Kinderen
alle pijlers
Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool
donderdag 24 september 2020 om 09:45
Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
donderdag 24 september 2020 om 23:46
Het is een heel leuk boek waarvan ik elementen gebruik voor mijn leerlingen met een vol hoofd en/of weinig zelfvertrouwen. Vind hem wel wat minder geschikt voor ASS’ers is mijn ervaring. Maar de een is de ander niet
.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 24 september 2020 om 23:53
Je doet mooi werk.suzyqfive schreef: ↑24-09-2020 23:28Die tools kan je niet uit het basisonderwijs halen. Daar heb je de externe hulp bij nodig. Maar probeer te kijken of je één hulpverlener kan vinden die hem kan helpen. Misschien heeft ie genoeg aan een autimaatje.
Ik werk zelf als leerlingbegeleider na jaren zelf voor de klas te hebben gestaan in het VO. Als jouw zoon richting havo/vwo gaat, wat je verwacht met pluswerk, dan kom je vrij veel docenten tegen die je zoon niet kunnen lezen, zeker niet als ze hem maar 2 uur per week zien.
Ik werk op een vrij unieke vmbo-school waar we vrij veel kinderen met ass hebben en waar we speciale klas hebben voor kinderen die niet altijd in de reguliere klas kunnen zitten. De kinderen die daar komen hebben bijna allemaal wel een vrijbrief voor VSO.
Dat ga je op een reguliere H/V school niet vinden.
Er zijn wel andere scholen waar je beter terecht zou kunnen zonder dat het meteen VSO is. Vaak valt zo’n initiatief onder een samenwerkingsverband of particulier.
Ik zou dan daar naar zoeken.
Zoon wordt juist buiten school geholpen met dingen als prikkelverwerking, dus ik verwacht dat niet van een basisschool. Maar het helpt wel als school er kennis van wil nemen en niet tegenwerkt. Zijn vorige lerares had daar trouwens absoluut interesse in en dacht mee, dus het is niet zo dat het per definitie onmogelijk is.
Sterker; als je goed start, zijn er veel minder woorden, instructies en overleg nodig voor dezelfde aanpak.
Iedereen begint maar steeds over: “straks op het VO”, alsof de tijd vanaf nu stil staat en hij met DEZE ontwikkeling en behoeften aan het VO gaat starten. Maar hij heeft nog twee jaar! Hij is zelfs nog niet eens 1 heel jaar aan de ADD medicatie. Hij gaat nog enorme sprongen maken. Ook emotioneel. Maar hij heeft nu wel een achterstand op sommige gebieden die we proberen bij te werken in deze relatief rustige tijd.
vrijdag 25 september 2020 om 00:07
blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 23:53Je doet mooi werk.
Zoon wordt juist buiten school geholpen met dingen als prikkelverwerking, dus ik verwacht dat niet van een basisschool. Maar het helpt wel als school er kennis van wil nemen en niet tegenwerkt. Zijn vorige lerares had daar trouwens absoluut interesse in en dacht mee, dus het is niet zo dat het per definitie onmogelijk is.
Sterker; als je goed start, zijn er veel minder woorden, instructies en overleg nodig voor dezelfde aanpak.
Iedereen begint maar steeds over: “straks op het VO”, alsof de tijd vanaf nu stil staat en hij met DEZE ontwikkeling en behoeften aan het VO gaat starten. Maar hij heeft nog twee jaar! Hij is zelfs nog niet eens 1 heel jaar aan de ADD medicatie. Hij gaat nog enorme sprongen maken. Ook emotioneel. Maar hij heeft nu wel een achterstand op sommige gebieden die we proberen bij te werken in deze relatief rustige tijd.
Dat weet je niet.
En wat goed starten betreft, dat moet de hele klas. Niet alleen jouw kind.
. Hoe en wanneer geeft jouw glazen bol aan?
vrijdag 25 september 2020 om 00:18
Eens. Als ma in een hotel moet gaan zitten omdat zoon 2 nachten weg is, dan is regulier onderwijs denk ik niet de beste oplossing.
Daar is ruimte en hoort ruimte te zijn voor reguliere kinderen. Als er speciale aandacht nodig is dan moet dat ingezet worden.
vrijdag 25 september 2020 om 00:33
Ik herken de onmacht die je voelt, we hebben een kind waar niet eens zo veel mee aan de hand is ( adhd) maar die toch vast liep op regulier onderwijs. Gaat sinds een jaar naar sbo school en dat is niet de oplossing voor alles maar de druk is er wel af, Kind is enorm opgefleurd.
anoniem_391672 wijzigde dit bericht op 28-10-2020 01:47
Reden: Herkenbaarheid
Reden: Herkenbaarheid
52.23% gewijzigd
vrijdag 25 september 2020 om 00:36
Ten eerste: wat ontzettend naar dat het zo gelopen is. Voor alle partijen.
