Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
donderdag 29 maart 2007 om 21:08
Lieve Parelhoen,
Wat balen dat je weer ongesteld bent geworden. *; Ik weet zeker dat het voor jou ook goed komt, je schrijft dat je dit jaar geen moeder zult worden, maar je bent al een hele lieve moeder, ook al is Philip niet bij je. Ik blijf net als alle anderen hier voor jullie duimen dat het binnenkort raak zal zijn, zodat je je moederliefde weer kwijt kunt bij een broertje of zusje van Philip.
Dikke
Layla
Wat balen dat je weer ongesteld bent geworden. *; Ik weet zeker dat het voor jou ook goed komt, je schrijft dat je dit jaar geen moeder zult worden, maar je bent al een hele lieve moeder, ook al is Philip niet bij je. Ik blijf net als alle anderen hier voor jullie duimen dat het binnenkort raak zal zijn, zodat je je moederliefde weer kwijt kunt bij een broertje of zusje van Philip.
Dikke
Layla
zaterdag 31 maart 2007 om 12:38
dank jullie wel allemaal.
ik dacht eigenlijk dat ik er wel weer klaar mee was voor deze maand, maar zit mooi weer te brullen. Mijn ogen doen gewoon pijn.
Moet alleen wel ophouden, want zo komt vriendin op de lunch....
ik hoop met jullie mee voor een 2e zwangerschap....ahahaha, voor mezelf dan....en voor degene die het willen.
het is zo maf dat iedereen zegt dat ik me moet focussen op leuke dingen en me niet te veel bezig moet houden met zwanger worden, maar het gekke is: ik heb me al vanaf dat ik 16 was bezig gehouden met zwanger worden. Ik wilde al zolang zwanger worden, moeder worden. Het kan niet dat ik het nu 'even loslaat'. Dat bestaat gewoon niet......wie het wel kan, echt knap werk...maar mijn missie in het leven is misschien altijd wel geweest om moeder te worden. En ja, dat ben ik geworden....en een trotse ook, want ik het het mooi wel allemaal gedaan en doorsta het nu allemaal wel, maar ik zou wel eens willen verdwijnen en terugkomen als ik weer zwanger ben...Het wachten is gewoon killing. En ik moet zeggen dat ik het echt nooit erg heb gevonden ouder te worden, ik vond het zelfs alleen maar leuker worden. En nu word ik over een week 36 en ik vind er geen klap aan, helemaal niets....doe mij maar weer 30....heb ik tenminste nog heel wat jaren voor de boeg om zwanger te worden....ja, nu ook nog, maar het is toch anders. Op een dag als vandaag voel ik me zo'n zure oude muts, zonder dat positieve wat ik meestal heb. Maar ik weet ook, dat als ik zo even wat ga drinken of de krant ga lezen, dat ik blij ben dat ik hier heb geschreven, van me af heb geschreven. Want het helpt wel mijn ding op papier te zetten.
Morgen ben ik een jaar verloofd: vorig jaar op Schiermonnikoog, waar lief een heerlijk huisje had geregeld, heeft hij me op de plek, waar we precies 4 jaar daarvoor ook hadden gestaan omdat we het zo mooi vonden, in de lichte regen, ten huwelijk gevraagd. Wat een bijzonder gelukkige tijd was dat, zeker goed om op terug te kijken. Ik was zo mooi zwanger toen, ik heb toen nog in een boekje in het huisjes geschreven dat ik zwanger was en net was gevraagd....
Parelhoen
ik dacht eigenlijk dat ik er wel weer klaar mee was voor deze maand, maar zit mooi weer te brullen. Mijn ogen doen gewoon pijn.
Moet alleen wel ophouden, want zo komt vriendin op de lunch....
ik hoop met jullie mee voor een 2e zwangerschap....ahahaha, voor mezelf dan....en voor degene die het willen.
het is zo maf dat iedereen zegt dat ik me moet focussen op leuke dingen en me niet te veel bezig moet houden met zwanger worden, maar het gekke is: ik heb me al vanaf dat ik 16 was bezig gehouden met zwanger worden. Ik wilde al zolang zwanger worden, moeder worden. Het kan niet dat ik het nu 'even loslaat'. Dat bestaat gewoon niet......wie het wel kan, echt knap werk...maar mijn missie in het leven is misschien altijd wel geweest om moeder te worden. En ja, dat ben ik geworden....en een trotse ook, want ik het het mooi wel allemaal gedaan en doorsta het nu allemaal wel, maar ik zou wel eens willen verdwijnen en terugkomen als ik weer zwanger ben...Het wachten is gewoon killing. En ik moet zeggen dat ik het echt nooit erg heb gevonden ouder te worden, ik vond het zelfs alleen maar leuker worden. En nu word ik over een week 36 en ik vind er geen klap aan, helemaal niets....doe mij maar weer 30....heb ik tenminste nog heel wat jaren voor de boeg om zwanger te worden....ja, nu ook nog, maar het is toch anders. Op een dag als vandaag voel ik me zo'n zure oude muts, zonder dat positieve wat ik meestal heb. Maar ik weet ook, dat als ik zo even wat ga drinken of de krant ga lezen, dat ik blij ben dat ik hier heb geschreven, van me af heb geschreven. Want het helpt wel mijn ding op papier te zetten.
