Viva's Mijn Geheim

Hoi,



Ook ik wil me graag even voorstellen. Mijn naam is Corry, ik ben 58 lentes jong en een echte weegschaal. Na het afronden van de huishoudschool ben ik getrouwd en heb ik 5 kinderen gekregen. Mijn man werkt bij een tuinder met potplanten en als hij 's avonds thuiskomt, zorg ik dat zijn kostje op tafel staat. Ik schep er een groot genoegen in om ervoor te zorgen dat ons huis er spik en span uitziet en dat mijn man en kinderen nooit iets tekort komen.

Mijn hobby's zijn borduren, strijken en op zondag mag ik graag een stukje fietsen met mijn man.



Mag ik in het panel?

Hoe de carrièredrang van mijn vrouw ons huwelijk kapot maakte, vervolg

De eerste jaren van de studie van mijn vrouw waren in alle redelijkheid en rust verlopen. De problemen begonnen pas toen ze aan haar afstudeerproject begon. Haar begeleider had haar een stuk of wat veren in haar reet gestoken en haar wijsgemaakt dat ze met haar project in aanmerking kon komen voor een of andere scriptieprijs en dat ze zou kunnen publiceren in een of ander wetenschappelijk flutblad dat toch door niemand gelezen wordt en van het ene op het andere moment veranderde ze van een weldenkende, zorgzame echtgenote in een nietsontziende ambitieuze feeks met oogkleppen op. Alles, werkelijk álles draaide om die scriptie. Van mij werd verwacht dat ik mijn vrije weekenden opofferde om in mijn eentje voor de kinderen te zorgen, zodat mevrouw achter de computer kon gaan zitten. Avond aan avond was ze weg om allerlei oninteressante mensen te interviewen, voor een onderzoek dat op de dag na haar afstuderen in een stoffige la zou verdwijnen en waar niemand ooit nog naar zou kijken. Als ze wel thuis was, kon ze over niets anders meer praten dan over haar 'onderzoek', zoals ze het zo nuffig noemde, en negen van de tien keer was ze in een humeur om op te schieten omdat ze zogenaamd zo zenuwachtig was.



Op een avond was het weer volledig uit de hand gelopen. Ik verweet haar dat ze ons huwelijk volledig verwaarloosde en steeds meer taken op mijn bord schoof en zij verweet mij dat ik haar nooit een keer rustig kon laten werken en dat ik het haar gewoon niet gunde, enfin, een hoop gebekvecht en het einde van het liedje was dat ze wegliep en de deur woedend achter zich dichtknalde. Uiteraard was ik ook witheet en toen ik de computer zag, al die pretentieuze onzin op dat scherm, die stomme eeuwige theekop naast het toetsenbord, nam mijn woede de overhand. Voor ik het wist had ik haar scriptie gewist. Ieder woordje, van A tot Z, was verdwenen. Daarna verwijderde ik een voor een de interviews en de artikelen en ging opgelucht naar bed. Net goed, dacht ik bij mezelf en viel tevreden in slaap.



De volgende dag was ik nog steeds boos en zij op mij. Koeltjes namen we afscheid van elkaar en ik vertrok naar mijn werk. Het was een lange, saaie dag, waardoor ik teveel tijd had om na te denken en hoe meer ik nadacht over wat ik de avond ervoor had gedaan, hoe meer mijn schuldgevoel begon op te spelen. Misschien was ik toch wel wat te ver gegaan... Toen Carola die avond thuiskwam met een grote bos rozen en haar excuses aanbood omdat ze de laatste tijd zo gestrest en humeurig was, hield ik het niet meer. Ik huilde dikke tranen van berouw en met horten en stoten biechtte ik op wat ik had gedaan...

De afschuw in haar ogen groeide. 'Bedoel je dat... dat je mijn scriptie hebt gewist?' vroeg ze ongelovig.

Ik boog mijn hoofd en werd rood. 'En al je andere bestanden,' zei ik met een klein stemmetje, alsof ik een klein, stout jongetje was.

