Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
zaterdag 26 september 2009 om 20:14
Mathilda werd het slachtoffer van ernstige discriminatie. "Mijn droombaan werd me door de neus geboord door vooroordelen!" - deel 2
"Wat wilt u nu eigenlijk zeggen?" vroeg ik na een ongemakkelijke stilte van minstens twee minuten.
Mijn decaan schraapte zijn keel. "Wij eh... twijfelen absoluut niet aan je competenties."
"Dat zei u al, maar waaraan twijfelen jullie dan wel?"
"Wij zijn bang dat uw eh... lichaamsbouw... wel eens in het nadeel zou kunnen zijn bij het uitvoeren van het beroep..."
Ik liet mij van de stoel glijden. "Wilt u soms zeggen dat ik door mijn lengte geen verloskundige zou kunnen worden?"
"Nou ja... om eerlijk te zijn..." hakkelde de decaan. "Ik bedoel... hoe lang ben je precies?"
"Een meter twaalf. En wat dan nog?" vroeg ik defensief. "Wilde u soms beweren dat kleine mensen niet het recht hebben hun droom na te jagen?"
"Dat beweer ik allerminst," zei mijn decaan. "Maar laten we even reëel zijn, Mathilda. Hoe wil je in vredesnaam een bevalling begeleiden als je niet eens bij het bed kunt komen?"
"Aan alles valt een mouw te passen," zei ik zelfverzekerd.
"Het zal heel moeilijk zijn om een baan te vinden."
"Dan begin ik voor mezelf."
Zo ver heeft het niet mogen komen. Hoe mooi mijn cijfers ook waren, hoe diep mijn droom ook zit, ik heb geen enkele stage kunnen afronden. Talloze klachten heb ik erover ingediend, maar het mocht niet baten. Pure discriminatie als je het mij vraagt. Waarom zou je een zwangere vrouw wel kunnen verplichten om tijdelijk klossen onder haar bed te zetten, maar niet om tijdelijk de poten onder haar bed vandaan te schroeven? Die vraag heb ik meerdere keren gesteld, maar nooit heb ik een bevredigend antwoord gekregen. Mijn conclusie is dat de wereld om lange mensen draait en dat kleine mensen zoals ik het nakijken hebben.
Inmiddels is het bijna vier jaar geleden dat ik ben gestopt met mijn studie. Ik zit nu thuis, gedesillusioneerd, ongemotiveerd, niet wetend wat te doen met mijn verdere toekomst. Mijn vrienden vonden het in het begin nog sneu voor me, maar zij hebben nu allemaal een leuke baan en zijn mij vergeten. Ik weet niet meer hoe ik de draad van mijn leven moet oppakken. Hoe zet ik mezelf ooit over deze teleurstelling heen? Hoe stippel ik een nieuw levenspad uit als mijn toekomst net een ondoorgrondelijke rimboe lijkt? Ik weet het niet meer...
"Wat wilt u nu eigenlijk zeggen?" vroeg ik na een ongemakkelijke stilte van minstens twee minuten.
Mijn decaan schraapte zijn keel. "Wij eh... twijfelen absoluut niet aan je competenties."
"Dat zei u al, maar waaraan twijfelen jullie dan wel?"
"Wij zijn bang dat uw eh... lichaamsbouw... wel eens in het nadeel zou kunnen zijn bij het uitvoeren van het beroep..."
Ik liet mij van de stoel glijden. "Wilt u soms zeggen dat ik door mijn lengte geen verloskundige zou kunnen worden?"
"Nou ja... om eerlijk te zijn..." hakkelde de decaan. "Ik bedoel... hoe lang ben je precies?"
"Een meter twaalf. En wat dan nog?" vroeg ik defensief. "Wilde u soms beweren dat kleine mensen niet het recht hebben hun droom na te jagen?"
"Dat beweer ik allerminst," zei mijn decaan. "Maar laten we even reëel zijn, Mathilda. Hoe wil je in vredesnaam een bevalling begeleiden als je niet eens bij het bed kunt komen?"
"Aan alles valt een mouw te passen," zei ik zelfverzekerd.
"Het zal heel moeilijk zijn om een baan te vinden."
"Dan begin ik voor mezelf."
Zo ver heeft het niet mogen komen. Hoe mooi mijn cijfers ook waren, hoe diep mijn droom ook zit, ik heb geen enkele stage kunnen afronden. Talloze klachten heb ik erover ingediend, maar het mocht niet baten. Pure discriminatie als je het mij vraagt. Waarom zou je een zwangere vrouw wel kunnen verplichten om tijdelijk klossen onder haar bed te zetten, maar niet om tijdelijk de poten onder haar bed vandaan te schroeven? Die vraag heb ik meerdere keren gesteld, maar nooit heb ik een bevredigend antwoord gekregen. Mijn conclusie is dat de wereld om lange mensen draait en dat kleine mensen zoals ik het nakijken hebben.
Inmiddels is het bijna vier jaar geleden dat ik ben gestopt met mijn studie. Ik zit nu thuis, gedesillusioneerd, ongemotiveerd, niet wetend wat te doen met mijn verdere toekomst. Mijn vrienden vonden het in het begin nog sneu voor me, maar zij hebben nu allemaal een leuke baan en zijn mij vergeten. Ik weet niet meer hoe ik de draad van mijn leven moet oppakken. Hoe zet ik mezelf ooit over deze teleurstelling heen? Hoe stippel ik een nieuw levenspad uit als mijn toekomst net een ondoorgrondelijke rimboe lijkt? Ik weet het niet meer...
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 26 september 2009 om 20:15
Hendrikje reageert op Henk-Jan, die ons vertelt hoe zijn vrouw hem in de steek liet omdat ze een carriere verkoos boven hun huwelijkse geluk:
Henk-Jan, met stijgende verbijstering en verontwaardiging heb ik je verhaal gelezen. De tranen schieten me in de ogen bij de gedachte aan Fientje en Puckje, die moeten opgroeien onder deze omstandigheden. Een moeder hoort zo veel mogelijk thuis te zijn bij haar kinderen, dat Carola dit niet kan opbrengen voor haar eigen kroost doet me veel verdriet. Het lieft zou ik ze stevig tegen mijn warme boezem aandrukken, en jou ook Henk-Jan. Je mag me schrijven als je wilt, de redactie beschikt over mijn adres.
Een lieve groet, Hendrikje.
Henk-Jan, met stijgende verbijstering en verontwaardiging heb ik je verhaal gelezen. De tranen schieten me in de ogen bij de gedachte aan Fientje en Puckje, die moeten opgroeien onder deze omstandigheden. Een moeder hoort zo veel mogelijk thuis te zijn bij haar kinderen, dat Carola dit niet kan opbrengen voor haar eigen kroost doet me veel verdriet. Het lieft zou ik ze stevig tegen mijn warme boezem aandrukken, en jou ook Henk-Jan. Je mag me schrijven als je wilt, de redactie beschikt over mijn adres.
Een lieve groet, Hendrikje.
zaterdag 26 september 2009 om 20:25
Manuela deelt haar verontwaardiging na het lezen van het relaas van Mathilda:
Lieve Mathilda, jouw verhaal had de mijne kunnen zijn! Ook ik ben 1 meter 12 (maar dan in de breedte), ook ik werd slachtoffer van vooroordelen naar aanleiding van mijn uiterlijk.
Mensen helpen is altijd al helemaal mijn ding geweest. Dat zit echt in mij. Daarnaast wilde ik graag wat van de wereld zien. Dus ik besloot om stewardess te worden. Mijn hele middelbare schoolperiode was een voorbereiding op mijn toekomstige droombaan. Maar het mocht helaas niet zo zijn. Overal werd ik afgewezen. Met mijn heupbreedte van 1 meter 12 zou ik niet in de gangpaden passen. Nou vraag ik je!
Ik moest concluderen dat het leven draait om slank en mooi zijn, maar ik kan er maar niet mee leren leven. Ik worstel met hetzelfde als jij Mathilda, hopelijk vinden we ooit ons geluk.
Lieve Mathilda, jouw verhaal had de mijne kunnen zijn! Ook ik ben 1 meter 12 (maar dan in de breedte), ook ik werd slachtoffer van vooroordelen naar aanleiding van mijn uiterlijk.
Mensen helpen is altijd al helemaal mijn ding geweest. Dat zit echt in mij. Daarnaast wilde ik graag wat van de wereld zien. Dus ik besloot om stewardess te worden. Mijn hele middelbare schoolperiode was een voorbereiding op mijn toekomstige droombaan. Maar het mocht helaas niet zo zijn. Overal werd ik afgewezen. Met mijn heupbreedte van 1 meter 12 zou ik niet in de gangpaden passen. Nou vraag ik je!
