld (Bijv E 10.000)
5. van alle sekteleden wordt absolute loyaliteit geeisd (duidelijk).
6. woorden krijgen een eigen lading binnen de sekte (bijv "vlierbessensap")
7. liegen, dreigen en chanteren om a.s.afvalligen weer terug te brengen is normaal (wat diverse ex-Aquarius leden meemaakten)
8. soms is er ook sprake van een gearrangeerd huwelijk/ misbruik (Manella).
Zijn er vier of meer van toepassing: zoek acuut geestelijke ondersteuning, voordat je hersens eruit gespoeld zijn door het vlierbessensap gehersenspoeld bent.
Lieve, lieve Rosalinda, ren weg nu het nog kan!!! Bel gerust mijn hotline: 06-dominee!!!
In dit pastoraal schrijven wil ik ook Manella betrekken. Vreselijk, kind, wat je meegemaakt hebt. Als je wilt, kan ik voor je een retraite verzorgen bij de Zusters van ********** (uit privacy-overwegingen is de naam van de Congregatie verwijderd). Deze Zusters hebben een rust- en herstellingsoord voor lichamelijk of geestelijk gewonde vrouwen.. Zij bieden een waar shelter, en begeleiden ook bij moeilijke en/of ongewenste zwangerschappen. Ik ken Moeder-Overste persoonlijk, en zij is heel wat mans. Jaren heeft zij in de Rimboe gewonden en zieken verzorgd; zij is een Sterke Vrouw. Zelfs de parochiepriester is bang heeft diep ontzag en respect voor haar. Oftewel: een Schuilplaats met Hart.
Zusters, ik steek meteen kaarsjes voor jullie op.
Dominee Duizendvolt
24/7 bereikbaar onder 06-dominee
met beroering heb ik je verhaal gelezen. Je was op zoek naar ware Liefde, en Inspiratie. Helaas is Stephan de beruchte wolf in schaapskleren. Een zwart schaap spookverschijning dan, gezien zijn lichtblauwe gewaad. Die kleur heeft hij bewust gekozen: hemelsblauw, om te verbergen dat er een zwarte, of misschien wel helemaal geen ziel in hem schuilt. Stephan is geen theoloog, kent de Bijbel niet, en misleidt mensen willens en wetens. Wanneer de wereld vergaat, vergaat de hele wereld, dus ook Afrika. Het is ons Pastores bekend dat Stephan op de zwarte sekte-lijst staat, de ergste van de ergste soort.
Laat ik eerst wat feiten opsommen. Denk aan het Bijbelwoord: the Truth shall set you free!!! Als je weet wat er speelt, kun je verantwoordelijk handelen. En dat is waarvoor de Mens op de wereld gezet is: om zo te handelen dat zij (hij) verantwoording kan afleggen in het hiernamaals.
Waaraan kun je een sekte herkennen?
1. de leider is de enige autoriteit (Stephan weet alles)
2. iedereen buiten de sekte heeft het fout (alleen Stephan heeft gelijk)
3. je wordt gebrainwashed, en er is strenge sociale controle en manipulatie (need I say more)
4. er worden financieel eisen gesteld (Bijv E 10.000)
5. van alle sekteleden wordt absolute loyaliteit geeisd (duidelijk).
6. woorden krijgen een eigen lading binnen de sekte (bijv "vlierbessensap")
7. liegen, dreigen en chanteren om a.s.afvalligen weer terug te brengen is normaal (wat diverse ex-Aquarius leden meemaakten)
8. soms is er ook sprake van een gearrangeerd huwelijk/ misbruik (Manella).
Zijn er vier of meer van toepassing: zoek acuut geestelijke ondersteuning, voordat je hersens eruit gespoeld zijn door het vlierbessensap gehersenspoeld bent.
Lieve, lieve Rosalinda, ren weg nu het nog kan!!! Bel gerust mijn hotline: 06-dominee!!!
In dit pastoraal schrijven wil ik ook Manella betrekken. Vreselijk, kind, wat je meegemaakt hebt. Als je wilt, kan ik voor je een retraite verzorgen bij de Zusters van ********** (uit privacy-overwegingen is de naam van de Congregatie verwijderd). Deze Zusters hebben een rust- en herstellingsoord voor lichamelijk of geestelijk gewonde vrouwen.. Zij bieden een waar shelter, en begeleiden ook bij moeilijke en/of ongewenste zwangerschappen. Ik ken Moeder-Overste persoonlijk, en zij is heel wat mans. Jaren heeft zij in de Rimboe gewonden en zieken verzorgd; zij is een Sterke Vrouw. Zelfs de parochiepriester is bang heeft diep ontzag en respect voor haar. Oftewel: een Schuilplaats met Hart.
Zusters, ik steek meteen kaarsjes voor jullie op.
Dominee Duizendvolt
24/7 bereikbaar onder 06-dominee
donderdag 22 oktober 2009 om 13:16
Viva's Mijn Geheim presenteert: In de Geest van Jo Wierdsma.
