Gezondheid
alle pijlers
Ziek = ziek. Ja? En? Dus?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:46
woensdag 29 oktober 2008 om 17:34
woensdag 29 oktober 2008 om 17:35
quote:LouiseP schreef op 29 oktober 2008 @ 09:00:
Het kan me echt niet schelen dat ik andere mensen mogelijk kan aansteken als ik toch ziek naar mijn werk ga. Er zijn mensen die al afbellen als ze keelontsteking hebben of verkouden zijn.Al afbellen als ze keelontsteking hebben? Heb jij wel eens keelontsteking gehad? Ik vroeger heel vaak en nu nog zo 1 keer in de 2 jaar. Ik ben dan ook echt goed ziek, meestal lig ik dan 2 weken in bed. Heb dan hele hoge koorts en kan niks eten omdat slikken pijn doet. Echt prettig is dat niet hoor!
Het kan me echt niet schelen dat ik andere mensen mogelijk kan aansteken als ik toch ziek naar mijn werk ga. Er zijn mensen die al afbellen als ze keelontsteking hebben of verkouden zijn.Al afbellen als ze keelontsteking hebben? Heb jij wel eens keelontsteking gehad? Ik vroeger heel vaak en nu nog zo 1 keer in de 2 jaar. Ik ben dan ook echt goed ziek, meestal lig ik dan 2 weken in bed. Heb dan hele hoge koorts en kan niks eten omdat slikken pijn doet. Echt prettig is dat niet hoor!
woensdag 29 oktober 2008 om 17:35
quote:dogcrazy schreef op 29 oktober 2008 @ 17:33:
[...]
Bij ons op de werkvloer hoef ik niet door een collega bijgestaan te worden hoor om me wegwijs te maken, weet dondersgoed wat er speelt en wat er gebeuren moet in gestolen minuutjes.
Ja, bij mij op het werk ook. Daar hoef ik niet nogmaals ingewerkt te worden ofzo. Je kent het bedrijf waar je werkt toch?
Bovendien moet een vervanger juist wel ingewerkt worden.
[...]
Bij ons op de werkvloer hoef ik niet door een collega bijgestaan te worden hoor om me wegwijs te maken, weet dondersgoed wat er speelt en wat er gebeuren moet in gestolen minuutjes.
Ja, bij mij op het werk ook. Daar hoef ik niet nogmaals ingewerkt te worden ofzo. Je kent het bedrijf waar je werkt toch?
Bovendien moet een vervanger juist wel ingewerkt worden.
woensdag 29 oktober 2008 om 17:38
quote:shining schreef op 29 oktober 2008 @ 17:33:
[...]
Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat het voor zowel de zieke als voor het bedrijf beter is als de zieke weer af en toe komt werken. Van werken gaat niemand dood. Van ziek thuis zitten word je op den duur alleen nog maar zieker.Natuurlijk ga je na 'n tijdje weer opbouwen, daar gaat 't ook niet over. Maar die vriendin van mij heeft zich op 'n gegeven moment fulltime op laten nemen omdat het getrek en gepush haar over de rand van de afgrond dreigde te duwen. En zelf heb ik na 'n ongeluk ook 'n poosje thuis gezeten, maar ook ik werd al kotsmisselijk van die kutarboklereleiers. Flikker op denk ik dan, als ik weer okee ben dan ga ik uit mezelf weer. Als ze me gaan zitten pushen dan krijg ik er juist minder zin in.
[...]
Dat ben ik niet met je eens. Ik denk dat het voor zowel de zieke als voor het bedrijf beter is als de zieke weer af en toe komt werken. Van werken gaat niemand dood. Van ziek thuis zitten word je op den duur alleen nog maar zieker.Natuurlijk ga je na 'n tijdje weer opbouwen, daar gaat 't ook niet over. Maar die vriendin van mij heeft zich op 'n gegeven moment fulltime op laten nemen omdat het getrek en gepush haar over de rand van de afgrond dreigde te duwen. En zelf heb ik na 'n ongeluk ook 'n poosje thuis gezeten, maar ook ik werd al kotsmisselijk van die kutarboklereleiers. Flikker op denk ik dan, als ik weer okee ben dan ga ik uit mezelf weer. Als ze me gaan zitten pushen dan krijg ik er juist minder zin in.
woensdag 29 oktober 2008 om 17:41
quote:shining schreef op 29 oktober 2008 @ 17:35:
[...]
Ja, bij mij op het werk ook. Daar hoef ik niet nogmaals ingewerkt te worden ofzo. Je kent het bedrijf waar je werkt toch?
Bovendien moet een vervanger juist wel ingewerkt worden.Ja, ik ken mijn taak op mijn werk, maar niet de administratie o.i.d. Daar is weer iemand anders voor. Mijn grafische collega's en ik kunnen elkaars werk zo overnemen, maar anderen hebben weer heel andere taken, waar je, zeker als je hoofd uberhaupt al niet naar werken staat, helemaal geen behoefte aan hebt je daar mee bezig te gaan houden. Bovendien, al zou je ook zo'n taak kunnen doen, dan neem je 't werk van 'n fitte werknemer af, dus loop je alleen maar in de weg en kun je dus beter thuis uitzieken zodat je weer fit en wel aan de slag kunt.
[...]
Ja, bij mij op het werk ook. Daar hoef ik niet nogmaals ingewerkt te worden ofzo. Je kent het bedrijf waar je werkt toch?
Bovendien moet een vervanger juist wel ingewerkt worden.Ja, ik ken mijn taak op mijn werk, maar niet de administratie o.i.d. Daar is weer iemand anders voor. Mijn grafische collega's en ik kunnen elkaars werk zo overnemen, maar anderen hebben weer heel andere taken, waar je, zeker als je hoofd uberhaupt al niet naar werken staat, helemaal geen behoefte aan hebt je daar mee bezig te gaan houden. Bovendien, al zou je ook zo'n taak kunnen doen, dan neem je 't werk van 'n fitte werknemer af, dus loop je alleen maar in de weg en kun je dus beter thuis uitzieken zodat je weer fit en wel aan de slag kunt.
woensdag 29 oktober 2008 om 17:43
Ja Elninjoo, zo kun jij wel denken, maar zo simpel werkt het nu eenmaal niet. Hoeveel mensen denken niet 'Ik ga wel weer als ik beter ben' en plakken er nog lekker een weekje aan vast? Als er druk achter staat ga je eerder naar je werk, en zodra je weer kunt werken moet je gaan.
Ik heb de schurft aan mensen die zich bij elk pijntje ziek melden en dan ook nog klagen dat de werkgever er iets van dúrft te zeggen.
Ik heb het trouwens nog steeds over langdurig zieken.
Tot slot: Je kunt wel willen dat je werkgever je niet belt, maar je zult gewoon weer aan het werk moeten, kun je hoog of laag springen, je moet gewoon. Ik vind de wet poortwachter heel goed!
Zo ik heb gesproken
Ik heb de schurft aan mensen die zich bij elk pijntje ziek melden en dan ook nog klagen dat de werkgever er iets van dúrft te zeggen.
