Entertainment
alle pijlers
Viva's Mijn Geheim
vrijdag 25 september 2009 om 15:45
Viva's Mijn Geheim
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
In 2004 zag Viva's Mijn Geheim het levenslicht. Ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van het Viva Forum wil ik Viva's Mijn Geheim nieuw leven inblazen.
Wat is Viva's Mijn Geheim?
Een virtueel tijdschrift dat de gelegenheid biedt tot het delen van
levensverhalen. Een blad met het hart op de juiste plaats, want het Viva's Mijn Geheimteam stelt alles in het werk om mensen in nood met raad en daad bij te staan.
Viva's Mijn Geheim bestaat uit artikelen, columns, contactadvertenties, speciale rubrieken en ingezonden brieven. Een panel van ervaringsdeskundingen en een rijke keur aan professioneel geschoolde hulpverleners dragen zorg voor een goede begeleiding bij nijpende levensproblematiek.
Viva's Mijn Geheim wordt samengesteld door een zeer veelzijdige groep van journalisten uit verschillende disciplines, die blijk geven van een groot empathisch vermogen en over een vaardige pen beschikken.
Daarnaast is er een speciaal hoekje vrijgemaakt voor verhalen in de geest van Jo Wierdsma, die zijn rake typeringen van het middenstandsleven optekende in de Wibrakrant. Hij is helaas niet meer onder ons, vandaar dat wij hem op deze wijze gepast postuum eren.
Wat betekent Viva's Mijn Geheim voor u?
Een unieke gelegenheid om het hart te luchten per ingezonden brief of in de vorm van een artikel, uw columnvaardigheden tentoon te spreiden, te adviseren op het panel en niet te vergeten contactadvertenties te plaatsen. Viva's Mijn Geheim is pure cult. Vanaf nu staat u er nooit meer alleen voor, dus wees erbij!
Uw hoofdredacteur,
Wibrakrant
maandag 28 september 2009 om 19:21
De grote schaamte
Hanneke deelt haar verhaal met andere vrouwen om hen te waarschuwen.
Ik was pas 21 toen ik mijn eerste zoen kreeg. Ik was een verlegen meisje, en had niet veel vriendinnen. Ik begreep niet waarom ik geen aansluiting vond bij mij buurmeisjes, die op zomeravonden op het pleintje in onze straat veel plezier hadden met elkaar. Ik heb het heus wel geprobeerd, maar ik wist niet zo veel van mode en jongens, dus ik werd al gauw buitengesloten.
Jaloers keek ik vanuit mijn slaapkamerraam naar hoe de buurmeisjes elkaar vermaakten met verhalen over kleren en die stoere jongens waar ze mee gepraat hadden. Stoere jongens.. Ik zag ze wel, maar ik durfde er geen contact mee te maken. Heimelijk was ik verliefd op Marino, een vlotte jongen met een leren jack en een brommer. Hij zat een klas hoger op de MAVO dan ik. Als ik hem alleen maar zag, kreeg ik een rood hoofd. Dus een praatje maken zat er niet in. In mijn dagboek schreef ik op de eenzame zomeravonden over Marino: hoe hij eruit zag, wat hij gedaan had, hoe hard zijn brommer kon rijden. Alles!
Uiteindelijk heb ik de MAVO afgerond met goede cijfers. Daarna ben ik een opleiding gaan doen. Op de opleiding kreeg ik contact met Marlies. Marlies woonde op zichzelf en na lang bakkeleien met mijn ouders mocht ik daar ook wel eens een nachtje logeren. Wat een pret hadden we op die avonden!
Tijdens eens van deze logeerpartijtjes kwam Marlies op de proppen met een uitnodiging voor een feestje in het café op de hoek. We hebben de stoute schoenen aangetrokken, en we zijn naar dat feestje gegaan. Een beetje onwennig stond ik met een bessenjus in mijn hand in café de Oedelaer. Ik heb mijn ogen uitgekeken! De manier waarop de mensen hartelijk met elkaar omgingen, er werd veel gelachen en gepraat. Marlies heeft op die eerste avond Jeroen ontmoet. Jeroen bleek in het café te werken. Omdat Marlies hopeloos verliefd was op Jeroen zijn wij na die ene avond vaker naar de Oedelaer gegaan. Al snel hadden Marlies en Jeroen verkering.
Het begin van mijn levenslot:
‘Hanneke’, zei Jeroen op een rustige avond in de Oedelaer tegen mij: ‘Waarom heeft zo’n lieve meid als jij geen leuke vriend?’ “Nou, Jeroen, ik durf niet zo goed leuke jongens aan te spreken’. Jeroen vertelde mij dat hij mij graag wilde voorstellen aan een vriend van hem. Hoewel ik het heel spannend vond, heb ik toch ingestemd met een ontmoeting. ‘Ik bel hem direct op of hij nu zin heeft in een lekker biertje’ was Jeroens antwoord.
Een half uurtje later ging de deur van het café open. In de deuropening stond een lange blonde man met de prachtigste groene ogen die ik ooit had gezien. Mijn maag maakte een raar draaitje en ik voelde mijn hoofd rood worden. Diep in mijn hart hield ik op dat moment al van hem.
‘Frans’, zei de leuke jongen en stak zijn hand uit. Ik schudde zijn hand, hopende dat hij de klamheid ervan niet opmerkte. Omdat ik mijn stem niet vertrouwde knikte ik erbij.
Frans bleek een vriendelijke jongeman te zijn. Hij stelde me op mijn gemak, bestelde een paar bessenjus voor mij en lachte om mijn grapjes. We hebben de hele avond gepraat en gelachen en aan het eind kreeg ik een kus op mijn wang van hem. Dronken van verliefdheid en bessenjus kroop ik die avond op de strechter in Marlies’ kamer.
Hanneke deelt haar verhaal met andere vrouwen om hen te waarschuwen.
Ik was pas 21 toen ik mijn eerste zoen kreeg. Ik was een verlegen meisje, en had niet veel vriendinnen. Ik begreep niet waarom ik geen aansluiting vond bij mij buurmeisjes, die op zomeravonden op het pleintje in onze straat veel plezier hadden met elkaar. Ik heb het heus wel geprobeerd, maar ik wist niet zo veel van mode en jongens, dus ik werd al gauw buitengesloten.
Jaloers keek ik vanuit mijn slaapkamerraam naar hoe de buurmeisjes elkaar vermaakten met verhalen over kleren en die stoere jongens waar ze mee gepraat hadden. Stoere jongens.. Ik zag ze wel, maar ik durfde er geen contact mee te maken. Heimelijk was ik verliefd op Marino, een vlotte jongen met een leren jack en een brommer. Hij zat een klas hoger op de MAVO dan ik. Als ik hem alleen maar zag, kreeg ik een rood hoofd. Dus een praatje maken zat er niet in. In mijn dagboek schreef ik op de eenzame zomeravonden over Marino: hoe hij eruit zag, wat hij gedaan had, hoe hard zijn brommer kon rijden. Alles!
Uiteindelijk heb ik de MAVO afgerond met goede cijfers. Daarna ben ik een opleiding gaan doen. Op de opleiding kreeg ik contact met Marlies. Marlies woonde op zichzelf en na lang bakkeleien met mijn ouders mocht ik daar ook wel eens een nachtje logeren. Wat een pret hadden we op die avonden!
Tijdens eens van deze logeerpartijtjes kwam Marlies op de proppen met een uitnodiging voor een feestje in het café op de hoek. We hebben de stoute schoenen aangetrokken, en we zijn naar dat feestje gegaan. Een beetje onwennig stond ik met een bessenjus in mijn hand in café de Oedelaer. Ik heb mijn ogen uitgekeken! De manier waarop de mensen hartelijk met elkaar omgingen, er werd veel gelachen en gepraat. Marlies heeft op die eerste avond Jeroen ontmoet. Jeroen bleek in het café te werken. Omdat Marlies hopeloos verliefd was op Jeroen zijn wij na die ene avond vaker naar de Oedelaer gegaan. Al snel hadden Marlies en Jeroen verkering.
Het begin van mijn levenslot:
‘Hanneke’, zei Jeroen op een rustige avond in de Oedelaer tegen mij: ‘Waarom heeft zo’n lieve meid als jij geen leuke vriend?’ “Nou, Jeroen, ik durf niet zo goed leuke jongens aan te spreken’. Jeroen vertelde mij dat hij mij graag wilde voorstellen aan een vriend van hem. Hoewel ik het heel spannend vond, heb ik toch ingestemd met een ontmoeting. ‘Ik bel hem direct op of hij nu zin heeft in een lekker biertje’ was Jeroens antwoord.
Een half uurtje later ging de deur van het café open. In de deuropening stond een lange blonde man met de prachtigste groene ogen die ik ooit had gezien. Mijn maag maakte een raar draaitje en ik voelde mijn hoofd rood worden. Diep in mijn hart hield ik op dat moment al van hem.
‘Frans’, zei de leuke jongen en stak zijn hand uit. Ik schudde zijn hand, hopende dat hij de klamheid ervan niet opmerkte. Omdat ik mijn stem niet vertrouwde knikte ik erbij.
Frans bleek een vriendelijke jongeman te zijn. Hij stelde me op mijn gemak, bestelde een paar bessenjus voor mij en lachte om mijn grapjes. We hebben de hele avond gepraat en gelachen en aan het eind kreeg ik een kus op mijn wang van hem. Dronken van verliefdheid en bessenjus kroop ik die avond op de strechter in Marlies’ kamer.
maandag 28 september 2009 om 19:21
De grote schaamte
Na die bewuste avond in de Oedelaer hebben Frans en ik verkering gekregen. Mijn ouders waren niet zo blij met deze verkering. ‘Frans is veel te oud voor je’, vond mijn vader. Mijn moeder vond hem een te joviale houding hebben. ‘Het lijkt wel of hij ook met je zus en de buurvrouw flirt.’ Ik was het niet eens met de steling, maar mijn moeder vervolgde ‘Als hij ook mij op mijn mond zou zoenen, of mijn achterste zou betasten, zoals hij bij je zus of bij buurvrouw Tineke, dan zou je wel anders piepen!’ Ik was wel geschokt door deze onthulling van mijn moeder. Maar toen ik Frans er op aan sprak zei hij: ‘Ik wil je zus en Tineke graag het gevoel geven dat ik ze aardig vind. Ik hou van JOU, tijgertje, alleen van jou! Voor altijd!’
