Acceptatie medicatie

Hi,

Ik gebruik voor dit topic even mijn andere gebruikersnaam dan die waar ik normaal actief mee ben, ivm herkenbaarheid.

Ik ben midden 40 en heb al van jongs af aan ziekteangst. Therapieën gehad, psychologen gezien, maar desondanks werd het in de loop der jaren erger, tot ik een aantal jaar geleden (niet doordoor) in een burnout kwam en een lichte dosering antidepressiva ben gaan slikken die o.a. heel fijn werkte tegen mijn ziekteangst. Dit heb ik een aantal jaren geslikt, tot ik 1.5 geleden eens wilde proberen of ik het zonder kon.
Dit ging een tijdje goed, maar al snel merkte ik dat ik niet alleen heel angstig werd, maar ook heel slecht sliep. In mijn hoofd was het altijd kermis, zo druk.

Na wikken en wegen toch weer gestart met de a.d. De bijwerkingen kwamen weer om de hoek en ik kwam binnen no time flink aan. Ik voelde zoveel teleurstelling in mijzelf dat ik niet zonder die stomme pillen kan.

Vanwege o.a. de drukte in mijn hoofd ben ik onderzocht op adhd en jawel, bingo. Nu slik ik daar sinds een tijdje ook medicatie voor maar ben nog in de fase van uitzoeken wat bij me past. Hoewel het me veel goeds brengt, heeft ook dit bijwerkingen waar ik hinder van heb en dat laat me continue maar denken waarom ik in vredesnaam allemaal van die rotzooi nodig heb omeen beetje normaal te kunnen functioneren.
Ik vind mezelf een waanzinnige slappeling dat ik niet bij machte ben om die verrotte angststoornis onder controle te krijgen.

Ik kan voor mezelf niet accepteren dat ik leef met pillen. Ik haat het en vind dat ik het zonder moet kunnen. Dit heeft slechts betrekking op mijzelf, want als een ander me dit zou vertellen dat zou ik daar geen mening over hebben. In mijn hoofd probeer ik het goed te praten, dat iemand met astma ook medicatie gebruikt, maar ik krijg het er niet in hier.

Wie herkent dit? Of wie kan er tips geven om mezelf te nemen zoals ik ben?

pompelmoentje schreef: ↑

08-12-2024 21:59

Geen medicatie geeft jouw lichaam meer schade dan wel medicatie.

Ja, zo kan je dat eigenlijk wel stellen ja.

Avocadeau schreef: ↑

08-12-2024 17:39

Joe, pillen slikker meldt zich.
Ik heb moeite met mezelf, met dat ik niet zonder kan.
Maar het verschil in levenskwaliteit is zo zo groot dat ik vooral ontzettend dankbaar ben dat het er is.

Dat het wat verdraagbaarder wordt.
En ik heb het lang uitgesteld.

Maar eerlijk, als ik diep zit zou ik stront eten als dat het ook maar een klein beetje beter zou maken.
Ik heb veel over voor een leefbaar leven. Medicatie is dan maar een piepklein dingetje eigenlijk.

Ah, jij herkend het dus ook. Knuffel voor jou!
Ik zou het inderdaad ook meer van die kant moeten bekijken want zeker met die angst is het zo dat mijn levenskwaliteit zo veel minder zou dan zijn nu dat ik dus dankbaar moet zijn dat het uitgevonden is. Dank je voor dit inzicht.

Sterkte met jouw aandoening <3

Stormke81 schreef: ↑

08-12-2024 17:24

Ik denk dat het ook ligt aan beeldvorming. Op social media kom je "grappige" filmpjes tegen van springende lama's, chaotisch mensen etc met adhd of andere psychische problemen. Het komt dan over als iets wat niet zo erg is maar juist grappig. Zulke filmpjes maken ze niet over diabetes, ms, kanker of welke ziekte dan ook.

Je eigen beeldvorming wordt misschien dan ook wat vertekend? Hier een kind met adhd maar die functioneert echt niet zonder medicatie. Dan ben je toch blij dat er iets is dat helpt.?

Een van onze kinderen heeft ook ADHD in best een pittige vorm en ik dank onze lieve heer op mijn knietjes dat die medicatie er is omdat het leven van ons kind inderdaad 100x beter is met medicatie.

De acceptatie zit hem bij mij ook niet zo zeer in de medicatie voor de ADHD denk ik.
Ik ben nu in de 40 en heb jaren geleefd zonder, maar dit pilletje maakt het net iets makkelijker voor me. Of ik wel of niet een sticker heb met de naam van de aandoening maakt mij niet eens zoveel uit en in die filmpjes herken ik regelmatig dingen van mezelf en daar lach ik dan om en ben ik ergens blij dat er meer mensen zijn die dit hebben waardoor het dus herkenbaar is. Dit ligt met de angststoornis voor mijn gevoel heel anders. Als ik weleens vertel tegen anderen wat ik heb dan zie je hun ogen groot worden. Ze herkennen het niet en kunnen zich er niets bij voorstellen dat je zo gegrepen kan worden door iets. Het realistisch denken verdwijnt op het moment van angst bij mij echt volledig. Alsof ik bijna letterlijk een stroomstoring voel in mijn hoofd, een zzzzzzt, en het is gedaan met mijn realiteitszin.

Ik denk dat ik gewoon baal van de bijwerkingen van alles en daarom baal dat ik het nodig heb. Ik weet het voor mezelf ook nog niet helemaal.

Dank jullie wel overigens voor de lieve woorden.