Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zaterdag 10 juni 2006 om 18:30
zaterdag 10 juni 2006 om 18:34
Wat ontzettend erg Parelhoen, voor jou en voor je man. Heel veel sterkte.
Een van mijn beste vriendinnen heeft haar kindje met 38 weken en 4 dagen verloren. Zij heeft heel veel gehad aan een lotgenotengroep waar zij en haar man zich bij aangesloten hebben na het verlies van hun dochtertje. Zij kwam ook veel op de website van lieve engeltjes en ze is gaan praten met een psycholoog.
Een jaar (of twee jaar, nu weet ik het ineens niet meer zeker) na het verlies van hun dochter is zij bevallen van haar 3e kindje (ze had al een zoontje). Die zwangerschap is natuurlijk heel spannend geweest, en haar bevalling is opgewerkt voor de grens van 38w4d. Dat wilde ze graag, ze wilden niet weer tot die dag doorlopen met het gevaar dat het opnieuw mis zou gaan en dat werd gerespecteerd door de artsen.
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop dat je hier goed doorheen kunt komen samen met je man. *;
Een van mijn beste vriendinnen heeft haar kindje met 38 weken en 4 dagen verloren. Zij heeft heel veel gehad aan een lotgenotengroep waar zij en haar man zich bij aangesloten hebben na het verlies van hun dochtertje. Zij kwam ook veel op de website van lieve engeltjes en ze is gaan praten met een psycholoog.
Een jaar (of twee jaar, nu weet ik het ineens niet meer zeker) na het verlies van hun dochter is zij bevallen van haar 3e kindje (ze had al een zoontje). Die zwangerschap is natuurlijk heel spannend geweest, en haar bevalling is opgewerkt voor de grens van 38w4d. Dat wilde ze graag, ze wilden niet weer tot die dag doorlopen met het gevaar dat het opnieuw mis zou gaan en dat werd gerespecteerd door de artsen.
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop dat je hier goed doorheen kunt komen samen met je man. *;
zaterdag 10 juni 2006 om 18:53
Ik wil je eerst heel veel sterkte wensen, maar zoals jullie er samen mee omgaan kunnen jullie het gelukkig goed verwerken. Ik kreeg meteen tranen in m'n ogen, heb het zelf van dichtbij meegemaakt.
Een nichtje van mij heeft haar kindje verloren met ruim 37 weken. Vrijdagavond is hij overleden en maandagavond geboren, vrijdag begraven. Zij hebben heel veel steun gehad aan familie, buren en werkgevers. Ook aan de kerk waar hij op de begraafplaats ligt, ook al zijn ze helemaal niet gelovig. De 2 meisjes die ze daarna hebben gekregen zijn er allebei gedoopt om zo toch een band met hun broertje te geven en de oudste is helemaal weg van haar broer, ook al kent ze hem alleen van foto's. Zij hebben toen hij begraven is trouwens een hondje genomen, om het gemis een beetje te compenseren. Een kind is absoluut niet vervangbaar maar het heeft hun toch wel heel veel troost gegeven. En ze wilden altijd al een hond als er kinderen kwamen en door de situatie is de hond er iets eerder gekomen.
Probeer het op jullie eigen manier te verwerken. Mijn ervaring is dat de vader er eerder overheen is en zich daar schuldig over kan voelen, maar je moet respect hebben voor elkaars gevoel en elkaar steunen maar volgens mij komt dat bij jullie wel goed.
Mocht je weer zwanger worden, probeer er toch van te genieten en niet te proberen de kleine telkens wakker te maken, want dat heeft geen zin (heel cru gezegd, als het niet goed gaat kan jij dat toch niet veranderen) en is ook niet goed voor de baby. En overleg met de gynaecoloog dat je eerder wil bevallen, dat moet zo rond de 37 a 38 weken kunnen.
Maar eerst heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet en de leegte die jullie straks zullen voelen als jullie zoontje begraven is. Is hij nu bij jullie thuis?
Een nichtje van mij heeft haar kindje verloren met ruim 37 weken. Vrijdagavond is hij overleden en maandagavond geboren, vrijdag begraven. Zij hebben heel veel steun gehad aan familie, buren en werkgevers. Ook aan de kerk waar hij op de begraafplaats ligt, ook al zijn ze helemaal niet gelovig. De 2 meisjes die ze daarna hebben gekregen zijn er allebei gedoopt om zo toch een band met hun broertje te geven en de oudste is helemaal weg van haar broer, ook al kent ze hem alleen van foto's. Zij hebben toen hij begraven is trouwens een hondje genomen, om het gemis een beetje te compenseren. Een kind is absoluut niet vervangbaar maar het heeft hun toch wel heel veel troost gegeven. En ze wilden altijd al een hond als er kinderen kwamen en door de situatie is de hond er iets eerder gekomen.