De vrouw met de theedoeken
Ik ben heel wat jaartjes werkzaam geweest bij de Wibra. Begonnen als loopjongen en mezelf in de loop der jaren opgewerkt tot filiaalmanager (al heette dat toen gewoon 'de baas'). Tegenwoordig willen de jongelui het liefst meteen als baas beginnen. Maar zeg nou zelf, het is toch veel beter als je de zaak van onderen af leert kennen?
Enfin, in al die jaren heb ik een hoop mensen zien komen en gaan. Behalve de kassajuffrouwen, de loopjongens en de magazijnchefs waren er natuurlijk ook de klanten. Zonder klanten geen winkel zeg ik altijd maar, als die niet meer komen, kun je de zaak wel opdoeken.
Enfin, de klant is koning, zeg maar.
Maar er waren klanten die het wel heel bont maakten...
Zo was er mevrouw Van Dalen. Zij was een wat oudere dame wier kinderwens nooit vervuld is geraakt. Om toch wat om handen te hebben, schiep zij er een dagtaak in om haar huis spik en span te houden. Daarom versleet zij heel wat stof- en theedoeken en ongeveer eens per maand kwam zij nieuwe bij ons kopen. En daarbij keek zij niet op een paar centen, oh nee. Ze nam altijd de DDDDD-doeken voor de vaat en de gele ballerinadoekjes voor het betere afstofwerk. Dat was wel 'es wat anders dan de meeste gezinnen in ons dorp. Die droogden de vaat jaren achtereen met hetzelfde setje theedoeken en gebruikten een oude onderbroek als stofdoek.
Omdat mevrouw Van Dalen zo met haar dure doeken in eentje verantwoordelijk was voor een kwart van de maandomzet, maande de filiaalmanager (De Baas) ond om mevrouw met alle egards te behandelen. Stel je voor dat zij met haar klandizie weg zou lopen naar de Zeeman of de Hema, dan konden we de zaak wel opdoeken zogezegd.
Mevrouw Van Dalen werd meestal door de baas persoonlijk geholpen. Een loopjongen werd opgetrommeld om haar aankopen naar de kassa te dragen en de baas zelf sloeg het aan, pakte het mooi in en berekende het juiste bedrag aan wisselgeld. Ik als assistent moest dan de deur voor haar openhouden als ze weer vertrok.
Zo ging dat jarenlang maand in, maand uit. Tot op een dag de baas met een lelijke griep het bed moest houden. Ik als assistent was plots de baas in de zaak. En juist die dag kwam mevrouw Van Dalen langs. Ik sleurde een loopjongen uit het magazijn om mevrouw te helpen met de aankopen en ik wuifde gauw Juffrouw Corry vanachter de kassa weg. Nu de baas er niet was, moest ik die taken waarnemen immers.
Mevrouw Van Dalen was in een niet zo best humeur. Ook haar man had de griep te pakken en dat verstoorde haar dagelijks schoonmaakritme behoorlijk, dat spreekt. Zo klaagde zij tegen juffrouw Corry, die uit arremoede maar vakken was gaan vullen, dat het vandaag de dag was dat ze het beddengoed verschoonde, maar dat kon nu niet nu Hendrik op bed lag.
Ze had het er maar zwaar mee. Bij de kassa aangekomen kwam ze tot de ontdekkign dat de baas er niet was. "Nou jongen, dan doen we het maar met jou." snoof ze verontwaardigd. Uiterlijk kalm, maar van binnen peentjes zwetend sloeg ik de doeken aan. Ik pakte het mooi in in geel pakpapier, dat kleurde mooi bij de ballerinadoekjes en telde keurig het wisselgeld uit. 'Missie geslaagd' dacht ik bij mezelf. "dat heb je 'em mooi geflikt, ouwe jongen." Ik glimlachde van oor tot oor toen ik mevrouw Van Dalen een prettige dag wenste en veel beterschap voor haar man. Zelf dat was ik niet vergeten.
Maar nu kwam het...Ik stond achter de kassa als de baas en er stons geen assistent om de deur open te doen. Mevrouw Van Dalen keek verstoord in het rond en ik wist even niet meer wat te doen. "Dit is 't", dacht ik. "Nu gaat ze voortaan naar de Zeeman." In een seconde die eeuwig leek te duren spurtte Corry snel naar de deur en hield die uitnodigend voor mevrouw Van Dalen open. Ze knikte naar elkaar en de situatie was gered. Opgelucht bedankte ik Corry uitvoerig, want dit had me wel mijn baan kunnen kosten. Later heb ik Corry nog een mooi ruikertje narcissen gebracht en hebben we nog even nagepraat over het voorval onder het genot van een kopje thee met een mariakaakje, toen konden we ook al voorzichtig om lachen. Gelukkig was de baas na twee dagen weer beter en het leven nam haar gewone gang weer.
