Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
zondag 27 september 2009 om 22:42
Mijn buitenlandse bruid werd mijn levensles
Karel, 63 jaar:
Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal nog eens in de openbaarheid zou brengen. Maar toen ik het relaas las van Tom, besefte ik dat ik niet anders kon. Tom wist door de ballon van Asian Contact heen te prikken, maar ik werd een willoos slachtoffer van hun snode praktijken.
Ik heb jaren in de bouw gewerkt en dat hoort bij mijn karakter. Op Karel kun je bouwen, zeggen ze altijd. En al zeg ik het zelf, ik was ook een man uit één stuk. Niet vies van werken, ik pakte alles aan, een gouden man voor mijn vrouw Ella en een toegewijde vader voor mijn kinderen Michael en Samantha. Mijn rug was helemaal kapot van alle klussen die ik had aangenomen en mijn baas vond het niet meer dan redelijk dat ik met de VUT ging.
Ella was in de zevende hemel. We hadden net ons Gouden Huwelijksfeest gevierd en waren nog zo verliefd als op de eerste dag. Toen sloeg het noodlot toe. Mijn lieve Ella werd naar de andere kant geroepen. Ik was ontroostbaar. De kinderen vingen me zo goed en zo kwaad als het ging op, maar de eenzaamheid bleef aan me knagen. Ik heb me ooit laten vertellen dat juist mensen die een goed huwelijk hadden beter in staat zijn opnieuw van een partner te houden.
Ik ben geen man om alleen te zijn. Maar waar vind je een vrouw, als vader van twee volwasen kinderen? Michael en Samantha waren zelfstandig, maar ze bleven de kern van mijn bestaan. Mijn oogappels. Ik denk dat er maar weinig vrouwen bestaan die bereid zijn mij op een dergelijke manier te delen.
Het was een ouwe gabber van mijn werk die me op Asian Contact wees. Waarom geen Thaise vrouw, Karel? Je doet er nog goed werk mee ook, want die meiden hebben daar geen leven. En ze mogen er wezen, dat valt niet te ontkennen. Wel verhip, Kees, daar zit wat in!
Hij gaf me een telefoonnummer van Asian Contact, ik ben niet zo bekend met de computer, voor mij is al dat getikkerdetik voor zo'n beeldscherm maar flauwekul. Daar heb ik het geduld niet voor. Ik ben nou eenmaal geen professor.
Natuurlijk was ik op mijn hoede. Je hoort zulke rare dingen tegenwoordig. Maar ik werd vriendelijk te woord gestaan en er werd een datum geprikt voor een persoonlijk onderhoud, zoals ze dat noemen.
Ik werd voorgesteld aan Jan Karper. Hij had zelf een Thaise vrouw en, naar hij me verzekerde, tot groot genoegen. Hij vroeg of ik naar Thailand wilde komen om kennis te maken met enkele dames die volgens hem heel geschikt zouden zijn. Hij had van te voren wat informatie ingewonnen over mijn persoontje en de wensen die ik had.
Ja, dank je de koekoek, Jan, lachte ik: jij weet het mooi te brengen. Kan ik zo'n vrouwtje de hele tijd vrijhouden en cadeautjes voor d'r kopen en dan is het tabé hoepsaké! Nee nee, mijn prinses ontmoet ik hier, of ik ontmoet 'r helemaal niet.
Karel, ik mag jou wel, vond Jan, geeft helemaal niks, aan alles is een mouw te passen. Mijn vrouw heeft veel contacten in haar thuisland en ik zal een lijst samenstellen van vrouwen die naar Nederland komen. Ik maakte de beweging van geld tellen: wat gaat me dat kosten? Karel, maar je geen zorgen, daar komen we wel uit. Hebben we een deal? Normaal ben ik nogal afwachtend als het gaat om zaken doen, maar ja, die koude nachten...
Ik bezegelde de afspraak met een handdruk...
Wordt vervolgd.
Karel, 63 jaar:
Ik had nooit gedacht dat ik mijn verhaal nog eens in de openbaarheid zou brengen. Maar toen ik het relaas las van Tom, besefte ik dat ik niet anders kon. Tom wist door de ballon van Asian Contact heen te prikken, maar ik werd een willoos slachtoffer van hun snode praktijken.
Ik heb jaren in de bouw gewerkt en dat hoort bij mijn karakter. Op Karel kun je bouwen, zeggen ze altijd. En al zeg ik het zelf, ik was ook een man uit één stuk. Niet vies van werken, ik pakte alles aan, een gouden man voor mijn vrouw Ella en een toegewijde vader voor mijn kinderen Michael en Samantha. Mijn rug was helemaal kapot van alle klussen die ik had aangenomen en mijn baas vond het niet meer dan redelijk dat ik met de VUT ging.
Ella was in de zevende hemel. We hadden net ons Gouden Huwelijksfeest gevierd en waren nog zo verliefd als op de eerste dag. Toen sloeg het noodlot toe. Mijn lieve Ella werd naar de andere kant geroepen. Ik was ontroostbaar. De kinderen vingen me zo goed en zo kwaad als het ging op, maar de eenzaamheid bleef aan me knagen. Ik heb me ooit laten vertellen dat juist mensen die een goed huwelijk hadden beter in staat zijn opnieuw van een partner te houden.
Ik ben geen man om alleen te zijn. Maar waar vind je een vrouw, als vader van twee volwasen kinderen? Michael en Samantha waren zelfstandig, maar ze bleven de kern van mijn bestaan. Mijn oogappels. Ik denk dat er maar weinig vrouwen bestaan die bereid zijn mij op een dergelijke manier te delen.
Het was een ouwe gabber van mijn werk die me op Asian Contact wees. Waarom geen Thaise vrouw, Karel? Je doet er nog goed werk mee ook, want die meiden hebben daar geen leven. En ze mogen er wezen, dat valt niet te ontkennen. Wel verhip, Kees, daar zit wat in!
Hij gaf me een telefoonnummer van Asian Contact, ik ben niet zo bekend met de computer, voor mij is al dat getikkerdetik voor zo'n beeldscherm maar flauwekul. Daar heb ik het geduld niet voor. Ik ben nou eenmaal geen professor.
Natuurlijk was ik op mijn hoede. Je hoort zulke rare dingen tegenwoordig. Maar ik werd vriendelijk te woord gestaan en er werd een datum geprikt voor een persoonlijk onderhoud, zoals ze dat noemen.
Ik werd voorgesteld aan Jan Karper. Hij had zelf een Thaise vrouw en, naar hij me verzekerde, tot groot genoegen. Hij vroeg of ik naar Thailand wilde komen om kennis te maken met enkele dames die volgens hem heel geschikt zouden zijn. Hij had van te voren wat informatie ingewonnen over mijn persoontje en de wensen die ik had.
Ja, dank je de koekoek, Jan, lachte ik: jij weet het mooi te brengen. Kan ik zo'n vrouwtje de hele tijd vrijhouden en cadeautjes voor d'r kopen en dan is het tabé hoepsaké! Nee nee, mijn prinses ontmoet ik hier, of ik ontmoet 'r helemaal niet.
Karel, ik mag jou wel, vond Jan, geeft helemaal niks, aan alles is een mouw te passen. Mijn vrouw heeft veel contacten in haar thuisland en ik zal een lijst samenstellen van vrouwen die naar Nederland komen. Ik maakte de beweging van geld tellen: wat gaat me dat kosten? Karel, maar je geen zorgen, daar komen we wel uit. Hebben we een deal? Normaal ben ik nogal afwachtend als het gaat om zaken doen, maar ja, die koude nachten...
Ik bezegelde de afspraak met een handdruk...
Wordt vervolgd.
zondag 27 september 2009 om 23:10
De leerkracht van mijn zoons heeft mijn huwelijk verpest - slot
Toen ik de volgende ochtend op school kwam om de tweeling te brengen, was alles nog normaal. Ik glimlachte in mezelf. Dit was stilte voor de storm. Terwijl de kleuters lief aan het spelen waren, trof ik samen met Lars voorbereidingen voor het kerstontbijt, dat enkele weken later zou plaatsvinden. We maakten zelfs nog grapjes over hoe wij in pyjama zouden kunnen komen en Lars zei dat hij er dan wel eentje moest kopen omdat hij altijd alleen een boxer droeg in bed. Ik stelde me voor hoe ik mij 's nachts tegen zijn blote rug zou nestelen en kreeg acuut kippenvel. Lars keek me met die prachtige ogen flirterig aan en ik dacht: wacht maar tot je vanmiddag thuiskomt. Wacht maar tot je leest wat ik voor je voel. Dat ik kies voor een toekomst met jou. Ons moment is niet meer ver.
Toen ik Basje en Bobje na de middagpauze terug naar school bracht, trof ik in het lokaal niet Lars aan, maar juf Annika van de andere kleutergroep. Haar gezicht beloofde iets bijzonders en tweeëntwintig kleuters zaten dan ook verwachtingsvol in de kring. "Joyce," zei ze opgeruimd. "Kom er ook even bij zitten." Ze schraapte haar keel en stak van wal. "Kinderen," zei ze. "Zoals jullie misschien wel hebben gehoord, gaat jullie meester Lars over een maand trouwen met zijn lieftallige Marieke."
BAF. Het was alsof ik met een honkbalknuppel in mijn gezicht was geslagen en er letterlijk kwinkelerende vogeltjes rond mijn hoofd circuleerden. Op de achtergrond hoorde ik Annika vaag iets zeggen over een lied dat ingestudeerd moest worden en een knutselwerkje dat vanmiddag zou worden gemaakt. Basje kneep in mijn hand. "Wat leuk hè mam, dat meester Lars gaat trouwen," riep hij opgetogen uit. Ik knikte en moest mezelf bedwingen om niet ter plekke over mijn nek te gaan. Dit kon niet waar zijn. Dit ging niet over Lars. Niet over mijn Lars. Lars was verliefd op mij. Dat huwelijk was een vergissing. Waarschijnlijk had hij haar ooit ten huwelijk gevraagd, lang voordat ik in de picture was, en had hij nog niet de moed gevonden haar te vertellen dat hij intussen zijn echte grote liefde had gevonden.
Juf Annika, die niets door had van mijn ontreddering, rolde intussen een groot vel papier uit. "Dit is een foto van meester Lars en Marieke die twee weken geleden tijdens hun verlovingsfeest is gemaakt," zei ze. "Mama Joyce en ik delen nu lege closetrolletjes uit die jullie héél mooi mogen versieren, helemaal hoe jullie willen. Van die closetrolletjes gaan we samen een prachtige lijst maken voor deze mooie foto. Als jullie hulp nodig hebben dan vragen jullie dat aan mij of aan mama Joyce." Opgewekt deelde ze de closetrolletjes uit en zette bakjes neer met verf, kraaltjes, lapjes stof, lijm en kleurpotloden. Ik kon alleen maar naar de foto staren. Twee weken geleden, echode het in mijn hoofd. Hun verlovingsfeest. Twee weken geleden. Ik staarde naar mijn Lars, die smoorverliefd naar een meisje met lang, blond haar keek. Het was alsof alle hoop uit mij verdween. Hij ging trouwen. Mijn Lars ging trouwen. Met ene Marieke. Mijn sprookje was voorbij.
En toen dacht ik nog maar één ding: die brief.
Zo snel als ik kon, rende ik het lokaal uit, sprong op mijn bakfiets en reed als een idioot naar het appartement van Lars. Met alle andere problemen, zoals mijn stukgelopen huwelijk en het feit dat ik zomaar was weggelopen uit een les waar ik werd geacht te helpen, dealde ik later wel. Ik moest en zou die brief onderscheppen voor ik me nooit meer kon vertonen op de school van mijn zoons. Natuurlijk had ik geen sleutel van het appartement van Lars en ook niet van de brievenbussen, dus duwde ik mijn hand door de gleuf naar binnen en zocht op de tast naar de post. Mijn hand landde op een metalen ondergrond. De brievenbus was leeg. Ik wilde mijn hand terugtrekken, maar zat muurvast.
"Mag ik u iets vragen?" kermde ik toen een vrouw de hal van het appartementencomplex binnenkwam. "Is de post al geweest?"
De vrouw wierp me alleen maar een vreemde blik toe, opende haar brievenbusje en pakte er een stapeltje post uit. Kut.
"Help me, ik zit vast!" probeerde ik nog, maar de vrouw keerde me de rug toe en liep weg. Ik was alleen. Vastgeketend aan een brievenbus. God wist hoe lang het nog kon duren. Ik zag voor me hoe mijn kinderen moederziel alleen op het schoolplein zouden staan, misschien wel tot 's avonds, terwijl ik...
"Joyce?"
Een bekende stem schrok me op uit mijn gepeins.
"Lars? Wat doe jij hier?"
Lars fronste zijn wenkbrauwen. "Vind je niet dat ik dat beter aan jou zou kunnen vragen? Tenslotte ben ik degene die hier woont en jij niet."
"Een brief..." stamelde ik met een rood hoofd en ik wist niet of dat kwam door mijn benarde situatie of het feit dat ik hopeloos voor paal stond. "Ik had je een brief gestuurd en ik... nou ja... het was een vergissing..."
"Die brief heb ik gezien, ja," antwoordde Lars. "Ik moet zeggen dat ik tamelijk... hoe zal ik het noemen... onthutst ben door je ontboezemingen en dat ik niet echt weet wat ik erop moet antwoorden, behalve dat ik je gevoelens niet deel."
"Dat had ik inmiddels wel begrepen," kreunde ik en uit alle macht trok ik nog een keer keihard aan mijn hand. Met succes. Ik tuimelde achterover. Haastig krabbelde ik overeind en zo waardig mogelijk zei ik: "Gefeliciteerd met je huwelijk." Toen maakte ik me uit de voeten.