Probeer het op jullie eigen manier te verwerken. Mijn ervaring is dat de vader er eerder overheen is en zich daar schuldig over kan voelen, maar je moet respect hebben voor elkaars gevoel en elkaar steunen maar volgens mij komt dat bij jullie wel goed.
Mocht je weer zwanger worden, probeer er toch van te genieten en niet te proberen de kleine telkens wakker te maken, want dat heeft geen zin (heel cru gezegd, als het niet goed gaat kan jij dat toch niet veranderen) en is ook niet goed voor de baby. En overleg met de gynaecoloog dat je eerder wil bevallen, dat moet zo rond de 37 a 38 weken kunnen.
Maar eerst heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet en de leegte die jullie straks zullen voelen als jullie zoontje begraven is. Is hij nu bij jullie thuis?
zaterdag 10 juni 2006 om 18:59
Lieve Parelhoen, de nachtmerrie van elke (aanstaande) ouder, vreselijk, vreselijk :(. Heb het zelf niet meegemaakt, maar wel van heel dichtbij.
Mijn moeder heeft na mij nog geprobeerd om kinderen te krijgen, maar door dichtgeslipte eileiders was dit via de natuurlijke weg nagenoeg onmogelijk. Toen mijn moeder 40 werd, ik 18 zou worden en het huis uit zou gaan heeft ze besloten het naast zich neer te leggen. En toen bleek ze ineens zwanger. Veel mensen raadde haar het af, ze was al 40 en dan nog een kind. Voor mijn moeder natuurlijk een geschenk uit de hemel, dus geen twijfels. Maar toch heeft ze heel de zwangerschap het gevoel gehad dat ze voor de gek werd gehouden. Dat ze zou bevallen van een luchtballon gefopt.
Na een prima zwangerschap, op een vreselijk humeur na dan, zou mijn moeder als ze in het weekend niet beviel, op maandag ingeleid worden. Op vrijdagochtend begonnen de weeen. De verloskundig was geweest, en heeft na het hart geluisterd en instructie gegeven wanneer weer te bellen. Tegen de middag kwamen de weeen steeds sneller en mijn moeder voelde daar tussendoor niks. De verloskundige gebeld, die is toen gekomen, geconstateerd dat er bijna voldoende ontsluiting was, dus die ging haar stagiaire bellen. Na 20 min kwam de stagiaire, maar die kon het hartje niet vinden, toen de vk, ook niet. Toen was er dus paniek in de tent. Vliezen gebroken en persen maar. Mijn zusje kwam levenloos ter wereld. Waarom geen mens die het weet. Een mooi gaaf kindje. We hebben haar nog twee dagen bij ons gehad en foto's gemaakt. Nu achteraf hebben we spijt niet nog meer foto's gemaakt te hebben en dat we dienst niet hebben gefilmd.
In de eerste instantie leek mijn moeder er redelijk mee overweg te kunnen, maar na een tijdje heeft ze hulp gezocht bij een psycholoog. Ze vond het fijn om haar verhaal kwijt te kunnen, maar voelde eigenlijk zich niet prettig bij deze man. In plaats van actie onder te nemen, heeft ze maanden vergooit, doordat ze niet voor zichzelf opkwam. Dat is dus het enige advies wat ik jullie mee kan geven. Doe wat jullie denken, dat voor jullie werkt. Maar voelt dat niet goed, ga dan op zoek naar iets anders. Praat, huil, laat de wereld maar even stil staan, wees maar boos, de wereld gaat vanzelf weer een keer draaien.
Het gemene van zo je kind verliezen is, dat je ouders bent geworden, maar toch ook niet. Dat je met zijn drieen had moeten zijn, maar dat niet bent. Dat je met zijn tweeen bent, maar dat dat toch wezenlijk anders is dan voorheen.
Mijn moeder d'r verhaal is natuurlijk toch een beetje anders, ze heeft daarna ook niet meer geprobeerd om kinderen te krijgen. Ze heeft nu een kleinkind in aantocht, waar ze zich helemaal op aan het verheugen is. Om positief te eindigen: Mijn oom en zijn vrouw, hebben ook hun eerst kindje verloren, Eva heeft maar een paar uur geleefd, maar zijn nu de trotse ouders van twee heerlijk gezonde dochters.
