Gezondheid
alle pijlers
Broer met veel problemen, ik ben doodop!
dinsdag 17 december 2019 om 01:46
Hallo allemaal,
Mijn broertje heeft al enkele jaren zorgwekkende problemen, hij is hier inmiddels wel voor in therapie.
Ik ben alleen helemaal opgebrand door hem en al zijn problemen.
Ik heb hem jaren lang proberen te helpen, met hem te praten, te luisteren, te steunen en advies te geven. Maar alles tevergeefs. Hij maakt continu dezelfde fouten en leert niks ervan. En zadelt mij dan vervolgens met alles op.
Ik merk de afgelopen tijd dat als hij weer problemen heeft ik oververmoeidheid raak, barstende hoofdpijn krijg van de stress, de nachten erop slecht slaap en ontiegelijk veel pieker.
Ik wil heel graag dat hij een goed leven heeft en hem daarbij helpen, maar ik kan het niet meer. Onbewust geeft mij dat zoveel stress, hoe hij zo in de knoop steeds met alles zit. Dat ik zelf nu geestelijk achteruit ga.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit stopt? (dat ik mij dus minder zorgen om hem ga maken, fuck it attitude, hij moet zijn problemen zelf maar eens oplossen. ) Ik heb hem al meerdere malen gezegd ik geen dingen meer wil horen, maar daar heeft die grof gezegd gewoon schijt aan.
Onbewust zal ik mij dit blijven aantrekken omdat ik gewoon grote zorgen heb dat hij niet fatsoendelijk in de maatschapij ooit zal kunnen meedraaien en dat hij de komende 10 jaren of meer thuis blijft wonen en mijn moeder helemaal overspannen maakt (dit is ze al regelmatig door hem) Hij is 25, het ziet er gewoon niet rooskleurig uit allemaal.
Iemand tips?
Mijn broertje heeft al enkele jaren zorgwekkende problemen, hij is hier inmiddels wel voor in therapie.
Ik ben alleen helemaal opgebrand door hem en al zijn problemen.
Ik heb hem jaren lang proberen te helpen, met hem te praten, te luisteren, te steunen en advies te geven. Maar alles tevergeefs. Hij maakt continu dezelfde fouten en leert niks ervan. En zadelt mij dan vervolgens met alles op.
Ik merk de afgelopen tijd dat als hij weer problemen heeft ik oververmoeidheid raak, barstende hoofdpijn krijg van de stress, de nachten erop slecht slaap en ontiegelijk veel pieker.
Ik wil heel graag dat hij een goed leven heeft en hem daarbij helpen, maar ik kan het niet meer. Onbewust geeft mij dat zoveel stress, hoe hij zo in de knoop steeds met alles zit. Dat ik zelf nu geestelijk achteruit ga.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit stopt? (dat ik mij dus minder zorgen om hem ga maken, fuck it attitude, hij moet zijn problemen zelf maar eens oplossen. ) Ik heb hem al meerdere malen gezegd ik geen dingen meer wil horen, maar daar heeft die grof gezegd gewoon schijt aan.
Onbewust zal ik mij dit blijven aantrekken omdat ik gewoon grote zorgen heb dat hij niet fatsoendelijk in de maatschapij ooit zal kunnen meedraaien en dat hij de komende 10 jaren of meer thuis blijft wonen en mijn moeder helemaal overspannen maakt (dit is ze al regelmatig door hem) Hij is 25, het ziet er gewoon niet rooskleurig uit allemaal.
Iemand tips?
dinsdag 17 december 2019 om 12:25
Je kan iemand alleen maar helpen die ook echt geholpen wil worden.
En je kan pas helpen als hij ervoor open staat.
Jullie 'helpen' is een pleister plakken op een slagaderlijke bloeding. Dat helpt natuurlijk niet. Maar hij wil niet naar de dokter voor een hechting. En dan kun je hem zeggen: beste broer, ik stop met pleisters plakken. Ik wil je naar de dokter brengen, maar wil je dat niet, dan houdt het hier op.