Zonder nog iets te zeggen draaide Carola zich om en stormde de kamer uit. Even later stampte ze woedend met een enorme weekendtas naar de auto, Puck en Fien in haar kielzog.

'Maar Carola, we kunnen er toch over praten,' probeerde ik, maar zonder me nog een blik waardig te keuren, sloeg ze de deur achter zich dicht. Een uur later ontving ik een sms waarin stond dat ze met de kinderen bij haar ouders was en dat ze niets meer met me te maken wilde hebben. Als ik de kinderen wilde zien, kon ik ze opzoeken bij haar ouders, maar wel graag op tijdstippen waarop zij er niet was, want, zo schreef ze, ze kon mijn aanwezigheid geen minuut langer meer verdragen.



Wordt vervolgd...

Graag wil ik, Corry, Betsy voorzien van advies.

Naar het zich laat aanhoren beste Betsy, heeft Carla haar roeping als moeder gevonden. Het hebben van kinderen is de grootst denkbare vreugde, en deze is jouw vriendin ten deel gevallen. Het siert een vrouw wanneer zij ervoor zorgt dat haar kind in vrede en liefde kan opgroeien. Het is van oudsher de rol van de vrouw geweest om te zorgen voor haar gezin.

In je verhaal proef ik enige scepsis jegens de nieuwe gewoonten van Carla, zoals het branden van Salie. Als moderne vrouw kan ik je zeggen dat dit soort praktijken ook mijns inziens onnodig zijn. Deze werden met name enkele eeuwen geleden gebezigd, ja, ik ken mijn pappenheimers, en zijn in mijn ogen enigzins achterhaald. Een vrouw doet er goed aan haar huis zuiver en rein te houden, maar in plaats van salie is soda een zeer effectief middel. Een sopje met een scheutje soda doet werkelijk wonderen!

Een advies dat ik je nog wil meegeven: Bespreek eens met je vriendin de keur aan mogelijkheden om de sfeer in een huis prettig te maken. Er gaat niets boven een verse bos bloemen op de tafel en een heerlijke zelf gebakken cake bij de koffie. Ik ben ervan overtuigd dat ook Carla hierin haar voldoening zal vinden en wellicht dat het samen bakken jullie weer nader tot elkaar zal brengen!



Vele hartelijke groeten,



Corry

Geachte redactie,



Graag wil ik bij dezen solliciteren op uw vacature van Mijn Geheim Pedagoog. Deze functie spreekt mij zeer aan. Als deskundig en bekwaam panellid ben ik goed op de hoogte van het reilen en zeilen van Viva Mijn Geheim. Bovendien ben ik als moeder van 5 wat men noemt een echte ervaringsdeskundige op het gebied van de kleintjes en de wat groteren. Mijn sterke eigenschappen zijn dat ik flexibel ben, collegiaal en goed zelfstandig en in teamverband kan werken.



Ik herken mij dan ook zeer in de door u gestelde functie. Dit heeft mijn enthousiasme versterkt.



Ik hoop de kans te krijgen een en ander in een persoonlijk gesprek toe te lichten.



Met vriendelijke groet,



Corry de Vries

Hoe de carrièredrang van mijn vrouw ons huwelijk kapot maakte, deel 3

Enkele lange, eenzame maanden gingen voorbij. Ik zat in mijn eentje in ons riante huis, dat plotseling zo kaal en leeg was zonder Carola en de kinderen, die in de tussentijd in een krappe logeerkamer bij mijn schoonouders bivakkeerden. Ik probeerde me op mijn werk te storten en mijn schuldgevoelens te verdringen, maar 's nachts lieten de gebeurtenissen mij nooit met rust. Soms droomde ik van Carola, die een glansrijke carrière als briljant wetenschapper tegemoet ging en altijd verscheen er dan aan het einde een kwaadaardige dwerg die me met opgeheven vuist vertelde dat ik, Henk-Jan van Doezelenburg, degene was die haar dat sprookje door de neus had geboord. Soms droomde ik van Carola die zwaar gedesillusioneerd was door alles wat ze bijna, maar net niet had bereikt in haar leven. Dan zag ik levensechte beelden van hoe ze in een diepe depressie terecht kwam en in een kliniek belandde en hoe mijn kinderen opgroeiden met het beeld van mij als de kwaaie pier. Soms sliep ik helemaal niet en lag uren naar het plafond te staren, net zo lang totdat de wekker ging en ik bleek van vermoeidheid naar kantoor vertrok.