Lieve parelhoen heel veel sterkte, doe wat je hart je zegt! (mits dit geen al te gekke dingen zijn natuurlijk) *;
Mijn moeder heeft na mij nog geprobeerd om kinderen te krijgen, maar door dichtgeslipte eileiders was dit via de natuurlijke weg nagenoeg onmogelijk. Toen mijn moeder 40 werd, ik 18 zou worden en het huis uit zou gaan heeft ze besloten het naast zich neer te leggen. En toen bleek ze ineens zwanger. Veel mensen raadde haar het af, ze was al 40 en dan nog een kind. Voor mijn moeder natuurlijk een geschenk uit de hemel, dus geen twijfels. Maar toch heeft ze heel de zwangerschap het gevoel gehad dat ze voor de gek werd gehouden. Dat ze zou bevallen van een luchtballon gefopt.
Na een prima zwangerschap, op een vreselijk humeur na dan, zou mijn moeder als ze in het weekend niet beviel, op maandag ingeleid worden. Op vrijdagochtend begonnen de weeen. De verloskundig was geweest, en heeft na het hart geluisterd en instructie gegeven wanneer weer te bellen. Tegen de middag kwamen de weeen steeds sneller en mijn moeder voelde daar tussendoor niks. De verloskundige gebeld, die is toen gekomen, geconstateerd dat er bijna voldoende ontsluiting was, dus die ging haar stagiaire bellen. Na 20 min kwam de stagiaire, maar die kon het hartje niet vinden, toen de vk, ook niet. Toen was er dus paniek in de tent. Vliezen gebroken en persen maar. Mijn zusje kwam levenloos ter wereld. Waarom geen mens die het weet. Een mooi gaaf kindje. We hebben haar nog twee dagen bij ons gehad en foto's gemaakt. Nu achteraf hebben we spijt niet nog meer foto's gemaakt te hebben en dat we dienst niet hebben gefilmd.
In de eerste instantie leek mijn moeder er redelijk mee overweg te kunnen, maar na een tijdje heeft ze hulp gezocht bij een psycholoog. Ze vond het fijn om haar verhaal kwijt te kunnen, maar voelde eigenlijk zich niet prettig bij deze man. In plaats van actie onder te nemen, heeft ze maanden vergooit, doordat ze niet voor zichzelf opkwam. Dat is dus het enige advies wat ik jullie mee kan geven. Doe wat jullie denken, dat voor jullie werkt. Maar voelt dat niet goed, ga dan op zoek naar iets anders. Praat, huil, laat de wereld maar even stil staan, wees maar boos, de wereld gaat vanzelf weer een keer draaien.
Het gemene van zo je kind verliezen is, dat je ouders bent geworden, maar toch ook niet. Dat je met zijn drieen had moeten zijn, maar dat niet bent. Dat je met zijn tweeen bent, maar dat dat toch wezenlijk anders is dan voorheen.
Mijn moeder d'r verhaal is natuurlijk toch een beetje anders, ze heeft daarna ook niet meer geprobeerd om kinderen te krijgen. Ze heeft nu een kleinkind in aantocht, waar ze zich helemaal op aan het verheugen is. Om positief te eindigen: Mijn oom en zijn vrouw, hebben ook hun eerst kindje verloren, Eva heeft maar een paar uur geleefd, maar zijn nu de trotse ouders van twee heerlijk gezonde dochters.
Lieve parelhoen heel veel sterkte, doe wat je hart je zegt! (mits dit geen al te gekke dingen zijn natuurlijk) *;
zaterdag 10 juni 2006 om 19:45
zaterdag 10 juni 2006 om 19:57
Lieve Parelhoen,
Ik wilde eigenlijk niet reageren, omdat ik me niet kan
voorstellen wat jullie moeten meemaken en omdat ik niets weet te
zeggen. Werkelijk verschrikkelijk!
Maar ik wilde jou en je man toch ontzettend veel sterkte toewensen met dit inmense verdriet!
Jouw verhaal bezorgt mij op deze warme dag werkelijk kippenvel...Er zijn geen woorden voor...
*;
Ik wilde eigenlijk niet reageren, omdat ik me niet kan
voorstellen wat jullie moeten meemaken en omdat ik niets weet te
zeggen. Werkelijk verschrikkelijk!
Maar ik wilde jou en je man toch ontzettend veel sterkte toewensen met dit inmense verdriet!
Jouw verhaal bezorgt mij op deze warme dag werkelijk kippenvel...Er zijn geen woorden voor...
