baby overleden.....

Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.

We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.

We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...



Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?

Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).

Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?



Parelhoen

@engelsdropje: geboorte en sterfte, zo dicht bij elkaar, het is niet te bevatten. Wat heftig ook bij jou zeg, en zo ontzettend zuur dat je zijn hartje zo vlak voor de geboorte nog hebt gehoord. Dat is toch onwerkelijk. Wat een geluk en verdriet in een. Was het niet vreselijk moeilijk om tegelijk heel gelukkig met je meisje te zijn en tegelijk intens verdrietig om het verlies van je zoon? Durfde je wel gelukkig te zijn met je dochter? Hoe heet ze trouwens? Ergens kan ik me voorstellen dat je tot nu hebt gewacht, bij ons is de kinderwens zo groot en Philip was zoooo ontzettend gewenst, dat we direct doorgaan voor een volgende zwangerschap. Wij kunnen nu nog gewoon niet beginnen met liefhebben van ons kind, verzorgen, opvoeden, die grote pot met alles erin moet nog wachten. Dit was sowieso de 'planning' geweest (voor zover je natuurlijk kunt plannen.....), om geen anticonceptie meer te nemen, maar nu helemaal extra, extra gewenst. Ook ik vind het wel nu veel enger zeg maar. Ik zal de zwangerschap toch anders gaan beleven. Wat me het engste lijkt is het hartje zien op de echo of het hartje horen op een ctg of met de doptone. Het liefst zou ik de hele dag zo'n doptone op de buik willen zetten. Ik heb zelfs nog video opnamen van bij de verloskundige waar wij de allereerste keer het hartje hoorde. Dat was 6 december 2005, mijn lief kon er niet bij zijn, mijn moeder wel. Wij schoten allebei helemaal vol. Prachtig filmpje en je hoort het zo goed. Nou ja, dat hebben we in ieder geval, dat we zeker wisten dat hij leefde. Ik heb wel zin om weer zwanger te zijn moet ik zeggen. Ik schrijf ook alweer mee op een ander topic, babbel mee over weer proberen. Echt bizar, het is pas 5,5 week geleden, maar toch voelt het tussen het verdriet ook weer heel goed.



Hoe zijn jullie die eerste paar maanden doorgekomen? Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om voor je dochtertje te zorgen, moe te zijn, te herstellen van de bevalling en tegelijk ook nog van alles moeten regelen voor de begrafenis en ook nog moet proberen om te gaan met het overlijden van je zoontje. Pfff. Als je het wilt vertellen, dan lees ik je verhaal graag.



Liefs Parelhoen

@debbeltje: gisteren bij de gyn. was wel ok. het moeilijkste gedeelte was dat we tussen allemaal zwangeren ongeveer 1 uur en 20 minuten hebben moeten wachten op onze beurt. De gyn. was enorm uitgelopen. Ik had een zeer moeilijk moment toen ik achter elkaar 2 hoogzwangere vrouwen zag. Ik dacht echt aan 2 juni toen ik daar ook zo binnenkwam voor de 42 weeks controle.



Verder had de gyn nog geen uitslagen over het hoe en waarom  Philip is overleden. Doordat we een afspraak van 20 minuten hadden, die drie kwartier werd, en nog niet uitgepraat waren, hebben we nu over twee weken nog een afspraak, buiten het spreekuur om. We hadden heel wat vragen op papier gezet en tijdens de beantwoording van een vraag komen altijd weer andere vragen naar voren. Daarna hebben we nog een gesprek met de professor, ik ga er nu vanuit dat hij een algemeen gesprek met ons zal hebben. De gyn. beantwoord onze vragen als het goed is. En als de volgende keer weer tekort is, dan zullen we nog een gesprek aanvragen.



