Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool

Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.

Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.

Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.

Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.

Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...

Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.

Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.

En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.

Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...

Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.

Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.

Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?

Poeszie schreef: ↑

24-09-2020 11:03

Ja, elk kind heeft immers andere behoeften. Je ziet toch elk kind als leerkracht? Er moet toch passend onderwijs worden geboden. Voor de een is dat as extra oefenen, voor de ander wat meer uitdagend werk, voor weer een ander kan leerkracht opmerken dat een geluidsdempende koptelefoon of logopedie goed zou werken.

En juf hoeft zich niet aan te passen. Moeder was in de buurt om het op te lossen. Dat werd alleen genegeerd.

Het enige BIJZONDERE dat je juf moest doen, was niet afgaan op haar eigen indruk dat het bij zoon wel goed zat als ze bij hem zag wat ze bij andere kinderen ziet als het goed gaat.

Dat ze hem de ruimte moest geven om even met haar te praten, en dat ze er niet omheen moest draaien (uit goede bedoeling omdat je bij andere kinderen dan juist iets in de mond legt wat niet zo ernstig is), maar echt letterlijk moest vragen hoe hij zich voelde, of hij daar wilde slapen en hoe het ging. Serieus nemen als hij dus iets zou aangeven; hij is geen aansteller. Ze heeft het ook letterlijk ervaren; de eerste avond belde ze me op, zoals toegezegd. Ze zei dat alles helemaal goed ging, en dat zoon bleef slapen. Ik vroeg of hij dat letterlijk zo gezegd had. Nee: ze had dingen gezegd als: "ga je nu lekker slapen, en zie ik je morgen weer"? Ik zei dat dat niet direct genoeg was, en heb een duidelijk voorbeeld gegeven dat ik me ook wel eens in zulke situaties vergist had. Toen is ze het letterlijk gaan vragen, zoon zat op dat moment fantastisch in zijn vel, en hij zei vol overtuiging dat hij bleef. Ze had dus kunnen weten dat zoon zijn best doet, en ook wilde blijven. Dat hij niet automatisch makkelijk roept dat hij weg wil als je hem de keus geeft.

Later die nacht was het donker, en toen was mijn zoon echt bang en moest huilen. Hij heeft gezegd dat hij bang was en spijt had van zijn keus. Daarna heeft ze hem niets meer gevraagd; ze zei dat ze er bij bleef, en vond dat het later over was omdat hij niet bleef laten zien hoe bang hij was. Mij rapporteerde ze dat hij even huilde maar dat het snel over was, en heeft nooit meer aan zoon gevraagd of hij bang was en weg wilde. Ze heeft de volgende ochtend niet gevraagd hoe hij de nacht ervaren had, ze heeft toen hij al voor het avondeten begon dat hij echt niet wilde slapen gewoon niet gevraagd of ze moest regelen dat wij gingen helpen. Ze heeft de lat verhoogd toen hij aangaf dat het nu te veel werd, en ze heeft geen enkele check uitgevoerd om te kijken of dat een goede beslissing was.

feow schreef: ↑

24-09-2020 11:11

Bij VO zul je heel veel minder voet aan de grond krijgen als het gaat om aanpassingen en wil om rekening te houden met uitzonderingen.

Nou; daarom willen we de komende 2 jaar juist graag zo goed mogelijk benutten om zoon te helpen aan de bagage om zelf verder te kunnen. Hij heeft al enorme stappen gemaak, en zal dat de komende 2 jaar ook kunnen. Daar is al die begeleiding nu voor.

Rosalind schreef: ↑

24-09-2020 11:09

Maar heeft hij dit jaar een nieuwe leerkracht of niet?

Ja dus: wat snap je daar niet aan? Als je in een nieuwe klas stapt, zit daar toch een andere leerkracht? Tenzij die heel nadrukkelijk ineens haar combigroep 5/6 laat zitten in ineens een andere groep gaat doen?

Luci_Morgenster schreef: ↑

24-09-2020 11:02

Het ligt altijd aan anderen. Altijd. Zij doen alleen maar dingen fout. Altijd en overal.

Lijkt me heel vermoeiend.

super bedankt voor je bijdragen!

masatu schreef: ↑

24-09-2020 11:35

Is het op de 1 of andere manier mogelijk dat je zoon hier zelf duidelijker over kan communiceren als het serieus is? Met een vast codewoord, gebaar, pictogram oid? Als ik je verhaal zo lees lijkt je zoon zelf op zich goed te weten wanneer hij zich echt niet meer prettig voelt, maar weet dat nog niet zo duidelijk over te brengen.
Dat lijkt mij ook een eerste stap richting zelfstandigheid in plaats van de juf aanleren op welke "vage" signalen ze moet letten. Uiteraard moet de juf een dergelijk codewoord dan wel ook echt altijd serieus nemen.