Ook ik denk dat je teveel van de juf verwacht. Je wil dat zij zich inleest, je wil haar informatie verschaffen, maar de juf moet zich ook bijscholen over honderd andere aandoeningen, vernieuwingen in het onderwijs, de actualiteit bijhouden en vertalen naar de klas, jeugdliteratuur lezen, zich laten bijscholen tot reken- en of lees-expert... En dan heb je ook nog 30 kinderen in de klas, met gebruiksaanwijzing, die allemaal het eindniveau moeten halen in de komende twee jaar. Een mens kan al die input niet verwerken. Er komt zoveel op de schouders van een basisschool leraar. Het is een beroep waarin je altijd wel ergens faalt of tekortschiet.
En ja, als je iets als ASS hebt, zul je daar onredelijk veel van merken, en dat is niet tof, en zou anders moeten zijn. Maar interpreteer het niet meteen als onwil. Koppel het gebeurde op rustige en niet verwijtende toon terug aan juf (als ze een beetje bijgeslapen is van het kamp - ze zal doodop zijn geweest), en stel een haalbare oplossing voor.
Je bent erg lang van stof in je communicatie hier, en ook in real life, zeg je. Ik denk dat er daar veel mis gaat. Probeer het de juf zo makkelijk mogelijk te maken. Hou het simpel en duidelijk. Zo moeten we dit aanpakken, op advies van de expert. Zoontje slaapt bij mij in het hotel, tenzij hij expliciet vraagt om te blijven. Ik snap dat je het moeilijk vindt om de spin in het web te blijven en telkens er zelf achteraan te moeten gaan, dat is ook vermoeiend, maar je kunt van een (reguliere) basisschooljuf inderdaad niet verwachten dat ze een serie workshops bij jou komt volgen en het dan zelf overneemt.
Ook ik denk dat je teveel van de juf verwacht. Je wil dat zij zich inleest, je wil haar informatie verschaffen, maar de juf moet zich ook bijscholen over honderd andere aandoeningen, vernieuwingen in het onderwijs, de actualiteit bijhouden en vertalen naar de klas, jeugdliteratuur lezen, zich laten bijscholen tot reken- en of lees-expert... En dan heb je ook nog 30 kinderen in de klas, met gebruiksaanwijzing, die allemaal het eindniveau moeten halen in de komende twee jaar. Een mens kan al die input niet verwerken. Er komt zoveel op de schouders van een basisschool leraar. Het is een beroep waarin je altijd wel ergens faalt of tekortschiet.
En ja, als je iets als ASS hebt, zul je daar onredelijk veel van merken, en dat is niet tof, en zou anders moeten zijn. Maar interpreteer het niet meteen als onwil. Koppel het gebeurde op rustige en niet verwijtende toon terug aan juf (als ze een beetje bijgeslapen is van het kamp - ze zal doodop zijn geweest), en stel een haalbare oplossing voor.
Je bent erg lang van stof in je communicatie hier, en ook in real life, zeg je. Ik denk dat er daar veel mis gaat. Probeer het de juf zo makkelijk mogelijk te maken. Hou het simpel en duidelijk. Zo moeten we dit aanpakken, op advies van de expert. Zoontje slaapt bij mij in het hotel, tenzij hij expliciet vraagt om te blijven. Ik snap dat je het moeilijk vindt om de spin in het web te blijven en telkens er zelf achteraan te moeten gaan, dat is ook vermoeiend, maar je kunt van een (reguliere) basisschooljuf inderdaad niet verwachten dat ze een serie workshops bij jou komt volgen en het dan zelf overneemt.
vrijdag 25 september 2020 om 05:56
Dat heeft er natuurlijk weer niet zo heel veel mee te maken. Zat kinderen voor wie een nacht slapen op een kamp een brug te ver is, terwijl ze prima functioneren op een school.Heiterundsanft schreef: ↑25-09-2020 00:18Eens. Als ma in een hotel moet gaan zitten omdat zoon 2 nachten weg is, dan is regulier onderwijs denk ik niet de beste oplossing.
Daar is ruimte en hoort ruimte te zijn voor reguliere kinderen. Als er speciale aandacht nodig is dan moet dat ingezet worden.
Dat met het kamp was vervelend en ik snap de frustratie bij TO echt wel, maar het topic gaat eigenlijk over iets anders. Een vrij actueel onderwerp: namelijk het passend onderwijs en af dit in de praktijk werkend is.
vrijdag 25 september 2020 om 06:52
blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 23:43Het klopt wel.