Ik heb het trouwens nog steeds over langdurig zieken.
Tot slot: Je kunt wel willen dat je werkgever je niet belt, maar je zult gewoon weer aan het werk moeten, kun je hoog of laag springen, je moet gewoon. Ik vind de wet poortwachter heel goed!
Zo ik heb gesproken
woensdag 29 oktober 2008 om 17:52
quote:shining schreef op 29 oktober 2008 @ 17:43:
Ja Elninjoo, zo kun jij wel denken, maar zo simpel werkt het nu eenmaal niet. Hoeveel mensen denken niet 'Ik ga wel weer als ik beter ben' en plakken er nog lekker een weekje aan vast? Als er druk achter staat ga je eerder naar je werk, en zodra je weer kunt werken moet je gaan.
Als er druk achter staat ga ik steigeren en rek ik juist langer omdat ik daar gewoon hyperventilatie van krijg. Dan wil ik vluchten.
quote:Ik heb de schurft aan mensen die zich bij elk pijntje ziek melden en dan ook nog klagen dat de werkgever er iets van dúrft te zeggen.
Ik heb het trouwens nog steeds over langdurig zieken.Dat onbegrip had ik zelf vroeger ook voor die vage ziekten, maar sinds mijn vriendin 'n burnout had weet ik dat 't echt niet zo simpel is als je stelt. Die kon echt niet meer en die had er liever 'n eind aan gemaakt dan dat ze zich naar haar werk zou slepen. Doordat ze zich heeft op laten nemen was ze in elk geval tijdelijk van de bloedhonden van de arbo af en inmiddels werkt ze (na 2 jaar) weer voor 't grootste deel. Door in 't begin te snel weer te moeten beginnen had ze toen juist last van terugvallen. De arbo kan ook overdrijven en 't van kwaad tot erger maken.
Ja Elninjoo, zo kun jij wel denken, maar zo simpel werkt het nu eenmaal niet. Hoeveel mensen denken niet 'Ik ga wel weer als ik beter ben' en plakken er nog lekker een weekje aan vast? Als er druk achter staat ga je eerder naar je werk, en zodra je weer kunt werken moet je gaan.
Als er druk achter staat ga ik steigeren en rek ik juist langer omdat ik daar gewoon hyperventilatie van krijg. Dan wil ik vluchten.
quote:Ik heb de schurft aan mensen die zich bij elk pijntje ziek melden en dan ook nog klagen dat de werkgever er iets van dúrft te zeggen.
Ik heb het trouwens nog steeds over langdurig zieken.Dat onbegrip had ik zelf vroeger ook voor die vage ziekten, maar sinds mijn vriendin 'n burnout had weet ik dat 't echt niet zo simpel is als je stelt. Die kon echt niet meer en die had er liever 'n eind aan gemaakt dan dat ze zich naar haar werk zou slepen. Doordat ze zich heeft op laten nemen was ze in elk geval tijdelijk van de bloedhonden van de arbo af en inmiddels werkt ze (na 2 jaar) weer voor 't grootste deel. Door in 't begin te snel weer te moeten beginnen had ze toen juist last van terugvallen. De arbo kan ook overdrijven en 't van kwaad tot erger maken.
woensdag 29 oktober 2008 om 18:18
Ziek Gammel is schreeuwen thuis als er iets niet goed gaat. Er niet tegen kunnen als kinderen zelf ruzie met elkaar maken, of iets niet willen. Mezelf afvragen waarom ik ja heb gezegd toen mijn moeder ons uitnodigde voor de vrijdagavond terwijl de rest van de week ook al vol zit. Mijn schatjes vervloeken omdat ze aan de ovendeur hebben gezeten waarna ik deze niet meer terug op zijn plaats krijg.
Maar ja, ik kan mijn bed uit, er staan klanten op me te wachten, dus ik gá, morgenochtend. En vrijdagavond. En zaterdagochtend. En dan maar vroeg naar bed als ik thuis ben.
Zal blij zijn als dat rotgevoel weg is want 80 procent is bij mij dus niet genoeg.
Ik kan me voorstellen dat mensen met wat minder plichtsgevoel hun portie aan fikkie geven bij dat gegammel van een fikse verkoudheid.
Maar ja, ik kan mijn bed uit, er staan klanten op me te wachten, dus ik gá, morgenochtend. En vrijdagavond. En zaterdagochtend. En dan maar vroeg naar bed als ik thuis ben.
Zal blij zijn als dat rotgevoel weg is want 80 procent is bij mij dus niet genoeg.
Ik kan me voorstellen dat mensen met wat minder plichtsgevoel hun portie aan fikkie geven bij dat gegammel van een fikse verkoudheid.
woensdag 29 oktober 2008 om 18:22
Leuke discussie.
Ziek = Ziek dus niet werken -> geen verjaardag 's avonds.
Ziek = Ziek dus ook niet de hele dag achter hyves oid want als je ziek bent (zo ziek dat je echt niet kunt werken) dan hoor je in je bed
Denk idd ook dat het voor de zieke, die zelf ziek = ziek zegt, een vergoeilijking is om thuis te blijven.
Veel mensen denken griep te hebben maar zijn alleen maar verkouden; en daar kun je best mee functioneren (koppie thee, lekkere warme douche, hoestsnoepje, zakdoekje etc). Griep is iets héél anders!! Volgens mij verwarren veel mensen die zgn. 'griep' ook wel eens met een after-weekend-kater
Ziek = Ziek dus niet werken -> geen verjaardag 's avonds.
Ziek = Ziek dus ook niet de hele dag achter hyves oid want als je ziek bent (zo ziek dat je echt niet kunt werken) dan hoor je in je bed
Denk idd ook dat het voor de zieke, die zelf ziek = ziek zegt, een vergoeilijking is om thuis te blijven.
Veel mensen denken griep te hebben maar zijn alleen maar verkouden; en daar kun je best mee functioneren (koppie thee, lekkere warme douche, hoestsnoepje, zakdoekje etc). Griep is iets héél anders!! Volgens mij verwarren veel mensen die zgn. 'griep' ook wel eens met een after-weekend-kater
woensdag 29 oktober 2008 om 20:58
Hmm, iedereen interpreteert 'ziek = ziek' op zijn eigen manier merk ik. Dat wordt dus gewoon elke keer als ik die opmerking hoor vragen wat diegene nu precies bedoelt
Voor mij is het geen wedstrijd in 'bikkelen'. Als je niet kunt werken dan moet je je ziek melden, simpel. Ik denk echter wel dat voor veel mensen die drempel heel laag is en dat die wel opgehoogd mag worden.
Mensen zijn vaak verontwaardigd als ik bij hun ziekmelding een aantal vragen stel (wat ze hebben, of ze (indien relevant) een arts raadplegen, wanneer zij weer contact opnemen met het werk (en dan accepteer ik niet zomaar dat ze óver een paar dagen wel weer bellen') waar ze indien nodig zijn te bereiken, of ze taken / werkzaamheden hebben die collega's over moeten nemen etc. Ik vind dat heel normaal.
