Ziek = ziek. Ja? En? Dus?

In de reacties op de blog over de griep kwam weer eens de uitdrukking 'ziek = ziek' voorbij.

Ik kan daar nooit zoveel mee als mensen dat zeggen. Wat bedoel je daarmee als je dat zegt? Wie legt mij dat nou eens uit?

quote:Even een vraag trouwens: bij een collega van mij was de zus overleden aan een ziekte. Omdat haar man een jaar daarvoor overleden was, kwamen er twee kinderen op straat. Collega heeft één van deze twee kinderen in huis genomen en is driekwart jaar ziek thuis geweest. Geen zorgverlof, maar ziek. Als ik bovenstaande lees, zou je verwachten dat het "zorgverlof" zou moeten zijn, want ze was tenslotte ziek omkind op te vangen en te wennen aan de nieuwe (zware) situatie. Daarbij had ze stressklachten vanwege overlijden zus.

Ik zou een combi voorstellen. Deel zorgverlog en deel Xpercentage ziek. E niet omdat ik de collega niet vertrouw oid, maar voor mij als leidinggevende is in een dergelijke situatie geven en nemen heel belangrijk. Ik vind dat iets zeggen over de persoon.

Nee je vraagt niet om die ellende, maar het is wel een feit dat je in die rotsituatie zit. Da's kut, klopt. Feit is ook dat je met meerdere verplichtingen te maken hebt oa dus met je werk. Dan moet eenw erkgever 'geven' maar de werknemer ook.





quote:Ik denk dat meer dan de helft van de ziekmeldingen (zeker bij psychische klachten) meestal weinig met het werk zélf te maken hebben, maar dat het werk door de klachten teveel is....Waarom is werk dan altijd het eerste dat mensen afzeggen? Iemand trekt de dingen om één of andere reden niet en het eerste dat 'er aan gaat' is het werk. Tuurlijk snap ik best dat je in veel gevallen wein ig tot niets meer kunt en dus ook niet kunt werken. Maar waarom heeft werk bij de NL'er zo vaak de laagste prio?

VVF, ik vind het een groot compliment, dank je wel.

Bij mij zou je dat compliment voor je weinige verzuim allang hebben gehad, al is het maar dat ik het meeweeg in de beslissing om wel / geen contract te verlengen en in een beoordeling. Niet het niet ziek zijn an sich, als wel je houding van 'wel ziek toch mijn werk er zo min mogelijk onder laten lijden'.

Ik zou in dat gesprek absoluut referen aan iemands normaal zo lage verzuim en zeggen dat ik daar blij mee ben.

Maar jouw lage verzuim staat los van het feit dat ik het heel vervelend zou vinden als jij je ziekmeldt en uiteindelijk blijkt dat je gedoe hebt met je hond. Dat je slecht slaapt en dat je daar beroerd van bent snap ik best. Maar in mijn ogen zijn er andere oplossingen. Later beginnen zodat je wat slaap inhaalt, calamiteitenverlof, vakantiedag opnemen, onbetaald verlof, whatever.

Je bent niet ziek, je hebt een probleem waardoor je niet kunt werken. Zelfde idee als dat je wasmachine is gaan lekke, je radiator is gesprongen of dat er is ingebroken. Je kunt niet naar je werk, maar je bent niet ziek.

Ik zou ook bij jou (en bij mezelf) te rade gaan waarom je niet eerlijk tegen mij bent geweest. Komt dat door iets dat ik uitstraal, ken je de mogelijkheden niet, interesseert het je gewoon niet, heb je er gewoon simpelweg niet aan gedacht omdat je hoofd er niet naar staat?

Al naar gelang je antwoord en je houding zou het een pittig gesprek worden en hoe dan ook zou ik je duidelijk maken dat dergelijk gedrag niet door de beugel kan wat mij betreft.

Als tip kreeg je van me mee dat het voor mijn beeldvorming van jou veel positiever zou zijn als je dergelijke zaken (indien dat kan natuurlijk) van te voren aangeeft. Dat gedoe met je hond dat speelt langer dan vandaag, geef dat egwoon aan.

Maar goed, als jij je leidinggevende al zo lang niet hebt gesproken dan was ik ook weggeweest

Maar snappen jullie mijn 'aanpak'? Ik zeg weleens tegen mensen dat ik het heel blij ben met hun werkhouding en daar hoort soms ook bij dat ik weet dat iemand een chronische aandoening heeft en meedenkt hoe ze haar werk daar zo min mogelijk onder laat lijden. Dat is toch iets anders dan een complimentje omdat je nooit ziek bent?



Roque, ik ben helemaal niet zo van de loyaliteit naar je werkgever. Je hebt een zakelijke relatie, je hebt een contract, je hebt bepaalde huisregels waar je je aan te houden hebt. Je hebt met je werkgever geen relatie op basis van loyaliteit.

Je hebt wel verplichtingen jegens elkaar, van de werknemer verwacht ik een bepaald arbeidsethos, van de werkgever verwacht ik goed werkgeverschap.

Ja dat laatste klopt. Ik heb genoeg 'erfenisjes' van voorgangers gehad. En dat is voor de medewerker niet leuk, die vertrouwd geen enkele leidinggevende meer in het ergste geval (en geloof me, die gevallen ben ik heel vaak tegengekomen) en voor mij is het een pittige uitdaging. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit soort uitdagingen graag aan ga.

Het is me maar 2 keer niet gelukt om een werkbare en bevredigende oplossing (voor beide partijen) te vinden.

Ik heb één keer gehad dat ik de als leidinggevende nummer zoveel in de rij, de spreekwoordelijke druppel was. Die vrouw meldde zich ziek, in eerste instantie zei ze dat ze een arbeidsconflict met mij had. (ik werkte er krap 2 maanden )

Door het serieus te nemen, mezelf kwetsbaar op en open op te stellen en vooral heel veel te doen ipv te zeggen heb ik haar vertrouwen gewonnen en kwam er een partij oud zeer naar boven, niet te geloven.



Ik vind dat een goed leidinggevende het hele verzuimverhaal zoveel mogelijk zélf in de hnd moet houden. Nogmaals, je moet niet op de stoel van de arts of de psych gaan zitten, maar ik ben degene die contacten onderhoudt, ik doe de gesprekken, niet de P&O manager.