Kinderen
alle pijlers
Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool
donderdag 24 september 2020 om 09:45
Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
donderdag 24 september 2020 om 14:38
Sorry TO maar jouw verwachtingen van de docent zijn echt veel te intens en hoog.
Je zoon gaat naar regulier onderwijs waar er ook gewoon 25 andere leerlingen zitten die ook allemaal hun eigen problematiek hebben. Moet de docent deze kinderen dan maar allemaal negeren zodat jouw kind alle aandacht kan krijgen en de docent alle (subtiele) tekens op kan pakken?
Want heel goed dat jij je kind door en door kent en hulpverleners hebt ingeschakeld en daaruit speciale lesmethoden, handelsplannen en subtiele signalen etc. hebt gesleept maar je kan simpelweg niet verwachten dat een docent (en zeker geen docent in het reguliere onderwijs) hier volledig in meegaat. Jij hebt dit namelijk voor 1 kind allemaal in je hoofd, stel je nou voor dat je dit voor nog 24 andere leerlingen ook allemaal tot in detail moet weten en speciaal moet handelen? Zou jij het kunnen? Ik in ieder geval niet.
Een aantal aanpassingen lukken heus wel maar wat jij in deze post en eerdere posts naar voren haalde gaat het niet om enkele dingen maar om een hele waslijst. Als jouw kind daadwerkelijk zoveel begeleiding nodig heeft, zou je echt eens naar het speciaal onderwijs moeten gaan kijken. Daar zijn de klassen kleiner en hebben docenten meer ervaring en handvaten om met dergelijke problematiek om te gaan.
De problemen waar je nu namelijk tegenaan loopt zullen alleen maar meer voorkomen wanneer je kind naar het middelbare onderwijs of mbo/hbo/universiteit gaat. In dat onderwijs heeft je kind elke keer een andere docent en deze docenten hebben vaak meer dan 60 kinderen die ze gedurende de week zien. Die kunnen helemaal niet zo specifiek begeleiden als jij nu verwacht.
Je zoon gaat naar regulier onderwijs waar er ook gewoon 25 andere leerlingen zitten die ook allemaal hun eigen problematiek hebben. Moet de docent deze kinderen dan maar allemaal negeren zodat jouw kind alle aandacht kan krijgen en de docent alle (subtiele) tekens op kan pakken?
Want heel goed dat jij je kind door en door kent en hulpverleners hebt ingeschakeld en daaruit speciale lesmethoden, handelsplannen en subtiele signalen etc. hebt gesleept maar je kan simpelweg niet verwachten dat een docent (en zeker geen docent in het reguliere onderwijs) hier volledig in meegaat. Jij hebt dit namelijk voor 1 kind allemaal in je hoofd, stel je nou voor dat je dit voor nog 24 andere leerlingen ook allemaal tot in detail moet weten en speciaal moet handelen? Zou jij het kunnen? Ik in ieder geval niet.
Een aantal aanpassingen lukken heus wel maar wat jij in deze post en eerdere posts naar voren haalde gaat het niet om enkele dingen maar om een hele waslijst. Als jouw kind daadwerkelijk zoveel begeleiding nodig heeft, zou je echt eens naar het speciaal onderwijs moeten gaan kijken. Daar zijn de klassen kleiner en hebben docenten meer ervaring en handvaten om met dergelijke problematiek om te gaan.
De problemen waar je nu namelijk tegenaan loopt zullen alleen maar meer voorkomen wanneer je kind naar het middelbare onderwijs of mbo/hbo/universiteit gaat. In dat onderwijs heeft je kind elke keer een andere docent en deze docenten hebben vaak meer dan 60 kinderen die ze gedurende de week zien. Die kunnen helemaal niet zo specifiek begeleiden als jij nu verwacht.
donderdag 24 september 2020 om 15:06
IB'er is geen ding.PietjeBello schreef: ↑24-09-2020 12:56Hopelijk geen serieuze tip? Tegen de tijd dat TO die opleiding af heeft is zoon al van school af.