En toen kwam ik die kennis tegen in de stad, waar ik op zoek was naar nieuw ondergoed en sokken en andere spullen die Carola altijd voor me had geregeld voor ze was vertrokken. Ze was een vage kennis die we alleen af en toe op bruiloften en partijen zagen en daar was ik opgelucht om, want ze wist ook niks af van onze breuk en van wat er was voorgevallen. Het was heerlijk om even net te doen alsof er niets was gebeurd. We maakten een klein beleefdheidspraatje en alles ging prima, tot ze die onvergetelijke woorden sprak:

'Nou, dan zie ik je woensdag wel.'

Mijn blik moet me verraden hebben, want ze keek me verbaasd aan en zei: 'Het afstuderen van Carola is toch woensdag? Om twee uur in de grote collegezaal?'

Opgeruimd knipte ik met mijn vingers en zei: 'Ah, ja, natuurlijk... ik was even in de war.'



Die woensdag ging ik met lood in mijn schoenen naar het afstuderen. Ik was blij voor haar dat ze het toch nog voor elkaar had gekregen om nog op tijd iets in te leveren zodat ze die studie af kon sluiten en ik wist dat zij daar ook blij om was, maar dat het tegelijk pijnlijk was dat deze dag haar zou doen denken aan wat ze ook had kunnen bereiken als ze haar oorspronkelijke project had voltooid. De enorme bos rozen die ik had gekocht en miljoenen excuses zouden dat gevoel nog niet goed kunnen maken.

Ze zag er in ieder geval wel stralend uit en dat gold ook voor Puck en Fien. Met een grote glimlach luisterde ze naar de toespraken, waarin ze werd geprezen om haar ijver en doorzettingsvermogen, waarin haar werd verteld dat de onderwijsinstelling trots was samen te mogen werken met een getalenteerd iemand zoals zij, dat haar project, de welverdiende nominatie voor de prijs en haar artikel in het wetenschappelijke tijdschrift nog maar het begin waren van...



Ho, wacht eens even...!



Als door een wesp gestoken stond ik op van het houten collegebankje. 'Hoe kan dat nou?' riep ik uit. 'Hoe kan je dat project ooit hebben afgemaakt? Je was al je bestanden kwijt!'

Alle hoofden draaiden zich in mijn richting. Op het gezicht van Carola vormde zich een vals lachje. 'Natuurlijk,' zei ze. 'Dacht je nou echt dat ik geen back-up had gemaakt?'

'Jij... jij vals kreng!' riep ik uit. 'Al die maanden heb ik me schuldig en ellendig gevoeld omdat ik dacht dat ik je carrière had verwoest door die scriptie te deleten en ondertussen...'

De rest van mijn zin ging verloren in een verontwaardigd geroezemoes. Met een schok realiseerde ik me wat ik zojuist had gezegd en dat niemand van de aanwezigen daar blijkbaar van op de hoogte was geweest en ik voelde me piepklein worden onder alle venijnige blikken.

'Ik eh... ga maar eens,' mompelde ik zacht en met gebogen hoofd liep ik naar de deur, nog altijd nagestaard door tientallen verbijsterde toeschouwers.



Tientallen keren heb ik geprobeerd contact met haar op te nemen. Ik had gehoopt dat ze het me zou vergeven. Per slot van rekening is het allemaal met een sisser afgelopen en heb ik mijn portie ellende ook wel gehad. Je zou denken dat we quitte staan. Bovendien gooi je tien jaar huwelijk toch ook niet zomaar weg?

