Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 11 april 2007 om 19:39
hoi lieve whitley,
wat fijn om van je te horen. het lijkt al weer een tijd geleden dat je schreef, maar het is zo kort geleden allemaal. HOe is het met jou? Hou je het allemaal vol? Moet je bijvoorbeeld binnenkort weer werken of zo? Of is dat iets wat je witl?
Wat jij schrijft: dat potje met liefde en aandacht dat helemaal klaar stond om te gaan geven, dat staat nog steeds klaar en ik hoop dat het gewoon nog een keertje gaat gebeuren: ik mis het zwanger zijn, dat wil ik ook weer. Ik voelde me zo goed toen ik zwanger was, ook dat wil ik weer. Al zal het natuurlijk wel anders zijn de volgende keer.
En, hoe is dat bij jou? Wil jij alweer beginnen aan een volgende kindje? Hoe is die wens bij jou en je vriend? Jullie wonen geloof ik niet samen toch? Maar denken jullie al aan een nieuw babytje?
Ik was blij toen Willem Alexander bij het presenteren van zijn dochtertje vertelde dat hij niet wist vooraf of het een jongen of een meisje zou worden, maar dat hij zo gelukkig was dat het belangrijkste: een gezonde baby, weer werkelijkheid was geworden. Toen dacht zeiden lief en ik tegen elkaar: en zo is het.....
Liefs Parelhoen
wat fijn om van je te horen. het lijkt al weer een tijd geleden dat je schreef, maar het is zo kort geleden allemaal. HOe is het met jou? Hou je het allemaal vol? Moet je bijvoorbeeld binnenkort weer werken of zo? Of is dat iets wat je witl?
Wat jij schrijft: dat potje met liefde en aandacht dat helemaal klaar stond om te gaan geven, dat staat nog steeds klaar en ik hoop dat het gewoon nog een keertje gaat gebeuren: ik mis het zwanger zijn, dat wil ik ook weer. Ik voelde me zo goed toen ik zwanger was, ook dat wil ik weer. Al zal het natuurlijk wel anders zijn de volgende keer.
En, hoe is dat bij jou? Wil jij alweer beginnen aan een volgende kindje? Hoe is die wens bij jou en je vriend? Jullie wonen geloof ik niet samen toch? Maar denken jullie al aan een nieuw babytje?
Ik was blij toen Willem Alexander bij het presenteren van zijn dochtertje vertelde dat hij niet wist vooraf of het een jongen of een meisje zou worden, maar dat hij zo gelukkig was dat het belangrijkste: een gezonde baby, weer werkelijkheid was geworden. Toen dacht zeiden lief en ik tegen elkaar: en zo is het.....
Liefs Parelhoen
donderdag 12 april 2007 om 13:44
Sinds afgelopen dinsdag zit ik in de ziektewet. Eigenlijk wilde ik gewoon weer gaan werken. Ook omdat mijn contract tijdens mijn zwangerschapsverlof toch gewoon verlengd is. En ik van mezelf vond dat ik gewoon weer de draad moest gaan oppakken. Vorige week belde mijn baas en tijdens dat gesprek, besefte ik ook dat ik er nog helemaal niet aan toe ben. Ik ben extreem moe, kan me niet concentreren, de tranen zitten heel erg hoog en heb soms ook nog steeds wat last van mijn bekken.
Al die emoties en gevoelens, die ik even ver weg heb gestopt komen er nu uit. Ik mis mijn dochtertje ontzettend.
Drie weken geleden hebben we een gesprek gehad met de kinderarts. Ze hebben haar echt op alles onderzocht. Het enigste wat ze gevonden hadden d.m.v. het hielprikje, was dat ze een stofwisselingsziekte had. Maar dat was geen reden voor haar acute dood. Het blijft een raadsel. En ze zullen er waarschijnlijk nooit achter gekomen waarom ze gestorven is.
De kinderarts maakte op een gegeven de opmerking, dat het wel heel erg moeilijk moet zijn. Je bent net moeder geworden en je wordt overspoeld door allerlei emoties....
Ik ben huilend daar weg gelopen. Want dat is het ook. Je verlangens zijn gewoon ontzettend groot. Je bent niet alleen je kind kwijt maar je kan gewoon nergens heen met je moedergevoelens.
ALs het aan mij lag dan zou ik nu alweer zwanger zijn. Niet om mijn dochtertje te vervangen door een andere baby want zij is heel erg speciaal voor mij. En niet vervangbaar. Maar ik wil niks lievers dan weer een klein bengeltje in mijn armen houden.
SInds de begrafenis ben ik eigenlijk meteen meegegaan naar het huis van mijn vriend. Ik kon en wil nog steeds niet in mijn eigen huis slapen.
Door allerlei prive omstandigheden in het leven van mijn vriend, hebben we niet de tijd gehad om aan ons zelf toe te komen en het verdriet een plaats te geven. Het leven ging meteen door omdat we de volledige zorg voor zijn twee kids hadden en hebben.
