Gezondheid
alle pijlers
Acceptatie medicatie
zondag 8 december 2024 om 15:34
Hi,
Ik gebruik voor dit topic even mijn andere gebruikersnaam dan die waar ik normaal actief mee ben, ivm herkenbaarheid.
Ik ben midden 40 en heb al van jongs af aan ziekteangst. Therapieën gehad, psychologen gezien, maar desondanks werd het in de loop der jaren erger, tot ik een aantal jaar geleden (niet doordoor) in een burnout kwam en een lichte dosering antidepressiva ben gaan slikken die o.a. heel fijn werkte tegen mijn ziekteangst. Dit heb ik een aantal jaren geslikt, tot ik 1.5 geleden eens wilde proberen of ik het zonder kon.
Dit ging een tijdje goed, maar al snel merkte ik dat ik niet alleen heel angstig werd, maar ook heel slecht sliep. In mijn hoofd was het altijd kermis, zo druk.
Na wikken en wegen toch weer gestart met de a.d. De bijwerkingen kwamen weer om de hoek en ik kwam binnen no time flink aan. Ik voelde zoveel teleurstelling in mijzelf dat ik niet zonder die stomme pillen kan.
Vanwege o.a. de drukte in mijn hoofd ben ik onderzocht op adhd en jawel, bingo. Nu slik ik daar sinds een tijdje ook medicatie voor maar ben nog in de fase van uitzoeken wat bij me past. Hoewel het me veel goeds brengt, heeft ook dit bijwerkingen waar ik hinder van heb en dat laat me continue maar denken waarom ik in vredesnaam allemaal van die rotzooi nodig heb omeen beetje normaal te kunnen functioneren.
Ik vind mezelf een waanzinnige slappeling dat ik niet bij machte ben om die verrotte angststoornis onder controle te krijgen.
Ik kan voor mezelf niet accepteren dat ik leef met pillen. Ik haat het en vind dat ik het zonder moet kunnen. Dit heeft slechts betrekking op mijzelf, want als een ander me dit zou vertellen dat zou ik daar geen mening over hebben. In mijn hoofd probeer ik het goed te praten, dat iemand met astma ook medicatie gebruikt, maar ik krijg het er niet in hier.
Wie herkent dit? Of wie kan er tips geven om mezelf te nemen zoals ik ben?
Ik gebruik voor dit topic even mijn andere gebruikersnaam dan die waar ik normaal actief mee ben, ivm herkenbaarheid.
Ik ben midden 40 en heb al van jongs af aan ziekteangst. Therapieën gehad, psychologen gezien, maar desondanks werd het in de loop der jaren erger, tot ik een aantal jaar geleden (niet doordoor) in een burnout kwam en een lichte dosering antidepressiva ben gaan slikken die o.a. heel fijn werkte tegen mijn ziekteangst. Dit heb ik een aantal jaren geslikt, tot ik 1.5 geleden eens wilde proberen of ik het zonder kon.
Dit ging een tijdje goed, maar al snel merkte ik dat ik niet alleen heel angstig werd, maar ook heel slecht sliep. In mijn hoofd was het altijd kermis, zo druk.
Na wikken en wegen toch weer gestart met de a.d. De bijwerkingen kwamen weer om de hoek en ik kwam binnen no time flink aan. Ik voelde zoveel teleurstelling in mijzelf dat ik niet zonder die stomme pillen kan.
Vanwege o.a. de drukte in mijn hoofd ben ik onderzocht op adhd en jawel, bingo. Nu slik ik daar sinds een tijdje ook medicatie voor maar ben nog in de fase van uitzoeken wat bij me past. Hoewel het me veel goeds brengt, heeft ook dit bijwerkingen waar ik hinder van heb en dat laat me continue maar denken waarom ik in vredesnaam allemaal van die rotzooi nodig heb omeen beetje normaal te kunnen functioneren.
Ik vind mezelf een waanzinnige slappeling dat ik niet bij machte ben om die verrotte angststoornis onder controle te krijgen.
Ik kan voor mezelf niet accepteren dat ik leef met pillen. Ik haat het en vind dat ik het zonder moet kunnen. Dit heeft slechts betrekking op mijzelf, want als een ander me dit zou vertellen dat zou ik daar geen mening over hebben. In mijn hoofd probeer ik het goed te praten, dat iemand met astma ook medicatie gebruikt, maar ik krijg het er niet in hier.
Wie herkent dit? Of wie kan er tips geven om mezelf te nemen zoals ik ben?
zondag 8 december 2024 om 15:47
Forceren werkt in ieder geval niet, dat heb je al in de gaten.
