Kinderen
alle pijlers
Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool
donderdag 24 september 2020 om 09:45
Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
vrijdag 25 september 2020 om 10:06
Blijmetmij, wat vind je ervan dat mensen in dit topic je verwachtingen van school niet realistisch vinden? En je zoon ook zal moeten leren mee te draaien in de maatschappij waarbij nou eenmaal niet alles elke dag 100% op zijn behoeften kan worden aangepast? Zo maakbaar is de maatschappij nou eenmaal niet.
vrijdag 25 september 2020 om 10:35
vrijdag 25 september 2020 om 10:44
Helemaal mee eens.
Wat een lappen tekst steeds, niet door heen te komen.
Daarnaast vraag ik me af, zijn nu 9 pagina's verder of zoon nu alweer bij de pinken is of na die 2 'drama' nachten compleet van het padje is?
Ik vind dat er veel gevraagd word van deze juf.
Je zat vlakbij, had definitief afgesproken , hij slaapt bij mij, ik snap de juf ook wel, hij zei het 'maar' 2 keer, niet iedereen heeft dezelfde kijk op een kind en sommige willen kinderen ook iets leren (bijvoorbeeld doorzetten).
Ik vind dat de juf niet slecht heeft gehandeld. Ze heeft nog gebeld met jou en gecommuniceerd met kind.
Dan had je bij het telefoontje moeten zeggen ik kom hem halen.
Kind is 10 niet 2, die moet zelf ook leren duidelijk te zijn. (Niet over grenzen laten gaan).
Ik vraag me ook af of kind gelukkig is met al deze hulp die hij nu heeft.
Daarnaast word de juf overvraagd, ze zal echt haar best doen. Ik heb hier meerdere antwoorden gelezen dat veel kinderen tegenwoordig 'iets' hebben en ze overal rekening moeten houden, ze zal hebben gedaan wat in haar macht lag.
vrijdag 25 september 2020 om 11:11
Hoi TO,
ik snap dat je het zo goed mogelijk wil voor je kind. Maar je lijkt zo naar perfectie te streven - soms gaan dingen ook gewoon een keer mis. Ook voor de andere kinderen in de klas. Ze hebben allemaal op school topdagen en mindere dagen. Blije momenten en teleurstellingen. De juf kan dat gewoon niet allemaal voorkomen (goede voornemens ten spijt).
Teleurstellingen verwerk je en daar groei je ook van. Jij wil graag als een tijgermoeder elke hobbel in de weg wegpoetsen, en dat siert je want je doet het uit liefde. Maar het is ook liefde om te zeggen: "schat, er zullen vaker hobbels zijn en dat maakt niet uit, want dat kun jij ook aan". En dan vang je na een slechte ervaring je kind op en laat hem thuis weer tot zichzelf komen.
Er zijn nu op kamp vervelende dingen geweest en ook leuke. Je gaat m.i. nu te veel voorbij aan de leuke zaken en focust enkel op wat mis is gegaan.
Ik ga er van uit dat juf nu zelf al lang en breed heeft ingezien dat ze het te rooskleurig had ingeschat en als het goed is leert ze zelf van die ervaring, zonder dat jij het haar nog moet inpeperen. Bovendien ga ik uit van de goede bedoelingen die er aan ten grondslag lagen.
Ik snap je emotie wel. En natuurlijk heb je als mama van een kindje met een gebruiksaanwijzing meer zorgen/angsten/frustraties. Maar daar kan de juf je niet voor 100% van af helpen natuurlijk.
ik snap dat je het zo goed mogelijk wil voor je kind. Maar je lijkt zo naar perfectie te streven - soms gaan dingen ook gewoon een keer mis. Ook voor de andere kinderen in de klas. Ze hebben allemaal op school topdagen en mindere dagen. Blije momenten en teleurstellingen. De juf kan dat gewoon niet allemaal voorkomen (goede voornemens ten spijt).
Teleurstellingen verwerk je en daar groei je ook van. Jij wil graag als een tijgermoeder elke hobbel in de weg wegpoetsen, en dat siert je want je doet het uit liefde. Maar het is ook liefde om te zeggen: "schat, er zullen vaker hobbels zijn en dat maakt niet uit, want dat kun jij ook aan". En dan vang je na een slechte ervaring je kind op en laat hem thuis weer tot zichzelf komen.