Wat hij wil is wel de lusten, maar niet de lasten. Hij wil doen wat hij wil. En dat is niet: in het burgerlijke leventje in de pas lopen zoals jullie dat graag zouden willen zien.
Stel je verwachtingen over hem bij. Dit is wie hij is. En pas als hij anders kiest, kun je hem helpen. Eerder niet.
En je kan pas helpen als hij ervoor open staat.
Jullie 'helpen' is een pleister plakken op een slagaderlijke bloeding. Dat helpt natuurlijk niet. Maar hij wil niet naar de dokter voor een hechting. En dan kun je hem zeggen: beste broer, ik stop met pleisters plakken. Ik wil je naar de dokter brengen, maar wil je dat niet, dan houdt het hier op.
Wat hij wil is wel de lusten, maar niet de lasten. Hij wil doen wat hij wil. En dat is niet: in het burgerlijke leventje in de pas lopen zoals jullie dat graag zouden willen zien.
Stel je verwachtingen over hem bij. Dit is wie hij is. En pas als hij anders kiest, kun je hem helpen. Eerder niet.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 17 december 2019 om 12:29
dinsdag 17 december 2019 om 18:45
Ik heb ook zo'n zoon.
Mijn kinderen hebben dus ook zo'n broer.
Mijn zoon claimt ook mijn ene dochter voor allerlei shit.
Mijn zoon woont vanaf zijn kinderjaren niet meer thuis.
Het was op heel jonge leeftijd al dikke ellende.
Niets hielp,geen ouder of hulpverlener kon iets bereiken.
Zoon legt ook alles bij dochter neer.(hij weet dat hij foute dingen doet en verstopt dat voor mij)
Ik ben uiteraard niet gek en weet wat hij uitspookt.
Puinruimen deden we aan 1 stuk door.
Ik heb hem een periode niet lopen redden omdat ik er zelf aan onder door ging.harde woorden uitgesproken van je moet het zelf doen!
Dochter heeft ook afstand gecreëerd.
We zijn er voor goede support maar niet voor de ellende.
Uiteindelijk in het diepst van zijn leven beloofde hij 3jr te gaan proberen te leven hoe dochter en ik voor hem dachten de goede weg is.
Ineens was er werk,kreeg zijn rijbewijs van mij en kreeg zelfstandige woonruimte.
Langzaam nam hij afscheid van gekke vrienden,criminaliteit,drugs etc.
Er zijn nog wel wat naweeën van die tijd(boetes,straf etc)
Deze kan hij nu gelukkig zien als nog afsluiten van een fout verleden.
Het gaat nu beter.
Hij heeft een vriendin en word vader( veel te snel, maar goed het is niet and ers)
In een jr tijd ,werk,huis ,vriendin,kind doet hem groeien ineens.
Een doel een ander leven!
Voor nu zijn we trots.
TO mijn advies laat het los.
Daar help je het meest mee.
Hoe moeilijk ook je kan hem niet redden.
Hij moet zelf de bodem aan tikken en omhoog klimmen.
Voor je moeder is lastiger omdat het haar kind is.
Maar zou beter zijn als hij elders woont.
Dit is zo zwaar binnen de deur.
Nu ben je je moeder aan het redden en je broer.
Je moeder is de volwassenen die hoef je niet te redden ook dat moet ze zelf doen door keuzes te maken.
Ze moet ook voor jou zorgen en niet andersom.
Vraag hulp voor jezelf en praat met je moeder dat ze dat ook doet om de situatie anders te maken.
Mijn kinderen hebben dus ook zo'n broer.
Mijn zoon claimt ook mijn ene dochter voor allerlei shit.
Mijn zoon woont vanaf zijn kinderjaren niet meer thuis.
Het was op heel jonge leeftijd al dikke ellende.
Niets hielp,geen ouder of hulpverlener kon iets bereiken.
Zoon legt ook alles bij dochter neer.(hij weet dat hij foute dingen doet en verstopt dat voor mij)
Ik ben uiteraard niet gek en weet wat hij uitspookt.
Puinruimen deden we aan 1 stuk door.
Ik heb hem een periode niet lopen redden omdat ik er zelf aan onder door ging.harde woorden uitgesproken van je moet het zelf doen!
