Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
zaterdag 26 september 2009 om 13:32
Bep (72) vond zichzelf een onuitstaanbare oude tang en vertelt waarom. Het vervolg:
"Ik had 3 flessen sherry in mijn karretje gestopt, naast nog wat andere boodschappen. Zoals gewoonlijk was ik, ondanks de drukte, vrijwel direct aan de beurt. Ik rekende af met de vriendelijke scholiere achter de kassa en vroeg het bonnetje mee. De boodschappen gingen in mijn handige shopper op wielen, die al vol zat omdat ik ook al bij de bakker en de slager was geweest. Ik liep rechtstreeks naar de informatiebalie, negeerde, uiteraard, de rij die er al stond en begon direct boos mijn verhaal af te steken: “Je collega daar heeft me teveel gerekend, ik heb 2 flessen sherry maar ze heeft er 3 aangeslagen!” Ik toonde de 2 flessen die ik bovenop de rest van de spullen had gelegd. Fles nummer 3 zat goed weggestopt diep onderin. Het arme meisje achter de balie verschoot van kleur en mompelde excuses, geschrokken van mijn boze toon. Zonder verdere vragen kreeg ik onmiddellijk het geld voor 1 fles sherry terug. Ik brieste nog wat over de slechte service, en de jongeren van tegenwoordig die niet meer hun best konden doen voor hun salaris, waarschuwde dat ik de volgende keer de manager erbij zou halen en stapte de winkel uit. En ik vind het afschuwelijk om het te moeten toegeven, maar dit smaakte naar meer.
Omdat ik mijn boodschappen deed bij verschillende supermarkten, kon ik deze truc vaak uithalen. Succes was verzekerd. De voorraadkast en de koelkast puilden uit van alle extra boodschappen die ik gratis in huis haalde. Veel meer dan ik in mijn eentje op kon. Carla kwam natuurlijk wel eens langs met haar man, maar niet meer zo vaak als toen Wim er nog was. Dus het gebeurde regelmatig dat bijvoorbeeld een pak melk over de datum raakte voordat ik er aan toe was gekomen. Dan kocht ik gewoon een nieuw pak melk, nam het bonnetje mee naar huis, haalde het oude pak melk uit de koelkast en ging terug naar de supermarkt om te klagen. Ik greep de gelegenheid aan om niet alleen tekeer te gaan over het bedorven pak melk dat ze me zogenaamd hadden verkocht, maar brieste ook over de slechte service, de hoge prijzen, en de vakkenvullers die wel hun portemonnee, maar niet fatsoenlijk een vak wilden vullen. Steevast verliet ik de winkel met en nieuw pak melk en vooral: een zeer voldaan gevoel.
Ik vergat mijn eenzaamheid, of liever gezegd: het was normaal geworden. Mijn vrienden van toen Wim er nog was zag ik niet meer. Ik sprak nooit echt met de mensen die ik in de supermarkt tegen kwam. Maar op een dag..."
---Wordt vervolgd---
"Ik had 3 flessen sherry in mijn karretje gestopt, naast nog wat andere boodschappen. Zoals gewoonlijk was ik, ondanks de drukte, vrijwel direct aan de beurt. Ik rekende af met de vriendelijke scholiere achter de kassa en vroeg het bonnetje mee. De boodschappen gingen in mijn handige shopper op wielen, die al vol zat omdat ik ook al bij de bakker en de slager was geweest. Ik liep rechtstreeks naar de informatiebalie, negeerde, uiteraard, de rij die er al stond en begon direct boos mijn verhaal af te steken: “Je collega daar heeft me teveel gerekend, ik heb 2 flessen sherry maar ze heeft er 3 aangeslagen!” Ik toonde de 2 flessen die ik bovenop de rest van de spullen had gelegd. Fles nummer 3 zat goed weggestopt diep onderin. Het arme meisje achter de balie verschoot van kleur en mompelde excuses, geschrokken van mijn boze toon. Zonder verdere vragen kreeg ik onmiddellijk het geld voor 1 fles sherry terug. Ik brieste nog wat over de slechte service, en de jongeren van tegenwoordig die niet meer hun best konden doen voor hun salaris, waarschuwde dat ik de volgende keer de manager erbij zou halen en stapte de winkel uit. En ik vind het afschuwelijk om het te moeten toegeven, maar dit smaakte naar meer.
Omdat ik mijn boodschappen deed bij verschillende supermarkten, kon ik deze truc vaak uithalen. Succes was verzekerd. De voorraadkast en de koelkast puilden uit van alle extra boodschappen die ik gratis in huis haalde. Veel meer dan ik in mijn eentje op kon. Carla kwam natuurlijk wel eens langs met haar man, maar niet meer zo vaak als toen Wim er nog was. Dus het gebeurde regelmatig dat bijvoorbeeld een pak melk over de datum raakte voordat ik er aan toe was gekomen. Dan kocht ik gewoon een nieuw pak melk, nam het bonnetje mee naar huis, haalde het oude pak melk uit de koelkast en ging terug naar de supermarkt om te klagen. Ik greep de gelegenheid aan om niet alleen tekeer te gaan over het bedorven pak melk dat ze me zogenaamd hadden verkocht, maar brieste ook over de slechte service, de hoge prijzen, en de vakkenvullers die wel hun portemonnee, maar niet fatsoenlijk een vak wilden vullen. Steevast verliet ik de winkel met en nieuw pak melk en vooral: een zeer voldaan gevoel.
Ik vergat mijn eenzaamheid, of liever gezegd: het was normaal geworden. Mijn vrienden van toen Wim er nog was zag ik niet meer. Ik sprak nooit echt met de mensen die ik in de supermarkt tegen kwam. Maar op een dag..."
---Wordt vervolgd---
zaterdag 26 september 2009 om 13:37
De thuisblijf moeder, vervolg
Met de komst van onze 2 hartediefjes was ons gezinnetje compleet. Max maakte nog een paar keer promotie, wat hij precies doet weet ik niet hoor, iets met computers. En ik bleef thuis.
De kinderen groeide groter en voor ik het wist zaten ze op school. Wat een rust had ik overdags in huis gekregen zeg. Ik zou weer gaan werken. Maar toen ik dat voorstelde bij Max werd me dat niet in dank afgenomen. Waarom moest ik zo nodig weer gaan werken ? Hij bracht genoeg geld binnen en ik zorgde zo fijn voor de kinderen en het huishouden. Niet nodig en daarmee basta.