Maar elke maand als mevrouw Van Dalen kwam en ik de deur voor haar openhield, kon ik het niet laten even naar Corry te kijken die met een blik van verstandshouding even knipoogde naar me.
De vrouw met de theedoeken
Ik ben heel wat jaartjes werkzaam geweest bij de Wibra. Begonnen als loopjongen en mezelf in de loop der jaren opgewerkt tot filiaalmanager (al heette dat toen gewoon 'de baas'). Tegenwoordig willen de jongelui het liefst meteen als baas beginnen. Maar zeg nou zelf, het is toch veel beter als je de zaak van onderen af leert kennen?
Enfin, in al die jaren heb ik een hoop mensen zien komen en gaan. Behalve de kassajuffrouwen, de loopjongens en de magazijnchefs waren er natuurlijk ook de klanten. Zonder klanten geen winkel zeg ik altijd maar, als die niet meer komen, kun je de zaak wel opdoeken.
Enfin, de klant is koning, zeg maar.
Maar er waren klanten die het wel heel bont maakten...
Zo was er mevrouw Van Dalen. Zij was een wat oudere dame wier kinderwens nooit vervuld is geraakt. Om toch wat om handen te hebben, schiep zij er een dagtaak in om haar huis spik en span te houden. Daarom versleet zij heel wat stof- en theedoeken en ongeveer eens per maand kwam zij nieuwe bij ons kopen. En daarbij keek zij niet op een paar centen, oh nee. Ze nam altijd de DDDDD-doeken voor de vaat en de gele ballerinadoekjes voor het betere afstofwerk. Dat was wel 'es wat anders dan de meeste gezinnen in ons dorp. Die droogden de vaat jaren achtereen met hetzelfde setje theedoeken en gebruikten een oude onderbroek als stofdoek.
Omdat mevrouw Van Dalen zo met haar dure doeken in eentje verantwoordelijk was voor een kwart van de maandomzet, maande de filiaalmanager (De Baas) ond om mevrouw met alle egards te behandelen. Stel je voor dat zij met haar klandizie weg zou lopen naar de Zeeman of de Hema, dan konden we de zaak wel opdoeken zogezegd.
Mevrouw Van Dalen werd meestal door de baas persoonlijk geholpen. Een loopjongen werd opgetrommeld om haar aankopen naar de kassa te dragen en de baas zelf sloeg het aan, pakte het mooi in en berekende het juiste bedrag aan wisselgeld. Ik als assistent moest dan de deur voor haar openhouden als ze weer vertrok.
Zo ging dat jarenlang maand in, maand uit. Tot op een dag de baas met een lelijke griep het bed moest houden. Ik als assistent was plots de baas in de zaak. En juist die dag kwam mevrouw Van Dalen langs. Ik sleurde een loopjongen uit het magazijn om mevrouw te helpen met de aankopen en ik wuifde gauw Juffrouw Corry vanachter de kassa weg. Nu de baas er niet was, moest ik die taken waarnemen immers.
Mevrouw Van Dalen was in een niet zo best humeur. Ook haar man had de griep te pakken en dat verstoorde haar dagelijks schoonmaakritme behoorlijk, dat spreekt. Zo klaagde zij tegen juffrouw Corry, die uit arremoede maar vakken was gaan vullen, dat het vandaag de dag was dat ze het beddengoed verschoonde, maar dat kon nu niet nu Hendrik op bed lag.
Ze had het er maar zwaar mee. Bij de kassa aangekomen kwam ze tot de ontdekkign dat de baas er niet was. "Nou jongen, dan doen we het maar met jou." snoof ze verontwaardigd. Uiterlijk kalm, maar van binnen peentjes zwetend sloeg ik de doeken aan. Ik pakte het mooi in in geel pakpapier, dat kleurde mooi bij de ballerinadoekjes en telde keurig het wisselgeld uit. 'Missie geslaagd' dacht ik bij mezelf. "dat heb je 'em mooi geflikt, ouwe jongen." Ik glimlachde van oor tot oor toen ik mevrouw Van Dalen een prettige dag wenste en veel beterschap voor haar man. Zelf dat was ik niet vergeten.
Maar nu kwam het...Ik stond achter de kassa als de baas en er stons geen assistent om de deur open te doen. Mevrouw Van Dalen keek verstoord in het rond en ik wist even niet meer wat te doen. "Dit is 't", dacht ik. "Nu gaat ze voortaan naar de Zeeman." In een seconde die eeuwig leek te duren spurtte Corry snel naar de deur en hield die uitnodigend voor mevrouw Van Dalen open. Ze knikte naar elkaar en de situatie was gered. Opgelucht bedankte ik Corry uitvoerig, want dit had me wel mijn baan kunnen kosten. Later heb ik Corry nog een mooi ruikertje narcissen gebracht en hebben we nog even nagepraat over het voorval onder het genot van een kopje thee met een mariakaakje, toen konden we ook al voorzichtig om lachen. Gelukkig was de baas na twee dagen weer beter en het leven nam haar gewone gang weer.