Kennelijk denkt Carola daar anders over. Volgens haar heb ik mijn ware aard laten zien en ben ik niet langer de man met wie ze kan en wil samenleven. De scheiding is in gang gezet en van een geslaagde echtgenoot ben ik veranderd in een loser in een huis vol rommel, die eens per twee weken de kinderen ophaalt om samen met hen patat met kroketten te eten voor de televisie. Ik realiseer het me nu pas, zonder Carola ben ik niemand. Helaas mist zij mij totaal niet. Sterker nog, ze krijgt de ene na de andere geweldige baan aangeboden en schijnt gelukkiger te zijn dan ooit.



Met weemoed denk ik terug aan een aantal jaar geleden, toen ze nog gewoon tevreden was met haar baantje achter de balie. Toen ik nog haar grote held was. Toen alles nog gewoon vertrouwd was en ze tevreden had met wat ze had.

Haar carrièredrang heeft ons huwelijk verwoest. Nog even en de scheidingspapieren zijn getekend. Kon ik het tij maar keren. Kon ik haar maar duidelijk maken wat ze weggooit.

Was er maar iemand onder de Viva Mijn Geheim-lezers die mij daarbij kon helpen...

.

Oh, nostalgie! Ik wilde gaan slapen maar ga nu eerst even lezen

Ik heb hier al de hele dag plezier om. Twee halve artikelen staan op de laptop, meer zullen ongetwijfeld volgen. Ik sla volkomen dicht op het blogtopic, maar hier stroomt mijn inspiratie volop!



Ik vrees dat ik het onder ogen moet zien en freelance maar exclusief voor Mijn Geheim aan de slag moet.

Beste Mijn Geheim,



Jaren geleden was ik al geabonneerd op dit heerlijke blad. Elke uitgave las ik met veel plezier op elk vrij moment: 's avonds, als mijn Henk voor de televisie naar het sportjournaal keek, op het toilet, tijdens de grote boodschap, maar ook als ik eigenlijkhet huishouden zou moeten doen.



Toen Henk zich met zijn rugklachten volledig liet afkeuren, hebben we moeten inleveren op sommige vlakken. De Mijn Geheim paste niet langer in ons budget. Henk was ook al geabonneerd op een voetbalblaadje en de Panorama, en ik weet dat hij ook regelmatige Passie kocht, ook al weet hij niet dat ik dat weet. En dat is toch alles bij elkaar een flinke hap uit de portemonnee. Dus mijn lijfblad en ik namen afscheid van elkaar.



Nu Henk sinds zijn beroerte niet meer in staat is te lezen, en ik hem de hele dag voor de televisie zet in zijn rolstoel, ben ik weer verenigd met mijn lijfblad. En ik ben er zo blij om! Zoals je zult begrijpen heb ik zelf het leven ook niet cadeau gekregen, en het doet me deugd te lezen dat dit niet alleen voor mij geldt. Ik zit dan misschien alleen thuis om voor Henk te zorgen, de wetenschap dat er nog vele andere vrouwen zijn zoals ik, maakt dat ik me nooit eenzaam hoef te voelen.



Mijn Geheim, bedankt!



Lieve groeten, Greet.

Beste Henk-Jan,



als panellid wil ik je graag bijstaan in deze nare situatie. Het huwelijk is een sacrament, dat niet lichtvaardig dient te worden opgenomen. Echter, zoals mijn oma zaliger altijd plachtte te zeggen: Houden van is een wérkwoord. Ik ben het met je eens dat Carola op sommige vlakken haar taken als echtgenote heeft verzaakt, nog immer ben ik van dien mening, dat een vrouw geen grotere deugd kan vinden dan het verzorgen van man en kinderen. In mijn huwelijk met mijn Gerard heb ik echter ervaren dat deze deugd wordt vergroot wanneer dit wordt gewaardeerd. Ik lees uit je verhaal dat er binnen jullie huwelijk weinig ruimte was voor Carola's wensen. Je gaat ervan uit dat ze gelukkig was met haar baantje aan de balie, maar is dat ooit uitgesproken geweest? Ook ga je ervan uit dat haar schrijven kan worden gepubliceerd in een, zoals jij dat noemt, flutblaadje, dat niemand leest. Maar wellicht is zo'n blaadje wel degelijk belangrijk voor Carola. Het is mijn stellige overtuiging dat jullie hier uit hadden kunnen komen, wanneer dit voor eensch en altijd zou zijn uitgesproken, onder het genot van een kop koffie met een plak cake. Ik vrees echter dat het nu te laat is.