Sowieso was het al niet gewoon angst voor heimwee ofzo, maar angst die hij heeft voor hele enge dromen. Dat is thuis ook een probleem. Het ging niet om het kamp op zich; het was de locatie.
Hij is vorig jaar 1 nachtje op kamp geweest zonder ons, en dat was het hele punt niet. Hij had het geen probleem gevonden om in een slaapzaal met stapelbedden te slapen, maar in een prehistorische hut op strozakken met openingen in de wanden etc, was hij gewoon ontzettend bang dat de reuze spinnen uit zijn dromen daar binnen konden komen.
Hij kreeg de avond voor het kamp een serieuze paniekaanval; hyperventileren etc. Ik wist wat de angst was, en heb die kunnen wegnemen met mijn belofte dat ik het ging regelen voor de nacht, en dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken overdag. EN DAT HIELP. Hij vertrouwde me, en heeft genoten van de super leuke dingen overdag die heel goed bij hem passen. Vuur maken, kanoën etc.
Ik baal gewoon enorm van de inmenging van de lerares. Zij vond dat ik niet moest vertellen wat ik geregeld had. Dus zoon wist niet dat hij daar naar kon vragen, anders was hij stelliger geweest. Verder heeft ze zijn plezier verkeerd ingeschat: dat staat los van de angst, maar neemt dat niet weg.
Ze heeft me gezegd dat de eerste nacht zo goed ging. Maar zoon had, nadat hij heel dapper (toen het nog niet donker was) had gezegd dat hij wel wilde blijven, later huilend gezegd dat hij spijt had van zijn keus omdat hij bang was. Dat was het moment waarop ze hem had moeten overdragen, maar ze wuifde het weg en zei dat ze er wel even bij zou blijven zitten. Dat was helemaal niet wat mijn zoon wilde en dat was geen oplossing. Hij is die hele nacht knetter bang geweest maar wist niet wat hij moest doen omdat zij zo stellig was. Dat is dus pushen en dan laat hij sociaal wenselijk gedrag zien. Heb ik haar letterlijk voor gewaarschuwd. Je ziet het niet; je moet het vragen!
Tegen mij zei ze de volgende ochtend dat het heel goed was gegaan; dat hij even had gehuild maar dat ze over zijn rug had geaaid en dat het snel over was. Ik begreep haar niet helemaal, en dacht dat hij in zijn slaap even had gehuild. Want als hij ‘s avonds (wakker) huilde, zou dat absoluut niet over gaan, maar ze zei dat het hartstikke goed was gegaan. Echt zelfverzonnen projectie dus. Daardoor kon ik zelf ook niet voor mijn zoon opkomen of ingrijpen.
De volgende dag heeft hij ruim op tijd gezegd dat hij echt niet nog een nacht wilde slapen. Twee keer weggewuifd dat hij moest doorzetten, en nog niet meegaan toen hij weer moest huilen. Hij bleek het hele kamp buikpijn gehad te hebben van de spanning. Dat hoorde ik thuis pas.
Wat ik het grootste risico vind, is dat we na zulke ervaringen bij een volgende paniekaanval niet meer genoeg vertrouwen krijgen zodat hij het los durft te laten.
Mijn zoon had vooral beloond moeten worden voor de stappen die hij op eigen initiatief wel had genomen, zodat er de volgende keer vertrouwen is voor een tandje erbij. Dat vertrouwen bouw je niet op doordat iemand anders bepaalt dat je blijkbaar niet genoeg je best doet. Je moet er aan toe zijn en het zelf durven. Anders belemmer je zijn groei en blijft hij uit angst juist vasthouden aan hoe het is.
En waar merk je dat het meest? Niet op school maar thuis. Op school zijn regulier maar weinig dingen waar hij last van heeft. Die angst is iets waar wij ‘s nachts voor uit ons bed mogen komen, en waardoor zoon zich emotioneel als een zuignap aan ons vast klemt. En dat is zwaaaaaar. We zijn moe. We willen hem helpen en laten groeien; voor hemzelf maar ook vanwege de overbelasting van ons gezin. Dat hotel was weer een extra inspanning en kostenpost, maar het was nodig en het had groei kunnen bewerkstelligen.
Zou jouw zoon nou niet het meest geholpen zijn als hij dit dus wel kan laten zien, of kan zeggen met de juiste woorden of met een vaste boodschap.