Ik had me erbij neergelegd en ging vrolijk verder met het huishouden. Soms knaagde er wat aan me. Als de kinderen een rommel op hun kamers hadden gemaakt en ik voor de 4e keer die week de kamers aan het opruimen was baalde ik wel. Maar als Sterre dan weer thuis kwam met een vriendinnetje, en dat vriendinnetje goedkeurend ons huis bekeek was ik maar wat trots.
Het begon echt met Jurre. Hij werd steeds veel eisender en brutaler. "het zal wel komen omdat hij 15 is, een echte puber. " zuchte ik tegen mijn beste vriendin Annie. Alle kinderen zijn dan wat moeilijk toch ? Maar was Jurre wel wat moeilijk ? Of was hij gewoon verwend. Hij kon zo boos worden om kleine dingen. Zo had ik pas vergeten zijn brood klaar te maken en zei ik 's ochtends vroeg tegen hem dat hij zelf even een boterhammetje voor school moest smeren.
"Nee, je geeft me maar wat geld dan haal ik wel een gevulde koek in de kantiene" Brieste mijn zoon. "En morgen hoef je het niet nog een keer te vergeten. Dat je dat maar weet. Ik wil ei trouwens op brood, ei of brood met ham en kaas" Verbaasd staarde ik mijn kind aan. Wat was er in hem gevaren zeg. Maar toen hij me een zoen gaf en "Fijne dag moessie van me" zei was ik het alweer vergeten. Met 10 euro voor wat eten stapte hij blij de deur uit.
Sterre was 13 en al een echt dametje. Op een morgen kwam ze beneden en zei ze dat ze wilde dat ik wat Make-Up voor haar zou gaan halen, want ik had toch niets anders te doen.
Ik schrok van mijn kinderen. Sinds wanneer werd ik zo gecommandeerd ? En waarom liet ik het toe , vroeg ik me af toen ik in de stad bij Douglas liep ( ik mocht niet haar het kruidvat of de Etos van haar, dat was voor paupers zoals ze zei. )
S avonds bracht ik onder het eten ( Rode kool met appeltjes , een sudderlapje en aardappels met zelfgemaakte appelmoes ) voorzichtig het onderwerp ter sprake bij de rest van mijn gezin.
"Jongens, jullie zijn nu zo groot geworden, dat ik het tijd vind worden dat jullie je bijdrage in huis gaan leveren"
Ik kon een speld horen vallen. Max' zijn vork bleef halverwege zijn mond hangen en Sterre liet haar lepel vallen. Jurre keek me kwaad aan en riep dat hij "geen fokking assepoester" was.
Wordt wederom vervolgd.
Met de komst van onze 2 hartediefjes was ons gezinnetje compleet. Max maakte nog een paar keer promotie, wat hij precies doet weet ik niet hoor, iets met computers. En ik bleef thuis.
De kinderen groeide groter en voor ik het wist zaten ze op school. Wat een rust had ik overdags in huis gekregen zeg. Ik zou weer gaan werken. Maar toen ik dat voorstelde bij Max werd me dat niet in dank afgenomen. Waarom moest ik zo nodig weer gaan werken ? Hij bracht genoeg geld binnen en ik zorgde zo fijn voor de kinderen en het huishouden. Niet nodig en daarmee basta.
Ik had me erbij neergelegd en ging vrolijk verder met het huishouden. Soms knaagde er wat aan me. Als de kinderen een rommel op hun kamers hadden gemaakt en ik voor de 4e keer die week de kamers aan het opruimen was baalde ik wel. Maar als Sterre dan weer thuis kwam met een vriendinnetje, en dat vriendinnetje goedkeurend ons huis bekeek was ik maar wat trots.
Het begon echt met Jurre. Hij werd steeds veel eisender en brutaler. "het zal wel komen omdat hij 15 is, een echte puber. " zuchte ik tegen mijn beste vriendin Annie. Alle kinderen zijn dan wat moeilijk toch ? Maar was Jurre wel wat moeilijk ? Of was hij gewoon verwend. Hij kon zo boos worden om kleine dingen. Zo had ik pas vergeten zijn brood klaar te maken en zei ik 's ochtends vroeg tegen hem dat hij zelf even een boterhammetje voor school moest smeren.
"Nee, je geeft me maar wat geld dan haal ik wel een gevulde koek in de kantiene" Brieste mijn zoon. "En morgen hoef je het niet nog een keer te vergeten. Dat je dat maar weet. Ik wil ei trouwens op brood, ei of brood met ham en kaas" Verbaasd staarde ik mijn kind aan. Wat was er in hem gevaren zeg. Maar toen hij me een zoen gaf en "Fijne dag moessie van me" zei was ik het alweer vergeten. Met 10 euro voor wat eten stapte hij blij de deur uit.
Sterre was 13 en al een echt dametje. Op een morgen kwam ze beneden en zei ze dat ze wilde dat ik wat Make-Up voor haar zou gaan halen, want ik had toch niets anders te doen.
Ik schrok van mijn kinderen. Sinds wanneer werd ik zo gecommandeerd ? En waarom liet ik het toe , vroeg ik me af toen ik in de stad bij Douglas liep ( ik mocht niet haar het kruidvat of de Etos van haar, dat was voor paupers zoals ze zei. )
S avonds bracht ik onder het eten ( Rode kool met appeltjes , een sudderlapje en aardappels met zelfgemaakte appelmoes ) voorzichtig het onderwerp ter sprake bij de rest van mijn gezin.
"Jongens, jullie zijn nu zo groot geworden, dat ik het tijd vind worden dat jullie je bijdrage in huis gaan leveren"
Ik kon een speld horen vallen. Max' zijn vork bleef halverwege zijn mond hangen en Sterre liet haar lepel vallen. Jurre keek me kwaad aan en riep dat hij "geen fokking assepoester" was.
Wordt wederom vervolgd.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zaterdag 26 september 2009 om 14:03
Ruzie met de buurman (vervolg)
Deze keer stond Gerard 's middags al aan de deur: Wel voor den drommel, Sonja, wat heeft dit te betekenen? Denk je nou werkelijk dat ik de hele zomer tegen dat gedrocht aan wil kijken? Ik dank je feestelijk!