Met de pet op van Viva Mijn Geheim Pedagoog wil ik gaarne ook nog even reageren. Het is voor alle kinderen, groot en klein, niet bevorderlijk wanneer zij een nare scheiding van het ouderlijk paar moeten doormaken. Hun vertrouwen in relaties zal hierdoor worden geschaad. Hun vertrouwen in mannen zal, als ik je verhaal zo lees, ook een barst kunnen vertonen, gezien de houding die Carola nu jegens jou aanneemt. Deze keur ik dan ook sterk af. Echter, en dit moet je jezelf ter harte nemen, Henk-Jan, dit imado dat hun moeder hen waarschijnlijk voorspiegeld, wordt door jou niet direct ontkracht, wanneer je hen slechts friet met kroketjes weet voor te zetten. Dus kop op, verman je, en trakteer de dametjes eens op iets voedzaams. Of beter nog, bereid iets met hen tezamen. Ervaring leert mij dat samen bakken erg fijn kan zijn, en meisjes van die leeftijd vinden het vaak heerlijk om een geurige taart te versieren. Veel plezier!

beste Mijn Geheim redactie,

Ik had graag willen reageren op een vacature, ware het niet dat mijn droombaan er niet bijstaat. Vandaar dat ik graag een open sollicitatie doe als echtscheidingdsconsulent. Ja, zal je zeggen, dat kan je als maatschappelijk werkster ook adviezen over geven, maar zo simpel ligt het niet hoor.

Ik heb 10 jaar geleden een scheiding achter de rug, en daar lusten de muizen geen brood van hoor. Maar ik heb het wel mooi zelf geregeld en ben er sterker uitgekomen. Mijn ex had een vriendin erbij, gokschulden en bovendien had hij zich stiekum bekeerd tot de islam (daar zal ik later deze week nog graag een artikel over insturen).



Met vriendelijke groetjes, Annie





Ik wil ook alvast een voorschot nemen op de functie als echtscheidingsconsulent door te reageren op het verhaal van Henk-Jan.

Hoewel ik het met de pedagoog eens ben dat een huwelijk het hoogste goed is, moet je toch voor jezelf weten wanneer het tijd is om eruit te stappen. Omdat Carola haar ei niet kwijt kon binnen haar huwelijk is ze op zoek gegaan naar invuling. Dat vond ze in die studie.

Als jij (Henk-Jan) haar tijdens jullie huwelijk nou meer ruimte en waardering had gegeven, had ze al die rare fratsen niet uitgehaald en was het nog gewoon goed geweest.

Ja, nu heeft ze een wetenschappelijek studie afgerond en een dikbetaalde baan, maar denk je dat ze echt gelukkig is als alleenstaande moeder?

Nee toch!



groetjes Annie.

mijn complimenten voor deze geweldige verhalen, brings back memories!!

Beste Henk-Jan;

Helaas zal de scheiding onomkeerbaar zijn en zal je het falen van dit huwelijk als een harde maar wijze les mee moeten nemen in je toekomst.

Ruim je huis op, verban je ex uit het huis qua psychische aanwezigheid, behandel je kinderen als ware dames, laat zien dat een man dat in zijn mars heeft; en wie weet als je laat zien dat je je red zonder Carolla zal ze spijt krijgen en je terug wensen. De grootste wraak die je kunt nemen is gelukkig worden zonder haar, haar niet nodig hebben en haar laten zien dat zij en haar carriere een hoop liefde en warmte missen omdat je dat van geld nou eenmaal niet terug krijgt.



liefs van een ambiteuze vrouw die haar huwelijk en kinderen op de eerste plaats weet te houden

De thuisblijfmoeder.



