Kinderen
alle pijlers
Ambitieus zijn en een kind krijgen, hoe is het nou echt?
woensdag 4 juni 2008 om 10:25
Hallo moeders,
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
Ik zit met een dilemma en ik hoop dat jullie ervaringen mij iets verder zullen helpen bij het nadenken.
Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we volgend jaar de knoop gaan doorhakken of we een kind willen krijgen of niet. Ik word dan 32 en wil dan niet langer wachten. Ik hoop dat ik voor mijn 35ste zwanger ben (vooropgesteld dát we überhaupt vruchtbaar zijn natuurlijk).
Maar nu het dilemma. Zeven jaar geleden studeerde ik af, tegelijkertijd met 9 vriendinnen. Van hen zijn 7 binnen 1 á 3 jaar na afstuderen moeder geworden. Het leven dat ze leiden is voor mij eerlijk gezegd best een schrikbeeld. De meeste van hen waren vrij ambitieus tijdens hun studie en vlak erna. Sinds ze kinderen hebben is dat echter helemaal verdwenen. Een paar werken helemaal niet, één vriendin die heel erg ambitieus was en heel doelgericht op zoek was naar dé ideale baan op haar vakgebied is deeltijd (24 uur) gaan werken in de (saaie) baan die ze had.... Allemaal zeggen ze dat zodra je kinderen hebt je al het andere in het leven (zoals carriere of leuk werk) niet meer zo belangrijk vindt.
Mijn vriendin die geen kinderen heeft gekregen en ik hebben behoorlijk carriere gemaakt de afgelopen jaren en werken met veel plezier. De andere meiden hebben nauwelijks interesse in onze werkperikelen en het gesprek gaat al heel snel weer over de kinderen (wat ik trouwens helemaal niet erg vind).
Ik hou veel van kinderen en zou ook graag moeder willen zijn. Ik ben alleen zo bang dat ik net zo'n soort reflex zal hebben als mijn vriendinnen. Dat ik zo veel van mijn kind zal houden dat alles er om heen niet meer belangrijk is. Mijn vriend zegt dat hij zich dat niet kan voorstellen. Hij denkt dat ik hoogstens het eerste jaar me zo zal gedragen, maar dat het daarna weer zo gaat kriebelen dat ik 101 nieuwe (werk)plannen heb en weer als een bezetene aan het werk ga. Werken is voor mij belangrijker dan voor hem en hij wil ook best weinig werken en veel vaderen. Voorlopig zou dit trouwens niet echt een optie zijn. Ik ben een half jaar geleden voor mezelf begonnen. Het begint allemaal steeds beter te lopen, maar ik verwacht dat het nog wel een jaartje of 3 gaat duren voordat mijn salaris hoog genoeg is als hoofdinkomen.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Ik weet niet zo goed of het toevallig of 'natuurwet' is dat veel van mijn vriendinnen veranderd zijn van ambitieuze meiden in vrouwen voor wie het moederschap veel belangrijker is dan werk. Ik ben eerlijk gezegd in mijn werk ook maar weinig vrouwen tegengekomen die meer dan drie dagen per week bleven werken nadat ze kinderen kregen. De andere ambitieuze vrouwen die ik ken zijn (nog) kinderloos.
Ik zou het fijn vinden om ervaringen te horen van moeders voor wie werken ook heel belangrijk is.
NB. Ik zie overigens wel dat mijn vriendinnen gelukkig zijn met hun leven en daar ben ik blij om voor ze...
donderdag 5 juni 2008 om 13:21
Ff aankijken zou ik zeggen. Zeker niet opgeven want zo'n plek krijg je dan nooit meer hoor. Desnoods maar een verhuizing overwegen (maar dat geeft natuurlijk ook veel stress....en is afhankelijk van werk van manlief). Het eerste jaar is ook gewoon zwaar hoor! Heb je al uitgepluisd wat de regeling is als je verlenging zou willen? Sommigen uni's hebben dat.
donderdag 5 juni 2008 om 13:31
Ik weet niet hoe lang je al bezig bent, maar dit heb ik gehad toen ik ongeveer een jaar bezig was met m'n promotie. Het schoot helemaal niet op, er kwamen geen resultaten en ik had de hele dag zo'n naar gevoel in m'n buik. Toen moest ik een voortgangsrapport schrijven en dat was helemaal vreselijk (voortgang? voor mijn gevoel was er geen enkele voortgang!). Ik vond het zonde om op te geven, maar ik vond het echt niet leuk meer om naar m'n werk te gaan, ging ook soms 's middags eerder naar huis omdat de tranen hoog zaten. Toen heb ik met mezelf afgesproken dat ik mocht stoppen als ik me na een half jaar nog zo voelde. Dat is nu ruim twee jaar geleden
.
donderdag 5 juni 2008 om 13:37
Ben nu bezig met dat voortgangsrapport te schrijven. Gelukkig heb ik wel vordering maar vorige maand heb ik echt nauwelijks iets gedaan hoor. Kon me er gewoon niet toe aanzetten. Zo'n dipje heb je gewoon af en toe. Ben benieuwd hoe mijn tweede jaar gaat. En tess, vergeet niet, de kleine wordt ook ouder hoor. Over een half jaartje is ze al 1 en begint ze echt goed te kletsen. Dat maakt een wereld van verschil hoor als je wat rust thuis hebt.
donderdag 5 juni 2008 om 19:54
Zwieber: Ik wilde op zich wel lesgeven aan HBO of Uni maar die heb je hier niet in de buurt en hoewel ik aan veel uren werken geen hekel heb, heb ik aan veel uren reizen wel een hekel. Daarbij denk ik dat als je ergens leert om goed les te geven, het in het MO is. Ik heb een 2 LWOO klas en da's toch iets anders dan een groep met studenten.
