Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zaterdag 10 juni 2006 om 21:20
Lieve Parelhoen,
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Philip en gecondeleerd met de strefte van Philip. Ik feliciteer je omdat je Philip de rest van je leven in je hart meedraagt, hij is en blijft jullie eerste kind.
Je zult in deze tijd merken dat een lach en een traan heel dicht bij elkaar ligt en dat verwerking van de dood van Philip met veel ups en down gaat.
Je zegt dat jullie veel steun aan elkaar hebben, koester dat.
Ook wanneer jullie in verschillende stadiums van de verwerking zitten.
Blijf elkaar steunen ook wanneer jullie elkaar soms niet meer begrijpen.
Schrijf alles op wat je doet, eet, denkt en voelt. Geloof me je leeft in een soort waas en je vergeet een hoop.
Probeer de begrafenis bewust mee te maken en neem bewust afscheid.
Na een tijd zal je merken dat Philip steeds meer een eigen plek krijgt in je leven, een leven die jezelf ook steeds meer aankan.
Ik heb geen ervaring met praat groepen, die heb ik nooit opgezocht, wel heb ik heel veel verhalen gelezen van mensen die ongeveer hetzelfde mee hebben gemaakt , je zoekt erkenning, dat had ik ook.
Even kort iets over mij zelf, mijn 1ste dochter is met 32 weken levenloos op de wereld gekomen, oorzaak is nooit gevonden.
Ik heb ondertussen daarna nog 2 dochters gekregen , ik heb een armband om met 3 hartjes , want mijn eerste dochter blijft een deel van mijn hart.
heel veel sterkte
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Philip en gecondeleerd met de strefte van Philip. Ik feliciteer je omdat je Philip de rest van je leven in je hart meedraagt, hij is en blijft jullie eerste kind.
Je zult in deze tijd merken dat een lach en een traan heel dicht bij elkaar ligt en dat verwerking van de dood van Philip met veel ups en down gaat.
Je zegt dat jullie veel steun aan elkaar hebben, koester dat.
Ook wanneer jullie in verschillende stadiums van de verwerking zitten.
Blijf elkaar steunen ook wanneer jullie elkaar soms niet meer begrijpen.
Schrijf alles op wat je doet, eet, denkt en voelt. Geloof me je leeft in een soort waas en je vergeet een hoop.
Probeer de begrafenis bewust mee te maken en neem bewust afscheid.
Na een tijd zal je merken dat Philip steeds meer een eigen plek krijgt in je leven, een leven die jezelf ook steeds meer aankan.
Ik heb geen ervaring met praat groepen, die heb ik nooit opgezocht, wel heb ik heel veel verhalen gelezen van mensen die ongeveer hetzelfde mee hebben gemaakt , je zoekt erkenning, dat had ik ook.
Even kort iets over mij zelf, mijn 1ste dochter is met 32 weken levenloos op de wereld gekomen, oorzaak is nooit gevonden.
Ik heb ondertussen daarna nog 2 dochters gekregen , ik heb een armband om met 3 hartjes , want mijn eerste dochter blijft een deel van mijn hart.
heel veel sterkte
zaterdag 10 juni 2006 om 21:50
Wat verschrikkelijk, ik kreeg kippevel toen ik je verhaal las. Het is de nachtmerrie van elke aanstaande ouder, en ook wij hebben even de angst gehad dat ons kindje de bevalling niet zou overleven. Gelukkig heeft zij het wel gered, en wat wij toen voelden moet maar een fractie zijn van wat jullie nu doormaken.
Heel veel sterkte :R
Heel veel sterkte :R
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
zaterdag 10 juni 2006 om 22:02
Wilde eerst niet reageren op je verhaal want wat kan je zeggen in zo'n geval. Ik heb er (godzijdank) geen ervaring mee maar natuurlijk is het wel een van je grootste angsten als aanstaande moeder.
Maar net las ik een van je eerdere postings (over strippen) en dat raakte me zo, dat ik toch wil reageren. Het ene moment ben je nog vol verwachting en vol goede hoop, het volgende moment is alles in duigen gevallen.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen. *;
Puck.
Maar net las ik een van je eerdere postings (over strippen) en dat raakte me zo, dat ik toch wil reageren. Het ene moment ben je nog vol verwachting en vol goede hoop, het volgende moment is alles in duigen gevallen.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen. *;
Puck.
zaterdag 10 juni 2006 om 22:59
Parelhoen gecondoleerd met dit grote verlies.Ik heb het zelf ook meegemaakt.Vorig jaar 23 juni is mijn eerste zoon doodgeboren.Het was een enorm verdriet. 3maanden later ben ik weer zwanger geraakt.Mijn zwangerschap was wel spannender dan eerst,maar ik was niet zo extreem bang als ik dacht dat ik zou zijn.Nu ben ik sinds een aantal weken moeder van mijn tweede zoon.Ik schrijf ook met lotgenoten,daar heb ik onzettend veel steun gehad.Als je wil kan ik het je adres geven.Je kunt mijn e-mail opvragen via de moderator.Als als het mag,kan ik het ook wel typen.Ik hoor het wel.Sterkte komende tijd
zondag 11 juni 2006 om 09:42