Morgen ben ik een jaar verloofd: vorig jaar op Schiermonnikoog, waar lief een heerlijk huisje had geregeld, heeft hij me op de plek, waar we precies 4 jaar daarvoor ook hadden gestaan omdat we het zo mooi vonden, in de lichte regen, ten huwelijk gevraagd. Wat een bijzonder gelukkige tijd was dat, zeker goed om op terug te kijken. Ik was zo mooi zwanger toen, ik heb toen nog in een boekje in het huisjes geschreven dat ik zwanger was en net was gevraagd....
Parelhoen
zaterdag 31 maart 2007 om 12:51
Lieve Parelhoen, soms staat je hoofd fier overeind, soms laat je je koppie even hangen. Dat is helemaal niet erg. Je bent een prachtmens, een prachtmoeder. Wie het gezegde 'geduld is een schone zaak' heeft uitgevonden is niet goed bij zijn of haar paasei! Niets zo moeilijk als geduld, of ergens even afstand van nemen. Zeker niet als het gaat om het vervullen van een kinderwens, dat gaat bij veel mensen zo diep, wat nou loslaten.
Laat je niet kisten meid.
Laat rustig af en toe dat koppie even hangen, maar bedenk ook: het komt goed!
liefs, Meave
Laat je niet kisten meid.
Laat rustig af en toe dat koppie even hangen, maar bedenk ook: het komt goed!
liefs, Meave
zaterdag 31 maart 2007 om 14:13
Lieve Parelhoen,
Wat rot dat je weer ongesteld bent geworden. Wat jammer dat je nu nog langer moet wachten op een zwangerschap. Wachten is zoooo moeilijk en ik denk dat er niet veel mensen zijn die het wachten op een zwangerschap uit hun hoofd kunnen zetten hoor. Toen ik zwanger wilde worden, lukte me dat ook niet. Wat Layla zegt is helemaal waar. Jij bent al een moeder, een trotse en een hele lieve!
Jammer dat je collega een botterik blijft. Probeer je alsjeblieft te bedenken dat dat aan haar ligt en niet aan jou. Als jij irl net zo bent als hier op het forum, dan is zij slechter af omdat ze niet bevriend met jou wil raken, dan jij. Fijn dat degene die je werk geeft je wel op waarde weet te schatten!
Lieve Parelhoen, een hele dikke *;.
Frans
Wat rot dat je weer ongesteld bent geworden. Wat jammer dat je nu nog langer moet wachten op een zwangerschap. Wachten is zoooo moeilijk en ik denk dat er niet veel mensen zijn die het wachten op een zwangerschap uit hun hoofd kunnen zetten hoor. Toen ik zwanger wilde worden, lukte me dat ook niet. Wat Layla zegt is helemaal waar. Jij bent al een moeder, een trotse en een hele lieve!
Jammer dat je collega een botterik blijft. Probeer je alsjeblieft te bedenken dat dat aan haar ligt en niet aan jou. Als jij irl net zo bent als hier op het forum, dan is zij slechter af omdat ze niet bevriend met jou wil raken, dan jij. Fijn dat degene die je werk geeft je wel op waarde weet te schatten!
Lieve Parelhoen, een hele dikke *;.
Frans
zaterdag 31 maart 2007 om 14:23
Parelhoen, ik zit gewoon met tranen in mijn ogen als ik je bericht
lees. Ik kan me zo goed voorstellen dat het voor jezelf vrijwel
onmogelijk is om niet bezig te zijn met zwanger worden. Zo'n
wens is ook bijna niet te negeren, vooral niet omdat je er elke maand
weer mee geconfronteerd wordt en je elke maand weet dat je weer 4 weken
moet wachten.
Ik hoop echt dat ik binnenkort hier een positief bericht van je lees en
als dat zo is, dan zit ik hier achter mijn laptop hardop mee te
juichen. Zeker weten.
Anky (stille meelezer)
lees. Ik kan me zo goed voorstellen dat het voor jezelf vrijwel
onmogelijk is om niet bezig te zijn met zwanger worden. Zo'n
wens is ook bijna niet te negeren, vooral niet omdat je er elke maand
weer mee geconfronteerd wordt en je elke maand weet dat je weer 4 weken
moet wachten.
Ik hoop echt dat ik binnenkort hier een positief bericht van je lees en
als dat zo is, dan zit ik hier achter mijn laptop hardop mee te
juichen. Zeker weten.
Anky (stille meelezer)
zaterdag 31 maart 2007 om 16:54
och parelhoen, natuurlijk is het zo makkelijk om te zeggen, focus op de leuke dingen, kijk naar wat je wel hebt, geduld is een schone zaak, het komt vanzelf goed etc, etc, maar elke maand is er eentje en elke teleurstelling is er ook weer eentje. En het komt echt wel goed, je bent al een keer op een normale manier zwanger geworden, dus dat kan echt nog wel een keer, maar ik snap je angst en je teleurstelling en je gevoel bij het worden van 36. Ik hoop zo dat het binnenkort raak is, is het misschien een idee voor je om ovulatie testen te gebruiken, ik zeg maar wat hoor, misschien vind je het wel helemaal niks, maar ik kan me voorstellen dat het zien van een postitieve ovulatie test je in elk geval rust geeft dat je lijft het nog doet en dat alles nog werkt. Dat wil nog niet zeggen dat je dan dus automatisch zwanger wordt, maar misschien dat die wetenschap je al goed doet. Maar misschien wil je het wel helemaal niet medicaliseren en voelt dit niet goed voor je. Hoe dan ook, ik denk aan je. En met mij heel veel hier op dit forum.
zaterdag 31 maart 2007 om 17:36
Ach Parelhoen, ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. De tijd tikt maar door en door. Steeds ben je weer 4 weken verder..... Misschien heb je het al eerder verteld maar voordat je zwanger werd van Philip, hoe lang deed je daar toen over? Was het snel raak of moest je daar ook wel wat maanden op wachten?
