Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
woensdag 4 juni 2008 om 20:09
Zo, echt interessant nu, de reakties!
Ik begrijp het argument dat je je wilt 'ontplooien', dat je graag carriere wilt maken en zonder die baan/uitlaatklep op dat gebied een beetje een treurig mens wordt. Ik zie het mijn partner ook niet doen (evengoed als ik mezelf geen 36u in de week aan het werk zie gaan..). Het lijkt me alleen wel knap lastig als je samen kinderen hebt en ook beiden die carrierewens hebt.
Het verhaal over de voortplantingsdrang, puur biologisch, als reden om ondanks al je andere wensen toch óók (sowieso!) kinderen te willen, haha, daar moet ik nog even rustig over nadenken.. Daar had ik nog niet aan gedacht eerlijk gezegd. Geeft me iets om over na te denken de komende dagen, thanks :-)
Zwieber, tjonge, als ik mijn vraag aan jullie werkende moeders op die wijze gesteld had, denk je dat er dan íemand serieus gereageerd had? Maar ik zal het je zeggen: ik leef het leven dat bij me past, op dit moment. Voel me totaal gelukkig dat ik deze keuze gemaakt heb en geniet (niet overdreven) nog iedere dag van de tijd die ik met mijn dochter kan doorbrengen.
Eowynn, jouw situatie is gewoon die van iemand die werkeloos is. Absoluut heel vervelend voor jou, maar het heeft niet veel met deze discussie te maken vind ik. Niemand die zijn baan kwijt raakt en veel liever zou werken, geniet van die periode, geloof me. Succes met je sollicitaties.
Ik begrijp het argument dat je je wilt 'ontplooien', dat je graag carriere wilt maken en zonder die baan/uitlaatklep op dat gebied een beetje een treurig mens wordt. Ik zie het mijn partner ook niet doen (evengoed als ik mezelf geen 36u in de week aan het werk zie gaan..). Het lijkt me alleen wel knap lastig als je samen kinderen hebt en ook beiden die carrierewens hebt.
Het verhaal over de voortplantingsdrang, puur biologisch, als reden om ondanks al je andere wensen toch óók (sowieso!) kinderen te willen, haha, daar moet ik nog even rustig over nadenken.. Daar had ik nog niet aan gedacht eerlijk gezegd. Geeft me iets om over na te denken de komende dagen, thanks :-)
Zwieber, tjonge, als ik mijn vraag aan jullie werkende moeders op die wijze gesteld had, denk je dat er dan íemand serieus gereageerd had? Maar ik zal het je zeggen: ik leef het leven dat bij me past, op dit moment. Voel me totaal gelukkig dat ik deze keuze gemaakt heb en geniet (niet overdreven) nog iedere dag van de tijd die ik met mijn dochter kan doorbrengen.
Eowynn, jouw situatie is gewoon die van iemand die werkeloos is. Absoluut heel vervelend voor jou, maar het heeft niet veel met deze discussie te maken vind ik. Niemand die zijn baan kwijt raakt en veel liever zou werken, geniet van die periode, geloof me. Succes met je sollicitaties.
woensdag 4 juni 2008 om 20:11
Wat ik me daarnaast afvraag is hoe mensen het financieel doen.
Bij ons kost 1 dag kdv per maand 210 euro. Wij krijgen nu al nog niet de helft vergoed via de belastingdienst, dat wordt met de nieuwe plannen waarschijnlijk nog veel minder. Ik zat net even uit te rekenen dat het voor ons honderden euro's goedkoper is, als mijn man een dag minder gaat werken als zijn (half doorbetaalde) ouderschapsverlof is afgelopen. Als je allebei 5 dagen per week werkt, breng je volgens mij wel een heel groot deel van je inkomen regelrecht naar de opvang, of niet? En dan nog een werkster daarnaast voor 200 euro per maand. Ga er maar aan staan.