Weet je wat ik zo jammer vind..... voor de meeste mensen is dit verlies maar iets waar ze tijdelijk bij stil staan. Terwijl het echte rouwproces pas begint na een paar maanden. Dan zijn er nog maar zo weinig mensen, die af en toe vragen hoe het met je gaat. Ik ben nog steeds moeder geworden en ben ook zeer trots dat ik een knappe meid op de wereld heb gezet.
donderdag 12 april 2007 om 19:28
Hoi Parelhoen,
Bedankt voor je lieve reactie, ik wist niet zo goed hoe je op mijn verhaal zou reageren, of je dat er wel bij wilde hebben. Ik vind het wel fijn om zo te kletsen over ons grote verlies en ook van de andere dames natuurlijk!!
We hebben iets vreselijks meegemaakt en er wordt verwacht dat je gewoon maar weer doorgaat.
Nou voor mij is er echt een tijd van voor Koen en na Koen. Voor Koen deed ik veel meer en nu heb ik wat angsten, durf ik minder gauw de deur uit. Moet ik mezelf soms dwingen. Thuis zijn is veilig. Ik ga wel, maar het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer wilde gaan. Dus ja, vriendschappen moeten hele goede zijn anders verdwijnen ze wel. Stukje onbegrip. Ik ga ook niet smeken om begrip, zo niet dan niet. Ik moet met mezelf door en niet anders.
Je vroeg hoe het nu is na bijna 1,5 jaar en nog zwanger zijn ook. Op zich heb ik het wel een plekje gegeven, ik heb mezelf iig vergeven, ik heb hier geen schuld aan en ik heb Koen wel laten gaan. Ik kan er bijna altijd over praten zonder te huilen, en dat is wel eens anders geweest. Ik herken het gevoel van Whitley en jou dan ook om zo gauw weer zwanger te worden. Maar je moet je echt niet vergissen in je eigen gevoel die je zo krijgt als je dan weer zwanger bent. Nu je je goed voelt lijkt het misschien dat je het wel aan kunt. Natuurlijk moet je weer proberen zwanger te worden, maar vergis je niet!! Ik ben nu zelf zwanger en van mij mag het al weer oktober zijn. Van genieten is (nog) geen sprake, ik hoop dat dat nog komt. Niet iedereen is hetzelfde dat is ook wel zo. Ik weet ook niet zo goed wat ik er precies mee wil zeggen, alleen dat je echt het overlijden van je kindje een goed plekje hebt gegeven en dan nog is het moeilijk. Die roze wolk heb ik nog niet voorbij zien komen. Ik hoop van harte dat dat bij jullie ooit anders zou zijn!!!
Verder een antwoord op je vragen, je mag mij alles vragen hoor!!
Ik ben over een week 33 jaar en ben elke keer nog heel snel zwanger geworden, nu ook 3 maanden na het stoppen van de pil. En dat was met Koen ook en met de miskraam ook. Dus ik kan er bijna de klok op gelijk zetten. Ik zeg altijd maar, zwanger worden is geen probleem, maar zwanger bljiven...
Ergens ben ik blij dat ik zo snel zwanger ben en mag ik mezelf wel zegenen, er zijn er genoeg die jaren wachten en waar het niet zo soepel gaat, en dan zit ik nog te klagen...maar ja, ik kan er ook niets aan doen, het is en blijft een onzekere periode.
Toen we voor het eerst naar de echo gingen, vond ik het van te voren heel spannend en toen ik daar was vond ik mezelf wel relaxed. Ook bij de 2e echo van te voren haalde ik me van alles in mijn hoofd, maar zodra ik daar lig word ik rustig. Nu ook, ik haal me weer van alles in mijn hoofd, dus ben benieuwd hoe het straks weer gaat.
Ik ga ook wel weer de psych inschakelen, zij heeft mij toen ook geholpen met Koen en zij kent mij inmiddels erg goed. Ze weet waar mijn struikelblokken zitten en zij moet mij dus maar helpen. Ik weet het ook niet meer. Nee zwanger zijn, is niet echt super leuk hoor....ik hoop echt dat dat nog komt, maar dat zit natuurlijk allemaal tussen mijn oren.
Wordt dus vervolgd!
Liefs, Karen
Bedankt voor je lieve reactie, ik wist niet zo goed hoe je op mijn verhaal zou reageren, of je dat er wel bij wilde hebben. Ik vind het wel fijn om zo te kletsen over ons grote verlies en ook van de andere dames natuurlijk!!
We hebben iets vreselijks meegemaakt en er wordt verwacht dat je gewoon maar weer doorgaat.
Nou voor mij is er echt een tijd van voor Koen en na Koen. Voor Koen deed ik veel meer en nu heb ik wat angsten, durf ik minder gauw de deur uit. Moet ik mezelf soms dwingen. Thuis zijn is veilig. Ik ga wel, maar het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer wilde gaan. Dus ja, vriendschappen moeten hele goede zijn anders verdwijnen ze wel. Stukje onbegrip. Ik ga ook niet smeken om begrip, zo niet dan niet. Ik moet met mezelf door en niet anders.
