Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool

Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.

Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.

Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.

Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.

Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...

Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.

Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.

En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.

Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...

Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.

Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.

Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?

-jolijn- schreef: ↑

24-09-2020 10:02

Mijn ervaring: het helpt enorm om een school te zoeken die wél bij je kind past.
Al moet je er 20 minuten voor rijden elke dag.

De school past op heel veel punten juist goed bij mijn zoon, vooral qua werkwijze/lesmethode (kinderen zelfstandig maken), terrein (groot met veel natuur), vrienden, en nabijheid (vriendjes wonen dus ook in onze omgeving). Maar er is wel wat kennis nodig om dingen ook aan te laten sluiten bij mijn zoons manier van info verwerken.

We hebben net 2 hele goede jaren achter de rug. Dit is een probleem dat maar een paar mensen betreft, maar die je helaas niet kan inwisselen. Ik heb nu ook wel echt slecht geslapen en hoop dat ik het somberder in zie dan het gaat worden.
Dat de lerares er een paar dagen over na denkt, er op terug komt en zegt dat ze het niet gezien heeft, en dat ze ons meer vragen gaat stellen (en mijn zoon zelf).

Wat ik erg negatief vind, is dat school ouders laat zwemmen met kinderen waar iets mee is; wij zijn nu met aan aantal jaar behoorlijk ervaringsdeskundig. Maar ik zie om mij heen andere ouders die eigenlijk nu pas tegen grenzen bij hun kind aanlopen, en die echt slecht begeleidt worden.
Een meisje waarvan al jaren het vermoeden van dyslexie werd uitgesproken, dat nu is blijven zitten in groep 6. Waarbij de school tegen de ouders heeft gezegd dat ze 1 punt tekort komt voor dyslexie onderzoek, en ze verder dus NIETS hebben gedaan of geadviseerd om dit kind de komende jaren te helpen. Het is feitelijk niet eens duidelijk waarom ze is blijven zitten (waar die slechte resultaten vandaan komen). Het hele puntensysteem is alleen om voor vergoed onderzoek in aanmerking te komen. Het kind kan gewoon onderzocht worden, wat vast enorm zou helpen, maar daar waren de ouders dus niet van op de hoogte!

Andere kinderen liepen vast, ouders zijn nu op advies van school maar eens gaan kijken naar een diagnose voor ASS, maar werden door school helemaal niet gewezen op de normale manier waarop je dat aanvraagt (verwijzing door de huisarts of via CJG, en dan naar een GGZ met kinderspecialisatie). Die hebben dus hun kind naar iemands gestuurd die (tegen een duur, particulier tarief) in 2,5 uur in haar eentje even onderzoek gedaan heeft (bij een extreem faalangstig kind). Ze hebben eigenlijk geen idee wat die uitslag nu waard is: hebben er zelf hun twijfel bij.
Mijn zoon is in meerdere sessies rustig begeleid door een heel team bij de GGZ, waarbij zowel test zijn afgenomen, observaties zijn gedaan (ook door een psychiater) en wij meerdere keren zijn betrokken. Daarna zijn medewerkers van de GGZ ook op school nog komen vertellen aan medewerker en IB'er wat de conclusie en aanbevelingen zijn die voor school van belang zijn.
Het is sneu dat veel kinderen die in groep 7 al bijna richting voortgezet onderwijs gaan, nu dusdanig traag en stroperig worden begeleidt dat de kans groot is dat er pas rond de zomervakantie tests gaan worden afgenomen, en in groep 8 vaak pas kan worden beginnen met het implementeren van de kennis die uit onderzoek is voortgekomen. Ik ben nu best een aantal ouders in onze omgeving aan het bijpraten over de dingen die school ze allemaal niet vertelt, en hoe ze die dingen moeten opstarten. Maar ik kan alleen maar adviseren over de begeleiding buiten school; van school zelf snap ik het ook nog niet.