Met mijn hoofd in de wolken besloot ik dat het tijd was dat ik ook het huis uitging. De sfeer in het ouderlijk huis was om te snijden als Frans op visite kwam. Het leek me prettig om een plek te hebben waar Frans en ik elkaar rustig konden leren kennen.
Samen met Marlies en Jeroen knapten we een klein huisje op. Frans kwam regelmatig op visite. Ik was vol van geluk, maar na een paar maanden begon dat geluk barsten te vertonen.
Marlies’ waarschuwing:
Frans was een knuffeldier. Dat was mij al opgevallen als hij met andere vrouwen in de kroeg aan het praten was. Hij was erg lichamelijk ingesteld. Ook tijdens zijn werk als bedrijfsleider in de Aldi was hij erg vriendelijk tegen de kassameisjes.
Tijdens onze vrijages op de bank in mijn kleine huisje begon Frans wat opdringerig te worden. Hij wilde graag ‘wat meer bloot vlees aanraken’, zoals hij zelf zei. Omdat ik mijn lieve Frans, de enige man die van mij hield, en waar ik voor altijd van zou houden niet wilde teleurstellen verschoof ik mijn grenzen. Ik ging hierin steeds verder totdat Frans op een avond een echte vrouw van mij maakte. Ik kon mijn geluk niet op!
Marlies belde mij een paar weken later op. ‘Hanneke’, zo begon ze haar relaas. ‘Ik wilde graag weten hoe het met jou en Frans gaat.’ Haar toon was aarzelend. Mijn hart klopte vol liefde voor Frans. Ik vertelde haar hoe hij een vrouw van mij gemaakt had en hoe lief hij was voor mij. Elke keer als hij te laat was op een afspraak met mij nam hij bloemen voor me mee. De prachtigste boeketten waren dat! Of als hij had moeten overwerken nam hij een kleinigheidje mee. ‘Ik werk zo hard, ik verdien geld en ik wil dat graag met je delen,’ was dan zijn uitleg. Dolgelukkig werd ik ervan!
‘Hanneke,’ zei Marlies nog aarzelender, ‘hoe vaak moet Frans overwerken?’ ‘Een a twee keer per week, hoezo?’ ‘Heb je er ooit bij nagedacht dat er bij het werken in een supermarkt geen overwerk nodig is?’ Ik legde haar geduldig uit dat hij regelmatig met zijn personeelsleden funstioneringsgesprekken had. Vooral met Adinda, het meisje achter de kassa die zo’n moeilijke thuissituatie had.
Marlies bleef verontrustend lang stil na deze uitleg. ‘Adinda, zei je?’ ‘Ja, maar ook met Claudia en Priscilla heeft Frans goed contact. Zo lief vind ik dat! Dat hij zo veel hart voor zijn bedrijf heeft!’.
Maries begon zachtjes te huilen aan de andere kant van de lijn. ‘Han, oh Han, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen!’ De toon in haar stem maakte dat de kou sloeg om mijn van liefde vervulde hart. Marlies ging verder met haar verhaal. Hoe ze Frans regelmatig zag lopen met Adinda. Hoeveel lol ze hadden tijdens een drankje in de Oedelaer. Hoe ze had gezien dat Frans en Adinda tijdens een romantisch etentje elkaar een kus over de tafel gaven. Zelfs dat ze Frans bij de juwelier had gezien. Ze was stiekem achter hem gekropen en had hem willen verrassen door haar handen over zijn ogen te leggen. Op dat moment had ze Frans horen zeggen: ’Beste man, graveer in deze prachtige verlovingsring alsjeblieft de volgende tekst: Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’
Na die bewuste avond in de Oedelaer hebben Frans en ik verkering gekregen. Mijn ouders waren niet zo blij met deze verkering. ‘Frans is veel te oud voor je’, vond mijn vader. Mijn moeder vond hem een te joviale houding hebben. ‘Het lijkt wel of hij ook met je zus en de buurvrouw flirt.’ Ik was het niet eens met de steling, maar mijn moeder vervolgde ‘Als hij ook mij op mijn mond zou zoenen, of mijn achterste zou betasten, zoals hij bij je zus of bij buurvrouw Tineke, dan zou je wel anders piepen!’ Ik was wel geschokt door deze onthulling van mijn moeder. Maar toen ik Frans er op aan sprak zei hij: ‘Ik wil je zus en Tineke graag het gevoel geven dat ik ze aardig vind. Ik hou van JOU, tijgertje, alleen van jou! Voor altijd!’
Met mijn hoofd in de wolken besloot ik dat het tijd was dat ik ook het huis uitging. De sfeer in het ouderlijk huis was om te snijden als Frans op visite kwam. Het leek me prettig om een plek te hebben waar Frans en ik elkaar rustig konden leren kennen.
Samen met Marlies en Jeroen knapten we een klein huisje op. Frans kwam regelmatig op visite. Ik was vol van geluk, maar na een paar maanden begon dat geluk barsten te vertonen.
Marlies’ waarschuwing:
Frans was een knuffeldier. Dat was mij al opgevallen als hij met andere vrouwen in de kroeg aan het praten was. Hij was erg lichamelijk ingesteld. Ook tijdens zijn werk als bedrijfsleider in de Aldi was hij erg vriendelijk tegen de kassameisjes.
Tijdens onze vrijages op de bank in mijn kleine huisje begon Frans wat opdringerig te worden. Hij wilde graag ‘wat meer bloot vlees aanraken’, zoals hij zelf zei. Omdat ik mijn lieve Frans, de enige man die van mij hield, en waar ik voor altijd van zou houden niet wilde teleurstellen verschoof ik mijn grenzen. Ik ging hierin steeds verder totdat Frans op een avond een echte vrouw van mij maakte. Ik kon mijn geluk niet op!
Marlies belde mij een paar weken later op. ‘Hanneke’, zo begon ze haar relaas. ‘Ik wilde graag weten hoe het met jou en Frans gaat.’ Haar toon was aarzelend. Mijn hart klopte vol liefde voor Frans. Ik vertelde haar hoe hij een vrouw van mij gemaakt had en hoe lief hij was voor mij. Elke keer als hij te laat was op een afspraak met mij nam hij bloemen voor me mee. De prachtigste boeketten waren dat! Of als hij had moeten overwerken nam hij een kleinigheidje mee. ‘Ik werk zo hard, ik verdien geld en ik wil dat graag met je delen,’ was dan zijn uitleg. Dolgelukkig werd ik ervan!
‘Hanneke,’ zei Marlies nog aarzelender, ‘hoe vaak moet Frans overwerken?’ ‘Een a twee keer per week, hoezo?’ ‘Heb je er ooit bij nagedacht dat er bij het werken in een supermarkt geen overwerk nodig is?’ Ik legde haar geduldig uit dat hij regelmatig met zijn personeelsleden funstioneringsgesprekken had. Vooral met Adinda, het meisje achter de kassa die zo’n moeilijke thuissituatie had.
Marlies bleef verontrustend lang stil na deze uitleg. ‘Adinda, zei je?’ ‘Ja, maar ook met Claudia en Priscilla heeft Frans goed contact. Zo lief vind ik dat! Dat hij zo veel hart voor zijn bedrijf heeft!’.
Maries begon zachtjes te huilen aan de andere kant van de lijn. ‘Han, oh Han, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen!’ De toon in haar stem maakte dat de kou sloeg om mijn van liefde vervulde hart. Marlies ging verder met haar verhaal. Hoe ze Frans regelmatig zag lopen met Adinda. Hoeveel lol ze hadden tijdens een drankje in de Oedelaer. Hoe ze had gezien dat Frans en Adinda tijdens een romantisch etentje elkaar een kus over de tafel gaven. Zelfs dat ze Frans bij de juwelier had gezien. Ze was stiekem achter hem gekropen en had hem willen verrassen door haar handen over zijn ogen te leggen. Op dat moment had ze Frans horen zeggen: ’Beste man, graveer in deze prachtige verlovingsring alsjeblieft de volgende tekst: Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’
maandag 28 september 2009 om 19:23
De grote schaamte
Boos heb ik de telefoon op de haak gegooid. Hoe kon Marlies zulke leugens vertellen? Was ik niet altijd een goede vriendin voor haar geweest? Hoe kon ze zulke onwaarheden over Frans, mijn Frans tentoonspreiden? Had hij niet altijd gezegd dat ze op een dag zouden trouwen? Had hij niet van haar een vrouw gemaakt? Hoe kon Marlies dat nou in twijfel trekken? Ik had me zo vergist in haar! Haar frequente telefoontjes heb ik niet opgenomen en haar brieven heb ik verscheurd en in de papierbak gegooid.
Tot Frans een paar weken later onaangekondigd op de stoep stond. Ik wilde me in zijn sterke armen nestelen, maar Frans deed heel koel! Ik was verward. Ik wilde hem diep in zijn mooie groene ogen kijken, maar hij wendde zijn blik af. De angst sloeg om mijn hart. Frans was nog nooit zo afstandelijk geweest. Mijn benen werden wankel en Frans leidde mij naar mijn bloemetjesbank. Daar vertelde hij mij over Adinda. De vrouw van zijn leven. Hij wilde met haar verder. Verslagen heb ik me aan hem vastgeklampt. ‘Hoe kan je dat nou zeggen, Frans? Ik ben je Tijgertje, je liefste!’ De tranen welden op mijn ogen toen Frans mij vertelde dat ik niet zijn Tijgertje was. ‘Dat is Adinda, van Adinda hou ik zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb. Vaarwel Hanneke, vaarwel.’