Er zijn nu op kamp vervelende dingen geweest en ook leuke. Je gaat m.i. nu te veel voorbij aan de leuke zaken en focust enkel op wat mis is gegaan.
Ik ga er van uit dat juf nu zelf al lang en breed heeft ingezien dat ze het te rooskleurig had ingeschat en als het goed is leert ze zelf van die ervaring, zonder dat jij het haar nog moet inpeperen. Bovendien ga ik uit van de goede bedoelingen die er aan ten grondslag lagen.
Ik snap je emotie wel. En natuurlijk heb je als mama van een kindje met een gebruiksaanwijzing meer zorgen/angsten/frustraties. Maar daar kan de juf je niet voor 100% van af helpen natuurlijk.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 25 september 2020 om 11:18
De verwachtingen die je hebt zijn echt veel te hoog 
Een leerkracht kan hier toch niet aan voldoen? Ze geven nog geen 30 uur per week les en er zitten 30 kinderen in een klas. Een reguliere basisschoolklas functioneert als een groep waarbij de kinderen onderdeel zijn van die groep. Als ouder heb je in mijn ogen de taak om je kind daarop toe te rusten. Als dat niet gaat om wat voor reden dan ook, kun je dat niet bij de leerkracht neerleggen.
Een leerkracht kan hier toch niet aan voldoen? Ze geven nog geen 30 uur per week les en er zitten 30 kinderen in een klas. Een reguliere basisschoolklas functioneert als een groep waarbij de kinderen onderdeel zijn van die groep. Als ouder heb je in mijn ogen de taak om je kind daarop toe te rusten. Als dat niet gaat om wat voor reden dan ook, kun je dat niet bij de leerkracht neerleggen.
vrijdag 25 september 2020 om 12:55
Samengevat: het is voor jullie lastig of bijna teveel dat jullie kind nu de kampervaring thuis afreageert. Maar dat jullie niet meer incasseringsvermogen hebben kun je school niet verwijten. Als dat een probleem is moet je voor thuis meer hulp regelen.
Je luistert niet naar de juf en ook niet naar de mensen hier. Je staat op zenden. Je herhaalt en vertelt anders en geeft dezelfde informatie nogmaals, in de hoop dat de ander, de juf of wij, opeens wel snappen dat het zo moet. Dat de juf dat toch anders interpreteert of er een andere invulling aan geeft is voor jou een complete verrassing. Jouw oplossing is nog meer zenden en nog meer vertellen hoe jij het doet en hoe goed dat gaat. Je sluit absoluut niet bij de juf aan. Is waarschijnlijk ook lastig ivm je eigen ASS, maar je lijkt ook niet te zien dat je methode niet werkt. Misschien moet je de juf eens vragen waar zij behoefte aan heeft in de omgang met jouw zoon?
Je luistert niet naar de juf en ook niet naar de mensen hier. Je staat op zenden. Je herhaalt en vertelt anders en geeft dezelfde informatie nogmaals, in de hoop dat de ander, de juf of wij, opeens wel snappen dat het zo moet. Dat de juf dat toch anders interpreteert of er een andere invulling aan geeft is voor jou een complete verrassing. Jouw oplossing is nog meer zenden en nog meer vertellen hoe jij het doet en hoe goed dat gaat. Je sluit absoluut niet bij de juf aan. Is waarschijnlijk ook lastig ivm je eigen ASS, maar je lijkt ook niet te zien dat je methode niet werkt. Misschien moet je de juf eens vragen waar zij behoefte aan heeft in de omgang met jouw zoon?