Ik herken wel de moeite met zelfacceptatie. Ik ben ook geneigd om alles wat zwak is aan mij te veroordelen. Dat ik nooit alleen heb durven zijn. Dat ik houvast heb gezocht in relaties, obsessies, verdovende middelen, om maar niet in angst en onzekerheid te hoeven leven. Over medicijnen voor mijn ADD of AD denk ik hetzelfde, dus dat zou ik ook niet willen gebruiken.
Het oordelen is eigenlijk een vorm van zelfbescherming.
Misschien hoef je je echte pijn, je verwarring, je machteloosheid, of je depressie, niet te laten binnenkomen, zolang je jezelf veroordeelt en afwijst. Of misschien werkt het bij jou op een andere manier. Voor mij is het een manier om grip te proberen te houden op een wereld en gevoelens die ik vaak niet begrijp.
Ik herken wel de moeite met zelfacceptatie. Ik ben ook geneigd om alles wat zwak is aan mij te veroordelen. Dat ik nooit alleen heb durven zijn. Dat ik houvast heb gezocht in relaties, obsessies, verdovende middelen, om maar niet in angst en onzekerheid te hoeven leven. Over medicijnen voor mijn ADD of AD denk ik hetzelfde, dus dat zou ik ook niet willen gebruiken.
Het oordelen is eigenlijk een vorm van zelfbescherming.
Misschien hoef je je echte pijn, je verwarring, je machteloosheid, of je depressie, niet te laten binnenkomen, zolang je jezelf veroordeelt en afwijst. Of misschien werkt het bij jou op een andere manier. Voor mij is het een manier om grip te proberen te houden op een wereld en gevoelens die ik vaak niet begrijp.
zondag 8 december 2024 om 16:00
Je moet je aandoening serieus nemen. Het moet niet uitmaken waar je medicatie voor gebruikt. Het doel is verbetering van levenskwaliteit.
Je hebt een probleem in je psyche en dat is toch niet minder erg dan diabetes? Je kunt aan beide tenonder gaan.
Ik slik ook levenslang medicatie. Ik ben blij dat bestaat.
Je hebt een probleem in je psyche en dat is toch niet minder erg dan diabetes? Je kunt aan beide tenonder gaan.
Ik slik ook levenslang medicatie. Ik ben blij dat bestaat.
zondag 8 december 2024 om 16:00
zondag 8 december 2024 om 16:08
ADHD is een verstoord chemisch proces in de hersenen. Daar tegen vechten heeft geen enkele zin. Wat mij heeft geholpen is de realisatie dat ik geen slappeling ben maar eerder sterk, omdat ik me redelijk weet te redden ondanks deze handicap. Je laat iemand met een gebroken been niet zonder krukken rondlopen, waarom dan wel een ondersteunend hulpmiddel weglaten als er iets "gebroken" is in je hersenen?
zondag 8 december 2024 om 16:08
'Dit heeft slechts betrekking op mijzelf, want als een ander me dit zou vertellen dat zou ik daar geen mening over hebben.'Mariejan schreef: ↑08-12-2024 16:00Vind je mensen die bloeddrukmedicijnen gebruiken ook slappelingen? Mensen die insuline spuiten bij suikerziekte? Bloedverdunners? Medicatie tegen te hoog cholesterol?
Waarom noem je medicatie rotzooi? Ik vind dat respectloos. Medicatie die zoveel mensen helpen en het leven redden of verbeteren.
zondag 8 december 2024 om 16:16
zondag 8 december 2024 om 16:32
Rozeroosje schreef: ↑08-12-2024 15:34
Ik kan voor mezelf niet accepteren dat ik leef met pillen. Ik haat het en vind dat ik het zonder moet kunnen.
Wie herkent dit? Of wie kan er tips geven om mezelf te nemen zoals ik ben?
Ik heb een chronische pijn en gebruik daartegen een antidepressivum. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik een antidepressivum zou moeten gaan slikken had ik daar veel weerstand tegen. Ik vond AD heftige medicijnen en vooral iets voor andere mensen. Ik vond het ook geen prettige idee dat ik dat spul in mijn lichaam zou krijgen.