Ik werk zelf soms met een jongen met autisme en bij dingen die fout gaan heeft hij thuis en heel ander verhaal dan ik. Hij vertelt dan thuis wat hij gezegd zou hebben maar dat is dan veel uitgebreider dan wat hij werkelijk tegen mij heeft gezegd.
Zo wilde hij pas niet naast een bepaald meisje zitten. Hij noemde duidelijk haar naam, maar hij wilde niet naast het raam zitten omdat er twee heel grote spinnenwebben voor het raam zaten en hij bang is voor spinnen.
Als hij de spinnen had genoemd en niet de naam van het meisje was de oplossing zo simpel geweest.
Ik weet van de angst, maar had gewoon die spinnen buiten voor het raam niet gekoppeld aan zijn angst. Nu een heel gesprek gevoerd over zitten naast iemand waar je niet naast wil zitten.
vrijdag 25 september 2020 om 07:28
Ik hoop voor je dat van de school hier niemand mee leest. Het is nogal herleidbaar en daardoor voor leerkrachten/ouders herkenbaar.
Ik zou echt naar een andere school uitkijken omdat deze school niet kan bieden wat jullie verlangen voor je kind. Wat ik lees is niet realiseerbaar van uit hen (gebaseerd op wat de website zegt).
Ik zou echt naar een andere school uitkijken omdat deze school niet kan bieden wat jullie verlangen voor je kind. Wat ik lees is niet realiseerbaar van uit hen (gebaseerd op wat de website zegt).
vrijdag 25 september 2020 om 09:13
Je bent even het perspectief kwijt. Hoe vaak zitten ze op kamp? En hoe vaak zitten ze gewoon op school lessen te doen (waarvan ik al aangaf dat dat prima gaat, er weinig extra’s gebeurt, en iedereen het prima vindt gaan)?Heiterundsanft schreef: ↑25-09-2020 00:18Eens. Als ma in een hotel moet gaan zitten omdat zoon 2 nachten weg is, dan is regulier onderwijs denk ik niet de beste oplossing.
Daar is ruimte en hoort ruimte te zijn voor reguliere kinderen. Als er speciale aandacht nodig is dan moet dat ingezet worden.
Wat ik mede door dit topic besef, is dat we ook onderschat hebben dat hij voor het eerst aan het begin van een schooljaar kamp had. Alles gingt tot nu toe goed met andere kampen (zonder enige aanpassing!), maar dat is altijd geweest met een medewerker die hem al langer kent en die ons kent.
Ik had totaal niet verwacht dat iemand het na 3 weken zo zou overschatten; je gaat er toch wel van uit dat de overdracht van de medewerker van vorig jaar wel hielp, dat we genoeg signalen hebben meegegeven dat het er makkelijk uit ziet maar dat echt niet allemaal zo is, en ik ben zo bereikbaar mogelijk geweest om nergens werk bij medewerkers neer te leggen wat wij zelf kunnen doen.
Er is ooit tegen ons gezegd (noemde ik in de OP al); “gaan jullie maar thuis opvoeden maar laat ons op school alles doen”. Wat zo’n kamp daar uitzonderlijk in maakt, is dat school ineens dingen van thuis overneemt. School en thuis zijn idd twee aparte werelden. Maar ik had verwacht dat school zich bewust zou zijn van het feit dat ze zich nu wel in ons domein begaven, en onze info dus echt serieus zouden nemen.
School heeft alleen maar gekeken naar het makkelijke kind in de klas, en wilde juist nog niet bijgepraat worden over de dingen waar met zoon nog aan gewerkt wordt omdat hij ten opzichten van andere kinderen wel wat achterstanden heeft in zijn emotionele ontwikkeling en op andere gebieden. Dat is ook niet gek als je A. beseft dat zijn hersenen anders werken, en B, dat hij behoorlijk last van ADD heeft, en alleen voor specifieke schooltaken medicatie neemt.
Thuis is zijn hoofd al 10 jaar lang een warboel, en heeft hij niet zoveel op kunnen nemen als andere kinderen.
Ik zou met deze ervaring school nooit meer deze ruimte geven als ik merkte dat ze vooraf niet openstaan om beter kennis te nemen van wat wij willen toelichten over trajecten en hulpverleners.
Maar tot nu toe hebben we met alle medewerkers gewoon als hulpouder en in een paar overleggen met hulpverleners erbij prima contact kunnen leggen. Ik heb de weken voor het kamp al 2x een blok op school geholpen om de kinderen te helpen tunieken te maken. Dat doe je ook om de medewerker te leren kennen en hopelijk te laten zien dat je bijdraagt waar mogelijk.
Het is een hele korte tijd voor kamp om iets op te bouwen. Dat werkt in onze situatie dus niet; meer had ik er niet aan kunnen doen.