Ik heb overwogen om in de MR te gaan zitten om ouders te vertegenwoordigen die tegen dit soort dingen aanlopen, maar dacht dat de MR daar niet echt het platform voor is; er zitten ook snelle, ongeduldige vaders in die alleen willen meepraten over de geldstromen van school, en medewerkers die hele andere dingen willen aankaarten. Ik noem maar wat.
Punt is dat mijn man en ik ervaringsdeskundige zijn op diverse zaken die hier aan raken. Mijn man is daar ook echt stappen voor aan het zetten om dit voor anderen toe te passen (hij zit o.a. in een platform van het UMC vanwegen zijn ervaring met niet aangeboren hersenletsel).
De diagnoses van mijn zoon heb ik dus ook, al is niet alles hetzelfde. Ik ben verbaal nu natuurlijk beter dan hij, zeker qua zelfreclectie etc. Daarmee kan ik best goed dingen vertalen over en weer; zowel met professionals als met leerkrachten. Ik zou voor mezelf echt niet zo meer op zoek gaan naar kennis en behandelingen, maar voor mijn zoon kijk je dus wel wat nuttig is voor hem. En ik probeer dat soms zelf ook uit. Dat maakt het ook weer interessant voor professionals om over te praten; soms ontdekt je echt nieuwe dingen, of snappen zijn het beter als ik over mijn ervaring vertel.
Doordat we ons er in verdiepen en ons dingen laten uitleggen door professionals, kunnen wij eigenlijk allerlei dingen inzichtelijk maken die voor veel meer kinderen dan alleen mijn zoon gelden. Dus als school meer zou willen weten (we gaan het echt niet opdringen), zouden ze daar gebruik van kunnen maken. Hoeven ze zelf niet alles uit te zoeken; wij kunnen best een samenvatting geven.
Het is alleen best lastig om als welwillende ervaringsdeskundige een ingang te vinden waarbij je schoolmedewerkers dit kan vertellen zonder dat ze je als "ouder van xxx" al indelen in een cliché hokje van helikopterouder, zeurpiet erc. Wij proberen echt te doseren en alleen datgene aan te dragen dat relevant is, met de suggestie dat we meer kunnen vertellen of uitleggen als ze dat willen.
donderdag 24 september 2020 om 15:12
prehistorisch kamp...nessemeisje schreef: ↑24-09-2020 14:16Ik heb ook al een paar keer gevraagd waarom zoon geen telefoon mee had, maar ik krijg het idee dat TO gewoon vindt dat de lerares haar kind 'gewoon' moet doorgronden. Dat TO daar zelf al een hele batterij aan hulpverleners voor nodig heeft gehad is toch ook al een teken aan de wand dat de leerkracht gewoon overvraagd wordt?
Dan laat je je horloge thuis, en al helemaal je telefoon. Dat waren de instructies, en het leek er op dat de lerares gewoon de afstemming met mij deed.
donderdag 24 september 2020 om 15:15
blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 15:06IB'er is geen ding.
Ik heb overwogen om in de MR te gaan zitten om ouders te vertegenwoordigen die tegen dit soort dingen aanlopen, maar dacht dat de MR daar niet echt het platform voor is; er zitten ook snelle, ongeduldige vaders in die alleen willen meepraten over de geldstromen van school, en medewerkers die hele andere dingen willen aankaarten. Ik noem maar wat.
Punt is dat mijn man en ik ervaringsdeskundige zijn op diverse zaken die hier aan raken. Mijn man is daar ook echt stappen voor aan het zetten om dit voor anderen toe te passen (hij zit o.a. in een platform van het UMC vanwegen zijn ervaring met niet aangeboren hersenletsel).
De diagnoses van mijn zoon heb ik dus ook, al is niet alles hetzelfde. Ik ben verbaal nu natuurlijk beter dan hij, zeker qua zelfreclectie etc. Daarmee kan ik best goed dingen vertalen over en weer; zowel met professionals als met leerkrachten. Ik zou voor mezelf echt niet zo meer op zoek gaan naar kennis en behandelingen, maar voor mijn zoon kijk je dus wel wat nuttig is voor hem. En ik probeer dat soms zelf ook uit. Dat maakt het ook weer interessant voor professionals om over te praten; soms ontdekt je echt nieuwe dingen, of snappen zijn het beter als ik over mijn ervaring vertel.