Je vroeg hoe het nu is na bijna 1,5 jaar en nog zwanger zijn ook. Op zich heb ik het wel een plekje gegeven, ik heb mezelf iig vergeven, ik heb hier geen schuld aan en ik heb Koen wel laten gaan. Ik kan er bijna altijd over praten zonder te huilen, en dat is wel eens anders geweest. Ik herken het gevoel van Whitley en jou dan ook om zo gauw weer zwanger te worden. Maar je moet je echt niet vergissen in je eigen gevoel die je zo krijgt als je dan weer zwanger bent. Nu je je goed voelt lijkt het misschien dat je het wel aan kunt. Natuurlijk moet je weer proberen zwanger te worden, maar vergis je niet!! Ik ben nu zelf zwanger en van mij mag het al weer oktober zijn. Van genieten is (nog) geen sprake, ik hoop dat dat nog komt. Niet iedereen is hetzelfde dat is ook wel zo. Ik weet ook niet zo goed wat ik er precies mee wil zeggen, alleen dat je echt het overlijden van je kindje een goed plekje hebt gegeven en dan nog is het moeilijk. Die roze wolk heb ik nog niet voorbij zien komen. Ik hoop van harte dat dat bij jullie ooit anders zou zijn!!!
Verder een antwoord op je vragen, je mag mij alles vragen hoor!!
Ik ben over een week 33 jaar en ben elke keer nog heel snel zwanger geworden, nu ook 3 maanden na het stoppen van de pil. En dat was met Koen ook en met de miskraam ook. Dus ik kan er bijna de klok op gelijk zetten. Ik zeg altijd maar, zwanger worden is geen probleem, maar zwanger bljiven...
Ergens ben ik blij dat ik zo snel zwanger ben en mag ik mezelf wel zegenen, er zijn er genoeg die jaren wachten en waar het niet zo soepel gaat, en dan zit ik nog te klagen...maar ja, ik kan er ook niets aan doen, het is en blijft een onzekere periode.
Toen we voor het eerst naar de echo gingen, vond ik het van te voren heel spannend en toen ik daar was vond ik mezelf wel relaxed. Ook bij de 2e echo van te voren haalde ik me van alles in mijn hoofd, maar zodra ik daar lig word ik rustig. Nu ook, ik haal me weer van alles in mijn hoofd, dus ben benieuwd hoe het straks weer gaat.
Ik ga ook wel weer de psych inschakelen, zij heeft mij toen ook geholpen met Koen en zij kent mij inmiddels erg goed. Ze weet waar mijn struikelblokken zitten en zij moet mij dus maar helpen. Ik weet het ook niet meer. Nee zwanger zijn, is niet echt super leuk hoor....ik hoop echt dat dat nog komt, maar dat zit natuurlijk allemaal tussen mijn oren.
Wordt dus vervolgd!
Liefs, Karen
vrijdag 13 april 2007 om 11:52
hoi whitely,
wat je schrijft is helemaal waar, die eerste paar maanden krijg je veel kaartjes, bloemen, telefoontjes. Nu is het niet stil of zo, maar alles is weer 'normaal'. Ik zie er weer 'normaal' uit, dus 'zal het wel goed gaan'. Ik klink wat negatiever dan dat ik het ervaar, maar het is volgens mij voor de mensen om ons heen niet altijd makkelijk te durven vragen hoe het gaat. Als ik hoor dat je met je vriend ook nog de zorg hebt over zijn 2 kindjes, dan zal dat veel drukte geven. Ik kan me wel voorstellen dat je nu pas toekomt aan jezelf en misschien nu pas toegeeft aan je verdriet. Vind jij het ook niet raar dat je ineens zo'n periode kunt hebben? Was jij vorig jaar rond deze tijd niet net zwanger bijvoorbeeld? Ik ben zo ontzettend bezig al die data te herleven....1 april op schiermonnigook ten huwelijk gevraagd (ik herleef het hele geluksgevoel van het weekend nog...), 7 april laatste werkdag en verjaardag en precies een jaar geleden was ik dus met zwangerschapsverlof. Hebben we op 9 april de babykamer geverfd, althans, ik keek toe, want ik mocht niets doen van lief....de tijd vliegt zo hard en soms voel ik me wel beter, maar diep van binnen is de pijn zo erg, dat ik zorg dat ik die pijn wel wat wegstop. Ik wil het ook gewoon niet: dat verdrietig voelen is soms te pijnlijk. Ik denk liever terug aan de gelukkige tijden, de zwangerschap....en daar kijk ik ook zo naar uit. Precies zoals je zegt hoor: niet om ons lieve kindje te vervangen, maar om die moedergevoelens een plaatsje te geven......gisteren kwam een mannelijke collega op mijn kamer en die vroeg: hoe gaat het eigenlijk met je. Ik was gewoon overrompeld dat hij het vroeg. Zo fijn. Ik zei ook dat ik het echt ok vond dat hij het gewoon vraagt, dat ik dat erg waardeer. En mijn vriendin gisterenavond ook wel hoor, die vraagt er ook gewoon naar.