Als ik die jongens en meiden een uur geboeid heb weten te houden, of ze vertellen trots dat ze "dood goed hebben geleerd" is mijn dag helemaal goed. Het is in zo'n groep duidelijk wel harder werken dan in een HAVO/VWO groep trouwens. Ik geef inderdaad geschiedenis, maatschappijleer en Engels (andere studie, naast rechten).
donderdag 5 juni 2008 om 20:44
Ik zie dat ik mijn mening al heb gegeven
. TO, ik ben niet minder ambitieus geworden van mijn kinderen. Ik heb twee kinderen, een carriere en een derde kind op komst. En dat gaat prima, wij werken fulltime maar kunnen het beiden zo regelen dat we ieder een dag in de week thuis zijn (we werken dan wel regelmatig 's avonds en hebben weinig vakantie). Dochter gaat 3 dagen naar gastouder, en zoon gaat naar school en 2 middagen na school naar gastouder. Mijn pech is dat ik moeilijke zwangerschappen heb, waardoor ik in alle drie de gevallen een maand of 8 uit de running ben geweest. Toch heeft dat mijn carriere niet geschaad. Het eerste jaar is soms lastig, met name door de borstvoeding en het slaapgebrek, en bij het eerste kind door alle virussen die langskomen (ik ben dat jaar ook veel ziek geweest net als MissMara). Bovendien moet je groeien in je nieuwe rol. In het begin doe je het kind erbij, maar later wordt het een meer gintegreerd onderdeel van je leven. Ik vind het dan ook een hele goede tip om geen beslissingen te nemen in het eerste jaar. Ik herken trouwens niets in dat hormonale verhaal van dat je alleen op je kind gericht wordt, die hormonen heb ik blijkbaar niet.En verder begrijp ik ook niet waarom altijd die ik-wil-alles opmerking komt. Ik wil niet alles, ik wil alleen een gezin en een interessante baan, hele normale wensen lijkt me zo. Om auto's geef ik niets, die dure vakanties schieten erbij in, en ook mijn sociale leven stelt weinig voor. Maar ik laat liever dat soort dingen vallen, dan datgene waarin ik mezelf kan ontplooien en waarin ik denk iets wezenlijks nuttigs te doen. Dan maar geen koffie bij de buurvrouw of naar de sportschool.
donderdag 5 juni 2008 om 22:14
hee nippo, niet zo denigrerend doen over een sociaal leven.Bij mij liggen mijn prioriteiten bij gezin en sociaal leven, ik werk ook, maar daar ligt geen prioriteit. Ik werk omdat ik het leuk vind, belangrijk, het me uitdaging biedt en ik zo geld verdien, maar ik doe liever concessies aan werk dan aan sociaal leven. En koffie drinken bij de buurvrouw heb ik nou nog nooit gedaan.
vrijdag 6 juni 2008 om 09:26
Helemaal eens met Miffy! Beide zwangerschappen vielen mijn hersens deels uit 
Daarnaast had ik een ander karakter (ik werd erg kort door de bocht). Na de eerste zwangerschap durfde ik pas na een half jaar een tekst zelfstandig te schrijven en de wereld in te sturen, fautloos schrijven lukte nl. niet meer. Ben destijds van de zwangerschap erg ziek geweest, dat zal ook van invloed zijn geweest. Merk dat ik nu -4.5 mnd na geboorte van nr. twee- lichamelijk wel fit ben maar geestelijk nog niet helemaal. Ik wijt het nu aan het slaapgebrek en naseep zwangerschap (kind slaapt pas sinds deze week door) maar dit is voor mij dus ook de reden om nu thuis te werken aan eigen bedrijfje en pas in de herfst echt los te gaan.
FV en MM. Mensen met kinderen zijn idd. actiever dan mensen zonder (voor nuances Google op de div. onderzoeken).
FV ik zat voor mijn zwangerschappen al te hopen dat ik ook iets van die oerkracht zou merken. En idd. nu bij kind twee merk ik het. Jeuh! Meer daadkracht naar Papsie (erg fijn, mijn man heeft een nogal stevige persoonlijkheid) en op sociaal gebied begin ik de positieve invloed ook te merken. Jammer dat daar zwangerschappen voor nodig zijn trouwens.
Daarnaast had ik een ander karakter (ik werd erg kort door de bocht). Na de eerste zwangerschap durfde ik pas na een half jaar een tekst zelfstandig te schrijven en de wereld in te sturen, fautloos schrijven lukte nl. niet meer. Ben destijds van de zwangerschap erg ziek geweest, dat zal ook van invloed zijn geweest. Merk dat ik nu -4.5 mnd na geboorte van nr. twee- lichamelijk wel fit ben maar geestelijk nog niet helemaal. Ik wijt het nu aan het slaapgebrek en naseep zwangerschap (kind slaapt pas sinds deze week door) maar dit is voor mij dus ook de reden om nu thuis te werken aan eigen bedrijfje en pas in de herfst echt los te gaan. FV en MM. Mensen met kinderen zijn idd. actiever dan mensen zonder (voor nuances Google op de div. onderzoeken).
FV ik zat voor mijn zwangerschappen al te hopen dat ik ook iets van die oerkracht zou merken. En idd. nu bij kind twee merk ik het. Jeuh! Meer daadkracht naar Papsie (erg fijn, mijn man heeft een nogal stevige persoonlijkheid) en op sociaal gebied begin ik de positieve invloed ook te merken. Jammer dat daar zwangerschappen voor nodig zijn trouwens.
vrijdag 6 juni 2008 om 09:27
Leuk om te lezen hoe iedereen hier over denkt. Ik heb geen kinderen, we zijn wel aan het denken of we later willen proberen of we ze kunnen krijgen. Maar daar gaat het nu even niet om.
