Kinderen
alle pijlers
8 weken zwanger: hartje klopt niet meer
vrijdag 4 april 2008 om 13:20
Gisteren tijdens de echo kregen wij het verdrietige nieuws dat onze baby in de maak geen kloppend hartje (meer) heeft. Waarschijnlijk is het heel recent gestopt met kloppen, want qua groei liep ze (ik denk steeds maar dat het een meisje is) bij.
Dit weekend wachten we nog even af of het spontaan loslaat, anders word ik dinsdag gecuretteerd.
Ik zit in zo'n emotionele rollercoaster en heb behoefte aan het delen van emoties met meiden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Als dat het geval is, hoor ik graag van je hoe jij het hebt verwerkt en of je hier nog speciale dingetjes voor gedaan hebt. Zelf had ik al een boekje waarin ik stukjes voor "Kiki" (haar werknaam) schreef en daar heb ik nu ook de kaartjes die we hadden gekregen ingeplakt en ik heb er gisteren (onder veel tranen) een afscheidsbrief in geschreven. Ik heb het gevoel dat het helpt en wil haar niet zomaar vergeten.
Anyway, ik hoor het graag van jullie!
Dit weekend wachten we nog even af of het spontaan loslaat, anders word ik dinsdag gecuretteerd.
Ik zit in zo'n emotionele rollercoaster en heb behoefte aan het delen van emoties met meiden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Als dat het geval is, hoor ik graag van je hoe jij het hebt verwerkt en of je hier nog speciale dingetjes voor gedaan hebt. Zelf had ik al een boekje waarin ik stukjes voor "Kiki" (haar werknaam) schreef en daar heb ik nu ook de kaartjes die we hadden gekregen ingeplakt en ik heb er gisteren (onder veel tranen) een afscheidsbrief in geschreven. Ik heb het gevoel dat het helpt en wil haar niet zomaar vergeten.
Anyway, ik hoor het graag van jullie!
zaterdag 5 april 2008 om 08:33
Hoi Puckje, wat toevallig dat we nu precies hetzelfde mee moeten maken. Die gevoelens van ongeloof had ik ook, toen ik daar zat. Ik heb dan ook gelijk aan de gyn gevraagd of het nog "goed kon komen". Daar was hij echter erg duidelijk in: hij zei dat hij natuurlijk God niet is, maar dat hij voor 99,9% zeker durfde te zeggen dat er geen hartje is. Echter, met de curettage maken ze eerst wel nog een echo voor de zekerheid. Ik mocht zelf kiezen wat ik wilde en heb gisteren al laten weten dat ik een curettage wil. Die gaat dus dinsdag plaatsvinden (maandag was vol). Ik begrijp dat jij hier gek van wordt, misschien is het een idee om het ziekenhuis te bellen en te vragen of je, als de volgende echo weer niet goed is, gelijk de dag erna gecuretteerd kunt worden. Of je maakt al een afspraaak voor de curettage, daarvoor maken ze nl. sowieso een echo.
Natuurlijk ontkom ook ik niet af en toe aan de stille hoop dat er dinsdag toch een hartje is, maar die gedachte probeer ik niet teveel toe te laten.
Ook ik heb in het boekje van het zkh gelezen dat sommige vrouwen (en mannen) het fijn vinden om het vruchtje in de tuin te begraven, maar daar heb ik dan persoonlijk weer niets mee.
Meiden van "wondertje 2009", dank je wel voor jullie aanbod. Heel lief!
Natuurlijk ontkom ook ik niet af en toe aan de stille hoop dat er dinsdag toch een hartje is, maar die gedachte probeer ik niet teveel toe te laten.
Ook ik heb in het boekje van het zkh gelezen dat sommige vrouwen (en mannen) het fijn vinden om het vruchtje in de tuin te begraven, maar daar heb ik dan persoonlijk weer niets mee.
Meiden van "wondertje 2009", dank je wel voor jullie aanbod. Heel lief!
zaterdag 5 april 2008 om 09:12
zaterdag 5 april 2008 om 12:30
Hoi Rebels,
Ik heb ( helaas) 2 curettages achter de rug. Ik kan je vertellen dat het mij 200% is meegevallen allemaal. Ook lichamelijk was ik er snel bovenop. de eerste dag een beetje wazig van de narcose, maar dan doe je de rest van de dag gewoon weer rustig aan. Daarna een klein beetje bloedverlies een paar dagen, en dat was het. Na 1 dag pakte ik de draad "gewoon"weer op.
Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt.