Karen: ik denk dat je gelijk hebt dat het niet nix zal zijn om weer zwanger te zijn. Het lijkt me een hele pittige tijd, en nooit meer hetzelfde als voorheen. Al hoop ik dat wel natuurlijk. Ik hoop dat ik tussen de spannende tijd door, toch kan genieten zoals vorige keer, zo gelukkig zal voelen. Ik hoop het.....maar eerst nog zwanger worden.
Dit hier is een fijne plek om te kunnen schrijven en ons 'lot' te delen. Het is fijn dat er mensen zijn die helaas het zelfde gevoel herkennen wat je hebt.
ik hoop dat ik ook snel zwanger ben....vorige keer was het na 3,5 maand, ik zou niet weten als ik lichamelijk in dezelfde conditie ben als toen, hoe lang het nu duurt. Vanaf welke maand zou ik dan moeten tellen? Vanaf aug. vorig jaar, lijkt me niet, vanaf januari/februari dit jaar. dat is wat de arts bij ons aangaf: jullie zijn nog maar zo kort bezig, heb geduld....pfff...
nou, liefs parelhoen.
liefs Parelhoen
wat je schrijft is helemaal waar, die eerste paar maanden krijg je veel kaartjes, bloemen, telefoontjes. Nu is het niet stil of zo, maar alles is weer 'normaal'. Ik zie er weer 'normaal' uit, dus 'zal het wel goed gaan'. Ik klink wat negatiever dan dat ik het ervaar, maar het is volgens mij voor de mensen om ons heen niet altijd makkelijk te durven vragen hoe het gaat. Als ik hoor dat je met je vriend ook nog de zorg hebt over zijn 2 kindjes, dan zal dat veel drukte geven. Ik kan me wel voorstellen dat je nu pas toekomt aan jezelf en misschien nu pas toegeeft aan je verdriet. Vind jij het ook niet raar dat je ineens zo'n periode kunt hebben? Was jij vorig jaar rond deze tijd niet net zwanger bijvoorbeeld? Ik ben zo ontzettend bezig al die data te herleven....1 april op schiermonnigook ten huwelijk gevraagd (ik herleef het hele geluksgevoel van het weekend nog...), 7 april laatste werkdag en verjaardag en precies een jaar geleden was ik dus met zwangerschapsverlof. Hebben we op 9 april de babykamer geverfd, althans, ik keek toe, want ik mocht niets doen van lief....de tijd vliegt zo hard en soms voel ik me wel beter, maar diep van binnen is de pijn zo erg, dat ik zorg dat ik die pijn wel wat wegstop. Ik wil het ook gewoon niet: dat verdrietig voelen is soms te pijnlijk. Ik denk liever terug aan de gelukkige tijden, de zwangerschap....en daar kijk ik ook zo naar uit. Precies zoals je zegt hoor: niet om ons lieve kindje te vervangen, maar om die moedergevoelens een plaatsje te geven......gisteren kwam een mannelijke collega op mijn kamer en die vroeg: hoe gaat het eigenlijk met je. Ik was gewoon overrompeld dat hij het vroeg. Zo fijn. Ik zei ook dat ik het echt ok vond dat hij het gewoon vraagt, dat ik dat erg waardeer. En mijn vriendin gisterenavond ook wel hoor, die vraagt er ook gewoon naar.
Karen: ik denk dat je gelijk hebt dat het niet nix zal zijn om weer zwanger te zijn. Het lijkt me een hele pittige tijd, en nooit meer hetzelfde als voorheen. Al hoop ik dat wel natuurlijk. Ik hoop dat ik tussen de spannende tijd door, toch kan genieten zoals vorige keer, zo gelukkig zal voelen. Ik hoop het.....maar eerst nog zwanger worden.
Dit hier is een fijne plek om te kunnen schrijven en ons 'lot' te delen. Het is fijn dat er mensen zijn die helaas het zelfde gevoel herkennen wat je hebt.
ik hoop dat ik ook snel zwanger ben....vorige keer was het na 3,5 maand, ik zou niet weten als ik lichamelijk in dezelfde conditie ben als toen, hoe lang het nu duurt. Vanaf welke maand zou ik dan moeten tellen? Vanaf aug. vorig jaar, lijkt me niet, vanaf januari/februari dit jaar. dat is wat de arts bij ons aangaf: jullie zijn nog maar zo kort bezig, heb geduld....pfff...
nou, liefs parelhoen.
liefs Parelhoen
vrijdag 20 april 2007 om 10:20
Hoi Whitley, Faya, en alle anderen die hier zijn en hun kleintje hebben verloren: wat een verschrikkelijk nieuws voor Zonnebloem en haar man....er zijn geen woorden voor....het rijt de wond altijd weer open en je voelt je weer even zoals het moment dat je hoorde dat je babytje dood was/ging.....echt verschrikkelijk. ik heb net echt even krokodilletranen zitten janken.....er zijn geen woorden voor. Hoe is dat bij jullie als je zoiets hoort? raakt het jullie ook altijd meteen zo diep?
