Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
vrijdag 25 september 2009 om 17:11
Beste Mijn Geheim,
Bij deze meld ik mij als pannellid. Ik ben Willy. Een spontane vrouw van 53, getrouwd met Frits en 2 schatten van dochters. Mijn hobby's zijn fuchsia's kweken, kruiswoordpuzzels maken en kokkerellen. Ook mijn huisje heeft zijn kruisje gedragen, en nu hoop ik met mijn levenservaring advies te kunnen geven aan andere vrouwen.
Lieve groeten, Willy.
Bij deze meld ik mij als pannellid. Ik ben Willy. Een spontane vrouw van 53, getrouwd met Frits en 2 schatten van dochters. Mijn hobby's zijn fuchsia's kweken, kruiswoordpuzzels maken en kokkerellen. Ook mijn huisje heeft zijn kruisje gedragen, en nu hoop ik met mijn levenservaring advies te kunnen geven aan andere vrouwen.
Lieve groeten, Willy.
vrijdag 25 september 2009 om 17:37
Wat beduusd ging ik naar huis. Wouter zag meteen dat er wat aan de hand was. He, meissie van me, wat is dat nou? Ik vertelde hem wat er was gebeurd. Wouter, altijd bereid alles wat meer in perspectief te plaatsen, meende dat het de schok was van de jonge moeder. Hij had zijn eigen zus niet eens herkend na de bevalling, terwijl ze doorgaans net zo nuchter was als hij.
Het leek een tijdje goed te gaan. Dyllano was een wolk van een baby en Carla legde hem soms zelfs in mijn armen. Dan vergat ik even alles om me heen. Die kriewende vingertjes, ik raakte niet uitgekeken. Ook Wouter had inmiddels kennis gemaakt met de nieuwe wereldburger en voor alle zekerheid zijn Hawaiioverhemd aangetrokken.
Carla vond het tijd worden voor een bezoekje. Dyllano zou voor het eerst meekomen. Ik zag het helemaal zitten, dat kleine ventje over de vloer. Een paar dagen van te voren belde Carla op.
Bets, zou je dat Afrikaanse masker van te voren uit het zicht willen halen? Liever uit de kamer eigenlijk. Je weet nooit wat het voor invloed heeft op Dyllano. Hij is zo gevoelig en kwetsbaar. Soms heb ik de indruk dat hij al heel lang op deze wereld is. Hij kan me zo wijs en alwetend aankijken, ik denk dat hij een oude ziel heeft.
Ik vond het toch wel kras. Het masker hadden we samen uitgezocht op een braderie ten bate van een weeshuis in Kenia. Daar zouden toch geen kwade geesten in verborgen zitten? Maar goed, ik wilde niet lastig zijn en het masker verhuisde tijdelijk naar de studeerkamer van Wouter. Naast Gollum. Ook al geen passend speelkameraadje voor Dyllano.
Verder vroeg Carla me het glazen theeservies te gebruiken, de mokken met grappige cartoons en logo´s van Wouters twaalf banen, dertien ongelukken zouden te opwindend kunnen zijn. Dyllano reageerde nogal sterk op kleurrijke afbeeldingen. Vooral de kleur oranje moest ik vermijden, de kleine man zou een overactief keelchakra hebben.
Er was ook goed nieuws, als ik vragen had over dierbaren die waren heengegaan, moest ik Dyllano scherp observeren. Carla had de indruk dat hij in contact stond met overledenen. Hij had de neiging ademloos naar witte muren te staren. Waarschijnlijk ervoer hij dan entiteiten, die voor ons verborgen bleven.
Het leek een tijdje goed te gaan. Dyllano was een wolk van een baby en Carla legde hem soms zelfs in mijn armen. Dan vergat ik even alles om me heen. Die kriewende vingertjes, ik raakte niet uitgekeken. Ook Wouter had inmiddels kennis gemaakt met de nieuwe wereldburger en voor alle zekerheid zijn Hawaiioverhemd aangetrokken.
Carla vond het tijd worden voor een bezoekje. Dyllano zou voor het eerst meekomen. Ik zag het helemaal zitten, dat kleine ventje over de vloer. Een paar dagen van te voren belde Carla op.