En nu?
Verslagen heb ik die avond op de bank gezeten. Ik kon het niet geloven. Alle beloftes die Frans had gedaan, kon hij die zomaar in de prullenbak gooien? Ik wilde graag iemand bellen om mijn grote verdriet te delen, maar wie moest ik bellen? Mijn ouders zouden juichen bij het nieuws dat Frans en ik geen verkering meer hadden. Marlies was ook geen optie, ik had haar niet geloofd. Die lieve Marlies die mij had geprobeerd te waarschuwen. Het schaamrood verspreidde zich over mijn kaken.
Die week heb ik op de automatische piloot geleefd. Ik zag niks of niemand als ik door de supermarkt liep, ik hoorde de vriendelijke groeten op straat niet. Zo had ik ook niet in de gaten dat er een persoon voor mijn deur stond toen ik thuiskwam. Te laat zag ik dat het Marlies was. Marlies zag mij wel, een zielig hoopje ellende. Ze sloeg haar armen om me heen en de tranen vloeiden over mijn wangen. Wat was ik blij om haar te zien! Marlies troostte mij en vertelde mij hoe vreselijk ze het vond voor me. Bij haar kon ik eindelijk mijn hart luchten over mijn wanhoopstoestand. Ik voelde me bedrogen. Hoe kon ik ooit een man weer vertrouwen? Maar ook over mijn grote schaamte: ik had mijn lichaam gegeven aan een man met wie ik dacht altijd samen te zullen zijn.
Nog steeds draag ik eke dag deze grote schaamte met me mee. Ik zal nooit een man vinden aan wie ik ooit dit grote geheim durf te vertellen. Ik probeer te accepteren dat ik mijn leven alleen zal moeten leiden. Hopelijk vind ik ooit nog eens de kracht om met dit verlies om te gaan, en sterk te zijn, zoals veel vrouwen die ‘Mijn Geheim’ als lijfblad hebben.
Hanneke zou graag in contact komen met lotgenoten, of andere mensen die haar een hart onder de riem kunnen steken.
Boos heb ik de telefoon op de haak gegooid. Hoe kon Marlies zulke leugens vertellen? Was ik niet altijd een goede vriendin voor haar geweest? Hoe kon ze zulke onwaarheden over Frans, mijn Frans tentoonspreiden? Had hij niet altijd gezegd dat ze op een dag zouden trouwen? Had hij niet van haar een vrouw gemaakt? Hoe kon Marlies dat nou in twijfel trekken? Ik had me zo vergist in haar! Haar frequente telefoontjes heb ik niet opgenomen en haar brieven heb ik verscheurd en in de papierbak gegooid.
Tot Frans een paar weken later onaangekondigd op de stoep stond. Ik wilde me in zijn sterke armen nestelen, maar Frans deed heel koel! Ik was verward. Ik wilde hem diep in zijn mooie groene ogen kijken, maar hij wendde zijn blik af. De angst sloeg om mijn hart. Frans was nog nooit zo afstandelijk geweest. Mijn benen werden wankel en Frans leidde mij naar mijn bloemetjesbank. Daar vertelde hij mij over Adinda. De vrouw van zijn leven. Hij wilde met haar verder. Verslagen heb ik me aan hem vastgeklampt. ‘Hoe kan je dat nou zeggen, Frans? Ik ben je Tijgertje, je liefste!’ De tranen welden op mijn ogen toen Frans mij vertelde dat ik niet zijn Tijgertje was. ‘Dat is Adinda, van Adinda hou ik zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb. Vaarwel Hanneke, vaarwel.’
En nu?
Verslagen heb ik die avond op de bank gezeten. Ik kon het niet geloven. Alle beloftes die Frans had gedaan, kon hij die zomaar in de prullenbak gooien? Ik wilde graag iemand bellen om mijn grote verdriet te delen, maar wie moest ik bellen? Mijn ouders zouden juichen bij het nieuws dat Frans en ik geen verkering meer hadden. Marlies was ook geen optie, ik had haar niet geloofd. Die lieve Marlies die mij had geprobeerd te waarschuwen. Het schaamrood verspreidde zich over mijn kaken.
Die week heb ik op de automatische piloot geleefd. Ik zag niks of niemand als ik door de supermarkt liep, ik hoorde de vriendelijke groeten op straat niet. Zo had ik ook niet in de gaten dat er een persoon voor mijn deur stond toen ik thuiskwam. Te laat zag ik dat het Marlies was. Marlies zag mij wel, een zielig hoopje ellende. Ze sloeg haar armen om me heen en de tranen vloeiden over mijn wangen. Wat was ik blij om haar te zien! Marlies troostte mij en vertelde mij hoe vreselijk ze het vond voor me. Bij haar kon ik eindelijk mijn hart luchten over mijn wanhoopstoestand. Ik voelde me bedrogen. Hoe kon ik ooit een man weer vertrouwen? Maar ook over mijn grote schaamte: ik had mijn lichaam gegeven aan een man met wie ik dacht altijd samen te zullen zijn.
Nog steeds draag ik eke dag deze grote schaamte met me mee. Ik zal nooit een man vinden aan wie ik ooit dit grote geheim durf te vertellen. Ik probeer te accepteren dat ik mijn leven alleen zal moeten leiden. Hopelijk vind ik ooit nog eens de kracht om met dit verlies om te gaan, en sterk te zijn, zoals veel vrouwen die ‘Mijn Geheim’ als lijfblad hebben.
Hanneke zou graag in contact komen met lotgenoten, of andere mensen die haar een hart onder de riem kunnen steken.
maandag 28 september 2009 om 19:51
Vervolg van mijn zoon ontspoort
Wat was ik opgelucht toen deze avond eindigde. In de automobiel naar huis toe zei papá dat ik mijzelf een gelukkig meisje mocht noemen. Papá had gezien dat de jongeman mij observeerde. Deze jongeman was een Van Wassenaar tot Voorschoten, de oudste zoon uit een gegoed geslacht. Het leek mamá een goed idee om een diner te organiseren, dan kon Bernard worden uitgenodigd en fungeren als mijn tafelheer. Ik moet toegeven, mijn hart maakte een sprongetje in mijn keel.
2 weken later was het zo ver, de avond van het diner. Voor de gelegenheid had ik een nieuw kleedje van papá gekregen. Ik was erg opgewonden en hoopte maar dat ik niet weer opnieuw dichtsloeg. Op de uitnodiging stond 18.00 uur, ik was ’s middags al helemaal klaar voor de komende avond en om 17.30 uur zat ik al in de salon. Klokslag 18.00 uur ging de bel, mijn hart klopte in mijn keel .... was dit al Bernard. Nee, helaas het waren kennissen van mijn ouders. Eindelijk na lange, lange minuten werd mijn wachten beloond. Bernard kwam de kamer in, zijn blikken gingen speurend in het rond en bleven vervolgens op mij liggen. Ik voelde dat mijn wangen weer rood werden en ik wendde mijn hoofd af. Bernard kreeg een drankje aangeboden en begon een gesprek met papa. Om 18.30 uur gingen wij aan tafel. Zoals gezegd was Bernard mijn tafelheer. Ik wist niet wat me overkwam. Als hij het woord tot mij richtte werd ik rood en wist van de weeromstuit niet wat ik tegen hem moest zeggen. Al mijn opgedane kennis van jaren bleef in mijn keel steken. Stoïcijns bleef ik naar mijn bord staren en knikte af en toe wat, ik durfde hem niet aan te kijken. Tijdens het dessert durfde ik eindelijk naar Bernard te kijken. Ik zag zijn prachtige blauwe ogen, zijn rechte neus en zijn mooie volle mond, hij glimlachte naar me. “Zo”, zei hij, “heb je eindelijk al je moed bijeen geraapt”. Ik voelde hoe ik bloosde maar lachte zachtjes terug en zei: “ja”. Hierna was het ijs gebroken.
Onze verkering duurde niet zo lang, we wisten het al snel, wie hielden van elkaar en wilden altijd bij elkaar zijn. De ouders van Bernard waren in hun nopjes met mij en mijn ouders vonden Bernard een lot uit de loterij. Na 3 maanden hebben wij ons verloofd en 6 maanden later zijn wij getrouwd.
Na onze huwelijksreis begon het gewone leven. Bernard ging weer aan het werk bij zijn vader op het advocatenkantoor en ik was verantwoordelijk voor het huishouden. We hadden veel verplichtingen en onze agenda was zeer gevuld. Ik hoopte snel zwanger te zijn en Bernard een stamhouder te schenken, helaas ging dit niet zo snel. In het begin was ik hoopvol maar na verloop van tijd werd ik steeds wanhopiger. Eindelijk na 6 lange jaren raakte ik zwanger en 9 maanden later werd Célèste geboren. Bernard was zo blij met zijn dochter en was helemaal niet boos dat het geen jongen was. Ik voelde me wel een beetje bezwaard en beloofde hem dat de volgende een jongen zou zijn. Het leven ging door, er werd een nurse ingehuurd voor Célèste en onze agenda was weer gevuld. Na bijna 2 jaar was ik weer zwanger, ik hoopte vurige dat dit de gewenste stamhouder zou zijn maar het mocht niet zo zijn, onze 2e dochter, Delphine, werd geboren. Bernard was wederom zeer blij met zijn dochter maar ik kon het niet verkroppen. Waarom kon ik mijn man niet geven wat hij wilde, een zoon, een stamhouder. Hoe Bernard ook op mij inpraatte ik bleef koppig volhouden dat hij een zoon wilde en dat ik hem teleurstelde. Ik wilde niets van de nieuwe baby weten en liet de totale verzorging over aan de nurse. Ook Célèste, onze oudste dochter, heb ik in die periode verwaarloosd. Lusteloos zat ik thuis, ik staarde de hele dag uit het raam. Soms werd ik overvallen door huilbuien andere keren liep ik handenwringend door de salon zoekend naar mijn ongeboren zoon. Bernard stortte zich op zijn werk en was steeds minder thuis. Dit was voor mij de bevestiging dat hij niet meer van me hield en teleurgesteld in mij was omdat ik hem geen stamhouder had geschonken. Ik raakte in een diepe depressie. Uiteindelijk ging het zo niet langer, toen Delphine 2 jaar was heeft Bernard de dokter laten komen. Deze liet mij opnemen in een rusthuis. Bernard kwam vaak langs, soms had hij onze dochters bij zich maar daar raakte ik dan weer van overstuur. Ik heb heel veel gesprekken gevoerd met een psychiater en Bernard heeft mij keer op keer verzekerd dat het niet erg was dat er geen zoon geboren was.