Liefs Parelhoen
Liefs Parelhoen
vrijdag 20 april 2007 om 17:02
Voor alle mensen die een kindje hebben verloren, volgroeid of niet, ik leef met jullie mee. Woorden zijn soms zo nietszeggend, helemaal via een forum, maar ik denk aan jullie en huil regelmatig een potje met jullie mee als ik al jullie verdrietige maar ook mooie en dappere verhalen lees... Het ga jullie goed!
*;
*;
vrijdag 20 april 2007 om 20:35
Lieve Parelhoen,
Iedere moeder wordt geraakt door zo'n verhaal, laat staan de moeders die zelf een kindje hebben verloren. Die precies weten hoe het voelt en zich als enige de immensheid van het verdriet kunnen begrijpen. En natuurlijk komt hiermee ook weer een stuk eigen verdriet naar boven, omdat je zo ook weer met je neus op je eigen verlies wordt gedrukt.
Hoe gaat het nu met jou?
Liefs
Pam
Iedere moeder wordt geraakt door zo'n verhaal, laat staan de moeders die zelf een kindje hebben verloren. Die precies weten hoe het voelt en zich als enige de immensheid van het verdriet kunnen begrijpen. En natuurlijk komt hiermee ook weer een stuk eigen verdriet naar boven, omdat je zo ook weer met je neus op je eigen verlies wordt gedrukt.
Hoe gaat het nu met jou?
Liefs
Pam
vrijdag 20 april 2007 om 20:45
Ha die Pammie,
Lief dat je er naar vraagt: het gaat eigenlijk wel ok. Ik voel me goed, maar vandaag is zo'n dag dat ik wel om elke scheet flink moet huilen. En dat doe ik dan ook. Vanmorgen eerst toen ik het berichtje van Zonnebloem las, vervolgens tijdens het schoonmaken toen ik een frans liedje wat ik erg mooi vind, op de radio werd gedraaid en hard zette (normaal huil ik daar echt niet bij), maar ik moest vanaf toon een keihard meehuilen, van die grote tranen. Vanmiddag was ik sinds lange tijd weer eens bij Philip en heb zijn grafje schoongemaakt en wat plantjes weggegooid en toen heb ik heel veel kaarsjes aangestoken en heel hard gedacht aan Thijs en aan Philip en toen ook meteen aan Pien, Julius, Tymo (en ik zou het liefst ieder kind bij naam noemen, maar het lukt me gewoon even niet....) en al die andere lieverdjes die afgelopen jaar ontnomen zijn aan de ouders, echt verschrikkelijk.... En nu zit ik heerlijk bij mijn tante bij te komen van het heerlijke eten wat ze voor me kookte en ga zo naar een verjaardag hier in de buurt. Eigenlijk gaat het wel goed, maar ik ben wel angstig voor de komende 6-7 weken naar de diverse data toe zeg maar. Gewoon omdat je niet weet wat je te wachten staat. Maar dat schijnt er allemaal bij te horen.
Hoe is het met jou? Zo raar eigenlijk, dat jij dat altijd zo lief aan mij vraagt.....en ik dan nooit aan jou? Hoe is het met jou kindjes? Vertel er eens over, ben benieuwd.
Liefs Parelhoen
Lief dat je er naar vraagt: het gaat eigenlijk wel ok. Ik voel me goed, maar vandaag is zo'n dag dat ik wel om elke scheet flink moet huilen. En dat doe ik dan ook. Vanmorgen eerst toen ik het berichtje van Zonnebloem las, vervolgens tijdens het schoonmaken toen ik een frans liedje wat ik erg mooi vind, op de radio werd gedraaid en hard zette (normaal huil ik daar echt niet bij), maar ik moest vanaf toon een keihard meehuilen, van die grote tranen. Vanmiddag was ik sinds lange tijd weer eens bij Philip en heb zijn grafje schoongemaakt en wat plantjes weggegooid en toen heb ik heel veel kaarsjes aangestoken en heel hard gedacht aan Thijs en aan Philip en toen ook meteen aan Pien, Julius, Tymo (en ik zou het liefst ieder kind bij naam noemen, maar het lukt me gewoon even niet....) en al die andere lieverdjes die afgelopen jaar ontnomen zijn aan de ouders, echt verschrikkelijk.... En nu zit ik heerlijk bij mijn tante bij te komen van het heerlijke eten wat ze voor me kookte en ga zo naar een verjaardag hier in de buurt. Eigenlijk gaat het wel goed, maar ik ben wel angstig voor de komende 6-7 weken naar de diverse data toe zeg maar. Gewoon omdat je niet weet wat je te wachten staat. Maar dat schijnt er allemaal bij te horen.
Hoe is het met jou? Zo raar eigenlijk, dat jij dat altijd zo lief aan mij vraagt.....en ik dan nooit aan jou? Hoe is het met jou kindjes? Vertel er eens over, ben benieuwd.
Liefs Parelhoen
vrijdag 20 april 2007 om 20:57
Parelhoen, Whitley en Faya. Na het bericht van Zonnebloem moest ik ook veel denken aan dit topic en dat het voor jullie extra pijn doet als er weer zoiets verschrikkelijks gebeurd als wat jullie hebben meegemaakt.