Dochter heeft ook afstand gecreëerd.
We zijn er voor goede support maar niet voor de ellende.
Uiteindelijk in het diepst van zijn leven beloofde hij 3jr te gaan proberen te leven hoe dochter en ik voor hem dachten de goede weg is.
Ineens was er werk,kreeg zijn rijbewijs van mij en kreeg zelfstandige woonruimte.
Langzaam nam hij afscheid van gekke vrienden,criminaliteit,drugs etc.
Er zijn nog wel wat naweeën van die tijd(boetes,straf etc)
Deze kan hij nu gelukkig zien als nog afsluiten van een fout verleden.
Het gaat nu beter.
Hij heeft een vriendin en word vader( veel te snel, maar goed het is niet and ers)
In een jr tijd ,werk,huis ,vriendin,kind doet hem groeien ineens.
Een doel een ander leven!
Voor nu zijn we trots.
TO mijn advies laat het los.
Daar help je het meest mee.
Hoe moeilijk ook je kan hem niet redden.
Hij moet zelf de bodem aan tikken en omhoog klimmen.
Voor je moeder is lastiger omdat het haar kind is.
Maar zou beter zijn als hij elders woont.
Dit is zo zwaar binnen de deur.
Nu ben je je moeder aan het redden en je broer.
Je moeder is de volwassenen die hoef je niet te redden ook dat moet ze zelf doen door keuzes te maken.
Ze moet ook voor jou zorgen en niet andersom.
Vraag hulp voor jezelf en praat met je moeder dat ze dat ook doet om de situatie anders te maken.
dinsdag 17 december 2019 om 20:10
Misschien kan je samen met je moeder naar een psycholoog om jullie probleem te bespreken en wat de beste aanpak is. Als je moeder logisch uitgelegd hoort dat wat ze doet begrijpelijk is, maar contraproductief werkt. Ik zou eens bij haar peilen want je broer staat op het punt 2 slachtoffers te maken en er is geen zicht op een eind.
dinsdag 17 december 2019 om 20:13
Ik lees zelden zo'n mooi en open relaas over de problemen die je ondervindt met kinderen. Mensen willen vaak niet weten dat, ook al geef je al je kinderen dezelfde opvoeding, er altijd eentje kan ontsporen. Er is nu net een topic geopend over een moeder die gezegd heeft spijt te hebben gehad van het moederschap en ik denk dat eigenlijk niemand echt kan inschatten wat er je te wachten staat als je besluit om kinderen te krijgen.keukenstoel schreef: ↑17-12-2019 18:45Ik heb ook zo'n zoon.
Mijn kinderen hebben dus ook zo'n broer.
Mijn zoon claimt ook mijn ene dochter voor allerlei shit.
Mijn zoon woont vanaf zijn kinderjaren niet meer thuis.
Het was op heel jonge leeftijd al dikke ellende.
Niets hielp,geen ouder of hulpverlener kon iets bereiken.
Zoon legt ook alles bij dochter neer.(hij weet dat hij foute dingen doet en verstopt dat voor mij)
Ik ben uiteraard niet gek en weet wat hij uitspookt.
Puinruimen deden we aan 1 stuk door.
Ik heb hem een periode niet lopen redden omdat ik er zelf aan onder door ging.harde woorden uitgesproken van je moet het zelf doen!
Dochter heeft ook afstand gecreëerd.
We zijn er voor goede support maar niet voor de ellende.
Uiteindelijk in het diepst van zijn leven beloofde hij 3jr te gaan proberen te leven hoe dochter en ik voor hem dachten de goede weg is.
Ineens was er werk,kreeg zijn rijbewijs van mij en kreeg zelfstandige woonruimte.
Langzaam nam hij afscheid van gekke vrienden,criminaliteit,drugs etc.
Er zijn nog wel wat naweeën van die tijd(boetes,straf etc)
Deze kan hij nu gelukkig zien als nog afsluiten van een fout verleden.
Het gaat nu beter.
Hij heeft een vriendin en word vader( veel te snel, maar goed het is niet and ers)
In een jr tijd ,werk,huis ,vriendin,kind doet hem groeien ineens.