Ik heb ( helaas) 2 curettages achter de rug. Ik kan je vertellen dat het mij 200% is meegevallen allemaal. Ook lichamelijk was ik er snel bovenop. de eerste dag een beetje wazig van de narcose, maar dan doe je de rest van de dag gewoon weer rustig aan. Daarna een klein beetje bloedverlies een paar dagen, en dat was het. Na 1 dag pakte ik de draad "gewoon"weer op.
Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt.
zaterdag 5 april 2008 om 12:36
Hoi rebels, allereerst even een dikke knuffel voor jou.
Ik heb het 2 maanden terug ook meegemaakt. Ik was ook 8 weken in verwachting.
Ik kreeg een miskraam en moest gecuretteerd worden.
Lichamelijk was ik er snel weer bovenop. Ik had niet veel last van bloedverlies, alleen de eerste dag een beetje. Ik was wel ontzettend moe. Ik denk omdat het zoveel impact op je heeft.
Heel veel sterkte toegewenst en laat je lekker vertroetelen.
Dikke knuffel
Ik heb het 2 maanden terug ook meegemaakt. Ik was ook 8 weken in verwachting.
Ik kreeg een miskraam en moest gecuretteerd worden.
Lichamelijk was ik er snel weer bovenop. Ik had niet veel last van bloedverlies, alleen de eerste dag een beetje. Ik was wel ontzettend moe. Ik denk omdat het zoveel impact op je heeft.
Heel veel sterkte toegewenst en laat je lekker vertroetelen.
Dikke knuffel
zaterdag 5 april 2008 om 12:56
Na twee voorspoedige zwangerschappen en twee zoons, werd ik voor de derde keer zwanger. Als je er al een paar hebt, weet je zo goed wat je te wachten staat. Het kindje ís er al bijna. En toen na 7/8 weken ineens bloed. Ik dacht: dit kan niet, waar slaat dit op, ik ben zwanger dus bloed is niet goed. In het ziekenhuis bleek het hartje niet snel meer te kloppen en was het vruchtzakje duidelijk op weg naar de uitgang. Diezelfde avond voelde ik het zakken en ben ik naar het toilet gerend waar het er inderdaad uitviel. Tja, en wat moet je dan? Ik heb er een tijdje naar staan kijken, gehuild en toen dus tanden op elkaar en op de doortrekknop gedrukt. Daarna een week gebloed en geen curretage gehad.
Ik kreeg er pas vrede mee toen ik voor de vierde keer zwanger mocht worden en na 9 maanden mijn dochter in mijn armen hield. Want hoe je het ook wendt of keert, als ik die miskraam niet had gehad, was zij nooit geboren (3 kids is voor ons de limit). Dan hadden we een ander kindje gehad maar niet HAAR, mijn schatje, prinsesje, m'n alles (samen met haar broers, natuurlijk). Dus toen was ik er klaar mee: dit kindje heeft zich in mijn idee geofferd voor zijn/haar zusje en man, man, man, wat zijn we blij met haar! En toch zal ik het kindje wat nooit geboren mocht worden, nooit vergeten, het hoort er gewoon bij en ik denk altijd dat ik dit kindje in het hiernamaals een keer zal ontmoeten.
Maar dat doorspoelen had ik niet moeten doen, daar heb ik vandaag de dag (4 jaar later) nog wel eens visioenen van. Het was inderdaad beter geweest als we het ergens begraven hadden.
Ik kreeg er pas vrede mee toen ik voor de vierde keer zwanger mocht worden en na 9 maanden mijn dochter in mijn armen hield. Want hoe je het ook wendt of keert, als ik die miskraam niet had gehad, was zij nooit geboren (3 kids is voor ons de limit). Dan hadden we een ander kindje gehad maar niet HAAR, mijn schatje, prinsesje, m'n alles (samen met haar broers, natuurlijk). Dus toen was ik er klaar mee: dit kindje heeft zich in mijn idee geofferd voor zijn/haar zusje en man, man, man, wat zijn we blij met haar! En toch zal ik het kindje wat nooit geboren mocht worden, nooit vergeten, het hoort er gewoon bij en ik denk altijd dat ik dit kindje in het hiernamaals een keer zal ontmoeten.
Maar dat doorspoelen had ik niet moeten doen, daar heb ik vandaag de dag (4 jaar later) nog wel eens visioenen van. Het was inderdaad beter geweest als we het ergens begraven hadden.
zaterdag 5 april 2008 om 13:07
lieve Rebels en Puckje en alle anderen.
