Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool

Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.

Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.

Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.

Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.

Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...

Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.

Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.

En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.

Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...

Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.

Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.

Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?

PietjeBello schreef: ↑

24-09-2020 12:17

Maar waar moet zij precies mee komen? Onderwijs geven, dat is namelijk haar werk. Ze is geen pedagoog, sociaal pedagogisch hulpverlener of lid van een multidisciplinair team. Het is een leerkracht. Die aan 25 kinderen tegelijk les geeft. Ze schrijft geen behandelplannen. Je verwachtingen lijken echt niet overeen te komen met wat een leerkracht een individueel kind kan bieden.

De suggestie was dat ik de lerares zou zeggen dat ze met zoon een codewoord moet afspreken als hij echt iets te zeggen heeft.

Mijn reactie was; ik ga die suggestie nu even niet pushen. Want wat ik eerder pushte, kwam niet aan, en gaf misschien wrevel. Ik ben er nog niet achter waarom ze het niet heeft opgepakt zoals bedoeld. Dus tenzij zij zelf met vragen komt, ga ik niet met tips komen. Ik zou even willen kijken of zij zelf nu met dingen gaat komen; of ze wel iets wil aanpassen aan haar eigen strategie tijdens het kamp.

Wel ga ik natuurlijk kijken wanneer we eindelijk om de tafel gaan zitten met haar en de IB'er. Ik laat het niet helemaal los! Maar het kamp was wel even echt een dingetje; wat ze de komende weken is de klas doet, moet ze nu zelf weten. Daar waren de afgelopen weken geen problemen, dus die zullen niet ineens ontstaan. Het zou fijn zijn als blijkt dat ze heeft nagedacht en met zoon in gesprek gaat over hun leermomenten. Dat initiatief wil ik haar niet ontnemen; het zou namelijk goede wil tonen. Dat kan je niet opeisen, dus ik moet ruimte laten om te kijken of het komt.

Rosalind schreef: ↑

24-09-2020 12:34

Sorry, niet heel belangrijk maar het was me niet duidelijk uit je vorige topic, waar je schreef dat hij deze juf twee jaar had. Ik dacht al twee jaar maar het dus dus de komende twee jaar.
Overigens betekent een nieuwe klas niet altijd automatisch een nieuwe leerkracht.

Klopt. Maar met combiklassen is het weer vrij logisch dat je vaak wel 2 jaar bij 1 medewerker zit, en dan weer door schuift. Medewerker heeft kinderen van bv groep 3 die doorschuiven naar 4, en dan nog wel bij haar zitten. Maar het jaar erop worden ze jongste in de volgende combinatiegroep, met een andere medewerker. Als hun lerares mee zou gaan, zouden haar kinderen die in groep 3 zitten, een andere medewerker moeten krijgen.

@pindakaasje en @Ivanova,

Mijn zoon was op zich echt niet onduidelijk. Hij heeft ECHT gezegd wat er aan de hand was. Ik had de lerares verteld dat hij dat niet blijft herhalen, maar dat ze hem kan vertrouwen dat hij meent wat hij zegt, ook als ze denkt dat ze niet meer aan zijn gedrag ziet wat hij net gezegd heeft. Hij heeft gewoon ook een aantal keer gehuild. Zij moest oppassen de zaak niet te onderschatten of hem te overrrulen door hem te pushen; hij zal snel sociaal wenselijk gedrag tonen als je zegt dat hij mee moet doen. Maar zijn gevoel gaat niet weg als je zegt dat hij mee moet doen. Dus je bereikt er niets mee. Als je vraagt hoe hij zich voelt, zal hij dat gewoon zeggen.
Ze heeft hem feitelijk opdracht gegeven het niet meer te laten zien, en daarna zonder te vragen hoe hij zich voelde besloten dat het over was. Ik had vooraf al verteld dat het zo zou werken.

