Kinderen
alle pijlers
43 en zwanger na one night stand
zondag 30 oktober 2022 om 20:41
Een rare tijd. Na het stranden van mijn huwelijk ben ik in september zwanger geraakt na een one night stand. Eigenlijk ging ik er vanuit dat ik niet zwanger kon raken. Ik heb het in mijn huwelijk, en in relaties daarvoor, nooit veilig gedaan (natuurlijk na de gebruikelijke soa testen). Als het zou gebeuren was het welkom. Zo niet, ook prima. Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat ik een kinderwens heb gehad. Soms wel wat fantasieën, of even een moment van gemis, maar nooit genoeg om actie te ondernemen. Het was wat het was. Het voelt nog steeds onwerkelijk, met name omdat ik er al die jaren vanuit ging dat het niet kon. Ik heb meteen heel praktisch een afspraak gemaakt bij een kliniek. Maar wat ik merk is dat ik het ontzettend moeilijk vind, hierna zal het echt nooit meer gebeuren. En ik voel me ontzettend goed. Daar baal ik van. Het liefst voelde ik me slecht zodat ik de keus gemakkelijker zou kunnen maken. Ik ben realistisch; ik vind mijn leeftijd eigenlijk te hoog, het single moederschap spreekt me niet echt aan, de volledige zorg over een baby lijkt me behoorlijk zwaar. En dan druk ik het zacht uit. Eigenlijk weet ik wat ik wil maar ik word overspoelt met fijne gevoelens en gedachten en ik vind het ontzettend moeilijk om tot een keuze te komen. Ik ga hier m'n antwoord niet vinden maar wellicht zijn er dames die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
De man in kwestie wil geen kinderen. Ook dat vind ik een belangrijk punt in mijn keuze. Niet omdat hij het zegt, maar wel de gevolgen die dit voor een kind kan hebben.
De man in kwestie wil geen kinderen. Ook dat vind ik een belangrijk punt in mijn keuze. Niet omdat hij het zegt, maar wel de gevolgen die dit voor een kind kan hebben.
dinsdag 1 november 2022 om 20:29
Met alle respect, maar ik herken jouw verhaal over dat zorgen en dergelijke en die gezinsfase echt totaal niet, ik was nog helemaal niet aan vrijheid toe, integendeel, dat was voor mij echt een schrikbeeld. Ik weet nog dat ik zelf nog niet wist dat ik zwanger was en met mijn oudste op vakantie was, en ineens overvallen werd door echt een soort paniek dat ik dit over een paar jaar al niet meer zou hebben, omdat hij dan niet meer met mij op vakantie zou willen. Ik werd er echt wat verdrietig en paniekerig van, ik was en ben nog lang niet toe aan een empty nest. Maar ik had ook maar 1 kind en ben het grootste deel van zijn leven alleenstaand geweest. Ik heb de praktische kanten van moederschap echt nooit als zwaar ervaren, en ik vind ook nu met 2 thuiswonende kinderen als alleenstaande moeder het niet druk. Dus dat is echt heel persoonlijk.samarinde schreef: ↑01-11-2022 20:17Volgens mij heb je niet mijn hele post gelezenwant dit was precies mijn conclusie: leeftijd (30 of 40) maakt helemaal niks uit, je kunt echt nog heel erg genieten van een jong kind als je zelf al wat ouder bent.
Mijn enige punt is dat de fase van vrijheid (financieel en persoonlijk) heel fijn en belangrijk is, en dat die voor sommigen (zoals ik) aanbreekt ná de verantwoordelijkheid van het moederschap, en voor anderen (zoals bijvoorbeeld TO, die al heel lang vrij en onbezwaard heeft geleefd) pas daarná. Het kan allemaal.