De volgende dag werd ik bij de directeur geroepen, die mij vertelde dat door mijn ongewenste toenaderingspogingen mijn diensten als hulpmoeder niet langer gewenst waren. Niet dat ik er zelf nog erg veel heil in zag, maar het was toch een lelijke trap na. Na afloop van het korte gesprek, waarin de directeur mij waarschuwde om ieder contact met Lars tot het minimum te beperken, me aanraadde om in therapie te gaan en mij verder het allerbeste wenste met mijn verdere leven, fietste ik naar huis, nam een lange, hete douche en besloot dat ik deze dwaling zo snel mogelijk achter me zou laten. Ik zou mijn huwelijk gaan redden en me verder focussen op mijn gezinsleven. Die avond bracht ik Bobje en Basje bij mijn moeder, kleedde me zo mooi mogelijk aan en vertrok naar het hotel waar Eric verbleef.
Helaas wachtte me daar een koude douche.
"Het spijt me, Joyce," zei hij. "Ik kan veel vergeven, maar ontrouw gaat me te ver."
"Maar ik ben je nooit ontrouw geweest," huilde ik. "Ik heb Lars met geen vinger aangeraakt."
"De intentie telt net zo zwaar als de daad. Ik pas ervoor om tweede viool te spelen. Ik kan je nu vergeven, maar er zal altijd ergens een ander op de loer liggen. Jij staat open voor die verleiding en ik kan daar niet mee leven. Sorry."
Na veel tranen, verleidingspogingen en spijtbetuigingen drong het tot me door dat Eric het meende en totaal overstuur keerde ik terug naar huis, waar ik mezelf in slaap huilde, gedesillusioneerd door de liefde en het leven.
Inmiddels ben ik een gescheiden vrouw. Een gebroken vrouw. Van mijn ooit zo stralende uiterlijk is niets meer over. Ik heb wallen onder mijn ogen, rode vlekken van het janken en ben vijftien kilo aangekomen van de vreetbuien. Basje en Bobje heb ik van school gehaald. Ze zitten nu op een vreselijke school met een oud serpent als juffrouw, maar ik kan het echt niet aan om ze nog bij Lars te brengen en te doen alsof er niets gebeurd is. Lars, meester Lars, met zijn prachtige ogen, zijn heerlijke lijf en zijn honingzoete stem. Mijn meester Lars, de man die mij zo vreselijk heeft misleid met al zijn liefdevolle blikken en zijn aandacht. De man die mij zoveel valse hoop gaf, mij zonder woorden gouden bergen beloofde en daarmee mijn huwelijk en mijn gezin om zeep holp. Ik hoop dat ik het hem ooit zal vergeven.
Toen ik de volgende ochtend op school kwam om de tweeling te brengen, was alles nog normaal. Ik glimlachte in mezelf. Dit was stilte voor de storm. Terwijl de kleuters lief aan het spelen waren, trof ik samen met Lars voorbereidingen voor het kerstontbijt, dat enkele weken later zou plaatsvinden. We maakten zelfs nog grapjes over hoe wij in pyjama zouden kunnen komen en Lars zei dat hij er dan wel eentje moest kopen omdat hij altijd alleen een boxer droeg in bed. Ik stelde me voor hoe ik mij 's nachts tegen zijn blote rug zou nestelen en kreeg acuut kippenvel. Lars keek me met die prachtige ogen flirterig aan en ik dacht: wacht maar tot je vanmiddag thuiskomt. Wacht maar tot je leest wat ik voor je voel. Dat ik kies voor een toekomst met jou. Ons moment is niet meer ver.
Toen ik Basje en Bobje na de middagpauze terug naar school bracht, trof ik in het lokaal niet Lars aan, maar juf Annika van de andere kleutergroep. Haar gezicht beloofde iets bijzonders en tweeëntwintig kleuters zaten dan ook verwachtingsvol in de kring. "Joyce," zei ze opgeruimd. "Kom er ook even bij zitten." Ze schraapte haar keel en stak van wal. "Kinderen," zei ze. "Zoals jullie misschien wel hebben gehoord, gaat jullie meester Lars over een maand trouwen met zijn lieftallige Marieke."
BAF. Het was alsof ik met een honkbalknuppel in mijn gezicht was geslagen en er letterlijk kwinkelerende vogeltjes rond mijn hoofd circuleerden. Op de achtergrond hoorde ik Annika vaag iets zeggen over een lied dat ingestudeerd moest worden en een knutselwerkje dat vanmiddag zou worden gemaakt. Basje kneep in mijn hand. "Wat leuk hè mam, dat meester Lars gaat trouwen," riep hij opgetogen uit. Ik knikte en moest mezelf bedwingen om niet ter plekke over mijn nek te gaan. Dit kon niet waar zijn. Dit ging niet over Lars. Niet over mijn Lars. Lars was verliefd op mij. Dat huwelijk was een vergissing. Waarschijnlijk had hij haar ooit ten huwelijk gevraagd, lang voordat ik in de picture was, en had hij nog niet de moed gevonden haar te vertellen dat hij intussen zijn echte grote liefde had gevonden.
Juf Annika, die niets door had van mijn ontreddering, rolde intussen een groot vel papier uit. "Dit is een foto van meester Lars en Marieke die twee weken geleden tijdens hun verlovingsfeest is gemaakt," zei ze. "Mama Joyce en ik delen nu lege closetrolletjes uit die jullie héél mooi mogen versieren, helemaal hoe jullie willen. Van die closetrolletjes gaan we samen een prachtige lijst maken voor deze mooie foto. Als jullie hulp nodig hebben dan vragen jullie dat aan mij of aan mama Joyce." Opgewekt deelde ze de closetrolletjes uit en zette bakjes neer met verf, kraaltjes, lapjes stof, lijm en kleurpotloden. Ik kon alleen maar naar de foto staren. Twee weken geleden, echode het in mijn hoofd. Hun verlovingsfeest. Twee weken geleden. Ik staarde naar mijn Lars, die smoorverliefd naar een meisje met lang, blond haar keek. Het was alsof alle hoop uit mij verdween. Hij ging trouwen. Mijn Lars ging trouwen. Met ene Marieke. Mijn sprookje was voorbij.
En toen dacht ik nog maar één ding: die brief.
Zo snel als ik kon, rende ik het lokaal uit, sprong op mijn bakfiets en reed als een idioot naar het appartement van Lars. Met alle andere problemen, zoals mijn stukgelopen huwelijk en het feit dat ik zomaar was weggelopen uit een les waar ik werd geacht te helpen, dealde ik later wel. Ik moest en zou die brief onderscheppen voor ik me nooit meer kon vertonen op de school van mijn zoons. Natuurlijk had ik geen sleutel van het appartement van Lars en ook niet van de brievenbussen, dus duwde ik mijn hand door de gleuf naar binnen en zocht op de tast naar de post. Mijn hand landde op een metalen ondergrond. De brievenbus was leeg. Ik wilde mijn hand terugtrekken, maar zat muurvast.
"Mag ik u iets vragen?" kermde ik toen een vrouw de hal van het appartementencomplex binnenkwam. "Is de post al geweest?"
De vrouw wierp me alleen maar een vreemde blik toe, opende haar brievenbusje en pakte er een stapeltje post uit. Kut.
"Help me, ik zit vast!" probeerde ik nog, maar de vrouw keerde me de rug toe en liep weg. Ik was alleen. Vastgeketend aan een brievenbus. God wist hoe lang het nog kon duren. Ik zag voor me hoe mijn kinderen moederziel alleen op het schoolplein zouden staan, misschien wel tot 's avonds, terwijl ik...
"Joyce?"
Een bekende stem schrok me op uit mijn gepeins.
"Lars? Wat doe jij hier?"
Lars fronste zijn wenkbrauwen. "Vind je niet dat ik dat beter aan jou zou kunnen vragen? Tenslotte ben ik degene die hier woont en jij niet."
"Een brief..." stamelde ik met een rood hoofd en ik wist niet of dat kwam door mijn benarde situatie of het feit dat ik hopeloos voor paal stond. "Ik had je een brief gestuurd en ik... nou ja... het was een vergissing..."
"Die brief heb ik gezien, ja," antwoordde Lars. "Ik moet zeggen dat ik tamelijk... hoe zal ik het noemen... onthutst ben door je ontboezemingen en dat ik niet echt weet wat ik erop moet antwoorden, behalve dat ik je gevoelens niet deel."
"Dat had ik inmiddels wel begrepen," kreunde ik en uit alle macht trok ik nog een keer keihard aan mijn hand. Met succes. Ik tuimelde achterover. Haastig krabbelde ik overeind en zo waardig mogelijk zei ik: "Gefeliciteerd met je huwelijk." Toen maakte ik me uit de voeten.
De volgende dag werd ik bij de directeur geroepen, die mij vertelde dat door mijn ongewenste toenaderingspogingen mijn diensten als hulpmoeder niet langer gewenst waren. Niet dat ik er zelf nog erg veel heil in zag, maar het was toch een lelijke trap na. Na afloop van het korte gesprek, waarin de directeur mij waarschuwde om ieder contact met Lars tot het minimum te beperken, me aanraadde om in therapie te gaan en mij verder het allerbeste wenste met mijn verdere leven, fietste ik naar huis, nam een lange, hete douche en besloot dat ik deze dwaling zo snel mogelijk achter me zou laten. Ik zou mijn huwelijk gaan redden en me verder focussen op mijn gezinsleven. Die avond bracht ik Bobje en Basje bij mijn moeder, kleedde me zo mooi mogelijk aan en vertrok naar het hotel waar Eric verbleef.
Helaas wachtte me daar een koude douche.
"Het spijt me, Joyce," zei hij. "Ik kan veel vergeven, maar ontrouw gaat me te ver."
"Maar ik ben je nooit ontrouw geweest," huilde ik. "Ik heb Lars met geen vinger aangeraakt."
"De intentie telt net zo zwaar als de daad. Ik pas ervoor om tweede viool te spelen. Ik kan je nu vergeven, maar er zal altijd ergens een ander op de loer liggen. Jij staat open voor die verleiding en ik kan daar niet mee leven. Sorry."
Na veel tranen, verleidingspogingen en spijtbetuigingen drong het tot me door dat Eric het meende en totaal overstuur keerde ik terug naar huis, waar ik mezelf in slaap huilde, gedesillusioneerd door de liefde en het leven.
Inmiddels ben ik een gescheiden vrouw. Een gebroken vrouw. Van mijn ooit zo stralende uiterlijk is niets meer over. Ik heb wallen onder mijn ogen, rode vlekken van het janken en ben vijftien kilo aangekomen van de vreetbuien. Basje en Bobje heb ik van school gehaald. Ze zitten nu op een vreselijke school met een oud serpent als juffrouw, maar ik kan het echt niet aan om ze nog bij Lars te brengen en te doen alsof er niets gebeurd is. Lars, meester Lars, met zijn prachtige ogen, zijn heerlijke lijf en zijn honingzoete stem. Mijn meester Lars, de man die mij zo vreselijk heeft misleid met al zijn liefdevolle blikken en zijn aandacht. De man die mij zoveel valse hoop gaf, mij zonder woorden gouden bergen beloofde en daarmee mijn huwelijk en mijn gezin om zeep holp. Ik hoop dat ik het hem ooit zal vergeven.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 28 september 2009 om 01:15
Het was zomer en de zon scheen heerlijk door mijn inbetweens naar binnen.
Ik keek naar het prachtige schouwspel van licht dat daardoor ontstond en genoot van de geur van mijn heerlijke kruidenthee.
De kat lag op de tuintafel te genieten van de zon.
Was ik maar een kat. Zo heerlijk niets aan mijn hoofd hebbende. Zo heerlijk loom!
Ik mijmerde nog wat door. Bedacht me hoe raar het allemaal gelopen was.
Dat het eigenlijk vreemd was dat ik hier zo zat!
Nog geen zes maanden hiervoor zag mijn leven er heel anders uit.
Ik was op vakantie naar een zonnig oord. Heerlijk all-in. Dat vond Hans, mijn man, altijd zo geweldig. De eerste dagen kon hij niet genoeg krijgen van het ontdekken van de gratis dingen.
“Hier Sjaan, dit is ook al inbegrepen!” Riep hij terwijl hij naar de fitnessruimte wees.
Normaal gesproken doet hij nooit aan sport maar nu het all-in was natuurlijk wel.
“Goed tegen al die gratis biertjes!” Riep ik lachend terug. Fanatiek ging Hans aan de sport. 10 minuten later zat hij weer tegenover me, uit te hijgen.
“Wat gaan we vanavond eten, Sjaan?”
Dat het de spareribs zouden worden wisten we allebei, dat was namelijk het speciale all-in menu.
Ik antwoordde niet op zijn vraag maar durfde het aan om iets te vertellen wat ik eigenlijk al heel lang kwijt wilde.
(wordt vervolgd)
Ik keek naar het prachtige schouwspel van licht dat daardoor ontstond en genoot van de geur van mijn heerlijke kruidenthee.
De kat lag op de tuintafel te genieten van de zon.
Was ik maar een kat. Zo heerlijk niets aan mijn hoofd hebbende. Zo heerlijk loom!
Ik mijmerde nog wat door. Bedacht me hoe raar het allemaal gelopen was.
Dat het eigenlijk vreemd was dat ik hier zo zat!
Nog geen zes maanden hiervoor zag mijn leven er heel anders uit.
Ik was op vakantie naar een zonnig oord. Heerlijk all-in. Dat vond Hans, mijn man, altijd zo geweldig. De eerste dagen kon hij niet genoeg krijgen van het ontdekken van de gratis dingen.
“Hier Sjaan, dit is ook al inbegrepen!” Riep hij terwijl hij naar de fitnessruimte wees.
Normaal gesproken doet hij nooit aan sport maar nu het all-in was natuurlijk wel.
“Goed tegen al die gratis biertjes!” Riep ik lachend terug. Fanatiek ging Hans aan de sport. 10 minuten later zat hij weer tegenover me, uit te hijgen.
“Wat gaan we vanavond eten, Sjaan?”
Dat het de spareribs zouden worden wisten we allebei, dat was namelijk het speciale all-in menu.
Ik antwoordde niet op zijn vraag maar durfde het aan om iets te vertellen wat ik eigenlijk al heel lang kwijt wilde.