Ik moest concluderen dat het leven draait om slank en mooi zijn, maar ik kan er maar niet mee leren leven. Ik worstel met hetzelfde als jij Mathilda, hopelijk vinden we ooit ons geluk.
zaterdag 26 september 2009 om 20:46
Hallo lieve lezeressen,
Mijn naam is Bert, ik ben 50 jaar en schuldloos gescheiden. Drie kinderen. Rook en drink niet, geen bartype. Een wandeling langs het strand, een gesprek bij de open haard, lief en leed delen, dat is wat ik wil. Liefst samen met een hartelijke, warme vrouw. Voor mij telt vooral de innerlijke schoonheid. Kinderen en huisdieren geen bezwaar. Leeftijd onbelangrijk. Trefwoorden: eerlijkheid en vertrouwen. Loop jij met mij een mooie toekomst tegemoet? Brieven met foto en ingesloten postzegel krijgen altijd antwoord.
Reageren onder nummer 43467
Mijn naam is Bert, ik ben 50 jaar en schuldloos gescheiden. Drie kinderen. Rook en drink niet, geen bartype. Een wandeling langs het strand, een gesprek bij de open haard, lief en leed delen, dat is wat ik wil. Liefst samen met een hartelijke, warme vrouw. Voor mij telt vooral de innerlijke schoonheid. Kinderen en huisdieren geen bezwaar. Leeftijd onbelangrijk. Trefwoorden: eerlijkheid en vertrouwen. Loop jij met mij een mooie toekomst tegemoet? Brieven met foto en ingesloten postzegel krijgen altijd antwoord.
Reageren onder nummer 43467
zaterdag 26 september 2009 om 21:30
Als man op een datingsite, een wespennest!
Laat ik maar beginnen met me netjes voor te stellen. Ik ben Tom, 33 jaar en werkzaam in de logistiek. Alles is me altijd voor de wind gegaan: gezellige familie, leuke vriendengroep, geen dag zonder werk gezeten. Alleen in de liefde heeft het nooit willen vlotten. Ik ben een laatbloeier op dat gebied. Mijn vrienden probeerden me altijd aan de vrouw te helpen, maar het lukte ze niet. Ik zag liever een mooie auto of sleutelde aan mijn motor. Voor mij liever een mannenavondje met bier, dan de paringsdans in de disco.
Omdat het zo gemakkelijk was ben ik tot mijn dertigste thuis blijven wonen. Je krijgt je natje en je droogje en geen gedoe na een lange werkdag. Alle tijd om de schuur in te gaan om mijn Harley na te kijken. Ja, zo eentje ben ik er!
Er zijn weleens meisjes geweest, maar het mocht geen naam hebben. Voor ik met mijn ogen kon knipperen was het weer uit. Dat deerde me niet, vrouwen lieten me eigenlijk onverschillig.
Nu zat ik in een appartement en voor het eerst begon er iets te kriebelen. Alleen is toch maar alleen. Een kennis van een vriend (volg je hem nog?) had zich ingeschreven op een datingsite en er een paar leuke afspraakjes aan overgehouden. Nu is hij een echte vrouwenverslinder, die niet zit te wachten op iets serieus. Van mij hoeft al die mannetjesputterij niet zo, ik heb liever een vaste vriendin.
Ik logde in op de datingsite en begreep dat ik gratis wel profielen kon bekijken, maar niet kon mailen. Ach, ik kon de koe beter gelijk bij de horens vatten en wat flappen op tafel leggen. Het zou me de kop niet kosten. Ik moest een profiel opstellen en eventueel een foto bijsluiten, zodat ik meer reacties zou krijgen.
Op mijn pc vond ik een foto van mij op de Harley. Ik poseerde zonder helm, anders was het een te groot mysterie geworden voor de dames. Via die kennis wist ik dat vrouwen overstelpt worden met reacties en dat mannen die geen foto plaatsen zonder pardon worden afgeserveerd. Ik begon te dubben over de inleding. Dat viel nog niet mee. Uiteindelijk dacht ik dat ik de geschikte profieltekst gevonden had:
Hallo dames,
Ik ben Harleylover en zoals de naam al zegt ben ik gek op motors. Ik ben 33 jaar en alleenwonend. Voor mij is de tijd gekomen om op zoek te gaan naar een leuke, spontane vriendin. Wil jij een keertje acherop om te kijken of het klikt?
groetjes,
Harleylover76
Met de commentaren van de kennis in mijn achterhoofd liet ik zo veel mogelijk opties open. Ik wilde de vrouwen niet afschrikken door al te kritsch te zijn.
Ik ben een rationele jongen en schiet niet zo snel in de stress, maar dit was toch aardig spannend. Toen ik op de verzendknop had gedrukt, stond ik op van mijn bureau stoel om even door de kamer te ijsberen. En een ijskoud biertje te pakken. Tom, dacht ik, het gaat eindelijk gebeuren. En ik had nog niet eens naar de profielen van de dames gekeken, dus geen idee wie er allemaal beschikbaar waren. Sneller dan ik had verwacht hoorde ik het geluidje dat een email aankondigde...
Wordt vervolgd.
Laat ik maar beginnen met me netjes voor te stellen. Ik ben Tom, 33 jaar en werkzaam in de logistiek. Alles is me altijd voor de wind gegaan: gezellige familie, leuke vriendengroep, geen dag zonder werk gezeten. Alleen in de liefde heeft het nooit willen vlotten. Ik ben een laatbloeier op dat gebied. Mijn vrienden probeerden me altijd aan de vrouw te helpen, maar het lukte ze niet. Ik zag liever een mooie auto of sleutelde aan mijn motor. Voor mij liever een mannenavondje met bier, dan de paringsdans in de disco.
Omdat het zo gemakkelijk was ben ik tot mijn dertigste thuis blijven wonen. Je krijgt je natje en je droogje en geen gedoe na een lange werkdag. Alle tijd om de schuur in te gaan om mijn Harley na te kijken. Ja, zo eentje ben ik er!
Er zijn weleens meisjes geweest, maar het mocht geen naam hebben. Voor ik met mijn ogen kon knipperen was het weer uit. Dat deerde me niet, vrouwen lieten me eigenlijk onverschillig.
Nu zat ik in een appartement en voor het eerst begon er iets te kriebelen. Alleen is toch maar alleen. Een kennis van een vriend (volg je hem nog?) had zich ingeschreven op een datingsite en er een paar leuke afspraakjes aan overgehouden. Nu is hij een echte vrouwenverslinder, die niet zit te wachten op iets serieus. Van mij hoeft al die mannetjesputterij niet zo, ik heb liever een vaste vriendin.
Ik logde in op de datingsite en begreep dat ik gratis wel profielen kon bekijken, maar niet kon mailen. Ach, ik kon de koe beter gelijk bij de horens vatten en wat flappen op tafel leggen. Het zou me de kop niet kosten. Ik moest een profiel opstellen en eventueel een foto bijsluiten, zodat ik meer reacties zou krijgen.
Op mijn pc vond ik een foto van mij op de Harley. Ik poseerde zonder helm, anders was het een te groot mysterie geworden voor de dames. Via die kennis wist ik dat vrouwen overstelpt worden met reacties en dat mannen die geen foto plaatsen zonder pardon worden afgeserveerd. Ik begon te dubben over de inleding. Dat viel nog niet mee. Uiteindelijk dacht ik dat ik de geschikte profieltekst gevonden had:
Hallo dames,
Ik ben Harleylover en zoals de naam al zegt ben ik gek op motors. Ik ben 33 jaar en alleenwonend. Voor mij is de tijd gekomen om op zoek te gaan naar een leuke, spontane vriendin. Wil jij een keertje acherop om te kijken of het klikt?
groetjes,
Harleylover76
Met de commentaren van de kennis in mijn achterhoofd liet ik zo veel mogelijk opties open. Ik wilde de vrouwen niet afschrikken door al te kritsch te zijn.
Ik ben een rationele jongen en schiet niet zo snel in de stress, maar dit was toch aardig spannend. Toen ik op de verzendknop had gedrukt, stond ik op van mijn bureau stoel om even door de kamer te ijsberen. En een ijskoud biertje te pakken. Tom, dacht ik, het gaat eindelijk gebeuren. En ik had nog niet eens naar de profielen van de dames gekeken, dus geen idee wie er allemaal beschikbaar waren. Sneller dan ik had verwacht hoorde ik het geluidje dat een email aankondigde...