Nu was ik toch een beetje ontdaan. Wat is er onschuldiger dan zo'n vriendelijke Laaf? Ik probeerde Gerard tot rede te brengen. Het is toch maar een gebbetje? Hij eet toch niet van je? Gerard was onvermurwbaar, ik haalde de Laaf of zelf weg, of hij zou het doen. En dan kon ik erop rekenen dat het niet zachtzinnig zou gaan. Dat hij al die oudewijvenrommel spuugzat was.
Ik moet bekennen dat ik na het gesprek op de bank zat te huilen. Zo had ik Gerard nog nooit meegemaakt. Er zat niets anders op dan de Laaf van de schutting te halen. Misschien kon ik hem binnen ergens aan een radiator hangen. Ik vond het zelfs een beetje zielig voor de Laaf. Je zult maar zo veroordeeld worden. Toch vermande ik me: het is maar een beeldje en ging ik over tot de orde van de dag.
Alles ging zijn gangetje, Gerard groette als hij me tegenkwam, verder zochten we elkaar niet op. De verhoudingen waren bekoeld. Maar de tijd was er overheen gegaan en ik dacht er eigenlijk niet meer aan. Overal is wel wat, daar doe je niks aan.
Mijn leeftijd begon te spelen en ik merkte dat ik groeide. Ik ben nooit een slanke den geweest, al was ik ook niet dik, maar nu begonnen mijn broeken te spannen. En als ik me bukte om iets van de vloer te pakken, ontsnapte me een diepe zucht. Ik wilde het niet verder laten komen en zocht naar een oplossing.
Mijn schoonzus had een trampoline aangeschaft en door dagelijks een half uurtje te springen was ze tien kilo afgevallen. Dat was net iets voor mij, geen gehos in een overvolle sportschool. Ik hoefde de deur niet uit! Daarom bestelde ik een tuinexemplaar, zodat ik op een prettige manier aan mijn conditie kon werken.
De trampoline werd afgeleverd en ik ging meteen aan de slag. Dat viel nog niet mee, ik voelde al mijn botten kraken. Het ging zo hoog dat ik boven de schutting uitkwam. In een flits zag ik het groen van de tuintjes uit de buurt. Het ging heel snel. Bovendien ben ik nooit nieuwsgierig geweest, ieder heeft zijn eigen bedoeninkje en zo kun je het maar beter laten. De eerste keer haalde ik het half uur van mijn schoonzus niet. Gelukkig maakte ik al vlug vorderingen.
Wordt vervolgd.
Deze keer stond Gerard 's middags al aan de deur: Wel voor den drommel, Sonja, wat heeft dit te betekenen? Denk je nou werkelijk dat ik de hele zomer tegen dat gedrocht aan wil kijken? Ik dank je feestelijk!
Nu was ik toch een beetje ontdaan. Wat is er onschuldiger dan zo'n vriendelijke Laaf? Ik probeerde Gerard tot rede te brengen. Het is toch maar een gebbetje? Hij eet toch niet van je? Gerard was onvermurwbaar, ik haalde de Laaf of zelf weg, of hij zou het doen. En dan kon ik erop rekenen dat het niet zachtzinnig zou gaan. Dat hij al die oudewijvenrommel spuugzat was.
Ik moet bekennen dat ik na het gesprek op de bank zat te huilen. Zo had ik Gerard nog nooit meegemaakt. Er zat niets anders op dan de Laaf van de schutting te halen. Misschien kon ik hem binnen ergens aan een radiator hangen. Ik vond het zelfs een beetje zielig voor de Laaf. Je zult maar zo veroordeeld worden. Toch vermande ik me: het is maar een beeldje en ging ik over tot de orde van de dag.
Alles ging zijn gangetje, Gerard groette als hij me tegenkwam, verder zochten we elkaar niet op. De verhoudingen waren bekoeld. Maar de tijd was er overheen gegaan en ik dacht er eigenlijk niet meer aan. Overal is wel wat, daar doe je niks aan.
Mijn leeftijd begon te spelen en ik merkte dat ik groeide. Ik ben nooit een slanke den geweest, al was ik ook niet dik, maar nu begonnen mijn broeken te spannen. En als ik me bukte om iets van de vloer te pakken, ontsnapte me een diepe zucht. Ik wilde het niet verder laten komen en zocht naar een oplossing.
Mijn schoonzus had een trampoline aangeschaft en door dagelijks een half uurtje te springen was ze tien kilo afgevallen. Dat was net iets voor mij, geen gehos in een overvolle sportschool. Ik hoefde de deur niet uit! Daarom bestelde ik een tuinexemplaar, zodat ik op een prettige manier aan mijn conditie kon werken.
De trampoline werd afgeleverd en ik ging meteen aan de slag. Dat viel nog niet mee, ik voelde al mijn botten kraken. Het ging zo hoog dat ik boven de schutting uitkwam. In een flits zag ik het groen van de tuintjes uit de buurt. Het ging heel snel. Bovendien ben ik nooit nieuwsgierig geweest, ieder heeft zijn eigen bedoeninkje en zo kun je het maar beter laten. De eerste keer haalde ik het half uur van mijn schoonzus niet. Gelukkig maakte ik al vlug vorderingen.
Wordt vervolgd.
zaterdag 26 september 2009 om 14:50
Hallo luitjes, hier een berichtje van Riek uit het zonnige Tormolinos waar ik ieder jaar lekker aan het overwinteren ben.
Ik ben ook een hele trouwe lezer van jullie uit-het-leven-gegrepen verhalen, maar ik heb toch nog een vraagje: ik ben niet zo thuis met komputers en zo, dus ik vroeg mij af of jullie ook in de leesmap zitten.
Die ontvang ik namelijk iedere week trouw van mijn zuster Nel samen met wat puzzelboekjes enzo.
Ik hoor graag een berichtje terug.
Vriendelijk dank,
Riek
Ik ben ook een hele trouwe lezer van jullie uit-het-leven-gegrepen verhalen, maar ik heb toch nog een vraagje: ik ben niet zo thuis met komputers en zo, dus ik vroeg mij af of jullie ook in de leesmap zitten.
Die ontvang ik namelijk iedere week trouw van mijn zuster Nel samen met wat puzzelboekjes enzo.
Ik hoor graag een berichtje terug.