Ik hoop zo voor je dat je snel weer zwanger bent, je moedergevoelens zijn al opgediept door Philip maar waar moet je ze laten? Je kunt zwanger worden, dat is een ding wat zeker is, geef de moed niet op! Het is je zo gegund, nog een mensje waar jij voor mag zorgen.
Ik hoop zo voor je dat je snel weer zwanger bent, je moedergevoelens zijn al opgediept door Philip maar waar moet je ze laten? Je kunt zwanger worden, dat is een ding wat zeker is, geef de moed niet op! Het is je zo gegund, nog een mensje waar jij voor mag zorgen.
zondag 1 april 2007 om 21:29
lieve frans, morrie, arwen.......jullie zijn lief.
arwen: ik heb alles al gedaan wat zeg maar hoort: ovulatietesten (werden we eigenlijk gek van en ik voel mijn eisprong heel erg goed...), temperaturen 3 maanden lang (werden we ook gek van, hahahah), maar we weten nu beter op welk moment ik piek zeg maar (gecombineerd met het voelen van de eisprong en de ovulatietesten. En daar zijn we nu klaar mee, met alles erom heen. De vorige keer MOrrie, was ik na ongeveer 3,5 -4 maand zwanger. We zijn nu eigenlijk nog maar kort bezig, gezien het feit dat mijn eerste menstruatie na de zwangerschap in augustus was, je lichaam soms nog wat rust nodig heeft. Ik ben sinds augustus ook nog eens 12-13 kg af gevallen. Ik zit nu op een paar kilo's na weer op mijn oude gewicht. Alles zal wel met elkaar te maken hebben, stress op het werk, de verhuizing vorig jaar, stress om Philip, vooral nu de emoties van het herleven. Vorig jaar was ik nu 33 weken zwanger, nog 1 week tot zwangerschapsverlof etc. Op mijn verjaardag laatste werkdag, nog helemaal gelukkig, IN AFWACHTING.....dus het toeleven naar de bevallingsdatum vind ik ook erg zwaar. De klap is afgelopen week binnengekomen zeg maar en ik hoop zo ontzettend dat dit gevoel niet die laatste 8 weken gaat duren. Het continue met tranen achter mijn ogen zitten, het niet meer droog kunnen houden...pffffff, (de tranen lopen nu weer over mijn wangen, maar ik weet dat het goed is om te schrijven....). Maar goed, morgen ga ik werken, 's avonds naar het theater en dan is de week al weer praktisch voorbij, hahahahah...
We hebben vanmiddag zo heerlijk gefietst, langs de kralingse plas, naar hilligersberg, langs de rotte en terug door de stad....we hebben daar allebei echt van genoten en weer een plek gevonden waar we komende zomer vast eens zullen picknicken, zoals we in adam ook deden. Dat geeft een fijn gevoel.
IK ga snel weer stoppen en zo even tv kijken, Soms denk ik: ik moet misschien eens een dagje uithuilen......gewoon even vrij nemen, maar ik ben een beetje bang dat het dan verergert....
Mijn moeder belde vanavond en soms kan ik gewoon niet voor me houden als zij iets zegt over zwanger worden of zo. Zij leeft zo met me mee en bedoelt het zo ontzettend goed, maar soms begrijpt ze gewoon niet dat wat ze zegt niet altijd uitkomt of fijn is om te horen. Een buurvrouw van haar had de tip gegeven foliumzuur te slikken en vitamine b. Ze was zelf erg moeilijk zwanger geworden van nummer 2 en had dit als advies vna haar huisarts gekregen. Ze was zelf zoooooo wanhopig een tweede te krijgen. Normaal kan ik me inhouden en denken ach....maar ik kon het niet laten mijn moeder te vertellen dat er echt wel verschil in wanhoop van haar of van mij zit....dat zij tenslotte al een levend kindje heeft.....en mijn moeder snapt het wel, maar wil alleen het advies doorgeven natuurlijk....En ik voel me dan zo'n bitch...maar goed, van de week spreek ik mijn moeder wel weer en dan weet ik dat ik het wel op een rustige manier nogmaals kan uitleggen, dat dat niet altijd is wat ik wil of kan horen....en zij is wel degene die dat snapt. Sorry mam.....