Doordat we ons er in verdiepen en ons dingen laten uitleggen door professionals, kunnen wij eigenlijk allerlei dingen inzichtelijk maken die voor veel meer kinderen dan alleen mijn zoon gelden. Dus als school meer zou willen weten (we gaan het echt niet opdringen), zouden ze daar gebruik van kunnen maken. Hoeven ze zelf niet alles uit te zoeken; wij kunnen best een samenvatting geven.
Het is alleen best lastig om als welwillende ervaringsdeskundige een ingang te vinden waarbij je schoolmedewerkers dit kan vertellen zonder dat ze je als "ouder van xxx" al indelen in een cliché hokje van helikopterouder, zeurpiet erc. Wij proberen echt te doseren en alleen datgene aan te dragen dat relevant is, met de suggestie dat we meer kunnen vertellen of uitleggen als ze dat willen.
Ik denk niet dat school daarop zit te wachten. Voor het het weet zit je met een kluit ervaringsdeskundigen die allemaal een andere ervaring hebben.
donderdag 24 september 2020 om 15:18
Echt; ik zat in een hotel om de hoek met de mededeling: stuur hem maar door als hij niet durft te slapen. Je hoeft hem dat alleen maar zelf te vragen; je kan vertrouwen wat hij zegt en hij zal niet overdrijven.aikidoka schreef: ↑24-09-2020 14:18Heel veel uitleg in het 15 minuten gesprek en daarna een mail met heel veel uitleg dat je heel veel uitleg geeft. Ergens daarin dan wel een praktisch aanbod voor een samenvatting. Ik kan me best voorstellen dat de juf dat in alle informatie even gemist heeft. Ik denk dat je kunt concluderen dat de juf je zoon niet leest zoals jij wil. Dan kun je proberen om haar dat te leren, hetgeen je heel veel tijd en energie gaat kosten en de uitkomst onzeker met een aanzienlijke kans dat het niet gaat lukken. Of je kijkt hoe je de belangrijkste zaken zo op kunt lossen dat het ook lukt zonder een juf die doet wat jij wil. Dus je zoon een telefoon meegeven of hem sowieso niet laten slapen etc.
Ik ging er al van uit dat hij daar niet zou slapen want ik KEN die angst, en dat gaat niet in 1 leuke dag over. In overleg met de lerares hebben we er alleen voor gekozen (dat wilde zij ook echt) dat zoon de kans moest krijgen om het wel te durven. Dus ik heb expres niet tegen zoon gezegd dat ik in een hotel om de hoek zat; dat wist alleen de lerares. Als zij het op die manier wil inrichten: best. Maar ze had ook meteen mogen zeggen dat hij bij mij sliep.
donderdag 24 september 2020 om 15:21
Je kan het begrip ervaringsdeskundige belachelijk maken. Het is echter een feit dat steeds meer instellingen en professionals bewust gebruik maken van ervaringsdeskundigen, en dat je zelfs een aanvullende opleiding kan volgen om jouw ervaring ook aansluitend bij de doelgroep in te zetten. Het is niet zo dat ik alle ouders met een kind met een etiketje op dezelfde hoop schaar qua relevantie.
donderdag 24 september 2020 om 15:27
Maar dat had je ook zelf kunnen doen.blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 15:18Echt; ik zat in een hotel om de hoek met de mededeling: stuur hem maar door als hij niet durft te slapen. Je hoeft hem dat alleen maar zelf te vragen; je kan vertrouwen wat hij zegt en hij zal niet overdrijven.
Ik ging er al van uit dat hij daar niet zou slapen want ik KEN die angst, en dat gaat niet in 1 leuke dag over. In overleg met de lerares hebben we er alleen voor gekozen (dat wilde zij ook echt) dat zoon de kans moest krijgen om het wel te durven. Dus ik heb expres niet tegen zoon gezegd dat ik in een hotel om de hoek zat; dat wist alleen de lerares. Als zij het op die manier wil inrichten: best. Maar ze had ook meteen mogen zeggen dat hij bij mij sliep.
Je weet dat je zoon niet altijd even duidelijk in de communicatie is, en al bang was dat het ´s nachts mis zou gaan. Waarom dan de verantwoordelijkheid bij een nieuwe juf leggen?