Maar er moest iets gebeuren. Zonder medicatie tegen de pijn kan ik niet functioneren. Dus ben ik het met tegenzin toch gaan nemen. En nu, al weer aardig wat jaar verder, ben ik zo blij dat het medicijn bestaat. Ik moet nog steeds mij grenzen heel goed bewaken wat betreft belasting en pijnsignalen, maar ik kan werken en leven. Zonder medicatie niet. Ik ben nu eenmaal iemand met een belemmering/beperking, en dat is ok.
zondag 8 december 2024 om 17:12
Hmm, heel herkenbaar. Ik slik daarbij ook nog eens antipsychotica, dat heeft al helemaal veel invloed op mijn gewicht. (Plus 35kg erbij). Ik heb behoorlijke heftige bijwerkingen. En ik vrees ook dat ik door de cocktail aan medicatie dat ik niet oud zal worden. Maar dit is de enige manier waarop ik kwaliteit van leven heb.
De medicatie zorgt ervoor dat ik smorgens mijn bed uit kan komen.
De medicatie zorgt ervoor dat ik in de werkelijkheid blijf.
De medicatie zorgt er bovenal voor dat ik een goede moeder ben.
En hoe graag ik ook zou willen stoppen met de medicatie, omdat ik echt heel dik ben nu en dat het z'n invloed heeft op mijn gezondheid, weet ik ook dat het niet opweegt tegen het relatief goede leven dat ik nu leid. Ik kies heel bewust om mijn hoofd boven water te kunnen houden, en daarmee kies ik dus voor mijn medicatie.
De medicatie zorgt ervoor dat ik smorgens mijn bed uit kan komen.
De medicatie zorgt ervoor dat ik in de werkelijkheid blijf.
De medicatie zorgt er bovenal voor dat ik een goede moeder ben.
En hoe graag ik ook zou willen stoppen met de medicatie, omdat ik echt heel dik ben nu en dat het z'n invloed heeft op mijn gezondheid, weet ik ook dat het niet opweegt tegen het relatief goede leven dat ik nu leid. Ik kies heel bewust om mijn hoofd boven water te kunnen houden, en daarmee kies ik dus voor mijn medicatie.
zondag 8 december 2024 om 17:15
Nee dat klopt, dit is inderdaad niet anders dan diabetes...Stormke81 schreef: ↑08-12-2024 16:00Je moet je aandoening serieus nemen. Het moet niet uitmaken waar je medicatie voor gebruikt. Het doel is verbetering van levenskwaliteit.
Je hebt een probleem in je psyche en dat is toch niet minder erg dan diabetes? Je kunt aan beide tenonder gaan.
Ik slik ook levenslang medicatie. Ik ben blij dat bestaat.
zondag 8 december 2024 om 17:17
Mooi gezegd...ik zal proberen het ook zo te gaan bekijken. Misschien ben ik juíst sterk door medicatie te gebruiken ipv te blijven struggelen?RoosLely schreef: ↑08-12-2024 16:08ADHD is een verstoord chemisch proces in de hersenen. Daar tegen vechten heeft geen enkele zin. Wat mij heeft geholpen is de realisatie dat ik geen slappeling ben maar eerder sterk, omdat ik me redelijk weet te redden ondanks deze handicap. Je laat iemand met een gebroken been niet zonder krukken rondlopen, waarom dan wel een ondersteunend hulpmiddel weglaten als er iets "gebroken" is in je hersenen?
zondag 8 december 2024 om 17:18
Rotzooi,tja, goede vraag. Misschien omdat het grenst aan drugs? Ik heb liever gewoon geen chemische dingen in mijn lijf, ben niet zo'n slikker.
zondag 8 december 2024 om 17:20
Jij beschrijft precies mijn gevoel. Het is iets voor anderen, niet voor mij.Nimue schreef: ↑08-12-2024 16:32Ik heb een chronische pijn en gebruik daartegen een antidepressivum. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik een antidepressivum zou moeten gaan slikken had ik daar veel weerstand tegen. Ik vond AD heftige medicijnen en vooral iets voor andere mensen. Ik vond het ook geen prettige idee dat ik dat spul in mijn lichaam zou krijgen.
Maar er moest iets gebeuren. Zonder medicatie tegen de pijn kan ik niet functioneren. Dus ben ik het met tegenzin toch gaan nemen. En nu, al weer aardig wat jaar verder, ben ik zo blij dat het medicijn bestaat. Ik moet nog steeds mij grenzen heel goed bewaken wat betreft belasting en pijnsignalen, maar ik kan werken en leven. Zonder medicatie niet. Ik ben nu eenmaal iemand met een belemmering/beperking, en dat is ok.