Liefs Parelhoen
arwen: ik heb alles al gedaan wat zeg maar hoort: ovulatietesten (werden we eigenlijk gek van en ik voel mijn eisprong heel erg goed...), temperaturen 3 maanden lang (werden we ook gek van, hahahah), maar we weten nu beter op welk moment ik piek zeg maar (gecombineerd met het voelen van de eisprong en de ovulatietesten. En daar zijn we nu klaar mee, met alles erom heen. De vorige keer MOrrie, was ik na ongeveer 3,5 -4 maand zwanger. We zijn nu eigenlijk nog maar kort bezig, gezien het feit dat mijn eerste menstruatie na de zwangerschap in augustus was, je lichaam soms nog wat rust nodig heeft. Ik ben sinds augustus ook nog eens 12-13 kg af gevallen. Ik zit nu op een paar kilo's na weer op mijn oude gewicht. Alles zal wel met elkaar te maken hebben, stress op het werk, de verhuizing vorig jaar, stress om Philip, vooral nu de emoties van het herleven. Vorig jaar was ik nu 33 weken zwanger, nog 1 week tot zwangerschapsverlof etc. Op mijn verjaardag laatste werkdag, nog helemaal gelukkig, IN AFWACHTING.....dus het toeleven naar de bevallingsdatum vind ik ook erg zwaar. De klap is afgelopen week binnengekomen zeg maar en ik hoop zo ontzettend dat dit gevoel niet die laatste 8 weken gaat duren. Het continue met tranen achter mijn ogen zitten, het niet meer droog kunnen houden...pffffff, (de tranen lopen nu weer over mijn wangen, maar ik weet dat het goed is om te schrijven....). Maar goed, morgen ga ik werken, 's avonds naar het theater en dan is de week al weer praktisch voorbij, hahahahah...
We hebben vanmiddag zo heerlijk gefietst, langs de kralingse plas, naar hilligersberg, langs de rotte en terug door de stad....we hebben daar allebei echt van genoten en weer een plek gevonden waar we komende zomer vast eens zullen picknicken, zoals we in adam ook deden. Dat geeft een fijn gevoel.
IK ga snel weer stoppen en zo even tv kijken, Soms denk ik: ik moet misschien eens een dagje uithuilen......gewoon even vrij nemen, maar ik ben een beetje bang dat het dan verergert....
Mijn moeder belde vanavond en soms kan ik gewoon niet voor me houden als zij iets zegt over zwanger worden of zo. Zij leeft zo met me mee en bedoelt het zo ontzettend goed, maar soms begrijpt ze gewoon niet dat wat ze zegt niet altijd uitkomt of fijn is om te horen. Een buurvrouw van haar had de tip gegeven foliumzuur te slikken en vitamine b. Ze was zelf erg moeilijk zwanger geworden van nummer 2 en had dit als advies vna haar huisarts gekregen. Ze was zelf zoooooo wanhopig een tweede te krijgen. Normaal kan ik me inhouden en denken ach....maar ik kon het niet laten mijn moeder te vertellen dat er echt wel verschil in wanhoop van haar of van mij zit....dat zij tenslotte al een levend kindje heeft.....en mijn moeder snapt het wel, maar wil alleen het advies doorgeven natuurlijk....En ik voel me dan zo'n bitch...maar goed, van de week spreek ik mijn moeder wel weer en dan weet ik dat ik het wel op een rustige manier nogmaals kan uitleggen, dat dat niet altijd is wat ik wil of kan horen....en zij is wel degene die dat snapt. Sorry mam.....
Liefs Parelhoen
zondag 1 april 2007 om 22:02
lieve lieve parelhoen, huil maar, het wordt niet erger daardoor, het is afschuwelijk wat je meegemaakt hebt en dat verdriet zit in je, en moet ergens heen. En misschien moet je inderdaad een dagje vrij nemen of iets anders doen om het verdriet er even uit te laten. Verdriet zal er niet minder om worden, maar opkroppen of binnen houden is niet goed voor je, en ik snap zo goed hoe moeilijk de komende tijd voor jullie is, elke dag heeft zo zijn eigen herinnering, zoveel weken zwanger, verlof, verjaardag, vorig jaar lente met je dikke buik, aftellen, kamertje klaar maken etc etc, dat is zo pijnlijk en zo confronterend. En ik snap je moeder ook heel goed, maar ik snap ook dat je af en toe gek wordt van de adviezen en wat je zo schrijft, met al het verdriet, de verhuizing, de stress, je nieuwe baan, eigenlijk is het niet gek dat je nog niet zwanger bent, het is niet niks wat je lichaam en je geest te verduren heeft, en echt, heb vertrouwen in jezelf en in je lichaam en in jullie als stel. Je was de vorige keer vrij snel zwanger, dus alles werkt en jullie als combinatie werkt ook. Maar stress en verdriet moet ergens heen in een lichaam, daar geloof ik heilig in. Schrijf in elk geval maar hier, schrijf maar van je af, het verandert niks aan je verdriet, maar het kan wel een uitlaatklep zijn. Wanneer ben je jarig? Moeilijk voor je hoor en hoe anders had je je verjaardag vorig jaar voorgesteld, en ik snap ook zo goed dat je het niet leuk vindt om 36 te worden. Sterkte maar weer, ik weet niet zo goed wat ik anders moet schrijven.
zondag 1 april 2007 om 22:04
maandag 2 april 2007 om 15:57
Lieve Moeder Parelhoen..