Ik kan me nooit zo goed voorstellen dat vrouwen een 'makkelijk' baantje (met opzet tussen aanhalingstekens, we hebben vast verschillende ideeen) of geen werk willen hebben om vooral moeder te zijn. Ik zou daar voor mijn gevoel heel ongelukkig van worden.
Van vriendinnen die moeder zijn en die vooraf datzelfde idee hadden, zie ik dat ze nu ook, samen met partner, werk en kind kunnen combineren. Van vriendinnen die werk toch al niet zo belangrijk vonden zie ik dat ze al snel stoppen of in een 'makkelijk' / weinig uren baan terechtkomen.
Wat ik bedoel te zeggen is dat je er zelf bij bent en dat het voor een deel al in je karakter zit.
Voor TessTan: bij promotie-onderzoek hoort vaak dat je na een aantal jaar helemaal geen zin meer hebt. Het is niet voor niks dat er dan nog steeds veel mensen afhaken. Toen ik tegen mijn grenzen aanliep, heb ik in overleg met mijn promotor het aantal uren dat ik werkte teruggebracht. Omdat de subsidie hetzelfde bleef, betekende dat dat ik er gewoon een paar maanden langer over mocht doen. Misschien is dat voor jou, voor dit moment de oplossing?
Ik kan me nooit zo goed voorstellen dat vrouwen een 'makkelijk' baantje (met opzet tussen aanhalingstekens, we hebben vast verschillende ideeen) of geen werk willen hebben om vooral moeder te zijn. Ik zou daar voor mijn gevoel heel ongelukkig van worden.
Van vriendinnen die moeder zijn en die vooraf datzelfde idee hadden, zie ik dat ze nu ook, samen met partner, werk en kind kunnen combineren. Van vriendinnen die werk toch al niet zo belangrijk vonden zie ik dat ze al snel stoppen of in een 'makkelijk' / weinig uren baan terechtkomen.
Wat ik bedoel te zeggen is dat je er zelf bij bent en dat het voor een deel al in je karakter zit.
Voor TessTan: bij promotie-onderzoek hoort vaak dat je na een aantal jaar helemaal geen zin meer hebt. Het is niet voor niks dat er dan nog steeds veel mensen afhaken. Toen ik tegen mijn grenzen aanliep, heb ik in overleg met mijn promotor het aantal uren dat ik werkte teruggebracht. Omdat de subsidie hetzelfde bleef, betekende dat dat ik er gewoon een paar maanden langer over mocht doen. Misschien is dat voor jou, voor dit moment de oplossing?
vrijdag 6 juni 2008 om 09:44
Pips, die hersenuitval is bij mij wel weer over gegaan hoor, en op het moment zelf had ik het ook niet zo door, maar achteraf bezien was ik toch wel een tijdje ... uh ... wat beperkter in mijn interesses. Tegen de tijd dat mijn man het wel weer leuk zou vinden om het over iets intelligenters dan luiers en voedingen met mij te hebben, was ik daar ook wel weer aan toe
Door slaapgebrek heb ik trouwens deze week wel ernstig last van hersenuitval. Dat dan weer wel.
Ik weet trouwens niet hoe wij het opgelost hadden als we een kind gekregen hadden dat niet gezond was, en veel extra zorg nodig had. Dan kun je wel leuk vanalles overdacht en gepland worden, maar wordt toch alles anders.
Door slaapgebrek heb ik trouwens deze week wel ernstig last van hersenuitval. Dat dan weer wel.
Ik weet trouwens niet hoe wij het opgelost hadden als we een kind gekregen hadden dat niet gezond was, en veel extra zorg nodig had. Dan kun je wel leuk vanalles overdacht en gepland worden, maar wordt toch alles anders.
vrijdag 6 juni 2008 om 15:13
Ha wat een fijn onderwerp. Ik lees al een boel herkenbare dingen. Zelf werk ik 3 dagen in een pittige baan en vriend werkt 4 * 9 uur en is ook een dag in de week thuis, zodat zoonlief 2 dagen naar het kdv gaat.
Op zich allemaal hartstikke leuk en prima en kan me ontwikkelen/ambitie kwijt/hersens kraken en nog tijd met zoon doorbrengen ook!
Waar ik wel eens moeite mee heb is het volgende, en ik ben heel erg benieuwd hoe jullie dat ervaren:
Hoe bewaken jullie de balans tussen thuis en werk? Ik merk dat als het bijvoorbeeld erg druk is op het werk, ik me dan onrustig voel op de dagen dat ik thuis ben (en ga dan soms tijdens slaapjes bellen/mailen) En als zoontje ineens 1kennig is op het kdv en ik hem huilend achterlaat, zit ik weer heel onrustig op het werk. Zo'n gevoel van het allemaal goed willen doen, maar je dan toch schuldig voelen naar zowel kind als werk.
Daarnaast prop ik m'n sociale leven er nog tussen (vind m'n vriendinnen óók heel belangrijk), probeer ik nog te sporten en mijn familie regelmatig te zien. Gaan we volgend jaar verhuizen en heeft mijn vriend me ter overmaat van ramp ten huwelijk gevraagd :-) dus er moet een bruiloft gepland gaan worden. En oh ja, ik heb een wens voor op termijn een tweede kindje.
Wil ik teveel?
Op zich allemaal hartstikke leuk en prima en kan me ontwikkelen/ambitie kwijt/hersens kraken en nog tijd met zoon doorbrengen ook!