Bij ons kost 1 dag kdv per maand 210 euro. Wij krijgen nu al nog niet de helft vergoed via de belastingdienst, dat wordt met de nieuwe plannen waarschijnlijk nog veel minder. Ik zat net even uit te rekenen dat het voor ons honderden euro's goedkoper is, als mijn man een dag minder gaat werken als zijn (half doorbetaalde) ouderschapsverlof is afgelopen. Als je allebei 5 dagen per week werkt, breng je volgens mij wel een heel groot deel van je inkomen regelrecht naar de opvang, of niet? En dan nog een werkster daarnaast voor 200 euro per maand. Ga er maar aan staan.
..
woensdag 4 juni 2008 om 20:13
woensdag 4 juni 2008 om 20:14
Reizigster, met de creche valt het mee hoor, ik betaal (ik dacht eerst 500 maar het bleek nog minder) tussen de 300-400 in de maand voor 5 dagen. Wordt straks nog minder omdat Zwiepje naar een ander dagverblijf gaat dat korter open is. Is prima te doen hoor. De werkster is in totaal 160 in de maand (iets minder zelfs).
woensdag 4 juni 2008 om 20:26
:
Er kan er maar eentje minder werken bij ons, financieel gezien.
En ik won wat dat betreft ruimschoots
Bij ons heeft het financiele plaatje meegewogen ( Man had doorgroeimogelijkheden die hij in de toekomst ook wilde gaan benutten, ik niet. En daarbij financieel gezien: hij zou er belachelijk veel meer erop achteruit gaan dan ik )
Volgens mij zijn dit precies de verschillende beweegredenen aan die mensen (vrouwen) hebben om toch veel te werken als je kinderen hebt. Soms wil (of moet) je 4(+) dagen werken omdat er geld verdiend moet worden, soms wil (of moet) je 4(+) dagen werken om de baan te hebben met de inhoud die je wil of het inkomen dat je wil, en over het algemeen moet je 4(+) dagen werken omdat je anders niet echt verder carriere kan maken.
En al die dingen staan mijns insziens behoorlijk los van de liefde voor je kind(eren).
Vind je het eigenlijk niet een beetje zielig voor je man dat hij zo graag meer bij jullie kind zou willen zijn? Hadden jullie niet hutje bij mutje kunnen leggen, jij meer werken dan je nu doet en hij een dagje (per twee weken) minder?
woensdag 4 juni 2008 om 20:28
Dank voor je reactie. Ik heb het met mijn vriend hier wel over gehad. Hij wil wel minder werken of zelf helemaal stoppen als we een kind krijgen (dit laatste wil ik overigens niet). Voorlopig is onze situatie nog te onzeker om een goede beslissing hierover te nemen. Ik ben een half jaar geleden begonnen mijn eigen bedrijfje op te starten. Ik ben nog niet in staat om met wat ik verdien hiermee een gezin te onderhouden (zou misschien wel net kunnen, maar dan zouden we het heeeel krap hebben). Maar goed, we hebben nog een jaartje om de knoop door te hakken. Zoals ik eerder aangaf ben ik niet heel bang voor de organisatorische kant. Mijn vriend is minder ambitieus dan ik... we komen er wel uit.
woensdag 4 juni 2008 om 20:40
Ik ben pas tot hier gekomen en ben denk ik een van de moeders in deze discussie die het meest van opvang gebruik maakt. Nee, ik kan niet zeggen "ik heb een carriere en mijn kind gaat maar 2 dagen naar de opvang, hoor" want dat is in mijn geval niet zo. Mijn kind gaat 4 lange dagen naar de opvang en moet ook wel eens vanwege mijn werk na die dagen de avonden ook opgevangen worden en dat zal in de toekomst alleen maar vaker gaan gebeuren.
Om op het openingsbericht te reageren: ik ben door het moederschap ambitieuzer geworden. Toen ik mijn kind kreeg was ik een niet-zo-heel-fanatieke freelancer, door allerlei omstandigheden, waaronder het feit dat ik werk deed wat ik leuk vond, maar wat niet mijn droombaan was.
Toen mijn zoon 2 was kreeg ik mijn droombaan wel, en sindsdien ben ik harder aan het werk dan ooit tevoren. Bovendien ben ik alleenstaand én heeft mijn kind geen omas, dus als ik werk is hij bij de opvang.