Bets, zou je dat Afrikaanse masker van te voren uit het zicht willen halen? Liever uit de kamer eigenlijk. Je weet nooit wat het voor invloed heeft op Dyllano. Hij is zo gevoelig en kwetsbaar. Soms heb ik de indruk dat hij al heel lang op deze wereld is. Hij kan me zo wijs en alwetend aankijken, ik denk dat hij een oude ziel heeft.
Ik vond het toch wel kras. Het masker hadden we samen uitgezocht op een braderie ten bate van een weeshuis in Kenia. Daar zouden toch geen kwade geesten in verborgen zitten? Maar goed, ik wilde niet lastig zijn en het masker verhuisde tijdelijk naar de studeerkamer van Wouter. Naast Gollum. Ook al geen passend speelkameraadje voor Dyllano.
Verder vroeg Carla me het glazen theeservies te gebruiken, de mokken met grappige cartoons en logo´s van Wouters twaalf banen, dertien ongelukken zouden te opwindend kunnen zijn. Dyllano reageerde nogal sterk op kleurrijke afbeeldingen. Vooral de kleur oranje moest ik vermijden, de kleine man zou een overactief keelchakra hebben.
Er was ook goed nieuws, als ik vragen had over dierbaren die waren heengegaan, moest ik Dyllano scherp observeren. Carla had de indruk dat hij in contact stond met overledenen. Hij had de neiging ademloos naar witte muren te staren. Waarschijnlijk ervoer hij dan entiteiten, die voor ons verborgen bleven.
vrijdag 25 september 2009 om 17:50
vrijdag 25 september 2009 om 18:02
Geweldig
Toen ik jaren geleden onder een andere nick schreef was er ook al zo'n topic. Met mooie columns uit de Wibrakrant inderdaad (steevast eindigend met 'we hebben er later nog smakelijk om gelachen').
Ik ga broeden op een mooie verhaal of een mooie ingezonden brief en wil me natuurlijk gaarne aanmelden als panellid:
Hoi Viva-Mijn geheim lezeressen (en lezers),
Ik zou vereerd zijn in het panel te mogen zitten. Ik zal iets over mezelf vertellen.
Mijn naam is Annie, 44 jaar jong en ik ben een gescheiden moeder van 3 al volwassen kinderen (2 zoons van 20 en 24 en een dochter van 21). Sinds 2 jaar ben ik via het WNK parttime aan het werk als postbezorger. Ik ben al 10 jaar gescheiden en heb al die tijd noodgedwongen in de bijstand gezeten omdat ik vond dat ik er moest zijn voor de kinderen. En omdat ik erg gevoelig ben en snel in een dip geraak.
Mijn hobbies zijn punniken, 3d-kaarten maken en poezenbeeldjes verzamelen.
Zoals je kan aflezen aan mijn levensverhaal heb ik zeer veel levenservaring, dat leer je echt niet op geen school hoor!
Hopelijk mag ik in het panel om andere lezeressen (en lezers) met raad en daad bij te staan.
Toen ik jaren geleden onder een andere nick schreef was er ook al zo'n topic. Met mooie columns uit de Wibrakrant inderdaad (steevast eindigend met 'we hebben er later nog smakelijk om gelachen').
Ik ga broeden op een mooie verhaal of een mooie ingezonden brief en wil me natuurlijk gaarne aanmelden als panellid:
Hoi Viva-Mijn geheim lezeressen (en lezers),
Ik zou vereerd zijn in het panel te mogen zitten. Ik zal iets over mezelf vertellen.
Mijn naam is Annie, 44 jaar jong en ik ben een gescheiden moeder van 3 al volwassen kinderen (2 zoons van 20 en 24 en een dochter van 21). Sinds 2 jaar ben ik via het WNK parttime aan het werk als postbezorger. Ik ben al 10 jaar gescheiden en heb al die tijd noodgedwongen in de bijstand gezeten omdat ik vond dat ik er moest zijn voor de kinderen. En omdat ik erg gevoelig ben en snel in een dip geraak.
Mijn hobbies zijn punniken, 3d-kaarten maken en poezenbeeldjes verzamelen.
Zoals je kan aflezen aan mijn levensverhaal heb ik zeer veel levenservaring, dat leer je echt niet op geen school hoor!