Ik vind het ook doodnormaal dat je je werkgever op de hoogte houdt en dat je afspraken maakt over contactmomenten, dat je een keer bij de bedrijfsarts langsgaat als het langer duurt.
De werkgever heeft een verantwoordelijkheid jegens zijn werknemers. Letten op werkdruk, sfeer etc. Maar ook preventief de bedrijfsarts inschakelen als je denkt dat het niet goed gaat met een werknemer.
Ik vind ook dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt jegens je werkgever. Ik vind echt niet dat een werkgever mag bepalen wat jij in je vrije tijd doet. Maar iemand die op het werk een aangepaste werkplek wil vanwege RSI maar die wel urenlang WOW speelt thuis, die kan m'n rug op.
Ja je kan blessures oplopen met sporten, maar je helemaal leegtrainen en oververmoeid raken (praktijkvoorbeeldje) gaat me te ver.
Als je al gammel bent, zorg dan voor voldoende (nacht)rust, de werkgever heeft een rol in een goede balans tussen werk en privé maar jij als werknemer ook.
KW, er zijn bij mij op het werk klusjes genoeg die een heel leger zieken kunnen doen. Varierend van simpel tot het pittige uitzoekwerk.
Voor mij is het geen wedstrijd in 'bikkelen'. Als je niet kunt werken dan moet je je ziek melden, simpel. Ik denk echter wel dat voor veel mensen die drempel heel laag is en dat die wel opgehoogd mag worden.
Mensen zijn vaak verontwaardigd als ik bij hun ziekmelding een aantal vragen stel (wat ze hebben, of ze (indien relevant) een arts raadplegen, wanneer zij weer contact opnemen met het werk (en dan accepteer ik niet zomaar dat ze óver een paar dagen wel weer bellen') waar ze indien nodig zijn te bereiken, of ze taken / werkzaamheden hebben die collega's over moeten nemen etc. Ik vind dat heel normaal.
Ik vind het ook doodnormaal dat je je werkgever op de hoogte houdt en dat je afspraken maakt over contactmomenten, dat je een keer bij de bedrijfsarts langsgaat als het langer duurt.
De werkgever heeft een verantwoordelijkheid jegens zijn werknemers. Letten op werkdruk, sfeer etc. Maar ook preventief de bedrijfsarts inschakelen als je denkt dat het niet goed gaat met een werknemer.
Ik vind ook dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt jegens je werkgever. Ik vind echt niet dat een werkgever mag bepalen wat jij in je vrije tijd doet. Maar iemand die op het werk een aangepaste werkplek wil vanwege RSI maar die wel urenlang WOW speelt thuis, die kan m'n rug op.
Ja je kan blessures oplopen met sporten, maar je helemaal leegtrainen en oververmoeid raken (praktijkvoorbeeldje) gaat me te ver.
Als je al gammel bent, zorg dan voor voldoende (nacht)rust, de werkgever heeft een rol in een goede balans tussen werk en privé maar jij als werknemer ook.
KW, er zijn bij mij op het werk klusjes genoeg die een heel leger zieken kunnen doen. Varierend van simpel tot het pittige uitzoekwerk.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:08
Ik vraag me alleen af wat een goede balans tussen werk en privé is.
Eigenlijk zou ik om optimaal te functioneren op mijn werk mijn vrije dagen vrij moeten houden. In elk geval de dagen voorafgaande aan een werkdag. Oftewel geen sociaal leven.
Meestal doe ik dat ook. Maar ja, eigenlijk vind ik dat geen leven.
Zoals mijn week er nu uit ziet -vier afspraken naast drie werkdagen- is een normale weekvulling voor normale mensen.
Teveel voor mij.
Op mijn werk is het overigens vrij normaal om ziek te melden. Ik doe het pas als ik echt niet meer verder kan en of dat nu zo goed is. Heb er al jaren overspannenheid op zitten.
Eigenlijk zou ik om optimaal te functioneren op mijn werk mijn vrije dagen vrij moeten houden. In elk geval de dagen voorafgaande aan een werkdag. Oftewel geen sociaal leven.
Meestal doe ik dat ook. Maar ja, eigenlijk vind ik dat geen leven.
Zoals mijn week er nu uit ziet -vier afspraken naast drie werkdagen- is een normale weekvulling voor normale mensen.
Teveel voor mij.
Op mijn werk is het overigens vrij normaal om ziek te melden. Ik doe het pas als ik echt niet meer verder kan en of dat nu zo goed is. Heb er al jaren overspannenheid op zitten.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:09
quote:HoiPippiLangkous schreef op 29 oktober 2008 @ 20:58:
Voor mij is het geen wedstrijd in 'bikkelen'. Als je niet kunt werken dan moet je je ziek melden, simpel. Ik denk echter wel dat voor veel mensen die drempel heel laag is en dat die wel opgehoogd mag worden.
Mensen zijn vaak verontwaardigd als ik bij hun ziekmelding een aantal vragen stel (wat ze hebben, of ze (indien relevant) een arts raadplegen, wanneer zij weer contact opnemen met het werk (en dan accepteer ik niet zomaar dat ze óver een paar dagen wel weer bellen') waar ze indien nodig zijn te bereiken, of ze taken / werkzaamheden hebben die collega's over moeten nemen etc. Ik vind dat heel normaal.
Ik vind het ook doodnormaal dat je je werkgever op de hoogte houdt en dat je afspraken maakt over contactmomenten, dat je een keer bij de bedrijfsarts langsgaat als het langer duurt.
De werkgever heeft een verantwoordelijkheid jegens zijn werknemers. Letten op werkdruk, sfeer etc. Maar ook preventief de bedrijfsarts inschakelen als je denkt dat het niet goed gaat met een werknemer.
Ik vind ook dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt jegens je werkgever. Ik vind echt niet dat een werkgever mag bepalen wat jij in je vrije tijd doet. Maar iemand die op het werk een aangepaste werkplek wil vanwege RSI maar die wel urenlang WOW speelt thuis, die kan m'n rug op.
Ja je kan blessures oplopen met sporten, maar je helemaal leegtrainen en oververmoeid raken (praktijkvoorbeeldje) gaat me te ver.
Als je al gammel bent, zorg dan voor voldoende (nacht)rust, de werkgever heeft een rol in een goede balans tussen werk en privé maar jij als werknemer ook.
KW, er zijn bij mij op het werk klusjes genoeg die een heel leger zieken kunnen doen. Varierend van simpel tot het pittige uitzoekwerk.Helemaal mee eens!
Voor mij is het geen wedstrijd in 'bikkelen'. Als je niet kunt werken dan moet je je ziek melden, simpel. Ik denk echter wel dat voor veel mensen die drempel heel laag is en dat die wel opgehoogd mag worden.
