Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool

Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.

Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.

Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.

Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.

Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.

Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...

Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.

Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.

En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.

Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...

Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.

Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.

Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?

Mevrouw75 schreef: ↑

24-09-2020 20:18

Oh, dat heb ik gemist dan. Of zit je dat in te vullen?

Hij had toch ook hele leuke dagen?

Het klopt wel.

Sowieso was het al niet gewoon angst voor heimwee ofzo, maar angst die hij heeft voor hele enge dromen. Dat is thuis ook een probleem. Het ging niet om het kamp op zich; het was de locatie.

Hij is vorig jaar 1 nachtje op kamp geweest zonder ons, en dat was het hele punt niet. Hij had het geen probleem gevonden om in een slaapzaal met stapelbedden te slapen, maar in een prehistorische hut op strozakken met openingen in de wanden etc, was hij gewoon ontzettend bang dat de reuze spinnen uit zijn dromen daar binnen konden komen.

Hij kreeg de avond voor het kamp een serieuze paniekaanval; hyperventileren etc. Ik wist wat de angst was, en heb die kunnen wegnemen met mijn belofte dat ik het ging regelen voor de nacht, en dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken overdag. EN DAT HIELP. Hij vertrouwde me, en heeft genoten van de super leuke dingen overdag die heel goed bij hem passen. Vuur maken, kanoën etc.

Ik baal gewoon enorm van de inmenging van de lerares. Zij vond dat ik niet moest vertellen wat ik geregeld had. Dus zoon wist niet dat hij daar naar kon vragen, anders was hij stelliger geweest. Verder heeft ze zijn plezier verkeerd ingeschat: dat staat los van de angst, maar neemt dat niet weg.

Ze heeft me gezegd dat de eerste nacht zo goed ging. Maar zoon had, nadat hij heel dapper (toen het nog niet donker was) had gezegd dat hij wel wilde blijven, later huilend gezegd dat hij spijt had van zijn keus omdat hij bang was. Dat was het moment waarop ze hem had moeten overdragen, maar ze wuifde het weg en zei dat ze er wel even bij zou blijven zitten. Dat was helemaal niet wat mijn zoon wilde en dat was geen oplossing. Hij is die hele nacht knetter bang geweest maar wist niet wat hij moest doen omdat zij zo stellig was. Dat is dus pushen en dan laat hij sociaal wenselijk gedrag zien. Heb ik haar letterlijk voor gewaarschuwd. Je ziet het niet; je moet het vragen!

Tegen mij zei ze de volgende ochtend dat het heel goed was gegaan; dat hij even had gehuild maar dat ze over zijn rug had geaaid en dat het snel over was. Ik begreep haar niet helemaal, en dacht dat hij in zijn slaap even had gehuild. Want als hij ‘s avonds (wakker) huilde, zou dat absoluut niet over gaan, maar ze zei dat het hartstikke goed was gegaan. Echt zelfverzonnen projectie dus. Daardoor kon ik zelf ook niet voor mijn zoon opkomen of ingrijpen.

De volgende dag heeft hij ruim op tijd gezegd dat hij echt niet nog een nacht wilde slapen. Twee keer weggewuifd dat hij moest doorzetten, en nog niet meegaan toen hij weer moest huilen. Hij bleek het hele kamp buikpijn gehad te hebben van de spanning. Dat hoorde ik thuis pas.

Wat ik het grootste risico vind, is dat we na zulke ervaringen bij een volgende paniekaanval niet meer genoeg vertrouwen krijgen zodat hij het los durft te laten.

Mijn zoon had vooral beloond moeten worden voor de stappen die hij op eigen initiatief wel had genomen, zodat er de volgende keer vertrouwen is voor een tandje erbij. Dat vertrouwen bouw je niet op doordat iemand anders bepaalt dat je blijkbaar niet genoeg je best doet. Je moet er aan toe zijn en het zelf durven. Anders belemmer je zijn groei en blijft hij uit angst juist vasthouden aan hoe het is.

En waar merk je dat het meest? Niet op school maar thuis. Op school zijn regulier maar weinig dingen waar hij last van heeft. Die angst is iets waar wij ‘s nachts voor uit ons bed mogen komen, en waardoor zoon zich emotioneel als een zuignap aan ons vast klemt. En dat is zwaaaaaar. We zijn moe. We willen hem helpen en laten groeien; voor hemzelf maar ook vanwege de overbelasting van ons gezin. Dat hotel was weer een extra inspanning en kostenpost, maar het was nodig en het had groei kunnen bewerkstelligen.