Vriendelijk dank,
Riek
zaterdag 26 september 2009 om 15:21
Mathilda werd het slachtoffer van ernstige discriminatie. "Mijn droombaan werd me door de neus geboord door vooroordelen!"
Toen ik negen jaar oud was werd mijn halfzusje Daantje geboren. Mijn moeder en stiefvader lieten mij bij de bevalling zijn en vanaf dat wonderlijke moment wist ik eigenlijk al wat ik wilde worden. Mijn vriendinnen hadden nog allerlei vage toekomstdromen, zoals zangeres of actrice worden, maar voor mij was er nog maar één beroep en dat was verloskundige.
Ik was een kind dat alles las wat los en vast zat, dus al snel wist ik alles wat er te weten was over bevallingen. Ik was erdoor gefascineerd en was soms ronduit gefrustreerd dat ik nog jarenlang moest leren over Duitse naamvallen, de Franse revolutie en de theorieën van Marx voor ik aan de slag kon met mijn werkelijke passie. Toch deed ik hard mijn best om hoge cijfers te halen, want dat zit in mijn aard, wat ik doe wil ik perfect doen. Met een grote glimlach op mijn gezicht vulde ik in het laatste jaar mijn inschrijfformulier in. Verloskunde. Met grote letters, zwart op wit.
Met schitterende cijfers rondde ik het VWO af. Het werd de heerlijkste zomervakantie van mijn leven. Mijn papiertje was op zak en in september zou ik beginnen met mijn droomstudie, mijn echte toekomst.
Toen ik begon met studeren voelde ik me direct als een vis in het water. Dit was nou echt de materie waarmee ik me wilde bezighouden. Ook met mijn studiegenoten had ik best een goede klik. Goed, natuurlijk werd ik wel eens nagekeken, net als op de middelbare school, maar ik was niet anders gewend. Als je afwijkt van de uiterlijke standaardnorm, zoals ik, dan weet je niet beter en dan kun je dat dus ook van je af laten glijden. Niks stond mij in de weg om mijn dromen waar te maken. En toen werd ik na een paar maanden bij de decaan geroepen.
"Mathilda van der Braadslee," sprak hij ernstig. "Wij van dit instituut hebben ernstige twijfels over jouw geschiktheid als verloskundige."
"Maar... maar waarom?" vroeg ik verbijsterd. "Zijn mijn resultaten soms niet goed genoeg?"
"Oh, jawel. Je resultaten zijn uitmuntend. Je pikt alles feilloos op en hebt de beste resultaten van jouw jaar tot nu toe."
"Maar... maar wat is het dán?" vroeg ik.
De decaan haalde diep adem. Ik zag dat het hem moeite kostte om hardop te zeggen wat hij dacht.
(Wordt vervolgd...)
Toen ik negen jaar oud was werd mijn halfzusje Daantje geboren. Mijn moeder en stiefvader lieten mij bij de bevalling zijn en vanaf dat wonderlijke moment wist ik eigenlijk al wat ik wilde worden. Mijn vriendinnen hadden nog allerlei vage toekomstdromen, zoals zangeres of actrice worden, maar voor mij was er nog maar één beroep en dat was verloskundige.
Ik was een kind dat alles las wat los en vast zat, dus al snel wist ik alles wat er te weten was over bevallingen. Ik was erdoor gefascineerd en was soms ronduit gefrustreerd dat ik nog jarenlang moest leren over Duitse naamvallen, de Franse revolutie en de theorieën van Marx voor ik aan de slag kon met mijn werkelijke passie. Toch deed ik hard mijn best om hoge cijfers te halen, want dat zit in mijn aard, wat ik doe wil ik perfect doen. Met een grote glimlach op mijn gezicht vulde ik in het laatste jaar mijn inschrijfformulier in. Verloskunde. Met grote letters, zwart op wit.
Met schitterende cijfers rondde ik het VWO af. Het werd de heerlijkste zomervakantie van mijn leven. Mijn papiertje was op zak en in september zou ik beginnen met mijn droomstudie, mijn echte toekomst.
Toen ik begon met studeren voelde ik me direct als een vis in het water. Dit was nou echt de materie waarmee ik me wilde bezighouden. Ook met mijn studiegenoten had ik best een goede klik. Goed, natuurlijk werd ik wel eens nagekeken, net als op de middelbare school, maar ik was niet anders gewend. Als je afwijkt van de uiterlijke standaardnorm, zoals ik, dan weet je niet beter en dan kun je dat dus ook van je af laten glijden. Niks stond mij in de weg om mijn dromen waar te maken. En toen werd ik na een paar maanden bij de decaan geroepen.
"Mathilda van der Braadslee," sprak hij ernstig. "Wij van dit instituut hebben ernstige twijfels over jouw geschiktheid als verloskundige."
"Maar... maar waarom?" vroeg ik verbijsterd. "Zijn mijn resultaten soms niet goed genoeg?"
"Oh, jawel. Je resultaten zijn uitmuntend. Je pikt alles feilloos op en hebt de beste resultaten van jouw jaar tot nu toe."
"Maar... maar wat is het dán?" vroeg ik.
De decaan haalde diep adem. Ik zag dat het hem moeite kostte om hardop te zeggen wat hij dacht.
(Wordt vervolgd...)
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 26 september 2009 om 16:25
Ruzie met de buurman (vervolg)
Ik maakte er een gewoonte van om een half uurtje te springen als ik uit mijn werk kwam. Ik begin vroeg en ben laat in de middag weer thuis. Even de beentjes omhoog en alle spanning van de werkdag is er weer uit! Ik viel vijf kilo af en was daar erg tevreden mee. En op deze manier hoefde ik niet al het lekkers laten staan, ik kon rustig een koekje bij de thee nemen.
Meestal sloeg ik het weekend over, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Ik maakte dan wel een wandeling of een fietstochtje. Als je de slag van het bewegen eenmaal te pakken hebt, dan gaat dat eigenlijk vanzelf.
Ik had een redelijk zware week gehad op mijn werk en het zou een goed idee zijn om de spanning er eens lekker uit te zweten. Het was heerlijk weer. Ik begon met springen en zat er meteen lekker in. Ik zette flink af en wist hoe ik de vering moest gebruiken. De eerste tien minuten sprong ik zonder een centje pijn.
