Gezondheid
alle pijlers
Niet alles uit het leven kunnen halen
zondag 29 mei 2022 om 20:54
Zoveel leuke dingen te doen, maar te extreem vermoeid om je huis te verlaten.
Dromen, ambities, plannen voor de toekomst, moeten laten varen vanwege de pijn in je lijf.
Maanden en jaren die voorbij gaan aan huisgebondenheid. Geen carrière kunnen opbouwen, vriendschappen verliezen, eenzaamheid, depressies en angst.
Mijn therapeut zei laatst ‘chronisch zieken kunnen ook een gelukkig en leuk leven leiden’. Maar ik zie het niet. Ik ben nu ruim 1,5 jaar te ziek om iets te ondernemen, kan max. een kwartier lopen, moeizaam prikkels verdragen etc. Voorheen ook al chronisch ziek, maar kon nog wel kleine dingen doen.
Ik doe echt mijn best positief te blijven en te hopen op betere tijden, maar hoe langer de situatie zo blijft zoals die nu is, des te moeilijker ik het vind. Focus je op wat wel kan, hoor ik dan, en dat doe ik. Maar dat is zo weinig en de wereld om me heen gaat door. Iedereen leeft.
Wat is er nou leuk aan een leven als je je iedere dag ziek voelt en een half uur bellen met familie je al uitput? Niet de dingen kunnen doen die je zo graag zou willen.
Ik loop al lang bij een psycholoog. Ik ben minder suïcidaal dan een jaar geleden, maar heb absoluut geen levensvreugd. Verwacht ook niet dat het beter wordt dan dit.
Iemand nog andere tips om van dat nare gevoel af te komen? Dat je door ziekte niet uit je leven kan halen wat je graag zou willen. Ik heb m’n doelen al kleiner gemaakt, maar die zijn zelfs niet haalbaar momenteel.
Dromen, ambities, plannen voor de toekomst, moeten laten varen vanwege de pijn in je lijf.
Maanden en jaren die voorbij gaan aan huisgebondenheid. Geen carrière kunnen opbouwen, vriendschappen verliezen, eenzaamheid, depressies en angst.
Mijn therapeut zei laatst ‘chronisch zieken kunnen ook een gelukkig en leuk leven leiden’. Maar ik zie het niet. Ik ben nu ruim 1,5 jaar te ziek om iets te ondernemen, kan max. een kwartier lopen, moeizaam prikkels verdragen etc. Voorheen ook al chronisch ziek, maar kon nog wel kleine dingen doen.
Ik doe echt mijn best positief te blijven en te hopen op betere tijden, maar hoe langer de situatie zo blijft zoals die nu is, des te moeilijker ik het vind. Focus je op wat wel kan, hoor ik dan, en dat doe ik. Maar dat is zo weinig en de wereld om me heen gaat door. Iedereen leeft.
Wat is er nou leuk aan een leven als je je iedere dag ziek voelt en een half uur bellen met familie je al uitput? Niet de dingen kunnen doen die je zo graag zou willen.
Ik loop al lang bij een psycholoog. Ik ben minder suïcidaal dan een jaar geleden, maar heb absoluut geen levensvreugd. Verwacht ook niet dat het beter wordt dan dit.
Iemand nog andere tips om van dat nare gevoel af te komen? Dat je door ziekte niet uit je leven kan halen wat je graag zou willen. Ik heb m’n doelen al kleiner gemaakt, maar die zijn zelfs niet haalbaar momenteel.
zondag 29 mei 2022 om 21:13
Mijn ervaring met chronisch ziek/ gehandicapt zijn; neem de tijd om aan je nieuwe leven en situatie te wennen. Dat mag gepaard gaan met huilen, verdrietige gedachten, machteloosheid en alles wat je nog meer voelt. Uiteindelijk zul je uitgehuild zijn en komt er steeds wat meer ruimte voor andere gedachten. Ik heb daar ook best een tijd over gedaan. Vond het moeilijk dat al die toekomstplannen in de prullenbak moesten. Uiteindelijk kwam er ruimte voor nieuwe plannen. En nu blijkt mijn leven leuker dan voordat ik ziek/ gehandicapt raakte. Maar zoiets weet je niet van tevoren. Die garantie heb je ook niet. Maar altijd positief zijn is niet menselijk. Voor niemand, ook niet voor mensen waarbij alles voor de wind gaat. Waarom zou dat dan bij jou wel moeten, terwijl heel je leven nu op zijn kop staat?
Wees lief voor jezelf. Dat zou ik mezelf met terugwerkende kracht nu gunnen: dat ik minder streng voor mezelf was geweest.