Ik denk dat het aan de juf is om dit nu voor te stellen bij mijn zoon, als ze iets van het kamp wil leren.

Maar feitelijk is het nog veel simpeler: als je iets wilt weten over mijn zoon, kan je hem dat gewoon vragen. Is natuurlijk een vreemd concept, en bij niet alle kinderen werkt het zo, maar dit is echt de sleutel tot mijn zoon.

We zijn al een tijd bezig om hem duidelijk te maken dat hij hulp mag vragen. Dat doet hij nu. Hij weet alleen niet zo goed hoe veel hij door moet zetten. Dat is voor hem ook een enorme inspanning: hij zegt gewoon wat er aan de hand is. Maar lerares zegt dat hij dat niet goed ervaart, en dat hij even door moet zetten. Zoon is dus A-al een tijd intensief bezig op kamp zonder ADD medicatie (dus zijn hoofd loopt vol); B- hij is angstig, heeft buikpijn, en is door die prikkels sowieso afgeleid; C- hij zou moeten bedenken welke argumenten een vlot babbelende medewerker nodig heeft om WEL te luisteren, maar hij begrijpt niet eens waarom ze niet gewoon ingaat op wat hij zegt.
Is dat volledig mijn zoons probleem?

Waar wij ondertussen op de achtergrond aan werken is dat hij met Brainblox beter leert beschrijven wat hij voelt of ervaart, zodat hij dit kan aangeven. Bovendien gaan we SI-therapie doen om hem te helpen met zijn prikkelverwerking. Daardoor zou hij beter kunnen selecteren welke prikkels hij toelaat, minder heftig ondergaan van negatieve emoties, meer in balans raken en andere prikkels (zoals eetlust) beter herkennen zodat hij daar ook wat mee kan.
De juf ervaart geen probleem als zij over mijn zoon heen walst. Maar het is wel in zoons belang dat zij kennis heeft van deze begeleiding zodat hij kan oefenen met nieuwe inzichten of vaardigheden in de klas. Dat is net zo noodzakelijk als dat een lerares steun heeft als een kind moet leren om een prikpen voor diabetes te gebruiken in de klas. Ik vind niet dat we daarmee een school overvragen. We vragen vooral om niet tegen te werken, en waar mogelijk in te haken omdat ze daar vaak zelf ook wat aan hebben.

Senz schreef: ↑

24-09-2020 11:55

Ik ben zelf leerkracht en probeer echt rekening te houden met de behoeften van het kind (en indirect die van de ouders). Iedereen is welkom en ik doe echt mijn best om iedereen te zien. Dat krijg ik ook van ouders terug.

Maarrrr..... Ik heb op dit moment 32 kinderen in de klas, waaronder 3 dyslecten, 1 ADHD-er, 2 kinderen met ASS, 1 kind met ADD, 2 kinderen die qua IQ zwakbegaafd genoemd kunnen worden en die vrijwel niet kunnen meekomen met de normale lesstof (voldoen net niet aan de eisen voor het SBO), 1 kind met PDD NOS, 6 kinderen die veel extra uitdaging kunnen gebruiken. Let wel, een vrijwel geheel blanke, reguliere, gemiddelde basisschool, in een welgestelde wijk, zonder noemenswaardige problemen. En ja, de afgelopen jaren was dat vrijwel vergelijkbaar. Dan heb ik het nog niet eens over ouders met een gemiddeld kind, maar met zeer diverse behoeften ('let wel dat Sofie minimaal 3x per dag naar de wc gaat', 'geef minimaal 2x per week extra werk mee voor Ben', 'controleer goed of Sem zijn brood wel echt op eet', 'zet onze Anne absoluut niet in de buurt van Sanne') Ik voel me echt ontzettend vaak in een spagaat, want om meer maatwerk te bieden en in te spelen op de behoeften van kinderen en ouders zijn er echt kleinere klassen of meer ondersteuning nodig.

Iedere ouder wil dat zijn kind gezien wordt. Ik als leerkracht ook! Probeer je alleen eens in te denken hoe het aan de andere kant is. Ik ben het met je eens dat de leerkracht aan de bel had moeten trekken als ze wist dat je in de buurt logeerde, maar probeer constructief in gesprek te gaan, want ik geloof echt dat bij de meeste leerkrachten (uitzonderingen zijn er altijd) de wil er echt wel is.