"Maahaaam, zijn mijn witte sportsokken nou nog niet schoon?"

"Mama, waarom heb je mijn bed niet opgemaakt"

"Schat, waarom is het eten nog niet klaar, je weet toch dat ik om 17.30 aan mijn aardappeltjes wil beginnen"



Zuchtend keek ik voor me uit. Zo gaat het nou altijd hier in huis. Jurre en Sterre zijn schatte van kinderen, en Max is een prima man. Maar soms bekruipt me het gevoel dat ik ze allemaal wat te veel verwend heb.



Het begon toen Max en ik elkaar leerden kennen in de plaatselijke vrijgezellen kroeg. The place to be in die tijd als je een vriend wilde hebben.

Een blik van Max richting mij en ik was verkocht. "Dit is hem" schoot door mijn hoofd. "Dit is de man waar ik alles voor wil doen"



Hoe dat alles vervelend uit zou pakken had ik toentertijd nog geen idee van.



Onze verkering ging over in een verloving, en een prachtige trouwdag. Ik was de stralende bruid, in een mooie witte jurk, afgezet met kant en pareltje. Ook een tiara en sluier ontbraken niet.

Max fluisterde geëmotioneerd in mijn oor dat ik de mooiste en liefste vrouw van de wereld was, en dat hij me voor altijd op handen zou dragen.



2 Jaar later werd onze liefde bezegeld met een prachtige zoon die we Jurre noemden, en nog eens 2 jaar later een schat van een dochter, Sterre. Een koningswens.



Met de komst van Jurre besloot ik mijn kantoor baan op te zeggen en thuis te blijven. Ik kon me niets mooiers voorstellen dan voor mijn eigen kindje te zorgen. En al gauw waren mijn dagen gevuld met het zorgen en het huishouden. Als Max 's avonds thuis kwam was zijn huisje helemaal fris en schoon. En stond het eten klaar. Altijd Hollandse pot, want buitenlands eten zoals macronie daar moest mijn Max niet zo veel van hebben.



...... wordt vervolgd.

Beste mijngeheim



Mijn naam is Sandy, ik ben 35 jaar en bij deze wil ik graag solliciteren naar de functie van seksuologe. Naast de nodige academische boekenkennis, bezit ik ook zeer veel kennis die ik heb opgedaan in de praktijk. Ik heb heel wat relaties gehad en heel wat mannen, ge*****, nou ja u weet wel. Hierdoor kan ik mij inleven in de seksuele problemen van vele vrouwen en hen met mijn tips met raad en daad en bijstaan.



Bijvoorbaat dank

Sandy de boer

Hoezo,“De jeugd van tegenwoordig”? Het wordt de jeugd vaak verweten ongemanierd te zijn en respectloos naar ouderen. Bep (72) kijkt hier heel anders tegenaan. Bep: “Ik was een onuitstaanbare oude tang!”



Bep: "Ik heb lang geaarzeld om mijn verhaal te vertellen. Het is toch een stukje schaamtegevoel wat je met je meedraagt. Maar om volledig met mijzelf in het reine te kunnen komen, ga ik met de billen bloot. Ook hoop ik mensen een spiegel voor te houden. Als mensen aan het denken worden gezet, is mijn doel bereikt.



Het begon allemaal toen Wim overleed. We hadden een fantastisch leven samen achter de rug. Een leuk huis, een lieve dochter en vooral: elkaar. Wim heeft altijd als vrachtwagenchauffeur gewerkt. Ik was coupeuse en dat ben ik blijven doen na de komst van onze dochter. Dat was heel wat hoor, om in die tijd een werkende moeder te zijn! Maar onze Carla is nooit aandacht tekort gekomen, ze heeft een gelukkige jeugd gehad. Niet lang nadat Carla trouwde en het ouderijk huis verliet, ging Wim met de VUT. Ook ik was inmiddels gestopt met werken, aangezien ik een lichte vorm van artritis kreeg. Maar dat betekende niet dat we achter de geraniums gingen zitten! Integendeel: een heerlijke, nieuwe periode brak voor ons aan. Begrijp me niet verkeerd hoor, daarvoor hadden we het ook heerlijk. Maar vanaf dat moment gingen we het leven herontdekken. We waren heel actief: fietsen, wandelen, golven, bridgen. Elk jaar trokken we er met de caravan op uit naar Spanje, Portugal of Italië. We bezochten musea, gingen regelmatig uit eten en hadden veel vrienden. Kortom: we genoten met volle teugen van het goede leven.