Ik weet hoe het voelt... ik heb in januari dit jaar te horen gekregen dat er geen hartje was. Ik zou 8 weken zijn geweest. Het is voor mij mijn eerste. Was eerlijk gezegd niet blij met de zwangerschap, terwijl het zo gepland was. Direct vanaf het begin zorgen gehad dat het niet goed zat. Intuitie? ik weet het niet. Maar de klap was er niet minder groot om.
Ik lees dat er iemand (rebels?) nog hoopt op alsnog een hartje. Daar hoopte ik na echo 2 ook nog op, maar met echo 3 kreeg ik te horen dat het vruchtje niet groter was geworden dan 6 weken en dat het hartje nooit is gaan kloppen. Een week later ben ik gecurreteerd. In die week heb ik afscheid kunnen nemen. Heb de hele week gehuild, gehuild en nog eens gehuild.
De curretage is prima verlopen. Voor de curretage doen ze idd nog een echo, voor de zekerheid. Heb de hele dag nog in het zkh doorgebracht, huilen, huilen, huilen. Toen ik eindelijk thuis was, stopte het huilen. Ik voelde me opgelucht dat het eindelijk allemaal voorbij was. Ben nog een week thuisgeweest van mijn werk. Ik heb nog best last van krampen gehad, met name toen ik van de pijnstillers af was (ik had me toch flink wat meegekregen! dacht dat je daar wel een paard mee plat kon krijgen, ben ook niet altijd helemaal op de wereld geweest, heb ik het idee). Na bijna een week kwam een collega me bezoeken. Vroeg hoe het met me was. Gaf aan dat het lichamelijk weer prima ging, was alleen wat moe van de narcose (had niet lang geleden ook onder narcose gelegen, dus dat tikt dubbel aan). Geestelijk nog van slag. Die collega heeft me een klein duwtje in de goede richting gegeven door te zeggen: dus je gaat morgen weer aan het werk? Ben de dag erna ook gegaan. Dag van huilen en verdriet weer, maar ben blij dat ik het heb gedaan.
We zijn nu twee maanden (twee menstruaties) verder. Uiteraard hoop ik op een nieuwe zwangerschap, maar merk dat ik het nog wel even goed vind dat het nog niet gelukt is. Zo nu en dan doet het allemaal nog best verdriet en ik zie op tegen een nieuwe termijn van wachten op een hartje....
heel veel sterkte voor de meiden die de curretage krijgen deze week, zoals al gezegd, lichamelijk valt het best mee. En geestelijk: het moet een plekje krijgen.
Nog een tip misschien: kijk eens op het topic weer zwanger worden na een miskraam. Ook ik heb daar veel aan gehad.
Ik weet hoe het voelt... ik heb in januari dit jaar te horen gekregen dat er geen hartje was. Ik zou 8 weken zijn geweest. Het is voor mij mijn eerste. Was eerlijk gezegd niet blij met de zwangerschap, terwijl het zo gepland was. Direct vanaf het begin zorgen gehad dat het niet goed zat. Intuitie? ik weet het niet. Maar de klap was er niet minder groot om.
Ik lees dat er iemand (rebels?) nog hoopt op alsnog een hartje. Daar hoopte ik na echo 2 ook nog op, maar met echo 3 kreeg ik te horen dat het vruchtje niet groter was geworden dan 6 weken en dat het hartje nooit is gaan kloppen. Een week later ben ik gecurreteerd. In die week heb ik afscheid kunnen nemen. Heb de hele week gehuild, gehuild en nog eens gehuild.
De curretage is prima verlopen. Voor de curretage doen ze idd nog een echo, voor de zekerheid. Heb de hele dag nog in het zkh doorgebracht, huilen, huilen, huilen. Toen ik eindelijk thuis was, stopte het huilen. Ik voelde me opgelucht dat het eindelijk allemaal voorbij was. Ben nog een week thuisgeweest van mijn werk. Ik heb nog best last van krampen gehad, met name toen ik van de pijnstillers af was (ik had me toch flink wat meegekregen! dacht dat je daar wel een paard mee plat kon krijgen, ben ook niet altijd helemaal op de wereld geweest, heb ik het idee). Na bijna een week kwam een collega me bezoeken. Vroeg hoe het met me was. Gaf aan dat het lichamelijk weer prima ging, was alleen wat moe van de narcose (had niet lang geleden ook onder narcose gelegen, dus dat tikt dubbel aan). Geestelijk nog van slag. Die collega heeft me een klein duwtje in de goede richting gegeven door te zeggen: dus je gaat morgen weer aan het werk? Ben de dag erna ook gegaan. Dag van huilen en verdriet weer, maar ben blij dat ik het heb gedaan.