Maar elke maand als mevrouw Van Dalen kwam en ik de deur voor haar openhield, kon ik het niet laten even naar Corry te kijken die met een blik van verstandshouding even knipoogde naar me.
vrijdag 23 oktober 2009 om 22:12
Verboden liefde
Ada vertelt over de liefde die nooit mocht en kon zijn.
Het is een geheim wat ik al jaren bij mij draag. Mijn man kent er flarden van, een vriendin die erbij was ook maar daar houdt het op. Niemand kent het hele verhaal behalve ik. Ja en hij natuurlijk maar hij zal zwijgen als een graf. Nu eindelijk na 10 jaar, grijp ik dan toch deze kans om mijn geheim te vertellen. Ik moet mijn hart luchten en vertellen over de mooie liefde die nooit bestaan heeft.
Ik was een ogenschijnlijk heel gewoon meisje van 15 met een vreemde hobby voor meisjes van die leeftijd: verhalen schrijven. Ik en mijn vriendin Alex deden dit altijd tijdens de lessen, uiteraard in het Engels want dat schreef lekkerder. Engels was ons beste vak, van haar omdat ze een tijdje in Engeland gewoond had, van mij omdat ik Engelstalig ben opgevoed. In 2VWO had de toenmalige docent Engels ons betrapt met een van onze verhalen en dit, gelukkig, gestimuleerd. Wat hij blijkbaar ook had gedaan, was de docent van het jaar erop volledig op de hoogte brengen van ons talent voor het vak en onze passie voor schrijven.
De docent die 3 atheneum lesgaf was een wat oudere man, zo begin vijftig, met een passie voor sarcasme en cynisme. We wisselden af en toe wat cynische opmerkingen naar elkaar maar eigenlijk was dat het wel. Het jaar ging redelijk geruisloos voorbij.
De tijd passeerde en voor ik het wist zat ik in 5 VWO. Dit jaar zonder de verschrikkingen van wiskunde en met die ene grappige docent Engels die ik in de derde ook had. Hij zou mijn mentor zijn en alhoewel ik hem niet in staat achtte tot welk serieus gesprek dan ook, zou hij me op dat vlak nog weten te verrassen.
Dit was het jaar van de wegweek. We zouden met de gehele klas en mentoren naar de stad der liefde gaan. Parijs dus om aldaar de cultuur op te snuiven en ons te bezatten. Niet dat ik zo van het bezatten was, ik was vooral een heel braaf en degelijk meisje wat alcohol niet eens lekker vond. De wegweek zou plaatsvinden in oktober maar voor die tijd begonnen mij een aantal dingen op te vallen die niet geheel normaal waren.
We hadden 4 uur Engels in de week. Ik was de eerste les nog niet binnen of er werd al gezegd: 'Ada, ga jij maar vooraan zitten, we weten toch wel dat jij zoveel kletst dat het daarop uit gaat lopen dus ik ben je dit keer maar voor.' Ik maakte bezwaar onder het motto: onschuldig tot het tegendeel was bewezen maar het mocht niet baten. Ik moest vooraan zitten.
Eerst dacht ik nog dat het mijn verbeelding was, want heus, het kon toch niet mogelijk zijn? Maar steeds vaker begon mij op te vallen dat de docent op oneigenlijke manier mij zat te bekijken op momenten waarvan hij dacht dat ik het niet doorhad. Ik vond het vreemd maar schudde het idee van mij af. Ik had het mis, het kon niet anders.
Maar het bleek wel degelijk anders te liggen...
Wordt vervolgd.
Ada vertelt over de liefde die nooit mocht en kon zijn.
Het is een geheim wat ik al jaren bij mij draag. Mijn man kent er flarden van, een vriendin die erbij was ook maar daar houdt het op. Niemand kent het hele verhaal behalve ik. Ja en hij natuurlijk maar hij zal zwijgen als een graf. Nu eindelijk na 10 jaar, grijp ik dan toch deze kans om mijn geheim te vertellen. Ik moet mijn hart luchten en vertellen over de mooie liefde die nooit bestaan heeft.
Ik was een ogenschijnlijk heel gewoon meisje van 15 met een vreemde hobby voor meisjes van die leeftijd: verhalen schrijven. Ik en mijn vriendin Alex deden dit altijd tijdens de lessen, uiteraard in het Engels want dat schreef lekkerder. Engels was ons beste vak, van haar omdat ze een tijdje in Engeland gewoond had, van mij omdat ik Engelstalig ben opgevoed. In 2VWO had de toenmalige docent Engels ons betrapt met een van onze verhalen en dit, gelukkig, gestimuleerd. Wat hij blijkbaar ook had gedaan, was de docent van het jaar erop volledig op de hoogte brengen van ons talent voor het vak en onze passie voor schrijven.