aikidoka wijzigde dit bericht op 25-09-2020 16:02
0.11% gewijzigd
vrijdag 25 september 2020 om 16:01
vrijdag 25 september 2020 om 18:29
Jij hebt hem dus een belofte gedaan en vervolgens anderen verantwoordelijk gemaakt voor het houden van die belofte. Dat is niet eerlijk, het was jouw belofte en - zeker aangezien het JOUW kind is - dus jouw verantwoordelijkheid. Eigenlijk komt je hele topic erop neer dat je veel te veel verantwoordelijkheid voor jouw kind op de verkeerde plek probeert te leggen. Daarmee overvraag je de juf. Die heeft echt betere dingen te doen. Het is naar dat het zwaar is voor jou, maar het is geen realistische oplossing om de verantwoordelijkheid af te schuiven. Je put mensen zo uit, zeker aangezien je ook nog bizar lang van stof bent over alles. Mensen zijn al uitgeput als ze naar alles hebben geluisterd wat je te eisen, wensen en willen hebt voor je kind.blijmetmij schreef: ↑24-09-2020 23:43
Hij kreeg de avond voor het kamp een serieuze paniekaanval; hyperventileren etc. Ik wist wat de angst was, en heb die kunnen wegnemen met mijn belofte dat ik het ging regelen voor de nacht, en dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken overdag. EN DAT HIELP. Hij vertrouwde me.
Ik baal gewoon enorm van de inmenging van de lerares. Zij vond dat ik niet moest vertellen wat ik geregeld had. Dus zoon wist niet dat hij daar naar kon vragen, anders was hij stelliger geweest. Verder heeft ze zijn plezier verkeerd ingeschat: dat staat los van de angst, maar neemt dat niet weg.
Wat ik het grootste risico vind, is dat we na zulke ervaringen bij een volgende paniekaanval niet meer genoeg vertrouwen krijgen zodat hij het los durft te laten.
En waar merk je dat het meest? Niet op school maar thuis. Op school zijn regulier maar weinig dingen waar hij last van heeft. Die angst is iets waar wij ‘s nachts voor uit ons bed mogen komen, en waardoor zoon zich emotioneel als een zuignap aan ons vast klemt. En dat is zwaaaaaar. We zijn moe. We willen hem helpen en laten groeien; voor hemzelf maar ook vanwege de overbelasting van ons gezin. Dat hotel was weer een extra inspanning en kostenpost, maar het was nodig en het had groei kunnen bewerkstelligen.
vrijdag 25 september 2020 om 19:14
Ik ben te zwaar. Als ik mijn winkelwagentje volgooi met chips, dan kan ik niet als ik nog dikker word boos worden op de kassamevrouw, aardappelen of Lays. Jouw kind is jouw verantwoordelijkheid. Leerkrachten begeleiden kinderen naar draagkracht en vermogen binnen normale grenzen. Dat begrijp jij niet.
vrijdag 25 september 2020 om 20:32
Helaas kan de hele wereld zich niet aanpassen aan jouw zoon. Je zal hem vaardigheden moeten aanleren waarmee hij zich in de maatschappij kan redden, en dat begint thuis.
Ik herken je frustratie ( hier ook ervaring met slechte overdrachten, niet luisterende leerkrachten, onderzoeksverslagen die niet gelezen werden, ongeschikte ib-ers en compleet verkeerde adviezen van de specialisten van het samenwerkingsverband), maar hoe ga je dit volhouden op het VO? 12 verschillende leerkrachten die je zoon maar een paar uur per week zien. Hoe meer de basisschool aanpast, hoe moeilijker hij het krijgt op het VO. Je zoon zal zelf moeten leren aangeven en toepassen wat hij nodig heeft. Leert hij dat met de ondersteuning die jullie nu hebben?
Ik herken je frustratie ( hier ook ervaring met slechte overdrachten, niet luisterende leerkrachten, onderzoeksverslagen die niet gelezen werden, ongeschikte ib-ers en compleet verkeerde adviezen van de specialisten van het samenwerkingsverband), maar hoe ga je dit volhouden op het VO? 12 verschillende leerkrachten die je zoon maar een paar uur per week zien. Hoe meer de basisschool aanpast, hoe moeilijker hij het krijgt op het VO. Je zoon zal zelf moeten leren aangeven en toepassen wat hij nodig heeft. Leert hij dat met de ondersteuning die jullie nu hebben?
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
vrijdag 25 september 2020 om 21:46
TO, je zegt dat je adviezen wil over hoe je het gesprek aan moet gaan. Het advies dat je indirect krijgt is: ga geen gesprek aan, want je verwachtingen zijn te hoog.