Ik heb juist altijd het gevoel gehad dat je 1 kind echt bij wijze van spreken zo onder je arm neemt en er verder eigenlijk niet zo gek veel aan je leven verandert. En door het grote leeftijdsverschil heb ik eigenlijk 2 keer een enig kind gehad, dus ik herken al die verhalen over van hot naar her racen en drukke agenda's gewoon echt niet zo. Wellicht ook omdat mijn jongste kind ook (nog) niet op een teamsport zit, ook al zit ze wel op 3 naschoolse activiteiten. Maar die passen gewoon prima in mijn schema dus ik herken dat niet.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 1 november 2022 om 22:22
Ik denk dat het twee verschillende gezinsvormen zijn, en dan ben jij een beter voorbeeld voor TO. Ik herinner me van de baby-tot-basisschooltijd van mijn kinderen dat ik er meestal alleen voorstond omdat mijn man vaak op reis was en sowieso lange dagen maakte, en iemand moest aan die schoolpoort staan, dus dat was ik. En in de weekenden was hij coach van hockey- en voetbalteams en reed stad en land af met de kinderen, dus alles bij elkaar was dat wel de basis van ons bestaan. Superleuk, maar ook wel erg lekker dat het een fase was.fashionvictim schreef: ↑01-11-2022 20:29Met alle respect, maar ik herken jouw verhaal over dat zorgen en dergelijke en die gezinsfase echt totaal niet, ik was nog helemaal niet aan vrijheid toe, integendeel, dat was voor mij echt een schrikbeeld. Ik weet nog dat ik zelf nog niet wist dat ik zwanger was en met mijn oudste op vakantie was, en ineens overvallen werd door echt een soort paniek dat ik dit over een paar jaar al niet meer zou hebben, omdat hij dan niet meer met mij op vakantie zou willen. Ik werd er echt wat verdrietig en paniekerig van, ik was en ben nog lang niet toe aan een empty nest. Maar ik had ook maar 1 kind en ben het grootste deel van zijn leven alleenstaand geweest. Ik heb de praktische kanten van moederschap echt nooit als zwaar ervaren, en ik vind ook nu met 2 thuiswonende kinderen als alleenstaande moeder het niet druk. Dus dat is echt heel persoonlijk.
Ik heb juist altijd het gevoel gehad dat je 1 kind echt bij wijze van spreken zo onder je arm neemt en er verder eigenlijk niet zo gek veel aan je leven verandert. En door het grote leeftijdsverschil heb ik eigenlijk 2 keer een enig kind gehad, dus ik herken al die verhalen over van hot naar her racen en drukke agenda's gewoon echt niet zo. Wellicht ook omdat mijn jongste kind ook (nog) niet op een teamsport zit, ook al zit ze wel op 3 naschoolse activiteiten. Maar die passen gewoon prima in mijn schema dus ik herken dat niet.
Ik vond het vooral zwaar, besef ik nu, dat ik me niet kon voorstellen dat ze ooit zelfstandig en onafhankelijk zouden zijn. Maar dat gebeurt dan toch, als een soort wonder: ze leven hun levens en gaan zelfs hun eigen geld verdienen! Dat blijft voor mij zo’n enorme opluchting… terwijl ik tegelijkertijd weet dat de zorgen nooit voorbij zullen zijn. Maar de dagelijkse zorgtaken (die ik nooit zo leuk heb gevonden, ik ben niet zo’n huiselijk type) mis ik geen moment
woensdag 2 november 2022 om 08:15
Er zijn twee mogelijkheden: houden of abortus. Dat TO zelf een besluit moet nemen vindt iedereen hier denk ik en er zijn voor beide opties genoeg argumenten gegeven.Marianneke schreef: ↑01-11-2022 18:54Ja, kamp 'TO moet zelf een afweging maken op basis van haar omstandigheden, haar toekomstbeeld en haar gevoelens, ik ga haar niet vertellen wat ze moet doen'
Ik vind het persoonlijk jammer dat ze nu pas serieus aan kinderen denkt.
woensdag 2 november 2022 om 08:24
Waarom zou jij dat jammer vinden?
woensdag 2 november 2022 om 09:10
Huh? Volgens mij schrijft ze hier zelf dat het welkom zou zijn geweest in haar relaties als het zo zou zijn gelopen. Dus hoezo nu pas serieus gaan denken? Omdat ze nooit de MM is ingegaan toen het niet spontaan gebeurde?
woensdag 2 november 2022 om 09:26
Daar hoef jij helemaal niets van te vinden joh.
woensdag 2 november 2022 om 09:39
Dit is een forum met meningen. Soms ben je het ergens mee eens, soms niet.