Gedachteloos keek ik tijdens het springen een beetje om me heen. En ik zag geen groene tuintjes, maar het naakte lichaam van mijn buurman en, ik zal er geen doekjes om winden, in kennelijke staat. Ik had hem al vaker met een vrouw zien lopen, maar daaruit nog geen conclusies getrokken. Tot ik ze hier open en bloot in de tuin bezig zag. Gegeneerd stopte ik met springen, maar ik had zo'n vaart dat ik nog twee keer naveerde.
En dat moet Gerard hebben gezien. Terwijl ik een beetje stond te bekomen van de schrik en even een handdoekje over mijn gezicht haalde, rukte hij de tuindeur open. Hij was nog nooit achterom gekomen, we belden altijd keurig aan. Sonja! Wat ben jij een walgelijk mens! Je een beetje zitten verlekkeren aan het seksleven van een ander omdat je zelf nooit aan je trekken komt. Ik heb er geen woorden voor. Marijn is binnen aan het hyperventileren, en dat is jouw schuld!
Er volgde een scheldkannonade waar de honden geen brood van lustten. Normaal zou ik in een hoekje wegkruipen als ik zo werd afgeblaft. Misschien was het de energie van het springen, misschien leerde ik eindelijk voor mezelf opkomen, maar ik zette mijn handen in mijn zij en begon:
Gerard, ik ben het zat! Tot nu toe heb ik altijd rekening met je gehouden. Daar staat de loerpop, tegen het achterraam, omdat jij het niet kan hebben dat mensen een beetje warmte zoeken. Daarna de Laaf, die ook al weg moest omdat jij er niet tegen kunt dat er wat vrolijkheid om je heen is. En wat doet meneer zelf? Die ligt buiten in het zicht van iedereen te viezelevozen en dat moet ik maar goed vinden? Pervers mannetje! Het is mijn tuin en mijn trampoline en ik spring als ik dat wil!
Ik wist zeker dat die Marijn het binnen kon horen. Gerard brieste van woede, hij haalde diep adem om me eens stevig van repliek te dienen...
Wordt vervolgd.
Ik maakte er een gewoonte van om een half uurtje te springen als ik uit mijn werk kwam. Ik begin vroeg en ben laat in de middag weer thuis. Even de beentjes omhoog en alle spanning van de werkdag is er weer uit! Ik viel vijf kilo af en was daar erg tevreden mee. En op deze manier hoefde ik niet al het lekkers laten staan, ik kon rustig een koekje bij de thee nemen.
Meestal sloeg ik het weekend over, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Ik maakte dan wel een wandeling of een fietstochtje. Als je de slag van het bewegen eenmaal te pakken hebt, dan gaat dat eigenlijk vanzelf.
Ik had een redelijk zware week gehad op mijn werk en het zou een goed idee zijn om de spanning er eens lekker uit te zweten. Het was heerlijk weer. Ik begon met springen en zat er meteen lekker in. Ik zette flink af en wist hoe ik de vering moest gebruiken. De eerste tien minuten sprong ik zonder een centje pijn.
Gedachteloos keek ik tijdens het springen een beetje om me heen. En ik zag geen groene tuintjes, maar het naakte lichaam van mijn buurman en, ik zal er geen doekjes om winden, in kennelijke staat. Ik had hem al vaker met een vrouw zien lopen, maar daaruit nog geen conclusies getrokken. Tot ik ze hier open en bloot in de tuin bezig zag. Gegeneerd stopte ik met springen, maar ik had zo'n vaart dat ik nog twee keer naveerde.
En dat moet Gerard hebben gezien. Terwijl ik een beetje stond te bekomen van de schrik en even een handdoekje over mijn gezicht haalde, rukte hij de tuindeur open. Hij was nog nooit achterom gekomen, we belden altijd keurig aan. Sonja! Wat ben jij een walgelijk mens! Je een beetje zitten verlekkeren aan het seksleven van een ander omdat je zelf nooit aan je trekken komt. Ik heb er geen woorden voor. Marijn is binnen aan het hyperventileren, en dat is jouw schuld!
Er volgde een scheldkannonade waar de honden geen brood van lustten. Normaal zou ik in een hoekje wegkruipen als ik zo werd afgeblaft. Misschien was het de energie van het springen, misschien leerde ik eindelijk voor mezelf opkomen, maar ik zette mijn handen in mijn zij en begon:
Gerard, ik ben het zat! Tot nu toe heb ik altijd rekening met je gehouden. Daar staat de loerpop, tegen het achterraam, omdat jij het niet kan hebben dat mensen een beetje warmte zoeken. Daarna de Laaf, die ook al weg moest omdat jij er niet tegen kunt dat er wat vrolijkheid om je heen is. En wat doet meneer zelf? Die ligt buiten in het zicht van iedereen te viezelevozen en dat moet ik maar goed vinden? Pervers mannetje! Het is mijn tuin en mijn trampoline en ik spring als ik dat wil!
Ik wist zeker dat die Marijn het binnen kon horen. Gerard brieste van woede, hij haalde diep adem om me eens stevig van repliek te dienen...
Wordt vervolgd.
zaterdag 26 september 2009 om 17:10
*Noot van de redactie*
Riek, jammer genoeg zit Viva's Mijn Geheim niet in de leesmap. Misschien dat een aardige kennis of buurman Viva's Mijn Geheim voor je uit kan printen?
Had er een papieren versie van Viva's Mijn Geheim bestaan, dan hadden wij Daan en vooral Spekkoekje ook een exemplaar aangeboden. Misschien dat onze hulpverleners haar een beetje kunnen bijstaan. Een weekend zonder Viva's Mijn Geheim, dat is geen kleinigheid.
Namens de redactie: sterkte Spekkoekje en hopelijk toch een fijn weekend!
Riek, jammer genoeg zit Viva's Mijn Geheim niet in de leesmap. Misschien dat een aardige kennis of buurman Viva's Mijn Geheim voor je uit kan printen?
Had er een papieren versie van Viva's Mijn Geheim bestaan, dan hadden wij Daan en vooral Spekkoekje ook een exemplaar aangeboden. Misschien dat onze hulpverleners haar een beetje kunnen bijstaan. Een weekend zonder Viva's Mijn Geheim, dat is geen kleinigheid.