Waar ik wel eens moeite mee heb is het volgende, en ik ben heel erg benieuwd hoe jullie dat ervaren:
Hoe bewaken jullie de balans tussen thuis en werk? Ik merk dat als het bijvoorbeeld erg druk is op het werk, ik me dan onrustig voel op de dagen dat ik thuis ben (en ga dan soms tijdens slaapjes bellen/mailen) En als zoontje ineens 1kennig is op het kdv en ik hem huilend achterlaat, zit ik weer heel onrustig op het werk. Zo'n gevoel van het allemaal goed willen doen, maar je dan toch schuldig voelen naar zowel kind als werk.
Daarnaast prop ik m'n sociale leven er nog tussen (vind m'n vriendinnen óók heel belangrijk), probeer ik nog te sporten en mijn familie regelmatig te zien. Gaan we volgend jaar verhuizen en heeft mijn vriend me ter overmaat van ramp ten huwelijk gevraagd :-) dus er moet een bruiloft gepland gaan worden. En oh ja, ik heb een wens voor op termijn een tweede kindje.
Wil ik teveel?
vrijdag 6 juni 2008 om 20:29
Miffy schreef: ik weet trouwens niet hoe wij het opgelost hadden als we een kind gekregen hadden dat niet gezond was, en veel extra zorg nodig had. Dan kun je wel leuk vanalles overdacht en gepland worden, maar wordt toch alles anders.
Klopt, kind hoeft niet eens ziek te zijn, kan ook op een andere manier veel aandacht of tijd van je vragen. Zo heb ik een jaar lang met oudste dochter ongeveer 3 kwartier per dag oefeningen moeten doen. Daarnaast 1 of 2 keer per week naar de fysio. Ze sliep ook nog eens ontzettend veel (met 1.5 jaar nog 3 keer per dag
). Dus ik heb afgelopen twee jaar door zwangerschapsperikelen en extra zorg voor dochter de wereld buiten mijn eigen huis "amper" gezien. Dat kan je dus ook gebeuren en daar had ik idd geen rekening mee gehouden van te voren.
Kessie, voor mij zou het idd. te veel zijn. Ik heb een zeer gering sociaal leven (zie tekst hierboven) maar sport wel twee keer per week omdat mijn gezondheid anders onderuit gaat. Keuzes, keuzes
Over de balans: toen ik nog werkte was "werk werk" en "thuis thuis" (op een paar spannende momenten per jaar na dan, inherent aan het werk). Kun je jouw telefoon niet uit doen als je thuis bent?
Klopt, kind hoeft niet eens ziek te zijn, kan ook op een andere manier veel aandacht of tijd van je vragen. Zo heb ik een jaar lang met oudste dochter ongeveer 3 kwartier per dag oefeningen moeten doen. Daarnaast 1 of 2 keer per week naar de fysio. Ze sliep ook nog eens ontzettend veel (met 1.5 jaar nog 3 keer per dag
). Dus ik heb afgelopen twee jaar door zwangerschapsperikelen en extra zorg voor dochter de wereld buiten mijn eigen huis "amper" gezien. Dat kan je dus ook gebeuren en daar had ik idd geen rekening mee gehouden van te voren. Kessie, voor mij zou het idd. te veel zijn. Ik heb een zeer gering sociaal leven (zie tekst hierboven) maar sport wel twee keer per week omdat mijn gezondheid anders onderuit gaat. Keuzes, keuzes
Over de balans: toen ik nog werkte was "werk werk" en "thuis thuis" (op een paar spannende momenten per jaar na dan, inherent aan het werk). Kun je jouw telefoon niet uit doen als je thuis bent?
vrijdag 6 juni 2008 om 20:42
Of je krijgt een kind dat 's nachts elk uur wakker is. Dat deed mijn middelste dus en achteraf was het maar goed dat ik toen 'in between 2 jobs' was, want een maandenlang slaaptekort is niet goed voor je geestelijke vermogens heb ik gemerkt.
Kessie, ik denk dat je keuzes moet maken. Ik herken het wel een beetje, wil het liefst alles doen (en dan ook nog eens alles zelf doen) en alhoewel ik maar 3 dagen werk, ben ik wel tamelijk fanatiek met andere activeiten. Nu heb ik dus eindelijk de knoop doorgehakt en hebben we een werkster genomen (uiteraard vond ik dat ik naast bestuurswerk, 3 jonge kinderen, sporten en werken het huishouden ook nog zelf moest doen.
Ik snijd op dit moment ook in sociale contacten. Het is jammer, maar het is even niet anders en over een paar jaar komt het wel weer.
Kessie, ik denk dat je keuzes moet maken. Ik herken het wel een beetje, wil het liefst alles doen (en dan ook nog eens alles zelf doen) en alhoewel ik maar 3 dagen werk, ben ik wel tamelijk fanatiek met andere activeiten. Nu heb ik dus eindelijk de knoop doorgehakt en hebben we een werkster genomen (uiteraard vond ik dat ik naast bestuurswerk, 3 jonge kinderen, sporten en werken het huishouden ook nog zelf moest doen.
Ik snijd op dit moment ook in sociale contacten. Het is jammer, maar het is even niet anders en over een paar jaar komt het wel weer.
vrijdag 6 juni 2008 om 21:40
TessTan, ik wil je even een hart onder de riem steken. Je concentratieproblemen zijn zooo herkenbaar... Ik was achteraf bezien zo'n 7 maanden na de bevalling ook overspannen (ik liep in de lunchpauze helemaal 'daas' buiten en kon wel janken achter mijn bureau. Schreef misschien een zin per dag). Bij mij kwam het ontzwangeren ook samen met een dip in mijn onderzoek (of eigenlijk: ik had al een dip en dacht daarom: laat ik nu maar een kind baren, haha).