Verder ben ik lichamelijk in orde, alles geneest goed. Dat is prima om te weten. We weten nu wel wat de medische reden kan zijn geweest waarom mijn bevalling bijna 3 dagen heeft geduurd (zondagochtend 09.30 uur inleidingstablet die elke 12 uur herhaald werd, dinsdagochtend infuus inleiding erbij, dindsdagavond 18.15 Philip geboren). Dit heeft enerzijds te maken met het feit dat een dood kindje in de buik niet 'meedenkt', ook zijn alle spieren en botten slap en dat is ook een vorm van niet meer kunnen 'meewerken' van de baby. Philip heeft daardoor een bepaalde (kwart) draai niet meer gemaakt tijdens de bevalling en zat waarschijnlijk al van het begin af aan met zijn schoudertjes klem in mijn bekken. Daardoor ging zijn hele lijfje, dus ook het hoofdje, niet heel snel naar beneden, waardoor de ontsluiting heel erg langzaam ging, dit is niet iets wat nieuw is, maar het is ook niet iets wat in ons geval vooraf bekend was. Ook waren zijn schoudertjes misschien wel te breed voor mijn bekken, dat had niemand vooraf kunnen bedenken. Zijn hoofdje is geboren, dat heb ik zelf nog gedaan, maar zijn schoudertjes zaten muurvast, hij is dus uit mij gehaald toen ik onder narcose ben gebracht, direct nadat duidelijk was dat het voor mij veel te vermoeiend maar bovenal te pijnlijk was om nog 'trucs' uit te halen. Er is bijvoorbeeld nog geprobeerd Philip uit mij te bevrijden door mij op mijn handen en knieen te zetten. Dit lukte niet, omdat het echt te pijnlijk was. De gyn zei ook dat ze in haar carriere nog nooit zo'n zware bevalling had gezien of meegemaakt (of ik hier nu blij/trots mee/op moet zijn....). Ondanks al heb bovenbeschrevene, heb ik zelf een goed gevoel aan de bevalling overgehouden, hoe raar dat ook klinkt, ik heb samen met lief het hele proces doorstaan. Ik heb het toch maar gedaan voor Philip. Waarom men niet heeft ingegrepen dmv een keizersnede? Het is lichamelijk beter voor mij geweest een natuurlijke bevalling te hebben gedaan. Een keizersnede is in geval van dode baby ook niet geheel risicovrij. Een keizersnede is sowieso niet risicovrij. Men wilde bovenal mij zo gezond mogelijk uit de bevalling krijgen. En weet je wat: hoe je het ook went of keert, ik ben nu gezond, ik leef nu en ik krijg Philip nooit terug met wat als-vragen. Maar goed, dat is erg kort door de bocht natuurlijk.



Vandaag zijn we naar het grafje geweest en hebben het maar weer eens mooier gemaakt. Potgrond gelegd om alle plantjes heen. Het ziet er zo mooi uit. We proberen elke keer dat we er zijn iets te doen of toe te voegen. Het is fijn om daar te zijn.

@cloud: dank je voor je tip. Ik heb vorig jaar zo'n ouderwetse houdt doptone aan mijn lief gegeven. We hebben er nooit goed het hartje mee kunnen horen. Ik vond het altijd emotioneel als ik bij de vk het hartje hoorde, zo'n enorme bevestiging dat er daadwerkelijk een kleine in je buik zit. Ik denk dat ik de videofilm voorlopig nog niet kan terugzien waarop het te horen is van vorig jaar 6 december. Zo heeft lief mij nog gefilmd in een van de laatste weken voor de bevalling. Hoogzwanger. Dat zijn ook van die beelden, waarvan je later misschien schrikt als je even vergeten bent dat je het had gefilmd.

gisteren naar een nieuwe therapeut geweest. was zeer goede kennismaking. die man heeft vaker rouwbegeleiding bij overleden kinderen gedaan, ook bij stilborns, zoals Philip.

Wat hij mij telkens voorhield was dat het niet mijn schuld is. ik moest daar erg van huilen (van opluchting), want ikzelf speel natuurlijk allerlei scenario's af in mijn hoofd. Ook al weet ik rationeel dat ik niets heb gedaan wat dit had kunnen voorkomen, toch....maar ook rare dingen komen in me op als: ik ben toen niet aardig geweest tegen die en die, of ik had het zo moeten doen.

Die man bleef maar hameren op: het is niet jouw schuld. Over de verwerking zie hij: je doet het goed. Ook dat is fijn om van een vreemde te horen. Mensen om ons heen zeggen het wel, dat wij het goed doen en er is natuurlijk niet 1 manier met 12 stappen of zo, maar toch fijn om te horen.

Als ik wil kan ik over een tijdje nog eens naar hem toe. Misschien doe ik dat wel. Nu voelt het goed. Over een maand kijk ik weer.

Vandaag lees ik alle kaartjes nog eens. Niet zomaar.