Meid meid *dikke hug* heb het zo met je (jullie) te doen (je mannetje zal het er ook wel moeilijk mee hebben) Praat je er met je gyno over dat jullie weer druk bezig zijn? Het is zo raar hier staan ze na 6 maanden al met een voor schrift voor clomit voor je deur.... Tempraturen en ovulatie testen daar had ik ook niets aan.. met de oudste zijn we bijna 2 jaar bezig geweest en de 2e kwam door de pil heen....
Hoop dat je ondanks alles nog veel aan je fijne momenten van vorig jaar kan terug denken....
Dikke overzeese hug
Meid meid *dikke hug* heb het zo met je (jullie) te doen (je mannetje zal het er ook wel moeilijk mee hebben) Praat je er met je gyno over dat jullie weer druk bezig zijn? Het is zo raar hier staan ze na 6 maanden al met een voor schrift voor clomit voor je deur.... Tempraturen en ovulatie testen daar had ik ook niets aan.. met de oudste zijn we bijna 2 jaar bezig geweest en de 2e kwam door de pil heen....
Hoop dat je ondanks alles nog veel aan je fijne momenten van vorig jaar kan terug denken....
Dikke overzeese hug
donderdag 5 april 2007 om 22:08
Zo, paasweekend. En eindelijk vrij. Na alle verdriet en gehuil van vorig weekend en maandag overdag, trok maandag avond bij Nuhr in utrecht de mist op en merkte ik dinsdag dat ik me weer 'normaal' voelde. Weliswaar compleet kapot, doodmoe, maar niet meer intens verdrietig. Het maakt het leven toch wat makkelijker.
Vandaag op mijn werk mijn verjaardag gevierd, koekjes uitgedeeld en een mooie bos bloemen ontvangen. Wel leuk om in een mannenbedrijf te werken: ze grijpen allemaal hun kans een vrouw te mogen feliciteren.....:D.
IK ga het weekend heerlijk veel slapen en uitslapen en hangen en niets doen en ook weer veel doen. Kapper, eten met schoonzus, zaterdag mijn verjaardag vieren op het feestje van mijn stiefzus die vandaag jarig is (snappen jullie het nog...). Daar zijn dan vader en stiefmoe en stiefbroer en broer en aanhang ook, dus wel erg gezellig. Lief moet hard studeren, is echt elke dag keihard aan het werk.
Fijn paasweekend.
Parelhoen
Vandaag op mijn werk mijn verjaardag gevierd, koekjes uitgedeeld en een mooie bos bloemen ontvangen. Wel leuk om in een mannenbedrijf te werken: ze grijpen allemaal hun kans een vrouw te mogen feliciteren.....:D.
IK ga het weekend heerlijk veel slapen en uitslapen en hangen en niets doen en ook weer veel doen. Kapper, eten met schoonzus, zaterdag mijn verjaardag vieren op het feestje van mijn stiefzus die vandaag jarig is (snappen jullie het nog...). Daar zijn dan vader en stiefmoe en stiefbroer en broer en aanhang ook, dus wel erg gezellig. Lief moet hard studeren, is echt elke dag keihard aan het werk.
Fijn paasweekend.
Parelhoen
zondag 8 april 2007 om 21:25
Parelhoen, ik heb even een vraagje aan jou, ik hoop dat je me niet onbeleefd vind. Het zit namelijk zo, een kennis van mij heeft haar kindje verloren net na de bevalling en het is niet iemand die ik heel erg vaak zag, maar ja, weet wel veel over haar (het is onze thuiskapster). En ze kwam dus al hel lang 1 keer in de maand bij ons thuis en heeft mij zwanger gezien en ons zoontje geboren worden en kortdaarna raakte zij zwanger en we hebben dus best veel gekletst over baby's en zwanger zijn etc. Toen wij dan het kaartje binnen kregen dat het kindje overleden was ben ik ook behoorlijk verdrietig/overstuur geweest. Het was een prachtig kaartje met het voetje van hun babietje op de voorkant. Wat extra bij mijn gevoel meetelde was dat wij net een maand in het ziekenhuis waren geweest met ons kindje die epilepsie blijkt te hebben (was 13 maanden oud). En dat was ook allemaal behoorlijk heftig en nou ja, je wordt zo heen en weer geslingerd dan qua gevoel, eerst heb je zoiets van waarom heeft ons kindje dit en dan krijg je zo'n kaart en dan ben je al boos op jezelf dat je dat alleen al denkt omdat je wel een kindje thuis hebt en voel je je weer egoïstisch. Nou ja, heel verhaal dus, maar ik denk zo'n beetje elke dag aan haar en ik wil gewoon iets doen, alleen ik weet niet zo goed wat. Vond jij het in de eerste periode fijn als mensen vaak een kaartje stuurden? Is het een fijn idee dat mensen aan je denken?