Mensen zijn vaak verontwaardigd als ik bij hun ziekmelding een aantal vragen stel (wat ze hebben, of ze (indien relevant) een arts raadplegen, wanneer zij weer contact opnemen met het werk (en dan accepteer ik niet zomaar dat ze óver een paar dagen wel weer bellen') waar ze indien nodig zijn te bereiken, of ze taken / werkzaamheden hebben die collega's over moeten nemen etc. Ik vind dat heel normaal.
Ik vind het ook doodnormaal dat je je werkgever op de hoogte houdt en dat je afspraken maakt over contactmomenten, dat je een keer bij de bedrijfsarts langsgaat als het langer duurt.
De werkgever heeft een verantwoordelijkheid jegens zijn werknemers. Letten op werkdruk, sfeer etc. Maar ook preventief de bedrijfsarts inschakelen als je denkt dat het niet goed gaat met een werknemer.
Ik vind ook dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt jegens je werkgever. Ik vind echt niet dat een werkgever mag bepalen wat jij in je vrije tijd doet. Maar iemand die op het werk een aangepaste werkplek wil vanwege RSI maar die wel urenlang WOW speelt thuis, die kan m'n rug op.
Ja je kan blessures oplopen met sporten, maar je helemaal leegtrainen en oververmoeid raken (praktijkvoorbeeldje) gaat me te ver.
Als je al gammel bent, zorg dan voor voldoende (nacht)rust, de werkgever heeft een rol in een goede balans tussen werk en privé maar jij als werknemer ook.
KW, er zijn bij mij op het werk klusjes genoeg die een heel leger zieken kunnen doen. Varierend van simpel tot het pittige uitzoekwerk.Helemaal mee eens!
woensdag 29 oktober 2008 om 21:20
Als werkgever zal ik met een medewerker nooit spreken over ziekte, wél over arbeidsongeschiktheid. Dat is tenslotte het enige criterium dat voor een arbeidsrelatie relevant is en voorkomt zinloze discussies waarin de medewerker probeert aan te tonen dat hij eigenlijk niets meer kan en de werkgever probeert te bewijzen dat medewerker wel degelijk nog kan werken. Bovendien leidt het gemakkelijker tot een gesprek over de mogelijkheden die de medewerker nog wél heeft. Teksten als ziek=ziek negeer ik en bij twijfel over de arbeidsongeschiktheid zet ik de bedrijfsarts in.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:22
Mamzelle dat is soms heel lastig te bepalen. In het doelentopic zei je al dt jij geen energie hebt om naast je werk en je dag-dagelijkse dingen nog extra te doen. (Heel naar lijkt me dat trouwens)
Als je bij mij zou werken dan zou ik (samen met het SMT en jou) gaan kijken naar manieren hoe het wel leefbaar voor jou en werkbaar voor ons zou zijn. Dat is geven en nemen en dat is soms gewoon kut dat snap ik best. (denk aan ander werk, minder werken, een Xpercentage ziek, een betere taakverdeling op het werk, misschien kan de werkgever iets betekenen in het betalen en faciliteren van een cursus of coaching ofzo waar je iets aan hebt of een -financiële- bijdrage leveren aan een andere oplossing)
Als je bij mij zou werken dan zou ik (samen met het SMT en jou) gaan kijken naar manieren hoe het wel leefbaar voor jou en werkbaar voor ons zou zijn. Dat is geven en nemen en dat is soms gewoon kut dat snap ik best. (denk aan ander werk, minder werken, een Xpercentage ziek, een betere taakverdeling op het werk, misschien kan de werkgever iets betekenen in het betalen en faciliteren van een cursus of coaching ofzo waar je iets aan hebt of een -financiële- bijdrage leveren aan een andere oplossing)
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:24
Yep wuiles, ik heb het ook altijd over verzuim, niet over ziekteverzuim. En de discussie over wel of niet ziek vermijd ik meestal ook, ik ben geen arts.
Ik benw el (de vertegenwoordiger van) je werkgever en je hebt wederzijdse verplichtingen.
Ik benw el (de vertegenwoordiger van) je werkgever en je hebt wederzijdse verplichtingen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:33
Klinkt heel schappelijk en gelukkig was mijn werkgever toen ook best schappelijk.
Het liep stuk op dat er geen ziekte kon worden vastgesteld en dus geen arbeidsongeschiktheid.
En kennelijk was ik in die tijd niet helder genoeg om dan maar 20 uur te gaan werken in plaats van 24, met een andere verdeling van de werktijden. Of had ik het idee dat dat niet zou kunnen bij het bedrijf.
Anno nu kies ik toch liever voor die 24 uur aannemen als ik ze krijg en dan maar een pasje terug in het sociale leven. Ik hoop dat de depressies een gepasseerd station zijn. Maar het blijft spitsroeden lopen. Ik heb het leukste werk dat ik me kan bedenken en ik kom meestal vol stress thuis.
Mijn verhaal hier om aan te geven dat er veel meer achter ziekmeldingen kan zitten dan een zwakke mentaliteit.
Het liep stuk op dat er geen ziekte kon worden vastgesteld en dus geen arbeidsongeschiktheid.
En kennelijk was ik in die tijd niet helder genoeg om dan maar 20 uur te gaan werken in plaats van 24, met een andere verdeling van de werktijden. Of had ik het idee dat dat niet zou kunnen bij het bedrijf.
Anno nu kies ik toch liever voor die 24 uur aannemen als ik ze krijg en dan maar een pasje terug in het sociale leven. Ik hoop dat de depressies een gepasseerd station zijn. Maar het blijft spitsroeden lopen. Ik heb het leukste werk dat ik me kan bedenken en ik kom meestal vol stress thuis.
Mijn verhaal hier om aan te geven dat er veel meer achter ziekmeldingen kan zitten dan een zwakke mentaliteit.
woensdag 29 oktober 2008 om 21:35
quote:nikkinuts schreef op 28 oktober 2008 @ 23:12:
Ik ook, ik heb nog wel een vraag.
Durf 'm bijna niet te stellen, zijn jullie vaak ziek?
Nee ik ben werkelijk nooit ziek. Altijd alleen maar snotverkouden, maar daar blijf ik niet voor thuis. Dan ben je niet ziek.
En áls ik me wat ziekjes voel, is dat meestal een avondje. De volgende dag ben ik weer kiplekker.
Ik ook, ik heb nog wel een vraag.
Durf 'm bijna niet te stellen, zijn jullie vaak ziek?
Nee ik ben werkelijk nooit ziek. Altijd alleen maar snotverkouden, maar daar blijf ik niet voor thuis. Dan ben je niet ziek.
En áls ik me wat ziekjes voel, is dat meestal een avondje. De volgende dag ben ik weer kiplekker.
woensdag 29 oktober 2008 om 22:18
Sinds een jaar moeten ze bij ons bij de eerste ziektedag hun EN hun leidinggevende EN de arbodienst bellen. Met name dat laatste heeft best gescheeld in het zgn. "grijze verzuim". Met name frequent verzuimers (en dan heb ik het dus niet over degenen die bijv. chronisch ziek zijn), maandagmorgen-zieken en mensen met algehele aanstelleritis ervaren dat best als een drempel.
