Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool

Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.

Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.

Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.

Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.

Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...

Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.

Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.

En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.

Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...

Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.

Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.

Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?

lemoos2 schreef: ↑

24-09-2020 15:29

Ze maakt het helemaal niet belachelijk. Ze draagt een valide punt aan: wat moet je met tig ervaringen van ervaringsdeskundigen als school? Ik kan je nu al vertellen zonder jouw man ooit te hebben gezien of gesproken, dat zijn NAH-gerelateerde ervaringen vast anders zijn dan die van mij.

Het hangt van iemands overige talenten af of hij niet alleen ervaring heeft, maar die ook goed kan verwoorden en laten aansluiten bij wat een ander moet weten. Daarbij is het duidelijk dat een persoon niet alle symptomen heeft ervaren die bij een bepaald ziektebeeld of beperking horen. Als ze zich er in verdiept hebben, kunnen ze wel refereren aan dingen die ze niet zelf allemaal ervaren hebben. Maar als ze vanuit hun eigen ervaring in ieder geval een voorbeeld kunnen zijn, kan een ander er best nog wel iets van opsteken.

Mijn man heeft een aantal congressen bijgewoond waarin workshops zaten over een bepaalde vorm van coaching, om iemand met een arbeidshandicap weer te begeleiden naar werk. De trainer legde zaken uit over de methode en maakte dit inzichtelijk aan de hand van het toepassen op mijn man. De zaal mocht reageren en meedenken. Mensen dachten vaak dat mijn man een ingehuurde acteur was.

Sharing* schreef: ↑

24-09-2020 15:30

TO, ben jij zelf wel eens mee geweest op schoolreis, kamp met pakweg 20 kinderen?
Weet je hoe intensief dit is, leuk programma uitvoeren, begeleiden, eten, corvee, keten, alle kinderen plezierige dagen geven en zelf met geluk hooguit 4 -5 uur p/n slapen? Weet je hoe opgelucht je kunt zijn als al die stuiterballen weer veilig op het schoolplein staan en je ze gezond en wel met de ouders mee kunt geven?
Staat daar moeder Blijmetmij, die binnen 5 minuten van zoon hoort uit de boom gevallen, slaapzak nat, muggen : ik wilde niet slapen.
Juf en collega's zwaaien alle kinderen uit en moeder Blijmetmij, al teleurgesteld want zag een nachtje hotel met zoon en zijn lievelingshapje op de hotelkamer al helemaal voor zich, gaat verhaal halen bij blije maar moeie leerkrachten.
Misschien kun je er zelf iets van leren: organiseer een leuk dagje weg met zoon in het bos met 5 vriendjes (dat x 5 kinderen x 3 dagen). Chapeau voor de juf, dus.

Ik heb een archeologisch opgravingskamp begeleid voor kinderen, ik heb als student gekookt op kampen voor kinderen met gedragsproblemen, ik ben zeilinstructeur geweest die zomerweken les gaf aan kinderen. Dus ja; ik heb haar alle credits gegeven voor de leuke aanpak.

Neemt niet weg dat als er intensief contact is over iets heel specifieks, en het eigenlijk neer had moeten komen op dit gesprekje van de juf:
"Hoe voel je je?"
'"Wat wil je?"
"Okee ik bel je moeder; ze is er over 5 min"

Dat het mij nuttig leek om haar nog direct te vertalen wat mijn zoon gezegd heeft en wat dat betekende. Als IK begeleider was geweest, en ik hoorde direct daarna dat dat kind veel ongelukkiger was geweest dan ik had ingeschat, ik heel graag dat kind wel even erkend had in zijn gevoel. "Goh wat ontzettend jammer dat ik dat niet begrepen heb! Was je de hele avond bang en verdrietig? Ik vind het heel naar dat het zo gelopen is."
Zulke erkenning kan voor een kind een groot verschil uitmaken in hoe hij naar huis gaat. Pfieuw; toch nog begrip gekregen... Het lag niet aan mij. Er was alleen verwarring. Ik ben toch nog gezien.

Betty_Slocombe schreef: ↑

24-09-2020 18:26

TO, ik zou me maar alvast voorbereiden op de middelbare school.

Duh. Dat is precies het punt. Alles waar we onze zoon mee kunnen helpen ter voorbereiding van het VO, als hij veel zelfstandiger moet zijn, is belangrijk. Niet om hem te blijven pamperen, maar om hem juist te helpen om de instrumenten te leren beheersen als hij ze echt nodig heeft.