Ik ben alle mensen op aan het schrijven die we zouden willen uitnodigen voor de trouwerij en aan het nagaan of er mensen zijn die bijv. een kaartje hebben gestuurd die lief en ik ook nog zouden willen uitnodigen.

Plan is om eind januari te trouwen, alleen als dit haalbaar is hoor, we gaan niets forceren. Maar een beetje voorbereiden van zoiets leuks en moois als mijn eigen trouwerij is heer erg fijn (en positief).

hoi engelsdropje,



dank je voor je verhaal weer. Jenna en Milan, prachtige namen zeg. En je beschrijft je liefde en verdriet zo mooi, ik denk dat ik het begrijp. Tja, en het 'soort' verdriet, zoals jij ook zei in het ziekenhuis: hoe moet dat zijn voor ouders die met lege handen naar huis gaan....Je ziet maar dat ik ook jouw geluk en verdriet probeer te begrijpen. Het is gek dat je in een situatie als deze die wij hebben gehad, je ook weer verschillen hebt en ervaart.

Je hebt helemaal gelijk dat een nieuwe baby niet het gat moet vullen wat nu is ontstaan door het overlijden van Philip, maar zo ervaar of zie ik het zelf niet. Geen nieuwe baby kan Philip vervangen. Philip krijgt er gewoon een broertje of zusje bij en hopelijk daarna nog meer.

Zit jij al op een ander forum mee te schrijven over zwanger worden? Wil je dat? Ik schrijf ook mee op 'miskraam en weer zwanger willen worden'. Ik wil die positieve gedachte en het plezier van daar weer mee bezig zijn ook ervaren.

Het zal wel spannend zijn als je weer zwanger wordt, lijkt me spannend bij hartje luisteren of bij de echo.

Is trouwens een hersenbloeding, zoals Milan had, iets wat gewoon 'pech' is?

Net zoals zuurstofgebrek bij ons 'pech' is, zo laat tijdens de bevalling?

Het zijn van die dooddoeners dit soort vragen of je afvragen hoe en wat, maar ik ben toch benieuwd.

ga nu even tv kijken en nix doen en hopen dat ik straks kan slapen.

ik ga je zeker volgen en kom zeker vaak langs!

de dochter van mijn buurvrouw is thuis vanuit het buitenland. zwanger.25 jaar. ze is 27 weken en mag binnenkort niet meer vliegen. ze is compleet in de war. depressief, in de rouw, zoals ze zelf zegt omdat ze niet weet of haar vriend in het buitenland op haar wacht als ze nu niet voor de bevalling terugkomt (voor de 2e keer in paniek naar NL gereisd omdat ze daar in paniek raakt, zich unhappy voelt, niet door vriend, maar door omstandigheden en door hormonen). wat een drama om te zien dat zij in haar situatie niet staat is bepaalde keuzes te maken en niet in staat is zichzelf te verzorgen, maar wel een kind in zich draagt, wat over 3 maanden op deze wereld komt. ze ziet zelf niet dat ze er prachtig uitziet, dat ze mooi is, dat je misschien ook kan genieten. ze is door de depressieve gevoelens gewoon tot helemaal niets in staat. ze weet hoe het bij ons is gegaan en noemt mij sterk....dat ik er zo over kan praten.

ze zei zelfs dat ze adoptie heeft overwogen, een goed gezin uit wilde zoeken voor haar kind, zodat het kind goed terecht zal komen. ik word daar niet eens meer boos om, maar denk er wel mijn ding van. onbegrijpelijk dat iemand dat op dit moment tegen mij kan zeggen. ik ben gvd net mijn kind verloren. maar goed. ik heb haar zelf opgezocht, ze loopt tenslotte dagelijks op de galerij waar ik woon en ik zal toch met haar geconfronteerd worden. het is triest om zo'n gezonden jonge vrouw die zwanger is, zo te zien, zo in de knoop met zichzelf.

ik zou haar het liefst wakker willen schudden. zodat ze energie krijgt om alles te regelen wat er nog geregeld moet worden, te genieten van de zwangerschap, te genieten van het feit dat ze moeder wordt. het is echt doodzonde dat ze dat niet heeft.