Wordt vervolgd.
zaterdag 26 september 2009 om 22:04
De leerkracht van mijn zoons heeft mijn huwelijk verpest
Als ik allemaal van tevoren had geweten wat ik op het spel zette, had ik het nooit zo ver laten komen. Als ik had geweten dat het slechts een ego-kwestie was, had ik mezelf tegen zijn avances gewapend. Helaas kwam ik hem tegen op een heel gevoelig moment. Ik kan niet anders dan bekennen dat ik me heb laten meeslepen...
Toen ik Eric leerde kennen, was ik een zeer aantrekkelijke vrouw. Begin twintig, slank en strak, lang blond haar, altijd hoge hakken, altijd een leuke trendy rok, een leuk jasje, goed in de make-up. Ik wist de mannen om mijn vinger te winden. Eric was verreweg de leukste. Aantrekkelijk, succesvol, iets ouder dan ik, hij droeg me op handen. Het duurde dan ook niet lang voor hij me tijdens een droomvakantie op Mallorca ten huwelijk vroeg op een prachtig wit strand. Na onze huwelijksreis naar Bali, wederom een droomvakantie, bleek ik zwanger te zijn. Het was niet gepland, maar wel heel erg welkom. Eric en ik waren zeer verrast toen we erachter kwamen dat we een tweeling kregen. Omdat Erics carrière nogal in de lift zat en ik eigenlijk nog maar net meedraaide op de arbeidsmarkt, spraken we af dat ik de verzorging grotendeels op me zou nemen.
Na een slopende negen maanden werden onze twee knulletjes geboren. Basje en Bobje, twee heerlijke baby's. Ik haalde veel voldoening uit het moederschap en het huishouden. Ik boende het huis, bakte brood en taarten, haalde wekelijks verse bloemen in huis, maakte verse groente- en fruithapjes klaar voor mijn schatjes, maakte uitstapjes met hen op de bakfiets, naaide kleertjes, onderhield contacten met de buren. Toen ze naar de peuterspeelzaal gingen, begon ik daarnaast met vrijwilligerswerk. Uiterlijk vond ik niet meer zo belangrijk, zolang ik er maar verzorgd uitzag. Korte rokjes, hakjes, lange haren en dikke lagen make-up zijn nergens voor nodig als je moeder bent. Ik had liever een praktische korte coupe die als vanzelf goed zat als ik 's morgens had gedoucht, comfortabele kleding en een fris gezicht zonder dikke lagen plamuur. Al met al dacht ik dat ik goed in mijn vel zat en merkte niet dat Eric en ik nogal langs elkaar heen leefde. Hij had zijn taak in het gezin, ik de mijne. Dat hij me in bed haast niet meer aanraakte, deerde me niet. Daar was ik zelf ook veel te moe voor. Vroeg naar bed, 's ochtends gezond weer op, een gezin dat op rolletjes draaide, daar ging het om.
En toen kwam die dag dat Basje en Bobje voor het eerst naar de kleuterschool gingen. Het was best een stressvolle dag, want al was ik inmiddels gewend om mijn twee jongens twee ochtenden per week weg te brengen, het was toch anders als ik mijn schatteboutjes vijf dagen per week aan de zorg van een ander moest toevertrouwen. Om mijn lege-nest-syndroom enigszins te verzachten, was ik vastbesloten om op de ochtend voor de eerste schooldag ruim op tijd op school te zijn om uitvoerig kennis te maken met de persoon die mij een zo substantieel gedeelte van de opvoeding uit handen zou nemen.
Met keurig gekamde haren en een nette gestreken blouse verscheen ik in het klaslokaal met aan beide hand een van mijn knulletjes. Ik verwachtte oog in oog te komen staan met een vriendelijke, ervaren juffrouw, maar inplaats daarvan keek ik recht in de helderblauwe ogen van een aantrekkelijke man. Volledig verbouwereerd staarde ik naar zijn slanke, sportieve lichaam, zijn blonde krullen, zijn onwaarschijnlijk lange wimpers. Een aantrekkelijke man was bij nader inzien een understatement. Dit was de verrukkelijkste, knapste, leukste man die ik ooit in mijn leven had gezien. Ik moest me inhouden om niet te gaan kwijlen.
"Ik eh... ben Joyce..." stamelde ik. "Ik ben de moeder van Basje en Bobje, ze zijn vandaag voor het eerst."
"Basje en Bobje, wat leuk dat jullie er zijn," riep hij opgeruimd uit en hij gaf hen een voor een een hand. "Mijn naam is meester Lars. Hangen jullie je jasjes maar op de kapstok."
Daarna keek hij naar mij en glimlachte wat verlegen. Ik verdronk haast in zijn ogen, die bij nadere inspectie ook wat groen in zich hadden, en toen we elkaar zo eens aankeken en besnuffelden als twee jonge honden, bemerkte ik plotseling iets wat ik bij Eric zo lang had gemist. Plotseling voelde ik me weer honderd procent vrouw. Ik voelde de knappe, sexy Joyce in mezelf herrijzen en ik voelde dat het deze meester Lars niet was ontgaan...
(Wordt vervolgd)
Als ik allemaal van tevoren had geweten wat ik op het spel zette, had ik het nooit zo ver laten komen. Als ik had geweten dat het slechts een ego-kwestie was, had ik mezelf tegen zijn avances gewapend. Helaas kwam ik hem tegen op een heel gevoelig moment. Ik kan niet anders dan bekennen dat ik me heb laten meeslepen...
Toen ik Eric leerde kennen, was ik een zeer aantrekkelijke vrouw. Begin twintig, slank en strak, lang blond haar, altijd hoge hakken, altijd een leuke trendy rok, een leuk jasje, goed in de make-up. Ik wist de mannen om mijn vinger te winden. Eric was verreweg de leukste. Aantrekkelijk, succesvol, iets ouder dan ik, hij droeg me op handen. Het duurde dan ook niet lang voor hij me tijdens een droomvakantie op Mallorca ten huwelijk vroeg op een prachtig wit strand. Na onze huwelijksreis naar Bali, wederom een droomvakantie, bleek ik zwanger te zijn. Het was niet gepland, maar wel heel erg welkom. Eric en ik waren zeer verrast toen we erachter kwamen dat we een tweeling kregen. Omdat Erics carrière nogal in de lift zat en ik eigenlijk nog maar net meedraaide op de arbeidsmarkt, spraken we af dat ik de verzorging grotendeels op me zou nemen.
Na een slopende negen maanden werden onze twee knulletjes geboren. Basje en Bobje, twee heerlijke baby's. Ik haalde veel voldoening uit het moederschap en het huishouden. Ik boende het huis, bakte brood en taarten, haalde wekelijks verse bloemen in huis, maakte verse groente- en fruithapjes klaar voor mijn schatjes, maakte uitstapjes met hen op de bakfiets, naaide kleertjes, onderhield contacten met de buren. Toen ze naar de peuterspeelzaal gingen, begon ik daarnaast met vrijwilligerswerk. Uiterlijk vond ik niet meer zo belangrijk, zolang ik er maar verzorgd uitzag. Korte rokjes, hakjes, lange haren en dikke lagen make-up zijn nergens voor nodig als je moeder bent. Ik had liever een praktische korte coupe die als vanzelf goed zat als ik 's morgens had gedoucht, comfortabele kleding en een fris gezicht zonder dikke lagen plamuur. Al met al dacht ik dat ik goed in mijn vel zat en merkte niet dat Eric en ik nogal langs elkaar heen leefde. Hij had zijn taak in het gezin, ik de mijne. Dat hij me in bed haast niet meer aanraakte, deerde me niet. Daar was ik zelf ook veel te moe voor. Vroeg naar bed, 's ochtends gezond weer op, een gezin dat op rolletjes draaide, daar ging het om.
En toen kwam die dag dat Basje en Bobje voor het eerst naar de kleuterschool gingen. Het was best een stressvolle dag, want al was ik inmiddels gewend om mijn twee jongens twee ochtenden per week weg te brengen, het was toch anders als ik mijn schatteboutjes vijf dagen per week aan de zorg van een ander moest toevertrouwen. Om mijn lege-nest-syndroom enigszins te verzachten, was ik vastbesloten om op de ochtend voor de eerste schooldag ruim op tijd op school te zijn om uitvoerig kennis te maken met de persoon die mij een zo substantieel gedeelte van de opvoeding uit handen zou nemen.