Hopelijk mag ik in het panel om andere lezeressen (en lezers) met raad en daad bij te staan.
vrijdag 25 september 2009 om 18:14
vrijdag 25 september 2009 om 18:27
Alle voorbereidingen waren getroffen en Dyllano kon zijn opwachting maken. Ik maakte me enigszins zorgen over mijn teint. Het is nu eenmaal crisis en we moeten allemaal een tandje terug en daarom had ik een zelfbruiner bij de Wibra gehaald. Het resultaat was de kleur van Oranje. Ik hoopte dat Carla (en Dyllano) er niet door van streek zouden raken.
Het duurde even voor we konden gaan zitten. Carla stond erop salie te branden in mijn woonkamer om de ruimte te zuiveren. Ik zat in de keuken met Dyllano in de Maxicosi naast me. Volgens mij had hij geen last van mijn kleur en zelfs Carla had het niet opgemerkt.
Een beetje weemoedig dacht ik aan de Carla van vroeger. Die maalde niet om chakra's of entiteiten, ze maakte zich vooral druk of ik wel genoeg rosé in huis had. Alles was zo veranderd. Ik liep voortdurend op mijn tenen. En dit was pas de eerste babyvisite!
Het bezoek verliep niet slecht. Het viel me alleen op dat Carla geen enkel interesse had in mijn verhalen. Steevast werden ze onderbroken door een: kijk dan! Dyllano knippert met zijn ogen! Heb je ooit zoiets gezien? Ik kon net zo goed niks zeggen. Aan de telefoon was het al niet anders.
Ik beklaagde me bij Wouter toen hij thuiskwam van zijn werk. Hij werd een beetje boos: kun je dat nou niet begrijpen, Bets? Een beetje geduld zou je sieren. Alsof jij nooit vol bent van iets?
Ik moest hem gelijk geven, ik had Carla ook maandenlang verveeld met verhalen over de reorganisatie van de afdeling. Dat ik nu geen dossiers meer met de hand bijhield, maar ze in een computer in moest voeren. Ik had vreselijk moeten wennen. Dus slikte ik mijn teleurstelling in.
Om een lang verhaal kort te maken: het is niet beter geworden. Het is nog steeds Dyllano voor, Dyllano na. Carla laat haar zoon nooit eens thuis, en vraagt nooit meer om een roséetje. Dat vindt ze niet verantwoord als moeder. Ik ben het ook niet eens met haar opvoeding. In haar ogen is Dyllano een Nieuwetijds of Sterrekind en voor mij een doodgewone baby. En ik mis mijn boezemvriendin. Mijn vraag aan het panel is dan ook: hoe ga ik om met deze situatie?
Het duurde even voor we konden gaan zitten. Carla stond erop salie te branden in mijn woonkamer om de ruimte te zuiveren. Ik zat in de keuken met Dyllano in de Maxicosi naast me. Volgens mij had hij geen last van mijn kleur en zelfs Carla had het niet opgemerkt.
Een beetje weemoedig dacht ik aan de Carla van vroeger. Die maalde niet om chakra's of entiteiten, ze maakte zich vooral druk of ik wel genoeg rosé in huis had. Alles was zo veranderd. Ik liep voortdurend op mijn tenen. En dit was pas de eerste babyvisite!
Het bezoek verliep niet slecht. Het viel me alleen op dat Carla geen enkel interesse had in mijn verhalen. Steevast werden ze onderbroken door een: kijk dan! Dyllano knippert met zijn ogen! Heb je ooit zoiets gezien? Ik kon net zo goed niks zeggen. Aan de telefoon was het al niet anders.
Ik beklaagde me bij Wouter toen hij thuiskwam van zijn werk. Hij werd een beetje boos: kun je dat nou niet begrijpen, Bets? Een beetje geduld zou je sieren. Alsof jij nooit vol bent van iets?
Ik moest hem gelijk geven, ik had Carla ook maandenlang verveeld met verhalen over de reorganisatie van de afdeling. Dat ik nu geen dossiers meer met de hand bijhield, maar ze in een computer in moest voeren. Ik had vreselijk moeten wennen. Dus slikte ik mijn teleurstelling in.