We zijn nu twee maanden (twee menstruaties) verder. Uiteraard hoop ik op een nieuwe zwangerschap, maar merk dat ik het nog wel even goed vind dat het nog niet gelukt is. Zo nu en dan doet het allemaal nog best verdriet en ik zie op tegen een nieuwe termijn van wachten op een hartje....
heel veel sterkte voor de meiden die de curretage krijgen deze week, zoals al gezegd, lichamelijk valt het best mee. En geestelijk: het moet een plekje krijgen.
Nog een tip misschien: kijk eens op het topic weer zwanger worden na een miskraam. Ook ik heb daar veel aan gehad.
zaterdag 5 april 2008 om 16:57
Hey Rebels ,
Vannacht en vanochtend werd ik gek van mezelf en heb het ziekenhuis gebeld , kon meteen langskomen . Eerst co-assistent , toen verloskundige en toen is de gyn opgepiept. Ze waren alle drie super lief voor me , maar de conclussie was zeer helder en hard. Afwijkende vorm van de vruchtzak , amper een normaal vruchtje te zien en totaal geen hartactie. Volgens de metingen van de vruchtzak ben ik 8 weken . Vroeg nog wat de kans was dat het woensdag wel goed was , ook mijn gyn zei bijna 0 is die kans . Woensdag stond al een echo gepland en daar moet ik op wachten dan kan ik donderdag of vrijdag geholpen worden als er plek is . Wel moest ik vast nadenken of ik de natuur zijn werk wilde laten doen , vaginale tabletten wilde om het op te wekken of een curretage , nou weet nu al kies voor het laatste.
Eigenlijk vind ik het nu ik er zo over nadenk belachelijk dat ik tot woensdag moet wachten , moet pas aan het einde van die dag dus de kans is ook nog groot dat de OK donderdag en vrijdag dan al vol is. Denk dat ik maandag gewoon maar bel en zeg dat ik dat niet trek. Me hele lichaam is zwanger maar ik ben niet meer zwanger , het is echt bizar.
Hoe is het met jou nu ?
Vannacht en vanochtend werd ik gek van mezelf en heb het ziekenhuis gebeld , kon meteen langskomen . Eerst co-assistent , toen verloskundige en toen is de gyn opgepiept. Ze waren alle drie super lief voor me , maar de conclussie was zeer helder en hard. Afwijkende vorm van de vruchtzak , amper een normaal vruchtje te zien en totaal geen hartactie. Volgens de metingen van de vruchtzak ben ik 8 weken . Vroeg nog wat de kans was dat het woensdag wel goed was , ook mijn gyn zei bijna 0 is die kans . Woensdag stond al een echo gepland en daar moet ik op wachten dan kan ik donderdag of vrijdag geholpen worden als er plek is . Wel moest ik vast nadenken of ik de natuur zijn werk wilde laten doen , vaginale tabletten wilde om het op te wekken of een curretage , nou weet nu al kies voor het laatste.
Eigenlijk vind ik het nu ik er zo over nadenk belachelijk dat ik tot woensdag moet wachten , moet pas aan het einde van die dag dus de kans is ook nog groot dat de OK donderdag en vrijdag dan al vol is. Denk dat ik maandag gewoon maar bel en zeg dat ik dat niet trek. Me hele lichaam is zwanger maar ik ben niet meer zwanger , het is echt bizar.
Hoe is het met jou nu ?
zaterdag 5 april 2008 om 20:13
Puckje, ik ben het helemaal met je eens: ik vind het ook raar dat je tot woensdag moet wachten, terwijl ze nu al 2x hebben kunnen zien dat het heel heel heel waarschijnlijk niet goed zit. Je hebt groot gelijk door maandag te gaan bellen om een curettage in te plannen.
Met mij gaat het vandaag een stuk beter dan gisteren en (helemaal) eergisteren. Geen tranen meer, maar ik vrees dinsdag. Dan zal het wel weer even hard zijn. Ik schrik wel even van het verhaal van Marianne. Ik was eigenlijk van plan om woensdag "gewoon" weer aan de slag te gaan, maar dat is dan misschien wat optimistisch.
Ik merk wel dat het me heel goed doet om erover te praten op forum en live. Dank jullie wel voor het luisterend oor, het helpt!
Met mij gaat het vandaag een stuk beter dan gisteren en (helemaal) eergisteren. Geen tranen meer, maar ik vrees dinsdag. Dan zal het wel weer even hard zijn. Ik schrik wel even van het verhaal van Marianne. Ik was eigenlijk van plan om woensdag "gewoon" weer aan de slag te gaan, maar dat is dan misschien wat optimistisch.