(wordt vervolgd)
\"Float down a river forever and ever, Emily, Emily There is no other day Let\'s try it another way\" see.emily.play1@gmail.com
maandag 28 september 2009 om 06:16
De waarheid na 15 jaar
Panellid Annie verteld haar verhaal
Vervolg
We hadden na die eerste date vaste verkering, Gerben en ik. Alles deden we samen. Ik leerde 10 bier achterover tikken zonder om te vallen en hij leerde dat varkenspootjes in de soep veel lekkerder waren dan oren. Na drie jaar verkering studeerde Gerben af van de LTS en vroeg hij mij ten huwelijk.
Opnieuw was ik in de zevende hemel en natuurlijk zei ik weer ja. Onze bruiloft was een sprookje, ook al was het erg simpel. We trouwden op maandagochtend op het dorpshuis. Dan is het gratis want veel geld hadden we als jong stel natuurlijk niet. Na de korte huwelijksvoltrekking hadden we een mooi feest in de achtertuin van Gerbens ouders met al onze vrienden en families. Onze huwelijksreis ging naar Orvelte in Drenthe. Wij konden ons geen sjieke reisjes naar Bali veroorloven, maar zolang je van de liefde leeft is zelfs een vuilnisbelt mooi.
Onze eerste huwelijksjaren waren ook net een sprookje. Gerben had een vaste baan als verwarmingsmonteur bij de Energie Noordwest (nu Nuon) en ik werkte nog steeds (parttime) bij de slagerij. Onze liefde werd bekroond met drie prachtige kinderen (Martijn, Joris en Moniek). Alles liep op rolletjes en niks wees erop dat alles wel eens zomaar anders zou kunnen worden. Maar ik had het mis….
De eerste barstjes kwamen toen de jongste (Joris) 5 was. Gerben moest steeds vaker overwerken en ondanks al dat overwerk kwamen we steeds meer geld tekort. Ik wist niets van onze financiën want dat deed Gerben allemaal. Als simpele meid met alleen MAVO had ik geen kaas gegeten van cijfertjes en Gerben met zijn LTS was toch een stuk meer onderlegd dan ik, vonden we. Gerben weet onze geldproblemen aan de gestegen kosten voor energie (hij kon het weten als verwarmingsmonteur) en de dure uitgaven die kinderen nu eenmaal met zich meebrengen. En ik slikte het voor zoete koek.
Op een gegeven moment begon Gerben meer rare trekjes
te vertonen. Eerst moesten we opeens onze schoenen binnenshuis uitdoen, toen wilde hij geen varkensvlees meer eten (ik mocht zelfs geen soep van varkenspootjes meer trekken), hij wilde eigenlijk het liefst dat ik stopte in de slagerij, want daar werkte ik ook met varkensvlees, maar we konden mijn inkomen niet missen, en als klap op de vuurpijl stopte hij met drinken. Mijn Gerben die gewoon verwachtte dat er na een lange werkdag een koud pilsje voor hem klaarstond, die stopte met drinken…ongehoord. Maar ik zocht er niks achter. Ik dacht dat hij gewoon wat gezonder wilde leven en dat kun je alleen maar toejuichen, toch?
Ik kreeg echt argwaan toen hij op een dag wilde vasten. En niet zomaar vasten, nee hij wilde van zonsopgang tot zonsondergang niet eten en drinken en verwachtte dat ik na het donker een compleet feestmaal voor hem klaarzette. En dat een hele m aand lang.
Ik wist niet wat dit voor rare gril was, totdat mijn dochter vertelde over een moslimkindje bij haar op school. De familie van dat kindje deden dat ook! Het heette ramadan en het was dus iets islamitisch. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken…Moslim, Islam, dat waren toch van die rare mensen uit de woestijn die van alles wilden opblazen en vrouwen onderdrukken? En daar was mijn Gerben mee bezig? Gerben, die altijd zo kon genieten van een mooie fotoreportage in de Playboy, Gerben die altijd op de Centrum-democraten stemde, dat kon toch niet?
Maar het bleek toch zo te zijn. Vanaf die ramadan waren ineens alle remmen los. Hij wilde nu dat ik echt stopte met mijn werk. Niet alleen vanwege het varkensvlees, maar vooral omdat een vrouw thuis hoort te zijn. De geldproblemen waren ook over, dus qua inkomen kon dat best.
Onze dochter en ik konden ook maar beter een hoofddoek gaan dragen, want anders konden andere mannen naar ons kijken. Hij wilde op vakantie naar Marokko of Turkije, hij begon koffiehuizen te frequenteren etc etc. Tot nu toe had ik alles nog geaccpeteerd; je gooit immers niet je huwelijk weg omdat de ander andere denkbeelden heeft dan jij, toch? Maar de druppel kwam op onze trouwdag, nota bene.
Wordt vervolgd
Panellid Annie verteld haar verhaal
Vervolg
We hadden na die eerste date vaste verkering, Gerben en ik. Alles deden we samen. Ik leerde 10 bier achterover tikken zonder om te vallen en hij leerde dat varkenspootjes in de soep veel lekkerder waren dan oren. Na drie jaar verkering studeerde Gerben af van de LTS en vroeg hij mij ten huwelijk.
Opnieuw was ik in de zevende hemel en natuurlijk zei ik weer ja. Onze bruiloft was een sprookje, ook al was het erg simpel. We trouwden op maandagochtend op het dorpshuis. Dan is het gratis want veel geld hadden we als jong stel natuurlijk niet. Na de korte huwelijksvoltrekking hadden we een mooi feest in de achtertuin van Gerbens ouders met al onze vrienden en families. Onze huwelijksreis ging naar Orvelte in Drenthe. Wij konden ons geen sjieke reisjes naar Bali veroorloven, maar zolang je van de liefde leeft is zelfs een vuilnisbelt mooi.
Onze eerste huwelijksjaren waren ook net een sprookje. Gerben had een vaste baan als verwarmingsmonteur bij de Energie Noordwest (nu Nuon) en ik werkte nog steeds (parttime) bij de slagerij. Onze liefde werd bekroond met drie prachtige kinderen (Martijn, Joris en Moniek). Alles liep op rolletjes en niks wees erop dat alles wel eens zomaar anders zou kunnen worden. Maar ik had het mis….
De eerste barstjes kwamen toen de jongste (Joris) 5 was. Gerben moest steeds vaker overwerken en ondanks al dat overwerk kwamen we steeds meer geld tekort. Ik wist niets van onze financiën want dat deed Gerben allemaal. Als simpele meid met alleen MAVO had ik geen kaas gegeten van cijfertjes en Gerben met zijn LTS was toch een stuk meer onderlegd dan ik, vonden we. Gerben weet onze geldproblemen aan de gestegen kosten voor energie (hij kon het weten als verwarmingsmonteur) en de dure uitgaven die kinderen nu eenmaal met zich meebrengen. En ik slikte het voor zoete koek.
Op een gegeven moment begon Gerben meer rare trekjes
te vertonen. Eerst moesten we opeens onze schoenen binnenshuis uitdoen, toen wilde hij geen varkensvlees meer eten (ik mocht zelfs geen soep van varkenspootjes meer trekken), hij wilde eigenlijk het liefst dat ik stopte in de slagerij, want daar werkte ik ook met varkensvlees, maar we konden mijn inkomen niet missen, en als klap op de vuurpijl stopte hij met drinken. Mijn Gerben die gewoon verwachtte dat er na een lange werkdag een koud pilsje voor hem klaarstond, die stopte met drinken…ongehoord. Maar ik zocht er niks achter. Ik dacht dat hij gewoon wat gezonder wilde leven en dat kun je alleen maar toejuichen, toch?
Ik kreeg echt argwaan toen hij op een dag wilde vasten. En niet zomaar vasten, nee hij wilde van zonsopgang tot zonsondergang niet eten en drinken en verwachtte dat ik na het donker een compleet feestmaal voor hem klaarzette. En dat een hele m aand lang.
Ik wist niet wat dit voor rare gril was, totdat mijn dochter vertelde over een moslimkindje bij haar op school. De familie van dat kindje deden dat ook! Het heette ramadan en het was dus iets islamitisch. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken…Moslim, Islam, dat waren toch van die rare mensen uit de woestijn die van alles wilden opblazen en vrouwen onderdrukken? En daar was mijn Gerben mee bezig? Gerben, die altijd zo kon genieten van een mooie fotoreportage in de Playboy, Gerben die altijd op de Centrum-democraten stemde, dat kon toch niet?
Maar het bleek toch zo te zijn. Vanaf die ramadan waren ineens alle remmen los. Hij wilde nu dat ik echt stopte met mijn werk. Niet alleen vanwege het varkensvlees, maar vooral omdat een vrouw thuis hoort te zijn. De geldproblemen waren ook over, dus qua inkomen kon dat best.
Onze dochter en ik konden ook maar beter een hoofddoek gaan dragen, want anders konden andere mannen naar ons kijken. Hij wilde op vakantie naar Marokko of Turkije, hij begon koffiehuizen te frequenteren etc etc. Tot nu toe had ik alles nog geaccpeteerd; je gooit immers niet je huwelijk weg omdat de ander andere denkbeelden heeft dan jij, toch? Maar de druppel kwam op onze trouwdag, nota bene.
Wordt vervolgd
maandag 28 september 2009 om 09:00
Een goede buur ?
Wij wonen in een mooie wijk in het midden van het land. Gewoon een rustig wijkje, waar iedereen zijn eigen gang gaat. Af en toe een praatje met de buren. Een kaartje als er iemand ziek is of een kopje suiker lenen. Maar verder dan dat gaan onze contakten niet.
En dat vond ik prima. Ik heb geen behoefte aan een opdringerige buurvrouw, ik hoef niet elke dag een "bakkie" te doen, en op buurverjaardagen te komen.
Ieder leeft zoals hij of zij dat wil.
Totdat Joop en Annie naast ons kwamen wonen.
Diiingdondingdoooongdingdongdingdooooong galmde mijn "bigben" bel door de gang.
Ik deed open. 'Goooh buuffieee, ik ben Annie, en ik dacht ik komp meself even voorstelle aan je.'
Verschrikt door haar uiterlijk en taalgebruik staarde ik haar aan. Annie was een vrouw van middelbare leeftijd, maar kleedde zich nog jong. Een strakke roze legging, een blouse in een afschuwelijke tijgerprint met een gouden riem erom heen. Ook haar make-up was niet bepaald leeftijdsgerelateerd, roze lippenstift en met een bruin randje. Foundation zo opgebracht dat er allemaal vlekken op haar wangen waren ontstaan en knal groene oogschaduw met dikke geklonterde mascara. Ik wist genoeg..
'Dag mevrouw.' Zei ik. 'Ik heet Johanneke, ik woon hier samen met mijn man Hendrik.'
Het bleef even stil. Maar al snel begon het getetter weer. 'Naaa wat leuk buuffie om zulleke gesellige lui naast me te hebben, ik ben hier net komme wonen met mijn Joopie. Hij is aan het werk, hij is havenarbeidert mot je weten, en hij komp pas vanavond laat thuis, dus nou hep ik niet om handen want ik hep net me huissie al gesopt en nu docht ik ik komp gesellig een bakkie doen bij de buurtjes.'
Nog voor ik kon reageren was ze langs mij de gang in gelopen en klikklakte met haar naald hakken over mijn dure natuurhouten vloer naar de living.
Oh nee , kreunde ik van binnen. Wat moet ik in godsnaam doen? Om ruzie te vermijden en uit beleefdheid besloot ik haar een kopje nespresso aan te bieden.
Glunderend zat annie op mijn dure designer bank. In de keuken zocht ik naarstig naar de oude kopjes. Mijn dure wedgwood liet ik voor 1 keer in de kast staan. Achter in de keuken kast vond ik nog wat oude kopjes. Daar schonk ik de koffie in.
Ik ging zitten en Annie stak gelijk van wal over allerlei zaken waar ik me niet echt voor interesseer. Zo begon ze over "die Geertje Wilders" en dat die man toch wel goede ideeën had over ons vaderland. Over de nieuwste cd van ene Dries Roelvink ofzo, en over de nieuwste legging kraam op de markt.
Ik zat geduldig mijn tijd uit. Annie had al een paar keer verlangend naar onze goedgevulde likeur kast gekeken en toen maakte ik een domme fout.
'Annie, zou je een likeurtje bij je koffie lusten?' Vroeg ik vriendelijk, in de hoop dat ze beleefd af zou slaan. Het was nog maar 11 uur in de ochtend.
'Nouuuu meid, ik doch dattie het nooit zou vragen joh, ik snak naar iets sterks bij mijn koffie. Gisteren was het stierenavond, en we weten allemaal wat dat betekend'
Veel betekenend knipoogde ze naar mij. Ik had geen idee, wel een vermoeden.
'Gisteren heb Joopie me alle hoeken van de slaapkamert laten zien, hebbie me niet horen gillen meid ? Joh het was me een partijtje se...' Voor ze haar zin af kon maken viel ik haar in de reden. 'Wil je chocolade likeur of een karamel likeurtje bij de koffie?'. Karamel moest het zijn.
Ik ging weer zitten en begon me af te vragen hoe ik ooit van deze vrouw af zou komen....
Wij wonen in een mooie wijk in het midden van het land. Gewoon een rustig wijkje, waar iedereen zijn eigen gang gaat. Af en toe een praatje met de buren. Een kaartje als er iemand ziek is of een kopje suiker lenen. Maar verder dan dat gaan onze contakten niet.
En dat vond ik prima. Ik heb geen behoefte aan een opdringerige buurvrouw, ik hoef niet elke dag een "bakkie" te doen, en op buurverjaardagen te komen.
Ieder leeft zoals hij of zij dat wil.
Totdat Joop en Annie naast ons kwamen wonen.
Diiingdondingdoooongdingdongdingdooooong galmde mijn "bigben" bel door de gang.
Ik deed open. 'Goooh buuffieee, ik ben Annie, en ik dacht ik komp meself even voorstelle aan je.'
Verschrikt door haar uiterlijk en taalgebruik staarde ik haar aan. Annie was een vrouw van middelbare leeftijd, maar kleedde zich nog jong. Een strakke roze legging, een blouse in een afschuwelijke tijgerprint met een gouden riem erom heen. Ook haar make-up was niet bepaald leeftijdsgerelateerd, roze lippenstift en met een bruin randje. Foundation zo opgebracht dat er allemaal vlekken op haar wangen waren ontstaan en knal groene oogschaduw met dikke geklonterde mascara. Ik wist genoeg..