Na 6 lange jaren mocht ik weer naar huis. Het was goed om weer thuis te zijn. Onze dochters waren inmiddels 10 en 8 jaar oud, hele dametjes al. Ik had veel van hen jeugd gemist maar dat wilde ik nu in gaan halen. Zij bekeken mij argwanend en het heeft heel veel moeite gekost om hun vertrouwen te winnen.
Ook het oude vertrouwde gevoel tussen Bernard en mij was er niet meer, het duurde lang voordat ik mij weer op mijn gemak bij hem voelde. Pas na 3 jaar sliepen wij weer in 1 bed. U begrijpt mijn verrassing toen ik bemerkte dat ik zwanger was. Uit angst voor een terugval en een eventuele teleurstelling na de bevalling ben ik tijdens de zwangerschap door de psychiater begeleid.
Wordt vervolgd.
Wat was ik opgelucht toen deze avond eindigde. In de automobiel naar huis toe zei papá dat ik mijzelf een gelukkig meisje mocht noemen. Papá had gezien dat de jongeman mij observeerde. Deze jongeman was een Van Wassenaar tot Voorschoten, de oudste zoon uit een gegoed geslacht. Het leek mamá een goed idee om een diner te organiseren, dan kon Bernard worden uitgenodigd en fungeren als mijn tafelheer. Ik moet toegeven, mijn hart maakte een sprongetje in mijn keel.
2 weken later was het zo ver, de avond van het diner. Voor de gelegenheid had ik een nieuw kleedje van papá gekregen. Ik was erg opgewonden en hoopte maar dat ik niet weer opnieuw dichtsloeg. Op de uitnodiging stond 18.00 uur, ik was ’s middags al helemaal klaar voor de komende avond en om 17.30 uur zat ik al in de salon. Klokslag 18.00 uur ging de bel, mijn hart klopte in mijn keel .... was dit al Bernard. Nee, helaas het waren kennissen van mijn ouders. Eindelijk na lange, lange minuten werd mijn wachten beloond. Bernard kwam de kamer in, zijn blikken gingen speurend in het rond en bleven vervolgens op mij liggen. Ik voelde dat mijn wangen weer rood werden en ik wendde mijn hoofd af. Bernard kreeg een drankje aangeboden en begon een gesprek met papa. Om 18.30 uur gingen wij aan tafel. Zoals gezegd was Bernard mijn tafelheer. Ik wist niet wat me overkwam. Als hij het woord tot mij richtte werd ik rood en wist van de weeromstuit niet wat ik tegen hem moest zeggen. Al mijn opgedane kennis van jaren bleef in mijn keel steken. Stoïcijns bleef ik naar mijn bord staren en knikte af en toe wat, ik durfde hem niet aan te kijken. Tijdens het dessert durfde ik eindelijk naar Bernard te kijken. Ik zag zijn prachtige blauwe ogen, zijn rechte neus en zijn mooie volle mond, hij glimlachte naar me. “Zo”, zei hij, “heb je eindelijk al je moed bijeen geraapt”. Ik voelde hoe ik bloosde maar lachte zachtjes terug en zei: “ja”. Hierna was het ijs gebroken.
Onze verkering duurde niet zo lang, we wisten het al snel, wie hielden van elkaar en wilden altijd bij elkaar zijn. De ouders van Bernard waren in hun nopjes met mij en mijn ouders vonden Bernard een lot uit de loterij. Na 3 maanden hebben wij ons verloofd en 6 maanden later zijn wij getrouwd.
Na onze huwelijksreis begon het gewone leven. Bernard ging weer aan het werk bij zijn vader op het advocatenkantoor en ik was verantwoordelijk voor het huishouden. We hadden veel verplichtingen en onze agenda was zeer gevuld. Ik hoopte snel zwanger te zijn en Bernard een stamhouder te schenken, helaas ging dit niet zo snel. In het begin was ik hoopvol maar na verloop van tijd werd ik steeds wanhopiger. Eindelijk na 6 lange jaren raakte ik zwanger en 9 maanden later werd Célèste geboren. Bernard was zo blij met zijn dochter en was helemaal niet boos dat het geen jongen was. Ik voelde me wel een beetje bezwaard en beloofde hem dat de volgende een jongen zou zijn. Het leven ging door, er werd een nurse ingehuurd voor Célèste en onze agenda was weer gevuld. Na bijna 2 jaar was ik weer zwanger, ik hoopte vurige dat dit de gewenste stamhouder zou zijn maar het mocht niet zo zijn, onze 2e dochter, Delphine, werd geboren. Bernard was wederom zeer blij met zijn dochter maar ik kon het niet verkroppen. Waarom kon ik mijn man niet geven wat hij wilde, een zoon, een stamhouder. Hoe Bernard ook op mij inpraatte ik bleef koppig volhouden dat hij een zoon wilde en dat ik hem teleurstelde. Ik wilde niets van de nieuwe baby weten en liet de totale verzorging over aan de nurse. Ook Célèste, onze oudste dochter, heb ik in die periode verwaarloosd. Lusteloos zat ik thuis, ik staarde de hele dag uit het raam. Soms werd ik overvallen door huilbuien andere keren liep ik handenwringend door de salon zoekend naar mijn ongeboren zoon. Bernard stortte zich op zijn werk en was steeds minder thuis. Dit was voor mij de bevestiging dat hij niet meer van me hield en teleurgesteld in mij was omdat ik hem geen stamhouder had geschonken. Ik raakte in een diepe depressie. Uiteindelijk ging het zo niet langer, toen Delphine 2 jaar was heeft Bernard de dokter laten komen. Deze liet mij opnemen in een rusthuis. Bernard kwam vaak langs, soms had hij onze dochters bij zich maar daar raakte ik dan weer van overstuur. Ik heb heel veel gesprekken gevoerd met een psychiater en Bernard heeft mij keer op keer verzekerd dat het niet erg was dat er geen zoon geboren was.
Na 6 lange jaren mocht ik weer naar huis. Het was goed om weer thuis te zijn. Onze dochters waren inmiddels 10 en 8 jaar oud, hele dametjes al. Ik had veel van hen jeugd gemist maar dat wilde ik nu in gaan halen. Zij bekeken mij argwanend en het heeft heel veel moeite gekost om hun vertrouwen te winnen.
Ook het oude vertrouwde gevoel tussen Bernard en mij was er niet meer, het duurde lang voordat ik mij weer op mijn gemak bij hem voelde. Pas na 3 jaar sliepen wij weer in 1 bed. U begrijpt mijn verrassing toen ik bemerkte dat ik zwanger was. Uit angst voor een terugval en een eventuele teleurstelling na de bevalling ben ik tijdens de zwangerschap door de psychiater begeleid.
Wordt vervolgd.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
maandag 28 september 2009 om 19:57
*ingezonden brief*
Beste Hanneke,
Mijn kind, wat heb ik met je te doen. Daarom schrijf ik je deze brief. Een echte dame vraag je niet naar haar leeftijd, dus laat ik volstaan met te zeggen dat ik veel, veel ouder ben dan jij.
Wat jou is overkomen beschreven we vroeger als: één tel van onachtzaamheid, maakt dat mijn jaren schreit. Je hebt je laten inpalmen door een flierefluiter en daardoor ben je geen zuiver meisje meer. Hij heeft jou gebruikt en weggeworpen om vervolgens met een ander verder te gaan. Een lage streek!
Hoeveel meisjes is dat niet gebeurd? Het hoofd op hol gebracht door een lanterfanter die niet meer in haar zag dan een avontuur. Om daarna in tranen en moederziel alleen achter te blijven.
Nu mag ik al eventjes meelopen, maar ik vlei mezelf met de gedachte dat ik nog midden in het leven sta. Weet je wel zeker dat je niet in positie bent? Vroeger kwam je daar achter als de regels enige maanden niet verschenen, maar tegenwoordig zijn daar testen voor. Wees niet onachtzaam in je verdriet, je kunt beter meteen weten hoe de zaken ervoor staan.
Schaam je maar niet al te zeer, lieve meid. Als je geen kindje gaat kopen, dan hoeft toch geen mens het te weten? Behalve je boezemvriendin Marlies, misschien. Die zal haar mond niet voorbij praten, ze is zo lief voor je geweest. Sommige geheimen draagt een vrouw voor altijd in haar hart...
Wees in het vervolg wat voorzichtiger met het geven van jezelf. Denk je dat Adinda zo ver is gegaan? Ik denk dat deze dame haar neus is gaan poederen tot Frans met zijn ring over de brug kwam. En als ze verstandig is, wacht ze tot ze de trouwring aan haar vinger heeft.
Nog zo'n spreekwoord uit de oude doos: waarom de koe kopen als je de melk kunt krijgen? Dus wees niet te gul met je affecties. Een man moet ze verdienen met een huwelijk.
Heel veel sterke,
Mevr. M. van den Boom - Bergsma
Beste Hanneke,
Mijn kind, wat heb ik met je te doen. Daarom schrijf ik je deze brief. Een echte dame vraag je niet naar haar leeftijd, dus laat ik volstaan met te zeggen dat ik veel, veel ouder ben dan jij.
Wat jou is overkomen beschreven we vroeger als: één tel van onachtzaamheid, maakt dat mijn jaren schreit. Je hebt je laten inpalmen door een flierefluiter en daardoor ben je geen zuiver meisje meer. Hij heeft jou gebruikt en weggeworpen om vervolgens met een ander verder te gaan. Een lage streek!