Met keurig gekamde haren en een nette gestreken blouse verscheen ik in het klaslokaal met aan beide hand een van mijn knulletjes. Ik verwachtte oog in oog te komen staan met een vriendelijke, ervaren juffrouw, maar inplaats daarvan keek ik recht in de helderblauwe ogen van een aantrekkelijke man. Volledig verbouwereerd staarde ik naar zijn slanke, sportieve lichaam, zijn blonde krullen, zijn onwaarschijnlijk lange wimpers. Een aantrekkelijke man was bij nader inzien een understatement. Dit was de verrukkelijkste, knapste, leukste man die ik ooit in mijn leven had gezien. Ik moest me inhouden om niet te gaan kwijlen.
"Ik eh... ben Joyce..." stamelde ik. "Ik ben de moeder van Basje en Bobje, ze zijn vandaag voor het eerst."
"Basje en Bobje, wat leuk dat jullie er zijn," riep hij opgeruimd uit en hij gaf hen een voor een een hand. "Mijn naam is meester Lars. Hangen jullie je jasjes maar op de kapstok."
Daarna keek hij naar mij en glimlachte wat verlegen. Ik verdronk haast in zijn ogen, die bij nadere inspectie ook wat groen in zich hadden, en toen we elkaar zo eens aankeken en besnuffelden als twee jonge honden, bemerkte ik plotseling iets wat ik bij Eric zo lang had gemist. Plotseling voelde ik me weer honderd procent vrouw. Ik voelde de knappe, sexy Joyce in mezelf herrijzen en ik voelde dat het deze meester Lars niet was ontgaan...
(Wordt vervolgd)
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 26 september 2009 om 22:04
Als man op een datingsite, een wespennest (vervolg)
Nou, dat viel tegen. Het was een welkomstmailtje van Loveonline.
Welkom Harleylover76, leuk dat je je hebt ingeschreven op Loveonline! Als betalend member kun je drie maanden lang interesseberichtjes sturen, mailen, chatten en profielen bekijken. Na drie maanden kun je je membership verlengen tot een half jaar. En nu gauw op zoek naar de liefde van je leven!
Als je die liefde van je leven daadwerkelijk wilt vinden, dan moet je daar wat voor doen. Ik snuffelde lukraak in de profielen. In eerste instantie selecteerde ik op de foto, het oog wil ook wat. Ik stuitte op een meisje dat zich Poppetje noemde. Een leuk blondje, niet te uitdagend gefotografeerd. De bikinibabes (een term van mijn maat Robbert) waren hier waarschijnlijk niet voor een serieuze relatie.
Poppetje zocht een relatie, hield van reizen en werkte in de verpleging. Ik besloot een interesseberichtje te sturen. Dan ging er een hartje naar Poppetje en wist zij dat ik bereid was in contact te komen met haar.
Binnen een paar minuten had ik een gebroken hartje terug. Ik was niet al te teleurgesteld, Poppetje kwam ongetwijfeld om in de virtuele aanbidders. Die avond heb ik me beziggehouden met het versturen van interesseberichtjes. En kon ik mezelf met recht een hartenbreker noemen, zoveel gebroken hartjes kwamen mijn richting op. Ik zou me nog wat meer in moeten spannen en de dames van mijn keuze verrassen met een mailtje.
Terwijl ik zat te schrijven aan Essie81, piepte mijn mailbox. Ik had mail van Helleveeg! Snel klikte ik het aan:
Hey Harley,
Ik hoef niet acherop je motor, sukkel. Als je niet kunt schrijven, dan kun je beter postzegels gaan verzamelen.
Mooi was dat! Mijn opa zei altijd dat je onbeschoftheid het beste kon negeren en ik verwijderde de mail. Helleveeg had geen duidelijke foto bijgevoegd. Ik bedacht dat ze zomaar eens een Troll zou kunnen zijn. Dat verschijnsel kende ik van het Harleyforum. Maar waar deuren dicht gaan, gaan ramen open en ik verbeterde mijn inleidingstekst. Dat was inderdaad geen goede binnenkomer, zo'n knoeperd van een typefout!
Verder met mijn mailtje aan Essie. In haar profiel had ik gelezen dat ze graag aan zee wandelde. Ze mocht er ook wezen, rode krullen en sproeten. Een vrolijke meid!
Hi Essie,
Als ik zo vrij mag zijn: je ziet er goed uit!
Wat dacht je van een tochtje langs de boulevard op de motor? De wind in je haren, aan de ene kant zee, aan de andere kant voorbijflitsende huizen? Ik wil er graag met je over praten,
groetjes,
Harleylover76
Ik was benieuwd of er nu iets positiefs terug zou komen...
Wordt vervolgd.
Nou, dat viel tegen. Het was een welkomstmailtje van Loveonline.
Welkom Harleylover76, leuk dat je je hebt ingeschreven op Loveonline! Als betalend member kun je drie maanden lang interesseberichtjes sturen, mailen, chatten en profielen bekijken. Na drie maanden kun je je membership verlengen tot een half jaar. En nu gauw op zoek naar de liefde van je leven!
Als je die liefde van je leven daadwerkelijk wilt vinden, dan moet je daar wat voor doen. Ik snuffelde lukraak in de profielen. In eerste instantie selecteerde ik op de foto, het oog wil ook wat. Ik stuitte op een meisje dat zich Poppetje noemde. Een leuk blondje, niet te uitdagend gefotografeerd. De bikinibabes (een term van mijn maat Robbert) waren hier waarschijnlijk niet voor een serieuze relatie.
Poppetje zocht een relatie, hield van reizen en werkte in de verpleging. Ik besloot een interesseberichtje te sturen. Dan ging er een hartje naar Poppetje en wist zij dat ik bereid was in contact te komen met haar.
Binnen een paar minuten had ik een gebroken hartje terug. Ik was niet al te teleurgesteld, Poppetje kwam ongetwijfeld om in de virtuele aanbidders. Die avond heb ik me beziggehouden met het versturen van interesseberichtjes. En kon ik mezelf met recht een hartenbreker noemen, zoveel gebroken hartjes kwamen mijn richting op. Ik zou me nog wat meer in moeten spannen en de dames van mijn keuze verrassen met een mailtje.
Terwijl ik zat te schrijven aan Essie81, piepte mijn mailbox. Ik had mail van Helleveeg! Snel klikte ik het aan:
Hey Harley,
Ik hoef niet acherop je motor, sukkel. Als je niet kunt schrijven, dan kun je beter postzegels gaan verzamelen.
Mooi was dat! Mijn opa zei altijd dat je onbeschoftheid het beste kon negeren en ik verwijderde de mail. Helleveeg had geen duidelijke foto bijgevoegd. Ik bedacht dat ze zomaar eens een Troll zou kunnen zijn. Dat verschijnsel kende ik van het Harleyforum. Maar waar deuren dicht gaan, gaan ramen open en ik verbeterde mijn inleidingstekst. Dat was inderdaad geen goede binnenkomer, zo'n knoeperd van een typefout!
Verder met mijn mailtje aan Essie. In haar profiel had ik gelezen dat ze graag aan zee wandelde. Ze mocht er ook wezen, rode krullen en sproeten. Een vrolijke meid!
Hi Essie,
Als ik zo vrij mag zijn: je ziet er goed uit!
Wat dacht je van een tochtje langs de boulevard op de motor? De wind in je haren, aan de ene kant zee, aan de andere kant voorbijflitsende huizen? Ik wil er graag met je over praten,
groetjes,
Harleylover76
Ik was benieuwd of er nu iets positiefs terug zou komen...
Wordt vervolgd.
zaterdag 26 september 2009 om 23:07
Column: Annemieke deelt in Mijn Geheim regelmatig de ups en de downs in haar leven.
Uitslapen?