Overigens was je op dat moment tevreden met de informatie die je kreeg en had je er vertrouwen in dat het (de tweede nacht ook) goed zou gaan. Ook de juf heeft voornamelijk een vrolijk kind gezin. Maak je er niet een te groot punt van?
donderdag 24 september 2020 om 15:27
Maar je had wel die afspraak dat die lerares iedere avond even zou bellen, daar was je kwaad over dat ze niet op tijd belde. Dus zo prehistorisch was het nu ook weer niet. Dan was een afspraak als ‘zoon belt iedere avond even met moeder’ ook zo gemaakt. Ongeacht met wiens telefoon.blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 15:12prehistorisch kamp...
Dan laat je je horloge thuis, en al helemaal je telefoon. Dat waren de instructies, en het leek er op dat de lerares gewoon de afstemming met mij deed.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 24 september 2020 om 15:29
Ze maakt het helemaal niet belachelijk. Ze draagt een valide punt aan: wat moet je met tig ervaringen van ervaringsdeskundigen als school? Ik kan je nu al vertellen zonder jouw man ooit te hebben gezien of gesproken, dat zijn NAH-gerelateerde ervaringen vast anders zijn dan die van mij.blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 15:21Je kan het begrip ervaringsdeskundige belachelijk maken. Het is echter een feit dat steeds meer instellingen en professionals bewust gebruik maken van ervaringsdeskundigen, en dat je zelfs een aanvullende opleiding kan volgen om jouw ervaring ook aansluitend bij de doelgroep in te zetten. Het is niet zo dat ik alle ouders met een kind met een etiketje op dezelfde hoop schaar qua relevantie.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 24 september 2020 om 15:30
TO, ben jij zelf wel eens mee geweest op schoolreis, kamp met pakweg 20 kinderen?
Weet je hoe intensief dit is, leuk programma uitvoeren, begeleiden, eten, corvee, keten, alle kinderen plezierige dagen geven en zelf met geluk hooguit 4 -5 uur p/n slapen? Weet je hoe opgelucht je kunt zijn als al die stuiterballen weer veilig op het schoolplein staan en je ze gezond en wel met de ouders mee kunt geven?
Staat daar moeder Blijmetmij, die binnen 5 minuten van zoon hoort uit de boom gevallen, slaapzak nat, muggen : ik wilde niet slapen.
Juf en collega's zwaaien alle kinderen uit en moeder Blijmetmij, al teleurgesteld want zag een nachtje hotel met zoon en zijn lievelingshapje op de hotelkamer al helemaal voor zich, gaat verhaal halen bij blije maar moeie leerkrachten.
Misschien kun je er zelf iets van leren: organiseer een leuk dagje weg met zoon in het bos met 5 vriendjes (dat x 5 kinderen x 3 dagen). Chapeau voor de juf, dus.
Weet je hoe intensief dit is, leuk programma uitvoeren, begeleiden, eten, corvee, keten, alle kinderen plezierige dagen geven en zelf met geluk hooguit 4 -5 uur p/n slapen? Weet je hoe opgelucht je kunt zijn als al die stuiterballen weer veilig op het schoolplein staan en je ze gezond en wel met de ouders mee kunt geven?
Staat daar moeder Blijmetmij, die binnen 5 minuten van zoon hoort uit de boom gevallen, slaapzak nat, muggen : ik wilde niet slapen.
Juf en collega's zwaaien alle kinderen uit en moeder Blijmetmij, al teleurgesteld want zag een nachtje hotel met zoon en zijn lievelingshapje op de hotelkamer al helemaal voor zich, gaat verhaal halen bij blije maar moeie leerkrachten.
Misschien kun je er zelf iets van leren: organiseer een leuk dagje weg met zoon in het bos met 5 vriendjes (dat x 5 kinderen x 3 dagen). Chapeau voor de juf, dus.
Alles sal reg kom
donderdag 24 september 2020 om 15:48
lemoos2 schreef: ↑24-09-2020 15:29Ze maakt het helemaal niet belachelijk. Ze draagt een valide punt aan: wat moet je met tig ervaringen van ervaringsdeskundigen als school? Ik kan je nu al vertellen zonder jouw man ooit te hebben gezien of gesproken, dat zijn NAH-gerelateerde ervaringen vast anders zijn dan die van mij.