Maar.. het gaat een keer over. Ook je werkplezier komt weer terug. Je hebt zo te horen heel weloverwogen voor het onderzoek gekozen, probeer terug te denken aan wat je motivatie was en jezelf minder goede perioden toe te staan. Je baby is nog maar zo jong! Het reizen lijkt me superzwaar.. kun je misschien niet ouderschapsverlof nemen voor een dag per week voor een paar maanden? Je kunt daar misschien zelfs verlenging voor krijgen, bij mijn universiteit is dat wel beleid.
Mocht je twijfel over je keuze voor het onderzoek gegrond zijn, maak dan geen beslissingen in overspannen toestand. Probeer eerst weer beter te worden en praat eens met een coach, vaak wil de universiteit wel meebetalen (er zijn potjes geld waar je het bestaan niet van kent). Je moet met je leidinggevende of een promovendi-coordinator ofzo (iemand die er voor promovendi is) eens bij P&O informeren.
Mijn universiteit biedt workshops loopbaanontwikkeling voor promovendi aan en die heb ik gevolgd toen ik op het dieptepunt van mijn motivatie was. Dat heeft ontzettend geholpen. Ik heb mijn plezier en ambitie weer terug omdat ik ontdekte dat het werk heel goed bij me past.
Dus mijn advies: zie het rustig nog een half jaar aan, een jaar veel minder productief zijn kan gebeuren en dan kan het toch nog goedkomen! Maar zoek wel waar je onzekerheid over het werk an sich vandaan komt, want als het probleem echt buiten het ontzwangeren en balanszoeken ligt, word je alleen maar ongelukkiger.
Maar.. het gaat een keer over. Ook je werkplezier komt weer terug. Je hebt zo te horen heel weloverwogen voor het onderzoek gekozen, probeer terug te denken aan wat je motivatie was en jezelf minder goede perioden toe te staan. Je baby is nog maar zo jong! Het reizen lijkt me superzwaar.. kun je misschien niet ouderschapsverlof nemen voor een dag per week voor een paar maanden? Je kunt daar misschien zelfs verlenging voor krijgen, bij mijn universiteit is dat wel beleid.
Mocht je twijfel over je keuze voor het onderzoek gegrond zijn, maak dan geen beslissingen in overspannen toestand. Probeer eerst weer beter te worden en praat eens met een coach, vaak wil de universiteit wel meebetalen (er zijn potjes geld waar je het bestaan niet van kent). Je moet met je leidinggevende of een promovendi-coordinator ofzo (iemand die er voor promovendi is) eens bij P&O informeren.
Mijn universiteit biedt workshops loopbaanontwikkeling voor promovendi aan en die heb ik gevolgd toen ik op het dieptepunt van mijn motivatie was. Dat heeft ontzettend geholpen. Ik heb mijn plezier en ambitie weer terug omdat ik ontdekte dat het werk heel goed bij me past.
Dus mijn advies: zie het rustig nog een half jaar aan, een jaar veel minder productief zijn kan gebeuren en dan kan het toch nog goedkomen! Maar zoek wel waar je onzekerheid over het werk an sich vandaan komt, want als het probleem echt buiten het ontzwangeren en balanszoeken ligt, word je alleen maar ongelukkiger.
vrijdag 6 juni 2008 om 21:56
Kessie, bij mij is de balans voortdurend zoek. Althans, die balans is voortdurend in beweging. Dan heeft thuis weer wat meer aandacht (nodig) en dan weer werk. Soms zit ik thuis te bellen, kids geparkeerd voor Nick Jr. Soms neem ik een middag vrij en haal de kinderen extra vroeg op. Of niet, en ga lekker een uurtje niks doen
Werk en prive lopen in mijn beroep sowieso nogal in elkaar over. Telefoon uitzetten kan niet. Dus heb ik het maar geaccepteerd dat het zo af en toe (lees: vaak) een chaos is. De kinderen weten inmiddels dat als ik mobiel gebeld word, het mijn werk is, en dat vinden ze reuze spannend
Sociaal leven is wat minder, en bestaat veelal uit bellen, veel mailen, kaartjes sturen en zo af en toe een lunchafspraak tussendoor. Voor sport heb ik mezelf een vrijstelling gegeven (al dat achter de kinderen aanrennen én fietsen met kind voorop en achterop vond ik voldoende lichaamsbeweging). Zolang ik van de meeste dingen die ik doe, energie krijg, valt het prima vol te houden.
Werk en prive lopen in mijn beroep sowieso nogal in elkaar over. Telefoon uitzetten kan niet. Dus heb ik het maar geaccepteerd dat het zo af en toe (lees: vaak) een chaos is. De kinderen weten inmiddels dat als ik mobiel gebeld word, het mijn werk is, en dat vinden ze reuze spannend
Sociaal leven is wat minder, en bestaat veelal uit bellen, veel mailen, kaartjes sturen en zo af en toe een lunchafspraak tussendoor. Voor sport heb ik mezelf een vrijstelling gegeven
(al dat achter de kinderen aanrennen én fietsen met kind voorop en achterop vond ik voldoende lichaamsbeweging). Zolang ik van de meeste dingen die ik doe, energie krijg, valt het prima vol te houden.
zaterdag 7 juni 2008 om 10:09
Bedankt voor alle mensen die me een hart onder de riem hebben gestoken! Internet lag er hier helaas even uit, dus ik heb niet gelijk kunnen reageren.
Falcon, ik ben al bezig met een loopbaanadviestraject (leuk woord voor galgje). Ik wil er vooral achterkomen of mijn dip zwangerschapsgerelateerd is of dat het onderzoek dood loopt. Op dit moment denk ik niet dat ik daar objectief naar kan kijken. En ik heb al 1 dag ouderschapsverlof, als ik nog minder ga werken ben ik bang dat het er helemaal niet meer van komt, omdat je in drie dagen niet echt 'door' kunt werken.