Goed dat je dit zegt, en phoe: sterkte met je werk!
Ik heb in mijn communicatie tot nu toe ook echt geprobeerd te bekrachtigen wat ze allemaal goed doet. Ik begon mijn bericht in parro ook met dat ik zie dat zij en de anderen net een enorme inspanning hebben geleverd om de hele groep een fantastisch kamp te geven, en dat meen ik.

Maar kan ik wel een beetje pijn laten zien, dat ik zo geprobeerd heb om bij haar aan te sluiten, de juiste info te geven, zelfs werk uit handen te nemen, en dat ze mij en mijn zoon gewoon echt niet gehoord heeft?

Senz schreef: ↑

24-09-2020 11:56

Ik denk dat het mis gaat bij je eerste zin. Wat wil je hiermee bereiken? Als je zelf ziet dat het je kind kan helpen, kun je dit toch ook proactief aangeven?

Nou; ik heb de afgelopen tijd niets anders gedaan dan dingen voorstellen en proactief aangeven. Ik heb beschreven dat we met meerdere professionals op de achtergrond met zoon bezig zijn en dat we de kennis graag overdragen, we hebben in het 15-minutengesprek verteld over de leuke kanten en zijn groei, maar ook over zijn valkuilen; Ik heb aangeboden van dat gesprek de meest relevante info op 1 a4-tje te zetten als input voor het kamp (geen reactie op gekregen). Ik heb verteld waar de paniekaanval op zondagavond voor het kamp over ging, en waar dat vandaan komt (is geen standaard logeer-angst). En dat ik DAAROM dus op stel en sprong naar een hotel was gaan zoeken, terwijl het bij ons de afgelopen weken ook niet heel duidelijk was geworden dat dit zo erg speelde. Dat mijn zoon het er een paar keer heel kort over had gehad (ik wil niet naar kamp), maar eerst nog niet kon aangeven wat dan het probleem was. Maar dat het dus niet weg was als je hem er een paar dagen niet over hoorde.

Alles wat ik aanbood werd nogal afgehouden, of in ieder geval niet zo ontvangen zoals ik het voor ogen had. Dus ik wil nu niet op die manier doorgaan, maar kijken waar ze zelf mee komt. Als zij niet begint met vragen, dan kan ik haar niet dwingen om adviezen tot zich te nemen. Daar zal alleen maar weerstand uit komen.

Merys schreef: ↑

24-09-2020 12:09

En wat een enorme uitputtingsslag voor zoon, al die hulp en therapie. Trekt hij dat?

We doseren het. De brainblox wordt nu bewust afgebouwd zodat er ruimte komt voor SI-therapie. En de psychiater stelde een diëtiste voor omdat zoon door de medicatie wel echt slecht eet, maar dat hebben we tot nu toe afgehouden omdat dat ook een belasting vraagt qua tijd en inspanning. Daarvoor houden we (zonder zoon te betrekken) een vinger aan de pols bij de huisarts en dat is genoeg.

We zorgen dat er meerdere keren per week ruimte is voor speelafspraakjes of lekker niets doen; we hebben ook het idee opgegeven dat een clubje na school nog belangrijke dingen toevoegt; het is vooral een uitputting als de medicijnen zijn uitgewerkt. In het weekend met mooi weer gaan we actief het hoofd leegmaken op een manier die bij zoon past. Met het mooie weer zijn we dagen buiten om wat te scharrelen in een bos; stukje fietsen, wat eten, kuil graven op zandverstuiving, spel bedenken met dennenappels, stukje fietsen, klimmen in een boom, paddestoelen zoeken... Zoon vind het heerlijk als er even geen tijd meer loopt en hij de hele dag op zijn eigen zintuigen, in zijn eigen tempo mag scharrelen. Als we maar thuis zijn op het tijdstip dat de playstation weer aan mag . Ik kom op momenten dat zoon vrij is, wel stukken minder aan andere dingen toe, maar ik probeer vooral mee te genieten van het moment; het is dan ook wel lekker in zo'n zonnetje...

Nu we dit al een tijdje in ons systeem hebben, merken we dat zoon weer wat behulpzamer wordt in huis en dat hij andere stapjes maakt. Er moet wel ruimte zijn om nieuwe dingen te ontwikkelen voor hem.