'Dag mevrouw.' Zei ik. 'Ik heet Johanneke, ik woon hier samen met mijn man Hendrik.'
Het bleef even stil. Maar al snel begon het getetter weer. 'Naaa wat leuk buuffie om zulleke gesellige lui naast me te hebben, ik ben hier net komme wonen met mijn Joopie. Hij is aan het werk, hij is havenarbeidert mot je weten, en hij komp pas vanavond laat thuis, dus nou hep ik niet om handen want ik hep net me huissie al gesopt en nu docht ik ik komp gesellig een bakkie doen bij de buurtjes.'
Nog voor ik kon reageren was ze langs mij de gang in gelopen en klikklakte met haar naald hakken over mijn dure natuurhouten vloer naar de living.
Oh nee , kreunde ik van binnen. Wat moet ik in godsnaam doen? Om ruzie te vermijden en uit beleefdheid besloot ik haar een kopje nespresso aan te bieden.
Glunderend zat annie op mijn dure designer bank. In de keuken zocht ik naarstig naar de oude kopjes. Mijn dure wedgwood liet ik voor 1 keer in de kast staan. Achter in de keuken kast vond ik nog wat oude kopjes. Daar schonk ik de koffie in.
Ik ging zitten en Annie stak gelijk van wal over allerlei zaken waar ik me niet echt voor interesseer. Zo begon ze over "die Geertje Wilders" en dat die man toch wel goede ideeën had over ons vaderland. Over de nieuwste cd van ene Dries Roelvink ofzo, en over de nieuwste legging kraam op de markt.
Ik zat geduldig mijn tijd uit. Annie had al een paar keer verlangend naar onze goedgevulde likeur kast gekeken en toen maakte ik een domme fout.
'Annie, zou je een likeurtje bij je koffie lusten?' Vroeg ik vriendelijk, in de hoop dat ze beleefd af zou slaan. Het was nog maar 11 uur in de ochtend.
'Nouuuu meid, ik doch dattie het nooit zou vragen joh, ik snak naar iets sterks bij mijn koffie. Gisteren was het stierenavond, en we weten allemaal wat dat betekend'
Veel betekenend knipoogde ze naar mij. Ik had geen idee, wel een vermoeden.
'Gisteren heb Joopie me alle hoeken van de slaapkamert laten zien, hebbie me niet horen gillen meid ? Joh het was me een partijtje se...' Voor ze haar zin af kon maken viel ik haar in de reden. 'Wil je chocolade likeur of een karamel likeurtje bij de koffie?'. Karamel moest het zijn.
Ik ging weer zitten en begon me af te vragen hoe ik ooit van deze vrouw af zou komen....
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 28 september 2009 om 09:31
“Eigenlijk Hans,” begon ik voorzichig “ben ik doodongelukkig!”
Hans keek verschrikt, dit had hij niet verwacht!
“Ik heb deze vakantie eens nagedacht. Ik ben helemaal niet meer blij met mijn situatie zoals hij nu is.” Vervolgde ik mijn verhaal.
Hans begon te stotteren. “Maar, je hebt toch alles, Sjaantje?”
“Wat dan!?” Schreeuwde ik.
Hans werd rood van woede. Wat er dan toch mis was met mijn leven vroeg hij. Ik had toch alles, een geweldige man met een goede baan. Een huisje, klein maar fijn en erg makkelijk in het onderhoud. Ik kon de dagen vullen zoals ik wilde.
Ik keek Hans aan. Dacht hij nou echt niet verder? “Ik snap niet hoe jij tevreden kunt zijn” beet ik hem toe. Ik zag dat ik hem geraakt had. Kwaad liep ik weg. Hij zou zich wel redden, het was immers “all-in”.
Terwijl ik daar zo over het terrein liep werd ik steeds kwader.
Dat Hans toch niet zag wat er scheelde. Dat hij niet aanvoelde waarom ik me zo rot voelde. Wat een botte zak was hij toch ook. Zou ik hier een scheiding kunnen regelen? Of zou ik tot thuis wachten? Zo wilde ik niet meer verder. Hans is gewoon een klojo, besloot ik. In mijn hoofd maakte ik een lijstje van Hans' minpunten. Ik schrok van de hoeveelheid.
-Helpt nooit in het huishouden
-Brengt nooit iets leuks mee, geen bloemetje of wat
-Zit maar TV te kijken 's avonds terwijl ik iets leuks wil doen
enz enz. De lijst leek oneindig in mijn hoofd.
Opeens hoorde ik voetstappen achter me.
Hans keek verschrikt, dit had hij niet verwacht!
“Ik heb deze vakantie eens nagedacht. Ik ben helemaal niet meer blij met mijn situatie zoals hij nu is.” Vervolgde ik mijn verhaal.
Hans begon te stotteren. “Maar, je hebt toch alles, Sjaantje?”
“Wat dan!?” Schreeuwde ik.
Hans werd rood van woede. Wat er dan toch mis was met mijn leven vroeg hij. Ik had toch alles, een geweldige man met een goede baan. Een huisje, klein maar fijn en erg makkelijk in het onderhoud. Ik kon de dagen vullen zoals ik wilde.
Ik keek Hans aan. Dacht hij nou echt niet verder? “Ik snap niet hoe jij tevreden kunt zijn” beet ik hem toe. Ik zag dat ik hem geraakt had. Kwaad liep ik weg. Hij zou zich wel redden, het was immers “all-in”.
Terwijl ik daar zo over het terrein liep werd ik steeds kwader.
Dat Hans toch niet zag wat er scheelde. Dat hij niet aanvoelde waarom ik me zo rot voelde. Wat een botte zak was hij toch ook. Zou ik hier een scheiding kunnen regelen? Of zou ik tot thuis wachten? Zo wilde ik niet meer verder. Hans is gewoon een klojo, besloot ik. In mijn hoofd maakte ik een lijstje van Hans' minpunten. Ik schrok van de hoeveelheid.
-Helpt nooit in het huishouden
-Brengt nooit iets leuks mee, geen bloemetje of wat
-Zit maar TV te kijken 's avonds terwijl ik iets leuks wil doen
enz enz. De lijst leek oneindig in mijn hoofd.
Opeens hoorde ik voetstappen achter me.
\"Float down a river forever and ever, Emily, Emily There is no other day Let\'s try it another way\" see.emily.play1@gmail.com
maandag 28 september 2009 om 10:21
Een goede buur?
'Eh, Annie?' Begon ik voorzichtig, 'Ik wil niet heel naar overkomen, maar ik heb vandaag nog meer te doen, dus het wordt tijd dat je eens opstapt.'
Had ik dat maar niet gedaan. Annie ontplofte op een typische Annie manier. Met een klap zette ze haar kopje en glaasje op mijn mooie mahonie houten tafel neer. Ik zag de butsen erin springen. 'Naaah, as ik teveel ben voor mijn buufie sjiekdefriemmel, dan rot ik toch gewoon weer op joh, ik mot niets te maken hebben met die kouwe kak van jou. Ik sal je es wat segge, ik ken de mensen die mij niet respecteren het leven heel erg suur maken, en dat is precies wat ik gaat doen. Let om mijn woorden!!'
Ik probeerde haar nog wat te sussen met wat vriendelijke woorden, maar Annie stampte driftig met haar naaldhakken de deur uit. Ze sloeg de deur met een zwieper dicht, en mijn mooie bloemen krans begon gevaarlijk heen en weer te wiebelen.
'S avonds vertelde ik aan Hendrik van het merkwaardige bezoek, en liet ik verontwaardigd de butsen in de vloer en de tafel zien. Hendrik was van mening dat de buurvoruw haar verzekering moest inschakelen, en ging naar ze toe.
Joop was inmiddels thuis gekomen en opende de deur met een flesje bier in zijn handen. 'Goedenavond meneer,' zei Hendrik. 'Mijn naam is Hendrik van den Bovenaert, en ik kom hier om even met u te praten over de beschadigingen die uw vrouw vandaag aan onze inboedel heeft toegebracht.' Joop keek een beetje glazig naar Hendrik, en Hendrik legde rustig verder uit wat er precies beschadigd was, en vroeg vriendelijk of Joop zijn verzekering wilde bellen.
'Man, nou mot je heel snel oprotte, wij hebben helegaar geen verzekering,en ik ben zeker niet van plan om jullie achterlijke kouwe kak meubulair te gaan zitten te vergoeien omdat mijn wijffie haar naaldhakken an heeft gehad. Dan had je vrouw maar gelijk motte zegge dat ze niet wellekom was gewist.'
Hendrik liet zich niet zomaar uit het veld slaan en praatte rustig verder. Maar ook hij kwam van een koude kermis thuis. Joop smeet, onder begeleiding van een schreeuwende Annie, de deur voor de neus van Hendrik dicht.
En toen begon het gedonder pas echt...
'Eh, Annie?' Begon ik voorzichtig, 'Ik wil niet heel naar overkomen, maar ik heb vandaag nog meer te doen, dus het wordt tijd dat je eens opstapt.'
Had ik dat maar niet gedaan. Annie ontplofte op een typische Annie manier. Met een klap zette ze haar kopje en glaasje op mijn mooie mahonie houten tafel neer. Ik zag de butsen erin springen. 'Naaah, as ik teveel ben voor mijn buufie sjiekdefriemmel, dan rot ik toch gewoon weer op joh, ik mot niets te maken hebben met die kouwe kak van jou. Ik sal je es wat segge, ik ken de mensen die mij niet respecteren het leven heel erg suur maken, en dat is precies wat ik gaat doen. Let om mijn woorden!!'
Ik probeerde haar nog wat te sussen met wat vriendelijke woorden, maar Annie stampte driftig met haar naaldhakken de deur uit. Ze sloeg de deur met een zwieper dicht, en mijn mooie bloemen krans begon gevaarlijk heen en weer te wiebelen.
'S avonds vertelde ik aan Hendrik van het merkwaardige bezoek, en liet ik verontwaardigd de butsen in de vloer en de tafel zien. Hendrik was van mening dat de buurvoruw haar verzekering moest inschakelen, en ging naar ze toe.
Joop was inmiddels thuis gekomen en opende de deur met een flesje bier in zijn handen. 'Goedenavond meneer,' zei Hendrik. 'Mijn naam is Hendrik van den Bovenaert, en ik kom hier om even met u te praten over de beschadigingen die uw vrouw vandaag aan onze inboedel heeft toegebracht.' Joop keek een beetje glazig naar Hendrik, en Hendrik legde rustig verder uit wat er precies beschadigd was, en vroeg vriendelijk of Joop zijn verzekering wilde bellen.
'Man, nou mot je heel snel oprotte, wij hebben helegaar geen verzekering,en ik ben zeker niet van plan om jullie achterlijke kouwe kak meubulair te gaan zitten te vergoeien omdat mijn wijffie haar naaldhakken an heeft gehad. Dan had je vrouw maar gelijk motte zegge dat ze niet wellekom was gewist.'
Hendrik liet zich niet zomaar uit het veld slaan en praatte rustig verder. Maar ook hij kwam van een koude kermis thuis. Joop smeet, onder begeleiding van een schreeuwende Annie, de deur voor de neus van Hendrik dicht.
En toen begon het gedonder pas echt...
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 28 september 2009 om 11:28
Met een kopje koffie en een plak verse koek gaat pannellid en VMG pedagoog Corry er eens even voor zitten.
Bep, als eerste wil ik graag even reageren op jouw verhaal. Wanneer een gekoesterde echtgenoot wegvalt, is dat een zeer treurig iets. Het doet me zeer in het hart om te lezen hoe je hierdoor geleden hebt en hoe eenzaam je je hebt gevoeld. Je acties om de ervaren leegte te voelen, kan ik echter allerminst goedkeuren. Als respectabele vrouw dien je een zekere mate van fatsoen in acht te blijven nemen en een glimlach op te blijven zetten. Je vuile was hang je immers niet buiten! Niettemin doet het mij deugd om te lezen dat je tot inkeer bent gekomen en je geluk in nieuwe invullingen hebt gevonden. Gefeliciteerd met je kleinkind!
Aan de Thuisblijfmoeder wil ik het volgende meegeven als VMG pedagoog: In mijn ogen heb je het te lang laten aansudderen met het verwennen van je kinderen. Een vrouw dient er te zijn voor haar man, maar dient er eveneens zorg voor te dragen dat haar kinderen zelfredzaam worden in deze wereld. Wanneer een moeder haar kinderen teveel verwent, kan dit ernstige gevolgen hebben. Dochters zullen later in hun eigen huishouden hun plaats niet kennen en niet onzelfzuchtig de zorgtaken op zich kunnen nemen. Zoons daarentegen, zullen wanneer zij teveel door hun moeder verwend zijn, de inspanningen van hun latere echtgenote niet voldoende weten te waarderen en haar niet het respect doen toekomen dat een goede vrouw verdient.
Ik ben daarom blij te lezen dat het in jouw gezin uiteindelijk ten goede is gekeerd. Dit is echter met name te danken aan de voorzienigheid, doordat jij je enkel brak. Het is jammer dat dit fysieke leed noodzakelijk was om je opvoeding weer op de rit te krijgen, maar eind goed, al goed!
Sonja, bij het lezen van jouw verhaal kon ik een glimlach niet onderdrukken. Als alleenstaande vrouw weet je je goed staande te houden en het is telkens weer een vreugde wanneer je je huis net dat beetje extra op kunt leuken door bijvoorbeeld een olijke laaf. Veel te vaak zie ik tot mijn spijt alleenstaande vrouwen verzanden in zelfmedelijden, hiervan is bij jou echter geen spoortje terug te vinden. Houd moed en ga zo door!
Mathilda, meisje, mijn hartje breekt bij het lezen van jouw verhaaltje. Ik kan me niet indenken dat in ons moderne maatschappijtje dit soort discriminatiepraktijkjes nog voorkomt. Ieder mens heeft het recht zijn droompjes na te streven! Ook wanneer hun lichaampje niet zo groot is als dat van anderen. Zijn er geen mogelijkheidjes voor je om met een tilliftje te werken waar je dan inhangt? Of met een trappetje? Of een hulpje inhuren dat je optilt? Ik wens je alle goeds toe, lief meisje, en er zal een dagje aanbreken waarop ook jouw droompjes uitkomen, zolang je er maar in gelooft!