*;
zaterdag 10 juni 2006 om 19:58
Parelhoen, man en familieleden, heel veel sterkte en kracht gewenst bij dit inmense verdriet. Eigenlijk heb ik er geen woorden voor. Ik vind het zo verschrikkelijk voor jullie.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt (babietje gestikt tijdens bevalling) en die mensen hebben heel veel steun gehad aan de website van "Lieve Engeltjes". Daar kun je met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Alleen zij die dit ook hebben meegemaakt kunnen tenslotte indenken wat jullie nu voelen. En dan weet je dat je niet alleen staat in wat jullie meegemaakt hebben.
Veel sterkte, en ik steek een kaarsje aan voor jullie eigen sterretje Philip.
Xje
Ik heb het van dichtbij meegemaakt (babietje gestikt tijdens bevalling) en die mensen hebben heel veel steun gehad aan de website van "Lieve Engeltjes". Daar kun je met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Alleen zij die dit ook hebben meegemaakt kunnen tenslotte indenken wat jullie nu voelen. En dan weet je dat je niet alleen staat in wat jullie meegemaakt hebben.
Veel sterkte, en ik steek een kaarsje aan voor jullie eigen sterretje Philip.
Xje
zaterdag 10 juni 2006 om 19:59
zaterdag 10 juni 2006 om 20:00
Och Parelhoen, wat een vreselijke gebeurtenis.
Heel erg veel sterkte de komende tijd.
Ik ken me voorstellen dat je graag ervaringen wilt horen....om zo een goede keuze voor jullie situatie te kunnen maken,....
Ik heb dit in mijn omgeving 3 keer meegemaakt,
Vrienden van ons hebben hun zoontje in het ziekenhuis gekregen en kregen veel informatie van het maatschappelijk werk daar. Hij heeft ook veel steun gevonden bij de site van lieve Engeltjes. Verder hadden ze een geweldige uitvaartcentrum. Daar hebben ze ook allerlei tips en adressen gekregen. Binnen een jaar na het overlijden hebben ze een gezond zoontje gekregen.
Een collega van mijn man had helemaal een vergelijkend verhaal als die van jullie...42 weken zwanger....afspraak maken voor opwekken...even nog een echo.
Anderhalf jaar daarna hebben ze een dochterje gekregen.
En dan een collega van mijn vorige werk. Daar heeft het zoontje even van geleefd. Zij gaf toen echt ook de tip om het internet af te surfen. Ze hielden erg van symboliek en hadden een bos takken op de crematie staan.....iedereen kreeg een groen, papieren, blaadje en kon daar iets opschrijven. Daarna hebben ze nog 2 gezonde zoontjes gekregen
Nog een tip...kijk even op de site www.premature.nl Daar kun je kleertjes ed voor de begraffenis bestellen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.....Ik denk aan je*;
Heel erg veel sterkte de komende tijd.
Ik ken me voorstellen dat je graag ervaringen wilt horen....om zo een goede keuze voor jullie situatie te kunnen maken,....
Ik heb dit in mijn omgeving 3 keer meegemaakt,
Vrienden van ons hebben hun zoontje in het ziekenhuis gekregen en kregen veel informatie van het maatschappelijk werk daar. Hij heeft ook veel steun gevonden bij de site van lieve Engeltjes. Verder hadden ze een geweldige uitvaartcentrum. Daar hebben ze ook allerlei tips en adressen gekregen. Binnen een jaar na het overlijden hebben ze een gezond zoontje gekregen.
Een collega van mijn man had helemaal een vergelijkend verhaal als die van jullie...42 weken zwanger....afspraak maken voor opwekken...even nog een echo.
Anderhalf jaar daarna hebben ze een dochterje gekregen.
En dan een collega van mijn vorige werk. Daar heeft het zoontje even van geleefd. Zij gaf toen echt ook de tip om het internet af te surfen. Ze hielden erg van symboliek en hadden een bos takken op de crematie staan.....iedereen kreeg een groen, papieren, blaadje en kon daar iets opschrijven. Daarna hebben ze nog 2 gezonde zoontjes gekregen
Nog een tip...kijk even op de site www.premature.nl Daar kun je kleertjes ed voor de begraffenis bestellen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.....Ik denk aan je*;
zaterdag 10 juni 2006 om 20:25
O Parelhoen, wat vreselijk voor jullie 2 en ook voor Philip... Wat oneerlijk! Ik weet verder niks te zeggen, alleen heel veel sterkte te wensen met dit verlies. Ik hoop dat maandag voor jullie een dag wordt met veel liefde van vrienden en familie. Heel veel sterkte *;.
Stressed is just desserts spelled backwards