Ik merk wel dat het me heel goed doet om erover te praten op forum en live. Dank jullie wel voor het luisterend oor, het helpt!
zaterdag 5 april 2008 om 20:17
Charlotte, wat een bijzondere theorie over je vierde kindje. Ik vraag me wel eens af of zo'n zieltje niet weer terugkomt na een miskraam en dat jouw vierde kindje dus alsnog je derde is, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wel heel fijn dat jij het zo beleeft nu en dat je zo happy bent met je drie kids! Geniet ervan.
Zelf heb ik een zoontje van 1,5 en wat maakt dat ventje een hoop goed nu, zeg!
Wel heel fijn dat jij het zo beleeft nu en dat je zo happy bent met je drie kids! Geniet ervan.
Zelf heb ik een zoontje van 1,5 en wat maakt dat ventje een hoop goed nu, zeg!
zaterdag 5 april 2008 om 20:59
er zijn ook vrouwen die er minder last van hebben hoor! maar ik ben sowieso een watje en heb een lage pijngrens..
ik vond het ook erg lang om een week te moeten wachten. Tegen mij zeiden ze dat het bewust een week wachten is, zodat je eea geestelijk kunt verwerken en zelf ook weet dat het over is. tja, toen ik het hoorde zei ik direct: haal het er maar uit... liever gisteren dan vandaag.... maar ja, ging dus niet gebeuren....
neem gewoon je tijd, als jij snel weer op de been bent en je voelt je goed, ga dan gewoon weer werken. Voel je je niet goed, neem dan je tijd. Niemand kan voor jou bepalen wanneer je er weer aan toe bent!
veel sterkte!
zaterdag 5 april 2008 om 21:24
Rebels, ik ben op een donderdag gecuretteerd en de zaterdag daarna met mijn vriend mee op reis gegaan, 700 km met de auto en daarna veel moeten lopen. Nergens last van gehad. Stond er zelf ook versteld van hoe snel dat lichamelijk beter ging.
Ik weet niet of je fysiek zwaar werk moet doen, zwaar tillen enzo is nog niet verstandig ivm bloedingen, maar anders zou ik het gewoon proberen. Nogmaals sterkte!
zondag 6 april 2008 om 00:47
Ja, rebels, je verzint wat om het een plaatsje te geven want concrete antwoorden op de vragen "waarom en wat was er dan precies mis" krijg je toch niet als het in een vroeg stadium misgaat. Er zijn nog veel meer theorieën door m'n hoofd geschoten omdat ik emotioneel echt in een rollercoaster terecht kwam toen dit mij overkwam. En die waren allemaal heel verdrietig. Toen ik voor de eerste keer mijn dochter vasthad, schoot deze door m'n hoofd en ik heb er op deze manier vrede mee.
Ik ben niet gecurreteerd en was lichamelijk ook weer snel in orde. Na een maand mochten we weer zwanger proberen te worden en na 4 maanden was het ook zover.
Heel veel sterkte aankomende week!
zondag 6 april 2008 om 09:47
He Rebels, wat naar voor je dat het niet goed zit. Ik wens je alle sterkte bij het verwerken van dit verlies.Over de curretage: ik heb in september een curretage gehad toen ik 16 weken was en dat stelt lichamelijk echt niets voor. Zelfde dag nog wat (minimaal, het stelde echt bijna niets voor) bloed verloren en daarna helemaal niet meer. Lichamelijk gaat het je waarschijnlijk wel lukken hoor om woensdag weer aan de slag te gaan, kijk even aan of je er aan toe bent.Heel veel strekte morgen
zondag 6 april 2008 om 11:15
Hallo allemaal,
Ik heb net alles zitten lezen.
Ook ik zit in de zelfde situatie.
Op 1 april (zeer slechte grap) kregen wij te horen dat het hartje niet meer klopte. Ik was toen 11 weken zwanger. Het vruchtje is gestopt met groeien met 8 weken.
Ik had toen al een paar dagen bruin bloedverlies. Je hele wereld stort in maar dat hoef ik jullie niet te vertellen.
Ook ik zou moeten wachten of het vruchtje zelf los zou laten, zo niet dat zou ik a.s maandag gecuretteerd worden.
Afgelopen donderdag kreeg ik heftige kramen in mijn buik en werd het bloedverlies heftig.
Ik ben op de wc gaan zitten en verloor ongelofelijk veel bloed.
Ik verloor bloedstolsels ter grote van een mandarijn. Niet veel later verloor ik het vruchtje.
We hebben het in een bakje gelegd en schoon gespoeld en daar zag ik een heel klein hoofdje met oogjes en stompjes voor het gezicht.