Om een lang verhaal kort te maken: het is niet beter geworden. Het is nog steeds Dyllano voor, Dyllano na. Carla laat haar zoon nooit eens thuis, en vraagt nooit meer om een roséetje. Dat vindt ze niet verantwoord als moeder. Ik ben het ook niet eens met haar opvoeding. In haar ogen is Dyllano een Nieuwetijds of Sterrekind en voor mij een doodgewone baby. En ik mis mijn boezemvriendin. Mijn vraag aan het panel is dan ook: hoe ga ik om met deze situatie?
vrijdag 25 september 2009 om 18:29
vrijdag 25 september 2009 om 19:12
beste Betsy,
Je moest je schamen dat je je vriendin dit grote geluk misgunt. Een nieuw leven is het mooiste wat er is, een waar wonder. En de natuur heeft het nou eenmaal zo bedacht dat moeders met harrt en ziel voor dat kindje door het vuur gaan, zo ook je vriendin.
Als je je vriendin wilt blijven zien en wilt begrijpen wat zij voelt dan zit er maar een ding op meid. Sleep die hubby van je de slaapkamer in voor een potje ouderwets klussen (nee, niet dat klussen, dat doet Wouter daarna maar in de babykamer).
Stel je voor, dan heb jij straks ook zo'n mooi wondertje en kun je samen met Carla fijn zwijmelen over de kindjes.
Succes ermee,
Groetjes van Annie.
Je moest je schamen dat je je vriendin dit grote geluk misgunt. Een nieuw leven is het mooiste wat er is, een waar wonder. En de natuur heeft het nou eenmaal zo bedacht dat moeders met harrt en ziel voor dat kindje door het vuur gaan, zo ook je vriendin.
Als je je vriendin wilt blijven zien en wilt begrijpen wat zij voelt dan zit er maar een ding op meid. Sleep die hubby van je de slaapkamer in voor een potje ouderwets klussen (nee, niet dat klussen, dat doet Wouter daarna maar in de babykamer).
Stel je voor, dan heb jij straks ook zo'n mooi wondertje en kun je samen met Carla fijn zwijmelen over de kindjes.
Succes ermee,
Groetjes van Annie.
vrijdag 25 september 2009 om 19:58
Hoe de carrièredrang van mijn vrouw ons huwelijk kapot maakte...
Waarom kon het toch niet gewoon blijven zoals het was? Alles liep op rolletjes, vijf jaar geleden. We woonden in een geweldig nieuwbouwhuis. Ik had het prima voor elkaar als accountmanager bij een bekende bank. Ook Carola had een leuk baantje van vier ochtenden in de week als baliemedewerkster bij een zorginstelling bij ons in de wijk, waarmee ze lekker onder de mensen kwam en zich af en toe weer even Carola kon voelen inplaats van mama. Ze verdiende er geen kapitalen mee, maar het gaf haar een gevoel van financiële onafhankelijkheid en de werktijden waren goed afgestemd op de openingstijden van de peuterspeelzaal waar Puck en Fien, onze tweeling van drie jaar oud, naartoe ging.
Af en toe liet ze wel doorschemeren dat het stak dat ze haar studie niet had afgemaakt, maar daar ging ik nooit op in. We hadden nou eenmaal bepaalde keuzes gemaakt en naar mijn mening had het weinig zin om daarop terug te komen.
Kortom, alles ging prima, tot ze op een dag thuiskwam met de mededeling dat ze toch weer wilde gaan studeren. Een stagiaire op haar werk had haar enthousiast gemaakt en ze wilde dolgraag de draad weer oppakken en verder komen in haar werk. Natuurlijk probeerde ik dat enthousiasme meteen te temperen. Tenslotte kost studeren alleen maar geld, de kans dat ze op haar leeftijd nog een fatsoenlijke carrière van de grond zou krijgen was tamelijk minimaal en bovendien was het lastig te combineren met het huishouden en de kinderen. Carola hield echter vol en uiteindelijk stemde ik toe, op voorwaarde dat ze zelf haar studiekosten zou betalen én dat ze zou zorgen dat de kinderen opgevangen zouden worden én dat het huishouden op rolletjes bleef lopen. Met mijn drukke baan van 40 uur in de week had ik uiteraard geen zin om thuis ook nog eens over het speelgoed te struikelen of achter het gasfornuis te gaan staan.