Eindelijk, mijn vrije dag! Ik had me er zó op verheugd! Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn werk als caissière in de Vomar. Ik heb enige collegaatjes, mijn baas is een schat van een man en ik haal veel voldoening uit het contact met de klanten. Maar de supermarkt brengt veel hectiek met zich mee, en dus was ik wel toe aan een dagje heerlijk voor mij alleen. Ik had het helemaal gepland: Eindelijk lekker uitslapen, want voor mijn werk moet ik elke dag vroeg uit de veren. Daarna een lange douche, croissantjes in de oven en onder het genot van een kop koffie rustig de krant lezen. Daarna zou ik wel zien. Misschien zou ik gezellig naar het winkelcentrum gaan om te shoppen, met volle tassen op het terras neerploffen voor een kop thee en dan lekker mensen kijken. Of misschien zou ik in de tuin aan de slag gaan: voor sommige mensen een beproeving, maar zeker niet voor mij! Ik kan me helemaal verliezen in het werken in de tuin. De heerlijke geur van bloemen, de zon op mijn huid en mijn handen in de aarde. Ik kom altijd helemaal tot mijzelf. Maar in shoppen had ik ook wel erg veel zin. Bovendien moest ik nodig een nieuwe jas kopen. Ach, dacht ik, ik zal wel zien morgen. En ik ging verder met mijn voorpret. De avond tevoren had ik er het hoogste woord over tegen mijn vriendin Marlies met wie ik had afgesproken om een paar wijntjes te drinken. Nu kon het een keer, ik zou de volgende ochtend immers toch lekker uitslapen. Marlies en ik hadden een heerlijke avond. We zijn al jaren vriendinnen. Ze is zo’n lieve en leuke meid! Het was al 1 uur in de nacht toen we afscheid namen dus ik lag laat in bed. Nagenietend van de gezellige avond met Marlies, en me verheugend op de volgende dag viel ik in slaap met mijn hoofd vol prachtige plannen.
Die prachtige plannen werden heerlijke dromen: ik droomde dat ik lekker in de tuin van het zonnetje zat te genieten. De nieuwste thriller van Nikki French op schoot en een glas zoete witte wijn binnen handbereik. Tja, je hebt een vrije dag of je hebt het niet! En als ik een dag vrij heb, dan geniet ik daar met volle teugen van! De zon scheen op mijn hoofd en ik moest een zonnebril opzetten om te kunnen lezen. Het boek was, zoals gewoonlijk bij Nikki French, erg spannend en ik ging helemaal op in het verhaal. Desondanks vergat ik niet te genieten van de fijne omgeving waarin ik verkeerde. Af en toe keek ik genietend van de prachtige bloemenpracht om me heen. Ik snoof de heerlijke geur op van zoete rozen. Ik hoorde de bijtjes zoemen en de vogeltjes fluiten. Een heerlijke dag! Maar de bijtjes begonnen steeds harder te zoemen. Ze overstemden het vrolijke gefluit van de vogels. Ik keek ongerust om mij heen: stond een zwerm boosaardige bijen op het punt mij te verorberen? Dat zou toch niet? Ik moest gniffelen om mijn eigen rare gedachten en concentreerde me weer op mijn boek. Maar niet voor lang. Een donkere wolk verscheen in de tuin en daar waren ze: honderden, nee duizenden agressieve bijen zwermden op mij af. Ze kwamen dichter en dichterbij. Met zijn allen zwermden ze rond mijn hoofd, maakten zich klaar om mij massaal te grazen te nemen. Ik begon te gillen, maar het gezoem was zo oorverdovend dat niemand mij hoorde.
Toen schrok ik wakker, badend in het zweet. Gelukkig, het was maar een droom! Wel een droom die mij op een zeer onchristelijk tijdstip deed ontwaken: een blik op mijn wekker leerde me, dat het pas 7 uur was! Maar… droomde ik nog? Het gezoem hield aan! Toen drong het tot mij door: het was geen zwerm bijen, maar het zoemende geluid van één of ander elektronisch apparaat! Werkzaamheden in de straat, en dat op mijn vrije dag! Het geluid ging door merg en been en ik kon geen oog meer dichtdoen natuurlijk. Zuchtend besloot ik op te staan om te gaan douchen en ontbijten. Geen goed begin van mijn vrije dag. Maar optimistisch als ik ben bedacht ik me dat mijn vrije dag nu wel extra lang zou duren! Nu had ik ook voldoende tijd om én te gaan shoppen en te tuinieren! En zo pakte alles toch nog goed uit.
Uitslapen?
Eindelijk, mijn vrije dag! Ik had me er zó op verheugd! Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn werk als caissière in de Vomar. Ik heb enige collegaatjes, mijn baas is een schat van een man en ik haal veel voldoening uit het contact met de klanten. Maar de supermarkt brengt veel hectiek met zich mee, en dus was ik wel toe aan een dagje heerlijk voor mij alleen. Ik had het helemaal gepland: Eindelijk lekker uitslapen, want voor mijn werk moet ik elke dag vroeg uit de veren. Daarna een lange douche, croissantjes in de oven en onder het genot van een kop koffie rustig de krant lezen. Daarna zou ik wel zien. Misschien zou ik gezellig naar het winkelcentrum gaan om te shoppen, met volle tassen op het terras neerploffen voor een kop thee en dan lekker mensen kijken. Of misschien zou ik in de tuin aan de slag gaan: voor sommige mensen een beproeving, maar zeker niet voor mij! Ik kan me helemaal verliezen in het werken in de tuin. De heerlijke geur van bloemen, de zon op mijn huid en mijn handen in de aarde. Ik kom altijd helemaal tot mijzelf. Maar in shoppen had ik ook wel erg veel zin. Bovendien moest ik nodig een nieuwe jas kopen. Ach, dacht ik, ik zal wel zien morgen. En ik ging verder met mijn voorpret. De avond tevoren had ik er het hoogste woord over tegen mijn vriendin Marlies met wie ik had afgesproken om een paar wijntjes te drinken. Nu kon het een keer, ik zou de volgende ochtend immers toch lekker uitslapen. Marlies en ik hadden een heerlijke avond. We zijn al jaren vriendinnen. Ze is zo’n lieve en leuke meid! Het was al 1 uur in de nacht toen we afscheid namen dus ik lag laat in bed. Nagenietend van de gezellige avond met Marlies, en me verheugend op de volgende dag viel ik in slaap met mijn hoofd vol prachtige plannen.
Die prachtige plannen werden heerlijke dromen: ik droomde dat ik lekker in de tuin van het zonnetje zat te genieten. De nieuwste thriller van Nikki French op schoot en een glas zoete witte wijn binnen handbereik. Tja, je hebt een vrije dag of je hebt het niet! En als ik een dag vrij heb, dan geniet ik daar met volle teugen van! De zon scheen op mijn hoofd en ik moest een zonnebril opzetten om te kunnen lezen. Het boek was, zoals gewoonlijk bij Nikki French, erg spannend en ik ging helemaal op in het verhaal. Desondanks vergat ik niet te genieten van de fijne omgeving waarin ik verkeerde. Af en toe keek ik genietend van de prachtige bloemenpracht om me heen. Ik snoof de heerlijke geur op van zoete rozen. Ik hoorde de bijtjes zoemen en de vogeltjes fluiten. Een heerlijke dag! Maar de bijtjes begonnen steeds harder te zoemen. Ze overstemden het vrolijke gefluit van de vogels. Ik keek ongerust om mij heen: stond een zwerm boosaardige bijen op het punt mij te verorberen? Dat zou toch niet? Ik moest gniffelen om mijn eigen rare gedachten en concentreerde me weer op mijn boek. Maar niet voor lang. Een donkere wolk verscheen in de tuin en daar waren ze: honderden, nee duizenden agressieve bijen zwermden op mij af. Ze kwamen dichter en dichterbij. Met zijn allen zwermden ze rond mijn hoofd, maakten zich klaar om mij massaal te grazen te nemen. Ik begon te gillen, maar het gezoem was zo oorverdovend dat niemand mij hoorde.
Toen schrok ik wakker, badend in het zweet. Gelukkig, het was maar een droom! Wel een droom die mij op een zeer onchristelijk tijdstip deed ontwaken: een blik op mijn wekker leerde me, dat het pas 7 uur was! Maar… droomde ik nog? Het gezoem hield aan! Toen drong het tot mij door: het was geen zwerm bijen, maar het zoemende geluid van één of ander elektronisch apparaat! Werkzaamheden in de straat, en dat op mijn vrije dag! Het geluid ging door merg en been en ik kon geen oog meer dichtdoen natuurlijk. Zuchtend besloot ik op te staan om te gaan douchen en ontbijten. Geen goed begin van mijn vrije dag. Maar optimistisch als ik ben bedacht ik me dat mijn vrije dag nu wel extra lang zou duren! Nu had ik ook voldoende tijd om én te gaan shoppen en te tuinieren! En zo pakte alles toch nog goed uit.
zaterdag 26 september 2009 om 23:48
De valkuil die Horeca heet.