Namens de redactie: sterkte Spekkoekje en hopelijk toch een fijn weekend!
zaterdag 26 september 2009 om 19:15
Om de leegte in haar leven op te vullen, zoekt Bep (72) haar heil in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Lees het laatste deel van haar relaas:
"Op een dag, toen ik net geld had teruggekregen voor een flesje zilverglans shampoo dat zogenaamd 2 keer was aangeslagen, werd ik net buiten de deuren van de supermarkt aangesproken. Eerst had ik het niet eens in de gaten. Maar ze had het echt tegen mij. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd keek me nieuwsgierig aan zei: “Dat pak je slim aan.” Verbaasd keek ik terug. “Ik zag wat je deed,” vervolgde ze. Je hebt 2 flessen shampoo in je tas, of niet?”. Ik beet haar toe: “Nee mens, ik heb 1 fles zilvershampoo gekocht en die griet achter de kassa heeft die 2 keer gescand. En bemoei je in het vervolg me je eigen zaken.” Ik draaide me al om en wilde weglopen, maar tot mijn verbazing barstte ze uit in een onbedaarlijk lachen. Bevreemd keek ik haar aan. Het mens moest wel volslagen idioot zijn. Maar ze zei: “Ik ga een kopje koffie drinken daar aan de overkant. Ga toch mee!” Iets in mij vertelde me dat ik dat maar moest doen, en ik liep achter haar aan naar het etablissement aan de overkant van het plein. Ze bestelde doortastend koffie en appeltaart met slagroom voor ons allebei. Daarna stak ze direct van wal: “Mijn naam is Marja. Hoe heet jij?” Ik noemde mijn naam. “Zo dan Bep, vertel eens. Waarom doe je dat? Verveling? Verdriet? Of ben je gewoon zo’n oud en zuur mens.” Het is dat ze hard om zichzelf moest lachen en ik te beduusd was er iets op te zeggen. Maar ze vervolgde haar verhaal alweer. “Voor mij hoef je je niet van de domme te houden hoor. En je schamen is ook nergens voor nodig.”
En toen deed ze haar verhaal. Hoe ze na de dood van haar man zo bitter en zuur werd, dat ze andere mensen ook het leven zuur wilde maken. Dat ze zich breeduit midden in het gangpad posteerde, om de andere klanten de doorgang te bemoeilijken. Haar trucjes om voor te dringen deed ze uitgebreid uit de doeken. En ook winkeldiefstal was haar niet vreemd. Steevast verliet ze de winkel met meer boodschappen dan ze had afgerekend. Ik had nog steeds geen woord uitgebracht en luisterde ademloos: dat was nota bene mijn verhaal! Op een klein detail na: “Had ik het maar net zo slim aangepakt als jij,” zei ze. “Dan had die jonge knaap van de beveiliging me nooit gesnapt. Ik schaamde me dood. Werd ik daar even te kijk gezet, ten aanzien van al die mensen! Zonder pardon werd ik afgevoerd in de politiewagen. Je moest ze zien kijken! Dat zie je niet elke dag gebeuren natuurlijk, met mensen van onze leeftijd”. Ze barstte weer in lachen uit, haar zoveelste lachsalvo, en vervolgde: “Maar weet je, het is het beste dat me kon overkomen. Vanaf dat moment ging de knop om. Ik heb mijn heil in andere verzetjes gezocht, en dat bevalt me prima. Ober, mag ik nog een stuk appeltaart? Met slagroom, ja. Welnu, volgens mij kan jij ook wel iets vrolijks in je leven gebruiken, Bep!” Marja keek me aan en ik kon niet anders dan knikken. En toen begon ik te praten. Ik vertelde en vertelde maar door. Alles kwam eruit. De leegte in mijn leven na het overlijden van Wim. Hoe eenzaam ik me eigenlijk voelde. De woorden buitelden over elkaar heen. Bij mijn beschrijving van de uitpuilende voorraadkast moest Marja natuurlijk weer onbedaarlijk lachen. En ik? Ik lachte zowaar met haar mee. Heel voorzichtig nog, maar het was een lach. De eerste in maanden tijd.
Vanaf dat moment is alles bergopwaarts gegaan. De inhoud van de voorraadkast is tot normale proporties geslonken. Ik doe mijn boodschappen weer op een rustig tijdstip, bij de supermarkt om de hoek. Ik kan mijn tijd inmiddels weer beter gebruiken: ik zie mijn vrienden van vroeger weer, uit de tijd dat Wim er nog was. Ik mis hem nog steeds elke dag, maar nu zijn het de mooie herinneringen die overheersen. Marja en ik drinken regelmatig samen koffie, en inmiddels lach ik net zo hard met haar mee. Binnenkort gaan we samen met een busreis naar de Toscane, ik verheug me er nu al op. Maar het aller, allerheerlijkste is wel dat Carla over 5 maanden haar eerste kind verwacht. Terwijl ze dacht dat het niet meer zou gebeuren, op haar 36ste. Binnenkort verhuist ze met haar man naar een fijne, zonnige nieuwbouwwoning met tuin, vlak bij mij in de buurt! Niet langer ben ik een verbitterde oude vrouw. Geen onuitstaanbare oude tang meer. Binnenkort ben ik Superoma!”
"Op een dag, toen ik net geld had teruggekregen voor een flesje zilverglans shampoo dat zogenaamd 2 keer was aangeslagen, werd ik net buiten de deuren van de supermarkt aangesproken. Eerst had ik het niet eens in de gaten. Maar ze had het echt tegen mij. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd keek me nieuwsgierig aan zei: “Dat pak je slim aan.” Verbaasd keek ik terug. “Ik zag wat je deed,” vervolgde ze. Je hebt 2 flessen shampoo in je tas, of niet?”. Ik beet haar toe: “Nee mens, ik heb 1 fles zilvershampoo gekocht en die griet achter de kassa heeft die 2 keer gescand. En bemoei je in het vervolg me je eigen zaken.” Ik draaide me al om en wilde weglopen, maar tot mijn verbazing barstte ze uit in een onbedaarlijk lachen. Bevreemd keek ik haar aan. Het mens moest wel volslagen idioot zijn. Maar ze zei: “Ik ga een kopje koffie drinken daar aan de overkant. Ga toch mee!” Iets in mij vertelde me dat ik dat maar moest doen, en ik liep achter haar aan naar het etablissement aan de overkant van het plein. Ze bestelde doortastend koffie en appeltaart met slagroom voor ons allebei. Daarna stak ze direct van wal: “Mijn naam is Marja. Hoe heet jij?” Ik noemde mijn naam. “Zo dan Bep, vertel eens. Waarom doe je dat? Verveling? Verdriet? Of ben je gewoon zo’n oud en zuur mens.” Het is dat ze hard om zichzelf moest lachen en ik te beduusd was er iets op te zeggen. Maar ze vervolgde haar verhaal alweer. “Voor mij hoef je je niet van de domme te houden hoor. En je schamen is ook nergens voor nodig.”