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 8 april 2007 om 21:59
Parelhoen, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik ook alvast antwoord geef op de vraag van Maleficent, maar mijn beste vriendin heeft precies hetzelfde meegemaakt als parelhoen, 2 jaar geleden nu en ik weet dat zij vanuit heel onverwachte hoek kaartjes kreeg en dat heel fijn vond. In het begin stuurden heel veel mensen een kaartje, ook mensen van wat verder (vrienden van vrienden, ex collega's, buren van ouders, etc) en ook later kregen ze vaak ineens nog een kaartje of een gedichtje opgestuurd en zij was er altijd heel blij mee en vond het heel fijn. Dus ik zou als ik jou was absoluut een kaartje sturen, de tekst maakt niet eens uit, maar het idee dat mensen aan je denken en met je meeleven was voor hen in elk geval heel fijn.
zondag 8 april 2007 om 22:02
En parelhoen, wat fijn dat het weer ietsje beter met je gaat en dat het intense verdriet wat minder is. Vorige week klonk je zo ontzettend verdrietig (wat ik heel goed begrijp hoor) en dat vind ik zo erg voor je. Ik denk dat je altijd verdriet zal blijven voelen en dat dat hele intense zal komen en zal gaan, soms wat meer, soms wat minder. Hoe is je paasweekend? Heb je je plannen om uit te rusten en niks te doen ook uitgevoerd? veel liefs, arwen
zondag 8 april 2007 om 22:36
Hoi Parelhoen,
In juni 2006, bijna een jaar geleden, heb je je zoon Philip verloren. Ik leef erg met je mee, en ik kan het weten, want ik heb in 2005, eind juli onze zoon Koen op bijna dezelfde manier verloren. Een week voor hij overleed, vond ik dat hij erg stil was, ik voelde geen leven, mijn buik leek wel leeg en levenloos. Naar de gyn. geweest en een hartfilm gemaakt. Alles was goed, dus weer naar huis, en op de echo bewoog hij zelfs nog wat. Dus alles was ingebeeld, ik was een overbezorgde moeder. Die week had ik nog steeds twijfels. Want als hij nog leefde, waarom bewoog hij dan niet meer. Ik wilde ook niet steeds zeuren dus heb ik nog tot vrijdag gewacht met bellen naar de vk. Zij opperde dat ik maar psychologisch hulp moest halen, want ik was zo onzeker. Maar ze wilde wel langskomen. Dat heeft ze die zaterdag ook gedaan. Alles oke, en zondag kwam ze weer. Toen hoorde ze eigenlijk bijna geen hartje meer. Dus wij weer naar het ziekenhuis en daar aangekomen was onze Koen al overleden. Op de echo later bleek ook dat er wat vermindert vruchtwater te zien was. Maar meer ook niet. En ja, ook via de normale weg bevallen. Ik zei, doe maar een keizersnee. Dit wil ik niet en kan ik niet. Zo heftig allemaal. Maar ja, je praat tegen dovenmans oren, want die optie is er nou eenmaal niet. Heb ook alle middelen gehad en de volgende dag is Koen geboren. Een perfect mooi mannetje. Niks mis mee. Alleen overleden. Vreselijk!!! Je eigen kindje in je armen houden. Dood. Na de geboorte wil je alleen maar zorgen voor je kind, en dat kan dan niet. Wat een verdriet heb ik doorgemaakt. Erg veel steun idd van iedereen om je heen. We hebben Koen een mooi plekje gegeven op een kinderbegraafplaats. En daar ligt hij nu tussen hele grote bomen, als wakers om de kindjes heen. Erg mooi plekje, daar kom ik graag.
Ik ben er een jaar uitgeweest. Heb psychologische hulp gehad, dat was ook echt nodig, want ik was bang dat iedereen om me heen dood zou gaan, inclusief mezelf. Dat vond ik niet normaal, dus heb ik maar hulp gezocht. In eerste instantie denk je dat doe ik wel alleen. Maar zij heeft mij geholpen om weer naar de foto' s die gemaakt zijn te kijken en weer terug te duiken in het hele gebeuren. Onder ogen komen, was super zwaar. Want je wilt er niet aangaan. Ik was elke keer kapot. Maar ja, het leven gaat door, je hart tikt verder. In het begin wilde ik ook wel dood, zodat ik bij koen zou zijn. Dat slijt wel.
En nu, bijna 2 jaar verder. Vorig jaar heb ik nog een miskraam gehad van 14 weken...die heb ik voor het gemak maar weggeblokt. Meer ellende en drama kon ik niet aan. Het ziekenhuis heeft nog alle informatie, maar dat laat ik maar even zo. Kan ik altijd nog induiken.
Momenteel probeer ik positief te blijven, want ik ben nu bijna 11 weken zwanger!! Super spannend allemaal. Ik loop natuurlijk bij de gyn. en krijg wat bloedverdunners omdat ze beide kindjes wat klein vonden. Dat kan weleens helpen. En verder afwachten en elke keer naar de controles toeleven. Meer kan ik niet doen.
Dus ja, je bent bijna een jaar verder. Als je vragen hebt mbt de verwerking, of je wilt eens kletsen, ik ben heel open. En ik denk dat ik het overlijden van Koen een plaats heb gegeven. Ik heb hem in ieder geval laten gaan. Dat was erg moeilijk, maar ik geloof er in dat ik Koen moet laten gaan, anders kan hij daar boven niet verder. Ik moet hem loslaten, voor mezelf en voor hem. Anders kan hij niet rusten.
Dat geloof ik heel sterk, en ik moet ook zeggen dat het mij geholpen heeft om Koen los te laten. Het is een mooie gedachte, zeg ik zelf. Het leven gaat immers ook door. Jou hartje tikt verder, en die van mij ook. We moeten wel verder, of we nou willen of niet....