De docent die 3 atheneum lesgaf was een wat oudere man, zo begin vijftig, met een passie voor sarcasme en cynisme. We wisselden af en toe wat cynische opmerkingen naar elkaar maar eigenlijk was dat het wel. Het jaar ging redelijk geruisloos voorbij.
De tijd passeerde en voor ik het wist zat ik in 5 VWO. Dit jaar zonder de verschrikkingen van wiskunde en met die ene grappige docent Engels die ik in de derde ook had. Hij zou mijn mentor zijn en alhoewel ik hem niet in staat achtte tot welk serieus gesprek dan ook, zou hij me op dat vlak nog weten te verrassen.
Dit was het jaar van de wegweek. We zouden met de gehele klas en mentoren naar de stad der liefde gaan. Parijs dus om aldaar de cultuur op te snuiven en ons te bezatten. Niet dat ik zo van het bezatten was, ik was vooral een heel braaf en degelijk meisje wat alcohol niet eens lekker vond. De wegweek zou plaatsvinden in oktober maar voor die tijd begonnen mij een aantal dingen op te vallen die niet geheel normaal waren.
We hadden 4 uur Engels in de week. Ik was de eerste les nog niet binnen of er werd al gezegd: 'Ada, ga jij maar vooraan zitten, we weten toch wel dat jij zoveel kletst dat het daarop uit gaat lopen dus ik ben je dit keer maar voor.' Ik maakte bezwaar onder het motto: onschuldig tot het tegendeel was bewezen maar het mocht niet baten. Ik moest vooraan zitten.
Eerst dacht ik nog dat het mijn verbeelding was, want heus, het kon toch niet mogelijk zijn? Maar steeds vaker begon mij op te vallen dat de docent op oneigenlijke manier mij zat te bekijken op momenten waarvan hij dacht dat ik het niet doorhad. Ik vond het vreemd maar schudde het idee van mij af. Ik had het mis, het kon niet anders.
Maar het bleek wel degelijk anders te liggen...
Wordt vervolgd.
vrijdag 23 oktober 2009 om 22:28
Verboden liefde (deel 2)
Ada vertelt over de liefde die nooit mocht en kon zijn.
De blikken van de docent Engels kon ik nog afserveren onder het kopje: verbeelding. Met frisse moed stapte ik elke les Engels in met de missie aan mezelf te bewijzen dat het vooral niet zo kon zijn dat ik een 'speciaal aandacht' gevalletje was. Een slet in de klas was al genoeg, daisy het meisje wat met de muziekdocent sliep.
Een proefwerk Engels wierp een ander licht op de zaak. Ik was, zoals gewoonlijk, als eerste klaar. De docent zag dat ik doelloos voor me uit zat te staren. Hij liep op me af en zei: "ik zal het vonnis gelijk maar vellen." Hij ging achter me staan, legde het blaadje zo neer dat het voor me lag zodat ik het ook kon zien, en boog toen over mij heen. Ik voelde zijn warme lichaam tegen mij aandrukken en wist niet goed wat ik ervan moest denken. Kon dit wel? Deed hij dit ook bij andere leerlingen? Ik besloot er op te gaan letten. Langzaam keek hij alles na, gaf mij een cynische blik bij een enkele schrijffout en gaf me uiteindelijk een 9 onder het motto: "Niet zo slordig werken, dame, of wil je mij aan het werk houden?"
"Na die sexuele intimidatieklacht die ik straks ga indienen hoeft dat niet meer." Antwoordde ik scherp als altijd.
Hij grijsde. "Oh? En waar is je bewijs?" Hij leek bijna blij dat ik had opgemerkt dat er wat gaande was. Maar ook dat kon een illusie zijn, je wist het tenslotte maar nooit met hem. Tijd om een antwoord te geven kreeg ik niet, want een andere leerling stak zijn vinger op om wat te vragen.
Het meisje, Sandy, wat naast me zat op dat moment, keek mij vragend aan. Zij had het ook gezien en vroeg zich waarschijnlijk hetzelfde af als ik. Ik haalde mijn schouders op om te laten zien dat ik ook niet wist wat ik ermee aanmoest. Maar ik wist het ergens wel, mijn sensor ging op scherp maar ik twijfelde wat ik ermee moest doen: ver uit de buurt blijven van de docent of me enorm gevleid voelen om te kijken hoever hij zou gaan?
Tijdens de wegweek, echter, liet hij, geheel zonder stimulans van mijn kant, uit zichzelf zien hoever hij zou gaan. Te ver, voor welke docent dan ook.
De weken gingen voorbij en het was zover: de wegweek. Eindelijk vijf dagen lang met heel 5 VWO op vakantie naar Parijs. De docenten die meegingen waren: gruwelijke docent Frans met een voorkeur voor nablijven tot 6 uur, altijd lachende docente geschiedenis wiens definitie van mode bloemetjesjurk was en uiteraard, de docent Engels met blijkbaar een passie voor onschuldige leerlingen van bijna 17.
Wordt vervolgd
Ada vertelt over de liefde die nooit mocht en kon zijn.