Ik voel me daar niet schuldig over en in tegenstelling tot wat berichten zoals dit bericht van precious doen geloven is onze band meer dan prima. Ja, er zijn dagen bij dat ik mijn zoon maar een uurtje per dag zie. Vind ik op die dagen ook wel fijn, want mijn werk vreet soms energie. Er komen vanaf dit jaar ook dagen bij dat ik mijn zoon helemaal niet zie, omdat ik hem vanwege werkverplichtingen uit logeren moet sturen. Tja, dat is nu eenmaal niet anders. Tegenover zulke dagen staan dagen zoals gister, waarop ik gewoon mee ga als hulpmoeder op zijn schoolreisje. Of meehelp met de Sinterklaas. Of een heel weekend niks doe behalve lol trappen met hem. Of vakanties waarin de dagen 24 uur in het teken staan van me & mini-me.
Mijn zoon wordt niet door anderen opgevoed, maar door mij. Hij wordt wel soms door anderen verzorgd of opgevangen, maar tussen opvoeden en opvangen zit een wereld van verschil.
Ik ben een behoorlijk kritische moeder waar het mijn eigen functioneren betreft en ik kan met recht zeggen dat mijn zoon welopgevoed is, sociaal is, gelukkig is, goed in zijn vel zit en zich keurig gedraagt. De vele complimenten die ik over hem krijg bevestigen dat ook. De vele complimenten over onze interactie samen bevestigen voor mij dat onze band ijzersterk is. En als ik om me heen kijk, zie ik genoeg kinderen die slechter af zijn met moeders die weliswaar fysiek vaker aanwezig zijn, maar emotioneel een stuk afweziger zijn.
Daarnaast begin ik nu te merken dat mijn werk iets is dat mijn zoon interesseert en waarvan hij begrijpt dat het belangrijk is. Nu heb ik ook werk dat zelfs voor hem al tot de verbeelding spreekt, dus dat scheelt wellicht, maar ik denk dus ook dat het feit dát ik werk, bijdraagt aan zijn opvoeding. Zo klein als hij is weet hij dat geld niet aan bomen groeit, dat werk iets is wat verplichtingen meebrengt, dat werk iets is wat leuk is en dat werk iets is waar je trots en eigenwaarde uit haalt. En dat is een belangrijke les die ik hem mee wil geven.
En ach, zolang ik na afloop van het schoolreisje een doodvermoeid kind achterop de fiets heb zitten die gelukzalig en out of the blue het volgende gesprekje met mij voert, ben ik eigenlijk dik tevreden.
"Mammaaaa?"
"Jaaaa?"
"Ik vind jou een hele goede mamma."
*verslikt zich bijna van schrik*
"Echt?"
"Ja, mamma"
"Waarom dan?"
"Omdat je de eendjes met mij voert en met mij op schoolreisje was."
"Echt waar?"
"Ja, en omdat je lief bent."
"Jij bent ook lief."
"En jij bent echt een hele goede mamma."
*slikt tranen weg en fietst stug door*
Zo zie je maar weer. Lief kind.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 20:41
Dat verhaal over voortplantingsdrang, oerdrift..etc etc..
Het spijt me... maar is dat de enige reden? Is er geen gevoel?
Of is dat slechts het oergevoel?
Dat je naast het opvoeden van kinderen jezelf wilt ontplooien en leuke bezigheden wilt hebben en wegkwijnt door alleen maar dag in dag uit het huishouden te doen en voor de kids te zorgen begrijp ik allemaal!
Ik zou er persoonlijk ook niet aan moeten denken.
Maar....er zit wel een groot verschil in echt carriere maken of gewoon een leuke baan hebben voor een paar dagen in de week die niet teveel verantwoording vraagt naast het opvoeden van je kinderen.
Waar ik soms een beetje moe van wordt (en het spijt me als ik hier nu misschien wat mensen tegen het hoofd ga stoten) is dat veel mensen ALLES willen.