Ook onze arbodienst hanteert het principe dat wanneer iemand echt arbeidsongeschikt is door ziekte, goed uitzieken en zo nodig medisch advies of medische hulp inwinnen de beste remedie is.
Daarnaast wordt de nadruk veel meer gelegd op wat iemand nog WEL kan. Op die manier gaan mensen eerder weer (gedeeltelijk en/of op basis van arbeidstherapie) weer aan het werk.
Ook onze arbodienst hanteert het principe dat wanneer iemand echt arbeidsongeschikt is door ziekte, goed uitzieken en zo nodig medisch advies of medische hulp inwinnen de beste remedie is.
Daarnaast wordt de nadruk veel meer gelegd op wat iemand nog WEL kan. Op die manier gaan mensen eerder weer (gedeeltelijk en/of op basis van arbeidstherapie) weer aan het werk.
woensdag 29 oktober 2008 om 22:45
quote:nak schreef op 29 oktober 2008 @ 16:45:
Ik vind het écht not-done om in een winkelstraat te lopen wanneer je je op je werk hebt ziekgemeld!!! Hoe bestaat het??? Je kan op je werk toch prima aangeven dat je niet fit bent en dus niet helemaal 100% functioneert. Beter dat dan helemaal niet komen lijkt me.
Echt, hier word ik helemaal kriegelig van.........bah....hoop dat het een flauwe grap is!
Wat zou ik ook graag willen dat het een flauwe grap was. Makkelijk oordelen (niet alleen door jou maar ook door anderen). De eerste maanden heb ik me regelmatig ontzettend schuldig gevoeld, zelfs m'n zomervakantie van drie weken gewoon laten staan (dus geen ziekmelding maar gewoon van m'n vrije dagen af) vanwege dat schuldgevoel. Ik kan op een dag dan wel minimale inspanning aan (de ene dag iets meer dan de andere) maar ik weet van tevoren nooit hoe ik reageer op een activiteit. Bovendien is m'n energiekraan vanaf een uur of vier 's middags wel dusdanig leeg, dat ik dan meestal een (paar) uur slaap om de avond door te komen. Avondactiviteiten zitten er al maanden niet meer in: m'n sociale leven staat al sinds m'n eerste ziektedag op een veel te laag pitje. Andere nare bijkomstig voor wat betreft m'n werk, is dat ik er een dik uur voor moet reizen inclusief een stuk fietsen en een stuk lopen. Op het moment dat ik de hele reis heb afgelegd en daadwerkelijk achter mijn bureau zit, ben ik al helemaal doodop zodat van werken weinig meer terecht komt. En het meest vervelende is dat ik dan ook nog weer terug naar huis moet, wat zo mogelijk een nog grotere opgave is dan de heenreis.
Het is heel vervelend om op deze manier ziek te zijn. Bij een zware verkoudheid, een aantal dagen flinke koorts, een gebroken been of iets anders 'zichtbaars' neemt niemand het je kwalijk dat je ziek bent en je eigen schuldgevoel beperkt zich ook vaak enigszins. In mijn geval zul je altijd mensen houden die denken dat je het overdrijft of misbruik maakt van de situatie. Gelukkig loop ik bij een internist en adviseert hij mij ook over het oppakken van m'n werk en andere sociale activiteiten. Soms ren ik iets harder dan het plan van de internist omdat het me allemaal veel te lang duurt maar zijn advies is voor mij in ieder geval een bevestiging dat ik me niet hoef te schamen over hoe ik het aanpak en het bewijs richting Arbo/werkgever dat er inderdaad iets aan de hand is.
Vanaf volgende week woensdag hoop ik het werk weer op te pakken. Heel lastig als je qua gezondheid niet weet waar je aan toe bent en hoe je lichaam reageert, maar ik sta werkelijk te trappen om weer een normaal leven op te bouwen!
Ooo, en dan nog even reagerend op de opmerking over het wél kunnen sporten en niet kunnen werken: met sporten heb ik het over maximaal twintig minuten cardio in een dusdanig laag tempo, dat de gemiddelde bejaarde nog sneller gaat. Het nog enigszins in beweging houden van mijn lichaam is overigens op doktersadvies ontstaan.
En voor degenen die zich afvragen hoe het kan dat ik op dit tijdstip nog wel wakker ben terwijl m'n energiekraan leeg zou zijn: morgen wordt mijn verstandskies getrokken waar ik stiknerveus voor bent.
Oordelen is altijd makkelijk als je de situatie, de persoon en de omstandigheden niet kent maar gelukkig heb ik voor mezelf voldoende 'bewijs' in handen dat het helemaal niet raar is om niet te werken en wél de frisse buitenlucht op te zoeken of een klein beetje sociaal leven op de sportschool.
Ik vind het écht not-done om in een winkelstraat te lopen wanneer je je op je werk hebt ziekgemeld!!! Hoe bestaat het??? Je kan op je werk toch prima aangeven dat je niet fit bent en dus niet helemaal 100% functioneert. Beter dat dan helemaal niet komen lijkt me.
Echt, hier word ik helemaal kriegelig van.........bah....hoop dat het een flauwe grap is!
Wat zou ik ook graag willen dat het een flauwe grap was. Makkelijk oordelen (niet alleen door jou maar ook door anderen). De eerste maanden heb ik me regelmatig ontzettend schuldig gevoeld, zelfs m'n zomervakantie van drie weken gewoon laten staan (dus geen ziekmelding maar gewoon van m'n vrije dagen af) vanwege dat schuldgevoel. Ik kan op een dag dan wel minimale inspanning aan (de ene dag iets meer dan de andere) maar ik weet van tevoren nooit hoe ik reageer op een activiteit. Bovendien is m'n energiekraan vanaf een uur of vier 's middags wel dusdanig leeg, dat ik dan meestal een (paar) uur slaap om de avond door te komen. Avondactiviteiten zitten er al maanden niet meer in: m'n sociale leven staat al sinds m'n eerste ziektedag op een veel te laag pitje. Andere nare bijkomstig voor wat betreft m'n werk, is dat ik er een dik uur voor moet reizen inclusief een stuk fietsen en een stuk lopen. Op het moment dat ik de hele reis heb afgelegd en daadwerkelijk achter mijn bureau zit, ben ik al helemaal doodop zodat van werken weinig meer terecht komt. En het meest vervelende is dat ik dan ook nog weer terug naar huis moet, wat zo mogelijk een nog grotere opgave is dan de heenreis.
Het is heel vervelend om op deze manier ziek te zijn. Bij een zware verkoudheid, een aantal dagen flinke koorts, een gebroken been of iets anders 'zichtbaars' neemt niemand het je kwalijk dat je ziek bent en je eigen schuldgevoel beperkt zich ook vaak enigszins. In mijn geval zul je altijd mensen houden die denken dat je het overdrijft of misbruik maakt van de situatie. Gelukkig loop ik bij een internist en adviseert hij mij ook over het oppakken van m'n werk en andere sociale activiteiten. Soms ren ik iets harder dan het plan van de internist omdat het me allemaal veel te lang duurt maar zijn advies is voor mij in ieder geval een bevestiging dat ik me niet hoef te schamen over hoe ik het aanpak en het bewijs richting Arbo/werkgever dat er inderdaad iets aan de hand is.