Enige zekerheid voor volgend jaar is dat zoon dan wel 1 jaar bekend is en wij ook (zelfde lerares). Dus dit gaat niet nog een keer gebeuren.
Bovendien is het kamp volgend jaar een natuurkamp waar ze heen fietsen. Zoon zal op een gewone slaapzaal niet zo bang zijn (als deze dromen dan nog spelen). We hoeven in ieder geval niet in een hotel; we zijn er met de auto binnen 30 min.
vrijdag 25 september 2020 om 09:20
En dat kan dit jaar anders zijn, of volgend jaar. Jij bent nu bang dat dat komt doordat de juf hem niet begrijpt en niet wil/kan bieden wat hij nodig heeft. Maar er kunnen dit jaar nog enorm veel dingen gebeuren waardoor er even geen of minder sprongen te zien zijn. Of waardoor er even aandacht moet zijn voor iets anders dan de doelen die jullie bedacht hebben. Dat is het leven.
Je hebt niet op iedere factor controle. En ik snap dat je dat wel wil, want dat is a) fijner voor je zoon en b) fijner voor jou/jullie. Feit is dat je dat niet hebt. Nooit.
vrijdag 25 september 2020 om 09:21
Dit. En neem je eigen houding eens onder loep, ik zou er als leerkracht ook van gaan steigeren.
vrijdag 25 september 2020 om 09:31
Ik benijd de leerkracht in deze niet. De combinatie lang van stof zijn en het continue herhalen van dezelfde boodschap lijkt me vermoeiend. Zacht uitgedrukt.
Wat is nou verder de bedoeling van dit topic? Het lijkt vooral een dagboek/monoloog te zijn.
Wat is nou verder de bedoeling van dit topic? Het lijkt vooral een dagboek/monoloog te zijn.
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
vrijdag 25 september 2020 om 09:34
En die omzichtige communicatie op dat kamp snap ik ook niet.
Prehistorisch of niet, geef een telefoon mee die aan gaat op het beslissende moment (blijven slapen of niet) of spreek af dat zoon belt met telefoon leerkracht.
Met al deze communicatieproblemen lijkt het me zaak alles zo simpel mogelijk te houden zonder omwegen.
Prehistorisch of niet, geef een telefoon mee die aan gaat op het beslissende moment (blijven slapen of niet) of spreek af dat zoon belt met telefoon leerkracht.
Met al deze communicatieproblemen lijkt het me zaak alles zo simpel mogelijk te houden zonder omwegen.
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
vrijdag 25 september 2020 om 09:35
TO, heb je een idee waarom de juf je zoon heeft laten blijven? Ik denk namelijk niet dat dat was ‘om zijn proces te ondermijnen’ of om ‘het hem moeilijk te maken’. Ik denk dat ze dat gedaan heeft omdat zo’n kamp draait om het groepsgebeuren, en dat ze wilde voorkomen dat zoon een buitenbeentje zou worden omdat hij niet met de andere kinderen in de hut sliep. Jij weet waarschijnlijk ook wel dat kinderen met ass snel slachtoffer zijn van pesten. Ik denk dat ze dat heeft willen voorkomen.
Ik denk dus dat er goede bedoelingen achter zaten, ook al heeft ze in jouw ogen verkeerd gehandeld. Juf heeft vast geen verkeerde intenties gehad.
Ik denk dus dat er goede bedoelingen achter zaten, ook al heeft ze in jouw ogen verkeerd gehandeld. Juf heeft vast geen verkeerde intenties gehad.
vrijdag 25 september 2020 om 09:36
Wat fijn om te lezen dat jullie niet meer zo op je tenen hoeven te lopen. Het is idd vooral kut dat niemand zit te wachten opSanneH01 schreef: ↑25-09-2020 00:33Ik herken de onmacht die je voelt, we hebben een kind waar niet eens zo veel mee aan de hand is ( adhd) maar die toch vast liep op regulier onderwijs. Gaat sinds een jaar naar sbo school en dat is niet de oplossing voor alles maar de druk is er wel af, het is een goede oplossing voor ons. Ik vond het verbazend hoe makkelijk de doorverwijzing ging, het is geen kind met probleemgedrag op school of een laag iq.