Joh.
woensdag 2 november 2022 om 09:42
woensdag 2 november 2022 om 13:31
Dit vind ik een goede tip bij twijfel!blijfgewoonbianca schreef: ↑30-10-2022 21:06Je weet vooraf niet altijd of je spijt gaat krijgen, hoe goed je ook nagedacht hebt.
De enige tip die ik je kan geven ; gooi een muntje op. Kop is abortus, munt is een baby.
Voel je opluchting bij de uitkomst ? Of teleurstelling? Dan kies je alsnog een andere uitkomst.
Zelfde mening als Juf Joke, niet doen. Spijt is geen reden om een kind te baren.
woensdag 2 november 2022 om 13:32
maar wel met een even zware keuze om je kind elders te zien opgroeien
lijkt me geen goed idee
woensdag 2 november 2022 om 14:04
Dat lijkt mij nog veel erger. Een kind op de wereld zetten omdat je niet wilt of kunt kiezen voor een abortus maar het vervolgens aan de kant schuiven. Terwijl to prima in staat is om ervoor te zorgen. Ze moet het alleen willen. In geval van adoptie spelen er echt wel heel andere ernstige kwesties van ouder(s) die dat absoluut niet kunnen. To kan toch niet over 16 jaar zeggen dat het kind haar leefgenot kwam verstoren en daarom maar is afgestaan? En oh ja je vader had ook geen zin in je. Dat zou afschuwelijk zijn.
woensdag 2 november 2022 om 14:30
En bovendien gaat dat in Nederland niet zomaar. Het is hier geen Amerika.Lila-Linda schreef: ↑02-11-2022 13:32maar wel met een even zware keuze om je kind elders te zien opgroeien
lijkt me geen goed idee
woensdag 2 november 2022 om 15:41
Heel lullig misschien, maar dan had hij zelf ervoor moeten zorgen dat er geen kans was op een zwangerschap.impala schreef: ↑01-11-2022 16:40Hoe je het ook wendt of keert, het is ook zijn kind. Zijn nakomeling. Ik ben zelf niet zo positief over de toekomst en zou het echt heel belastend vinden als er een nakomeling van mij op deze wereld gezet zou worden. Ik zou me daar wel verantwoordelijk voor voelen en me zorgen over maken. Dat ik het niet had gewild doet daar niks aan af. Maakt het misschien juist erger.
En je laatste zin, dat is nog maar de vraag he. Niet iedereen is blij dat hij of zij geboren is. Het leven is geen krentenbol, om het zo maar te zeggen.
Ik kan niet voor TO praten en denken, maar als zij het toch graag wil houden... tja... dan heeft hij het nakijken.
woensdag 2 november 2022 om 15:44
Maar dan heeft TO vanaf nu wel te maken met deze man
woensdag 2 november 2022 om 15:49
Of niet. Als hij er echt helemaal niets mee te maken wil hebben, kan het ook een keuze zijn om het kind inderdaad zonder vader op te voeden en de man min of meer als de "donor" te zien.
Een vriendin van mij heeft er op haar 38e bewust voor gekozen om een kind te krijgen in haar eentje, met behulp van een donor. Er is op dit moment geen vader-figuur in het leven van haar kind, wel een oom.
Ik denk dat je het een beetje zo zou moeten zien.
Verder vind ik het een heel lastige situatie waarin TO zit.
woensdag 2 november 2022 om 15:58
Een donor is een zakelijke transactie, waarbij beide partijen het eens zijnYraatje schreef: ↑02-11-2022 15:49Of niet. Als hij er echt helemaal niets mee te maken wil hebben, kan het ook een keuze zijn om het kind inderdaad zonder vader op te voeden en de man min of meer als de "donor" te zien.