Knuffel voor jou.
Wees lief voor jezelf. Dat zou ik mezelf met terugwerkende kracht nu gunnen: dat ik minder streng voor mezelf was geweest.
Knuffel voor jou.
zondag 29 mei 2022 om 21:16
Wat een prachtige post!apiejapie schreef: ↑29-05-2022 21:13Mijn ervaring met chronisch ziek/ gehandicapt zijn; neem de tijd om aan je nieuwe leven en situatie te wennen. Dat mag gepaard gaan met huilen, verdrietige gedachten, machteloosheid en alles wat je nog meer voelt. Uiteindelijk zul je uitgehuild zijn en komt er steeds wat meer ruimte voor andere gedachten. Ik heb daar ook best een tijd over gedaan. Vond het moeilijk dat al die toekomstplannen in de prullenbak moesten. Uiteindelijk kwam er ruimte voor nieuwe plannen. En nu blijkt mijn leven leuker dan voordat ik ziek/ gehandicapt raakte. Maar zoiets weet je niet van tevoren. Die garantie heb je ook niet. Maar altijd positief zijn is niet menselijk. Voor niemand, ook niet voor mensen waarbij alles voor de wind gaat. Waarom zou dat dan bij jou wel moeten, terwijl heel je leven nu op zijn kop staat?
Wees lief voor jezelf. Dat zou ik mezelf met terugwerkende kracht nu gunnen: dat ik minder streng voor mezelf was geweest.
Knuffel voor jou.
zondag 29 mei 2022 om 21:21
Denk dat to dat ook wel zou willen, maar dat het nu niet lukt. Dus is zo'n opmerking nogal een dooddoener op dit moment. Als je leven op zijn kop staat doordat zoveel veranderd is in relatief korte tijd, dan heb je tijd nodig om daaraan te wennen. En dat wil niet zeggen dat je dan negatief bent en iemand met een slecht humeur of zo, maar iemand die zichzelf durft te uiten (in ieder geval naar jezelf toe) en zichzelf serieus neemt. Niks mis mee!
zondag 29 mei 2022 om 21:24
Dank voor je bericht apiejapie! Geeft me weer een sprankje hoop!
Ik vind het moeilijk om mijn dromen en het leven dat ik voor ogen had, los te laten. Weet dat dit rouw/acceptatie proces ook niet van de een op de andere dag geklaard is. Ik hoop in elk geval dat ik nog stappen kan maken dat mijn leven weer zingeving krijgt en wat sociale dingen kan ondernemen.
Niemand heeft daar echter antwoord op. Soms gaat het met ministapjes vooruit om vervolgens weer een terugval te krijgen.
Ik vind het moeilijk om mijn dromen en het leven dat ik voor ogen had, los te laten. Weet dat dit rouw/acceptatie proces ook niet van de een op de andere dag geklaard is. Ik hoop in elk geval dat ik nog stappen kan maken dat mijn leven weer zingeving krijgt en wat sociale dingen kan ondernemen.
Niemand heeft daar echter antwoord op. Soms gaat het met ministapjes vooruit om vervolgens weer een terugval te krijgen.
zondag 29 mei 2022 om 22:47
Ik voel met je mee, ook ik zit op dit moment in een zelfde soort pakket als jij, althans, deels.
Rouwverwerking, harde realiteit, chronisch ziek geworden, afscheid moeten nemen van alle dromen, baan, mooie dingen en nu leven met zoveel pijn, ellende en diepe, diepe dalen. Ik weet het ook niet... Maar er komt echt een puntje licht. Dat beloof ik mijzelf, anders hou ik het niet vol.
We moeten door.
Er zijn echt goede dingen, ze komen. Maar het kost tijd.
Knuffel
Rouwverwerking, harde realiteit, chronisch ziek geworden, afscheid moeten nemen van alle dromen, baan, mooie dingen en nu leven met zoveel pijn, ellende en diepe, diepe dalen. Ik weet het ook niet... Maar er komt echt een puntje licht. Dat beloof ik mijzelf, anders hou ik het niet vol.
We moeten door.
Er zijn echt goede dingen, ze komen. Maar het kost tijd.