Het is zo afhankelijk van de leerkracht hoe er op de reguliere school werd omgegaan met de problemen waar kind tegen aan liep, ik ben daar wel erg in teleurgesteld. Ik wilde geen zeurende ouder zijn en voelde me helemaal niet prettig in de rol van ouder die constant voor kind en de afspraken die waren gemaakt moest opkomen. Op de sbo is het vanzelfsprekender dat er individueel gekeken wordt naar wat een kind nodig heeft en dat is een verademing. Kind is enorm opgefleurd.
extra input over je kind; het is altijd een inbreuk die je maakt op krappe tijd van school. Ik onderschat dat nooit, maar weet ook dat ze die info wel moeten weten. Je kan het dus gewoon niet echt goed doen...
Ik ben altijd dolblij met lieve medewerkers die erkennen dat het nuttig is om samen te praten en die zich nog uitgedaagd (en niet overbelast) voelen om te kijken hoe ze jouw kind moeten benaderen om het te laten opbloeien. Tot nu toe hebben echt ALLE medewerkers, vanaf het kinderdagverblijf, een trots gevoel gehad omdat mijn zoon ontzettend goed reageert op passende benadering; ze hebben het allemaal als een persoonlijke prestatie of overwinning gevoeld dat hij ze vertrouwde en dan ging groeien, en daardoor hadden ze allemaal een klik met hem. Niet omdat ze er dagelijks veel extra uren mee bezig waren, maar wel omdat ze hem probeerden te lezen, en zagen hoe goed hij daar op aansloeg. Ik denk dat ze altijd heel bewust ruimte, rust en vertrouwen hebben aangeboden. Iets meer dan gemiddeld, tot ze voelden dat ze beet hadden.
Deze lerares is knallend van start gegaan: mijn zoon was volgend haar echt een kadootje, “want met sommige kinderen heb je direct een klik”. Jubel jubel, maar er zat helemaal geen rust in om naar hem te kijken. Ze is alleen maar ingehaakt op de grappige, verbaal sterke en slimme jongen die lekker meedraait en alles zo goed kan uitleggen in de klas. En ze legt hem van alles in de mond, in plaats van echt even te vragen en te luisteren.
We hebben verteld dat hij enorme sprongen gemaakt heeft: dat hij de eerste anderhalf jaar echt letterlijk in de pauze de hand van de lerares moest vasthouden als steun, en dat hij met gym en dans heel lang aan de kant heeft gezeten. Dat zijn fantastische kleuterleider zei dat hij WEL meedeed; je kon het zien aan zijn ogen. Hij volgde alles en leefde inderdaad intens mee. Dat kind stond vorig jaar op een podium dingen te vertellen aan een zaal vol ouders, en danste vol overgave mee op de laatste schooldag. Hij kan veel en voelt zich op school zo vertrouwd dat hij die stappen zet.
Maar als ik dat vertel, ga ik er van uit dat als ik zeg; “LET OP: het risico dat je hem nu overschat is groot”, dat dat binnenkomt.
vrijdag 25 september 2020 om 09:43
Nogmaals TO: de wijze waarop je over je kind schrijft is nogal bijzonder. Alsof hij het enige kind in de hele klas is. Iedereen voelt zich trots omdat ze met hem om kunnen gaan. Nogal een bijzondere uitspraak. Je kind is gewoon net zo bijzonder als de andere kinderen in de klas. Dat jij jouw kind specialer vindt en in een uitzonderingspositie plaatst is logisch. Voor een docent is Jantje echter hetzelfde als Pietje. 25 individuele aanpakken met bijbehorende bemoeiende verhalen van ouders als ervaringsdeskundigen kunnen gewoon niet in het regulier onderwijs.blijmetmij schreef: ↑25-09-2020 09:36Wat fijn om te lezen dat jullie niet meer zo op je tenen hoeven te lopen. Het is idd vooral kut dat niemand zit te wachten op
extra input over je kind; het is altijd een inbreuk die je maakt op krappe tijd van school. Ik onderschat dat nooit, maar weet ook dat ze die info wel moeten weten. Je kan het dus gewoon niet echt goed doen...
Ik ben altijd dolblij met lieve medewerkers die erkennen dat het nuttig is om samen te praten en die zich nog uitgedaagd (en niet overbelast) voelen om te kijken hoe ze jouw kind moeten benaderen om het te laten opbloeien. Tot nu toe hebben echt ALLE medewerkers, vanaf het kinderdagverblijf, een trots gevoel gehad omdat mijn zoon ontzettend goed reageert op passende benadering; ze hebben het allemaal als een persoonlijke prestatie of overwinning gevoeld dat hij ze vertrouwde en dan ging groeien, en daardoor hadden ze allemaal een klik met hem. Niet omdat ze er dagelijks veel extra uren mee bezig waren, maar wel omdat ze hem probeerden te lezen, en zagen hoe goed hij daar op aansloeg. Ik denk dat ze altijd heel bewust ruimte, rust en vertrouwen hebben aangeboden. Iets meer dan gemiddeld, tot ze voelden dat ze beet hadden.