Inderdaad. Nu ben ik zelf toevallig ook ervaringsdeskundige. En ik zou dan weer adviseren te stoppen met ál die therapieën. De boodschap die je in mijn ogen geeft is dat het kind niet goed is zoals hij is.
donderdag 24 september 2020 om 17:23
Als je echt 2 jaar met deze juf opgescheept zit zou ik veel zin hebben in een andere school.
Waarbij ik wel vooraf zou gaan praten en polsen wat zij aankunnen, hoe groot de klas is en waar ze voor open staan.
Sowieso zou ik vanaf nu héél kritisch kijken naar uitstappen en alles wat buiten 't normale lesverloop valt.
Als zoon nog maar de minste twijfel heeft blijft ie gewoon thuis.
En als ze volgend jaar weer zo'n meerdaagse trip plannen zou ik gelijk melden dat je hem 's avonds wel oppikt.
Geen ge-experimenteer meer met een dood-ongelukkig kind nadien.
Dat experimenteren beslist ie maar zelf op zijn 16.
Waarbij ik wel vooraf zou gaan praten en polsen wat zij aankunnen, hoe groot de klas is en waar ze voor open staan.
Sowieso zou ik vanaf nu héél kritisch kijken naar uitstappen en alles wat buiten 't normale lesverloop valt.
Als zoon nog maar de minste twijfel heeft blijft ie gewoon thuis.
En als ze volgend jaar weer zo'n meerdaagse trip plannen zou ik gelijk melden dat je hem 's avonds wel oppikt.
Geen ge-experimenteer meer met een dood-ongelukkig kind nadien.
Dat experimenteren beslist ie maar zelf op zijn 16.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 24 september 2020 om 17:34
blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 13:07@pindakaasje en @Ivanova,
Mijn zoon was op zich echt niet onduidelijk. Hij heeft ECHT gezegd wat er aan de hand was. Ik had de lerares verteld dat hij dat niet blijft herhalen, maar dat ze hem kan vertrouwen dat hij meent wat hij zegt, ook als ze denkt dat ze niet meer aan zijn gedrag ziet wat hij net gezegd heeft. Hij heeft gewoon ook een aantal keer gehuild. Zij moest oppassen de zaak niet te onderschatten of hem te overrrulen door hem te pushen; hij zal snel sociaal wenselijk gedrag tonen als je zegt dat hij mee moet doen. Maar zijn gevoel gaat niet weg als je zegt dat hij mee moet doen. Dus je bereikt er niets mee. Als je vraagt hoe hij zich voelt, zal hij dat gewoon zeggen.
Ze heeft hem feitelijk opdracht gegeven het niet meer te laten zien, en daarna zonder te vragen hoe hij zich voelde besloten dat het over was. Ik had vooraf al verteld dat het zo zou werken.
Hij heeft op een gegeven moment gezegd: "ik wil niet meer huilen". En zij heeft daaruit geconcludeerd dat hij zich ging vermannen. Wat hij op zo'n moment helemaal niet kan; hij zit gevangen in het nare gevoel. Hij wilde dat ze hem er uit hielp. Ik had beloofd dat we het zouden oplossen als hij er om vroeg. Ik was om de hoek!!! Wat ze had moeten doen, was gewoon de vraag stellen, en niet invullen; wat voel je nu; wat wil je nu?
Dat was de enige "extra begeleiding" die mijn zoon nodig had; niet echt een dagtaak. Eigenlijk alleen maar luisteren en het doorgeven aan mij (ook bij twijfel).
Overdag heeft zoon fantastisch meegedaan en genoten. Punt is dat als hij die nare nachten had mogen overslaan (wat gewoon kon!) hij net zo hard genoten zou hebben van de rest. Dus ik snap gewoon niet waarom ze vond dat hij moest doorzetten. Kijk; ik kan mijn zoon instructie geven om iets in de fik te steken als hij het zat is, en naar huis wil. Dan horen ze hem wel. Maar hij deed het gewoon netjes met woorden.