De blikken van de docent Engels kon ik nog afserveren onder het kopje: verbeelding. Met frisse moed stapte ik elke les Engels in met de missie aan mezelf te bewijzen dat het vooral niet zo kon zijn dat ik een 'speciaal aandacht' gevalletje was. Een slet in de klas was al genoeg, daisy het meisje wat met de muziekdocent sliep.
Een proefwerk Engels wierp een ander licht op de zaak. Ik was, zoals gewoonlijk, als eerste klaar. De docent zag dat ik doelloos voor me uit zat te staren. Hij liep op me af en zei: "ik zal het vonnis gelijk maar vellen." Hij ging achter me staan, legde het blaadje zo neer dat het voor me lag zodat ik het ook kon zien, en boog toen over mij heen. Ik voelde zijn warme lichaam tegen mij aandrukken en wist niet goed wat ik ervan moest denken. Kon dit wel? Deed hij dit ook bij andere leerlingen? Ik besloot er op te gaan letten. Langzaam keek hij alles na, gaf mij een cynische blik bij een enkele schrijffout en gaf me uiteindelijk een 9 onder het motto: "Niet zo slordig werken, dame, of wil je mij aan het werk houden?"
"Na die sexuele intimidatieklacht die ik straks ga indienen hoeft dat niet meer." Antwoordde ik scherp als altijd.
Hij grijsde. "Oh? En waar is je bewijs?" Hij leek bijna blij dat ik had opgemerkt dat er wat gaande was. Maar ook dat kon een illusie zijn, je wist het tenslotte maar nooit met hem. Tijd om een antwoord te geven kreeg ik niet, want een andere leerling stak zijn vinger op om wat te vragen.
Het meisje, Sandy, wat naast me zat op dat moment, keek mij vragend aan. Zij had het ook gezien en vroeg zich waarschijnlijk hetzelfde af als ik. Ik haalde mijn schouders op om te laten zien dat ik ook niet wist wat ik ermee aanmoest. Maar ik wist het ergens wel, mijn sensor ging op scherp maar ik twijfelde wat ik ermee moest doen: ver uit de buurt blijven van de docent of me enorm gevleid voelen om te kijken hoever hij zou gaan?
Tijdens de wegweek, echter, liet hij, geheel zonder stimulans van mijn kant, uit zichzelf zien hoever hij zou gaan. Te ver, voor welke docent dan ook.
De weken gingen voorbij en het was zover: de wegweek. Eindelijk vijf dagen lang met heel 5 VWO op vakantie naar Parijs. De docenten die meegingen waren: gruwelijke docent Frans met een voorkeur voor nablijven tot 6 uur, altijd lachende docente geschiedenis wiens definitie van mode bloemetjesjurk was en uiteraard, de docent Engels met blijkbaar een passie voor onschuldige leerlingen van bijna 17.
Wordt vervolgd
zaterdag 24 oktober 2009 om 13:52
Een kleinigheidje voor alle medewerkers en natuurlijk onze boven alles gewaardeerde lezers:
Ik ben er niet uitermate handig in, maar desalniettemin ben ik trots op deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54936.html?1078098366
deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54942.html?1077005897
deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54805.html?1076929676
en deze vondst.
http://web.archive.org/we ... 468/55898.html?1077185313
Misschien zijn er technici aanwezig die zelfs onze Viva's Mijn Geheimcolumniste Mandy tevoorschijn kunnen toveren.
Ik wens u veel nostalgisch leesplezier!
Ik ben er niet uitermate handig in, maar desalniettemin ben ik trots op deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54936.html?1078098366
deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54942.html?1077005897
deze:
http://web.archive.org/we ... 468/54805.html?1076929676
en deze vondst.
http://web.archive.org/we ... 468/55898.html?1077185313
Misschien zijn er technici aanwezig die zelfs onze Viva's Mijn Geheimcolumniste Mandy tevoorschijn kunnen toveren.
Ik wens u veel nostalgisch leesplezier!
zondag 25 oktober 2009 om 17:49
In de genadeloze greep van een sekte (vervolg)
Op het toneel, met fluwelen lappen bekleed, stond tussen felgekleurde olielampjes een groot koperen beeld van de dansende Shiva. Daarvoor een vergulde troon waarop een kleine donkere man plaatsnam. Met een eenvoudig handgebaar maande hij de menigte tot stilte: Welkom, mooie pure zielen, hier bijeengekomen voor de Waarheid! Hij hield een prachtige toespraak. Over het unieke Zelf, over het Al, waar je eigenlijk altijd al deel van had uitgemaakt. Het Goddelijke waarvan je je bewust moest maken. Ik luisterde ademloos toe. Meike kneep me even in mijn hand. Zie je wel?, glunderde ze, Shri Putra is enkel wijsheid en goedheid.