Totdat het noodlot uitbrak. Totaal onverwacht ontglipte Wim ons. Een hartstilstand, wie had dat gedacht. Hij was slechts 62 jaar, en ogenschijnlijk kerngezond. Niemand had dit kunnen zien aankomen. Totaal ontredderd bleef ik achter. Carla en haar man waren er natuurlijk voor mij, stonden altijd voor me klaar. Maar mijn Wim konden ze niet vervangen. Carla pakte al snel de draad van haar leven weer op en daar zat ik dan, alleen in dat grote, stille, lege huis. Ik huilde veel en voelde me in de steek gelaten. Door Wim, door Carla, maar ook door onze vrienden. Achteraf bezien was dat heel onredelijk van me. Carla steunde me zo veel ze kon, en ook onze vrienden lieten het niet afweten. Ik daarentegen, sloot ze buiten. Als ik niet met Wim kon genieten van het leven, dan hoefde ik helemaal niet te genieten, hield ik mezelf voor. Als ik zou doorleven alsof er niets was gebeurd, alsof Wim er nooit was geweest, zou ik hem verloochenen. En dus belandde ik alsnog achter de geraniums. En ik vind het vreselijk om toe te geven, maar ik werd een verbitterde oude vrouw. Niet dat ik dat toen inzag hoor, helemaal niet. Maar de vrolijke Bep van vroeger was weg.



Zoals ik al vertelde, was het deze periode waarin het begon. Hoe het kwam? Niet alleen uit bitterheid. Nee, want toen de scherpe randjes van mijn verdriet om Wim waren verdwenen, begon de verveling toe te slaan. Kleine aanpassingen in mijn dagritme brachten enige vorm van verzet. Zo ging ik niet meer doordeweeks in de ochtend naar de supermarkt, zoals ik met Wim altijd gewoon was geweest, maar op het drukste moment van de dag. Gewoon, om me wat meer onder de mensen te mengen. Ik deed mijn boodschappen ook niet meer in die ene supermarkt die het dichtste bij was, maar ploos de actiefolder uit voor de aanbiedingen, waarna ik mijn ronde langs de diverse supermarkten begon. Ik deed rustig mijn boodschappen, dronk ontspannen een kopje koffie op een bankje, zoals in de meeste supermarkten tegenwoordig mogelijk is, en ging daarna op naar de volgende supermarkt. Alles bij elkaar had er vrijwel een dagtaak aan en dit bracht een soort van nieuw doel in mijn leven.



Een tijdje ging het goed, deze manier van leven. Maar op een gegeven moment ging het mis..."



---Wordt vervolgd---

Bep (72) gaat met de billen bloot en vertelt ons over die zwarte periode uit haar leven. Het vervolg:



"De eerste keer kan ik me nog goed voor de geest halen. Ik stond in de rij bij de Dekamarkt. De Douwe Egberts koffie was in de aanbieding en hoewel ik thuis nog genoeg had liggen, had ik toch extra ingeslagen. Ook vanwege de punten die ik al jaren spaarde. Nog steeds spaar, overigens. De mevrouw voor me was haar mandje aan het uitladen. Toen ze een pak Jodenkoeken op de band zette, knapte er iets in mij. Jodenkoeken, de favoriete koeken van Wim. Wim die er niet meer was. Daar stond ik dan, met mijn extra pak koffie. Veel te veel voor mij alleen, want er kwam nooit meer iemand bij mij koffiedrinken. En ik werd van binnen boos. Boos op de mevrouw voor mij, boos op alle mensen in de supermarkt die maar gewoon doorgingen met koekjes en vla en yoghurt kopen. Boos op alle mensen in de supermarkt die dwars door me heen keken, alsof ik er niet was. En toen deed ik het. Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar ik deed het. Ik ramde met mijn karretje tegen de enkels van de mevrouw voor mij. Expres. En hard. Verstoord keek ze om, ik keek terug met een uitdrukkingloze blik, alsof ik me van geen kwaad bewust was. Maar inwendig voelde ik me voldaan. Ik, Bep, zou de wereld laten weten dat ik er nog was. Ik zou de mensen leren dwars door me heen te kijken.