Ik dacht nu is het klaar, voorbij over. maar helaas.
Het bloede ging door en ik werd duizelig. Met spoed zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. In de auto voelde ik het bloed langs mijn benen lopen en door de handdoeken heen die ik tussen mijn benen geklemd had greep ik in een plas bloed.
Mijn baarmoedermond wilde niet sluiten er zat nog een restje placenta in. op de verloskamer geprobeerd dit los te krijgen maar het lukte niet.
Het bloede was zo hevig dat ik naar de ok gebracht werd, Daar hebben ze mij alsnog gecuratteerd.
Die ingreep valt mee, je hebt daarna geen pijn. Je bent moe, misselijk en duizelig van de narcose maar de pijn (lichamelijk) is weg.
Ik heb een nacht in het ziekenhuis op de kraamafdeling gelegen. Ik hoorde daar de baby's huilen. Het gaf mij troost. Zo kan het dus ook.
Ik heb veel bloed verloren en daarom ben ik nu nog duizelig en erg zwak. Ik lig veel in bed. In mijn hoofd is het chaos. Ik ben leeg verdrietig en boos.
Maar ik weet ook dat het goed kan gaan. Ik heb een prachtige dochter van 2 hier rondlopen. Dat geeft troost en houvast.
FIk vind het fijn dat ik dit topic gevonden heb. We zijn niet alleen, en we mogen verdriet hebben.
Sterkte allemaal.
Luna
Ik heb net alles zitten lezen.
Ook ik zit in de zelfde situatie.
Op 1 april (zeer slechte grap) kregen wij te horen dat het hartje niet meer klopte. Ik was toen 11 weken zwanger. Het vruchtje is gestopt met groeien met 8 weken.
Ik had toen al een paar dagen bruin bloedverlies. Je hele wereld stort in maar dat hoef ik jullie niet te vertellen.
Ook ik zou moeten wachten of het vruchtje zelf los zou laten, zo niet dat zou ik a.s maandag gecuretteerd worden.
Afgelopen donderdag kreeg ik heftige kramen in mijn buik en werd het bloedverlies heftig.
Ik ben op de wc gaan zitten en verloor ongelofelijk veel bloed.
Ik verloor bloedstolsels ter grote van een mandarijn. Niet veel later verloor ik het vruchtje.
We hebben het in een bakje gelegd en schoon gespoeld en daar zag ik een heel klein hoofdje met oogjes en stompjes voor het gezicht.
Ik dacht nu is het klaar, voorbij over. maar helaas.
Het bloede ging door en ik werd duizelig. Met spoed zijn wij naar het ziekenhuis gegaan. In de auto voelde ik het bloed langs mijn benen lopen en door de handdoeken heen die ik tussen mijn benen geklemd had greep ik in een plas bloed.
Mijn baarmoedermond wilde niet sluiten er zat nog een restje placenta in. op de verloskamer geprobeerd dit los te krijgen maar het lukte niet.
Het bloede was zo hevig dat ik naar de ok gebracht werd, Daar hebben ze mij alsnog gecuratteerd.
Die ingreep valt mee, je hebt daarna geen pijn. Je bent moe, misselijk en duizelig van de narcose maar de pijn (lichamelijk) is weg.
Ik heb een nacht in het ziekenhuis op de kraamafdeling gelegen. Ik hoorde daar de baby's huilen. Het gaf mij troost. Zo kan het dus ook.
Ik heb veel bloed verloren en daarom ben ik nu nog duizelig en erg zwak. Ik lig veel in bed. In mijn hoofd is het chaos. Ik ben leeg verdrietig en boos.
Maar ik weet ook dat het goed kan gaan. Ik heb een prachtige dochter van 2 hier rondlopen. Dat geeft troost en houvast.
FIk vind het fijn dat ik dit topic gevonden heb. We zijn niet alleen, en we mogen verdriet hebben.
Sterkte allemaal.
Luna
zondag 6 april 2008 om 11:23
Ach Luna, ik krijg helemaal kippevel van je verhaal. Hoever was je? Wat bijzonder dat je een hoofdje kon zien en stompjes ervoor. Ik weet niet of ik het zou durven. Voorbeelden zoals jouw verhaal maken dat ik hoop dat het niet loskomt voor dinsdag. Ik heb tijdens mijn vorige zwangerschap 8 weken op en af in het zkh gelegen met een placenta praevia en heel veel bloed verloren steeds. Daardoor ben ik huiverig voor weer een bloedbad thuis en met spoed naar het zkh (heb net vorige maand de Tenalady's uit die tijd weggemikt). We mogen inderdaad verdriet hebben, dat zeg je prachtig. Een collega (die hetzelfde heeft meegemaakt) stuurde me een kaartje met de tekst "Je bent een verwachting verloren." Die vond ik zo treffend en mooi. Een droom is voorbij. Gisteren had ik een erg goede dag, maar vandaag kan ik bij ieder liedje op de radio wel weer huilen. Wat dat betreft lijkt het voor mij ook een beetje op liefdesverdriet. Lang geleden dat ik dat had (gelukkig), maar het is in die zin vergelijkbaar dat ook een toekomstdroom uiteen spat.
Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
zondag 6 april 2008 om 11:33
Hey Rebels,
Ik was 11 weken, maar het vruchtje was met 8 weken gestopt met groeien.
Je zegt het heel mooi Rebels ik begrijp je helemaal. Het is niet alleen het verlies van dit vruchtje, maar ook je toekomstbeeld.
Ik heb vandaag een slechte dag, niet lichamelijk (alhoewel ik mega duizelig ben) maar ik voel mij helemaal leeg.
Ik was 11 weken, maar het vruchtje was met 8 weken gestopt met groeien.
Je zegt het heel mooi Rebels ik begrijp je helemaal. Het is niet alleen het verlies van dit vruchtje, maar ook je toekomstbeeld.
Ik heb vandaag een slechte dag, niet lichamelijk (alhoewel ik mega duizelig ben) maar ik voel mij helemaal leeg.
zondag 6 april 2008 om 12:39
Lieve allemaal ,
De angst voor een bloedbad begint nu toch wel te groeien hier .
Woon alleen met mijn 3 lieve koters en mijn (ex) vriend en ik hebben momenteel zeer weinig contact . Me moeder en ik hebben even na lopen denken hoe we het de aankomende dagen zouden gaan doen tot het of los komt of ik geholpen ga worden. We hebben net afgesproken dat ze gewoon thuis blijft en als er wat is dat ze direct hier heen komt .Overdag of in de avond kan ze binnen 5 minuten hier zijn , in de nacht moet ze een taxi pakken want ze is doods bang in het donker. Dus dan gaat er wat meer tijd over heen . Moet er niet aan denken dat het in de nacht loskomt en ik leeg loop en mijn kinderen op bed liggen. Hoop nu ook dat het blijft zitten tot ik geholpen ga worden.
De angst voor een bloedbad begint nu toch wel te groeien hier .
Woon alleen met mijn 3 lieve koters en mijn (ex) vriend en ik hebben momenteel zeer weinig contact . Me moeder en ik hebben even na lopen denken hoe we het de aankomende dagen zouden gaan doen tot het of los komt of ik geholpen ga worden. We hebben net afgesproken dat ze gewoon thuis blijft en als er wat is dat ze direct hier heen komt .Overdag of in de avond kan ze binnen 5 minuten hier zijn , in de nacht moet ze een taxi pakken want ze is doods bang in het donker. Dus dan gaat er wat meer tijd over heen . Moet er niet aan denken dat het in de nacht loskomt en ik leeg loop en mijn kinderen op bed liggen. Hoop nu ook dat het blijft zitten tot ik geholpen ga worden.
zondag 6 april 2008 om 13:28
Hoi lieve meiden,
Helaas kan ik ook uit ervaring spreken, net voor de tiende week kreeg ik krampen en bloedverlies. De dag voor kerst heb ik een echo laten maken omdat ik niet met die onzekerheid de kerst in wilde. Het hartje bleek niet meer te kloppen... Ik vond het verschrikkelijk, maar eigenlijk wist ik al dat er iets niet goed was na de eerste echo die net niet helmaal was zoals het hoorde, en door hoe mijn lijf voelde.
Anders dan de meesten hier heb ik geen curretage gehad. De vrijdag na kerst namen de krampen toe, en ben ik het vruchtje verloren. Ik heb er best veel pijn van gehad, en was blij dat ik niet alleen was. Gelukkig was mijn Lief bij mij. Ik heb het laatste uur onder de douche gezeten om de pijn wat te verzachten. Op zondag volgde nog de placenta.