Wat fijn dat jij het inmiddels omarmt hebt en dat het je weer mogelijkheden geeft <3
zondag 8 december 2024 om 17:23
Mooi stukje!Redballoon schreef: ↑08-12-2024 17:12Hmm, heel herkenbaar. Ik slik daarbij ook nog eens antipsychotica, dat heeft al helemaal veel invloed op mijn gewicht. (Plus 35kg erbij). Ik heb behoorlijke heftige bijwerkingen. En ik vrees ook dat ik door de cocktail aan medicatie dat ik niet oud zal worden. Maar dit is de enige manier waarop ik kwaliteit van leven heb.
De medicatie zorgt ervoor dat ik smorgens mijn bed uit kan komen.
De medicatie zorgt ervoor dat ik in de werkelijkheid blijf.
De medicatie zorgt er bovenal voor dat ik een goede moeder ben.
En hoe graag ik ook zou willen stoppen met de medicatie, omdat ik echt heel dik ben nu en dat het z'n invloed heeft op mijn gezondheid, weet ik ook dat het niet opweegt tegen het relatief goede leven dat ik nu leid. Ik kies heel bewust om mijn hoofd boven water te kunnen houden, en daarmee kies ik dus voor mijn medicatie.
Wat je zegt over een goede moeder zijn: dat speelt bij mij ook mee in de keus het toch te slikken want zonder ben ik voor hen en mijn man ook een stuk minder leuk.
zondag 8 december 2024 om 17:24
Ik denk dat het ook ligt aan beeldvorming. Op social media kom je "grappige" filmpjes tegen van springende lama's, chaotisch mensen etc met adhd of andere psychische problemen. Het komt dan over als iets wat niet zo erg is maar juist grappig. Zulke filmpjes maken ze niet over diabetes, ms, kanker of welke ziekte dan ook.
Je eigen beeldvorming wordt misschien dan ook wat vertekend? Hier een kind met adhd maar die functioneert echt niet zonder medicatie. Dan ben je toch blij dat er iets is dat helpt.?
Je eigen beeldvorming wordt misschien dan ook wat vertekend? Hier een kind met adhd maar die functioneert echt niet zonder medicatie. Dan ben je toch blij dat er iets is dat helpt.?
zondag 8 december 2024 om 17:39
Joe, pillen slikker meldt zich.
Ik heb moeite met mezelf, met dat ik niet zonder kan.
Maar het verschil in levenskwaliteit is zo zo groot dat ik vooral ontzettend dankbaar ben dat het er is.
Dat het wat verdraagbaarder wordt.
En ik heb het lang uitgesteld.
Maar eerlijk, als ik diep zit zou ik stront eten als dat het ook maar een klein beetje beter zou maken.
Ik heb veel over voor een leefbaar leven. Medicatie is dan maar een piepklein dingetje eigenlijk.
Ik heb moeite met mezelf, met dat ik niet zonder kan.
Maar het verschil in levenskwaliteit is zo zo groot dat ik vooral ontzettend dankbaar ben dat het er is.
Dat het wat verdraagbaarder wordt.
En ik heb het lang uitgesteld.
Maar eerlijk, als ik diep zit zou ik stront eten als dat het ook maar een klein beetje beter zou maken.
Ik heb veel over voor een leefbaar leven. Medicatie is dan maar een piepklein dingetje eigenlijk.
zondag 8 december 2024 om 17:51
Rozeroosje schreef: ↑08-12-2024 17:20Jij beschrijft precies mijn gevoel. Het is iets voor anderen, niet voor mij.
Wat fijn dat jij het inmiddels omarmt hebt en dat het je weer mogelijkheden geeft <3
Zeker super fijn! Ik gun jou dat ook. Wees milder voor jezelf.
zondag 8 december 2024 om 17:59
Absoluut!Rozeroosje schreef: ↑08-12-2024 17:17Mooi gezegd...ik zal proberen het ook zo te gaan bekijken. Misschien ben ik juíst sterk door medicatie te gebruiken ipv te blijven struggelen?
En je mag het jezelf echt gunnen dat dit je leven een stukje makkelijker maakt, het is al vervelend genoeg waar je mee te kampen hebt.
Bij mij heeft psycho-educatie en cognitieve gedragstherapie geholpen om tot dit inzicht te komen. Misschien de moeite waard als je dat nog niet gehad hebt.
zondag 8 december 2024 om 20:33
zondag 8 december 2024 om 21:21
Geen medicatie levert me alleen maar ellende, daar kan ik heel kort over zijn. In het begin gaat het goed, dan voel ik me ook echt een soort van mezelf. Maar gaandeweg komt er dan stress op mijn pad, gebeuren er vervelende dingen, loopt mijn emmertje langzaam vol en dan ineens zit ik weer diep in de angst. Niemand die me dan nog kan temmen. Ben dan geen leuke vrouw en moeder, val kilo's af, slaap slecht tot niet en zodoende moest ik dus toegeven dat het sterker is dan mijzelf en dus weer aan de a.d. moest. Al is het maar voor mijn man en kinderen. Maar dan baal ik zooo hard dat ik dus niet de mentale kracht heb om te vechten tegen die angststoornis. Baal ik, dat ik niet 'gewoon' zo kan zijn als mensen die dit niet hebben. Die zich hier niks bij kunnen voorstellen. Dat wil ik ook!