En toen deed ze haar verhaal. Hoe ze na de dood van haar man zo bitter en zuur werd, dat ze andere mensen ook het leven zuur wilde maken. Dat ze zich breeduit midden in het gangpad posteerde, om de andere klanten de doorgang te bemoeilijken. Haar trucjes om voor te dringen deed ze uitgebreid uit de doeken. En ook winkeldiefstal was haar niet vreemd. Steevast verliet ze de winkel met meer boodschappen dan ze had afgerekend. Ik had nog steeds geen woord uitgebracht en luisterde ademloos: dat was nota bene mijn verhaal! Op een klein detail na: “Had ik het maar net zo slim aangepakt als jij,” zei ze. “Dan had die jonge knaap van de beveiliging me nooit gesnapt. Ik schaamde me dood. Werd ik daar even te kijk gezet, ten aanzien van al die mensen! Zonder pardon werd ik afgevoerd in de politiewagen. Je moest ze zien kijken! Dat zie je niet elke dag gebeuren natuurlijk, met mensen van onze leeftijd”. Ze barstte weer in lachen uit, haar zoveelste lachsalvo, en vervolgde: “Maar weet je, het is het beste dat me kon overkomen. Vanaf dat moment ging de knop om. Ik heb mijn heil in andere verzetjes gezocht, en dat bevalt me prima. Ober, mag ik nog een stuk appeltaart? Met slagroom, ja. Welnu, volgens mij kan jij ook wel iets vrolijks in je leven gebruiken, Bep!” Marja keek me aan en ik kon niet anders dan knikken. En toen begon ik te praten. Ik vertelde en vertelde maar door. Alles kwam eruit. De leegte in mijn leven na het overlijden van Wim. Hoe eenzaam ik me eigenlijk voelde. De woorden buitelden over elkaar heen. Bij mijn beschrijving van de uitpuilende voorraadkast moest Marja natuurlijk weer onbedaarlijk lachen. En ik? Ik lachte zowaar met haar mee. Heel voorzichtig nog, maar het was een lach. De eerste in maanden tijd.
Vanaf dat moment is alles bergopwaarts gegaan. De inhoud van de voorraadkast is tot normale proporties geslonken. Ik doe mijn boodschappen weer op een rustig tijdstip, bij de supermarkt om de hoek. Ik kan mijn tijd inmiddels weer beter gebruiken: ik zie mijn vrienden van vroeger weer, uit de tijd dat Wim er nog was. Ik mis hem nog steeds elke dag, maar nu zijn het de mooie herinneringen die overheersen. Marja en ik drinken regelmatig samen koffie, en inmiddels lach ik net zo hard met haar mee. Binnenkort gaan we samen met een busreis naar de Toscane, ik verheug me er nu al op. Maar het aller, allerheerlijkste is wel dat Carla over 5 maanden haar eerste kind verwacht. Terwijl ze dacht dat het niet meer zou gebeuren, op haar 36ste. Binnenkort verhuist ze met haar man naar een fijne, zonnige nieuwbouwwoning met tuin, vlak bij mij in de buurt! Niet langer ben ik een verbitterde oude vrouw. Geen onuitstaanbare oude tang meer. Binnenkort ben ik Superoma!”
zaterdag 26 september 2009 om 19:28
Vera wil graag reageren op het verhaal van Betsie:
Beste Betsie. Ik moet je toch wel even heel streng toespreken na je verhaal over de baby van je beste vriendin! Dyllano is nog klein en heeft de onverdeelde aandacht en zorg van zijn moeder nodig. Zeker gezien het feit dat hij een nieuwetijdkind blijkt te zijn! Over nieuwetijdskinderen moet men niet te lichtzinnig denken. Velen doen het af als de nieuwste trend die ook wel weer over zal waaien en derhalve met een flinke korrel zout genomen dient te worden. Maar ik wil je waarschuwen Betsie, neem je vriendin serieus inzake Dyllano en zeker waar het de voorzorgsmaatregelen inzake zijn hoogsensitiveit betreft.
Achteraf zien ben ik ook een nieuwetijdskind geweest. Maar toen was men nog onbekend met dit fenomeen. Mijn hypersensitiviteit deed men af als aanstellerij, mijn heldervoelendheid noemde men kletspraatjes van een kind met een te rijke fantasie. Het onbegrip waar ik als kind tegen aan liep heeft mij zeer beschadigd. Intensieve Chakratherapieën hebben me er weer bovenop geholpen, maar de littekens hiervan staan voor eeuwig in mijn aura gekerft. Ik ben blij dat de kleine Dyllano dit ongeluk bespaard blijft.
Betsie, steun je vriendin waar mogelijk, dat wil ik je meegeven. Bedenk: je karma zal je altijd blijven achtervolgen, er is geen ontkomen aan de cirkel van het leven. Knoop deze wijsheid in je oren en doe er je voordeel mee.
Wijze groeten, Vera.
Beste Betsie. Ik moet je toch wel even heel streng toespreken na je verhaal over de baby van je beste vriendin! Dyllano is nog klein en heeft de onverdeelde aandacht en zorg van zijn moeder nodig. Zeker gezien het feit dat hij een nieuwetijdkind blijkt te zijn! Over nieuwetijdskinderen moet men niet te lichtzinnig denken. Velen doen het af als de nieuwste trend die ook wel weer over zal waaien en derhalve met een flinke korrel zout genomen dient te worden. Maar ik wil je waarschuwen Betsie, neem je vriendin serieus inzake Dyllano en zeker waar het de voorzorgsmaatregelen inzake zijn hoogsensitiveit betreft.