Knuffel
zondag 29 mei 2022 om 22:53
Ik denk dat je te snel oordeelt, ik weet namelijk wel degelijk hoe het is en ook hoe het is dat er voor jouw altijd grenzen zijn. De situatie van TO is niet uniek helaas. Ik schrijf niet dat TO nu negatief en humeurig is, het leven is niet zwart/wit. Ik las dat dit het 4de topic van TO is en dan denk ik dat TO waarschijnlijk meer heeft aan praktische tips. Of ze dan zelfs gelukkiger wordt dan voor haar ziekte, die ervaring heb ik dan weer niet maar wel dat je een eigen plek kunt creëren binnen de beperkingen die je hebt.apiejapie schreef: ↑29-05-2022 21:21Denk dat to dat ook wel zou willen, maar dat het nu niet lukt. Dus is zo'n opmerking nogal een dooddoener op dit moment. Als je leven op zijn kop staat doordat zoveel veranderd is in relatief korte tijd, dan heb je tijd nodig om daaraan te wennen. En dat wil niet zeggen dat je dan negatief bent en iemand met een slecht humeur of zo, maar iemand die zichzelf durft te uiten (in ieder geval naar jezelf toe) en zichzelf serieus neemt. Niks mis mee!
zondag 29 mei 2022 om 22:58
Ik denk dat daar wel de sleutel zit. Je houdt nog vast aan het beeld van “hoe het zou moeten zijn”. Zolang je dat doet is er geen ruimte voor wat er werkelijk is.Las-Dalias schreef: ↑29-05-2022 21:24Ik vind het moeilijk om mijn dromen en het leven dat ik voor ogen had, los te laten. Weet dat dit rouw/acceptatie proces ook niet van de een op de andere dag geklaard is. Ik hoop in elk geval dat ik nog stappen kan maken dat mijn leven weer zingeving krijgt en wat sociale dingen kan ondernemen.
Het doet me op een rare manier denken aan het topic van de forummer die vast blijft houden aan de wrok naar zijn ex.
zondag 29 mei 2022 om 23:04
De ellende is dat die hele "acceptatie" het moeilijkste is omdat je er elke keer over struikelt maar wat mij heeft geholpen is duidelijkheid naar mijn omgeving, waar mijn grenzen lagen was veranderd. Waar ik, achteraf gezien, het meest mee heb gezeten was niet zo zeer dat mijn lichaam andere plannen had maar dat je ineens in de maatschappij niet meer meetelt. Je toegevoegde waarde als mens/partner/moeder/vriendin lijkt verdwenen samen met je gezondheid en baan en toekomst.Andrea28 schreef: ↑29-05-2022 22:47Ik voel met je mee, ook ik zit op dit moment in een zelfde soort pakket als jij, althans, deels.
Rouwverwerking, harde realiteit, chronisch ziek geworden, afscheid moeten nemen van alle dromen, baan, mooie dingen en nu leven met zoveel pijn, ellende en diepe, diepe dalen. Ik weet het ook niet... Maar er komt echt een puntje licht. Dat beloof ik mijzelf, anders hou ik het niet vol.
We moeten door.
Er zijn echt goede dingen, ze komen. Maar het kost tijd.
Knuffel
Het woord "afgekeurd" leek voor mijn hele leven te gelden en heb daardoor te veel tijd doorgebracht in eenzaamheid en pessimisme. Als het lijkt dat je niks meer kan dan is er altijd nog wel iets door te kijken wat je nog wel kan, wat je niet meer kan is in ieder geval al duidelijk. Het is gewoon een ander avontuur.
maandag 30 mei 2022 om 08:00
Neem de tijd inderdaad. Nu is mijn tijdsbeleving vast heel anders dan die bij anderen, maar ‘ik ben ál 1,5 jaar’, ik vind anderhalf jaar sléchts anderhalf jaar. Anderhalf jaar kan ik niet rijmen met ‘jaren’ die je eerder in je post noemde.apiejapie schreef: ↑29-05-2022 21:13Mijn ervaring met chronisch ziek/ gehandicapt zijn; neem de tijd om aan je nieuwe leven en situatie te wennen. Dat mag gepaard gaan met huilen, verdrietige gedachten, machteloosheid en alles wat je nog meer voelt. Uiteindelijk zul je uitgehuild zijn en komt er steeds wat meer ruimte voor andere gedachten. Ik heb daar ook best een tijd over gedaan. Vond het moeilijk dat al die toekomstplannen in de prullenbak moesten. Uiteindelijk kwam er ruimte voor nieuwe plannen. En nu blijkt mijn leven leuker dan voordat ik ziek/ gehandicapt raakte. Maar zoiets weet je niet van tevoren. Die garantie heb je ook niet. Maar altijd positief zijn is niet menselijk. Voor niemand, ook niet voor mensen waarbij alles voor de wind gaat. Waarom zou dat dan bij jou wel moeten, terwijl heel je leven nu op zijn kop staat?