goed, genoeg gemopperd. vandaag is een goede dag en die laat ik me niet afnemen. ik ga zo een bagel in mijn favoriete bagelshop nemen, ik ga een kadootje kopen voor mijn liefste vriendinnetje en vanavond met de trein naar utrecht. pikt lief me op en gaan we naar zijn ouders. heerlijk!



nb: ik zag gisteren bij de huisarts een jongetje van een jaar of 6-7. zo'n knap koppie op een spillebeentjeslijf. precies zoals ik me kan voorstellen dat Philip zou zijn geweest. De lichtgetinte huid van zijn pa, misschien een beetje een mix van bruine en blauwe ogen, lichte ogen, vrolijk, en in gesprek met een vreemde. Zijn vader stond erbij en keek erna en ik moest mijn tranen tegenhouden. Het had over een paar jaar zo kunnen zijn....

dank je wel merlelief.

ben vandaag naar Philip geweest, met een vriendinnetje. die vond het fijn mee te kunnen. het was de eerste keer dat ze me weer zag. vlak voor de bevalling had ik met mijn dikke buik nog met haar gegeten. het was zo prettig haar weer te spreken en te kunnen praten over Phillip, maar ook fijn over haar te kunnen bijkletsen. het begon te regenen toen wij het kerkhof opliepen, hield niet op. toch hebben we bloemen geplaatst en de plantjes water gegeven. mijn vriendin had een trein voor Philip gekocht, die staat nu in 'zijn' tuin. Echt superlief.

gisteren naar verjaardag geweest van mijn liefste vriendinnetje, zij nu 6 maanden zwanger van de 1e. We zijn even oud nu en hebben al jaren zo'n beetje een gelijk loop: heeeeeeeel lang single, grote liefde tegengekomen, samenwonen, eerste kind. Is gewoon heerlijk dat allemaal te kunnen delen met haar. Gisteren zagen we elkaar weer voor het eerst sinds Philip is overleden. Zij had mij voor het laatst gezien met 36 of 37 weken. Zij ziet er nu zo prachtig uit. Zo'n verschrikkelijk mooie buik. We vlogen elkaar in de armen en moesten allebei vreselijk huilen. Allebei voor elkaar denk ik. Ik vind het voor haar ook zo erg dat ze weet hoe het met mij is gegaan en dat ze daardoor misschien angstig zou kunnen zijn geworden. Aan de andere kant wil ze nog steeds alles met me delen en dat vind ik zo fijn. Voor haar moet alles nog gebeuren en dat gaat ook gewoon allemaal goed. Gelukkig waren lief en ik als eerste op haar verjaardag en kon de eerste emotie er meteen uit. Zo konden we daarna 'gewoon' kletsen en haar verjaardag vieren. En dat vond ik ook weer fijn. Haar vriendinnen die ik ook ken vroegen hoe het ging en dat kon ik gelukkig goed vertellen, zonder tranen, zonder in te storten of zo. Zo voelde de middag ook niet. Het was nl. een hele gezellige verjaardag, buiten in een tuintje van een cafeetje. Kortom: ik heb er van genoten.



Nu uitkijken naar donderdag: nog een gesprek met de gyn. Kijken of daar de uitslagen bekend worden en of er iets nieuws uitkomt.

gisteren heeft mijn schoonzusje dit topic gelezen. ze vond het erg mooi, maar was natuurlijk opnieuw verdrietig. dat vind ik dan weer verdrietig, maar dat laten we elkaar dan weten en dan is dat ook wel weer goed. zij heeft een heerlijk dochterje, waar lief en ik al vanaf dat we wisten dat zij zwanger was, zo ontzettend van genoten. haar dochtertje is nu 2,5. Echt een genot!



Vandaag heb ik eindelijk Marie-sophie gesproken. Echt superfijn en zoals we elkaar al schreven, zo klonken we ook. Veel herkenning en samen huilen en lachen. En ondanks hoe verschillend we het hebben gehad en meegemaakt, we kunnen elkaar begrijpen en troosten. En da's het belangrijkste.



Morgen naar de gyn. Ben benieuwd of er nog wat nieuws uit komt. Ik wil natuurlijk dolgraag weten hoe lang het kan duren voor ik ongesteld wordt. DAn kan ik weer kijken hoe mijn cyclus loopt en weer met lief aan de gang! We willen dolgraag een tweede kindje. Afwachten zal ik meoten. Ik las op een topic dat het heel verschillend is hoe lang het duurt, zelfs met bv.