Achteraf zien ben ik ook een nieuwetijdskind geweest. Maar toen was men nog onbekend met dit fenomeen. Mijn hypersensitiviteit deed men af als aanstellerij, mijn heldervoelendheid noemde men kletspraatjes van een kind met een te rijke fantasie. Het onbegrip waar ik als kind tegen aan liep heeft mij zeer beschadigd. Intensieve Chakratherapieën hebben me er weer bovenop geholpen, maar de littekens hiervan staan voor eeuwig in mijn aura gekerft. Ik ben blij dat de kleine Dyllano dit ongeluk bespaard blijft.
Betsie, steun je vriendin waar mogelijk, dat wil ik je meegeven. Bedenk: je karma zal je altijd blijven achtervolgen, er is geen ontkomen aan de cirkel van het leven. Knoop deze wijsheid in je oren en doe er je voordeel mee.
Wijze groeten, Vera.
zaterdag 26 september 2009 om 19:31
Ruzie met de buurman (vervolg)
Pervers mannetje? Ik? Hang ik mijn gereedschap soms over de schutting zodat de buurt er wat knusser uitziet? Of mijn Jodocus voor het raam zodat ie lekker geinig bij je naar binnen kan kijken? Ik val er niemand mee lastig. Het is mijn eigen grond en mijn eigen vriendin en als jij niet met je kop boven de schutting was komen humpen, was er niets aan de hand geweest. Dat ding staat er voor onze privacy en dan is het niet de bedoeling dat jij met je circustuig de levende kanonskogel uit gaat hangen.
Nou, dat weet ik nog niet zo net. Ik was zowaar op dreef. Wat dacht je van een buurjongetje? Dat huisarrest heeft en wat naar buiten staart? Of niets vermoedende huisvrouwen die even het dekbed luchten? Zo'n fraaie aanblik is het niet, hoor, zo'n bronstige dekhengst die de ouderdom ziet naderen! Neem maar van mij aan dat iedereen het schouwspel graag aan zich voorbij laat gaan! Hitsige ouwe bok!
Even dacht ik dat Gerard me zou gaan slaan. Ik voelde een vlaag van angst, ik had me nog nooit zo laten gaan. Maar er gebeurde iets ongelooflijks, Gerard sloeg met zijn handen op zijn bovenbenen en begon bulderend te lachen. Sonja, ik wist niet dat je het in je had! Staat me dat buurvrouwtje mij even de les te lezen! En ik dacht nog wel dat je zo'n burgertrutje was.
De spanning was gebroken en ik lachte, wat onwennig maar steeds smakelijker mee. We stonden als twee pubers te gieren. Sonja, laten we dit allemaal vergeten. Ik vier mijn feestjes met Marijn voortaan binnenskamers en jij gebruikt je kermisartikel door de week, dan heb ik in het weekend de tuin voor mezelf. En weet je wat, hang dat Lavenscharminkel maar aan de schutting, wat maakt het mij ook uit. Als je die loerpop maar daar laat!
Fijn dat we er uit zijn, Gerard. Zand erover. Je kunt Marijn beter even in een zakje laten blazen, als ze zo'n last heeft met haar ademhaling. Gerard grijnsde: ach welnee, die had nog wat naschokken van de behandeling, maak je geen zorgen! Allemaal dikke mik met zure zult.
Gerard en ik zullen geen vrienden worden. Daarvoor vind ik hem te ruw. Als buren kunnen we weer prima door één deur. Als de koffie op is kloppen we bij elkaar aan en op straat word ik joviaal begroet. De wereld mag misschien geen Land van Laaf zijn, toch lukt het mensen soms ondanks hun verschillen met elkaar om te gaan. En laten we daar vooral met zijn alleen aan meewerken!
Pervers mannetje? Ik? Hang ik mijn gereedschap soms over de schutting zodat de buurt er wat knusser uitziet? Of mijn Jodocus voor het raam zodat ie lekker geinig bij je naar binnen kan kijken? Ik val er niemand mee lastig. Het is mijn eigen grond en mijn eigen vriendin en als jij niet met je kop boven de schutting was komen humpen, was er niets aan de hand geweest. Dat ding staat er voor onze privacy en dan is het niet de bedoeling dat jij met je circustuig de levende kanonskogel uit gaat hangen.
Nou, dat weet ik nog niet zo net. Ik was zowaar op dreef. Wat dacht je van een buurjongetje? Dat huisarrest heeft en wat naar buiten staart? Of niets vermoedende huisvrouwen die even het dekbed luchten? Zo'n fraaie aanblik is het niet, hoor, zo'n bronstige dekhengst die de ouderdom ziet naderen! Neem maar van mij aan dat iedereen het schouwspel graag aan zich voorbij laat gaan! Hitsige ouwe bok!
Even dacht ik dat Gerard me zou gaan slaan. Ik voelde een vlaag van angst, ik had me nog nooit zo laten gaan. Maar er gebeurde iets ongelooflijks, Gerard sloeg met zijn handen op zijn bovenbenen en begon bulderend te lachen. Sonja, ik wist niet dat je het in je had! Staat me dat buurvrouwtje mij even de les te lezen! En ik dacht nog wel dat je zo'n burgertrutje was.
De spanning was gebroken en ik lachte, wat onwennig maar steeds smakelijker mee. We stonden als twee pubers te gieren. Sonja, laten we dit allemaal vergeten. Ik vier mijn feestjes met Marijn voortaan binnenskamers en jij gebruikt je kermisartikel door de week, dan heb ik in het weekend de tuin voor mezelf. En weet je wat, hang dat Lavenscharminkel maar aan de schutting, wat maakt het mij ook uit. Als je die loerpop maar daar laat!
Fijn dat we er uit zijn, Gerard. Zand erover. Je kunt Marijn beter even in een zakje laten blazen, als ze zo'n last heeft met haar ademhaling. Gerard grijnsde: ach welnee, die had nog wat naschokken van de behandeling, maak je geen zorgen! Allemaal dikke mik met zure zult.
Gerard en ik zullen geen vrienden worden. Daarvoor vind ik hem te ruw. Als buren kunnen we weer prima door één deur. Als de koffie op is kloppen we bij elkaar aan en op straat word ik joviaal begroet. De wereld mag misschien geen Land van Laaf zijn, toch lukt het mensen soms ondanks hun verschillen met elkaar om te gaan. En laten we daar vooral met zijn alleen aan meewerken!