Toen ik had afgerekend bij de Dekamarkt, ging ik verder naar Super de Boer voor wasmiddel. Ik was al sinds jaar en dag met Ariël, Wim vond het altijd zo lekker ruiken. En tegenwoordig wast het schoon op 40 graden, dat scheelt toch weer in de portemonnee. Meer dan alleen wasmiddel had ik niet nodig, maar het was zo vlak voor etenstijd erg druk in de supermarkt en het zag er naar uit dat ik lang in de rij zou moeten staan. Dat had ik tot op die dag nooit vervelend gevonden, het was immers mijn eigen keuze om op het drukste moment van de dag te gaan. Maar ineens stond het me tegen. Dat ik, als oudere vrouw, weduwe, met mijn artritis, na mijn werkzame leven nog moest wachten op die andere mensen, die alles nog hadden. Nog een heel leven voor zich. En in plaats van achter in de rij aan te sluiten, ging ik onopvallend naast degene staan die op het punt stond de boodschappen op de band te plaatsen. Ik stond daar alsof ik daar toevallig moest zijn, maakte geen oogcontact, keek om me heen alsof ik me van geen kwaad bewust was, en schoof steeds een stukje dichter naar de rij. Het was verbazingwekkend: mensen keken verward, verstoord, zelfs geërgerd. Maar niemand zei er iets van. En ik was direct aan de beurt. Voor ik het wist stond ik buiten. Met een onuitputtelijk voldaan gevoel. Ik was nog steeds alleen, maar niet meer onzichtbaar.



Vanaf dat moment ging het van kwaad tot erger. Ik liet geen mogelijkheid onbenut om voor te dringen. Bij de slager was ik altijd de eerste die reageerde op de vraag “Wie is er dan?” of ik nou aan de beurt was of niet. Als er geen klanten in de slagerij waren, ging ik gewoon eerst naar de supermarkt, hopend dat het daarna drukker zou zijn bij de slager. Op de markt koos ik altijd zorgvuldig het drukste kraampje en wurmde me dwars door de mensenmassa heen totdat ik vooraan stond. In de supermarkt zette ik mijn karretje tijdens het boodschappen doen zo veel mogelijk dwars op het pad, zodat niemand er meer langs kon. Als iemand vroeg of hij mocht passeren, hield ik me doof. En bij het afrekenen sloot ik nooit achteraan in de rij, maar gebruikte ik standaard de techniek van het zij-instromen. En als ik dan tóch een keer achter iemand moest aansluiten, duwde ik mijn kar tegen de benen van mijn voorganger. Als er naar afkeurend naar me werd gekeken, speelde ik de vermoorde onschuld. De zeldzame keren dat iemand er iets van durfde te zeggen, hield ik me van de domme. En ik kwam er altijd mee weg. Ik voelde me onoverwinnelijk. Superieur. Het werd een verslaving, en ik moest steeds verder gaan om het heerlijke gevoel van superioriteit te kunnen oproepen. Dus ik deed er een schepje bovenop, en nog één. Maar toen zelfs dat niet meer genoeg was, moest ik er iets nieuws bij verzinnen. En ik schaam me er voor, maar dat ging me gemakkelijk af. En zo werd ik niet alleen een onuitstaanbare oude tang, maar ook nog een winkeldief..."



---Wordt vervolgd"

quote:Wibrakrant schreef op 26 september 2009 @ 12:58:

Ruzie met de buurman







Ik wacht met spanning op het vervolg!!!