Suzanne 35 jaar: Ik kom uit een klein gezin en als oudste dochter werd er al van jongs af aan veel van mij verwacht. Te veel. Mijn moeder heeft eigenlijk altijd carrière willen maken bij de Jumbo in ons dorp. Bedrijfsleider worden van dit filiaal was haar grote droom. Helaas gooide ik roet in het eten door simpelweg ongepland te verschijnen. Hierdoor moest zij noodgedwongen haar baan bij de Jumbo opgeven om voor mij te gaan zorgen. Ik denk dat ze mij dit onbewust altijd kwalijk heeft genomen. Zo heb ik het altijd wel heel duidelijk gevoeld in elk geval.
Het was dan ook mijn moeder die me pushte de opleiding detailhandel te gaan volgen. Alhoewel dit niet mijn voorkeur genoot, besloot ik het toch te doen. Alles deed ik om mijn moeder tegemoet te komen, en het schuldgevoel te verminderen. Dit alles weet ik nu ook pas achteraf hoor, nadat ik mijn cursussen familieopstellingen, Landmark en reiki met succes heb afgerond. Nu ben ik helemaal in balans. Een jaar geleden was dit helaas nog niet misschien het geval.
Na mijn opleiding ben ik inderdaad, zoals uitgestippeld door mijn moeder, aan de slag gegaan bij de Jumbo. Ik had talent want reeds na een paar maanden maakte ik promotie tot hoofdcassiere. Echter, wanneer ik alleen thuis was (ik had inmiddels het ouderlijk huis verlaten) droomde ik van een baan bij het plaatselijk restaurant. Al zolang ik me kon herinneren oefende “ In den vergulden hoef” een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Als kind al wilde ik niets liever dan werken bij dit verrukkelijke etablissement. Helaas werd deze droom direct door mijn moeder verworpen, want werken in de horeca was volgens haar iets voor lichtekooien. Mij leek het juist heerlijk om bij dat selecte clubje mensen te horen die ik altijd samen zag roken voor de afvalcontainer, samen naar buiten zag komen diep in de nacht, altijd plezier met elkaar leken te hebben…
Na een aantal jaren als hoofdcassiere werd ik ontboden op het kantoor van de chef., en daar werd me gevraagd of ik er interesse in had om bedrijfsleider te worden. Eindelijk. In mijn hoofd hoorde ik mijn moeder al juichen. En het onvoorspelbare gebeurde……
Wordt vervolgd…
Suzanne 35 jaar: Ik kom uit een klein gezin en als oudste dochter werd er al van jongs af aan veel van mij verwacht. Te veel. Mijn moeder heeft eigenlijk altijd carrière willen maken bij de Jumbo in ons dorp. Bedrijfsleider worden van dit filiaal was haar grote droom. Helaas gooide ik roet in het eten door simpelweg ongepland te verschijnen. Hierdoor moest zij noodgedwongen haar baan bij de Jumbo opgeven om voor mij te gaan zorgen. Ik denk dat ze mij dit onbewust altijd kwalijk heeft genomen. Zo heb ik het altijd wel heel duidelijk gevoeld in elk geval.
Het was dan ook mijn moeder die me pushte de opleiding detailhandel te gaan volgen. Alhoewel dit niet mijn voorkeur genoot, besloot ik het toch te doen. Alles deed ik om mijn moeder tegemoet te komen, en het schuldgevoel te verminderen. Dit alles weet ik nu ook pas achteraf hoor, nadat ik mijn cursussen familieopstellingen, Landmark en reiki met succes heb afgerond. Nu ben ik helemaal in balans. Een jaar geleden was dit helaas nog niet misschien het geval.
Na mijn opleiding ben ik inderdaad, zoals uitgestippeld door mijn moeder, aan de slag gegaan bij de Jumbo. Ik had talent want reeds na een paar maanden maakte ik promotie tot hoofdcassiere. Echter, wanneer ik alleen thuis was (ik had inmiddels het ouderlijk huis verlaten) droomde ik van een baan bij het plaatselijk restaurant. Al zolang ik me kon herinneren oefende “ In den vergulden hoef” een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Als kind al wilde ik niets liever dan werken bij dit verrukkelijke etablissement. Helaas werd deze droom direct door mijn moeder verworpen, want werken in de horeca was volgens haar iets voor lichtekooien. Mij leek het juist heerlijk om bij dat selecte clubje mensen te horen die ik altijd samen zag roken voor de afvalcontainer, samen naar buiten zag komen diep in de nacht, altijd plezier met elkaar leken te hebben…
Na een aantal jaren als hoofdcassiere werd ik ontboden op het kantoor van de chef., en daar werd me gevraagd of ik er interesse in had om bedrijfsleider te worden. Eindelijk. In mijn hoofd hoorde ik mijn moeder al juichen. En het onvoorspelbare gebeurde……
Wordt vervolgd…
zondag 27 september 2009 om 00:02
Lieve lezeressen (en lezers). Voordat ik serieus als echtscheidingsconsulente aan de slag kan (waarvoor dank, Wibra), wil ik mijn levensverhaal met jullie delen.
De waarheid na 15 jaar
Wat denkt een jonge vrouw van bijna 20 als ze zich ’s ochtends omkleed in haar bruidsjurk? Dat de man van haar keuze de enige voor altijd zal zijn; dat ze bij elkaar blijven tot de dood hen scheidt en dat hun verbintenis gezegend zal worden met prachtige kinderen.
Niet dat ze haar beste jaren spendeert aan een man die haar uiteindelijk op alle fronten blijkt te bedriegen. En dat was nou precies wat Annie (44) overkwam.
Ik leerde Gerben kennen in de slagerij waar ik als 16-jarige mijn eerste bijbaantje had. Hij was 18 en moest voor zijn moeder een boodschap doen. Normaal gesproken deed ze dat natuurlijk zelf, ware het niet dat ze juist die dag ziek was en haar zoon stuurde voor een onsje leverkaas en een pond half-om-half. Eerst viel hij mij niet zo op, maar later merkte mijn collega op dat die leuke blonde jongeman met dat spijkerjack met Rolling Stones-logo wel heel vaak langs kwam. Ik groef in mijn geheugen en inderdaad, Gerben kwam om de dag wel langs. Hij bleek zijn (inmiddels herstelde) moeder vaak te vragen of ze echt niks van de slager nodig had en dat hij dat wel zou halen. Vaak had ze niks nodig en kwam hij evengoed. Dan kocht hij maar een stukje varkensoor (zogenaamd voor de soep) want dat was het goedkoopste.
Ik voelde me best gevleid onder die aandacht, maar ook wist ik niet zo goed wat ik ermee aanmoest. Ik was tenslotte net 16 en zo bleu als wat. Een jaar geleden was ik voor het eerst ongesteld geworden en had ik voor het eerst over de bloemetjes en de bijtjes gehoord, ik bedoel maar. En Gerben was tenslotte al 18, een man van de wereld in mijn ogen. Hij had een Zundapp en ‘studeerde’ al aan de LTS voor verwarmingsmonteur in de naburige stad.
Na 3 weken van varkensoren trok hij uiteindelijk de stoute schoenen aan en vroeg mij hakkelend uit naar de dorpskermis het komende weekeinde. Ik was in de wolken en zei natuurlijk ja.
De dag van de kermis brak aan. Samen met mijn hartsvriendin bereidde ik me voor op mijn afspraakje met Gerben. We hadden de dag van te voren gewinkeld voor een vlot jurkje en ze had me leuk opgemaakt. Zenuwachtig wachtte ik die avond de komst van Gerben af.
We hadden om 8 uur afgesproken en toen de kerkklok 8 uur sloeg belde hij aan; stipt op tijd. Gerben had een bosje tulpen voor mijn moeder meegenomen en een pijpje pils voor mijn vader; hij wilde de ouwelui op hun gemak stellen en laten zien dat hij het beste voorhad met hun dochter. Hij kreeg hun zegen en ik mocht mee.
We hadden een heerlijke avond. Eerst achterop de Zundapp 15 km naar het dorp. Dat was best koud in mijn dunne zomerjurkje, maar mijn verliefdheid verwarmde mij. Eenmaal op de kermis nam Gerben mij eerst mee voor een rondje in de botsauto’s en daarna doken we met Gerbens vrienden de feesttent in. Ach ja, het was zo’n echte Noordhollandse kermis met enkel botsauto’s, een schiettent en dus de feesttent. Gerbens vrienden bleven maar dienbladen bier aanrukken. Ik was niks gewend en was na 2 biertjes al teut. Gerben bleek heel wat meer aan te kunnen. Na 20 bier wist hij nog een teddybeer voor mij te schieten en mij veilig op de brommer thuis te brengen. Bij de deur kusten we voor het eerst en hij noemde mij zijn vrouw van zijn dromen. Zijn vrouw…ik meisje van 16 werd een vrouw genoemd! Duizelig van bier en geluk belandde ik in bed (alleen natuurlijk) en sliep snel in met duizend mooie dromen.