Hoeveel meisjes is dat niet gebeurd? Het hoofd op hol gebracht door een lanterfanter die niet meer in haar zag dan een avontuur. Om daarna in tranen en moederziel alleen achter te blijven.
Nu mag ik al eventjes meelopen, maar ik vlei mezelf met de gedachte dat ik nog midden in het leven sta. Weet je wel zeker dat je niet in positie bent? Vroeger kwam je daar achter als de regels enige maanden niet verschenen, maar tegenwoordig zijn daar testen voor. Wees niet onachtzaam in je verdriet, je kunt beter meteen weten hoe de zaken ervoor staan.
Schaam je maar niet al te zeer, lieve meid. Als je geen kindje gaat kopen, dan hoeft toch geen mens het te weten? Behalve je boezemvriendin Marlies, misschien. Die zal haar mond niet voorbij praten, ze is zo lief voor je geweest. Sommige geheimen draagt een vrouw voor altijd in haar hart...
Wees in het vervolg wat voorzichtiger met het geven van jezelf. Denk je dat Adinda zo ver is gegaan? Ik denk dat deze dame haar neus is gaan poederen tot Frans met zijn ring over de brug kwam. En als ze verstandig is, wacht ze tot ze de trouwring aan haar vinger heeft.
Nog zo'n spreekwoord uit de oude doos: waarom de koe kopen als je de melk kunt krijgen? Dus wees niet te gul met je affecties. Een man moet ze verdienen met een huwelijk.
Heel veel sterke,
Mevr. M. van den Boom - Bergsma
maandag 28 september 2009 om 20:07
“Zo”, zei hij, “heb je eindelijk al je moed bijeen geraapt”. Ik voelde hoe ik bloosde maar lachte zachtjes terug en zei: “ja”. Hierna was het ijs gebroken.
Fantastisch!
En handenwringend door de salon lopen op zoek naar de zoon, dat is je reinste Hedwig Marga de Fontayne uit De Koele Meren Des Doods!
Fantastisch!
En handenwringend door de salon lopen op zoek naar de zoon, dat is je reinste Hedwig Marga de Fontayne uit De Koele Meren Des Doods!
maandag 28 september 2009 om 21:05
"...Als simpele meid met alleen MAVO had ik geen kaas gegeten van cijfertjes en Gerben met zijn LTS was toch een stuk meer onderlegd dan ik, vonden we..."
"...Weet je wel zeker dat je niet in positie bent? Vroeger kwam je daar achter als de regels enige maanden niet verschenen, maar tegenwoordig zijn daar testen voor..."
"...Weet je wel zeker dat je niet in positie bent? Vroeger kwam je daar achter als de regels enige maanden niet verschenen, maar tegenwoordig zijn daar testen voor..."
maandag 28 september 2009 om 22:55
Advies van echtscheidingsconsulente Annie aan Hanneke.
Lieve Hanneke,
zoals je in mijn levensverhaal hebt kunnen lezen ben ik ook gebruikt door een man. Nu waren wij weliswaar al jaren getrouwd, maar toch... verschil is wel dat hij mij niet weg wilde werpen, maar wilde delen met meer vrouwen..nu vraag ik je??!!
Wat ik wil zeggen, is: meid, ik ben sterker dan ooit uit deze ellendige periode gekomen. Ja, ook ik schaamde mij eerst voor het mislukken van mijn relatie en het beeld wat de buitenwereld van mij, als gescheiden vrouw, zou kunnen hebben. Tegenwoordig sta je om niks al te boek al afgelikte boterham.
Maar toch, lieve Hanneke, recht je schouders, kijk jezelf recht aan in de spiegel en zeg elke dag een mantra op als 'ik ben een sterke vrouw en ben het waard om van gehouden te worden' (of een andere positieve boodschap die je jezelf mee wilt geven).
Ook jij zult ooit de liefde weer vinden, daar ben ik van overtuigd. En als je echt geen man meer wilt kun je natuurlijk ook een leuek hond nemen; daar kan ik later misschien nog eens een artikel aan wijden.
Een arm om je schouder,
Annie
Lieve Hanneke,
zoals je in mijn levensverhaal hebt kunnen lezen ben ik ook gebruikt door een man. Nu waren wij weliswaar al jaren getrouwd, maar toch... verschil is wel dat hij mij niet weg wilde werpen, maar wilde delen met meer vrouwen..nu vraag ik je??!!
Wat ik wil zeggen, is: meid, ik ben sterker dan ooit uit deze ellendige periode gekomen. Ja, ook ik schaamde mij eerst voor het mislukken van mijn relatie en het beeld wat de buitenwereld van mij, als gescheiden vrouw, zou kunnen hebben. Tegenwoordig sta je om niks al te boek al afgelikte boterham.
Maar toch, lieve Hanneke, recht je schouders, kijk jezelf recht aan in de spiegel en zeg elke dag een mantra op als 'ik ben een sterke vrouw en ben het waard om van gehouden te worden' (of een andere positieve boodschap die je jezelf mee wilt geven).
Ook jij zult ooit de liefde weer vinden, daar ben ik van overtuigd. En als je echt geen man meer wilt kun je natuurlijk ook een leuek hond nemen; daar kan ik later misschien nog eens een artikel aan wijden.
Een arm om je schouder,
Annie
dinsdag 29 september 2009 om 09:11
Jan-Kees (54) verloor zijn jeugdvriend Hendrik uit het oog. Al die tijd vroeg hij zich af wat er van hem geworden was, maar toen hij hem jaren later weer tegen het lijf liep, werd hij onaangenaam verrast: wie had dat van Hendrik gedacht?
"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie” (deel 1)
Jan-Kees: "Ik kende Hendrik van kleins af aan. Onze ouders woonden naast elkaar en onze moeders waren tegelijk zwanger, dus al gauw nadat we het levenslicht hadden gezien, werden we naast elkaar in de box gelegd. En zo leerden we samen lopen en samen spelen. Dikke kameraden werden we, onafscheidelijk. Als de ik in de sloot sprong, dan sprong Hendrik er achteraan, dat idee. De mensen dachten vaak zelfs dat we broers waren. Nou, daarmee zaten ze er niet ver naast kan ik je verzekeren! Hendrik had alleen een oudere zus en ik ben altijd enigst kind gebleven, dus Hendrik was als een broer van me. Samen hebben we heel wat kattenkwaad uitgehaald waarmee we onze moeders soms tot wanhoop dreven.
Zo kan ik me die keer herinneren dat we de kat van de buren bij Hendriks moeder in de voorraadkast hadden opgesloten. Het beest mekkerde het hele huis bij elkaar en Hendriks ouders snapten maar niet waar dat geluid toch vandaan kwam. Hendrik en ik hadden ons verschanst in de struiken om het tafereel gade te slaan. Jongens, wat hebben we gelachen! We moesten onze streek later bekopen met een flink pak rammel, maar dat was ons het pleziertje wel waard. Ook kan ik me die keer dat we de hond met een touw aan zijn staart voor de slee hadden gebonden goed herinneren. Daar gingen we, met een flinke vaart door de sneeuw! Ik was op dat idee gekomen toen ik het boek van Dik Trom had gelezen en had Hendrik weten over te halen om mee te doen. Sowieso was ik het brein achter de meeste van onze kwajongensstreken, maar omdat ik al huisarrest had en wist dat er wat zou zwaaien als we thuiskwamen, liet ik Hendrik ervoor opdraaien. Hij heeft me nooit verlinkt. Dat was Hendrik, een jongen uit één stuk. Vriendschap door dik en dun."
---wordt vervolgd---
"De vriendschap uit mijn jeugd was een illusie” (deel 1)
Jan-Kees: "Ik kende Hendrik van kleins af aan. Onze ouders woonden naast elkaar en onze moeders waren tegelijk zwanger, dus al gauw nadat we het levenslicht hadden gezien, werden we naast elkaar in de box gelegd. En zo leerden we samen lopen en samen spelen. Dikke kameraden werden we, onafscheidelijk. Als de ik in de sloot sprong, dan sprong Hendrik er achteraan, dat idee. De mensen dachten vaak zelfs dat we broers waren. Nou, daarmee zaten ze er niet ver naast kan ik je verzekeren! Hendrik had alleen een oudere zus en ik ben altijd enigst kind gebleven, dus Hendrik was als een broer van me. Samen hebben we heel wat kattenkwaad uitgehaald waarmee we onze moeders soms tot wanhoop dreven.
Zo kan ik me die keer herinneren dat we de kat van de buren bij Hendriks moeder in de voorraadkast hadden opgesloten. Het beest mekkerde het hele huis bij elkaar en Hendriks ouders snapten maar niet waar dat geluid toch vandaan kwam. Hendrik en ik hadden ons verschanst in de struiken om het tafereel gade te slaan. Jongens, wat hebben we gelachen! We moesten onze streek later bekopen met een flink pak rammel, maar dat was ons het pleziertje wel waard. Ook kan ik me die keer dat we de hond met een touw aan zijn staart voor de slee hadden gebonden goed herinneren. Daar gingen we, met een flinke vaart door de sneeuw! Ik was op dat idee gekomen toen ik het boek van Dik Trom had gelezen en had Hendrik weten over te halen om mee te doen. Sowieso was ik het brein achter de meeste van onze kwajongensstreken, maar omdat ik al huisarrest had en wist dat er wat zou zwaaien als we thuiskwamen, liet ik Hendrik ervoor opdraaien. Hij heeft me nooit verlinkt. Dat was Hendrik, een jongen uit één stuk. Vriendschap door dik en dun."