Beste Tom,
met enige gezonde scepsis begon ik aan je verhaal en mijn gevoelens bleken te kloppen. Al dat gekonkel tegenwoordig met dat wereld wijde web, dat is niets voor mij. Een fatsoenlijke vrouw laat zich ook niet met dat soort zaken in, is mijn overtuiging. En dit is ook gebleken, gezien de reacties die je hebt gehad. Maar ik kan je zeggen Tom, een vrouw die zo op je reageert, die zal geen luchtige cake kunnen bakken! Het doet me dan ook deugd om te lezen dat je jouw Hanneke op de gezonde manier hebt ontmoet, gewoon in het dorp in het plaatselijk café. Ik wens jullie veel geluk en voorspoed en dat de Here jullie huwelijk mag zegenen met gezonde kinderen!
Een ding moet me echter van het hart, ik vind het bijzonder merkwaardig dit verhaal te lezen, nadat ik vorige week mijn overbuurvrouw Ans op de koffie heb gehad. Zij vertelde mij dat een zekere jongeman haar het hoofd erg op hol had gebracht, maar vervolgens niets meer van zich had laten horen. De arme drommel was geschrokken van haar ruwe bolster, maar ik kan je vertellen beste Tom, dat Ans een best mens is met een blanke pit. Ja, zo blijkt maar weer, zoals mijn oma zaliger altijd zei: De wereld is klein, houd hem fijn!
Beste Joyce,
met enige afkeer heb ik jouw verhaal gelezen. Wat voor vrouw stort haar hartelapjes in het ongeluk van een gebroken gezin? Wat voor vrouw ruïneert haar huwelijk voor een lichtzinnige impuls uit eigenbelang? Je bent een lichtekooi, een del! Helaas blijkt telkens weer dat er vrouwen zijn zoals jij die niet kunnen waarderen hoe hard hun man voor hen werkt en die zich niet onbaatzuchtig aan het levensgeluk van hun kinderen kunnen wijten. Als moderne vrouw weet ik hoe belangrijk het is in deze maatschappij om het huwelijk en het gezin in het hoogste vaandel te houden. Deze maatschappij vaart een verkeerde koers, en dit verhaal van een drilkous als jij geeft precies weer waar dit door komt. Altijd dat eigen belang en die zucht naar het vleselijke. Ik hoop van ganser harte dat je tot inkeer zult komen en jezelf terug weet te brengen op het juiste pad. Voor jou zie ik weinig hoop, maar het is mijn innigste wens dat je dit zult weten te volbrengen voor je bloedjes!
Ik wacht met smart op het vervolg van de verhalen van Annie, Suzanne, Anja, Karel, Spekkoekje, Sjaan en Johanneke
Bep, als eerste wil ik graag even reageren op jouw verhaal. Wanneer een gekoesterde echtgenoot wegvalt, is dat een zeer treurig iets. Het doet me zeer in het hart om te lezen hoe je hierdoor geleden hebt en hoe eenzaam je je hebt gevoeld. Je acties om de ervaren leegte te voelen, kan ik echter allerminst goedkeuren. Als respectabele vrouw dien je een zekere mate van fatsoen in acht te blijven nemen en een glimlach op te blijven zetten. Je vuile was hang je immers niet buiten! Niettemin doet het mij deugd om te lezen dat je tot inkeer bent gekomen en je geluk in nieuwe invullingen hebt gevonden. Gefeliciteerd met je kleinkind!
Aan de Thuisblijfmoeder wil ik het volgende meegeven als VMG pedagoog: In mijn ogen heb je het te lang laten aansudderen met het verwennen van je kinderen. Een vrouw dient er te zijn voor haar man, maar dient er eveneens zorg voor te dragen dat haar kinderen zelfredzaam worden in deze wereld. Wanneer een moeder haar kinderen teveel verwent, kan dit ernstige gevolgen hebben. Dochters zullen later in hun eigen huishouden hun plaats niet kennen en niet onzelfzuchtig de zorgtaken op zich kunnen nemen. Zoons daarentegen, zullen wanneer zij teveel door hun moeder verwend zijn, de inspanningen van hun latere echtgenote niet voldoende weten te waarderen en haar niet het respect doen toekomen dat een goede vrouw verdient.
Ik ben daarom blij te lezen dat het in jouw gezin uiteindelijk ten goede is gekeerd. Dit is echter met name te danken aan de voorzienigheid, doordat jij je enkel brak. Het is jammer dat dit fysieke leed noodzakelijk was om je opvoeding weer op de rit te krijgen, maar eind goed, al goed!
Sonja, bij het lezen van jouw verhaal kon ik een glimlach niet onderdrukken. Als alleenstaande vrouw weet je je goed staande te houden en het is telkens weer een vreugde wanneer je je huis net dat beetje extra op kunt leuken door bijvoorbeeld een olijke laaf. Veel te vaak zie ik tot mijn spijt alleenstaande vrouwen verzanden in zelfmedelijden, hiervan is bij jou echter geen spoortje terug te vinden. Houd moed en ga zo door!
Mathilda, meisje, mijn hartje breekt bij het lezen van jouw verhaaltje. Ik kan me niet indenken dat in ons moderne maatschappijtje dit soort discriminatiepraktijkjes nog voorkomt. Ieder mens heeft het recht zijn droompjes na te streven! Ook wanneer hun lichaampje niet zo groot is als dat van anderen. Zijn er geen mogelijkheidjes voor je om met een tilliftje te werken waar je dan inhangt? Of met een trappetje? Of een hulpje inhuren dat je optilt? Ik wens je alle goeds toe, lief meisje, en er zal een dagje aanbreken waarop ook jouw droompjes uitkomen, zolang je er maar in gelooft!
Beste Tom,
met enige gezonde scepsis begon ik aan je verhaal en mijn gevoelens bleken te kloppen. Al dat gekonkel tegenwoordig met dat wereld wijde web, dat is niets voor mij. Een fatsoenlijke vrouw laat zich ook niet met dat soort zaken in, is mijn overtuiging. En dit is ook gebleken, gezien de reacties die je hebt gehad. Maar ik kan je zeggen Tom, een vrouw die zo op je reageert, die zal geen luchtige cake kunnen bakken! Het doet me dan ook deugd om te lezen dat je jouw Hanneke op de gezonde manier hebt ontmoet, gewoon in het dorp in het plaatselijk café. Ik wens jullie veel geluk en voorspoed en dat de Here jullie huwelijk mag zegenen met gezonde kinderen!
Een ding moet me echter van het hart, ik vind het bijzonder merkwaardig dit verhaal te lezen, nadat ik vorige week mijn overbuurvrouw Ans op de koffie heb gehad. Zij vertelde mij dat een zekere jongeman haar het hoofd erg op hol had gebracht, maar vervolgens niets meer van zich had laten horen. De arme drommel was geschrokken van haar ruwe bolster, maar ik kan je vertellen beste Tom, dat Ans een best mens is met een blanke pit. Ja, zo blijkt maar weer, zoals mijn oma zaliger altijd zei: De wereld is klein, houd hem fijn!
Beste Joyce,
met enige afkeer heb ik jouw verhaal gelezen. Wat voor vrouw stort haar hartelapjes in het ongeluk van een gebroken gezin? Wat voor vrouw ruïneert haar huwelijk voor een lichtzinnige impuls uit eigenbelang? Je bent een lichtekooi, een del! Helaas blijkt telkens weer dat er vrouwen zijn zoals jij die niet kunnen waarderen hoe hard hun man voor hen werkt en die zich niet onbaatzuchtig aan het levensgeluk van hun kinderen kunnen wijten. Als moderne vrouw weet ik hoe belangrijk het is in deze maatschappij om het huwelijk en het gezin in het hoogste vaandel te houden. Deze maatschappij vaart een verkeerde koers, en dit verhaal van een drilkous als jij geeft precies weer waar dit door komt. Altijd dat eigen belang en die zucht naar het vleselijke. Ik hoop van ganser harte dat je tot inkeer zult komen en jezelf terug weet te brengen op het juiste pad. Voor jou zie ik weinig hoop, maar het is mijn innigste wens dat je dit zult weten te volbrengen voor je bloedjes!
Ik wacht met smart op het vervolg van de verhalen van Annie, Suzanne, Anja, Karel, Spekkoekje, Sjaan en Johanneke
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 28 september 2009 om 12:27
Het was Hans. Dat had ik niet verwacht. “Wat moet je?!” Bitste ik hem toe.
“Ik maakte me ongerust, Sjaan” Antwoordde hij wat benepen.
“Goh, kon je het eten niet vinden?” Ik kon geen goed woord meer over mijn lippen krijgen tegen deze afgezaagde klojo.
“Sjaantje meisje, vertel me nou wat je dwars zit” Hans smeekte het me gewoon.
Nou, bedacht ik me, als hij het wil kan hij het krijgen.
Dus ik gooide er alles uit. Over ons kleine huisje, over zijn botte gedrag, de all-in vakanties, nooit bloemen, nooit helpen met de huishouding, slechte sex, geen aardig woord tegen mij, nooit ook maar even iets liefs doen. Altijd zo verdomde moeilijk doen. Dat gezeur..
En zo tierde ik nog even door.
Hans slikte zichtbaar zijn emoties weg. Ik zag hem nadenken en wist dat hij zou gaan zeuren over hoe stom ik was, dat ik een zeikwijf was en al die negatieve dingen die hij altijd zei. Natuurlijk zou hij dat zeggen! Maar dan zou een scheiding geen probleem zijn, wist ik. Eindelijk van die botte zak af!
Hans begon met praten. Na de eerste zin zakte mijn woede. En bij de derde zin schaamde ik me diep voor mijn gedrag. Hans legde uit dat hij hard werkte voor ons, om samen leuk te kunnen leven. Dat hij geen bloemen haalde maar wel iedere zondag ontbijt op bed bracht. Omdat hij dacht dat ik daar meer van hield dan van zo'n vergankelijk bosje bloemen. Hij vertelde ook dat hij dacht dat ik gelukkig was met de situatie, met hem, met het huis en de sex. Ik had immers nooit geklaagd. En door zijn hele verhaal heen liet hij duidelijk weten hoeveel hij van mij houd.
Met pen en papier zijn we toen aan tafel gaan zitten.
Ik heb eindelijk eens vertelt wat ik vind. Ik weet nu dat ik dat veel eerder had moeten doen. Hans had namelijk voor bijna al mijn problemen een oplossing.
Verhuizen, bijvoorbeeld.
Voor hem geen enkel probleem. Als hij het maar geweten had!
Zo kan het dus dat ik nu in mijn heerlijke doorzonwoning zit te genieten van mijn thee.
De inbetweens zijn door Hans opgehangen. Veel waardevoller dan een bosje bloemen, besef ik nu.
'S ochtends smeer ik zijn bammetjes, in het weekeinde krijg ik ontbijt op bed.
Aan al mijn aantijgingen is gewerkt. En dat alleen maar omdat ik ze uitgesproken heb..
“Ik maakte me ongerust, Sjaan” Antwoordde hij wat benepen.
“Goh, kon je het eten niet vinden?” Ik kon geen goed woord meer over mijn lippen krijgen tegen deze afgezaagde klojo.
“Sjaantje meisje, vertel me nou wat je dwars zit” Hans smeekte het me gewoon.
Nou, bedacht ik me, als hij het wil kan hij het krijgen.
Dus ik gooide er alles uit. Over ons kleine huisje, over zijn botte gedrag, de all-in vakanties, nooit bloemen, nooit helpen met de huishouding, slechte sex, geen aardig woord tegen mij, nooit ook maar even iets liefs doen. Altijd zo verdomde moeilijk doen. Dat gezeur..
En zo tierde ik nog even door.
Hans slikte zichtbaar zijn emoties weg. Ik zag hem nadenken en wist dat hij zou gaan zeuren over hoe stom ik was, dat ik een zeikwijf was en al die negatieve dingen die hij altijd zei. Natuurlijk zou hij dat zeggen! Maar dan zou een scheiding geen probleem zijn, wist ik. Eindelijk van die botte zak af!
Hans begon met praten. Na de eerste zin zakte mijn woede. En bij de derde zin schaamde ik me diep voor mijn gedrag. Hans legde uit dat hij hard werkte voor ons, om samen leuk te kunnen leven. Dat hij geen bloemen haalde maar wel iedere zondag ontbijt op bed bracht. Omdat hij dacht dat ik daar meer van hield dan van zo'n vergankelijk bosje bloemen. Hij vertelde ook dat hij dacht dat ik gelukkig was met de situatie, met hem, met het huis en de sex. Ik had immers nooit geklaagd. En door zijn hele verhaal heen liet hij duidelijk weten hoeveel hij van mij houd.
Met pen en papier zijn we toen aan tafel gaan zitten.
Ik heb eindelijk eens vertelt wat ik vind. Ik weet nu dat ik dat veel eerder had moeten doen. Hans had namelijk voor bijna al mijn problemen een oplossing.
Verhuizen, bijvoorbeeld.
Voor hem geen enkel probleem. Als hij het maar geweten had!
Zo kan het dus dat ik nu in mijn heerlijke doorzonwoning zit te genieten van mijn thee.
De inbetweens zijn door Hans opgehangen. Veel waardevoller dan een bosje bloemen, besef ik nu.
'S ochtends smeer ik zijn bammetjes, in het weekeinde krijg ik ontbijt op bed.
Aan al mijn aantijgingen is gewerkt. En dat alleen maar omdat ik ze uitgesproken heb..
\"Float down a river forever and ever, Emily, Emily There is no other day Let\'s try it another way\" see.emily.play1@gmail.com
maandag 28 september 2009 om 12:28
Speciaal voor mijn VMG-collega Corry het vervolg en laatste deel van mijn levensverhaal.