Na de overweldigende woorden steeg hij op van zijn zetel en kwam recht op me af. Hij legde zijn hand op mijn hoofd en keek me met zijn zwarte Indiase ogen doordringend aan. Alles viel op zijn plaats. God, het extract van liefde, stroomde via hem door mij, in mijn hart, in mijn ziel, in alles wat mij was. Ik was niet meer alleen mijzelf, ik was de wereld, ik was de hemel, ik was compleet. Dochter, mijn dochter, fluisterde hij teder.
Ik voelde dat mijn wangen nat waren van tranen. Meester, ik wil u volgen, wist ik met brekende stem uit te brengen. Een luid gejuich klonk op. Een vrouw bracht een rode bindi aan tussen mijn ogen en sloeg haar armen om me heen. Eén met ons allen, één met de liefde, één met de Almachtige. Meike leek geschrokken, het kon me niet deren. Nog nooit was ik zo tot in iedere vezel van mijn lichaam gelukkig geweest. Nooit had ik zo'n diepe, begrijpende rust gevoeld.
Meike wilde naar huis. Ik niet. Ik was thuis, eindelijk thuis. Ze vertrok en ik bleef achter. Onmiddelijk werd ik omringd door de in het paars gehulde mensen. Je hoort bij ons, kom naar onze ashram. Leg je bezit af, werk, leer en bid met ons en leer over God en het leven door het heil van onze edele Meester, stel je geheel in dienst van de Liefde, van de Heer, van onze goeroe Shi Putra. De tijd is gekomen!
Ze hadden gelijk, ik wist het. Ik wilde intreden in de ashram, deel zijn van een groter geheel, mij geheel in handen van de meester leggen. Dat sprankje God, dat ik had mogen voelen, wilde ik laten groeien tot een groot en heilig vuur. Ik danste de hele avond, liet me wegvoeren op de eeuwenoude mythische klanken van sitar en drum.
Er moest veel geregeld worden. Ik zegde de huur op, nam ontslag en nam afscheid van mijn familie en vrienden. Vreemd genoeg was het juist Meike die zich het meest ongerust maakte. Mijn hart bloedde voor haar. Zij had niet gevonden. Het deed me verdriet dat ik alles moest achterlaten, al viel het in het niet bij de vreugde die ik voelde om mijn wedergeboorte.
Vanaf nu zou ik me niet meer laten leiden door het materiele, maar door het geestelijke, het spirituele. Door mijn godgewijde arbeid zou ik de wereld beter maken, verlossen van het kwaad, van de hebzucht, van de ijdelheid, van het ego.
De dag van mijn initiatie brak aan...
(wordt vervolgd)
Op het toneel, met fluwelen lappen bekleed, stond tussen felgekleurde olielampjes een groot koperen beeld van de dansende Shiva. Daarvoor een vergulde troon waarop een kleine donkere man plaatsnam. Met een eenvoudig handgebaar maande hij de menigte tot stilte: Welkom, mooie pure zielen, hier bijeengekomen voor de Waarheid! Hij hield een prachtige toespraak. Over het unieke Zelf, over het Al, waar je eigenlijk altijd al deel van had uitgemaakt. Het Goddelijke waarvan je je bewust moest maken. Ik luisterde ademloos toe. Meike kneep me even in mijn hand. Zie je wel?, glunderde ze, Shri Putra is enkel wijsheid en goedheid.
Na de overweldigende woorden steeg hij op van zijn zetel en kwam recht op me af. Hij legde zijn hand op mijn hoofd en keek me met zijn zwarte Indiase ogen doordringend aan. Alles viel op zijn plaats. God, het extract van liefde, stroomde via hem door mij, in mijn hart, in mijn ziel, in alles wat mij was. Ik was niet meer alleen mijzelf, ik was de wereld, ik was de hemel, ik was compleet. Dochter, mijn dochter, fluisterde hij teder.
Ik voelde dat mijn wangen nat waren van tranen. Meester, ik wil u volgen, wist ik met brekende stem uit te brengen. Een luid gejuich klonk op. Een vrouw bracht een rode bindi aan tussen mijn ogen en sloeg haar armen om me heen. Eén met ons allen, één met de liefde, één met de Almachtige. Meike leek geschrokken, het kon me niet deren. Nog nooit was ik zo tot in iedere vezel van mijn lichaam gelukkig geweest. Nooit had ik zo'n diepe, begrijpende rust gevoeld.
Meike wilde naar huis. Ik niet. Ik was thuis, eindelijk thuis. Ze vertrok en ik bleef achter. Onmiddelijk werd ik omringd door de in het paars gehulde mensen. Je hoort bij ons, kom naar onze ashram. Leg je bezit af, werk, leer en bid met ons en leer over God en het leven door het heil van onze edele Meester, stel je geheel in dienst van de Liefde, van de Heer, van onze goeroe Shi Putra. De tijd is gekomen!
Ze hadden gelijk, ik wist het. Ik wilde intreden in de ashram, deel zijn van een groter geheel, mij geheel in handen van de meester leggen. Dat sprankje God, dat ik had mogen voelen, wilde ik laten groeien tot een groot en heilig vuur. Ik danste de hele avond, liet me wegvoeren op de eeuwenoude mythische klanken van sitar en drum.