Vanaf volgende week woensdag hoop ik het werk weer op te pakken. Heel lastig als je qua gezondheid niet weet waar je aan toe bent en hoe je lichaam reageert, maar ik sta werkelijk te trappen om weer een normaal leven op te bouwen!
Ooo, en dan nog even reagerend op de opmerking over het wél kunnen sporten en niet kunnen werken: met sporten heb ik het over maximaal twintig minuten cardio in een dusdanig laag tempo, dat de gemiddelde bejaarde nog sneller gaat. Het nog enigszins in beweging houden van mijn lichaam is overigens op doktersadvies ontstaan.
En voor degenen die zich afvragen hoe het kan dat ik op dit tijdstip nog wel wakker ben terwijl m'n energiekraan leeg zou zijn: morgen wordt mijn verstandskies getrokken waar ik stiknerveus voor bent.
Oordelen is altijd makkelijk als je de situatie, de persoon en de omstandigheden niet kent maar gelukkig heb ik voor mezelf voldoende 'bewijs' in handen dat het helemaal niet raar is om niet te werken en wél de frisse buitenlucht op te zoeken of een klein beetje sociaal leven op de sportschool.
woensdag 29 oktober 2008 om 22:56
quote:dogcrazy schreef op 29 oktober 2008 @ 17:25:
[...]
Overigens eens met je posting. Niet alles is voor een ander te bgrijpen waarom iemand zich ziek meldt. Vind wel dat een stukje openheid naar je naaste collega's of je team daarin een ander beeld kan geven tov de zieke maar dat is uiteraard ook aan de regelmatig zieke.
Dank je wel Dogcrazy, Korenwolf en degenen die mij wél snappen. Mijn werkgever én de arbo zijn volledig op de hoogte van hoe mijn gemiddelde dag eruit ziet, daar doe ik ook absoluut niet geheimzinnig over. Hoe kan ik in vredesnaam een fiets-, trein- en wandelreis van dik een uur aan terwijl het me op de meeste dagen nog nieteens lukt om boodschappen te doen bij de supermarkt die op nog geen 600 meter afstand ligt? Afgelopen maandag was ik net de straat over, werd ik weer overvallen door een koortsaanval en stond ik te trillen op mijn benen waardoor ik genoodzaakt was om weer naar huis te gaan, een uur lang plat te liggen om de accu weer op te laden en het daarna op hoop van zegen nog een keer te proberen.
Mentaal doet het ook heel wat met je, als je al maand in maand uit van de ene kwaal in de andere valt. Als je na je laatste antibiotica toch nog klachten blijft houden en uiteindelijk zelfs in het ziekenhuis wordt opgenomen omdat de internist misschien wel een vorm van kanker vermoedt, een auto-immuunziekte die misschien wel chronisch zou kunnen blijven of een afwijking aan de stofwisseling. Goddank is dat nu allemaal definitief uitgesloten maar het behoeft verder denk ik geen toelichting dat het toch wel heel spannend is als dit soort ziektebeelden ineens aan je eigen persoontje worden gekoppeld. De onderzoeken gaan nog steeds door, met alle voorbereidingen die daarbij horen en alle bijkomende bijwerkingen die na afloop vaak ook weer voor een paar dagen herstel zorgen. Mijn weerstand is zo goed als volledig naar de klote waardoor iets simpels als bloedprikken voor mij betekent dat ik de rest van de dag geen cent meer waard bent.
Overigens, nog een kleine aanvulling over mijn dagelijkse activiteiten: ik woon in het centrum van een stad en heb de winkelstraat letterlijk voor de deur liggen. De één wandelt in een park, de ander kiest voor een winkelstraat om wat frisse lucht te krijgen. Het is dus niet dat ik uitgebreid alle winkels van binnen ga bekijken: ik lóóp door de winkelstraat en dan het liefst op de tijdstippen dat er niet al te veel mensen zijn omdat ik die drukte simpelweg niet aan kan. De sportschool ligt op steenworpafstand, is zelfs zichtbaar vanuit mijn huis en ook daar ken ik de daluurmomenten op m'n duimpje zodat ik niet in een al te drukke omgeving hoef te zijn.
Pff, ik snap eigenlijk niet zo goed waarom ik mezelf verdedig terwijl ik voor mezelf, mijn behandelend arts, mijn werkgever én de arbo prima mijn handelen kan verantwoorden en daar ook toestemming voor heb. Het zou wel heel flauw zijn als alle betrokken partijen de afgelopen maanden als een grap zouden zien...
[...]
Overigens eens met je posting. Niet alles is voor een ander te bgrijpen waarom iemand zich ziek meldt. Vind wel dat een stukje openheid naar je naaste collega's of je team daarin een ander beeld kan geven tov de zieke maar dat is uiteraard ook aan de regelmatig zieke.
Dank je wel Dogcrazy, Korenwolf en degenen die mij wél snappen. Mijn werkgever én de arbo zijn volledig op de hoogte van hoe mijn gemiddelde dag eruit ziet, daar doe ik ook absoluut niet geheimzinnig over. Hoe kan ik in vredesnaam een fiets-, trein- en wandelreis van dik een uur aan terwijl het me op de meeste dagen nog nieteens lukt om boodschappen te doen bij de supermarkt die op nog geen 600 meter afstand ligt? Afgelopen maandag was ik net de straat over, werd ik weer overvallen door een koortsaanval en stond ik te trillen op mijn benen waardoor ik genoodzaakt was om weer naar huis te gaan, een uur lang plat te liggen om de accu weer op te laden en het daarna op hoop van zegen nog een keer te proberen.
Mentaal doet het ook heel wat met je, als je al maand in maand uit van de ene kwaal in de andere valt. Als je na je laatste antibiotica toch nog klachten blijft houden en uiteindelijk zelfs in het ziekenhuis wordt opgenomen omdat de internist misschien wel een vorm van kanker vermoedt, een auto-immuunziekte die misschien wel chronisch zou kunnen blijven of een afwijking aan de stofwisseling. Goddank is dat nu allemaal definitief uitgesloten maar het behoeft verder denk ik geen toelichting dat het toch wel heel spannend is als dit soort ziektebeelden ineens aan je eigen persoontje worden gekoppeld. De onderzoeken gaan nog steeds door, met alle voorbereidingen die daarbij horen en alle bijkomende bijwerkingen die na afloop vaak ook weer voor een paar dagen herstel zorgen. Mijn weerstand is zo goed als volledig naar de klote waardoor iets simpels als bloedprikken voor mij betekent dat ik de rest van de dag geen cent meer waard bent.