Zwieber, verhuizen is echt geen optie. Naast het feit dat ik nu niet zit te wachten op verhuis stress zit vriendlief dan met hetzelfde probleem. Bovendien zitten veel van de volgende banen die ik zou willen in deze regio, dus dan zou ik over 2-3 jaar weer terug moeten verhuizen. Er is al een afspraak gemaakt dat ik een half jaar verlenging krijg, dus dat is goed geregeld.
Magica, ik weet dat frustratie en dips inherent zijn aan promotieonderzoek. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die nooit een dip heeft gehad. Maar tot nu toe heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik lekker bezig was. Het eerste half jaar moet je er altijd in komen, ik was zelf niet tevreden, maar mijn promotoren wel. Toen werd ik zwanger. Dat was niet bevorderend voor mijn productiviteit, mijn energiepeil daalde naar het dieptepunt. En nu is mijn dochter een half jaar en heb ik het gevoel alsof ik nog niet eens goed van start ben met mijn onderzoek. Verder spelen nog een aantal andere tegenvallers mee, waardoor ik niet echt verder kom. En als ik nu een artikel wil lezen.... Mijn concentratie is echt minimaal gehalveerd! Wat ik trouwens wel leuk vind om te doen zijn de randzaken zoals het begeleiden van studenten. Maar dan rond je ook echt iets af en heb je het gevoel dat je iets gedaan hebt.
Kortom, ik weet het nog niet.
Falcon, ik ben al bezig met een loopbaanadviestraject (leuk woord voor galgje
). Ik wil er vooral achterkomen of mijn dip zwangerschapsgerelateerd is of dat het onderzoek dood loopt. Op dit moment denk ik niet dat ik daar objectief naar kan kijken. En ik heb al 1 dag ouderschapsverlof, als ik nog minder ga werken ben ik bang dat het er helemaal niet meer van komt, omdat je in drie dagen niet echt 'door' kunt werken. Zwieber, verhuizen is echt geen optie. Naast het feit dat ik nu niet zit te wachten op verhuis stress zit vriendlief dan met hetzelfde probleem. Bovendien zitten veel van de volgende banen die ik zou willen in deze regio, dus dan zou ik over 2-3 jaar weer terug moeten verhuizen. Er is al een afspraak gemaakt dat ik een half jaar verlenging krijg, dus dat is goed geregeld.
Magica, ik weet dat frustratie en dips inherent zijn aan promotieonderzoek. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die nooit een dip heeft gehad. Maar tot nu toe heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik lekker bezig was. Het eerste half jaar moet je er altijd in komen, ik was zelf niet tevreden, maar mijn promotoren wel. Toen werd ik zwanger. Dat was niet bevorderend voor mijn productiviteit, mijn energiepeil daalde naar het dieptepunt. En nu is mijn dochter een half jaar en heb ik het gevoel alsof ik nog niet eens goed van start ben met mijn onderzoek. Verder spelen nog een aantal andere tegenvallers mee, waardoor ik niet echt verder kom. En als ik nu een artikel wil lezen.... Mijn concentratie is echt minimaal gehalveerd! Wat ik trouwens wel leuk vind om te doen zijn de randzaken zoals het begeleiden van studenten. Maar dan rond je ook echt iets af en heb je het gevoel dat je iets gedaan hebt.
Kortom, ik weet het nog niet
.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:32
Concentratie komt terug, Tess! En dat je studenten begeleiden leuk vindt, lijkt me een argument om het af te maken. Als je gepromoveerd bent, kun je UD worden! Lijkt je dat wat? Zou dat idee je motiveren om nu even door te zetten?
Het is daarbij wel belangrijk om te bedenken waarom je je niet thuisvoelt in je eigen onderzoek. Is dat je eigen onzekerheid/faalangst (ik ben hier niet slim genoeg voor, oid), of is dat het thema? Ben je bang het niet af te maken? Zou je met een ander type onderzoek wel enthousiast zijn? Die reistijden lijken me vrij dramatisch ja. Maar als je vertelt aan je begeleiders dat je ermee moet stoppen als je 4 (of 3? hoe zat het ook al weer?) dagen heen en weer moet, omdat dat reizen een te zware belasting is, zouden ze dan niet samen met jou naar een oplossing kunnen kijken? Ik heb veel thuisgewerkt altijd, maar helemaal het eerste jaar. (ik had een reistijd van 5 uur als ik heen en weer zou gaan, dat deed ik dus niet zo vaak, of ik bleef meteen een nachtje weg). Geef je nog bv? Ook dat is een argument om meer thuis te werken. Stel jezelf nog eens kritisch de vraag of je je dip eigenlijk dankbaar aangrijpt om van een baan af te komen die je eigenlijk te moeilijk/te belastend vindt. En of dat idee dat het te moeilijk/belastend is misschien gewoon ontstaan is uit je gebrek aan ervaring/het feit dat je vrij vroeg in je onderzoekstraject zwanger werd. Je weet, de meeste promovendi komen er pas na 3 jaar achter wat ze eigenlijk willen!
succes met je beslissing!
Het is daarbij wel belangrijk om te bedenken waarom je je niet thuisvoelt in je eigen onderzoek. Is dat je eigen onzekerheid/faalangst (ik ben hier niet slim genoeg voor, oid), of is dat het thema? Ben je bang het niet af te maken? Zou je met een ander type onderzoek wel enthousiast zijn? Die reistijden lijken me vrij dramatisch ja. Maar als je vertelt aan je begeleiders dat je ermee moet stoppen als je 4 (of 3? hoe zat het ook al weer?) dagen heen en weer moet, omdat dat reizen een te zware belasting is, zouden ze dan niet samen met jou naar een oplossing kunnen kijken? Ik heb veel thuisgewerkt altijd, maar helemaal het eerste jaar. (ik had een reistijd van 5 uur als ik heen en weer zou gaan, dat deed ik dus niet zo vaak, of ik bleef meteen een nachtje weg). Geef je nog bv? Ook dat is een argument om meer thuis te werken. Stel jezelf nog eens kritisch de vraag of je je dip eigenlijk dankbaar aangrijpt om van een baan af te komen die je eigenlijk te moeilijk/te belastend vindt. En of dat idee dat het te moeilijk/belastend is misschien gewoon ontstaan is uit je gebrek aan ervaring/het feit dat je vrij vroeg in je onderzoekstraject zwanger werd. Je weet, de meeste promovendi komen er pas na 3 jaar achter wat ze eigenlijk willen!
succes met je beslissing!