Maar dit moet je dus helemaal niet bij de leerkracht neerleggen, maar als ouders zelf bepalen. Voor volgend jaar dus; vraag aan de leerkracht hoe laat je zoon kan halen 's avonds en de volgende ochtend weer brengen.
donderdag 24 september 2020 om 17:38
Leerkracht kent het kind ook net pas, die heeft waarschijnlijk ingeschat dat het met even doorzetten best zou lukken. En misschien heeft ze ook wel gelijk en heeft kind hier wat van geleerd.
donderdag 24 september 2020 om 17:51
Heb je zelf ook ASS?
Je lijkt behoorlijk vast te zitten in wat volgens jou de goede weg is. Uitgebreid je punt blijven maken enz.
Niet erg hoor als dat zo is maar je komt wel een beetje zo over.
Je lijkt behoorlijk vast te zitten in wat volgens jou de goede weg is. Uitgebreid je punt blijven maken enz.
Niet erg hoor als dat zo is maar je komt wel een beetje zo over.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 24 september 2020 om 17:51
Wat ongelooflijk naar voor jullie. Helaas is het bij mij, zoon, nooit goed gegaan. |Achteraf... kijk je een koe in de kont.
Je krijgt te horen "werk nou maar mee anders dan botvieren ze dat misschien op zoon" Jij bent ook altijd dwars" de andere kinderen... etc etc. Dus houd je je mak en kalm, probeert er het beste van te maken.
Mijn ervaring is dus, gas vol open en nu het gesprek vol aangaan.
Dat kind heeft dus een rot ervaring. Begrip krijg je toch niet van de leerkracht waar dat blijkbaar al niet zo in zit.
Je doet verdorie de moeite (net als ik deed) en daar doen ze niets mee.
Ik hoorde na 6 jaar dat ik gelijk had . Helaas heeft mijn zoon daar niets meer aan.
Ik zou dit niet pikken.
Je krijgt te horen "werk nou maar mee anders dan botvieren ze dat misschien op zoon" Jij bent ook altijd dwars" de andere kinderen... etc etc. Dus houd je je mak en kalm, probeert er het beste van te maken.
Mijn ervaring is dus, gas vol open en nu het gesprek vol aangaan.
Dat kind heeft dus een rot ervaring. Begrip krijg je toch niet van de leerkracht waar dat blijkbaar al niet zo in zit.
Je doet verdorie de moeite (net als ik deed) en daar doen ze niets mee.
Ik hoorde na 6 jaar dat ik gelijk had . Helaas heeft mijn zoon daar niets meer aan.
Ik zou dit niet pikken.
donderdag 24 september 2020 om 17:54
Uiteraard is angst niet leuk, maar ben inderdaad wel benieuwd of hij wat geleerd heeft. Het was eng, maar hij heeft het overleefd. Is hij nu doodsbenauwd dat het nog eens gebeurd, of vond hij het alleen niet leuk? Tegenslagen zijn normaal in het leven en straks naar de middelbare ben jij er ook niet op elk moment, laat staan de periode erna.
Verder lees ik vooral: ik wil, juf moet zus en zo... moet je na gaan als 30 ouders dat tegen 1 juf zeggen.
Verder lees ik vooral: ik wil, juf moet zus en zo... moet je na gaan als 30 ouders dat tegen 1 juf zeggen.
donderdag 24 september 2020 om 17:54
Eens. Je hebt je kind op regulier onderwijs en lijkt haast 1 op 1 begeleiding te verwachten en leerkrachten die jouw kind kunnen lezen en weten wat er dan speelt en hoe te handelen. Vergeet niet dat de leekrachten heel wat meer kinderen in de klas hebben en jouw enorm intensieve kind (interpreteer ik zo nav de info die je geeft). Heb je niet veel te hoge verwachtingen?
donderdag 24 september 2020 om 17:56
Ik haal dit van het andere draadje
Ze heeft het 2x weggewimpeld en gezegd dat hij moest doorzetten.
De arme jongen heeft een keer gezegd; “ ik wil niet meer huilen” , en daarmee heeft hij aangegeven dat hij geruststelling nodig had en het gevoel niet meer aan kon. Hij zat zonder ADD medicatie al 1,5 dag in een rollercoaster! En zij zegt achteraf doodleuk dat ze dacht dat hij weer dapper wilde zijn.