Vervolg
Op die dag, we waren 14 jaar getrouwd, belde Gerben mij op dat hij een verrassing voor mij had vanavond. Ik was in de wolken en hoopte op een mooie bos rozen of een gezellig etentje. Maar de werkelijkheid was anders. Ik zat thuis te wachten in mijn mooiste djellaba toen Gerben thuis kwam. Hij was niet alleen, hij had een vrouw bij zich. ‘Dit is Fatima’, zei hij. ‘Ik heb mij bekeerd tot de Islam zij wordt mijn tweede vrouw.’ Vervolgde hij. Ik was met stomheid geslagen. Ten eerste vanwege die Islam, ja nu zie ik het ook, maar als je er middenin zit, ontgaat het je gewoon. En ten tweede vanwege dat meisje. Ja een meisje was het nog…Hooguit 19, zeg nou zelf op die leeftijd trouw je toch niet? Ik ben zelf op mijn 19de getrouwd, maar toen wist je niet beter.
Toen kwam het verhaal eruit. Gerben was in de loop der jaren gokverslaafd geraakt. Niet met speelautomaten, maar hij had de dwangmatige neiging om Staatsloten te kopen. Bakken met geld gaf hij eraan uit, zonder resultaat. Dat verklaarde de geldproblemen. Maar tijdens een klus ontmoette hij de familie van Fatima (zij was toen nog 14). Hij sprak onder het genot van een kop Turkse koffie en baklava met de vader (Ali) over zijn problemen. Ali bood hem de helpende hand en gaandeweg raakte Gerben van zijn verslaving af, maar raakte steeds meer onder de invloed van Ali en de Islam. Ali bood hem de hand van Fatima aan, want Gerben was als een zoon voor hem. Toen Fatima 18 werd, zijn ze verloofd. Nu vond Gerben de tijd rijp om mij (zijn eerste vrouw) deelgenoot te maken van zijn geheim. Als ik en de kinderen ons ook zouden bekeren, kond hij met Fatima trouwen en waren we een gersepcteerd gezin binnen de moslimgemeenschap.
Ik slikte en staarde apatisch voor mij uit. Dit kan niet, bleef ik denken. Dezlefde avond nog heb ik als in trance mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders vertrokken. De kinderen bleven bij Gerben, want mijn ouders hadden in hun aanleunwoning geen ruimte voor 4 personen.
Ik ben gescheiden van Gerben en hij is uiteindelijk getrouwd met Fatima en later nog met Aïsa en Majeedah. De kinderen kreeg ik, maar zij bleven hun vader en stiefmoeders geregeld bezoeken. Ik vind namelijk niet dat de kinderen de dupe moeten zijn van onze onenigheid.
Omdat ik onder druk van Gerben mijn baan bij de slager had opgegeven en ik nogal in een dip zat vanwege het hele gebeuren, belandde ik in de bijstand. Op alimentatie hoefde ik ook niet te rekenen, want die 3 vrouwen van Gerben werkten allemaal niet en hadden inmiddels alledrie al kinderen van Gerben. Gerben maakte weken van 100 uur om alles te onderhouden.
Uiteindelijk ben ik er sterker uitgekomen. Toen de kinderen de deur uitgingen (Martijn en Joris zijn hun vader achterna gegaan als verwarmingsmonteur en Moniek studeert nu voor kinderopvangleidster) ben ik weer gaan werken (via het WNK bij de post) en ik ben er trots op dat ik n u mijn eigen geld weer verdien.
Ik zie Gerben nog wel eens in de stad als ik langs het koffiehuis kom. Hij is nog geen 50, maar door zijn lange werkweken en vele kinderen ziet hij eruit als een oude man.
Ik glimlach altijd even tegen hem, alsof ik wil zeggen “was het nou echt zo’n goed idee?” en dan lacht hij altijd even terug…net een boer met kiespijn.
Vervolg
Op die dag, we waren 14 jaar getrouwd, belde Gerben mij op dat hij een verrassing voor mij had vanavond. Ik was in de wolken en hoopte op een mooie bos rozen of een gezellig etentje. Maar de werkelijkheid was anders. Ik zat thuis te wachten in mijn mooiste djellaba toen Gerben thuis kwam. Hij was niet alleen, hij had een vrouw bij zich. ‘Dit is Fatima’, zei hij. ‘Ik heb mij bekeerd tot de Islam zij wordt mijn tweede vrouw.’ Vervolgde hij. Ik was met stomheid geslagen. Ten eerste vanwege die Islam, ja nu zie ik het ook, maar als je er middenin zit, ontgaat het je gewoon. En ten tweede vanwege dat meisje. Ja een meisje was het nog…Hooguit 19, zeg nou zelf op die leeftijd trouw je toch niet? Ik ben zelf op mijn 19de getrouwd, maar toen wist je niet beter.
Toen kwam het verhaal eruit. Gerben was in de loop der jaren gokverslaafd geraakt. Niet met speelautomaten, maar hij had de dwangmatige neiging om Staatsloten te kopen. Bakken met geld gaf hij eraan uit, zonder resultaat. Dat verklaarde de geldproblemen. Maar tijdens een klus ontmoette hij de familie van Fatima (zij was toen nog 14). Hij sprak onder het genot van een kop Turkse koffie en baklava met de vader (Ali) over zijn problemen. Ali bood hem de helpende hand en gaandeweg raakte Gerben van zijn verslaving af, maar raakte steeds meer onder de invloed van Ali en de Islam. Ali bood hem de hand van Fatima aan, want Gerben was als een zoon voor hem. Toen Fatima 18 werd, zijn ze verloofd. Nu vond Gerben de tijd rijp om mij (zijn eerste vrouw) deelgenoot te maken van zijn geheim. Als ik en de kinderen ons ook zouden bekeren, kond hij met Fatima trouwen en waren we een gersepcteerd gezin binnen de moslimgemeenschap.
Ik slikte en staarde apatisch voor mij uit. Dit kan niet, bleef ik denken. Dezlefde avond nog heb ik als in trance mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders vertrokken. De kinderen bleven bij Gerben, want mijn ouders hadden in hun aanleunwoning geen ruimte voor 4 personen.
Ik ben gescheiden van Gerben en hij is uiteindelijk getrouwd met Fatima en later nog met Aïsa en Majeedah. De kinderen kreeg ik, maar zij bleven hun vader en stiefmoeders geregeld bezoeken. Ik vind namelijk niet dat de kinderen de dupe moeten zijn van onze onenigheid.
Omdat ik onder druk van Gerben mijn baan bij de slager had opgegeven en ik nogal in een dip zat vanwege het hele gebeuren, belandde ik in de bijstand. Op alimentatie hoefde ik ook niet te rekenen, want die 3 vrouwen van Gerben werkten allemaal niet en hadden inmiddels alledrie al kinderen van Gerben. Gerben maakte weken van 100 uur om alles te onderhouden.
Uiteindelijk ben ik er sterker uitgekomen. Toen de kinderen de deur uitgingen (Martijn en Joris zijn hun vader achterna gegaan als verwarmingsmonteur en Moniek studeert nu voor kinderopvangleidster) ben ik weer gaan werken (via het WNK bij de post) en ik ben er trots op dat ik n u mijn eigen geld weer verdien.
Ik zie Gerben nog wel eens in de stad als ik langs het koffiehuis kom. Hij is nog geen 50, maar door zijn lange werkweken en vele kinderen ziet hij eruit als een oude man.
Ik glimlach altijd even tegen hem, alsof ik wil zeggen “was het nou echt zo’n goed idee?” en dan lacht hij altijd even terug…net een boer met kiespijn.
maandag 28 september 2009 om 12:59
Lieve collega Annie,
wat doet het me zeer om jouw verhaal te lezen! Ik ken je als een zeer keurige vrouw die haar eigen boontjes dopt en ze dan met een geurige jus en precies goed gare aardappeltjes weet te serveren. Ook je cake is luchtig en je zandtaartjes perfect broos. Een vrouw als jij verdient het niet om andere vrouwen naast zich te moeten dulden, als ze zelf al zo haar beste beentje voor zet! Hoewel ik van mening ben dat het huwelijk een sacrament is, zie ik in jouw geval toch niets anders dan juistheid in je beslissing om weg te gaan. Jouw oprechtheid wordt andermaal onderstreept door het feit dat je zelfs na alle gebeurtenissen jouw kinderen niet de dupe laat worden van de onenigheid tussen hun ouders, dit siert je!
Annie, je bent een goede vrouw en een voorbeeldige moeder en ik ben er trots op jou mijn collega te mogen noemen!
Beste Sjaan,
bij dezen wil ik je hartelijk danken voor het delen van je verhaal. Het huwelijk is een verbond tussen man en vrouw en zoals mijn oma zaliger altijd zei: houden van is een werkwoord. Te vaak zien we in het dagelijks leven relaties afbrokkelen, omdat man en vrlouw niet meer werken aan hun huwelijksgeluk. Wat een voorbeeld is jouw verhaal hierin, spreek het uit en los het op! Ik denk dat ik namens vele lezers kan spreken als ik zeg dat men uit jouw verhaal positieve lering kan trekken, opdat relaties behouden blijven en gezinnen niet gebroken raken! Mijn innige dank dat je dit hebt willen delen!
Vele hartelijke groeten,
Corry
wat doet het me zeer om jouw verhaal te lezen! Ik ken je als een zeer keurige vrouw die haar eigen boontjes dopt en ze dan met een geurige jus en precies goed gare aardappeltjes weet te serveren. Ook je cake is luchtig en je zandtaartjes perfect broos. Een vrouw als jij verdient het niet om andere vrouwen naast zich te moeten dulden, als ze zelf al zo haar beste beentje voor zet! Hoewel ik van mening ben dat het huwelijk een sacrament is, zie ik in jouw geval toch niets anders dan juistheid in je beslissing om weg te gaan. Jouw oprechtheid wordt andermaal onderstreept door het feit dat je zelfs na alle gebeurtenissen jouw kinderen niet de dupe laat worden van de onenigheid tussen hun ouders, dit siert je!
Annie, je bent een goede vrouw en een voorbeeldige moeder en ik ben er trots op jou mijn collega te mogen noemen!
Beste Sjaan,
bij dezen wil ik je hartelijk danken voor het delen van je verhaal. Het huwelijk is een verbond tussen man en vrouw en zoals mijn oma zaliger altijd zei: houden van is een werkwoord. Te vaak zien we in het dagelijks leven relaties afbrokkelen, omdat man en vrlouw niet meer werken aan hun huwelijksgeluk. Wat een voorbeeld is jouw verhaal hierin, spreek het uit en los het op! Ik denk dat ik namens vele lezers kan spreken als ik zeg dat men uit jouw verhaal positieve lering kan trekken, opdat relaties behouden blijven en gezinnen niet gebroken raken! Mijn innige dank dat je dit hebt willen delen!
Vele hartelijke groeten,
Corry
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 28 september 2009 om 13:18
Een goede buur, deel 3
Toen ik een paar dagen later uit mijn werk kwam stond de postbode voor de deur met een enorm groot pakket. Voor mij.
Binnen maakte ik nieuwsgierig het pakket open, en tot mijn afschuw zaten er de meest ranzige seks attributen in. Ik zal niet in details treden, maar fraai was het niet. Even was ik bang dat Hendrik een nieuwe hobby had, maar al snel bedacht ik dat er maar 1 was die mij zo iets zou flikken... Annie.
Ik belde het post-order bedrijf op en vroeg om uitleg. Het pakket was op mijn naam besteld met een nep hotmail adres. Ik mocht het terug sturen, en zo moest ik op mijn vrije zaterdag naar het postkantoor.
In de week die volgde stond de postbode elke dag aan mijn deur met allerlei pakketten. En 's avonds werden we helemaal gek gebeld door allerlei enquêteurs. De deurbel stond roodgloeiend van de eten bezorgers, van pizza tot shoarma tot Grieks. Alles werd op onze naam besteld.
'Zo kan het niet langer,' zei ik tegen Hendrik. Ik bel de wijk agent. De beste man kwam 1 dag later om met ons en de buren te praten. Zij ontkenden het niet eens. Alles gaven ze toe, onder veel gescheld en gemopper. 'Sij heb me haar huis uitgegooid, zomaar om twaalef uur in de middag. En nu hep se haar rapen gewoon helemaal gaar gekook. Ze sal het weten ok.'
De wijkagent gaf ze een fikse waarschuwing, geen dingen meer laten bezorgen anders zouden er andere maatregelen getroffen moeten worden.
Joop en Annie leken voor de donder niet bang. Het bezorgen stopte dan wel, maar het pesten ging door. Rotte eieren tegen mijn ruiten. Tomaten op ons pad. Etensresten die consequent over de schutting gesmeten werden onder het mom van "de vogeltjes eten geven", als ik even buiten stond dan schold ze vanuit haar slaapkamerraam, en ga zo maar door.
Hoewel de wijkagent regelmatig langs is geweest, gingen de pesterijen gewoon door.
Ik had inmiddels al gegoogled op hun namen en kwam er achter dat ze een spoor van vernielingen achter zich gelaten hebben. Heel veel huizen hebben ze al bewoond en heel veel buurten verpest.
Nee, deze mensen zijn niet bepaald het volk dat je naast je wil hebben.
De druppel was een scheldwoord op de motorkap van mijn gloednieuwe fiat500 gekrast.. Ik was het zat. Meer dan zat. En omdat praten geen zin had. Aangifte niet veel bijzonders bracht. ( Behalve olie op het vuur ) Namen we een drastische beslissing.
Hendrik en ik hebben onze spullen gepakt en zijn verhuisd, naar een mooie ruime vrijstaande woning aan de rand van de stad.
Soms kom ik Annie nog wel eens tegen in de stad. Dan roept ze me na met allerlei originele en minder originele scheldwoorden. Ik heb het naast me neer gelegd. Vrienden zal ik nooit worden met buren. En met deze mensen al helemaal niet.
Dat we moesten verhuizen is wel zuur geweest, maar het is niet anders. Hier genieten we van de rust en schieten we niet in de stress bij elk onverwacht geluidje.
Mezelf voorstellen bij de buren heb ik wel gedaan, op gepaste afstand en beleefd.
Toen ik een paar dagen later uit mijn werk kwam stond de postbode voor de deur met een enorm groot pakket. Voor mij.