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
zaterdag 7 juni 2008 om 19:46
maandag 9 juni 2008 om 11:07
De balans voortdurend zoeken is herkenbaar hier. Ik ben er wel achter gekomen dat ik het mezelf ook "aandoe". Ik kan blijkbaar moeilijk dingen weigeren en wil het liefst alles (zelf) doen, dit in zowel werk als privé.
Ik ben iig blij dat ik de keuze voor 3 dagen werken gemaakt heb. Ik probeer mijn zoon op de door-de-weekse-dagen zoveel mogelijk rust/structuur te geven (en daarmee mezelf dus eigenlijk ook).
En om dan nog even op het topic-onderwerp terug te komen. Daarmee zeg ik dan eigenlijk: je kunt je echt wel ontwikkelen in een (parttime) baan en moeder zijn. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat als er nu een promotie-kans voorbij zou komen, ik dit aan me voorbij zou laten gaan. Dit ivm balans waar ik het net over had.
Had ik al gezegd dat mijn prioriteit absoluut niet bij mijn huishouden ligt? Het erge is dat we onze schoonmaakster hebben opgezegd omdat we beiden parttime gingen werken. We zijn een beetje aan het verslonzen nu, haha
Ik ben iig blij dat ik de keuze voor 3 dagen werken gemaakt heb. Ik probeer mijn zoon op de door-de-weekse-dagen zoveel mogelijk rust/structuur te geven (en daarmee mezelf dus eigenlijk ook).
En om dan nog even op het topic-onderwerp terug te komen. Daarmee zeg ik dan eigenlijk: je kunt je echt wel ontwikkelen in een (parttime) baan en moeder zijn. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat als er nu een promotie-kans voorbij zou komen, ik dit aan me voorbij zou laten gaan. Dit ivm balans waar ik het net over had.
Had ik al gezegd dat mijn prioriteit absoluut niet bij mijn huishouden ligt? Het erge is dat we onze schoonmaakster hebben opgezegd omdat we beiden parttime gingen werken. We zijn een beetje aan het verslonzen nu, haha
maandag 9 juni 2008 om 22:28
Ik was wel degelijk minder ambitieus na de geboorte van de eerste. Maar achteraf gezien was dat vooral omdat het op mijn werk niet lekker liep (en ik door een ziek kind ook niet echt in staat was terug te vechten op mijn werk). Enfin, deze demotivatie heeft wel een rol gespeeld in een wens voor een tweede. Die er vervolgens ook is gekomen.
En nu? Mijn ambitie is weer zoals het was. Thank god, want ik was mezelf behoorlijk kwijt en dat hielp ook niet echt voor het zelfvertrouwen. Nu, met ambitie, herken ik mezelf weer.
Ik werk de ene week 4 dagen, de andere week 5. Vriend idem. Twee kinderen. Ik geef leiding aan een team van binnenkort 9 mensen en rapporteer rechtstreeks aan de directie van een groot bedrijf (500 werknemers). Een carriere dus. En ik ben er dolblij mee. Heb enorm mijn plek gevonden. Dit is wat ik altijd wilde (qua functie dan). En dat de kinderen ook happy zijn is errug fijn en een absolute voorwaarde.
En Chica: die CEO die partime werkt in NL, die is er al. De algemeen directeur van mijn bedrijf werkt 4 dagen. En dan werk ik nog wel voor een internationaal beursgenoteerd bedrijf. Het kan dus echt wel, carriere maken in 4 dagen.
En nu? Mijn ambitie is weer zoals het was. Thank god, want ik was mezelf behoorlijk kwijt en dat hielp ook niet echt voor het zelfvertrouwen. Nu, met ambitie, herken ik mezelf weer.
Ik werk de ene week 4 dagen, de andere week 5. Vriend idem. Twee kinderen. Ik geef leiding aan een team van binnenkort 9 mensen en rapporteer rechtstreeks aan de directie van een groot bedrijf (500 werknemers). Een carriere dus. En ik ben er dolblij mee. Heb enorm mijn plek gevonden. Dit is wat ik altijd wilde (qua functie dan). En dat de kinderen ook happy zijn is errug fijn en een absolute voorwaarde.
En Chica: die CEO die partime werkt in NL, die is er al. De algemeen directeur van mijn bedrijf werkt 4 dagen. En dan werk ik nog wel voor een internationaal beursgenoteerd bedrijf. Het kan dus echt wel, carriere maken in 4 dagen.
woensdag 11 juni 2008 om 08:51
Dannas, super dat je zo happy bent in je baan.
Ik ben nieuwsgierig welke randvoorwaarden jullie geschept hebben. Hebben jullie bijvoorbeeld een schoonmaakster? Een oppas aan huis?
Ik ben gewoon benieuwd naar "de organisatie" zeg maar.
Mijn vriend heeft trouwens een cultuurshock veroorzaakt op zijn werk. Enorme macho-cultuur/Technisch-commercieel bedrijf waar hij de eerste man is die "parttime" gaat werken (4 * 9 uur, vind ik nog niet eens zo heel erg parttime). Zijn manager had gezegd, tis dat we je zo graag willen houden, anders had ik het niet geaccepteerd. En wat ie van collega's te horen kreeg, die begrepen er helemaal niks van. Gelukkig was mijn vriend zelf nog het meest verontwaardigd.....