Lieve Parelhoen, heeeel erg veel sterkte, en ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. En dat je het overlijden van Philip een mooie plaats kan geven, ooit.
Veel liefs,
Karen
In juni 2006, bijna een jaar geleden, heb je je zoon Philip verloren. Ik leef erg met je mee, en ik kan het weten, want ik heb in 2005, eind juli onze zoon Koen op bijna dezelfde manier verloren. Een week voor hij overleed, vond ik dat hij erg stil was, ik voelde geen leven, mijn buik leek wel leeg en levenloos. Naar de gyn. geweest en een hartfilm gemaakt. Alles was goed, dus weer naar huis, en op de echo bewoog hij zelfs nog wat. Dus alles was ingebeeld, ik was een overbezorgde moeder. Die week had ik nog steeds twijfels. Want als hij nog leefde, waarom bewoog hij dan niet meer. Ik wilde ook niet steeds zeuren dus heb ik nog tot vrijdag gewacht met bellen naar de vk. Zij opperde dat ik maar psychologisch hulp moest halen, want ik was zo onzeker. Maar ze wilde wel langskomen. Dat heeft ze die zaterdag ook gedaan. Alles oke, en zondag kwam ze weer. Toen hoorde ze eigenlijk bijna geen hartje meer. Dus wij weer naar het ziekenhuis en daar aangekomen was onze Koen al overleden. Op de echo later bleek ook dat er wat vermindert vruchtwater te zien was. Maar meer ook niet. En ja, ook via de normale weg bevallen. Ik zei, doe maar een keizersnee. Dit wil ik niet en kan ik niet. Zo heftig allemaal. Maar ja, je praat tegen dovenmans oren, want die optie is er nou eenmaal niet. Heb ook alle middelen gehad en de volgende dag is Koen geboren. Een perfect mooi mannetje. Niks mis mee. Alleen overleden. Vreselijk!!! Je eigen kindje in je armen houden. Dood. Na de geboorte wil je alleen maar zorgen voor je kind, en dat kan dan niet. Wat een verdriet heb ik doorgemaakt. Erg veel steun idd van iedereen om je heen. We hebben Koen een mooi plekje gegeven op een kinderbegraafplaats. En daar ligt hij nu tussen hele grote bomen, als wakers om de kindjes heen. Erg mooi plekje, daar kom ik graag.
Ik ben er een jaar uitgeweest. Heb psychologische hulp gehad, dat was ook echt nodig, want ik was bang dat iedereen om me heen dood zou gaan, inclusief mezelf. Dat vond ik niet normaal, dus heb ik maar hulp gezocht. In eerste instantie denk je dat doe ik wel alleen. Maar zij heeft mij geholpen om weer naar de foto' s die gemaakt zijn te kijken en weer terug te duiken in het hele gebeuren. Onder ogen komen, was super zwaar. Want je wilt er niet aangaan. Ik was elke keer kapot. Maar ja, het leven gaat door, je hart tikt verder. In het begin wilde ik ook wel dood, zodat ik bij koen zou zijn. Dat slijt wel.
En nu, bijna 2 jaar verder. Vorig jaar heb ik nog een miskraam gehad van 14 weken...die heb ik voor het gemak maar weggeblokt. Meer ellende en drama kon ik niet aan. Het ziekenhuis heeft nog alle informatie, maar dat laat ik maar even zo. Kan ik altijd nog induiken.
Momenteel probeer ik positief te blijven, want ik ben nu bijna 11 weken zwanger!! Super spannend allemaal. Ik loop natuurlijk bij de gyn. en krijg wat bloedverdunners omdat ze beide kindjes wat klein vonden. Dat kan weleens helpen. En verder afwachten en elke keer naar de controles toeleven. Meer kan ik niet doen.
Dus ja, je bent bijna een jaar verder. Als je vragen hebt mbt de verwerking, of je wilt eens kletsen, ik ben heel open. En ik denk dat ik het overlijden van Koen een plaats heb gegeven. Ik heb hem in ieder geval laten gaan. Dat was erg moeilijk, maar ik geloof er in dat ik Koen moet laten gaan, anders kan hij daar boven niet verder. Ik moet hem loslaten, voor mezelf en voor hem. Anders kan hij niet rusten.
Dat geloof ik heel sterk, en ik moet ook zeggen dat het mij geholpen heeft om Koen los te laten. Het is een mooie gedachte, zeg ik zelf. Het leven gaat immers ook door. Jou hartje tikt verder, en die van mij ook. We moeten wel verder, of we nou willen of niet....
Lieve Parelhoen, heeeel erg veel sterkte, en ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. En dat je het overlijden van Philip een mooie plaats kan geven, ooit.
Veel liefs,
Karen
dinsdag 10 april 2007 om 22:41
Lieve Maleficient, ik reageer eerst even op jouw berichtje, want ik wil mijn reactie geven: als je het kunt opbrengen en je echt iets wilt doen. Bel dan naar je kapster, en stuur niet 1 kaartje, maar af en toe nog een , en nog een, maar stuur niet alleen kaartjes.....ik vond dat sommige mensen te veel kaartjes stuurden en smssen en niet even de telefoon oppakte. Dat vond ik het fijnst. Dat iemand de moeite nam me te bellen. En niet 1 keer, maar na een tijdje gewoon nog een keer. Ik vond het nl. niet alleen fijn dat ik mocht vertellen over Philip, maar ook om weer eens een gewoon gesprek te hebben en te horen hoe het met de ander ging en ook mee te leven met de ander. Want wat jij meemaakt is ook niet niks en ook met jou wil ik meeleven.....de wereld draaide even om mij, maar snel daarna ook weer om alle anderen en dat was zoals het hoort. Ik hoop dat je er wat mee kunt.