Puckje, ik kan me voorstellen dat je niet alleen wilt zijn, dat kan ik je ook echt neit aanraden. Maar als het begint (als je krampen krijgt) heeft je moeder nog wel tijd om bij je te komen. Bij anderen ging het zo te lezen heel makkelijk en snel, maar dan is het ook minder zwaar om door te maken. Emotioneel niet natuurlijk, maar je moedre kan dan evengoed nog naar je toe komen. Heb je een beetje voorlichting gehad van je verloskundige? Ook voor dit soort dingen kun je ze altijd bellen. Ik had kraamverband in huis gehaald omdat je vaak toch hevig bloedt, en onder mijn hoeslaken had ik een dikke handdoek gelegd. Voor het geval dat. Ook zou je morgen even Vrouwenmantelcapsules kunnen halen bij de natuurwinkel of drogisterij, zoals de "tuinen". Dat heeft een baarmoederreinigende werking. Bij mij heeft het denk ik wel geholpen, het kwam vanzelf en het bloeden ging snel over toen het vruchtje er eenmaal uit was.
ik was trouwens heel blij dat mijn lijf het zelf oploste, ik was toch een soort van trots dat ik daarvoor geen dokter nodig had. Mijn lijf kon dat toch maar mooi. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat dat je geen zak interesseerd en je het liefst gewoon snel er vanaf bent onder begeleiding. dat is een keus die iedereen voor zichzelf maken moet.
Helaas kan ik ook uit ervaring spreken, net voor de tiende week kreeg ik krampen en bloedverlies. De dag voor kerst heb ik een echo laten maken omdat ik niet met die onzekerheid de kerst in wilde. Het hartje bleek niet meer te kloppen... Ik vond het verschrikkelijk, maar eigenlijk wist ik al dat er iets niet goed was na de eerste echo die net niet helmaal was zoals het hoorde, en door hoe mijn lijf voelde.
Anders dan de meesten hier heb ik geen curretage gehad. De vrijdag na kerst namen de krampen toe, en ben ik het vruchtje verloren. Ik heb er best veel pijn van gehad, en was blij dat ik niet alleen was. Gelukkig was mijn Lief bij mij. Ik heb het laatste uur onder de douche gezeten om de pijn wat te verzachten. Op zondag volgde nog de placenta.
Puckje, ik kan me voorstellen dat je niet alleen wilt zijn, dat kan ik je ook echt neit aanraden. Maar als het begint (als je krampen krijgt) heeft je moeder nog wel tijd om bij je te komen. Bij anderen ging het zo te lezen heel makkelijk en snel, maar dan is het ook minder zwaar om door te maken. Emotioneel niet natuurlijk, maar je moedre kan dan evengoed nog naar je toe komen. Heb je een beetje voorlichting gehad van je verloskundige? Ook voor dit soort dingen kun je ze altijd bellen. Ik had kraamverband in huis gehaald omdat je vaak toch hevig bloedt, en onder mijn hoeslaken had ik een dikke handdoek gelegd. Voor het geval dat. Ook zou je morgen even Vrouwenmantelcapsules kunnen halen bij de natuurwinkel of drogisterij, zoals de "tuinen". Dat heeft een baarmoederreinigende werking. Bij mij heeft het denk ik wel geholpen, het kwam vanzelf en het bloeden ging snel over toen het vruchtje er eenmaal uit was.
ik was trouwens heel blij dat mijn lijf het zelf oploste, ik was toch een soort van trots dat ik daarvoor geen dokter nodig had. Mijn lijf kon dat toch maar mooi. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat dat je geen zak interesseerd en je het liefst gewoon snel er vanaf bent onder begeleiding. dat is een keus die iedereen voor zichzelf maken moet.
zondag 6 april 2008 om 21:01
@Allis : Heb inmiddels met mijn moeder duidelijke afspraken gemaakt en wat scenarios besproken , tevens heb ik een hele goeie vriendin op de hoogte gebracht die hier 2 minuten lopen vandaan woont . Die mag ik dag en nacht bellen en ze zorgt ook tot het voorbij is dat haar telefoon naast haar oor ligt.
Vrouwenmanscapsule , begrijp ik goed uit jouw verhaal dat , dat het afstoten op kan wekken , of gaat het dan sneller als het al aan de gang is . Buiten menstruatie pijn om en meer vaginale afscheiding om totaal nog geen druppel bloed jammer genoeg. Het liefst wil ik ook dat het uit zichzelf komt maar wil ook niet 4 weken zo door lopen.
Rebels hoe is het bij jou nu en hoe laat moet je dinsdag ?
Vrouwenmanscapsule , begrijp ik goed uit jouw verhaal dat , dat het afstoten op kan wekken , of gaat het dan sneller als het al aan de gang is . Buiten menstruatie pijn om en meer vaginale afscheiding om totaal nog geen druppel bloed jammer genoeg. Het liefst wil ik ook dat het uit zichzelf komt maar wil ook niet 4 weken zo door lopen.
Rebels hoe is het bij jou nu en hoe laat moet je dinsdag ?