Een doel een ander leven!
Voor nu zijn we trots.
TO mijn advies laat het los.
Daar help je het meest mee.
Hoe moeilijk ook je kan hem niet redden.
Hij moet zelf de bodem aan tikken en omhoog klimmen.
Voor je moeder is lastiger omdat het haar kind is.
Maar zou beter zijn als hij elders woont.
Dit is zo zwaar binnen de deur.
Nu ben je je moeder aan het redden en je broer.
Je moeder is de volwassenen die hoef je niet te redden ook dat moet ze zelf doen door keuzes te maken.
Ze moet ook voor jou zorgen en niet andersom.
Vraag hulp voor jezelf en praat met je moeder dat ze dat ook doet om de situatie anders te maken.
zondag 19 januari 2020 om 21:27
Herkenbaar, ik heb ook zo'n broer.
Jaar of 10 geleden (ben nu 36) bewust afstand van genomen.
Ik zie hem soms bij mijn ouders, hebben dan ook gewoon normale gesprekken, hij is van de zomer op mijn bruiloft geweest (ceremonie en receptie). maar hier blijft het bij.
Bij mijn ouders is neutraal terrein en dat weet hij.
Hij weet dat hij bij mij thuis niet welkom is, heeft mijn telefoonnummer ook niet, elke vorm van communicatie gaat via mijn ouders.
Na jaren achter hem aan opruimen, hem verdedigen en hem helpen was ik op.
Sinds ik het besluit heb genomen om zelf controle te krijgen over hoe ik om ga met hem en wanneer heb ik zoveel meer rust.
Ik kan hem niet helpen ik kan hem niet veranderen en hij wilt ook niet geholpen worden dus er valt niets te bereiken.
Bedenk goed wat je er uit haalt voor jezelf, wees egoïstisch want ooit gaat je batterijtje leeg en is er niets verandert aan de situatie.
Dat probleem oplossen voor hem herken ik ook.
Mijn broer heeft een cirkeltje, het gaat goed met hem, hij saboteert zichzelf en de situatie, hierdoor gaat het mis, anderen lossen het weer op en zo gaat het weer opnieuw.
Mijn broer heeft borderline met adhd en weigert elke vorm van hulp en medicatie.
Op een gegeven moment is de koek op, hoe erg dat ook is.
Je kan geen wonderen verrichten en moet dat ook niet willen.
Probeer afstand te nemen is mijn suggestie, hoe moeilijk dat ook is.
Sterkte!
Jaar of 10 geleden (ben nu 36) bewust afstand van genomen.
Ik zie hem soms bij mijn ouders, hebben dan ook gewoon normale gesprekken, hij is van de zomer op mijn bruiloft geweest (ceremonie en receptie). maar hier blijft het bij.
Bij mijn ouders is neutraal terrein en dat weet hij.
Hij weet dat hij bij mij thuis niet welkom is, heeft mijn telefoonnummer ook niet, elke vorm van communicatie gaat via mijn ouders.
Na jaren achter hem aan opruimen, hem verdedigen en hem helpen was ik op.
Sinds ik het besluit heb genomen om zelf controle te krijgen over hoe ik om ga met hem en wanneer heb ik zoveel meer rust.
Ik kan hem niet helpen ik kan hem niet veranderen en hij wilt ook niet geholpen worden dus er valt niets te bereiken.
Bedenk goed wat je er uit haalt voor jezelf, wees egoïstisch want ooit gaat je batterijtje leeg en is er niets verandert aan de situatie.
Dat probleem oplossen voor hem herken ik ook.
Mijn broer heeft een cirkeltje, het gaat goed met hem, hij saboteert zichzelf en de situatie, hierdoor gaat het mis, anderen lossen het weer op en zo gaat het weer opnieuw.
Mijn broer heeft borderline met adhd en weigert elke vorm van hulp en medicatie.
Op een gegeven moment is de koek op, hoe erg dat ook is.
Je kan geen wonderen verrichten en moet dat ook niet willen.
Probeer afstand te nemen is mijn suggestie, hoe moeilijk dat ook is.
Sterkte!