Hij heeft op een gegeven moment gezegd: "ik wil niet meer huilen". En zij heeft daaruit geconcludeerd dat hij zich ging vermannen. Wat hij op zo'n moment helemaal niet kan; hij zit gevangen in het nare gevoel. Hij wilde dat ze hem er uit hielp. Ik had beloofd dat we het zouden oplossen als hij er om vroeg. Ik was om de hoek!!! Wat ze had moeten doen, was gewoon de vraag stellen, en niet invullen; wat voel je nu; wat wil je nu?
Dat was de enige "extra begeleiding" die mijn zoon nodig had; niet echt een dagtaak. Eigenlijk alleen maar luisteren en het doorgeven aan mij (ook bij twijfel).

Overdag heeft zoon fantastisch meegedaan en genoten. Punt is dat als hij die nare nachten had mogen overslaan (wat gewoon kon!) hij net zo hard genoten zou hebben van de rest. Dus ik snap gewoon niet waarom ze vond dat hij moest doorzetten. Kijk; ik kan mijn zoon instructie geven om iets in de fik te steken als hij het zat is, en naar huis wil. Dan horen ze hem wel. Maar hij deed het gewoon netjes met woorden.

Senz schreef: ↑

24-09-2020 13:00

Mijn werk is fantastisch hoor! Ik heb jaren iets heel anders gedaan en heb inmiddels echt wel door dat het werk veel pittiger is dan veel mensen denken (en ik vroeger zelf wel eens dacht ). Ik denk dat het goed is dat je inderdaad de positieve punten noemt. Benoem vooral je zorgen en angsten, zonder de juf meteen de schuld te geven. Je doel is namelijk een fijne plek voor je zoon. Echte individuele aandacht is een utopie in het reguliere onderwijs. Je gaf volgens mij aan dat je een A4 hebt opgesteld met tips en adviezen. Stel dat al mijn 32 kinderen zo'n persoonlijke instructie zouden krijgen? Natuurlijk is dat niet bij iedereen nodig, maar toch... Kijk vooral naar wat wél binnen de mogelijkheden valt en wees daar reëel in. Sterkte met alles, want het lijkt me voor jullie ook heel pittig.

Nog niet eens. Het punt is... ik ken mijn eigen beperkingen. Het 15 minutengesprek was enthousiast en leuk. Zij was heel positief over onze zoon. We hebben wel geprobeerd echt wat dingen over te brengen die je bij mijn zoon niet verwacht omdat hij juist zo vlot kan praten.
Overschatting was echt het grootste risico.
Ze vroeg zelf: "wat moet ik echt weten voordat we op kamp gaan"? Vervolgens kwam daar een heel gesprek uit, en ik WEET dat ik (helaas) in zulke gesprekken breedsprakig ben. Dat is gewoon echt een handicap; het is ontzettend lastig voor mij om te weten welke kennis bij haar al aanwezig is, en welke info (en eventueel voorbeelden om het te verduidelijken) nodig zijn om de boodschap over te brengen.

Dus na afloop ben ik daar op teruggekomen: ik schreef dat ik weet dat ik veel vertel, en dan heel veel verbanden zie, en dat ik daar zelf ook van baal. Dat het niet anders kan, dus dat we daar helaas doorheen moeten. Dat ik wel zo analytisch ben dat ik het naderhand kan samenvatten tot de kern; dat ik prima notulen kan schrijven en dan goed kan schrappen. Daar kan je dan weer gebruik van maken. Dat er misschien een paar dingen nog niet gezegd waren die wel relevant zijn. Mijn verzoek was of ik haar kon helpen door van ons gesprek een samenvatting van max 1 A4 te maken (en in mijn gedachten waren dat bulletpoints; geen dicht blok tekst). Dat helpt om zelf de nadruk te leggen, en het is voor haar een stuk overzichtelijker. Maar goed; daar heeft ze helemaal niet op gereageerd, dus ik heb ook niets opgeschreven. Ik vond dat jammer; je wil het alleen maar makkelijk voor iemand maken om toch contact met je te leggen.