Binnen maakte ik nieuwsgierig het pakket open, en tot mijn afschuw zaten er de meest ranzige seks attributen in. Ik zal niet in details treden, maar fraai was het niet. Even was ik bang dat Hendrik een nieuwe hobby had, maar al snel bedacht ik dat er maar 1 was die mij zo iets zou flikken... Annie.
Ik belde het post-order bedrijf op en vroeg om uitleg. Het pakket was op mijn naam besteld met een nep hotmail adres. Ik mocht het terug sturen, en zo moest ik op mijn vrije zaterdag naar het postkantoor.
In de week die volgde stond de postbode elke dag aan mijn deur met allerlei pakketten. En 's avonds werden we helemaal gek gebeld door allerlei enquêteurs. De deurbel stond roodgloeiend van de eten bezorgers, van pizza tot shoarma tot Grieks. Alles werd op onze naam besteld.
'Zo kan het niet langer,' zei ik tegen Hendrik. Ik bel de wijk agent. De beste man kwam 1 dag later om met ons en de buren te praten. Zij ontkenden het niet eens. Alles gaven ze toe, onder veel gescheld en gemopper. 'Sij heb me haar huis uitgegooid, zomaar om twaalef uur in de middag. En nu hep se haar rapen gewoon helemaal gaar gekook. Ze sal het weten ok.'
De wijkagent gaf ze een fikse waarschuwing, geen dingen meer laten bezorgen anders zouden er andere maatregelen getroffen moeten worden.
Joop en Annie leken voor de donder niet bang. Het bezorgen stopte dan wel, maar het pesten ging door. Rotte eieren tegen mijn ruiten. Tomaten op ons pad. Etensresten die consequent over de schutting gesmeten werden onder het mom van "de vogeltjes eten geven", als ik even buiten stond dan schold ze vanuit haar slaapkamerraam, en ga zo maar door.
Hoewel de wijkagent regelmatig langs is geweest, gingen de pesterijen gewoon door.
Ik had inmiddels al gegoogled op hun namen en kwam er achter dat ze een spoor van vernielingen achter zich gelaten hebben. Heel veel huizen hebben ze al bewoond en heel veel buurten verpest.
Nee, deze mensen zijn niet bepaald het volk dat je naast je wil hebben.
De druppel was een scheldwoord op de motorkap van mijn gloednieuwe fiat500 gekrast.. Ik was het zat. Meer dan zat. En omdat praten geen zin had. Aangifte niet veel bijzonders bracht. ( Behalve olie op het vuur ) Namen we een drastische beslissing.
Hendrik en ik hebben onze spullen gepakt en zijn verhuisd, naar een mooie ruime vrijstaande woning aan de rand van de stad.
Soms kom ik Annie nog wel eens tegen in de stad. Dan roept ze me na met allerlei originele en minder originele scheldwoorden. Ik heb het naast me neer gelegd. Vrienden zal ik nooit worden met buren. En met deze mensen al helemaal niet.
Dat we moesten verhuizen is wel zuur geweest, maar het is niet anders. Hier genieten we van de rust en schieten we niet in de stress bij elk onverwacht geluidje.
Mezelf voorstellen bij de buren heb ik wel gedaan, op gepaste afstand en beleefd.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 28 september 2009 om 13:28
*ingezonden brief*
Beste Corry,
Het was Hanneke die mij (Tom) wees op jouw reactie op mijn verhaal. Ik deel je mening dat het internet gevaarlijk kan zijn. Mijn bekentenis is daar een voorbeeld van. Hanneke en ik vinden jou een wijze vrouw, met een huwelijksmoraal zoals wij die ook graag zien. Hanneke drukte het als volgt uit: ik hoop dat ik mijn kinderen net zo deskundig en liefdevol zal op voeden als Corry dat doet. Ze is bron van inspiratie voor me.
Daardoor kwam het des te harder aan dat je voetstoots aannam wat je buurvrouw Ans je vertelde. Als je goed had gelezen, en wij begrijpen dat je heel wat onder ogen krijgt zodat er wel eens een detail kan ontglippen, dan had je geweten dat Ans mij heeft benaderd. Eerst met een mail, vervolgens met een chatverzoek. De aantijging dat ik (Tom) haar het hoofd op hol zou hebben gebracht, is ver bezijden de waarheid. Ik heb alleen uit beleefdheid een enkel woord tot haar gericht op de chat. Dit om er geen misverstand over te laten bestaan dat er van mijn kant geen amoureuze belangstelling was. Het moet niet gekker worden!
Nu willen wij het niet groter maken dan het is. Er is immers een disclaimer toegevoegd, onze namen zijn uit privacyoverwegingen gewijzigd. Het was een tip afkomstig van de website Stop Stalking. Wij vermoeden derhalve dat je buurvrouw niet dezelfde is als de dame waarmee ik (Tom) te kampen had. Het lijkt ons verstandig de zaak verder te laten rusten, maar wij wilden dit graag helder hebben.
met vriendelijke groet,
Tom en Hanneke
Beste Corry,
Het was Hanneke die mij (Tom) wees op jouw reactie op mijn verhaal. Ik deel je mening dat het internet gevaarlijk kan zijn. Mijn bekentenis is daar een voorbeeld van. Hanneke en ik vinden jou een wijze vrouw, met een huwelijksmoraal zoals wij die ook graag zien. Hanneke drukte het als volgt uit: ik hoop dat ik mijn kinderen net zo deskundig en liefdevol zal op voeden als Corry dat doet. Ze is bron van inspiratie voor me.
Daardoor kwam het des te harder aan dat je voetstoots aannam wat je buurvrouw Ans je vertelde. Als je goed had gelezen, en wij begrijpen dat je heel wat onder ogen krijgt zodat er wel eens een detail kan ontglippen, dan had je geweten dat Ans mij heeft benaderd. Eerst met een mail, vervolgens met een chatverzoek. De aantijging dat ik (Tom) haar het hoofd op hol zou hebben gebracht, is ver bezijden de waarheid. Ik heb alleen uit beleefdheid een enkel woord tot haar gericht op de chat. Dit om er geen misverstand over te laten bestaan dat er van mijn kant geen amoureuze belangstelling was. Het moet niet gekker worden!
Nu willen wij het niet groter maken dan het is. Er is immers een disclaimer toegevoegd, onze namen zijn uit privacyoverwegingen gewijzigd. Het was een tip afkomstig van de website Stop Stalking. Wij vermoeden derhalve dat je buurvrouw niet dezelfde is als de dame waarmee ik (Tom) te kampen had. Het lijkt ons verstandig de zaak verder te laten rusten, maar wij wilden dit graag helder hebben.
met vriendelijke groet,
Tom en Hanneke
maandag 28 september 2009 om 14:17
Beste Tom,
Het is voor mij een vreugde te lezen dat er ook onder jullie jongelui nog pareltjes rondlopen als jouw Hanneke, met het hart op de goede plaats en de juiste prioriteiten. Wanneer ze het leuk vindt, kan ze contact met me opnemen via de redactie, wellicht kunnen we eens bakrecepten uitwisselen.
Wat betreft Ans moet ik het boetekleed aantrekken. Ik vrees dat ik mij heb laten meeslepen in haar verhaal. Mijn opmerking naar jou toe was ook niet oordelend bedoeld, ik vond het enkel frappant dat het toeval wilde dat mijn overbuurvrouw een eensluidend verhaal vertelde, zij het in een iets andere versie. Ik wilde hiermee niets anders dan de wijze raad van mijn grootmoeder zaliger aan jullie en andere lezers meegeven. Hierbij had ik echter niet uit het oog mogen verliezen dat Ans een dame is die al behoorlijke tijd alleen is en dat dat soms zijn uitwerking op haar beoordelingsvermogen kan hebben. Dat zij jou benaderd heeft, had ik inderdaad gelezen. Ze heeft zich echter het hoofd op hol laten brengen door je foto en haar eigen invulling van zaken. Ik hoop dan ook dat je mijn excuses zult aanvaarden.
Vele hartelijke groeten,
Corry
Het is voor mij een vreugde te lezen dat er ook onder jullie jongelui nog pareltjes rondlopen als jouw Hanneke, met het hart op de goede plaats en de juiste prioriteiten. Wanneer ze het leuk vindt, kan ze contact met me opnemen via de redactie, wellicht kunnen we eens bakrecepten uitwisselen.
Wat betreft Ans moet ik het boetekleed aantrekken. Ik vrees dat ik mij heb laten meeslepen in haar verhaal. Mijn opmerking naar jou toe was ook niet oordelend bedoeld, ik vond het enkel frappant dat het toeval wilde dat mijn overbuurvrouw een eensluidend verhaal vertelde, zij het in een iets andere versie. Ik wilde hiermee niets anders dan de wijze raad van mijn grootmoeder zaliger aan jullie en andere lezers meegeven. Hierbij had ik echter niet uit het oog mogen verliezen dat Ans een dame is die al behoorlijke tijd alleen is en dat dat soms zijn uitwerking op haar beoordelingsvermogen kan hebben. Dat zij jou benaderd heeft, had ik inderdaad gelezen. Ze heeft zich echter het hoofd op hol laten brengen door je foto en haar eigen invulling van zaken. Ik hoop dan ook dat je mijn excuses zult aanvaarden.
Vele hartelijke groeten,
Corry
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 28 september 2009 om 14:53
Hoe is het nu met: Betsy
De reacties hebben me op mijn plaats gezet. Na een gesprek met Wouter, waarin we de feiten op een rijtje hebben gezet, ben ik naar Carla gegaan. Het was pittig en er vloeiden wat tranen, toch konden we elkaar na afloop een gemeende vriendschapsknuffel geven.
Carla houdt stug vast aan de bijzondere status van Dyllano. Ik heb mijn bezorgdheid daarover uitgesproken, maar het blijft haar kind en zij beslist hoe daar mee om te gaan. Iedereen kiest tot op zekere hoogte zijn eigen leven en ik tel tot tien als er weer eens zweverige opmerking komt. Ik ben zelfs meegegaan naar een medium dat de aurafoto van Dyllano heeft genomen. Het twee uur durende consult heb ik uitgezeten zonder een kik te geven. Carla vraagt op haar beurt ook eens hoe het met mij gaat. Ze heeft laatst tien minuten naar me geluisterd zonder in de richting van Dyllano te kijken. Een grote verbetering! Zij wil overigens graag in contact komen met Vera, de wijze groet heeft haar diep geraakt. Ze verwacht dat Vera haar zal begrijpen en haar op het juiste spirituele niveau kan brengen.
De panelleden hadden het bij het rechte eind, er speelde een flintertje jaloezie mee. Niet alleen omdat Carla zich van me verwijderde, maar ook vanwege het wondertje dat haar ten deel is gevallen. Ik kan dan ook met grote vreugde mededelen dat Wouter en ik papa en mama worden. Het is nog heel pril. We zijn zielsgelukkig en de eerste babybenodigdheden zijn aangeschaft. Over het geslacht is nog niets bekend, alles is dus neutraal en unisex. We kunnen niet wachten tot het moment dat we te horen krijgen of het blauw of roze wordt. Eén ding weten we zeker: wij krijgen geen Sterrenkind!
De reacties hebben me op mijn plaats gezet. Na een gesprek met Wouter, waarin we de feiten op een rijtje hebben gezet, ben ik naar Carla gegaan. Het was pittig en er vloeiden wat tranen, toch konden we elkaar na afloop een gemeende vriendschapsknuffel geven.
Carla houdt stug vast aan de bijzondere status van Dyllano. Ik heb mijn bezorgdheid daarover uitgesproken, maar het blijft haar kind en zij beslist hoe daar mee om te gaan. Iedereen kiest tot op zekere hoogte zijn eigen leven en ik tel tot tien als er weer eens zweverige opmerking komt. Ik ben zelfs meegegaan naar een medium dat de aurafoto van Dyllano heeft genomen. Het twee uur durende consult heb ik uitgezeten zonder een kik te geven. Carla vraagt op haar beurt ook eens hoe het met mij gaat. Ze heeft laatst tien minuten naar me geluisterd zonder in de richting van Dyllano te kijken. Een grote verbetering! Zij wil overigens graag in contact komen met Vera, de wijze groet heeft haar diep geraakt. Ze verwacht dat Vera haar zal begrijpen en haar op het juiste spirituele niveau kan brengen.
De panelleden hadden het bij het rechte eind, er speelde een flintertje jaloezie mee. Niet alleen omdat Carla zich van me verwijderde, maar ook vanwege het wondertje dat haar ten deel is gevallen. Ik kan dan ook met grote vreugde mededelen dat Wouter en ik papa en mama worden. Het is nog heel pril. We zijn zielsgelukkig en de eerste babybenodigdheden zijn aangeschaft. Over het geslacht is nog niets bekend, alles is dus neutraal en unisex. We kunnen niet wachten tot het moment dat we te horen krijgen of het blauw of roze wordt. Eén ding weten we zeker: wij krijgen geen Sterrenkind!
maandag 28 september 2009 om 15:37
Geacht panel,
Hierbij wil ik u mijn dilemma rondom mijn zoon voorleggen
Mijn zoon ontspoort
Ik zal me even voorstellen. Ik ben Amélie van Wassenaar tot Voorschoten, née Van Buuren. Ik ben al 46 jaar zéér gelukkig getrouwd met Bernard. Wij zijn gezegend met 3 kinderen, 2 dochters Célèste (39 jaar), Delphine (37 jaar) en 1 zoon, onze stamhouder, onze trots, Didier (25 jaar).
Ik ben opgegroeid in een fijn gezin. Wij hadden het niet arm. Papá had, dankzij goede beleggingen en hard werken, fortuin gemaakt in de 2e wereldoorlog. En ondanks dat hij het rustig aan kon doen werkte hij nog altijd even hard. Mamá was thuis. Wij, de kinderen, ik heb nog 2 broers, waren onder de hoede geplaatst van een nurse. Zij ging altijd met ons wandelen en speelde met ons op de kamer. Als het ’s avonds tijd was om naar bed te gaan mochten wij naar de salon om papá en mamá goedenacht te wensen.
Na het behalen van mijn diploma aan de Middelbare Meisjesschool stuurde papá mij naar de 1-jarige kookschool om mij voor te bereiden om de belangrijkste rol van mijn leven, die van echtgenote en moeder.