---wordt vervolgd---
dinsdag 29 september 2009 om 09:37
Vervolg van Mijn zoon ontspoort
Na 9 lange en spannende maanden diende de bevalling zich aan, Bernard week niet van mijn zijde. Het was een snelle bevalling en na 3 uur legde de dokter mijn zoon in mijn armen. Eindelijk, de zo lang door mij gehoopte stamhouder voor Bernard. Ik was zo blij, voor mij zelf natuurlijk maar het meeste nog wel voor Bernard. Eindelijk een zoon, iemand die de naam Van Wassenaar tot Voorschoten zou voortzetten. De meisjes mochten de volgende ochtend hun nieuwe broertje begroeten. Ook zij waren zeer blij met de nieuwe aanwinst. Delphine wilde met haar vingertje het zachte roze wangetje van haar broertje strelen, snel pakte ik haar handje beet en kneep er zachtjes is. “Doe maar niet” zei ik, “je broertje is nog heel klein”.
Ik verzorgde Didier helemaal zelf, nurse mocht niet aan hem komen. Zij hield zich bezig met de meisjes. Ik hield de meisjes verwijderd van Didier, bang als ik was dat zij hem ziek zouden maken. Didier was mijn oogappeltje. Bernard was ook blij met zijn zoon, maar niet zo blij als ik. Met lede ogen zag ik aan hoe Bernard zich meer bezig hield met de meisjes dan met zijn zoon. Dit maakte mij soms afschuwelijk jaloers en ik voerde hevige discussies met Bernard dat hij zijn zoon achterstelde bij zijn dochters.
Didier groeide voorspoedig en toen hij 4 werd moest hij naar de kleuterschool, met veel pijn en moeite liet ik hem gaan. Ik bracht en haalde hem zelf en soms bleef ik op school om maar dicht bij hem te zijn. Op een dag riep de directeur van de school mij bij zich en verzocht mij om niet langer op school te blijven als Didier in de klas was. Ik stoorde de andere kinderen als ik in de gang door het raam naar hem stond te kijken. Ik was hier zeer verbolgen over en dreigde Didier van school te halen als de directeur mij niet meer toestond om op school te blijven. De directeur bleef bij zijn standpunt en mij werd de toegang tot de school ontzegd. ’s Avonds vertelde ik het aan Bernard en zei dat ik Didier zo snel mogelijk van die school af zou halen. Bernard vond dit niet goed, hij was het zelfs eens met de directeur. Een hevige strijd ontstond en ik beschuldigde Bernard dat hij niet van zijn zoon hield, hem niet kende en dat hij een voorkeur had voor zijn dochters. Opeens stond Bernard boos op en riep: “ik hou zielsveel van mijn zoon, maar ik krijg de kans niet om hem te leren kennen. Jij neemt hem volledig in beslag. Wij hebben geen zoon, jij hebt een zoon. Vind je het gek dat ik mij met de meisjes bemoei, iemand moet het doen. Ze hebben geen moeder, moet ik ze dan ook hun vader ontnemen.” Na deze woorden draaide Bernard zich om en liep boos de kamer uit. Ik staarde verslagen voor mij uit, dit was de 1e keer in ons 20 jarige huwelijk dat Bernard echt boos op mij was.
Wordt vervolgd.
Na 9 lange en spannende maanden diende de bevalling zich aan, Bernard week niet van mijn zijde. Het was een snelle bevalling en na 3 uur legde de dokter mijn zoon in mijn armen. Eindelijk, de zo lang door mij gehoopte stamhouder voor Bernard. Ik was zo blij, voor mij zelf natuurlijk maar het meeste nog wel voor Bernard. Eindelijk een zoon, iemand die de naam Van Wassenaar tot Voorschoten zou voortzetten. De meisjes mochten de volgende ochtend hun nieuwe broertje begroeten. Ook zij waren zeer blij met de nieuwe aanwinst. Delphine wilde met haar vingertje het zachte roze wangetje van haar broertje strelen, snel pakte ik haar handje beet en kneep er zachtjes is. “Doe maar niet” zei ik, “je broertje is nog heel klein”.
Ik verzorgde Didier helemaal zelf, nurse mocht niet aan hem komen. Zij hield zich bezig met de meisjes. Ik hield de meisjes verwijderd van Didier, bang als ik was dat zij hem ziek zouden maken. Didier was mijn oogappeltje. Bernard was ook blij met zijn zoon, maar niet zo blij als ik. Met lede ogen zag ik aan hoe Bernard zich meer bezig hield met de meisjes dan met zijn zoon. Dit maakte mij soms afschuwelijk jaloers en ik voerde hevige discussies met Bernard dat hij zijn zoon achterstelde bij zijn dochters.
Didier groeide voorspoedig en toen hij 4 werd moest hij naar de kleuterschool, met veel pijn en moeite liet ik hem gaan. Ik bracht en haalde hem zelf en soms bleef ik op school om maar dicht bij hem te zijn. Op een dag riep de directeur van de school mij bij zich en verzocht mij om niet langer op school te blijven als Didier in de klas was. Ik stoorde de andere kinderen als ik in de gang door het raam naar hem stond te kijken. Ik was hier zeer verbolgen over en dreigde Didier van school te halen als de directeur mij niet meer toestond om op school te blijven. De directeur bleef bij zijn standpunt en mij werd de toegang tot de school ontzegd. ’s Avonds vertelde ik het aan Bernard en zei dat ik Didier zo snel mogelijk van die school af zou halen. Bernard vond dit niet goed, hij was het zelfs eens met de directeur. Een hevige strijd ontstond en ik beschuldigde Bernard dat hij niet van zijn zoon hield, hem niet kende en dat hij een voorkeur had voor zijn dochters. Opeens stond Bernard boos op en riep: “ik hou zielsveel van mijn zoon, maar ik krijg de kans niet om hem te leren kennen. Jij neemt hem volledig in beslag. Wij hebben geen zoon, jij hebt een zoon. Vind je het gek dat ik mij met de meisjes bemoei, iemand moet het doen. Ze hebben geen moeder, moet ik ze dan ook hun vader ontnemen.” Na deze woorden draaide Bernard zich om en liep boos de kamer uit. Ik staarde verslagen voor mij uit, dit was de 1e keer in ons 20 jarige huwelijk dat Bernard echt boos op mij was.
Wordt vervolgd.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
dinsdag 29 september 2009 om 16:39
Vervolg van Mijn zoon ontspoort
In eerste instantie werd ik boos, heel erg boos. Hoe durfde hij dit tegen mij te zeggen, ik had toch het beste met onze zoon voor en met Bernard. Onze stamhouder moest het toch aan niets ontbreken. IJsberend liep ik door de salon en probeerde mijn gedachten op een rijtje te zetten. Naarmate ik rustiger werd liet ik het verleden aan mij voorbij gaan. Mijn wens om een zoon te krijgen, de ziekte die daaruit voortkwam, mijn verwijdering van de meisjes, daarna de zwangerschap en toen de blijdschap dat er een zoon geboren was. Ik zag hoe ik mijzelf op mijn zoon geworpen had en de meisjes verwaarloosde. Ik had Didier geen moment uit het oog verloren, ik was zelfs als een moederkloek met hem meegegaan naar school. Hoe meer ik in het verleden dook hoe dieper ik mij schaamde. Hoe moest ik dit ooit goedmaken met de meisjes en natuurlijk met Bernard. Hoe diep moest hij in mij teleurgesteld zijn. Ik liep de salon uit naar de rookkamer, daar zat Bernard. In gedachten verzonken in zijn leunstoel. Voorzichtig liep ik op hem toe, om hem niet te laten schrikken fluisterde ik zachtjes zijn naam. Rustig keek hij naar mij op, ik keek naar het mij zo dierbare gezicht en schrok van de trieste uitdrukking op zijn gelaat.
“Oh Bernard” snikte ik, “het spijt me zo vreselijk, kun je me ooit vergeven. Je hebt helemaal gelijk, ik heb jullie drieën zo verwaarloosd, hoe kan ik het ooit goed maken”. Bernard opende zijn armen en als een jong meisje stortte ik mij op hem. Snikkend klemde ik mij aan hem vast. Bernard sloeg zijn armen om mij heen en troostte mij. Die avond hebben wij een goed gesprek gehad en vanaf toen heb ik mijn leven gebeterd. Ik heb de meisjes overal bij betrokken en heb getracht Didier meer los te laten.
De daaropvolgende jaren verliepen rustig. Célèste ging na het lyceum kunstgeschiedenis studeren. Tijdens haar studie werd zij verliefd op een jonkheer die rechten studeerde. Zij zijn getrouwd en hebben 2 kinderen. Delphine heeft na haar studie een tijdje gereisd, daarna is zij een tijdje werkzaam geweest op een ministerie. Toen zij haar echtgenoot leerde kennen, hij is partner bij de firma van Bernard, heeft zij haar baan opgezegd en zijn zij getrouwd. Zij verwachten nu hun 1e kindje.
Ook met Didier verliep alles voorspoedig, ondanks mijn slechte begin met hem groeide hij op tot een zeer sociale en attente jongeman. Na het gymnasium is hij rechten gaan studeren om later als opvolger de firma van Bernard over te nemen. Tijdens zijn studie had hij vele bijbaantjes, hij wilde niet op onze zak teren. Hij heeft o.a. gewerkt als bordenwasser, postbezorger. Tijdens 1 van zijn baantjes bij een bakker heeft hij een meisje, Jansje, leren kennen. De dochter van de bakker, een jong blond ding. Ze zijn een aantal keren bij ons langs geweest, het is een aardig meisje om te zien, maar helaas een beetje onnozel. Ze weet niets van etiquette en van huis uit heeft ze weinig meegekregen. Ze heeft een MBO-opleiding gedaan en doet nu iets met kinderen op zo’n kinderopvang. Sinds hij haar kent, is hij zo veranderd. Hij heeft gelukkig wel zijn studie afgemaakt, maar is niet van plan om bij Bernard op de zaak te komen werken. Hij werkt nu in de bakkerij van haar vader, daar bakt hij brood. Elke ochtend moet hij vroeg zijn bed uit voor een hongerloontje. Zij werkt 5 dagen per week op de kinderopvang.