Hier zou ik niet over in gesprek gaan maar een klacht indienen.
Ik snap best dat je als leerkracht die koters zo snel mogelijk in bed wil hebben zodat je met elkaar en een wijntje nog even kan klagen.
Maar dat afwimpelen en dan dat dapper.... dat kan echt niet.
Ik zou vreselijk woest zijn EN de hotelkosten vergoed vragen.
Dat krijg je natuurlijk niet maar ik zou het wel eisen. Dan weten ze iig dat je het meent.
Ik had gelukkig in een van de jaren een ka die doorhad hoe en wat. Zij belde me dan ook en vroeg hoe ze bepaalde dingen het beste aan kon pakken en hoe hij bepaalde dingen bedoelde.
Bah, zo jammer dat het niet lekker liep.
Ze heeft het 2x weggewimpeld en gezegd dat hij moest doorzetten.
De arme jongen heeft een keer gezegd; “ ik wil niet meer huilen” , en daarmee heeft hij aangegeven dat hij geruststelling nodig had en het gevoel niet meer aan kon. Hij zat zonder ADD medicatie al 1,5 dag in een rollercoaster! En zij zegt achteraf doodleuk dat ze dacht dat hij weer dapper wilde zijn.
Hier zou ik niet over in gesprek gaan maar een klacht indienen.
Ik snap best dat je als leerkracht die koters zo snel mogelijk in bed wil hebben zodat je met elkaar en een wijntje nog even kan klagen.
Maar dat afwimpelen en dan dat dapper.... dat kan echt niet.
Ik zou vreselijk woest zijn EN de hotelkosten vergoed vragen.
Dat krijg je natuurlijk niet maar ik zou het wel eisen. Dan weten ze iig dat je het meent.
Ik had gelukkig in een van de jaren een ka die doorhad hoe en wat. Zij belde me dan ook en vroeg hoe ze bepaalde dingen het beste aan kon pakken en hoe hij bepaalde dingen bedoelde.
Bah, zo jammer dat het niet lekker liep.
donderdag 24 september 2020 om 17:59
Je verwacht veel te veel, dit kan niemand waarmaken. Volgende keer zelf regelen, dan kan het gaan zoals jij het in je hoofd hebt. Of dat dan ook het beste is, is een andere vraag.blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 13:07
Hij wilde dat ze hem er uit hielp. Ik had beloofd dat we het zouden oplossen als hij er om vroeg. Ik was om de hoek!!! Wat ze had moeten doen, was gewoon de vraag stellen, en niet invullen; wat voel je nu; wat wil je nu?
Dat was de enige "extra begeleiding" die mijn zoon nodig had; niet echt een dagtaak. Eigenlijk alleen maar luisteren en het doorgeven aan mij (ook bij twijfel).
Dus ik snap gewoon niet waarom ze vond dat hij moest doorzetten. Kijk; ik kan mijn zoon instructie geven om iets in de fik te steken als hij het zat is, en naar huis wil. Dan horen ze hem wel. Maar hij deed het gewoon netjes met woorden.
donderdag 24 september 2020 om 18:00
Moet je maar net een speciale school hebben die bij jouw kind past.
Door de bezuinigingen wordt er veel bij elkaar geplaatst en dan vooral de gedragsproblematiek op één hoop geschoven met autisme bv.
Voor mijn zoon, in Amsterdam nog wel, was gewoon geen geschikte school. Die was er wel, daar ging hij in de eerste instantie ook naartoe. Die school ging over op gedragsproblematiek kinders en had dus geen tijd en personeel meer voor kinderen als mijn zoon. Die zijn van school gepest, later bleek dus waarom. De paar andere moeders waarvan de kinderen weg moesten waren al weg maar ik (blinde vink en naief) dacht niet dat er opzet in het spel was en bleef stug volhouden.
Enfin, het is niet zo makkelijk om een school te vinden die wat extra aandacht en begrip hebben én normaal onderwijs aanbieden.
De intelligentere kinderen met problematiek krijgen steeds minder kans.