Toen ik 18 jaar werd, was ik volgens papá toe aan een volgende fase in mijn leven. Vanaf die dag werd ik regelmatig uitgenodigd voor diners en soirees, hier werd ik voorgesteld aan allerlei aardige jongemannen uit een goed milieu. Een aantal van hen heeft bij papá om mijn hand gevraagd, maar ik was erg kieskeurig. Het leek wel of ik op de juiste wachtte. Op een avond, wij waren uitgenodigd voor het diner bij kennissen van mijn ouders, leerde ik Bernard kennen. Mijn tafelheer was een man op leeftijd en ik was met hem aan het keuvelen over koetjes en kalfjes zoals mij dat was bijgebracht. Opeens voelde ik 2 ogen strak op mij gericht, ik keek op en aan de overkant van de tafel zat hij, Bernard. Ik voelde dat ik rood werd en boog snel mijn hoofd weer naar mijn bord. Opeens wist ik niet meer waar ik het over had gehad met mijn tafelheer en ik kon alleen nog maar knikken. De rest van de avond heb ik stilletjes op de sofa gezeten en voelde ik Bernard’s blikken af en toe op mij gericht.
Wordt vervolgd.
Hierbij wil ik u mijn dilemma rondom mijn zoon voorleggen
Mijn zoon ontspoort
Ik zal me even voorstellen. Ik ben Amélie van Wassenaar tot Voorschoten, née Van Buuren. Ik ben al 46 jaar zéér gelukkig getrouwd met Bernard. Wij zijn gezegend met 3 kinderen, 2 dochters Célèste (39 jaar), Delphine (37 jaar) en 1 zoon, onze stamhouder, onze trots, Didier (25 jaar).
Ik ben opgegroeid in een fijn gezin. Wij hadden het niet arm. Papá had, dankzij goede beleggingen en hard werken, fortuin gemaakt in de 2e wereldoorlog. En ondanks dat hij het rustig aan kon doen werkte hij nog altijd even hard. Mamá was thuis. Wij, de kinderen, ik heb nog 2 broers, waren onder de hoede geplaatst van een nurse. Zij ging altijd met ons wandelen en speelde met ons op de kamer. Als het ’s avonds tijd was om naar bed te gaan mochten wij naar de salon om papá en mamá goedenacht te wensen.
Na het behalen van mijn diploma aan de Middelbare Meisjesschool stuurde papá mij naar de 1-jarige kookschool om mij voor te bereiden om de belangrijkste rol van mijn leven, die van echtgenote en moeder.
Toen ik 18 jaar werd, was ik volgens papá toe aan een volgende fase in mijn leven. Vanaf die dag werd ik regelmatig uitgenodigd voor diners en soirees, hier werd ik voorgesteld aan allerlei aardige jongemannen uit een goed milieu. Een aantal van hen heeft bij papá om mijn hand gevraagd, maar ik was erg kieskeurig. Het leek wel of ik op de juiste wachtte. Op een avond, wij waren uitgenodigd voor het diner bij kennissen van mijn ouders, leerde ik Bernard kennen. Mijn tafelheer was een man op leeftijd en ik was met hem aan het keuvelen over koetjes en kalfjes zoals mij dat was bijgebracht. Opeens voelde ik 2 ogen strak op mij gericht, ik keek op en aan de overkant van de tafel zat hij, Bernard. Ik voelde dat ik rood werd en boog snel mijn hoofd weer naar mijn bord. Opeens wist ik niet meer waar ik het over had gehad met mijn tafelheer en ik kon alleen nog maar knikken. De rest van de avond heb ik stilletjes op de sofa gezeten en voelde ik Bernard’s blikken af en toe op mij gericht.
Wordt vervolgd.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
maandag 28 september 2009 om 16:03
*ingezonden brief*
Voor Betsy,
Lieve, lieve Betsy,
wat heerlijk dat ook jij en je man de vreugde van een nieuw leventje mogen begroeten. Ik heb je verhaal in een adem uitgelezen en voel erg met jij en je vriendin mee.
Maar je laatste opmerking in je vervolg deden mijn nekharen overeind staan. Je hebt het erover dat jullie zeker weten géén sterrekind te krijgen. Lieve Betsy, dat kun je nooit zeker weten. Misschien wordt jij ook gezegend met zo'n bijzonder kindje en misschien ook niet. Dat zal niemand van te voren kunnen zeggen.
Dus, neem een wijze raad van me aan: draag je zwangerschap uit en zodra de kleine geboren is, weet je het pas zeker. Voor de zekerheid kun je natuurlijk wel alvast een prenataal medium consulteren. Die kan alvast de juiste klankschalentherapie toepassen zodat, àls jouw kleine een sterrekind is, hij/zij alvast in balans geboren wordt.
Doei doei!
Annegien. (38, Hillegom)
Voor Betsy,
Lieve, lieve Betsy,
wat heerlijk dat ook jij en je man de vreugde van een nieuw leventje mogen begroeten. Ik heb je verhaal in een adem uitgelezen en voel erg met jij en je vriendin mee.
Maar je laatste opmerking in je vervolg deden mijn nekharen overeind staan. Je hebt het erover dat jullie zeker weten géén sterrekind te krijgen. Lieve Betsy, dat kun je nooit zeker weten. Misschien wordt jij ook gezegend met zo'n bijzonder kindje en misschien ook niet. Dat zal niemand van te voren kunnen zeggen.
Dus, neem een wijze raad van me aan: draag je zwangerschap uit en zodra de kleine geboren is, weet je het pas zeker. Voor de zekerheid kun je natuurlijk wel alvast een prenataal medium consulteren. Die kan alvast de juiste klankschalentherapie toepassen zodat, àls jouw kleine een sterrekind is, hij/zij alvast in balans geboren wordt.
Doei doei!
Annegien. (38, Hillegom)
maandag 28 september 2009 om 17:12
Vrouw zkt Man.
Ben jij die lieve betrouwbare man die verder kijkt dan uiterlijk?
Ik: Lief en zorgzaam, mooi karakter. Trefwoorden: eerlijkheid, respect, warmte.
Adv. nummer 73382
Helaas ben ik -jong van geest- niet zo goed ter been. Ik ben op zoek naar een maatje voor de eenzame middagen. Als daar iets moois uit groeit, zou dat fijn zijn, maar hoeft niet.
Ben jij die integere man?
Groetjes, Hilda
Adv.nummer 67452
Ben jij die lieve betrouwbare man die verder kijkt dan uiterlijk?
Ik: Lief en zorgzaam, mooi karakter. Trefwoorden: eerlijkheid, respect, warmte.
Adv. nummer 73382
Helaas ben ik -jong van geest- niet zo goed ter been. Ik ben op zoek naar een maatje voor de eenzame middagen. Als daar iets moois uit groeit, zou dat fijn zijn, maar hoeft niet.
Ben jij die integere man?
Groetjes, Hilda
Adv.nummer 67452
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 28 september 2009 om 18:02
Mijn buitenlandse vrouw werd mijn levensles (vervolg)
Een paar weken later kreeg ik bericht van Karper, hij wilde de lijst komen brengen. Hij vond het belangrijk mij mee te maken in mijn huiselijke omgeving, zodat hij wat meer inzicht had om de juiste bruid te selecteren.
Ik had een stevige bak koffie gezet en de boel was keurig aan kant. Als man alleen wil je graag dat alles netjes is. Ik zag hem aankomen en deed de voordeur vast open: kom binnen, Jan, ik ben razend benieuwd!
Jan zette zich aan de keukentafel en pakte de lijst erbij. Je woont leuk, Karel, over een poosje hoef jij geen vinger meer uit te steken in het huishouden. Mijn vrouw doet de eerste opvang van de dames. Ze worden wegwijs gemaakt in onze manier van doen en krijgen zelfs wat lessen in het klaarmaken van de Hollandse pot. Geen moeilijk gedoe met rijst en zo.
Kijk, ik dacht aan Ku-Mi-Ya-Shan. Die Kou Lou Yuk laat ik graag aan me voorbij gaan, Karper, ik wil niet het idee hebben dat ik iets bij de Chinees bestel. Die naam onthoud ik nooit.
Op het voorblad stonden alleen haar naam en haar leeftijd. Geen foto en die hoefde ik ook niet te zien. Ze was jonger dan Samantha! Je schat me verkeerd in, Jan, ik zoek een vrouw, geen kind.
Ik wist dat je een degelijke kerel was, waarvoor mijn diep respect. Misschien is Phut wat voor je, ze is 39... Nee, Jan, stop maar. Phut, daar krijg ik grote problemen mee. Je weet toch hoe dat gaat met die rijmpjes, dat kan ik dat vrouwtje niet aandoen!
Jan kwam met Kim-Li op de proppen. Kim! Dat klinkt gezellig, dat heb ik weleens vaker gehoord. Voor de draad ermee! Kim-Li was 40, maar zoals veel dames uit die contreien oogde ze een stuk jonger. Ze had een mooie lach en daar ben ik gevoelig voor. In Thailand werkte ze als kleuterleidster. Die was vast niet bang van kinderen.
Als je wilt kan ik een afspraak regelen. De kennismaking is altijd op neutraal terrein. Jullie krijgen de kans samen iets te drinken en even aan elkaar te snuffelen. Na afloop bespreek ik met jou, en mijn vrouw met Kim-Li of alles naar wens is gegaan.
Ik moet je wel waarschuwen: Kim-Li spreekt nog niet zo goed Nederlands. Maar het is een slimme meid, een cursusje of wat en ze kletst je de oren van het hoofd. Hou d'r maar een beetje rustig, grapte ik, dat getetter ben ik niet meer gewend. Nou zonder dollen, het lijkt me een prima meid, ik wil d'r wel zien!
Dan krijgen we nu het financiële plaatje, al is dat een vervelend gegeven in liefdeszaken. De bemiddeling en de kennismaking komen op 6000 euro. Jij durft!, riep ik uit. Karel, ik leg erop toe. Ik doe dit omdat ik zelf het levensgeluk heb gevonden en ik gun dat iedereen. We hebben Kim-Li naar Nederland gehaald, alles geregeld omtrent haar verblijf, de rompslomp in Thailand afgehandeld, de opvang en haar basisopleiding verzorgd. Het ligt nogal precair omdat het om een levend wezen gaat, maar je mag het gerust een koopje noemen.
Er stond een mooi appeltje voor de dorst op mijn rekening en ik beloofde het bedrag zo snel mogelijk over te maken. Binnenkort neem ik contact met je op, Karel, en dan hoor je waar je Kim-Li zult ontmoeten...
Wordt vervolgd.
Een paar weken later kreeg ik bericht van Karper, hij wilde de lijst komen brengen. Hij vond het belangrijk mij mee te maken in mijn huiselijke omgeving, zodat hij wat meer inzicht had om de juiste bruid te selecteren.
Ik had een stevige bak koffie gezet en de boel was keurig aan kant. Als man alleen wil je graag dat alles netjes is. Ik zag hem aankomen en deed de voordeur vast open: kom binnen, Jan, ik ben razend benieuwd!
Jan zette zich aan de keukentafel en pakte de lijst erbij. Je woont leuk, Karel, over een poosje hoef jij geen vinger meer uit te steken in het huishouden. Mijn vrouw doet de eerste opvang van de dames. Ze worden wegwijs gemaakt in onze manier van doen en krijgen zelfs wat lessen in het klaarmaken van de Hollandse pot. Geen moeilijk gedoe met rijst en zo.
Kijk, ik dacht aan Ku-Mi-Ya-Shan. Die Kou Lou Yuk laat ik graag aan me voorbij gaan, Karper, ik wil niet het idee hebben dat ik iets bij de Chinees bestel. Die naam onthoud ik nooit.
Op het voorblad stonden alleen haar naam en haar leeftijd. Geen foto en die hoefde ik ook niet te zien. Ze was jonger dan Samantha! Je schat me verkeerd in, Jan, ik zoek een vrouw, geen kind.
Ik wist dat je een degelijke kerel was, waarvoor mijn diep respect. Misschien is Phut wat voor je, ze is 39... Nee, Jan, stop maar. Phut, daar krijg ik grote problemen mee. Je weet toch hoe dat gaat met die rijmpjes, dat kan ik dat vrouwtje niet aandoen!
Jan kwam met Kim-Li op de proppen. Kim! Dat klinkt gezellig, dat heb ik weleens vaker gehoord. Voor de draad ermee! Kim-Li was 40, maar zoals veel dames uit die contreien oogde ze een stuk jonger. Ze had een mooie lach en daar ben ik gevoelig voor. In Thailand werkte ze als kleuterleidster. Die was vast niet bang van kinderen.
Als je wilt kan ik een afspraak regelen. De kennismaking is altijd op neutraal terrein. Jullie krijgen de kans samen iets te drinken en even aan elkaar te snuffelen. Na afloop bespreek ik met jou, en mijn vrouw met Kim-Li of alles naar wens is gegaan.
Ik moet je wel waarschuwen: Kim-Li spreekt nog niet zo goed Nederlands. Maar het is een slimme meid, een cursusje of wat en ze kletst je de oren van het hoofd. Hou d'r maar een beetje rustig, grapte ik, dat getetter ben ik niet meer gewend. Nou zonder dollen, het lijkt me een prima meid, ik wil d'r wel zien!
Dan krijgen we nu het financiële plaatje, al is dat een vervelend gegeven in liefdeszaken. De bemiddeling en de kennismaking komen op 6000 euro. Jij durft!, riep ik uit. Karel, ik leg erop toe. Ik doe dit omdat ik zelf het levensgeluk heb gevonden en ik gun dat iedereen. We hebben Kim-Li naar Nederland gehaald, alles geregeld omtrent haar verblijf, de rompslomp in Thailand afgehandeld, de opvang en haar basisopleiding verzorgd. Het ligt nogal precair omdat het om een levend wezen gaat, maar je mag het gerust een koopje noemen.
Er stond een mooi appeltje voor de dorst op mijn rekening en ik beloofde het bedrag zo snel mogelijk over te maken. Binnenkort neem ik contact met je op, Karel, en dan hoor je waar je Kim-Li zult ontmoeten...
Wordt vervolgd.