Overigens, nog een kleine aanvulling over mijn dagelijkse activiteiten: ik woon in het centrum van een stad en heb de winkelstraat letterlijk voor de deur liggen. De één wandelt in een park, de ander kiest voor een winkelstraat om wat frisse lucht te krijgen. Het is dus niet dat ik uitgebreid alle winkels van binnen ga bekijken: ik lóóp door de winkelstraat en dan het liefst op de tijdstippen dat er niet al te veel mensen zijn omdat ik die drukte simpelweg niet aan kan. De sportschool ligt op steenworpafstand, is zelfs zichtbaar vanuit mijn huis en ook daar ken ik de daluurmomenten op m'n duimpje zodat ik niet in een al te drukke omgeving hoef te zijn.
Pff, ik snap eigenlijk niet zo goed waarom ik mezelf verdedig terwijl ik voor mezelf, mijn behandelend arts, mijn werkgever én de arbo prima mijn handelen kan verantwoorden en daar ook toestemming voor heb. Het zou wel heel flauw zijn als alle betrokken partijen de afgelopen maanden als een grap zouden zien...
donderdag 30 oktober 2008 om 00:13
Ik vind het een lastige discussie. Ik snap beide kanten. Al begint het een beetje te vervelen, als je de hele discussie eens doorlees dat schining steeds weer die wet poortwachter erin gooit. Niet dat je ongelijk hebt shining, is een feit: wet bestaat, en wetten moet je uitvoeren. Punt (na 1 keer noemen ) gemaakt.
Wat ik alleen mis is hoe het daar persoonlijk tegenover staat, daar ben ik wel benieuwd naar. Heb je zelf ervaring met (langdurig) ziek zijn of in je persoonlijke kring? Niet dat ik dat perse hoef te weten. Maar als ik je berichten steeds lees vermoed ik van niet. En vraag ik me dan ook af of je niet pas echt kan 'oordelen' als je niet iets van de 'niet-zakelijke' kant van het verhaal weet.
Ik sta persoonlijk ergens in het midden van de discussie. heb zelf ervaring met (redelijk langdurig) ziek zijn. Heb nooit last van 1dags 'ziektes'. Zou het daaraan liggen dat ik dus ook die 1 dags ziekmeldingen niet begrijp?
In 'mijn wereld' is ziek-ziek (om hem er maar even in te gooien ) als je (het woord zegt het al) een ziekte hebt. En een ziekte heb je niet voor 1 dag.
Maar misschien hebben sommige 1 dags ziekmelders het wel aan het rechte eind hoor. Want ik heb in het begin van mijn ziekteproces steeds dagen gehad dat het heel goed ging, en dan weer een nacht wakker van de pijn. (en dan bedoel ik met een nacht wakker: ong. 3 uur met tussenpoze slapen...en de rest van de nacht wakker...met pijn) Ik sluurde mezelf dan naar werk of studie (deed ik beide in die tijd). Was dat slim, misschien niet? Zijn er meer mensen die om dit soort redenen wel thuis blijven voor 1 dag, waarschijnlijk wel, en ik moet zeggen ik geef ze gelijk. Ik deed het alleen anders. Maar eerlijk gezegd kan ik persoonlijk me heel slecht inleven in een dag flink verkouden zijn en dan thuis blijven. (maar kan aan mij liggen)
Liondevil76, ik heb begrip voor je verhaal. En je hebt sowieso gelijk dat je jezelf niet hoeft te verdedigen, en dat het zelf het beste voelt. Ik kan persoonlijk uit mijn ervaring me niet voorstellen dat toen ik op het 'dieptepunt' van mijn ziekte zat ik dan iets ging drinken in de stad met vriendinnen, of ging sporten. Ik kan me wel goed voorstellen dat je jezelf af en toe dwingt om naar buiten te gaan en een blokje om loopt.
Maar dat betekend niet dat ik wil zeggen dat het gek is dat jij dat dan wel kan. Maar ik begrijp hier wel uit dat je dagen hebt dan het beter gaat??? Zou je niet met je werkgever kunnen afspreken dat je opbouwd maar het OOK per dag bekijkt? Maar misschien zeg ik wel iets heel doms hoor, en is dat helemaal niet bij jou van toepassing? (dat heb ik afgesproken in de tijd dat het iets beter ging en dus ging opbouwen. (En dat opbouwen begon echt alleen maar met een kopje koffie drinken op het werk. En altijd in mijn achterhoofd dat ik zelfs dat kon afbellen! Dat was heel prettig. Druk erachter is echt killing als je al ziek bent. Lichamelijke pijn doet nou eenmaal emotioneel ook iets met je is mijn ervaring. Dus gooi nog wat vuur op dat geestelijke stuk en je bent weg)
Nu ik schrijf denk ik weer tegelijkertijd, wie ben ik om dit soort dingen te zeggen. Wat weet ik van jouw situatie, helemaal niets. Dus ik hoop dat je dit niet verkeerd op vat.
En zo is het eigenlijk voor iedereen die hier schrijft. Hoe kunnen wij nou oordelen over andermans situatie. Je 'oordeelt' meestal vanuit je eigen ervaring. Maar proberen je daar bewust van te zijn en dat eens niet te doen is ook een idee.
Ik erger me dus op mijn werk ook weleens aan mensen die ziek zijn, waarvan ik op 1 of andere manier het (onderbuik)gevoel heb, dat ik me in die zelfde situatie niet zou ziekmelden.
Maar dan probeer ik mezelf altijd weer terug te fluiten, en te bedenken dat ik daar echt niet over kan oordelen.
In mijn geval bedenk ik me dan ook hoe ik het zou vinden als mijn collega's mij in die tijd dat ik ziek was zo hadden 'aangekeken'. Gelukkig weet ik zeker dat dit niet zo is. Maar het lijkt me vreselijk! Ik probeer dat altijd maar uit te gaan van de eerlijkheid van iemand en niet andersom.
En wat als iemand zich ziek meld maar dat niet is. I.p.v. dan bijv. te denken: dat is ook niet echt collegiaal, kun je ook denken wat kan ik als collega (of werkgever) doen om te zorgen dat de werkplek leuker wordt. Of klinkt dat nou weer te zoetsappig (geef meteen toe )
Nou ja goed tot zover mijn bijdrage, weet ook niet of iemand er iets aan heeft. Ik ga nu naar bed, want anders moet ik me morgen ziek melden door de korte nachtrust
Wat ik alleen mis is hoe het daar persoonlijk tegenover staat, daar ben ik wel benieuwd naar. Heb je zelf ervaring met (langdurig) ziek zijn of in je persoonlijke kring? Niet dat ik dat perse hoef te weten. Maar als ik je berichten steeds lees vermoed ik van niet. En vraag ik me dan ook af of je niet pas echt kan 'oordelen' als je niet iets van de 'niet-zakelijke' kant van het verhaal weet.
Ik sta persoonlijk ergens in het midden van de discussie. heb zelf ervaring met (redelijk langdurig) ziek zijn. Heb nooit last van 1dags 'ziektes'. Zou het daaraan liggen dat ik dus ook die 1 dags ziekmeldingen niet begrijp?
