Gezondheid
alle pijlers
Meer moeders met een postnatale depressie?
vrijdag 27 september 2019 om 12:19
Het eindeloze herken ik wel. Ik ben er nu aardig uit, maar dat heeft me wel een paar jaar gekost.
Dit is gelukkig niet voor iedereen zo, maar bij mij werd het heel laat gesignaleerd en is het behoorlijk uit de hand gelopen.
Ik merkte dat de dip bij mij nog groter werd net voor ik begon op te krabbelen; je weet eindelijk waarom je je zo voelt en je weet waar je naartoe moet om je weer fijn te voelen, maar de weg lijkt oneindig en de finish blijft zich maar verplaatsen. Dat was erg vermoeiend en frustrerend.
Wat hielp was mezelf niets kwalijk nemen (het is hormonaal, je kunt er echt niets aan doen, je kind houdt er niets aan over en je hebt al genoeg aan je hoofd zonder jezelf schuldgevoelens op te leggen) en de gevoelens herkennen.
Toen ik eenmaal wist waarom ik me zo voelde kon ik die gevoelens makkelijker signalen en daardoor ook uiten. Ik heb er met iedereen over gepraat die wilde luisteren. Ook merkte ik hierdoor eerder wanneer ik over mijn grens was gegaan en een stap terug moest nemen en uiteindelijk kon ik zelfs grenzen herkennen voor ik er overheen ging.
Ben nu ruim 1,5 jaar verder na de signalering en het gaat best aardig.
Heb nog wel last van pmdd en moet goed op mijn grenzen letten, want heb nog niet veel energie en als ik moe ben is het terugval-gevaar groter.
Heel veel sterkte!
Dit is gelukkig niet voor iedereen zo, maar bij mij werd het heel laat gesignaleerd en is het behoorlijk uit de hand gelopen.
Ik merkte dat de dip bij mij nog groter werd net voor ik begon op te krabbelen; je weet eindelijk waarom je je zo voelt en je weet waar je naartoe moet om je weer fijn te voelen, maar de weg lijkt oneindig en de finish blijft zich maar verplaatsen. Dat was erg vermoeiend en frustrerend.
Wat hielp was mezelf niets kwalijk nemen (het is hormonaal, je kunt er echt niets aan doen, je kind houdt er niets aan over en je hebt al genoeg aan je hoofd zonder jezelf schuldgevoelens op te leggen) en de gevoelens herkennen.
Toen ik eenmaal wist waarom ik me zo voelde kon ik die gevoelens makkelijker signalen en daardoor ook uiten. Ik heb er met iedereen over gepraat die wilde luisteren. Ook merkte ik hierdoor eerder wanneer ik over mijn grens was gegaan en een stap terug moest nemen en uiteindelijk kon ik zelfs grenzen herkennen voor ik er overheen ging.
Ben nu ruim 1,5 jaar verder na de signalering en het gaat best aardig.
Heb nog wel last van pmdd en moet goed op mijn grenzen letten, want heb nog niet veel energie en als ik moe ben is het terugval-gevaar groter.
Heel veel sterkte!
vrijdag 27 september 2019 om 13:01
De angsten heb ik nu vaak tijdens de pmdd-periode. Hele gekke ook.
Ik zal ze hier niet opschrijven, want ik wil ze niet op je overbrengen
Maar ze zijn bizar, maar wel heel levendig.
Meestal kan ik mezelf wel wijsmaken dat ik irrationeel ben en dan tel ik tot 10 en ga door, want ik wil me niet door angsten laten leiden, maar het vergt wel wat.
Toen ik er middenin zat was ik vooral heel boos. En helaas vooral op mijn kinderen. Ik was ervan overtuigd dat ze expres huilde en weigerden te slapen. En ik vond ze zo ongelooflijk dom.
Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt en nooit aan ze had moeten beginnen.
Gelukkig kijk ik daar inmiddels anders tegenaan.
Ik zal ze hier niet opschrijven, want ik wil ze niet op je overbrengen
Maar ze zijn bizar, maar wel heel levendig.
Meestal kan ik mezelf wel wijsmaken dat ik irrationeel ben en dan tel ik tot 10 en ga door, want ik wil me niet door angsten laten leiden, maar het vergt wel wat.
Toen ik er middenin zat was ik vooral heel boos. En helaas vooral op mijn kinderen. Ik was ervan overtuigd dat ze expres huilde en weigerden te slapen. En ik vond ze zo ongelooflijk dom.
Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt en nooit aan ze had moeten beginnen.
Gelukkig kijk ik daar inmiddels anders tegenaan.
vrijdag 27 september 2019 om 13:24
Ja hier ook, oxazepam ad. Mega paniek aanvallen, suïcidale gedachten.
Ik was bang om door te draaien en de kinderen wat aan te doen. Wilde dus niet alleen thuis zijn. Ik vroeg mij soms af of mijn zoon wel echt was en of ik niet met een lege kinderwagen over straat liep.
Dit hele erge was na een week of 8 wel wat aan het minderen. Daarna voelde ik mij wel heel somber en naar maar ik had wel meer grip op de realiteit. Simpele dingen als de was opvouwen was al een hele taak maar ik heb doorgezet. Achteraf gezien ben ik ook echt trots op mijzelf. Ik heb echt met alle kracht die ik heb doorgezet voor mijn kinderen. Soms was het echt een marteling.
Nu, 2 jaar later ben ik gelukkig en ben ik sterker dan ooit. Echt het komt goed!
Ik was bang om door te draaien en de kinderen wat aan te doen. Wilde dus niet alleen thuis zijn. Ik vroeg mij soms af of mijn zoon wel echt was en of ik niet met een lege kinderwagen over straat liep.
Dit hele erge was na een week of 8 wel wat aan het minderen. Daarna voelde ik mij wel heel somber en naar maar ik had wel meer grip op de realiteit. Simpele dingen als de was opvouwen was al een hele taak maar ik heb doorgezet. Achteraf gezien ben ik ook echt trots op mijzelf. Ik heb echt met alle kracht die ik heb doorgezet voor mijn kinderen. Soms was het echt een marteling.
Nu, 2 jaar later ben ik gelukkig en ben ik sterker dan ooit. Echt het komt goed!
vrijdag 27 september 2019 om 13:47
Ben je wel onder behandeling bij een psycholoog of slik je enkel pillen?
Ik had er eentje en ben er met hulp van een goede p uitgekomen. 't Was wel zwaar en eindeloos. Ik herken volledig was Tijdvoortaart en Stokske beschrijven. En ik voelde me dan ook nog eens alsof de baby een logeetje was. Ik kon me niet voorstellen dat me dit echt overkwam.
Die goede psycholoog heeft me enorm geholpen. Ik weet niet waar je woont maar ik ken een goede vrijgevestigde zonder ellenlange wachttijd in Het Groene Hart. Ik wil je wel pb'en?
Ik had er eentje en ben er met hulp van een goede p uitgekomen. 't Was wel zwaar en eindeloos. Ik herken volledig was Tijdvoortaart en Stokske beschrijven. En ik voelde me dan ook nog eens alsof de baby een logeetje was. Ik kon me niet voorstellen dat me dit echt overkwam.
Die goede psycholoog heeft me enorm geholpen. Ik weet niet waar je woont maar ik ken een goede vrijgevestigde zonder ellenlange wachttijd in Het Groene Hart. Ik wil je wel pb'en?
vrijdag 27 september 2019 om 14:17
Ik heb het twee keer gehad. De eerste keer had ik eerst niet door dat het niet goed ging. Voelde me gewoon nog niet goed door de bevalling, dacht ik. Dat was bij mijn derde.
Maar ik kwam tot niks en deed alleen iets met de baby.
Op een gegeven moment voelde ik me beter toen we weer gingen proberen zwanger te worden maar denk dat ik nooit uit de ppd ben geweest toen, er was niets aangepakt immers dus bij de volgende gingen we gewoon verder.
Maar ik kwam tot niks en deed alleen iets met de baby.
Op een gegeven moment voelde ik me beter toen we weer gingen proberen zwanger te worden maar denk dat ik nooit uit de ppd ben geweest toen, er was niets aangepakt immers dus bij de volgende gingen we gewoon verder.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 27 september 2019 om 14:29
Het lijkt inderdaad eindeloooos, maar echt, je komt hieruit! Ik heb het pas heel laat aangepakt waardoor het bij mij te lang heeft geduurd en er nog meer psychische klachten bij kwamen. Dus ik vind het heel goed dat je al hulp hebt!
Ik geef je een dikke knuffel en druk je op het hart dat je hier ECHT uit gaat komen!
Ik geef je een dikke knuffel en druk je op het hart dat je hier ECHT uit gaat komen!
vrijdag 27 september 2019 om 14:48
vrijdag 27 september 2019 om 15:06
In Gelderland, dus dat is denk ik te ver.ninanoname schreef: ↑27-09-2019 13:47Ben je wel onder behandeling bij een psycholoog of slik je enkel pillen?