De eerste periode verliep redelijk goed. Puck en Fien zaten inmiddels op de basisschool en mijn vrouw stortte zich op de studie. In het begin liet ze nog wel vaak merken dat de combinatie werken, studeren, zorgen en huishouden haar vaak uitputte, maar daar ben ik altijd heel hard in geweest. 'Carola, je wilde dit zelf,' zei ik dan. 'Dan ben jij ook degene die de consequenties daarvan moet dragen.' Natuurlijk voelde ik me diep vanbinnen wel eens bezwaard als zij 's avonds om elf uur nog een berg achterstallig strijkwerk moest wegwerken, maar dan troostte ik me met de gedachte dat ik toch ook genoeg inleverde. Ons seksleven stond door al dat gestudeer op een laag pitje en daarbij ontkwam ik er toch niet aan dat ik, ondanks onze afspraken, vaker dan voorheen voor de zorg van de kinderen opdraaide. Ik luisterde geduldig naar alle verhalen over haar werkgroepjes en haar projecten, ik stopte geregeld bij de supermarkt voor een vergeten boodschapje, ik stond mijn computer af zodat zij haar werkstukken kon typen, kortom, ik zorgde ervoor dat ik een steun en toeverlaat voor Carola was, zoals het een goede echtgenoot betaamt.
De echte ellende begon pas in het laatste jaar...
(Wordt vervolgd)
Waarom kon het toch niet gewoon blijven zoals het was? Alles liep op rolletjes, vijf jaar geleden. We woonden in een geweldig nieuwbouwhuis. Ik had het prima voor elkaar als accountmanager bij een bekende bank. Ook Carola had een leuk baantje van vier ochtenden in de week als baliemedewerkster bij een zorginstelling bij ons in de wijk, waarmee ze lekker onder de mensen kwam en zich af en toe weer even Carola kon voelen inplaats van mama. Ze verdiende er geen kapitalen mee, maar het gaf haar een gevoel van financiële onafhankelijkheid en de werktijden waren goed afgestemd op de openingstijden van de peuterspeelzaal waar Puck en Fien, onze tweeling van drie jaar oud, naartoe ging.
Af en toe liet ze wel doorschemeren dat het stak dat ze haar studie niet had afgemaakt, maar daar ging ik nooit op in. We hadden nou eenmaal bepaalde keuzes gemaakt en naar mijn mening had het weinig zin om daarop terug te komen.
Kortom, alles ging prima, tot ze op een dag thuiskwam met de mededeling dat ze toch weer wilde gaan studeren. Een stagiaire op haar werk had haar enthousiast gemaakt en ze wilde dolgraag de draad weer oppakken en verder komen in haar werk. Natuurlijk probeerde ik dat enthousiasme meteen te temperen. Tenslotte kost studeren alleen maar geld, de kans dat ze op haar leeftijd nog een fatsoenlijke carrière van de grond zou krijgen was tamelijk minimaal en bovendien was het lastig te combineren met het huishouden en de kinderen. Carola hield echter vol en uiteindelijk stemde ik toe, op voorwaarde dat ze zelf haar studiekosten zou betalen én dat ze zou zorgen dat de kinderen opgevangen zouden worden én dat het huishouden op rolletjes bleef lopen. Met mijn drukke baan van 40 uur in de week had ik uiteraard geen zin om thuis ook nog eens over het speelgoed te struikelen of achter het gasfornuis te gaan staan.
De eerste periode verliep redelijk goed. Puck en Fien zaten inmiddels op de basisschool en mijn vrouw stortte zich op de studie. In het begin liet ze nog wel vaak merken dat de combinatie werken, studeren, zorgen en huishouden haar vaak uitputte, maar daar ben ik altijd heel hard in geweest. 'Carola, je wilde dit zelf,' zei ik dan. 'Dan ben jij ook degene die de consequenties daarvan moet dragen.' Natuurlijk voelde ik me diep vanbinnen wel eens bezwaard als zij 's avonds om elf uur nog een berg achterstallig strijkwerk moest wegwerken, maar dan troostte ik me met de gedachte dat ik toch ook genoeg inleverde. Ons seksleven stond door al dat gestudeer op een laag pitje en daarbij ontkwam ik er toch niet aan dat ik, ondanks onze afspraken, vaker dan voorheen voor de zorg van de kinderen opdraaide. Ik luisterde geduldig naar alle verhalen over haar werkgroepjes en haar projecten, ik stopte geregeld bij de supermarkt voor een vergeten boodschapje, ik stond mijn computer af zodat zij haar werkstukken kon typen, kortom, ik zorgde ervoor dat ik een steun en toeverlaat voor Carola was, zoals het een goede echtgenoot betaamt.
De echte ellende begon pas in het laatste jaar...
(Wordt vervolgd)
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 25 september 2009 om 20:22