Wordt vervolgd
De waarheid na 15 jaar
Wat denkt een jonge vrouw van bijna 20 als ze zich ’s ochtends omkleed in haar bruidsjurk? Dat de man van haar keuze de enige voor altijd zal zijn; dat ze bij elkaar blijven tot de dood hen scheidt en dat hun verbintenis gezegend zal worden met prachtige kinderen.
Niet dat ze haar beste jaren spendeert aan een man die haar uiteindelijk op alle fronten blijkt te bedriegen. En dat was nou precies wat Annie (44) overkwam.
Ik leerde Gerben kennen in de slagerij waar ik als 16-jarige mijn eerste bijbaantje had. Hij was 18 en moest voor zijn moeder een boodschap doen. Normaal gesproken deed ze dat natuurlijk zelf, ware het niet dat ze juist die dag ziek was en haar zoon stuurde voor een onsje leverkaas en een pond half-om-half. Eerst viel hij mij niet zo op, maar later merkte mijn collega op dat die leuke blonde jongeman met dat spijkerjack met Rolling Stones-logo wel heel vaak langs kwam. Ik groef in mijn geheugen en inderdaad, Gerben kwam om de dag wel langs. Hij bleek zijn (inmiddels herstelde) moeder vaak te vragen of ze echt niks van de slager nodig had en dat hij dat wel zou halen. Vaak had ze niks nodig en kwam hij evengoed. Dan kocht hij maar een stukje varkensoor (zogenaamd voor de soep) want dat was het goedkoopste.
Ik voelde me best gevleid onder die aandacht, maar ook wist ik niet zo goed wat ik ermee aanmoest. Ik was tenslotte net 16 en zo bleu als wat. Een jaar geleden was ik voor het eerst ongesteld geworden en had ik voor het eerst over de bloemetjes en de bijtjes gehoord, ik bedoel maar. En Gerben was tenslotte al 18, een man van de wereld in mijn ogen. Hij had een Zundapp en ‘studeerde’ al aan de LTS voor verwarmingsmonteur in de naburige stad.
Na 3 weken van varkensoren trok hij uiteindelijk de stoute schoenen aan en vroeg mij hakkelend uit naar de dorpskermis het komende weekeinde. Ik was in de wolken en zei natuurlijk ja.
De dag van de kermis brak aan. Samen met mijn hartsvriendin bereidde ik me voor op mijn afspraakje met Gerben. We hadden de dag van te voren gewinkeld voor een vlot jurkje en ze had me leuk opgemaakt. Zenuwachtig wachtte ik die avond de komst van Gerben af.
We hadden om 8 uur afgesproken en toen de kerkklok 8 uur sloeg belde hij aan; stipt op tijd. Gerben had een bosje tulpen voor mijn moeder meegenomen en een pijpje pils voor mijn vader; hij wilde de ouwelui op hun gemak stellen en laten zien dat hij het beste voorhad met hun dochter. Hij kreeg hun zegen en ik mocht mee.
We hadden een heerlijke avond. Eerst achterop de Zundapp 15 km naar het dorp. Dat was best koud in mijn dunne zomerjurkje, maar mijn verliefdheid verwarmde mij. Eenmaal op de kermis nam Gerben mij eerst mee voor een rondje in de botsauto’s en daarna doken we met Gerbens vrienden de feesttent in. Ach ja, het was zo’n echte Noordhollandse kermis met enkel botsauto’s, een schiettent en dus de feesttent. Gerbens vrienden bleven maar dienbladen bier aanrukken. Ik was niks gewend en was na 2 biertjes al teut. Gerben bleek heel wat meer aan te kunnen. Na 20 bier wist hij nog een teddybeer voor mij te schieten en mij veilig op de brommer thuis te brengen. Bij de deur kusten we voor het eerst en hij noemde mij zijn vrouw van zijn dromen. Zijn vrouw…ik meisje van 16 werd een vrouw genoemd! Duizelig van bier en geluk belandde ik in bed (alleen natuurlijk) en sliep snel in met duizend mooie dromen.
Wordt vervolgd
zondag 27 september 2009 om 00:22
zondag 27 september 2009 om 10:01
Als man op een datingsite, een wespennest (vervolg)
Essie zweeg in alle talen. Terwijl ze wel degelijk online stond. Het was inmiddels behoorlijk laat geworden en ik sloot mijn pc af. De tijd was voorbij gevlogen. Morgen een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen.
De volgende avond logde ik meteen na mijn werk in op Loveonline. Er lag een diepvriespizza in de oven, die zou ik tijdens het lezen soldaat maken. Harleylover76 had geen nieuwe berichten. Helemaal niks. Ik werd opeens een beetje nijdig. Dit was toch bij de wilde konijnen af! Die meid dacht zeker dat ze de koningin was!
Hallo Essie,
Hier is Harleylover. Gisteren heb ik je een mailtje gestuurd. Het staat in mijn Verzonden box, dus je moet het hebben gekregen. Waarom heb je niet gereageerd? Als je geen interesse hebt, hoe moeilijk is het dan een gebroken hartje te sturen? Ik doe de moeite je te mailen, en dan is het wel zo fatsoenlijk om even terug te schrijven.
Groet,
Harleylover
Zo, dat was eruit. Ik klikte her en der wat profielen aan, de vrouwen en meisjes die me het meest aanspraken voegde ik toe aan mijn Favoieten, dan kon ik ze mailen. Het bekende emailgeluidje klonk, een bericht van Essie. Nu kon het opeens wel!
Wie denk je wel niet dat je bent! Ben jij wel helemaal lekker? Ik krijg vijftig mailtjes per dag en dan denk jij dat je de hoofdprijs bent of zo? Waag het eens me terug te mailen, dan meld ik het bij de Moderator. Je bent een enge stalker, rot op!
Ik groet je NIET,
Essie
Dat had ik dus helemaal verkeerd aangepakt. Ik had me laten meeslepen door mijn verwachtingen. Uiteindelijk was het mijn eerste mailtje geweest. Ik zou wat meer geduld moeten oefenen. Het leek me niet verstandig om een verontschuldiging terug te mailen. Ik wilde geen slechte naam krijgen bij de Loveonline initiators.
Even wilde ik het bijltje er bij neergooien. Dit ging niet werken zo. Juist op dat moment ontving ik een berichtje:
Hallootjes Harleylover,
Mag ik bij je achterop? Dan gaan we ergens een happie eten en wat drankjes doen en dan zou het wel eens heel gezellie kennen worden. Ik houd wel van een jong broekkie, jaja, deze woeste meid lust wel een groen blaadje, LOL. Met mij ken je ook heel goed praten. Nou tot ziens dan maar, de groenten en tot sinas,
Ans
Ik moet zeggen dat ik Essie opeens een stuk beter begreep. Niet alle mails vallen in goede aarde. Het profiel van Ans was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Haar foto nog minder. Het was niet eens vergane glorie, ik vrees dat er nooit iets te vieren was geweest. En ze was 56! Ik doe echt niet moeilijk over een paar jaar leeftijdsverschil, maar ik wilde ook niet het gevoel hebben dat ik met mijn moeder uitging. Het was mijn beurt om een gebroken hartje te verzenden.
Daar legde Ans zich niet bij neer...
Wordt vervolgd.
Essie zweeg in alle talen. Terwijl ze wel degelijk online stond. Het was inmiddels behoorlijk laat geworden en ik sloot mijn pc af. De tijd was voorbij gevlogen. Morgen een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen.
De volgende avond logde ik meteen na mijn werk in op Loveonline. Er lag een diepvriespizza in de oven, die zou ik tijdens het lezen soldaat maken. Harleylover76 had geen nieuwe berichten. Helemaal niks. Ik werd opeens een beetje nijdig. Dit was toch bij de wilde konijnen af! Die meid dacht zeker dat ze de koningin was!
Hallo Essie,
Hier is Harleylover. Gisteren heb ik je een mailtje gestuurd. Het staat in mijn Verzonden box, dus je moet het hebben gekregen. Waarom heb je niet gereageerd? Als je geen interesse hebt, hoe moeilijk is het dan een gebroken hartje te sturen? Ik doe de moeite je te mailen, en dan is het wel zo fatsoenlijk om even terug te schrijven.
