Geldzorgen, belachelijk gemaakt door vader.

Lieve mensen,

Ik zit er momenteel even helemaal door heen en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik ben bijna 20, studeer, heb een bijbaantje en woon nog thuis, mijn ouders zijn gescheiden en ik wissel tussen beiden. Mijn moeder moet zichzelf een slag in de ronde werken met zwarte schoonmaak baantjes erbij om alles rond te krijgen, mijn vader zwemt in het geld, koopt nieuwe auto's, gaat tientallen keren op vakantie op dagen weg en verbouwt zijn hele huis omdat zijn nieuwe vriendin er bij komt. Sinds ik studeer heb ik elke dag stress om geld, bij alles wat ik heb hoop ik iets te vinden wat ik zou kunnen verkopen om dat misschien net genoeg over te houden om iets leuks te kunnen doen. In mijn schoenen staan gaten, ik heb 1 broek die al kaal is en de rest van mijn kleding is oud en krap. Ik kan elke maand niet rond komen en sta dan ook diep in het rood doordat ik schoolboeken moest aanschaffen. Mijn vader draagt niet mee in de kosten, als ik probeer te vertellen hoe slecht het gaat zal dat wel liggen aan mijn uitgaven patroon. Aan het begin van elk jaar krijgen mijn ouders een brief van de overheid, hierin staat wat de overheid je sterk adviseert mee te betalen aan het leven van je kind elke maan, advies: 20 euro voor mijn moeder, 380 voor mijn vader. Belachelijk vond hij dit, waar haalde ze dit vandaan en hoe kwamen ze er wel niet bij zoiets te versturen en te vragen. Maar in d brief staat dat het een vrijwillige bedrage is en dus betaalt hij geen cent. Deze week heb ik een nieuwe broek gekocht, mijn oude kon echt niet meer. De hele week stress is over wanneer ik mijn vader zie, als hij ziet dat ik een nieuwe broek aan heb krijg ik geheid de wind van voren en heeft hij weer voor zichzelf bevestigd dat het probleem hem zit in mijn uitgaven patroon. Qua inkomsten en verplichte uitgaven zou ik alles exact moeten kunnen betalen, geen cent blijft er over. Mijn vaders antwoord is dan dat af en toe iets leuks doen niet nodig is en ik prioriteiten zal moeten stellen. Een aanvullende beurs kan ik niet aanvragen want, mijn vader verdient te veel. Lenen wil ik niet, ik ben doods bang om ooit in de problemen te komen en ik zou niet hoeven moeten lenen.

Ook luistert mijn vader nooit naar mij, zijn vriendin komt hier wonen, het hele huis word op zijn kop gegooid. Mijn veilige plekje totaal over hoop en als ik ook maar iets zeg over wat ik er van vind of mooier zou vinden word het bestempeld als onzin. Ondanks corona gaat mijn vader gewoon op vakantie, persoonlijk denk ik waarom, blijf gewoon eens een keer thuis. Als ik zoiets zeg slaat het nergens op, moet ik me beter in de feiten en regels verdiepen en geen onzin uitkramen.

Vorige week was hij op vakantie, ik appte of ik de auto kon lenen want ik moest iets ophalen voor school, dit was goed. die avond vraagt mijn moeder welke dag ze thuis komen. Ik app hem wanneer ze thuis komen en als antwoord krijg ik "hoezo?". Eindstand zouden ze maandag thuis komen. Zondag middag zit ik bij vrienden zie ik ze langs rijden. Direct zegt iedereen "komen ze controleren wat je doet ofzo". Ik vraag aan ze waarom zijn jullie al thuis, dat hadden ze spontaan bedacht vanwege het weer. 8 uur zit je in de auto, waarom communiceer je niet met je kind dat je thuis komt? zijn antwoord was dat ze daar niet aan gedacht hadden. Dat antwoord doet eigenlijk alleen nog maar meer pijn, hoe kan je er niet aan denken je bloed eigen kind te vertellen dat je thuis komt van vakantie.\

Mijn zusje ging bij mijn moeder wonen en al jaren zeg ik als zij weg gaat dat we misschien een inloop kast konden maken. Dit was allemaal leuk en goed, ik heb die kamer geschilderd etc. paar dagen later kom ik thuis van moeder en is de kamer van zijn vriendin, die me nog kwam bedanken dat ik zo lief die kamer had geschilderd en mijn hele weekend daar aan besteed had.

Vandaag probeerde ik mijn vader te vertellen hoe ik mij voelde, geen woord over geld alleen hoe ik mij voelde. Hoe dingen op mij overkwamen. Dat ik mij niet gehoord voel. Het antwoord was hoe ik durfde dat te denken en besefte ik mij wel hoe hard ik hem op zijn ziel trapte nu door zoiets te zeggen.

Ik weet niet meer wat ik met de situatie aan moet, er zijn te veel gebeurtenissen om te vertellen maar ik ben het zo zat.