Een top carriere met een dik salaris,
Dikke auto
Vet huis
minimaal 2 keer per jaar op vakantie
een werkster
en ook nog kinderen.
Het typische etiket wat de maatschappij je op plakt en waar je aan moet voldoen want als je daar niet allemaal aan voldoet hoor je er niet bij.
Een tijd geleden was er een satirisch programma en 1 van de sketches ging over een stel die (in dure kleding, mobiel telefonerend en stappend uit hun dikke lease-auto) hun kinderen bij het kdv gingen ophalen.
Tis niet voor niets dat zo'n programma zo'n sketche maakt wat wekelijks terugkwam.
Het spijt me... maar is dat de enige reden? Is er geen gevoel?
Of is dat slechts het oergevoel?
Dat je naast het opvoeden van kinderen jezelf wilt ontplooien en leuke bezigheden wilt hebben en wegkwijnt door alleen maar dag in dag uit het huishouden te doen en voor de kids te zorgen begrijp ik allemaal!
Ik zou er persoonlijk ook niet aan moeten denken.
Maar....er zit wel een groot verschil in echt carriere maken of gewoon een leuke baan hebben voor een paar dagen in de week die niet teveel verantwoording vraagt naast het opvoeden van je kinderen.
Waar ik soms een beetje moe van wordt (en het spijt me als ik hier nu misschien wat mensen tegen het hoofd ga stoten) is dat veel mensen ALLES willen.
Een top carriere met een dik salaris,
Dikke auto
Vet huis
minimaal 2 keer per jaar op vakantie
een werkster
en ook nog kinderen.
Het typische etiket wat de maatschappij je op plakt en waar je aan moet voldoen want als je daar niet allemaal aan voldoet hoor je er niet bij.
Een tijd geleden was er een satirisch programma en 1 van de sketches ging over een stel die (in dure kleding, mobiel telefonerend en stappend uit hun dikke lease-auto) hun kinderen bij het kdv gingen ophalen.
Tis niet voor niets dat zo'n programma zo'n sketche maakt wat wekelijks terugkwam.
woensdag 4 juni 2008 om 20:52
Precious, was dat die sketch waarin die mevrouw in het roze mantelpakje wel even aan de irritante oversteekmoeder ging vertellen dat oranje echt helemaal uit de mode was? Ik lag in een deuk!
Overigens, dat dikke salaris zit er bij mij nooit in want op de universiteit verdien je dat echt niet. Het is wel ok maar echt niet dik. Had ik toch maar zo'n carriereadvocate moeten worden maar dat leek mij dus weer niks omdat je dan gauw zo'n 50-80 uur werkt. En ik werk feitelijk nu vaak minder dan die 40 (sssssssssh, niet doorvertellen hoor!) Dus carriere check. topsalaris helaas niet. Dikke auto, nee twee gewone (maar dan wel gioedkope hoor echt geen bmw), vet huis (tja, ik woon wel in ons flatje tegenover de Mac maar ik geloof niet dat je dat met vet bedoelde), wij gaan meer dan twee keer per jaar op vakantie maar dat is dan wel een weekendje weg in Ned of Belgenland, werkster check, kind 1 stuk. Helaas ik ben er nog laaaaaaaaaang niet. Hihi, vond het wel een leuk rijtje.
Overigens, dat dikke salaris zit er bij mij nooit in want op de universiteit verdien je dat echt niet. Het is wel ok maar echt niet dik. Had ik toch maar zo'n carriereadvocate moeten worden maar dat leek mij dus weer niks omdat je dan gauw zo'n 50-80 uur werkt. En ik werk feitelijk nu vaak minder dan die 40 (sssssssssh, niet doorvertellen hoor!) Dus carriere check. topsalaris helaas niet. Dikke auto, nee twee gewone (maar dan wel gioedkope hoor echt geen bmw), vet huis (tja, ik woon wel in ons flatje tegenover de Mac maar ik geloof niet dat je dat met vet bedoelde), wij gaan meer dan twee keer per jaar op vakantie maar dat is dan wel een weekendje weg in Ned of Belgenland, werkster check, kind 1 stuk. Helaas ik ben er nog laaaaaaaaaang niet. Hihi, vond het wel een leuk rijtje.