*;
Parelhoen, ik had jou laatst een vraag gesteld en ik wilde je nog even vertellen dat ik haar gesproken heb. Had een kaart gestuurd met een mooi gedicht en ze belde me op om me te bedanken en ze wilde graag gauw eens langskomen om erover te praten maar ook om de foto's te laten zien. Want behalve intens verdrietig was ze heel trots op haar mooie baby en die wil ze ook laten zien. Ik moet vandaag ook veel aan haar denken en ik kan maar steeds niet bevatten waarom jonge liefdevolle moeders (en vaders!) dit mee moeten maken.
*;
Parelhoen, ik had jou laatst een vraag gesteld en ik wilde je nog even vertellen dat ik haar gesproken heb. Had een kaart gestuurd met een mooi gedicht en ze belde me op om me te bedanken en ze wilde graag gauw eens langskomen om erover te praten maar ook om de foto's te laten zien. Want behalve intens verdrietig was ze heel trots op haar mooie baby en die wil ze ook laten zien. Ik moet vandaag ook veel aan haar denken en ik kan maar steeds niet bevatten waarom jonge liefdevolle moeders (en vaders!) dit mee moeten maken.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 20 april 2007 om 21:07
Good for you, op zo'n dag moet je je ook een beetje laten verwennen! Laat de komende tijd ook goed voor je zorgen, het zal niet makkelijk zijn voor jullie denk ik. Ik denk eigenlijk dat het nooit makkelijk wordt, de periode rond de sterfdag van je kindje. Zo'n grote gebeurtenis met zoveel verdriet. Ik weet zeker dat je er goed doorheen komt, dat weet jij ook. Je bent al zo ver gekomen, je bent sterk en dapper. Het komt wel goed. Ook al zal het de komende periode moeilijk zijn voor jullie, het komt goed. Laat het komen zoals het komt, jullie komen er echt doorheen met z'n tweetjes en alle mensen die met jullie meeleven.
*;
*;
vrijdag 20 april 2007 om 21:12
Ik vind het best moeilijk om hier dan gezelllig over mijn kinderen te gaan babbelen. Maar ik vind het wel heel lief dat je het vraagt. Het gaat goed met ze, de oudste gaat al bijna naar school en daar is ze erg vol van. Ze wordt al zo groot! De jongste kwakkelt nog wat hier en daar, we zitten regelmatig bij allerlei dokters met hem maar het is een heerlijk vrolijk jochie.
Liefs
Liefs
vrijdag 20 april 2007 om 21:20
Hallo allemaal,
Ik zou me graag bij jullie aansluiten.
Even een klein beetje geschiedenis.
Ik ben 10 oktober 2006 bevallen van zoon Max, hij overleed 12 december 2006
Max leed aan de ernstige en zeer pijnlijke huidziekte epidermolysis bullosa.
Ik ben 35, verpleegkundige van beroep, getrouwd, man en ik zijn bezig met emigreren naar Gambia en hadden hier dus samen met onze zoon naar toe zullen gaan. We gaan nu alleen en hopelijk tzt met ons tweede kind. Zwanger ben ik nog niet al had ik dat wel graag gewild. Ik ben niet piep jong meer en mis het hebben van een kind enorm en wil dit gevoel dolgraag weer terug.
Het verdriet komt en gaat op soms onmogelijke momenten en dit laat ik dan toch maar gewoon gaan. Mensen vinden mij zo sterk zoals ik de draad weer oppak, maar ik zeg altijd maar weer: je ziet mij niet als ik jankend in bed lig of mijn kaarsjes bij de foto's en de urn aansteek. Ik kan er gelukkig goed over praten en ben er ook open in. Lief en ik worden er sterker van, al had ik liever een iets minder sterk ons gehad en onze Max nog bij ons.
Ik ben eind januari weer begonnen met werken en het gaat over het algemeen goed. Heb tot vorige week gesprekken gehad met een maatschappelijk werkster, via mijn werk. Dit beviel heel goed, gewoon aanpraten tegen een onbekende. Zij en ik vinden dat ik op de goede weg ben en nu alleen verder kan, ik weet haar te vinden wanneer het niet gaat en zal daar dan ook zeker gebruik van maken.
Max leed aan een erfelijke ziekte waarvan wij niet wisten dat we drager waren. Gelukkig kunnen ze bij een volgende zwangerschap zien of het nieuwe kindje deze ziekte ook heeft en kunnen we er voor kiezen om de zwangerschap op een vroeg moment af te breken want dat wij niet nog een keer een kindje met zo'n pijnlijke ziekte op de wereld willen zetten is zeker.
Zwanger zijn zal nooit meer zo onbezorgd zijn als de eerste keer.
Ik zou het fijn vinden om hier af en toe met jullie van gedachten te wisselen.
Wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen.
Liefs *; Nelleke
Ik zou me graag bij jullie aansluiten.
Even een klein beetje geschiedenis.