Ik had er eentje en ben er met hulp van een goede p uitgekomen. 't Was wel zwaar en eindeloos. Ik herken volledig was Tijdvoortaart en Stokske beschrijven. En ik voelde me dan ook nog eens alsof de baby een logeetje was. Ik kon me niet voorstellen dat me dit echt overkwam.
Die goede psycholoog heeft me enorm geholpen. Ik weet niet waar je woont maar ik ken een goede vrijgevestigde zonder ellenlange wachttijd in Het Groene Hart. Ik wil je wel pb'en?
vrijdag 27 september 2019 om 16:04
Doorploeteren en per dag leven. Echt, het wordt beter. Een pnd lost ook op met de tijd. Ik scheef elke dag in een schriftje hoe vreselijk ik mij voelde, toch zie je dan als je terugleest dat het toch iets beter gaat na tijdje. Het gaat zeg maar ook ‘vanzelf’ als je het de tijd geeft. Ikzelf had het gevoel dat ik grip kon houden op mijzelf door mijn angsten letterlijk uit te spreken aan bijv man. Ik zei dan letterlijk tegen hem welke enge gedachten ik had, zodat hij ter plekke kon ingrijpen als het echt zo ver kwam. Ga geen dingen opkroppen of voor jezelf houden.ninosz schreef: ↑27-09-2019 14:48Ik ben op dit moment zo zo zo somber. Enkel huilen en oxazepam slikken verlicht het soms een beetje.
Ik heb idd psycholoog, psychiater en huisarts.
Familie en man doen ook veel.
Maar wat kan ik nog doen aan dit gevoel?
Hoe kwamen jullie uit die diepe diepe diepe zwarte put?
Ik ben zo bang.
vrijdag 27 september 2019 om 16:50
Ik lees hier veel herkenning. Ook wbt de late signalering: ik heb heel lang gedacht dat het aan slaapgebrek lag en het allemaal beter zou gaan als de nachten beter werden. Ook het dingen gaan doen viel me zwaar (we hebben dan ook veel afhaaleten gegeten) en mijn ouders kwamen eens per week opruimen.
Wat mij enorm hielp was mijn oude hobby weer oppakken. Ik ging twee avonden per week sporten in teamverband. Daar was ik even geen moeder, maar kon het thuisfront helemaal achter laten. Daardoor voelde ik me steeds weer een beetje meer mezelf en dat betaalde zich thuis uiteindelijk ook uit.
Er was daar ook een clubje mannen waarmee ik vaak een biertje dronk waarbij ik vrijuit kon afgeven op mijn kinderen. Dat klinkt heel slecht, maar het voelt heel fijn als je een vertrouwde omgeving hebt waar je af en toe ongefilterd kunt praten zonder veroordeeld te worden.
'Bier drinken en kut roepen' noemden we het.
Mijn tip is dus: zoek iets buiten de deur waar je jezelf kunt herontdekken en zoek mensen op waarbij je jezelf af en toe veilig kunt laten gaan.
Wat mij enorm hielp was mijn oude hobby weer oppakken. Ik ging twee avonden per week sporten in teamverband. Daar was ik even geen moeder, maar kon het thuisfront helemaal achter laten. Daardoor voelde ik me steeds weer een beetje meer mezelf en dat betaalde zich thuis uiteindelijk ook uit.
Er was daar ook een clubje mannen waarmee ik vaak een biertje dronk waarbij ik vrijuit kon afgeven op mijn kinderen. Dat klinkt heel slecht, maar het voelt heel fijn als je een vertrouwde omgeving hebt waar je af en toe ongefilterd kunt praten zonder veroordeeld te worden.
'Bier drinken en kut roepen' noemden we het.
Mijn tip is dus: zoek iets buiten de deur waar je jezelf kunt herontdekken en zoek mensen op waarbij je jezelf af en toe veilig kunt laten gaan.
vrijdag 27 september 2019 om 18:56
Ik durf momenteel niet eens alleen naar buiten.TijdvoorTaart schreef: ↑27-09-2019 16:50Ik lees hier veel herkenning. Ook wbt de late signalering: ik heb heel lang gedacht dat het aan slaapgebrek lag en het allemaal beter zou gaan als de nachten beter werden. Ook het dingen gaan doen viel me zwaar (we hebben dan ook veel afhaaleten gegeten) en mijn ouders kwamen eens per week opruimen.