Liefs Parelhoen
Liefs Parelhoen
dinsdag 10 april 2007 om 22:48
Lieve Faya/Karen,
Dank je voor je hele verhaal.....wat klinkt het hetzelfde....en Koen, prachtige naam. En gefeliciteerd met je zwangerschap, echt ongelooflijk dat je er nu zo in staat. Ik wil graag af en toe van je weten hoe het met je gaat?
Hoe ga jij nu, na 2 jaar om met het verlies van Koen, na allle hulp? Het loslaten van Koen? Ben je weer aan het werk? HOe voelt het nu om zwanger te zijn? Was je snel zwanger? Hoe jong ben jij? Een heleboel vragen, maar als je wilt.....ben erg benieuwd.
Jullie hebben al een echo gehad? HOe was dat nu? Zal je blij zijn dat je straks voorbij de 14 weken bent en dan elke keer toeleven naar de dag erna, de dag erna, de week erna....hoe gaat dat? Is dat spannend, eng? Kun je een beetje genieten? Hoe gaat je man er mee om?
Arwen: je bent lief. Mijn paasweekend en verjaardag waren toch eigenlijk heel erg leuk. Had er vooraf meer verdriet/spanning over. Ik ben onverwacht toch erg verwend en stiekem houd ik daar wel van, ahhahah.
Ga nu naar bed, tis al laat.
Karen, laat maar van je horen.
Liefs Parelhoen
Dank je voor je hele verhaal.....wat klinkt het hetzelfde....en Koen, prachtige naam. En gefeliciteerd met je zwangerschap, echt ongelooflijk dat je er nu zo in staat. Ik wil graag af en toe van je weten hoe het met je gaat?
Hoe ga jij nu, na 2 jaar om met het verlies van Koen, na allle hulp? Het loslaten van Koen? Ben je weer aan het werk? HOe voelt het nu om zwanger te zijn? Was je snel zwanger? Hoe jong ben jij? Een heleboel vragen, maar als je wilt.....ben erg benieuwd.
Jullie hebben al een echo gehad? HOe was dat nu? Zal je blij zijn dat je straks voorbij de 14 weken bent en dan elke keer toeleven naar de dag erna, de dag erna, de week erna....hoe gaat dat? Is dat spannend, eng? Kun je een beetje genieten? Hoe gaat je man er mee om?
Arwen: je bent lief. Mijn paasweekend en verjaardag waren toch eigenlijk heel erg leuk. Had er vooraf meer verdriet/spanning over. Ik ben onverwacht toch erg verwend en stiekem houd ik daar wel van, ahhahah.
Ga nu naar bed, tis al laat.
Karen, laat maar van je horen.
Liefs Parelhoen
woensdag 11 april 2007 om 12:22
Het is inderdaad fijn als mensen aan je denken als je eigen kindje is overleden. Ik zelf vond het heel erg fijn dat ik zoveel kaartjes heb gekregen en zeker als ze er iets in geschreven hebben. Het mooiste kaartje vond ik die van de kraamhulp in het kraamhotel, die bij de geboorte van mijn dochtertje aanwezig was. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen zodra ik dat weer lees.
Mijn dochtertje lag thuis in haar eigen bedje opgebaard. En het was heel erg fijn dat er mensen waren, die spontaan langs kwamen. Sommige wilden haar heel erg graag zien. Hoe moeilijk zoiets ook is.... maar voor mij was dat wel heel erg fijn.
Het leven is zo oneerlijk. Je vraagt je af waarom net jouw kindje niet heeft mogen blijven leven. Zoveel liefde in je hart...
Parelhoen, ik hoop echt voor je dat je weer snel zwanger mag raken. Dat je eindelijk al die liefde en genegenheid kan geven... Je bent nou eenmaal moeder geworden en al die moedergevoelens kriebelen nog steeds in je buik. Tenminste zo voel ik dat zelf.
Heel veel lieve groetjes en hopelijk zal je allermooiste droom snel uitkomen
Mijn dochtertje lag thuis in haar eigen bedje opgebaard. En het was heel erg fijn dat er mensen waren, die spontaan langs kwamen. Sommige wilden haar heel erg graag zien. Hoe moeilijk zoiets ook is.... maar voor mij was dat wel heel erg fijn.
Het leven is zo oneerlijk. Je vraagt je af waarom net jouw kindje niet heeft mogen blijven leven. Zoveel liefde in je hart...
Parelhoen, ik hoop echt voor je dat je weer snel zwanger mag raken. Dat je eindelijk al die liefde en genegenheid kan geven... Je bent nou eenmaal moeder geworden en al die moedergevoelens kriebelen nog steeds in je buik. Tenminste zo voel ik dat zelf.
Heel veel lieve groetjes en hopelijk zal je allermooiste droom snel uitkomen