Ik ben 10 oktober 2006 bevallen van zoon Max, hij overleed 12 december 2006
Max leed aan de ernstige en zeer pijnlijke huidziekte epidermolysis bullosa.
Ik ben 35, verpleegkundige van beroep, getrouwd, man en ik zijn bezig met emigreren naar Gambia en hadden hier dus samen met onze zoon naar toe zullen gaan. We gaan nu alleen en hopelijk tzt met ons tweede kind. Zwanger ben ik nog niet al had ik dat wel graag gewild. Ik ben niet piep jong meer en mis het hebben van een kind enorm en wil dit gevoel dolgraag weer terug.
Het verdriet komt en gaat op soms onmogelijke momenten en dit laat ik dan toch maar gewoon gaan. Mensen vinden mij zo sterk zoals ik de draad weer oppak, maar ik zeg altijd maar weer: je ziet mij niet als ik jankend in bed lig of mijn kaarsjes bij de foto's en de urn aansteek. Ik kan er gelukkig goed over praten en ben er ook open in. Lief en ik worden er sterker van, al had ik liever een iets minder sterk ons gehad en onze Max nog bij ons.
Ik ben eind januari weer begonnen met werken en het gaat over het algemeen goed. Heb tot vorige week gesprekken gehad met een maatschappelijk werkster, via mijn werk. Dit beviel heel goed, gewoon aanpraten tegen een onbekende. Zij en ik vinden dat ik op de goede weg ben en nu alleen verder kan, ik weet haar te vinden wanneer het niet gaat en zal daar dan ook zeker gebruik van maken.
Max leed aan een erfelijke ziekte waarvan wij niet wisten dat we drager waren. Gelukkig kunnen ze bij een volgende zwangerschap zien of het nieuwe kindje deze ziekte ook heeft en kunnen we er voor kiezen om de zwangerschap op een vroeg moment af te breken want dat wij niet nog een keer een kindje met zo'n pijnlijke ziekte op de wereld willen zetten is zeker.
Zwanger zijn zal nooit meer zo onbezorgd zijn als de eerste keer.
Ik zou het fijn vinden om hier af en toe met jullie van gedachten te wisselen.
Wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen.
Liefs *; Nelleke
vrijdag 20 april 2007 om 21:31
Gedragen
Ik heb je met
trots gedragen
fier
de toekomst in
Ik heb je
verborgen
gedragen
fier
om zichtbaar te worden
Ik heb je
zichtbaar
gedragen
fier en vol verwachting
Ik draag
je nog
fier
nu je opnieuw
onzichtbaar werd
maar nog zo
aanwezig
Gebogen ga
ik verder
maar niet gebroken
geslagen
ben ik maar
niet verslagen
Nog altijd fier
op jou
onlosmakelijk
verbonden met jou
nog altijd trots
op jou
draag ik je met
me mee
de toekomst in
Onzichtbaar
en
zichtbaar voor
wie kan kijken
met ander ogen
vrijdag 20 april 2007 om 22:31
Nelleke, wat een mooie tekst!
Ik kan me voorstellen dat het zó waar is.
Het beschrijft het gevoel van zwanger zijn en moeder zijn voor mijn gevoel precies.
Ik dank God op mijn blote knietjes dat ik de andere stukjes tekst alleen maar kan voorstellen.
En dat doet al zo'n pijn.
Jij ook veel sterkte en zon!
Hopelijk komt de wens voor een tweede kindje snel uit.
Dan bid ik met je mee dat het niet erfelijk belast is.
Ik kan me voorstellen dat het zó waar is.
Het beschrijft het gevoel van zwanger zijn en moeder zijn voor mijn gevoel precies.
Ik dank God op mijn blote knietjes dat ik de andere stukjes tekst alleen maar kan voorstellen.
En dat doet al zo'n pijn.
Jij ook veel sterkte en zon!
Hopelijk komt de wens voor een tweede kindje snel uit.
Dan bid ik met je mee dat het niet erfelijk belast is.
vrijdag 20 april 2007 om 22:37
Nelleke, ik heb een tijdje geleden een documantaire over de ziekte van je zoontje gezien.
Het is niet voor te stellen dat er zo'n ziekte bestaat. Vreselijk om je kindje zoveel pijn te zien lijden. Je wilt niet zonder hem, maar met hem op zo'n manier is ook ondragelijk, lijkt me.
Hoe is de tijd met Max geweest? Hoe ga je om met zoveel liefde en pijn tegelijk? En hoe bereid je jezelf en je kindje voor op zo'n einde/verlossing?
Dat zijn vragen die door mijn hoofd spoken.
Als je het te persoonlijk vind om hier te beschrijven kan ik dat begrijpen hoor.
liefs,
Janneke
Het is niet voor te stellen dat er zo'n ziekte bestaat. Vreselijk om je kindje zoveel pijn te zien lijden. Je wilt niet zonder hem, maar met hem op zo'n manier is ook ondragelijk, lijkt me.
Hoe is de tijd met Max geweest? Hoe ga je om met zoveel liefde en pijn tegelijk? En hoe bereid je jezelf en je kindje voor op zo'n einde/verlossing?