Deze lerares is knallend van start gegaan: mijn zoon was volgend haar echt een kadootje, “want met sommige kinderen heb je direct een klik”. Jubel jubel, maar er zat helemaal geen rust in om naar hem te kijken. Ze is alleen maar ingehaakt op de grappige, verbaal sterke en slimme jongen die lekker meedraait en alles zo goed kan uitleggen in de klas. En ze legt hem van alles in de mond, in plaats van echt even te vragen en te luisteren.
We hebben verteld dat hij enorme sprongen gemaakt heeft: dat hij de eerste anderhalf jaar echt letterlijk in de pauze de hand van de lerares moest vasthouden als steun, en dat hij met gym en dans heel lang aan de kant heeft gezeten. Dat zijn fantastische kleuterleider zei dat hij WEL meedeed; je kon het zien aan zijn ogen. Hij volgde alles en leefde inderdaad intens mee. Dat kind stond vorig jaar op een podium dingen te vertellen aan een zaal vol ouders, en danste vol overgave mee op de laatste schooldag. Hij kan veel en voelt zich op school zo vertrouwd dat hij die stappen zet.
Maar als ik dat vertel, ga ik er van uit dat als ik zeg; “LET OP: het risico dat je hem nu overschat is groot”, dat dat binnenkomt.
Het lijkt me oprecht verstandiger om te werken aan hoe jij en zoon kunnen omgaan met deze maatschappij in plaats van de hele maatschappij aan te passen naar jouw visie en naar zoons speciale benodigdheden.
vrijdag 25 september 2020 om 09:47
Oké, uit ervaring: nee, de boodschap ‘je overschat hem nu’ komt niet over.
Zelf ASS, en ik loop er regelmatig tegen aan dat mensen mij overschatten. Zelfs hulpverleners. Zelfs hulpverleners waar ik letterlijk tegen zeg ‘het gaat nu niet goed’. En dat zijn dan mensen die al jaren met ASS’ers werken.
Echt, ze moeten die paniekaanval zien. Ze moeten letterlijk voor zich zien dat het niet gaat. En dan nog heb je kans dat ze het niet snappen, of denken dat het wel meevalt.
Zelf ASS, en ik loop er regelmatig tegen aan dat mensen mij overschatten. Zelfs hulpverleners. Zelfs hulpverleners waar ik letterlijk tegen zeg ‘het gaat nu niet goed’. En dat zijn dan mensen die al jaren met ASS’ers werken.
Echt, ze moeten die paniekaanval zien. Ze moeten letterlijk voor zich zien dat het niet gaat. En dan nog heb je kans dat ze het niet snappen, of denken dat het wel meevalt.
vrijdag 25 september 2020 om 09:49
Eens, je zoon is voor jullie een special snowflake, voor anderen niet. Jaren met jongeren met ASS gewerkt en ervaren dat ze ook echt moeten leren dealen met dingen die ze moeilijk vinden. De maatschappij past zich nou eenmaal niet aan hen aan. Dit geldt ook voor kind van TO.PietjeBello schreef: ↑25-09-2020 09:43Nogmaals TO: de wijze waarop je over je kind schrijft is nogal bijzonder. Alsof hij het enige kind in de hele klas is. Iedereen voelt zich trots omdat ze met hem om kunnen gaan. Nogal een bijzondere uitspraak. Je kind is gewoon net zo bijzonder als de andere kinderen in de klas. Dat jij jouw kind specialer vindt en in een uitzonderingspositie plaatst is logisch. Voor een docent is Jantje echter hetzelfde als Pietje. 25 individuele aanpakken met bijbehorende bemoeiende verhalen van ouders als ervaringsdeskundigen kunnen gewoon niet in het regulier onderwijs.
Het lijkt me oprecht verstandiger om te werken aan hoe jij en zoon kunnen omgaan met deze maatschappij in plaats van de hele maatschappij aan te passen naar jouw visie en naar zoons speciale benodigdheden.
vrijdag 25 september 2020 om 09:57
Ja wat ben ik lang van stof he?
En ja dat is kut.