Er moest veel geregeld worden. Ik zegde de huur op, nam ontslag en nam afscheid van mijn familie en vrienden. Vreemd genoeg was het juist Meike die zich het meest ongerust maakte. Mijn hart bloedde voor haar. Zij had niet gevonden. Het deed me verdriet dat ik alles moest achterlaten, al viel het in het niet bij de vreugde die ik voelde om mijn wedergeboorte.
Vanaf nu zou ik me niet meer laten leiden door het materiele, maar door het geestelijke, het spirituele. Door mijn godgewijde arbeid zou ik de wereld beter maken, verlossen van het kwaad, van de hebzucht, van de ijdelheid, van het ego.
De dag van mijn initiatie brak aan...
(wordt vervolgd)
zondag 25 oktober 2009 om 23:37
quote:Starshine schreef op 29 september 2009 @ 22:07:
Ring gevonden
Tijdens de Strandzesdaagse deze zomer heb ik op het strand ten hoogte van Bloemendaal bij paal 79 een gouden trouw- of verlovingsring met witgouden randje gevonden. De inscriptie luidt "Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’.
Ik vermoed dat deze Adinda heel verdrietig is om het verlies van haar ring en deze graag terug zou willen.
Naam en adres bij de redactie bekend
Ring gevonden
Tijdens de Strandzesdaagse deze zomer heb ik op het strand ten hoogte van Bloemendaal bij paal 79 een gouden trouw- of verlovingsring met witgouden randje gevonden. De inscriptie luidt "Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’.
Ik vermoed dat deze Adinda heel verdrietig is om het verlies van haar ring en deze graag terug zou willen.
Naam en adres bij de redactie bekend
donderdag 29 oktober 2009 om 10:52
In verband met persoonlijke privé problemen heb ik enige tijd niet in staat kunnen zijn te reageren. Ik ben dan ook zeer verheugd om te zien dat Dominee Duizendvolt de taak op zich heeft genomen om te waarschuwen tegen sekte's. Als de ene hand de andere wast worden ze beide schoon.
Met angst en beven wacht ik af wat het verhaal "Verboden liefde" ons gaat brengen. Een oude bok lust nog wel een jong/groen blaadje. Ik zal dit verhaal dan ook ernstig in de gaten houden.
Met angst en beven wacht ik af wat het verhaal "Verboden liefde" ons gaat brengen. Een oude bok lust nog wel een jong/groen blaadje. Ik zal dit verhaal dan ook ernstig in de gaten houden.
donderdag 29 oktober 2009 om 21:49
Geachte Bertrade,
dank voor de lovende woorden. Ik hade tijdelijk radiostilte ivm mijn retraite in het cistercienzerklooster, van een heel andere orde dan de hiervoor vermelde geheime locatie. Ook Domina's hebben wel eens retraite nodig, om te kunnen ontsnappen aan het drukke leven van alledag, en de hectische 24-uurs maatschappij. Ik heb weer helemaal kunnen opladen!
Zend gerust uw pastorale vragen in, ik beantwoord ze van harte.
Dominee Duizendvolt
24/7 bereikbaar onder 06-dominee
P.S. Ik ontving via Wibra-krant de volgende prangende vraag, alwaar ik volgaarne op wil reflecteren.
"Ik heb seks gehad met een geestelijke. Wat nu? Ik word gekweld door mijn geweten".
Antwoord: is de geestelijke een priester? Niets aan de hand. Hij kan u onmiddelijk absolutie verlenen na de daad.
dank voor de lovende woorden. Ik hade tijdelijk radiostilte ivm mijn retraite in het cistercienzerklooster, van een heel andere orde dan de hiervoor vermelde geheime locatie. Ook Domina's hebben wel eens retraite nodig, om te kunnen ontsnappen aan het drukke leven van alledag, en de hectische 24-uurs maatschappij. Ik heb weer helemaal kunnen opladen!
Zend gerust uw pastorale vragen in, ik beantwoord ze van harte.
Dominee Duizendvolt
24/7 bereikbaar onder 06-dominee
P.S. Ik ontving via Wibra-krant de volgende prangende vraag, alwaar ik volgaarne op wil reflecteren.
"Ik heb seks gehad met een geestelijke. Wat nu? Ik word gekweld door mijn geweten".
Antwoord: is de geestelijke een priester? Niets aan de hand. Hij kan u onmiddelijk absolutie verlenen na de daad.
maandag 18 oktober 2010 om 14:16
Het is te lang geleden. Wibrakrant is niet meer, het emailadres is in de tussentijd verlopen en mocht dit als dubbelnicken worden beschouwd, dan mag onze Wibra op non-actief worden gezet. Uw hoofdredacteur is echter springlevend en popelend van enthousiasme om Viva's Mijn Geheim weer een nieuwe impuls te geven.