Wat dat betreft zijn wij er best tijdig bij. Maar onze zoon heeft bijvoorbeeld in de periode voor de medicatie de taallessen echt niet kunnen opnemen en heel veel stof destijds niet geoefend. Er waren ook aanwijzingen voor dyslexie, maar inmiddels is hij ontzettend goed gaan lezen. Daarmee is de standaard route naar dyslexie onderzoek uit beeld. We denken dat hij, ook als hij geen dyslexie heeft, nu wel een achterstand heeft, die hij MET medicatie wel kan inlopen als hij nu uitleg krijgt. School is niet echt bewust bezig hiermee; hij kreeg een tijd RT zonder dat ze ons daar iets over vertelde, maar dat waren groepslesjes. De oefeningen sluiten waarschijnlijk helemaal niet aan bij mijn zoons achterstand, en zijn behoorlijk traag, terwijl hij super slim is. Hij vond RT dus kinderachtig en stom.

In dit soort dingen is school niet goed. Ik weet niet of het op andere scholen automatisch beter is; de IB'er van vorig jaar was best wel bezig met "wat heeft zoon nodig", met de kennis van toen. Daar is inmiddels een boel kennis bij gekomen die we nog niet hebben kunnen overdragen.

Maar ja; dit is dus niet "de druppel" om zoon van school te halen; die geniet van zijn vrienden, de lessen etc. Dat we met samenwerking veel meer kunnen bereiken is zeker. Maar als ik zoon weg zou halen uit deze omgeving, zou hij pas echt een probleem krijgen; dit is voor hem nu wel echt vertrouwd, en hij heeft geen klachten. Domme medewerkers kan je overal treffen...
Dus ik denk dat we echt een oplossing moeten zoeken binnen deze school.

JonathanStrange schreef: ↑

24-09-2020 10:34

Ik denk dat ik weet om welke school het gaat in dezen. Is verder niet echt van belang, maar ik denk wel dat dit een van de weinige scholen is met een enorme ruimte en drive om extra inzet te tonen voor 'hun' kinderen. Ik ben bang dat het echt moeilijk is om verder nog zo'n school te vinden, maar ja, als het niet gaat, dan gaat het natuurlijk niet.

Is de huidige IB-er geschikt om nogmaals mee te praten, en kun je toch contact leggen met de vrouw van het samenwerkingsverband? En een oudergesprek met de juf met daarin eigenlijk voornamelijk de vraag waarom de juf dacht dat ze het op deze manier goed aanpakte? Want wie weet geeft ze jullie ruimte als ze zelf even de ruimte heeft gehad (niet ideaal, maar goed, jullie moeten toch samen door een deur)...

Samenwerkingsverband lijkt me niet aan de orde. Er is echt een team van prima deskundigen die alles kunnen aanleveren wat school zou willen weten. Dame van de Brainblox snapte helemaal mijn uitdaging om aan het begin van een nieuw schooljaar weer van start te gaan met een aantal nieuwe mensen "in het team", en zij heeft op mijn verzoek een beknopt verslag aangeleverd wat brainblox is, wat school daar ook aan kan hebben (ze zou er meer over kunnen komen vertellen en meer kinderen zouden er baat bij hebben), en kort beschreven wat de resultaten van mijn zoon zijn na deze begeleiding. zo probeer ik zo kort mogelijk iedereen die aanschuift betrokken te krijgen bij wat anderen doen, zodat ze die kennis op hun eigen aandeel kunnen betrekken en hulp vragen of juist inhalen.

Mijn steun en toeverlaat bij het CJG gaat helaas met pensioen, en komt binnenkort haar opvolger bij ons thuis introduceren voor de overdracht. Normaal gebruikte ik haar als sparringpartner om gesprekken met school voor te bereiden, om te kijken welke agendapunten echt prioriteit hadden en wat school echt moet weten of wat reel is om te vragen. Zij schoof vaak ook bij gesprekken aan zodat we de resultaten kunnen nabespreken, wat ontstaan is in de tijd dat school zo onbegrijpelijk deed in het begin. Aangezien zij ook over de geldstroom van de gemeente gaat, had het soms wel gezag als zij per sessie 1 vraag stelde die de school van mij negeerde. Zij kwam ook fijn de-escalerend en betrouwbaar over bij school, dus dat haalde wat defensiviteit weg bij de eerste mensen. Idioot dat je zo iemand mee moet nemen, maar alles beetjes helpen...

clivia52 schreef: ↑

24-09-2020 10:47

ik lees je en denk doe es rustig
er gaat veel goed
ga daar verder mee
richt je daar op

Ik denk/hoop dat je gelijk hebt. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om alles weer aangezwengeld te krijgen; ik had het zo fijn op de rit, en het lijkt nu allemaal weer bij mij te liggen om het met andere mensen opnieuw zo te krijgen. Voor mij (ASS & ADD) is dat ook gewoon weer een enorme inspanning.