Vorige week kwam hij ’s avonds langs. “Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen. Zoals jullie weten hebben Jansje en ik nu 2 jaar verkering. Vorige maand is Jansje niet ongesteld geworden, we hebben een test gedaan en ze is zwanger. We willen graag trouwen.” Mijn wereld stortte in, als hij kinderen met haar krijgt dan komt hij nooit uit dat milieu. Ik voelde het bloed uit mijn wangen trekken, geschokt zat ik in mijn stoel. Bernard stond op en feliciteerde hem, “het is niet helemaal de juiste volgorde” zei hij, “maar van harte gefeliciteerd, jongen. Wanneer is de blijde dag?” “Zo snel mogelijk, pap, voordat het zichtbaar wordt” Hij keek naar mij: “toe mam, zeg eens wat, ben je er niet blij mee.” Ik schudde mijn hoofd en keek hem boos aan: “heb ik je daarvoor op de wereld gezet? Om te trouwen met een bakkersdochter, om te werken voor een hongerloontje? Je vergooit je toekomst, denk toch na, nu is ze nog leuk. Over 10 jaar ben jij krom van het harde werken en is zij 20 kilo aangekomen en dan zit je met je Jansje en haar kinderen opgescheept.” Nadat ik deze woorden had gesproken heb ik mij omgedraaid en ben de kamer uitgelopen. Verdoofd liep ik naar mijn slaapkamer en ben op het bed gaan liggen. Na een half uur kwam Bernard de slaapkamer in, hij was woedend op me. Didier was na mijn uitbarsting eerst erg verdrietig geweest maar daarna was hij boos geworden en had tegen Bernard gezegd dat ik eerst mijn verontschuldigingen aan moest bieden aan Jansje. Daarna zouden ze misschien wel weer langskomen. Ik was in elk geval niet welkom op de bruiloft. Gelaten keek ik Bernard aan en zei hem dat mij dat niets interesseerde, dat mijn zoon ontspoorde en dat wij hem weer op het rechte pad moesten zien te krijgen, desnoods met dwang.
Sindsdien praat Bernard niet meer tegen me, mijn dochters zijn ook boos op me. Ik ben veel aan het nadenken maar kan er niet blij mee zijn. Ik blijf erbij, hij trouwt straks buiten zijn milieu en als er eenmaal kinderen zijn komt hij er nooit meer vanaf.
Lief panel, mijn zoon is aan het ontsporen en iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Ik ben de enige die ziet dat dit geen toekomst heeft, maar naar mij wordt niet geluisterd.
In eerste instantie werd ik boos, heel erg boos. Hoe durfde hij dit tegen mij te zeggen, ik had toch het beste met onze zoon voor en met Bernard. Onze stamhouder moest het toch aan niets ontbreken. IJsberend liep ik door de salon en probeerde mijn gedachten op een rijtje te zetten. Naarmate ik rustiger werd liet ik het verleden aan mij voorbij gaan. Mijn wens om een zoon te krijgen, de ziekte die daaruit voortkwam, mijn verwijdering van de meisjes, daarna de zwangerschap en toen de blijdschap dat er een zoon geboren was. Ik zag hoe ik mijzelf op mijn zoon geworpen had en de meisjes verwaarloosde. Ik had Didier geen moment uit het oog verloren, ik was zelfs als een moederkloek met hem meegegaan naar school. Hoe meer ik in het verleden dook hoe dieper ik mij schaamde. Hoe moest ik dit ooit goedmaken met de meisjes en natuurlijk met Bernard. Hoe diep moest hij in mij teleurgesteld zijn. Ik liep de salon uit naar de rookkamer, daar zat Bernard. In gedachten verzonken in zijn leunstoel. Voorzichtig liep ik op hem toe, om hem niet te laten schrikken fluisterde ik zachtjes zijn naam. Rustig keek hij naar mij op, ik keek naar het mij zo dierbare gezicht en schrok van de trieste uitdrukking op zijn gelaat.
“Oh Bernard” snikte ik, “het spijt me zo vreselijk, kun je me ooit vergeven. Je hebt helemaal gelijk, ik heb jullie drieën zo verwaarloosd, hoe kan ik het ooit goed maken”. Bernard opende zijn armen en als een jong meisje stortte ik mij op hem. Snikkend klemde ik mij aan hem vast. Bernard sloeg zijn armen om mij heen en troostte mij. Die avond hebben wij een goed gesprek gehad en vanaf toen heb ik mijn leven gebeterd. Ik heb de meisjes overal bij betrokken en heb getracht Didier meer los te laten.
De daaropvolgende jaren verliepen rustig. Célèste ging na het lyceum kunstgeschiedenis studeren. Tijdens haar studie werd zij verliefd op een jonkheer die rechten studeerde. Zij zijn getrouwd en hebben 2 kinderen. Delphine heeft na haar studie een tijdje gereisd, daarna is zij een tijdje werkzaam geweest op een ministerie. Toen zij haar echtgenoot leerde kennen, hij is partner bij de firma van Bernard, heeft zij haar baan opgezegd en zijn zij getrouwd. Zij verwachten nu hun 1e kindje.
Ook met Didier verliep alles voorspoedig, ondanks mijn slechte begin met hem groeide hij op tot een zeer sociale en attente jongeman. Na het gymnasium is hij rechten gaan studeren om later als opvolger de firma van Bernard over te nemen. Tijdens zijn studie had hij vele bijbaantjes, hij wilde niet op onze zak teren. Hij heeft o.a. gewerkt als bordenwasser, postbezorger. Tijdens 1 van zijn baantjes bij een bakker heeft hij een meisje, Jansje, leren kennen. De dochter van de bakker, een jong blond ding. Ze zijn een aantal keren bij ons langs geweest, het is een aardig meisje om te zien, maar helaas een beetje onnozel. Ze weet niets van etiquette en van huis uit heeft ze weinig meegekregen. Ze heeft een MBO-opleiding gedaan en doet nu iets met kinderen op zo’n kinderopvang. Sinds hij haar kent, is hij zo veranderd. Hij heeft gelukkig wel zijn studie afgemaakt, maar is niet van plan om bij Bernard op de zaak te komen werken. Hij werkt nu in de bakkerij van haar vader, daar bakt hij brood. Elke ochtend moet hij vroeg zijn bed uit voor een hongerloontje. Zij werkt 5 dagen per week op de kinderopvang.
Vorige week kwam hij ’s avonds langs. “Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen. Zoals jullie weten hebben Jansje en ik nu 2 jaar verkering. Vorige maand is Jansje niet ongesteld geworden, we hebben een test gedaan en ze is zwanger. We willen graag trouwen.” Mijn wereld stortte in, als hij kinderen met haar krijgt dan komt hij nooit uit dat milieu. Ik voelde het bloed uit mijn wangen trekken, geschokt zat ik in mijn stoel. Bernard stond op en feliciteerde hem, “het is niet helemaal de juiste volgorde” zei hij, “maar van harte gefeliciteerd, jongen. Wanneer is de blijde dag?” “Zo snel mogelijk, pap, voordat het zichtbaar wordt” Hij keek naar mij: “toe mam, zeg eens wat, ben je er niet blij mee.” Ik schudde mijn hoofd en keek hem boos aan: “heb ik je daarvoor op de wereld gezet? Om te trouwen met een bakkersdochter, om te werken voor een hongerloontje? Je vergooit je toekomst, denk toch na, nu is ze nog leuk. Over 10 jaar ben jij krom van het harde werken en is zij 20 kilo aangekomen en dan zit je met je Jansje en haar kinderen opgescheept.” Nadat ik deze woorden had gesproken heb ik mij omgedraaid en ben de kamer uitgelopen. Verdoofd liep ik naar mijn slaapkamer en ben op het bed gaan liggen. Na een half uur kwam Bernard de slaapkamer in, hij was woedend op me. Didier was na mijn uitbarsting eerst erg verdrietig geweest maar daarna was hij boos geworden en had tegen Bernard gezegd dat ik eerst mijn verontschuldigingen aan moest bieden aan Jansje. Daarna zouden ze misschien wel weer langskomen. Ik was in elk geval niet welkom op de bruiloft. Gelaten keek ik Bernard aan en zei hem dat mij dat niets interesseerde, dat mijn zoon ontspoorde en dat wij hem weer op het rechte pad moesten zien te krijgen, desnoods met dwang.
Sindsdien praat Bernard niet meer tegen me, mijn dochters zijn ook boos op me. Ik ben veel aan het nadenken maar kan er niet blij mee zijn. Ik blijf erbij, hij trouwt straks buiten zijn milieu en als er eenmaal kinderen zijn komt hij er nooit meer vanaf.
Lief panel, mijn zoon is aan het ontsporen en iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Ik ben de enige die ziet dat dit geen toekomst heeft, maar naar mij wordt niet geluisterd.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
dinsdag 29 september 2009 om 17:26
Beste Amelie,
Ik begrijp dat het moeilijk is als je kinderen een andere weg kiezen dan die jij voor ogen hebt.
Ik hoop dat je toch leert accepteren wat je zoon wil, anders verwijder je jezelf steeds meer van hem. Zie het positieve in van de situatie: Dat meiske kan toch jullie wereld leren kennen en zich daaraan aanpassen? Introduceer die bakkerij bij de jetset als de place to be voor lekker brood en moet je zien hoe populair ze worden.
Echt hoor..laat haar toe en geef het een kans!
Succes ermee.
Groetjes Annie
ps: als het huwelijk niet blijkt te werken kan ik jullie wel helpen met een goed afwikkeling van de echtscheiding.
Ik begrijp dat het moeilijk is als je kinderen een andere weg kiezen dan die jij voor ogen hebt.
Ik hoop dat je toch leert accepteren wat je zoon wil, anders verwijder je jezelf steeds meer van hem. Zie het positieve in van de situatie: Dat meiske kan toch jullie wereld leren kennen en zich daaraan aanpassen? Introduceer die bakkerij bij de jetset als de place to be voor lekker brood en moet je zien hoe populair ze worden.
Echt hoor..laat haar toe en geef het een kans!
Succes ermee.
