Afsluiten babyfase

Ja, ik had heel graag een vierde gehad, de vader van mijn kinderen niet, zowel om financiële redenen als om gezondheidsredenen die spelen in zijn familie en we dus al het geluk hebben gehad drie gezonde kinderen te hebben gekregen. Altijd moeilijk als je een besluit met je hoofd kan volgen maar niet met je hart. Ik vond het vooral toen de jongste naar school ging even moeilijk en straks als de jongste over 2 jaar volwassen wordt zal het ook wel even iets hebben, maar achteraf gezien een wijs besluit en het was idd moeilijker geweest om dingen te ondernemen en nog weer wat tropenjaartjes te survivallen,

Ik schrijf ook mee in het topic 'Het blijft bij 1 kind' vanwege precies deze reden: wij hebben besloten dat wij hoogstwaarschijnlijk geen tweede krijgen, dus geen nieuwe babytijd. Wat mij tot dusver helpt:

- Het is een moeilijke beslissing dus het verdriet mag er zijn. En verdrietig ben ik geweest hoor, ook al wist ik dat dit de juiste beslissing was. Ik merk dat dat nu minder wordt, maar het heeft wel tijd nodig.
- Ik focus me op wat er nu allemaal weer wel kan nu ons kind wat groter wordt, de vrijheid die we terugkrijgen, en ik benut die vrijheid ook lekker.
- Opruimen, ruimte maken, zorgt ook voor ruimte in mijn hoofd. Ik begin met de spulletjes waar ik niet speciaal aan gehecht ben. Bonuspunten als ik iemand anders er blij mee kan maken.

Hoe het over een paar jaar zal zijn weet ik niet, ik denk dat het altijd wel een gevoelig punt zal blijven. Ik lees verder mee

Vorig jaar rond deze tijd was voor mij een periode waar ik erg met de vraag worstelde of er nog een kindje bij mocht komen. Het was een 'nu of nooit meer'-gevoel. Het is een tijd geweest waarin we veel hebben gepraat, ik er veel over wilde lezen en die uiteindelijk werd afgesloten met een 'nee, het is ok zoals het nu is'.

Dat heeft echt wel even geduurd, zeker een paar maanden waarin ik begon te wennen aan het idee. Als ik nu grotere gezinnen zie denk ik nog steeds wel, dat hadden wij ook gekund. Maar ik weet ook waarom we er niet voor hebben gekozen en dat ik daar achter sta. Dus het is een gevoel dat snel voorbij gaat.

Dat je met een 14 maanden oude baby nu uit de overlevingsstand begint te komen, zoals je schrijft, lijkt me heel logisch. Het eerste jaar vind ik echt een achtbaan van emoties, waar je kind enorm verandert en jij weer meer je oude zelf wordt, met een kind erbij..

Ik vond de baby-tijd bij beide kinderen erg zwaar en kan nu inderdaad voor mezelf vaststellen dat ik het makkelijker vind, dat ik blij ben dat niet nog een keer te hebben gedaan, blij dat ik er voor mijn gezin kan zoals het nu is.

Maar het is een dubbel gevoel, ook bij een derde kind zouden we daar wel weer doorheen zijn gekomen. Het is voor mij oke dat die gedachten/gevoelens er naast elkaar zijn. Ondanks dat ben ik heel tevreden met wat ik heb, en dat is wat telt.

Opruimen van baby spulletjes gaf mij ook veel rust, zoals Augustine ook schrijft. Als ik een baby in de familie met een truitje van ons aan zie, voel ik alleen maar liefde en trots, en geen gemis.

Ik herken het tot op zekere hoogte, mijn oudste wordt dit weekend 5, mijn jongste is afgelopen juli 3 geworden.
Man en ik hebben al meerdere keren een gesprek gehad over een derde ja of nee en we blijven beiden bij de nee.
Nu zegt mijn gevoel de afgelopen tijd best wel eens ' ach, een baby is toch heel erg leuk, schattig en lief, het is maar even dat je door die tijd heen moet'. Mijn verstand zegt wat anders.

We hebben al behoorlijk snel ( jongste was 9 maanden, want ik was ervan overtuigd dat die derde niet zou komen) een aantal babyspullen verkocht ( autostoel, box, zwangerschapskleding, wat babykleding die ik niet speciaal genoeg vond om te bewaren) en nu mijn zusje zwanger is en steeds vaker even komt neuzen in de spullen die ik nog over heb, merk ik dat het me toch wat doet. Nooit zo bij stil gestaan dat dit echt mijn laatste baby was en dat doet me ergens wel wat.

Ik krijg geen baby meer, mijn kinderen wordt steeds groter, een eigen mening en wil ( wat alleen maar goed is), maar worden ook beïnvloed door zaken die ik niet in de hand heb, kan hebben ( of wil hebben) en het totale onbevangene van een kleine baby/dreumes, is gewoon weg en komt ook niet meer terug.

Ik betrap me er steeds meer op dat ik gedachten heb over 'had ik maar meer genoten van die prille babytijd, had ik maar meer stil gestaan bij het slapen van een baby op mijn arm, op mijn borst'. Maar, daar heb ik uiteindelijk gewoon helemaal niets aan, het komt niet meer terug en een baby erbij gaat niet gebeuren.