We hebben het afgelopen jaar echt maar een keer of 3 a 4 overleg gehad (terwijl dit het jaar was dat we met medicatie begonnen); dat is alle "extra tijd" die wij van school nodig hadden, dus we zijn echt niet bovenmatig veel beslag aan het leggen op hun middelen.

Dame van CJG is aantal keer mee geweest, de psychiater die de medicatie begeleidde is een keer komen meedenken en info overdragen. Maar je moet elkaar wel kunnen vertrouwen en dingen van elkaar aannemen met zo weinig overlegmomenten. IN het begin kost het wel extra tijd om ingewerkt te raken; dat kan ik ze helaas niet besparen.
Bij de lerares van groep 5 en 6 ging ik ook best zenuwachtig kennis maken omdat ik altijd wel bang ben voor vooroordelen over mij als autistische moeder. Het was een enorme opluchting dat ze in het gesprek ons op een gelijkwaardiger niveau bracht door te vertellen dat zijn zelf ook 2 (grote) autistische zonen heeft. ze snapte de vooroordelen en dat frustreerde haar ook.

Zij heeft als het goed is een duidelijke overdracht over mijn zoon gegeven aan de nieuwe medewerker. De IB'er zou ook info overdragen. Maar toen ik dit jaar aan de nieuwe lerares vroeg of we niet beter vast een afspraak met de IB'er konden plannen, werd dat afgehouden omdat ze voor kamp eerst eens zelf de kinderen wilde leren kennen. Ik vind dat eigenlijk al raar; wij hebben ook info om te delen, hoezo kunnen we daarmee niet gewoon starten? Waarom pas aan tafel gaan zitten als ZIJ vragen heeft? De nieuwe IB'er heeft ook niets laten horen.
Dat moeten we nu dus gaan oppakken, en ik twijfel dus of we dan gewoon maar beginnen met vertellen wie er allemaal in het team zit en waar we nu aan werken, of dat ik toch moet beginnen over mijn vervelende eerste ervaring rondom dat kamp.

feow schreef: ↑

24-09-2020 10:52

Mijn ervaring:
Keihard spelen vergroot de conflicten. Hakken gaan in het zand en het wordt dan snel een tegenstelling in plaatst van een samenwerking.

Wat ik zou doen is je openingspost een beetje aanpassen en vervolgens verzenden aan leerkracht, i.b en directie. Dat je enorm teleurgesteld bent in het begin van jullie samenwerking. Dat je dacht dat je dit kamp goed voorbereid had met het bespreken van signalen en het boeken van een hotelkamer, maar dat daar kennelijk nog een communicatiestoring zit.
Dat je graag thuis aan het werk wilt met voorbereiden op VO en dat wilt doen in samenwerking met en vertrouwen op de school.
En dan vragen hoe zij dingen zien, waarin je liever wilt dat ze eerlijk zijn dan dat ze sociaal gewenste antwoorden geven en vervolgens iets anders doen.


(En ik gok dat de leerkracht vindt dat jullie jullie kind te klein houden en te veel pamperen, dat je niet op elk kikje zou moeten reageren en meeleven. Als ik daar gelijk in heb helpt geen enkele uitleg van jullie kant. Dan heb je uitleg van meerdere specialisten nodig. En niet “wij vinden ook wat dokter X zegt”, maar “Wij willen nu consequent doen wat dokter X als specialist ons adviseert”)

Dat is precies wat ik nu vrees... Juist omdat zijn niet ziet hoeveel last hij er van heeft, en dat wij dat thuis allemaal te verstouwen krijgen.
Het is zo bizar dat je in contact met professionals als ouder enorm serieus wordt genomen, en dat zoon ook heel veel betrokken wordt dmv zelfrapportages etc. Maar dat een medewerker in haar hoofd heeft zitten dat je een kind niets kan vragen omdat-ie zich dan gaat aanstellen, en dat de ouders dat zo hebben gemaakt...

Rosalind schreef: ↑

24-09-2020 11:04

Maar heeft hij nu een nieuwe juf of niet? Ik begreep uit je andere topic dat hij deze juf al twee jaar heeft.

Combiklassen; nu de laatste (7/8) net gestart dus.