Groet,
Harleylover
Zo, dat was eruit. Ik klikte her en der wat profielen aan, de vrouwen en meisjes die me het meest aanspraken voegde ik toe aan mijn Favoieten, dan kon ik ze mailen. Het bekende emailgeluidje klonk, een bericht van Essie. Nu kon het opeens wel!
Wie denk je wel niet dat je bent! Ben jij wel helemaal lekker? Ik krijg vijftig mailtjes per dag en dan denk jij dat je de hoofdprijs bent of zo? Waag het eens me terug te mailen, dan meld ik het bij de Moderator. Je bent een enge stalker, rot op!
Ik groet je NIET,
Essie
Dat had ik dus helemaal verkeerd aangepakt. Ik had me laten meeslepen door mijn verwachtingen. Uiteindelijk was het mijn eerste mailtje geweest. Ik zou wat meer geduld moeten oefenen. Het leek me niet verstandig om een verontschuldiging terug te mailen. Ik wilde geen slechte naam krijgen bij de Loveonline initiators.
Even wilde ik het bijltje er bij neergooien. Dit ging niet werken zo. Juist op dat moment ontving ik een berichtje:
Hallootjes Harleylover,
Mag ik bij je achterop? Dan gaan we ergens een happie eten en wat drankjes doen en dan zou het wel eens heel gezellie kennen worden. Ik houd wel van een jong broekkie, jaja, deze woeste meid lust wel een groen blaadje, LOL. Met mij ken je ook heel goed praten. Nou tot ziens dan maar, de groenten en tot sinas,
Ans
Ik moet zeggen dat ik Essie opeens een stuk beter begreep. Niet alle mails vallen in goede aarde. Het profiel van Ans was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Haar foto nog minder. Het was niet eens vergane glorie, ik vrees dat er nooit iets te vieren was geweest. En ze was 56! Ik doe echt niet moeilijk over een paar jaar leeftijdsverschil, maar ik wilde ook niet het gevoel hebben dat ik met mijn moeder uitging. Het was mijn beurt om een gebroken hartje te verzenden.
Daar legde Ans zich niet bij neer...
Wordt vervolgd.
zondag 27 september 2009 om 12:55
Als man op een datingsite, een wespennest (vervolg)
Een Pop-Up met een chatverzoek, Ans. Het was mijn gebrek aan ervaring, ik drukte op Accepteren hoewel ik had willen Weigeren. Een fout die verstrekkende gevolgen zou hebben...
Ans: He lekker ding, wat is dat nou? Een gebroken hartje?
De mededeling werd afgesloten door een reeks emoticons met een verbijsterde uitdrukking. Ondanks alles had ik met haar te doen, ik wist zelf hoe vervelend het is om te worden afgewezen. Ik begon te typen:
Harleylover76: Sorry Ans, en nog bedankt voor je mailtje, maar je profiel past niet bij wat ik zoek.
Ans: Hoe weet je dat nou, we kennen elkaar toch helemaal niet? Je hebt me niet eens een kans gegeven! Ditmaal een rood gezichtje dat ontplofte van woede.
Harleylover76: Ik zal maar recht voor zijn raap antwoorden. Het leeftijdsverschil is te groot.
Ans: Rijpe vrouwen zijn heel ervaren. Een tongetje werd uitdagend uitgestoken.
Harleylover76: Dat zal best, haha, maar ik ben op zoek naar een serieuze relatie.
Ans: Maar zoiets moet toch groeien? Met je auto maak je toch ook eerst een proefrit? Ik dacht dat jij een ruimdenkende jongen was...
Harleylover76: Dat ben ik ook. Ans, het spijt me, ik wil dit gesprek afsluiten. Het gaat niets worden tussen ons.
Ans: Dat zullen we nog wel eens zien. Een duiveltje.
Ik drukte op Stop de Chat en had grote behoefte aan een nieuw rondje ijsberen en een vers ijskoud biertje. Dit verzin je toch niet? Voor dit moment had ik het helemaal gehad met Loveonline. Ik zette de pc uit en belde Robbert om te gaan biljarten. Even de zinnen verzetten.
Terwijl ik de keu krijtte vertelde ik over mijn belevenissen op de datingsite. Robbert vond het prachtig. Hij grapte dat ik Ans maar eens stevig te grazen moet nemen. Jij hebt makkelijk praten, mopperde ik: jij versiert de ene lekkere meid na de andere. Daarna lopen ze allemaal achter je aan, terwijl jij allang met het volgende slachtoffer in de weer bent.
Tom, kerel, je bent te serieus. Je moet het allemaal niet zo zwaar zien. Klik gewoon wat chickies aan, zie het als een lolletje. Mocht er iets bijzitten, mooi meegenomen toch? En zag je hoe ik die bal daar even een magistrale stoot gaf?
De magistrale stoot ten spijt won ik het potje. Het biljarten had me afleiding gegeven, ik voelde me een stuk beter. Vanaf nu zou ik alleen nog maar plezier maken op de datingsite en het als één groot spel beschouwen.
Met die instelling ging ik achter mijn pc zitten. Ik surfte naar Loveonline en zag tot mijn verbazing dat ik 86 mailtjes had. Het uitstapje had mijn populariteit goed gedaan, misschien was ik te wanhopig overgekomen door de hele avond online te staan.
Totdat ik zag van wie de mailtjes afkomstig waren. Bij elk van de 86 mailtjes stond...
Wordt vervolgd.
Een Pop-Up met een chatverzoek, Ans. Het was mijn gebrek aan ervaring, ik drukte op Accepteren hoewel ik had willen Weigeren. Een fout die verstrekkende gevolgen zou hebben...
Ans: He lekker ding, wat is dat nou? Een gebroken hartje?
De mededeling werd afgesloten door een reeks emoticons met een verbijsterde uitdrukking. Ondanks alles had ik met haar te doen, ik wist zelf hoe vervelend het is om te worden afgewezen. Ik begon te typen:
Harleylover76: Sorry Ans, en nog bedankt voor je mailtje, maar je profiel past niet bij wat ik zoek.
Ans: Hoe weet je dat nou, we kennen elkaar toch helemaal niet? Je hebt me niet eens een kans gegeven! Ditmaal een rood gezichtje dat ontplofte van woede.
Harleylover76: Ik zal maar recht voor zijn raap antwoorden. Het leeftijdsverschil is te groot.
Ans: Rijpe vrouwen zijn heel ervaren. Een tongetje werd uitdagend uitgestoken.
Harleylover76: Dat zal best, haha, maar ik ben op zoek naar een serieuze relatie.
Ans: Maar zoiets moet toch groeien? Met je auto maak je toch ook eerst een proefrit? Ik dacht dat jij een ruimdenkende jongen was...
Harleylover76: Dat ben ik ook. Ans, het spijt me, ik wil dit gesprek afsluiten. Het gaat niets worden tussen ons.
Ans: Dat zullen we nog wel eens zien. Een duiveltje.
Ik drukte op Stop de Chat en had grote behoefte aan een nieuw rondje ijsberen en een vers ijskoud biertje. Dit verzin je toch niet? Voor dit moment had ik het helemaal gehad met Loveonline. Ik zette de pc uit en belde Robbert om te gaan biljarten. Even de zinnen verzetten.
Terwijl ik de keu krijtte vertelde ik over mijn belevenissen op de datingsite. Robbert vond het prachtig. Hij grapte dat ik Ans maar eens stevig te grazen moet nemen. Jij hebt makkelijk praten, mopperde ik: jij versiert de ene lekkere meid na de andere. Daarna lopen ze allemaal achter je aan, terwijl jij allang met het volgende slachtoffer in de weer bent.
Tom, kerel, je bent te serieus. Je moet het allemaal niet zo zwaar zien. Klik gewoon wat chickies aan, zie het als een lolletje. Mocht er iets bijzitten, mooi meegenomen toch? En zag je hoe ik die bal daar even een magistrale stoot gaf?
De magistrale stoot ten spijt won ik het potje. Het biljarten had me afleiding gegeven, ik voelde me een stuk beter. Vanaf nu zou ik alleen nog maar plezier maken op de datingsite en het als één groot spel beschouwen.
Met die instelling ging ik achter mijn pc zitten. Ik surfte naar Loveonline en zag tot mijn verbazing dat ik 86 mailtjes had. Het uitstapje had mijn populariteit goed gedaan, misschien was ik te wanhopig overgekomen door de hele avond online te staan.
Totdat ik zag van wie de mailtjes afkomstig waren. Bij elk van de 86 mailtjes stond...
Wordt vervolgd.