Jij verwacht heel veel van een leerkracht. Je noemt ze ook onderdeel van de hulpverleners. Feit is dat niet iedere leerkracht dat kan bieden aan je zoon. Het is naar dat jullie daar op deze manier achter moeten komen, maar het is wel de realiteit: niet iedereen kan bieden wat jouw zoon nodig heeft.
Ik snap dat je baalt dat je kind slecht slaapt en zn vertrouwen in jullie kwijt is. Maar eerlijk: dat is iets wat jullie op moeten lossen. Jij hebt iets beloofd aan je kind, dan moet jij er voor zorgen dat je die belofte nakomt. Je kunt niet voor een ander spreken. Dat heb je wel gedaan, en nu verwacht je dat de juf haar excuses gaat maken voor het feit dat jij je belofte niet kon nakomen.
Je verwachtingen zijn gebaseerd op de afgelopen twee jaar, en dat is begrijpelijk maar niet eerlijk. Het is niet eerlijk naar de juf toe, want zij is een ander mens dan de vorige juf. Het is niet eerlijk naar jezelf toe, want je legt jezelf iets op wat niet haalbaar is. En het is niet eerlijk naar je zoon toe, omdat je ook van hem dingen verwacht die hij niet na kan komen.
De wereld is niet ideaal. Hulpverleners gaan weg, ja. Niet alleen bij jou maar ook bij andere mensen, en op de meest onhandige momenten. Je weet niet wat je er voor terugkrijgt. Dat geeft spanning. Idem dito met leerkrachten: die wisselen ook wel eens. Ook dat heeft spanning. Veel ASS’ers proberen dan, soms op onredelijke wijze, ergens controle op te krijgen. Want controle = duidelijkheid en duidelijkheid = rust. Feit is dat je anderen niet kunt verplichten daarin mee te gaan. Dat is net zo ongezond als een heel gezin mee laten praten met de eetstoornis van een van de kinderen.
Dus accepteer dat het is zoals het is. Of, als je dat niet kan: kijk wat jij bij jezelf kan veranderen.
Jij verwacht heel veel van een leerkracht. Je noemt ze ook onderdeel van de hulpverleners. Feit is dat niet iedere leerkracht dat kan bieden aan je zoon. Het is naar dat jullie daar op deze manier achter moeten komen, maar het is wel de realiteit: niet iedereen kan bieden wat jouw zoon nodig heeft.
Ik snap dat je baalt dat je kind slecht slaapt en zn vertrouwen in jullie kwijt is. Maar eerlijk: dat is iets wat jullie op moeten lossen. Jij hebt iets beloofd aan je kind, dan moet jij er voor zorgen dat je die belofte nakomt. Je kunt niet voor een ander spreken. Dat heb je wel gedaan, en nu verwacht je dat de juf haar excuses gaat maken voor het feit dat jij je belofte niet kon nakomen.
Je verwachtingen zijn gebaseerd op de afgelopen twee jaar, en dat is begrijpelijk maar niet eerlijk. Het is niet eerlijk naar de juf toe, want zij is een ander mens dan de vorige juf. Het is niet eerlijk naar jezelf toe, want je legt jezelf iets op wat niet haalbaar is. En het is niet eerlijk naar je zoon toe, omdat je ook van hem dingen verwacht die hij niet na kan komen.
De wereld is niet ideaal. Hulpverleners gaan weg, ja. Niet alleen bij jou maar ook bij andere mensen, en op de meest onhandige momenten. Je weet niet wat je er voor terugkrijgt. Dat geeft spanning. Idem dito met leerkrachten: die wisselen ook wel eens. Ook dat heeft spanning. Veel ASS’ers proberen dan, soms op onredelijke wijze, ergens controle op te krijgen. Want controle = duidelijkheid en duidelijkheid = rust. Feit is dat je anderen niet kunt verplichten daarin mee te gaan. Dat is net zo ongezond als een heel gezin mee laten praten met de eetstoornis van een van de kinderen.
Dus accepteer dat het is zoals het is. Of, als je dat niet kan: kijk wat jij bij jezelf kan veranderen.