En dan mbt die adhd. Na lang worstelen met al-tijd die drukte in mijn hoofd is er dan nu een diagnose. Eerlijk gezegd maakt die diagnose me niks uit: ik ben wie ik ben en ik ben goed (gek genoeg kan ik dat dan wél zo zien).
Maar omdat ik nog zoek naar de juiste medicijnen en dosering baal ik dat ik bijwerkingen heb waar ik me niet fijn door voel en ik denk dat dat is wat me zo doet balen.
Ik ga nu nog proberen of Concerta me iets brengt en anders gaan we naar Bupoprion. Fijn om t ehoren dat jij daar goed op gaat!
zondag 8 december 2024 om 22:04
Heb je naast het gebruik van medicatie ook nog andere therapie of begeleiding?
Ik vind de diabetesvergelijking niet helemaal passend. Diabetes type 1 ga je direct van dood zonder insuline. Diabetes type 2 kan door leefstijlaanpassingen vaak zonder medicatie gemanaged worden.
Angststoornissen zijn ook tamelijk goed behandelbaar, met een combinatie van medicijnen en therapie, waarbij je vaak niet levenslang AD hoeft te gebruiken. Er zitten namelijk ook nadelen aan, zoals bijwerkingen, en dat het niet je denk- en gedragspatronen doorbreekt, waardoor het angst- en copingprobleem niet werkelijk opgelost wordt.
Ik ben niet tegen het gebruik ervan, maar ik zou zelf eigenlijk ook wel gefocust zijn op volledig herstel van een angststoornis. Indien niet nu ivm jonge kinderen, dan op langere termijn wel.
Ik vind de diabetesvergelijking niet helemaal passend. Diabetes type 1 ga je direct van dood zonder insuline. Diabetes type 2 kan door leefstijlaanpassingen vaak zonder medicatie gemanaged worden.
Angststoornissen zijn ook tamelijk goed behandelbaar, met een combinatie van medicijnen en therapie, waarbij je vaak niet levenslang AD hoeft te gebruiken. Er zitten namelijk ook nadelen aan, zoals bijwerkingen, en dat het niet je denk- en gedragspatronen doorbreekt, waardoor het angst- en copingprobleem niet werkelijk opgelost wordt.
Ik ben niet tegen het gebruik ervan, maar ik zou zelf eigenlijk ook wel gefocust zijn op volledig herstel van een angststoornis. Indien niet nu ivm jonge kinderen, dan op langere termijn wel.
maandag 9 december 2024 om 08:51
Lief wat je zegt en ik heb zeker therapie etc gehad. Heel vaak, al van redelijk jong af aan, maar elke keer blijkt dat ik de kracht niet heb om de angst te weerstaan en dat het zo sterk is dat het mij pakt. Zoals ik hierboven schreef, lukt het dan even, maar omdat mijn emmertje ongemerkt toch altijd weer volloopt (met gewoon de drukte en de stress van het dagelijks leven en de dingen die daar soms in gebeuren), kom ik altijd weer op het punt dat die emmer dus vol is en ik ineens gegrepen word door de angst en dan is het te laat.bijtie schreef: ↑08-12-2024 22:04Heb je naast het gebruik van medicatie ook nog andere therapie of begeleiding?
Ik vind de diabetesvergelijking niet helemaal passend. Diabetes type 1 ga je direct van dood zonder insuline. Diabetes type 2 kan door leefstijlaanpassingen vaak zonder medicatie gemanaged worden.
Angststoornissen zijn ook tamelijk goed behandelbaar, met een combinatie van medicijnen en therapie, waarbij je vaak niet levenslang AD hoeft te gebruiken. Er zitten namelijk ook nadelen aan, zoals bijwerkingen, en dat het niet je denk- en gedragspatronen doorbreekt, waardoor het angst- en copingprobleem niet werkelijk opgelost wordt.
Ik ben niet tegen het gebruik ervan, maar ik zou zelf eigenlijk ook wel gefocust zijn op volledig herstel van een angststoornis. Indien niet nu ivm jonge kinderen, dan op langere termijn wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