Groetjes Annie
ps: als het huwelijk niet blijkt te werken kan ik jullie wel helpen met een goed afwikkeling van de echtscheiding.
dinsdag 29 september 2009 om 21:06
dinsdag 29 september 2009 om 21:14
Beste Hanneke,
meid meid, wat een pijn moet jouw hart voelen. Tegenwoordig is daar een naam voor: loverboy. Echt waar, deze heren zijn geslepen en lokken je in hun val. Met mooie praatje weten ze je in verleiding te brengen tot het schenken van je 'bloempje' * aan hem. Vreselijk, maar waar. Ondanks dat het een smet is op je reputatie als eenzaam meisje, zou ik proberen om toch zacht voor jezelf te zijn en in te zien dat jij slechts het slachtoffer bent van dit manswezen.
Misschien kun je je hart luchten op de Relatiepijler, deze voorziet zeer goed in tips zo weet ik.
Sterkte en groeten
Odette
*Denk aan friends: monica zegt dit over haar maagdelijkheid
meid meid, wat een pijn moet jouw hart voelen. Tegenwoordig is daar een naam voor: loverboy. Echt waar, deze heren zijn geslepen en lokken je in hun val. Met mooie praatje weten ze je in verleiding te brengen tot het schenken van je 'bloempje' * aan hem. Vreselijk, maar waar. Ondanks dat het een smet is op je reputatie als eenzaam meisje, zou ik proberen om toch zacht voor jezelf te zijn en in te zien dat jij slechts het slachtoffer bent van dit manswezen.
Misschien kun je je hart luchten op de Relatiepijler, deze voorziet zeer goed in tips zo weet ik.
Sterkte en groeten
Odette
*Denk aan friends: monica zegt dit over haar maagdelijkheid
dinsdag 29 september 2009 om 21:19
Ik ben blij te lezen dat het nu goed gaat met Betsy. Zoals toch al stiekem gedacht was er bij haar jaloezie in het spel. Er is immers niets mooiers dan een kind op de wereld zetten. Je belangrijkste taak als vrouw in dit leven, je levensdoel kan ik met een gerust hart zeggen. Het is dan ook werkelijk prachtig te lezen dat nu ook jij in blijde verwachting bent. En of er er nu de naam sterrekind aan wilt geven of niet, bedenk dat elk leven speciaal en uniek is, vooral aan hen wie daar het dichtst bij in de buurt staan.
Potverdikkie, de kinderen roepen, kunnen die nozems me niet eventjes met rust laten! En dan moet ik ook nog stofzuigen, dweilen, afwassen........
groeten
Odette
Potverdikkie, de kinderen roepen, kunnen die nozems me niet eventjes met rust laten! En dan moet ik ook nog stofzuigen, dweilen, afwassen........
groeten
Odette
dinsdag 29 september 2009 om 21:27
Jonge man (44) lichte handicap zoekt soulmate. Wil jij - lieve jonge slanke vrouw tot 30 jaar - samen met mij zonsondergangen beleven en de horizon tegemoet gaan? schrijf me dan. Voeg je wel een foto bij?
Kinderen geen bezwaar.
Adv. nr. 12589
Ben jij op zoek? Dan heb je me nu gevonden.
Mollige jonge dame (39) is op zoek naar vriendschap of meer. Hou je - net als ik - van lekker eten en gezelligheid?
Schrijf me onder nr. 37846
Kinderen geen bezwaar.
Adv. nr. 12589
Ben jij op zoek? Dan heb je me nu gevonden.
Mollige jonge dame (39) is op zoek naar vriendschap of meer. Hou je - net als ik - van lekker eten en gezelligheid?
Schrijf me onder nr. 37846
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
dinsdag 29 september 2009 om 22:01
Opa en oma gezocht
Mijn twee lieve dochters Sanne en Danique van 6 en 8 hebben één grote wens: ze zouden zo graag een opa en oma willen hebben. Helaas zijn onze ouders overleden dus eigen grootouders hebben ze niet. Bent of kent u een ouder echtpaar in de buurt van Velsen-Zuid die graag twee kleine meisjes gelukkig maken, neemt u dan contact met ons op.
Sanne en Danique houden van de kinderboerderij bezoeken, naar de speeltuin gaan en pannenkoeken eten.
Brief onder nr. 50026
Mijn twee lieve dochters Sanne en Danique van 6 en 8 hebben één grote wens: ze zouden zo graag een opa en oma willen hebben. Helaas zijn onze ouders overleden dus eigen grootouders hebben ze niet. Bent of kent u een ouder echtpaar in de buurt van Velsen-Zuid die graag twee kleine meisjes gelukkig maken, neemt u dan contact met ons op.
Sanne en Danique houden van de kinderboerderij bezoeken, naar de speeltuin gaan en pannenkoeken eten.
Brief onder nr. 50026
dinsdag 29 september 2009 om 22:07
Ring gevonden
Tijdens de Strandzesdaagse deze zomer heb ik op het strand ten hoogte van Bloemendaal bij paal 79 een gouden trouw- of verlovingsring met witgouden randje gevonden. De inscriptie luidt "Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’.
Ik vermoed dat deze Adinda heel verdrietig is om het verlies van haar ring en deze graag terug zou willen.
Naam en adres bij de redactie bekend
Tijdens de Strandzesdaagse deze zomer heb ik op het strand ten hoogte van Bloemendaal bij paal 79 een gouden trouw- of verlovingsring met witgouden randje gevonden. De inscriptie luidt "Voor mijn liefste Adinda, voor altijd!’.
Ik vermoed dat deze Adinda heel verdrietig is om het verlies van haar ring en deze graag terug zou willen.
Naam en adres bij de redactie bekend
dinsdag 29 september 2009 om 22:44
vervolg verliefd, verloofd, verlaten
Ik keek mijn ogen uit toen we aankwamen bij ons hotel “Paradise by the Ocean” zoiets moois had ik nog nooit gezien. Ik was helemaal bij want het pilletje om te slapen in het vliegtuig had ik niet nodig gehad, ik heb genoten van de aandacht die de knappe stewardessen aan me gaven en het prachtige uitzicht. Onze kamer was nog mooier, heel groot en ruim en twee 2-persoons bedden. Ook was er een balkon met zeezicht. Anneke vroeg mij wat ik als eerste wilde doen. Ik had al behoorlijke trek dus wilde ik graag een drankje doen en een gebakken visje eten beneden in een van de lounges. We gingen zitten aan een klein tafeltje, de lounge was nog niet al te vol dus plek zat. Toen ik daar zat zag ik HEM. Een turkse adonis van circa 23 jaar. Ik schudde de gedachte snel van me af. Ik was al een vrouw van middelbare leeftijd, dat kon toch helemaal niet. Anneke had gelukkig niets door, en omdat ik een blauwe maandag op toneelles had gezeten kon ik gelukkig net doen alsof mijn neus bloedde. Toch voelde ik af en toe dat er naar mij gekeken werd, maar ik ontweek hem, zo goed als ik kon. Anneke ging even naar het toilet en terwijl ik wachtte op mijn turkse koffie kwam de jongenman ineens dichterbij. “Excuse me you beautiful princess” zei hij tegen mij. Mijn hart stond in vuur en vlam, zoiets prachtigs had nog nooit iemand tegen mij gezegd, en nu zei ineens deze jonge God zoiets tegen me. Ik werd rood maar er kwam nog net een schaapachtig “Hallo” uit mijn mond. “How are you today?” vroeg hij, ik wist wel wat het betekende, maar heel goed engels kon ik niet. Toch probeerde ik het, hij zou me vast wel begrijpen “Ei em fein senk joe” zei ik. Hij ontblote zijn tanden, wat een prachtige mond had hij en een stel mooie witte tanden. Ik was verliefd, en dat was heel bijzonder want in alle jaren dat ik op aarde was, had alleen Kees dit voor elkaar gekregen.
*wordt vervolgd*
Ik keek mijn ogen uit toen we aankwamen bij ons hotel “Paradise by the Ocean” zoiets moois had ik nog nooit gezien. Ik was helemaal bij want het pilletje om te slapen in het vliegtuig had ik niet nodig gehad, ik heb genoten van de aandacht die de knappe stewardessen aan me gaven en het prachtige uitzicht. Onze kamer was nog mooier, heel groot en ruim en twee 2-persoons bedden. Ook was er een balkon met zeezicht. Anneke vroeg mij wat ik als eerste wilde doen. Ik had al behoorlijke trek dus wilde ik graag een drankje doen en een gebakken visje eten beneden in een van de lounges. We gingen zitten aan een klein tafeltje, de lounge was nog niet al te vol dus plek zat. Toen ik daar zat zag ik HEM. Een turkse adonis van circa 23 jaar. Ik schudde de gedachte snel van me af. Ik was al een vrouw van middelbare leeftijd, dat kon toch helemaal niet. Anneke had gelukkig niets door, en omdat ik een blauwe maandag op toneelles had gezeten kon ik gelukkig net doen alsof mijn neus bloedde. Toch voelde ik af en toe dat er naar mij gekeken werd, maar ik ontweek hem, zo goed als ik kon. Anneke ging even naar het toilet en terwijl ik wachtte op mijn turkse koffie kwam de jongenman ineens dichterbij. “Excuse me you beautiful princess” zei hij tegen mij. Mijn hart stond in vuur en vlam, zoiets prachtigs had nog nooit iemand tegen mij gezegd, en nu zei ineens deze jonge God zoiets tegen me. Ik werd rood maar er kwam nog net een schaapachtig “Hallo” uit mijn mond. “How are you today?” vroeg hij, ik wist wel wat het betekende, maar heel goed engels kon ik niet. Toch probeerde ik het, hij zou me vast wel begrijpen “Ei em fein senk joe” zei ik. Hij ontblote zijn tanden, wat een prachtige mond had hij en een stel mooie witte tanden. Ik was verliefd, en dat was heel bijzonder want in alle jaren dat ik op aarde was, had alleen Kees dit voor elkaar gekregen.
*wordt vervolgd*