woensdag 4 juni 2008 om 20:55
Ik wil hier wel antwoord op geven. Ik breng natuurlijk niet de meeste tijd van de week op mijn werk door, de meeste tijd van de week ben ik nog altijd thuis, ook al is een groot deel van die tijd dan avond en nacht, ik bén er wel. Dat wil zeggen, merk ik in de praktijk, dat mijn zoon het ervaart alsof hij maar hoeft te kikken en mamma is er, de meeste tijd is dat immers ook zo. De dagen dat hij overdag niet bij mij is, zijn dagen waarop hij zelf ook bezigheden heeft. Eerst was dat de creche, nu is dat school. Kinderen zijn, wederom, zo merk ik in praktijk, prima in staat om die scheiding te maken. Mijn kind denkt echt niet "oh, wat erg, mamma is naar haar werk". Mijn kind denkt "oh ja, ik moet naar school" en school en thuis zijn voor hem twee hele duidelijke werelden. Bij school hoort geen mamma, en bij thuis wel. Dat zou niet anders zijn als ik in de uren dat hij op school zat thuis de ramen stond te lappen, dus dan kan ik net zo goed werken, vind ik.
Daarnaast vind ik, en dat durven denk ik niet zo heel veel vrouwen toe te geven ( of die voelen dat echt niet zo, dat kan natuurlijk ook), een groot deel van de dagelijkse bezigheden van kinderen retesaai. De eerste 2 jaar draait een kinderleven vooral om verzorging en tja, ik heb niet de indruk dat het nu zo erg veel uitmaakt of je zelf 12 luiers op een dag geeft of maar 4 omdat je de andere 8 uitbesteed.
Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik veel van mijn zoon mis, helemaal niet zelfs. De belangrijke dingen, daar ben ik gewoon altijd bij. Ik ben degene die hem troost als hij verdrietig is, ik ben degene die hem dingen leert, ik ben degene naast wie hij in bed kruipt om te knuffelen, ga zo maar door.
Dus waarom zou ik níet werken? Aan de opvoeding van mijn kind heb ik echt geen dagtaak. En ik geloof ook niet dat huisvrouwen dat wel hebben. Die hebben een dagtaak aan het huishouden, maar dat is iets heel anders dan de opvoeding.
Bovendien: mijn eigen moeder werkte ook full time en toch kan ik me niet herinneren dat mijn moeder ooit ergens níet bij was. Dat zal ze ongetwijfeld wel geweest zijn, afwezig, maar zo heb ik dat niet ervaren. Net zoals mijn zoon dat - zo observeer ik dat - niet zo ervaart.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 juni 2008 om 21:08
Jij gooit nu wel een heleboel zaken op één hoop. We hebben het over ambitieus zijn en hard werken. Dat is geen 'gewone baan hebben', maar hard werken vanuit een passie, graag dingen willen bereiken. Ik ben gehecht aan die passie, zoals verschillende schrijfsters hier op het topic. In mijn geval heeft dit helemaal niets te maken met een dikke lease-auto, een werkster, een vet huis of whatever. Sterker nog, nu ik mijn bedrijfje aan het opbouwen ben steek ik er heel veel energie en tijd in en levert het me gemiddeld nog slechts 1000 á 1200 Euro per maand op. Ik denk dat ik met veel schrijfsters de passie deel. De (eventuele) verdiensten etc. zijn leuk en deel van je succes maar komen op de tweede plek.