Ik kijk nu vooral naar hoe fijn en leuk we het met z'n viertje hebben, hoe slim, leuk en lief mijn kleuter en peuter zijn, hoe leuk ze met elkaar spelen en ook hoeveel geluk we tot nu toe hebben met 2 gezonde kinderen.
Baby knuffelen doe ik dan wel met mijn neefjes en nichtjes en ik probeer een fantastisch leuke lieve tante te worden

Ik had wel een derde gewild; toen niet gedaan omdat we de babytijd met twee kinderen kort achter elkaar heel zwaar vonden. Toen we eenmaal wat ruimte kregen, was ik 40/41 en vonden we het eigenlijk al te laat (pas op latere leeftijd kinderen gekregen).
Achteraf hoor ik om me heen en in de media (o.a. Katja Schuurman, haar zus, Anouk) over allerlei vrouwen die (ruim) na hun veertigste nog moeder werden. En heb ik vaak gedacht: waarom heb ik dat niet ook gewoon gedaan? Of tenminste geprobeerd?

Nou ja, het is nu écht te laat, het zijn er twee waarmee ik supergelukkig ben, maar ik blijf me altijd afvragen: wat als... hoe was die derde geweest.. hoe waren we als gezin geweest... dan had ik nu een kind van die-en-die leeftijd gehad...
Niet als in: heel verdrietig, maar een onvervuld verlangen, een leeg plekje. Wat jammer is, maar wel goed leefbaar. Het slijt mettertijd ook wel.

Anderzijds: ik kan ook wel denken dat een gezin met vier overal in past (vakanties, meubels, auto's), aan de tijd, het geld en de energie die ik overhoud om aan werk en hobby's te besteden, en trouwens ook aan de kids zelf die de aandacht 'maar' met één hoeven te delen. Dus ik kan de voordelen (ook wel de redenen waarom we het niet hebben gedaan) ook wel zien.

Volgens mijn moeder (nu 76, had dolgraag een vierde gewild) blijft het gevoel altijd. Ze droomt er nog steeds wel eens van (ik zelf trouwens ook).

Inderdaad Chantilly, ik herken veel van wat je schrijft. Een besef dat het voorbij is en niet meer terug komt. En dat je het, toen je er midden in zat, niet zo waar kon nemen als nu, achteraf.

Bij mij bijvoorbeeld dat ik weet dat ik elke dag in de babytijd ontzettend mijn best deed, met de kennis van toen.. Ik snap, nu ik het karakter van mijn kinderen beter ken, dat hun karakter er als baby al in zat, maar toen kon ik het niet weten. Ergens ook een nieuwsgierigheid of het anders was gelopen als ik het anders had aangepakt (met meer vast ritme in de dag bijvoorbeeld..). Maar dus altijd die conclusie: ik deed alles wat ik kon, op dat moment.

Dit is echt een hart VS verstand kwestie, en het is maar goed dat het er allebei mag zijn

Ik heb tot mijn 45e gedacht dat ik misschien nog wel een kind zou krijgen en ik denk dat het pas echt is afgesloten als mijn laatste ei heeft gesprongen.

Hier is het ook bij twee gebleven en dat besluit is ook vooral met het verstand genomen, niet met ons hart. En ja, dat heeft even tijd nodig gehad. Inmiddels is de jongste zes jaar en is dat gevoel wel gesleten. Ik heb echt geen last meer van babykriebels en ik kan vooral heel erg genieten van de fase nu en dat de dingen steeds wat makkelijker worden. Qua leeftijd zou ik nog prima zwanger kunnen worden maar nog een keer van voor af aan beginnen zien we echt niet zitten. Dus tellen we onze zegeningen. Maar geef het tijd TO, dit verdriet mag er gewoon zijn ook al weet je rationeel dat dit een goede beslissing is.

Hier de oudste ook bijna 6 en de jongste 2. Soms zou ik best een 3e willen, maar mijn man echt niet en ik vind dat steeds vaker helemaal oké. Ik weet van mezelf: in theorie zou ik best nog eens zwanger willen zijn en die babytijd willen meemaken en een gezin met 3 kinderen heeft me altijd wel leuk geleken. Maar in praktijk niet... wat mij daarbij het meest helpt: de gedachte aan mijn andere 2 kinderen. Ik wil me gewoon niet weer 9 maanden misselijk en moe door het leven slepen en dan die pittige babytijd. Met de 1e vond ik dat allemaal nog wel magisch maar bij de 2e gewoon zwaar (omdat je er dan dus al 1 hebt) dus laat staan met een 3e.... ik heb best wel wat leuke momenten met de 1e gemist omdat ik ziek van zwangerschap op bed lag of van vermoeidheid door gebroken nachten. Dat wil ik niet meer. Ik ken ook wel de gevoelens van "had ik maar meer genoten van babytijd" maar het ging toen ook zoals het ging. En nu denk ik: let op extra genieten van NU voordat ik daar over een paar jaar weer spijt van krijg. En nu onze jongste doorslaapt en het allemaal weer wat makkelijker wordt heb ik extra energie om te genieten van de fantastische kinderen die ik al heb. I count my blessings.
Oh ja nog zo'n voorbeeld: ik geniet ook heel erg van de oudste en haar ontwikkeling op school, help graag waar kan een keertje op school, ga met haar en een vriendinnetje op pad.. en op m'n vrije dag als ze op school zit,maak ik weer leuke uitstapjes met jongste en ben ik er helemaal voor hem. Ik vrees dat zwangerschap en baby die fijne balans iets te veel zou verstoren. Ik heb nu tijd en energie om volledig in het hier en nu te genieten van de kinderen.