In 'mijn wereld' is ziek-ziek (om hem er maar even in te gooien ) als je (het woord zegt het al) een ziekte hebt. En een ziekte heb je niet voor 1 dag.
Maar misschien hebben sommige 1 dags ziekmelders het wel aan het rechte eind hoor. Want ik heb in het begin van mijn ziekteproces steeds dagen gehad dat het heel goed ging, en dan weer een nacht wakker van de pijn. (en dan bedoel ik met een nacht wakker: ong. 3 uur met tussenpoze slapen...en de rest van de nacht wakker...met pijn) Ik sluurde mezelf dan naar werk of studie (deed ik beide in die tijd). Was dat slim, misschien niet? Zijn er meer mensen die om dit soort redenen wel thuis blijven voor 1 dag, waarschijnlijk wel, en ik moet zeggen ik geef ze gelijk. Ik deed het alleen anders. Maar eerlijk gezegd kan ik persoonlijk me heel slecht inleven in een dag flink verkouden zijn en dan thuis blijven. (maar kan aan mij liggen)
Liondevil76, ik heb begrip voor je verhaal. En je hebt sowieso gelijk dat je jezelf niet hoeft te verdedigen, en dat het zelf het beste voelt. Ik kan persoonlijk uit mijn ervaring me niet voorstellen dat toen ik op het 'dieptepunt' van mijn ziekte zat ik dan iets ging drinken in de stad met vriendinnen, of ging sporten. Ik kan me wel goed voorstellen dat je jezelf af en toe dwingt om naar buiten te gaan en een blokje om loopt.
Maar dat betekend niet dat ik wil zeggen dat het gek is dat jij dat dan wel kan. Maar ik begrijp hier wel uit dat je dagen hebt dan het beter gaat??? Zou je niet met je werkgever kunnen afspreken dat je opbouwd maar het OOK per dag bekijkt? Maar misschien zeg ik wel iets heel doms hoor, en is dat helemaal niet bij jou van toepassing? (dat heb ik afgesproken in de tijd dat het iets beter ging en dus ging opbouwen. (En dat opbouwen begon echt alleen maar met een kopje koffie drinken op het werk. En altijd in mijn achterhoofd dat ik zelfs dat kon afbellen! Dat was heel prettig. Druk erachter is echt killing als je al ziek bent. Lichamelijke pijn doet nou eenmaal emotioneel ook iets met je is mijn ervaring. Dus gooi nog wat vuur op dat geestelijke stuk en je bent weg)
Nu ik schrijf denk ik weer tegelijkertijd, wie ben ik om dit soort dingen te zeggen. Wat weet ik van jouw situatie, helemaal niets. Dus ik hoop dat je dit niet verkeerd op vat.
En zo is het eigenlijk voor iedereen die hier schrijft. Hoe kunnen wij nou oordelen over andermans situatie. Je 'oordeelt' meestal vanuit je eigen ervaring. Maar proberen je daar bewust van te zijn en dat eens niet te doen is ook een idee.
Ik erger me dus op mijn werk ook weleens aan mensen die ziek zijn, waarvan ik op 1 of andere manier het (onderbuik)gevoel heb, dat ik me in die zelfde situatie niet zou ziekmelden.
Maar dan probeer ik mezelf altijd weer terug te fluiten, en te bedenken dat ik daar echt niet over kan oordelen.
In mijn geval bedenk ik me dan ook hoe ik het zou vinden als mijn collega's mij in die tijd dat ik ziek was zo hadden 'aangekeken'. Gelukkig weet ik zeker dat dit niet zo is. Maar het lijkt me vreselijk! Ik probeer dat altijd maar uit te gaan van de eerlijkheid van iemand en niet andersom.
En wat als iemand zich ziek meld maar dat niet is. I.p.v. dan bijv. te denken: dat is ook niet echt collegiaal, kun je ook denken wat kan ik als collega (of werkgever) doen om te zorgen dat de werkplek leuker wordt. Of klinkt dat nou weer te zoetsappig (geef meteen toe )
Nou ja goed tot zover mijn bijdrage, weet ook niet of iemand er iets aan heeft. Ik ga nu naar bed, want anders moet ik me morgen ziek melden door de korte nachtrust
donderdag 30 oktober 2008 om 07:42
quote:AnnBritt79 schreef op 29 oktober 2008 @ 22:18:
Sinds een jaar moeten ze bij ons bij de eerste ziektedag hun EN hun leidinggevende EN de arbodienst bellen. Met name dat laatste heeft best gescheeld in het zgn. "grijze verzuim". Met name frequent verzuimers (en dan heb ik het dus niet over degenen die bijv. chronisch ziek zijn), maandagmorgen-zieken en mensen met algehele aanstelleritis ervaren dat best als een drempel.
Ook onze arbodienst hanteert het principe dat wanneer iemand echt arbeidsongeschikt is door ziekte, goed uitzieken en zo nodig medisch advies of medische hulp inwinnen de beste remedie is.
Daarnaast wordt de nadruk veel meer gelegd op wat iemand nog WEL kan. Op die manier gaan mensen eerder weer (gedeeltelijk en/of op basis van arbeidstherapie) weer aan het werk.
Dat moeten wij al jaren.
Soms zijn ze van de arbodienst heel 'geschikt', maar 1 keer sloeg zo'n figuur echt door!
Ik was op donderdag geopereerd aan een gescheurde achillespees, werk in een winkel, en die mevr. vond dat ik maandag wel weer naar mijn werk kon gaan.
Toen was ik echt woest, heb contact opgenomen met onze pz en verled dat ik met die mevr. liever niet mee aan de telefoon zat.
Sinds een jaar moeten ze bij ons bij de eerste ziektedag hun EN hun leidinggevende EN de arbodienst bellen. Met name dat laatste heeft best gescheeld in het zgn. "grijze verzuim". Met name frequent verzuimers (en dan heb ik het dus niet over degenen die bijv. chronisch ziek zijn), maandagmorgen-zieken en mensen met algehele aanstelleritis ervaren dat best als een drempel.
Ook onze arbodienst hanteert het principe dat wanneer iemand echt arbeidsongeschikt is door ziekte, goed uitzieken en zo nodig medisch advies of medische hulp inwinnen de beste remedie is.
Daarnaast wordt de nadruk veel meer gelegd op wat iemand nog WEL kan. Op die manier gaan mensen eerder weer (gedeeltelijk en/of op basis van arbeidstherapie) weer aan het werk.
Dat moeten wij al jaren.
Soms zijn ze van de arbodienst heel 'geschikt', maar 1 keer sloeg zo'n figuur echt door!
Ik was op donderdag geopereerd aan een gescheurde achillespees, werk in een winkel, en die mevr. vond dat ik maandag wel weer naar mijn werk kon gaan.
Toen was ik echt woest, heb contact opgenomen met onze pz en verled dat ik met die mevr. liever niet mee aan de telefoon zat.
Erik is de Mol en HPL de Lul.