Ik heb het al eerder gewoon toeggegeven; ik heb er last van en ik weet dat het dingen lastiger maakt voor dit soort overleggen. Maar ja; dat is dus mijn handicap. Ik doe er echt al van alles aan;
- ik heb een medewerker van het CJG om schoolgesrekken mee voor te bereiden, bij te wonen en na te bespreken. Zodat we vooraf ook beslissen welke dingen het belangrijkst zijn en zo een filter kan bieden over alles wat eventueel relevant is. Ik vraag steeds (met uitleg over dit probleem) aan school of we de gesprekken ook kunnen voorbereiden met een agenda om van te voren te weten wat het doel van het gesprek gaat worden. Dat vinden ze in de praktijk lastig, en ze geven het niet graag uit handen. Maar het is wel de manier om dingen beknopt te houden. Dus ook daar is het altijd worstelen tussen vooraf structuur vragen of slecht voorbereid veel spreektijd moeten nemen. Dit probeer ik ook iedere keer uit te leggen; dat ik het echt doe als compensatie om het voor hun overzichtelijker te maken. Als je elkaar langer kent, groeit dit en is het niet zo omvangrijk als in het begin. Dan weet je dat de ander al dingen weet, en kan je beter daaraan refereren of filteren. Maar in het begin weet ik gewoon niet wat zij moeten en willen weten, en welke onderbouwing ze moeten horen voor ze me geloven. Ik vind dat dus ook kut. Ik haat het dat ik dit jaar van start moet gaan met en nieuwe juf, nieuwe IB’ er, EN dat mijn vertrouwde aanspreekpunt van het CJG na een jaar of 8 op afstand meedraaien met ons gezin nu met pensioen gaat.
Zelfs topics op dit forum zijn voor mij een manier om dingen te verwerken, input te krijgen, van verschillende kanten testen, mezelf te verduidelijken en soms pas na een tijd bepalen wat ik ergens van vind. Dan hoeft dat niet meer “voor het eerst” als ik met school praat.
En ja dat is kut.
Ik heb het al eerder gewoon toeggegeven; ik heb er last van en ik weet dat het dingen lastiger maakt voor dit soort overleggen. Maar ja; dat is dus mijn handicap. Ik doe er echt al van alles aan;
- ik heb een medewerker van het CJG om schoolgesrekken mee voor te bereiden, bij te wonen en na te bespreken. Zodat we vooraf ook beslissen welke dingen het belangrijkst zijn en zo een filter kan bieden over alles wat eventueel relevant is. Ik vraag steeds (met uitleg over dit probleem) aan school of we de gesprekken ook kunnen voorbereiden met een agenda om van te voren te weten wat het doel van het gesprek gaat worden. Dat vinden ze in de praktijk lastig, en ze geven het niet graag uit handen. Maar het is wel de manier om dingen beknopt te houden. Dus ook daar is het altijd worstelen tussen vooraf structuur vragen of slecht voorbereid veel spreektijd moeten nemen. Dit probeer ik ook iedere keer uit te leggen; dat ik het echt doe als compensatie om het voor hun overzichtelijker te maken. Als je elkaar langer kent, groeit dit en is het niet zo omvangrijk als in het begin. Dan weet je dat de ander al dingen weet, en kan je beter daaraan refereren of filteren. Maar in het begin weet ik gewoon niet wat zij moeten en willen weten, en welke onderbouwing ze moeten horen voor ze me geloven. Ik vind dat dus ook kut. Ik haat het dat ik dit jaar van start moet gaan met en nieuwe juf, nieuwe IB’ er, EN dat mijn vertrouwde aanspreekpunt van het CJG na een jaar of 8 op afstand meedraaien met ons gezin nu met pensioen gaat.
Zelfs topics op dit forum zijn voor mij een manier om dingen te verwerken, input te krijgen, van verschillende kanten testen, mezelf te verduidelijken en soms pas na een tijd bepalen wat ik ergens van vind. Dan hoeft dat niet meer “voor het eerst” als ik met school praat.
vrijdag 25 september 2020 om 10:03
Bedoel je niet dat het voor jou overzichtelijker gemaakt moet worden door middel van een agenda?blijmetmij schreef: ↑25-09-2020 09:57Ja wat ben ik lang van stof he?
En ja dat is kut.
Ik vraag steeds (met uitleg over dit probleem) aan school of we de gesprekken ook kunnen voorbereiden met een agenda om van te voren te weten wat het doel van het gesprek gaat worden. Dat vinden ze in de praktijk lastig, en ze geven het niet graag uit handen. Maar het is wel de manier om dingen beknopt te houden. Dus ook daar is het altijd worstelen tussen vooraf structuur vragen of slecht voorbereid veel spreektijd moeten nemen. Dit probeer ik ook iedere keer uit te leggen; dat ik het echt doe als compensatie om het voor hun overzichtelijker te maken.
Hoe vaak heb je gesprekken op school en hoe vaak is het van te voren niet duidelijk is wat het doel van het gesprek is? Wat voor gesprekken zijn dat dan?