Ik ben nieuwsgierig welke randvoorwaarden jullie geschept hebben. Hebben jullie bijvoorbeeld een schoonmaakster? Een oppas aan huis?
Ik ben gewoon benieuwd naar "de organisatie" zeg maar.
Mijn vriend heeft trouwens een cultuurshock veroorzaakt op zijn werk. Enorme macho-cultuur/Technisch-commercieel bedrijf waar hij de eerste man is die "parttime" gaat werken (4 * 9 uur, vind ik nog niet eens zo heel erg parttime). Zijn manager had gezegd, tis dat we je zo graag willen houden, anders had ik het niet geaccepteerd. En wat ie van collega's te horen kreeg, die begrepen er helemaal niks van. Gelukkig was mijn vriend zelf nog het meest verontwaardigd.....
woensdag 11 juni 2008 om 09:29
Randvoorwaarden:
- Flexibele werktijden bij zowel mijn werkgever als die van mijn vriend (en die hebben we dus ook. Bij mijn werkgever standaard, bij mijn vriend afgedwongen. Wij kunnen beiden starten tussen half 8 en half 11 en weggaan tussen 16.00 en 19.00 uur). Hierdoor brengt altijd 1 van ons de oudste naar school. De één begint vroeg en is om 18.00 uur thuis, de ander begint laat maar probeert wel voor bedtijd van de kinderen thuis te zijn (wat mij niet altijd lukt overigens).
- Oppas aan huis. Zodat we geen rekening hoeven te houden met openings- en sluitingstijden van KDV's e.d. Met de oppas liggen afspraken dat we soms te laat kunnen zijn door files en uitgelopen vergaderingen. Daar wordt ze overigens wel in geld voor gecompenseerd. Naast oppassen ruimt ze de vaatwasser uit, draait ze soms een was, haalt ze vergeten boodschappen en stofzuigt ze aan het einde van de dag de beneden verdieping. En ze kookt en eet met de kinderen. Wij schuiven bij thuiskomst een bordt van dat gekookte eten in de magnetron.
- 1 keer per week een werkster die de grote boel sopt. Zelf doen we de was, de strijk, het toilet (dagelijks) en de boodschappen. Verder doe ik niks in huis.
Softe randvoorwaarden zijn: sociale leven na de bedtijd van de kinderen en in het weekend alleen met de kinderen erbij (we maken hierop wel eens uitzonderingen hoor). Altijd zelf de oudste naar school brengen en er moeite voor doen betrokken te zijn bij school (schoolreisjes, klasseschoonmaak enzo). Altijd de ochtenden en de avonden met de kinderen doorbrengen. Dus niet allebei en vroeg beginnen en laat thuis, maar echt afwisselen daarin.
Voor ons werkt dit echt perfect. Vooral de oppas aan huis die ook wat huishoudelijke taken doet en de loodgieter kan binnen laten, vergeten boodchappen enzo haalt, is erg prettig. Dit scheelt echt heel veel gehannes met het KDV. Mijn oudste zit nu op school en heeft daarvoor op de PSZ gezeten (begon met 2 ochtenden, vond dit zo leuk dat het er al snel 4 werden) en de jongste gaat over een jaar ook naar de PSZ.
- Flexibele werktijden bij zowel mijn werkgever als die van mijn vriend (en die hebben we dus ook. Bij mijn werkgever standaard, bij mijn vriend afgedwongen. Wij kunnen beiden starten tussen half 8 en half 11 en weggaan tussen 16.00 en 19.00 uur). Hierdoor brengt altijd 1 van ons de oudste naar school. De één begint vroeg en is om 18.00 uur thuis, de ander begint laat maar probeert wel voor bedtijd van de kinderen thuis te zijn (wat mij niet altijd lukt overigens).
- Oppas aan huis. Zodat we geen rekening hoeven te houden met openings- en sluitingstijden van KDV's e.d. Met de oppas liggen afspraken dat we soms te laat kunnen zijn door files en uitgelopen vergaderingen. Daar wordt ze overigens wel in geld voor gecompenseerd. Naast oppassen ruimt ze de vaatwasser uit, draait ze soms een was, haalt ze vergeten boodschappen en stofzuigt ze aan het einde van de dag de beneden verdieping. En ze kookt en eet met de kinderen. Wij schuiven bij thuiskomst een bordt van dat gekookte eten in de magnetron.
- 1 keer per week een werkster die de grote boel sopt. Zelf doen we de was, de strijk, het toilet (dagelijks) en de boodschappen. Verder doe ik niks in huis.
Softe randvoorwaarden zijn: sociale leven na de bedtijd van de kinderen en in het weekend alleen met de kinderen erbij (we maken hierop wel eens uitzonderingen hoor). Altijd zelf de oudste naar school brengen en er moeite voor doen betrokken te zijn bij school (schoolreisjes, klasseschoonmaak enzo). Altijd de ochtenden en de avonden met de kinderen doorbrengen. Dus niet allebei en vroeg beginnen en laat thuis, maar echt afwisselen daarin.
Voor ons werkt dit echt perfect. Vooral de oppas aan huis die ook wat huishoudelijke taken doet en de loodgieter kan binnen laten, vergeten boodchappen enzo haalt, is erg prettig. Dit scheelt echt heel veel gehannes met het KDV. Mijn oudste zit nu op school en heeft daarvoor op de PSZ gezeten (begon met 2 ochtenden, vond dit zo leuk dat het er al snel 4 werden) en de jongste gaat over een jaar ook naar de PSZ.