Ik weet nog niet zeker of ik een kind wil, daarom opende ik dit topic. Maar ik zit er helemaal niet over in of ik een goede moeder zal zijn. Naast mijn vriend als superzorgvader ben ik dit zeker wel. Waar ik bang voor ben is juist dat ik mijn ambitie verlies en daarmee in een paar jaar tijd af zal breken wat ik heb opgebouwd met veel pijn en moeite. Verschillende reacties in dit topic sterken mijn gedachte dat het niet per definitie zo is dat je je carriere minder belangrijk gaat vinden (in tegenstelling tot wat veel mensen tegen me hebben gezegd) en bij de eerste de beste tegenslag (die je nu eenmaal altijd hebt) je je meer op je kind gaat richten dan op je werk.
woensdag 4 juni 2008 om 21:08
Ik heb alleen de laatste pagina gelezen en zag weinig reacties van ex-carriere jagers die nu tbm zijn. Daarom hier mijn aandeel. Tot dochter twee zich aankondigde werkte ik op "hoog niveau" (smiley met draaiende ogen). Weliswaar parttime (wegens brakke gezondheid) maar parttime is voor mij dus full time omdat ik de overige uren in de week rust en er dan niet voor de kinderen ben. Helaas stopte mijn laatste baan aan het eind van mijn zwangerschap en zit ik sinds oktober thuis. Dochter 2 is afgelopen januari geboren.
Ik heb steeds de vacaturesites in de gaten gehouden maar omdat ik alleen een parttime baan blief kan ik "niets passends" vinden. Daarnaast wil ik geen hele dagen werken omdat oudste dochter geen hele dagen op de kdv trekt. Dit maakt werk zoeken natuurlijk een stuk complexer.
Ik was dus in het geheel niet blij dat ik niet meer werkte en ontevreden over de situatie.
Echter, twee weken geleden ging er opeens een knop om. Ik ben nu "opeens" redelijk content met de situatie. Realiseer me dat het geweldig is dat ik het eerste jaar van dochter twee nu volledig mee kan maken en ik ga ons huis van binnen schilderen (dat stelden we steeds uit). Door deze nieuwe, tijdelijke invulling ben ik toch wel happy. Uitdaging en levensgeluk hoeven voor mij dus niet perse in een intuhlectuele, leidinggevende werkomgeving te zitten. Ik moet zeggen dat ik nu in de avonduren (als ik fut heb) zo nu en dan een -studie-boek pak (voor de lol, zonder doel). Daardoor zorg ik voor enig evenwicht in mijn leven nu. Even wat tegenwicht tegenover Nijntje en Jip en Janneke. Ook correspondeer/discussieer ik via email met een aantal mensen en poog ik een hobbybedrijfje op te zetten. Deze activiteiten doen mij goed. "Koffiedrinken" heb ik de laatste maanden een aantal keren geprobeerd en ik kan daar helemaal niets mee. Geef mij maar mijn boeken en pc in mijn werkkamer. Daar voel ik mij meer op mijn plek momenteel dan bij een ander achter de koffie met een koekje.
Begrijp mij goed, ik ben helemaal geen kluizenaar. Maar ik zoek nu dus mijn balans liever in studie etc. dan in koffiepraat contact met anderen.
Zo kan het dus ook. (Okay, ik baal wel als een stekker dat we het financieel nu erg zwaar hebben maar die gedachte probeer ik steeds uit mijn hoofd te bannen wetende dat wij het relatief nog erg goed hebben).
TO ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ik heb steeds de vacaturesites in de gaten gehouden maar omdat ik alleen een parttime baan blief kan ik "niets passends" vinden. Daarnaast wil ik geen hele dagen werken omdat oudste dochter geen hele dagen op de kdv trekt. Dit maakt werk zoeken natuurlijk een stuk complexer.
Ik was dus in het geheel niet blij dat ik niet meer werkte en ontevreden over de situatie.
Echter, twee weken geleden ging er opeens een knop om. Ik ben nu "opeens" redelijk content met de situatie. Realiseer me dat het geweldig is dat ik het eerste jaar van dochter twee nu volledig mee kan maken en ik ga ons huis van binnen schilderen (dat stelden we steeds uit). Door deze nieuwe, tijdelijke invulling ben ik toch wel happy. Uitdaging en levensgeluk hoeven voor mij dus niet perse in een intuhlectuele, leidinggevende werkomgeving te zitten. Ik moet zeggen dat ik nu in de avonduren (als ik fut heb) zo nu en dan een -studie-boek pak (voor de lol, zonder doel). Daardoor zorg ik voor enig evenwicht in mijn leven nu. Even wat tegenwicht tegenover Nijntje en Jip en Janneke. Ook correspondeer/discussieer ik via email met een aantal mensen en poog ik een hobbybedrijfje op te zetten. Deze activiteiten doen mij goed. "Koffiedrinken" heb ik de laatste maanden een aantal keren geprobeerd en ik kan daar helemaal niets mee. Geef mij maar mijn boeken en pc in mijn werkkamer. Daar voel ik mij meer op mijn plek momenteel dan bij een ander achter de koffie met een koekje.