Wees lief voor jezelf. Dat zou ik mezelf met terugwerkende kracht nu gunnen: dat ik minder streng voor mezelf was geweest.
Knuffel voor jou.
maandag 30 mei 2022 om 08:02
Niet meer meetelt?DingDong schreef: ↑29-05-2022 23:04De ellende is dat die hele "acceptatie" het moeilijkste is omdat je er elke keer over struikelt maar wat mij heeft geholpen is duidelijkheid naar mijn omgeving, waar mijn grenzen lagen was veranderd. Waar ik, achteraf gezien, het meest mee heb gezeten was niet zo zeer dat mijn lichaam andere plannen had maar dat je ineens in de maatschappij niet meer meetelt. Je toegevoegde waarde als mens/partner/moeder/vriendin lijkt verdwenen samen met je gezondheid en baan en toekomst.
Het woord "afgekeurd" leek voor mijn hele leven te gelden en heb daardoor te veel tijd doorgebracht in eenzaamheid en pessimisme. Als het lijkt dat je niks meer kan dan is er altijd nog wel iets door te kijken wat je nog wel kan, wat je niet meer kan is in ieder geval al duidelijk. Het is gewoon een ander avontuur.
En afgekeurd is alleen voor werk toch? Toch niet voor het leven?
maandag 30 mei 2022 om 08:57
Ja, dat snap ik dat het zo kan voelen, maar ik plaats het in perspectief. Natuurlijk verandert er iets, maar niet meer meetellen is redelijk drastisch. Het voelt zo, maar het is niet zo. Dat inzien helpt misschien.
maandag 30 mei 2022 om 19:21
Nee en dat besef ik me wel, maar ben onbewust toch aan het vergelijken met mensen uit mijn omgeving. Wat een vriendin bv op één dag doet kan ik al niet in een week. Het voelt alsof ik achter loop of er niet voldoende aan toe doe binnen de maatschappij. En dat is natuurlijk ook niet waar, maar zo voelt het soms wel.
Het doet gewoon pijn om te zien dat vrienden/familie de dingen uitvoeren waar jij van droomt. Niet dat ik het ze niet gun, maar ik had het mezelf ook gegund.
maandag 30 mei 2022 om 20:00
Ik vind dat alleen maar eerlijk van jezelf. Het geeft podium aan dat wat je voelt. Vanuit daar kun je verdriet toelaten. Daarná komt berusting en acceptatie. Maar eerst dus zien waar jouw echte pijn zit.Las-Dalias schreef: ↑30-05-2022 19:21Nee en dat besef ik me wel, maar ben onbewust toch aan het vergelijken met mensen uit mijn omgeving. Wat een vriendin bv op één dag doet kan ik al niet in een week. Het voelt alsof ik achter loop of er niet voldoende aan toe doe binnen de maatschappij. En dat is natuurlijk ook niet waar, maar zo voelt het soms wel.
Het doet gewoon pijn om te zien dat vrienden/familie de dingen uitvoeren waar jij van droomt. Niet dat ik het ze niet gun, maar ik had het mezelf ook gegund.
Ook kun je vanuit een helder beeld waar de pijn zit (en dan bedoel ik dus niet zozeer de fysieke pijn, maar meer jouw gevoelsstuk) uiteindelijk kijken of daarvoor oplossingen zijn. Voor mij was dat een rolstoel. Ik voelde de pijn van niet meer normaal een stukje kunnen lopen, waardoor ook shoppen/ wandelen met de hond/de kinderen naar school brengen/ naar het terras gaan/.... wegviel. De pijn werd helder. Vanuit daar ben ik gaan kijken naar oplossingen. Eerst een kruk en later een rolstoel. Nu zijn al die dingen weer mogelijk. Neem zelfs de roltrap met mijn rolstoel. Daardoor voel ik me niet langer beperkt maar voel ik vrijheid.
Ik denk dat dat het proces is. Eerst helder hebben wat jou beperkt. Daar verdrietig over mógen zijn. En dan kijken of er alternatieven zijn.
En dan kunnen mensen meteen nú al roepen (hoe goed bedoeld ook!) dat je niet bij de pakken neer moet zitten en kijken wat alternatieven zijn en positief moet zijn. Maar ik denk dat er dan belangrijke stappen overgeslagen worden in jouw proces.
Daarom nogmaals; gun jezelf de tijd om aan je nieuwe situatie te wennen, om verdrietig te mogen zijn. De rest komt dan later. En dan zul je van de dingen die eerst vanzelfsprekend leken dan extra genieten, ook al is dat op een alternatieve manier.
Sterkte
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