Wat mij enorm hielp was mijn oude hobby weer oppakken. Ik ging twee avonden per week sporten in teamverband. Daar was ik even geen moeder, maar kon het thuisfront helemaal achter laten. Daardoor voelde ik me steeds weer een beetje meer mezelf en dat betaalde zich thuis uiteindelijk ook uit.
Er was daar ook een clubje mannen waarmee ik vaak een biertje dronk waarbij ik vrijuit kon afgeven op mijn kinderen. Dat klinkt heel slecht, maar het voelt heel fijn als je een vertrouwde omgeving hebt waar je af en toe ongefilterd kunt praten zonder veroordeeld te worden.
'Bier drinken en kut roepen' noemden we het.
Mijn tip is dus: zoek iets buiten de deur waar je jezelf kunt herontdekken en zoek mensen op waarbij je jezelf af en toe veilig kunt laten gaan.
vrijdag 27 september 2019 om 19:57
Ik ook. Pas toen ik 9 jaar later naar een psycholoog werd doorverwezen omdat ik me al jaren somber, depressief en moe voelde kwam men er achter. De eerste twee jaar van het leven met mijn kind waren afgrijselijk. Donker, somber en eindeloos. Ik kon niet werken, niet slapen en niet genieten. Nu gaat het een stuk beter. Maar had iemand me het maar gezegd. Ik heb 10 jaar van mijn leven weggegoood. Ik wou dat ik het over kon doen...
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
vrijdag 27 september 2019 om 21:34
Hoe hield je dat vol?tanteslankie schreef: ↑27-09-2019 19:57Ik ook. Pas toen ik 9 jaar later naar een psycholoog werd doorverwezen omdat ik me al jaren somber, depressief en moe voelde kwam men er achter. De eerste twee jaar van het leven met mijn kind waren afgrijselijk. Donker, somber en eindeloos. Ik kon niet werken, niet slapen en niet genieten. Nu gaat het een stuk beter. Maar had iemand me het maar gezegd. Ik heb 10 jaar van mijn leven weggegoood. Ik wou dat ik het over kon doen...
Ik kan dit onmogelijk verbergen voor mensen.
Ik kom nergens meer, doe niks meer, ben een schim van wie ik was.
vrijdag 27 september 2019 om 21:49
Ik kwam ook nergens meer maar ben per dag een stukje gaan lopen met de buggy. Diep weggedoken in mijn jas, op tijdstippen waarvan ik wist dat ik niemand tegen zou komen. Steeds een stukje verder. Ik durfde ook niet meer met de auto weg dus ik heb de HEMA vaak van binnen gezien. Of ging naar de bieb, beetje voor me uit zitten staren. Ik speelde wel mooi weer voor iedereen. Ik heb 9 jaar niet gewerkt. Het idee alleen al.
Dat lopen hielp. Ik werd wat fitter, de buitenlucht deed me goed. Verder keek ik veel tv en ging op een gegeven moment weer uitgebreid koken. Mijn zoon bracht ik elke woensdag naar mijn ouders en dan kon ik de hele dag in bed liggen. Huilen, lezen, whatever. Slapen kon ik niet. Nog steeds niet goed trouwens.
Begin ergens mee. Lopen. Koken. Breien. Iets om je gedachten te verzetten.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
zondag 29 september 2019 om 21:51
Ik heb er heel diep in gezeten, dus ik vind het heel naar dat je dit moet meemaken.
Het heeft hier een jaar geduurd, ik en mijn zoontje zijn zelfs opgenomen geweest toen hij 3 maanden oud was hiervoor. Ik zat toen echt heel diep, niks van de vrouw over die ik was.
Hij is nu anderhalf sinds een paar maanden kan ik zeggen dat ik weer mijzelf ben. Een heel diep dal en ik vond het ook zo uitzichtloos. Maar er is dus echt een einde, het komt goed!
Je mag mij altijd een pb sturen als je meer wilt weten.
Het heeft hier een jaar geduurd, ik en mijn zoontje zijn zelfs opgenomen geweest toen hij 3 maanden oud was hiervoor. Ik zat toen echt heel diep, niks van de vrouw over die ik was.
Hij is nu anderhalf sinds een paar maanden kan ik zeggen dat ik weer mijzelf ben. Een heel diep dal en ik vond het ook zo uitzichtloos. Maar er is dus echt een einde, het komt goed!
Je mag mij altijd een pb sturen als je meer wilt weten.