Begrijp mij goed, ik ben helemaal geen kluizenaar. Maar ik zoek nu dus mijn balans liever in studie etc. dan in koffiepraat contact met anderen.
Zo kan het dus ook. (Okay, ik baal wel als een stekker dat we het financieel nu erg zwaar hebben maar die gedachte probeer ik steeds uit mijn hoofd te bannen wetende dat wij het relatief nog erg goed hebben).
TO ik hoop dat je er wat aan hebt!
woensdag 4 juni 2008 om 21:18
Ow... sukkel... ik vergeet een clou...
De zelfstudie en de bomen die ik heb met anderen opzet kunnen mij later weer van pas komen in mijn bedrijfje. Wat nu een hobbybedrijfje is (ga in de herfst los) moet over een jaar of vijf een stevig bedrijf zijn. Zo dus. Het is een wat alternatieve weg die ik bewandel, maar ik denk zo mijn passie toch kwijt te kunnen.
NB
I.d.d. hoe komt dat idee van carrieretijger en veel geld verdienen toch in de wereld?
De zelfstudie en de bomen die ik heb met anderen opzet kunnen mij later weer van pas komen in mijn bedrijfje. Wat nu een hobbybedrijfje is (ga in de herfst los) moet over een jaar of vijf een stevig bedrijf zijn. Zo dus. Het is een wat alternatieve weg die ik bewandel, maar ik denk zo mijn passie toch kwijt te kunnen.
NB
I.d.d. hoe komt dat idee van carrieretijger en veel geld verdienen toch in de wereld?
woensdag 4 juni 2008 om 21:19
Dankjewel. Fijn dat je evenwicht en acceptatie van je situatie hebt gevonden. Goed dat je je ei op deze manier kwijt kan. Volgens mij is dat waar het uiteindelijk om gaat. Ach misschien moet ik ook 'gewoon doen' en alleen aan de organisatorische kant denken. Zoals iemand eerder zei zal ik mijn ambitie vast niet echt 'verliezen'.
woensdag 4 juni 2008 om 21:23
Cherrytomaatje,
Ondanks het feit dat ik tegenwoordig het werk doe waar ik al sinds mijn puberteit van droomde en met elke nieuwe dag wel een nieuw werkdoel ontwikkel, is mijn zoon het mooiste, liefste, leukste, spannendste en bijzonderste wat ik ooit heb meegemaakt.
Als ik zou móeten kiezen tussen nooit meer werk of nooit meer zoon, dan is de keuze simpel, dan werk ik nooit meer. Maar gelukkig hoef je niet te kiezen. Als dat de belangrijkste reden is om niet te weten of je een kind wil zou ik zeggen: gooi die pil het raam uit en maak een kind. Echt, iets leukers dan dat bestaat niet.
Ondanks het feit dat ik tegenwoordig het werk doe waar ik al sinds mijn puberteit van droomde en met elke nieuwe dag wel een nieuw werkdoel ontwikkel, is mijn zoon het mooiste, liefste, leukste, spannendste en bijzonderste wat ik ooit heb meegemaakt.
Als ik zou móeten kiezen tussen nooit meer werk of nooit meer zoon, dan is de keuze simpel, dan werk ik nooit meer. Maar gelukkig hoef je niet te kiezen. Als dat de belangrijkste reden is om niet te weten of je een kind wil zou ik zeggen: gooi die pil het raam uit en maak een kind. Echt, iets leukers dan dat bestaat niet.
Am Yisrael Chai!