Een vriendin van mij heeft er op haar 38e bewust voor gekozen om een kind te krijgen in haar eentje, met behulp van een donor. Er is op dit moment geen vader-figuur in het leven van haar kind, wel een oom.
Ik denk dat je het een beetje zo zou moeten zien.
Verder vind ik het een heel lastige situatie waarin TO zit.
Dit is een man, die ongewenst vader wordt. Maar wellicht toch een rol wil? En dan heeft hij rechten
Of geen rol? Wat doet dat met je kind?
Je ongewenst voelen is kut hoor
woensdag 2 november 2022 om 16:02
Bedoel je dat er een soort toetsingscommissie is die bepaalt of jij je kind wel mag afstaan ter adoptie?Houdbaremelk schreef: ↑02-11-2022 14:30En bovendien gaat dat in Nederland niet zomaar. Het is hier geen Amerika.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
woensdag 2 november 2022 om 16:07
woensdag 2 november 2022 om 16:10
Ik denk dat TO eerst zelf moet beslissen wat ze wil. Dus: gaat ze voor een abortus? Of laat ze het kindje toch komen?Lila-Linda schreef: ↑02-11-2022 15:58Een donor is een zakelijke transactie, waarbij beide partijen het eens zijn
Dit is een man, die ongewenst vader wordt. Maar wellicht toch een rol wil? En dan heeft hij rechten
Of geen rol? Wat doet dat met je kind?
Je ongewenst voelen is kut hoor
Daarna kan ze het gesprek aan gaan met de man in kwestie. Wat wil hij? Wil hij toch onderdeel uitmaken van het leven van het kind? Of wil hij er echt niets mee van doen hebben? Of misschien wel een middenweg.
Ik denk dat het daarnaast heel belangrijk is (als TO ervoor kiest om de zwangerschap door te zetten) dat ze met haar kind open en eerlijk communiceert hierover. Het moet geen geheim zijn. En ik zou dan zelf niet per se de woorden ongewenst daarbij gebruiken.
woensdag 2 november 2022 om 16:20
Adoptie heeft mooie kanten, maar het is voor een kind zeker geen ongecompliceerde optie. Het zou mijn keus niet zijn om een kind op de wereld te zetten als je al weet dat je niet in diens leven wilt zijn en de vader ook niet. Hoe moeilijk de beslissing ook is, met adoptie wentel je de vooraf niet te overziene consequenties van die keuze volstrekt af op het kind.
woensdag 2 november 2022 om 17:12
Oh zeker, wat TO wil staat op 1Yraatje schreef: ↑02-11-2022 16:10Ik denk dat TO eerst zelf moet beslissen wat ze wil. Dus: gaat ze voor een abortus? Of laat ze het kindje toch komen?
Daarna kan ze het gesprek aan gaan met de man in kwestie. Wat wil hij? Wil hij toch onderdeel uitmaken van het leven van het kind? Of wil hij er echt niets mee van doen hebben? Of misschien wel een middenweg.
Ik denk dat het daarnaast heel belangrijk is (als TO ervoor kiest om de zwangerschap door te zetten) dat ze met haar kind open en eerlijk communiceert hierover. Het moet geen geheim zijn. En ik zou dan zelf niet per se de woorden ongewenst daarbij gebruiken.
Alleen als ze kiest voor kind laten komen, heb je te maken met een vader. In welke rol (of geen rol) dan ook
Dat heeft wel impact. Iets om over na te denken. Zadel je je kind op met een vader, waar je zelf niet eens een relatie mee wil? Zadel je je kind op, met de kennis, dat pa hem niet wilde??
Open-communicatie is natuurlijk altijd goed, maar weten, dat je vader je niet wilde is iets waar TO vast therapie voor kan gaan inkopen
woensdag 2 november 2022 om 18:27
Dat schreef ik toch helemaal niet? In Nederland is het een veel moeilijker en ingewikkelder proces om je kind ter adoptie af te staan en ook veel minder gangbaar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