Dat zijn vragen die door mijn hoofd spoken.
Als je het te persoonlijk vind om hier te beschrijven kan ik dat begrijpen hoor.
liefs,
Janneke
zaterdag 21 april 2007 om 18:28
Hoi,
Nelleke wat een prachtig gedicht. En wat een verdrietig verhaal. Het lijkt me heel moeilijk om je kindje veel pijn te zien lijden. Wat een verdriet moeten jullie hebben.
Het verhaal van Zonnebloem en Zonneman is ook zo verdrietig. Weer een kindje wat niet mag leven. Ik huil al dikke tranen als ik me probeer voor te stellen hoe enorm het verdriet van Zonnebloem en Zonneman nu zal zijn. Parelhoen, als jij huilt dan moet je dat geen krokodillentranen noemen hoor.
Gek he dat het al weer bijna een jaar geleden is dat Philip is geboren. Zo rond de eerste verjaardag van Milena moest ik steeds terugdenken aan wat er een jaar geleden op die dag gebeurde. Zo van nu stopte ik met werken, daar hobbelde ik nog rond en op die dag begonnen de weeen. Ik denk dat iedere moeder dat wel heeft. Jij dus ook. Bij jou zitten er hele mooie herinneringen bij, maar helaas ook hele verdrietige. *; Lieverd ik denk best vaak aan je en ik vind het zo knap hoe jullie je leven weer oppakken*;.
Liefs Frans
Nelleke wat een prachtig gedicht. En wat een verdrietig verhaal. Het lijkt me heel moeilijk om je kindje veel pijn te zien lijden. Wat een verdriet moeten jullie hebben.
Het verhaal van Zonnebloem en Zonneman is ook zo verdrietig. Weer een kindje wat niet mag leven. Ik huil al dikke tranen als ik me probeer voor te stellen hoe enorm het verdriet van Zonnebloem en Zonneman nu zal zijn. Parelhoen, als jij huilt dan moet je dat geen krokodillentranen noemen hoor.
Gek he dat het al weer bijna een jaar geleden is dat Philip is geboren. Zo rond de eerste verjaardag van Milena moest ik steeds terugdenken aan wat er een jaar geleden op die dag gebeurde. Zo van nu stopte ik met werken, daar hobbelde ik nog rond en op die dag begonnen de weeen. Ik denk dat iedere moeder dat wel heeft. Jij dus ook. Bij jou zitten er hele mooie herinneringen bij, maar helaas ook hele verdrietige. *; Lieverd ik denk best vaak aan je en ik vind het zo knap hoe jullie je leven weer oppakken*;.
Liefs Frans
zaterdag 21 april 2007 om 19:00
De tijd met Max is heel erg kostbaar geweest. We hebben hem in deze 9 weken heel veel pijn zien lijden, maar gelukkig ook veel leuke dingen meegemaakt. Lachen kon hij ook als de beste. Pijn doet het ons dat zijn leven kort is geweest, maar ook hebben we veel vrede met idee dat hij nu geen pijn meer heeft. Dankzij Max is onze wereld verrijkt. Het doet me wel pijn als ik op het moment gezinnen achter de kinderwagen zie lopen en kinderen zie die de leeftijd van Max hebben. Daar wordt ik boos en verdrietig van, Begrijp me niet verkeerd ik gun iedereen kinderen maar ons gun ik het ook heel erg.
zaterdag 21 april 2007 om 21:35
Hoi Nelleke,
Leuk dat je wat meer vertelt over Max. Het lijkt me een hele troost dat Max ook veel gelachen heeft. Veel babies lachen nog niet eens met 9 weken.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het pijn doet om mensen met kindjes in de leeftijd die Max nu zou hebben te zien. Sowieso mensen met kleine kindjes.
Ben gister nog even naar de site van stichting vlinderkind geweest. Wat een emotioneel verhaal toch weer (is hetzelfde verhaal als waar ik de docu van op tv heb gezien).
Daarna weer even op het forum en het deed me gewoon zeer aan de ogen dat sommige topics zo'n vrolijke titel hadden over babietjes en zwangeren. Vinden jullie dat niet moeilijk? Als ik zelf in jullie schuitje zou zitten zou het me met vlagen behoorlijk pijn doen om zulke topictitels te lezen. Ik had er gisteren al last van, terwijl ik zelf niet zo'n ontzettend verdrietige gebeurtenis heb meegemaakt.
Wat mij betreft komen er weer sub-pijlers. Als je ergens even niet tegenkunt (bijvoorbeeld die vrolijke topictitels) dan hoef je het ook niet te zien.
Allen sterkte en ik hoop voor jullie dat jullie ook ouders worden van een kindje die jullie mogen opvoeden en zien opgroeien.
Liefs. Janneke
Leuk dat je wat meer vertelt over Max. Het lijkt me een hele troost dat Max ook veel gelachen heeft. Veel babies lachen nog niet eens met 9 weken.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het pijn doet om mensen met kindjes in de leeftijd die Max nu zou hebben te zien. Sowieso mensen met kleine kindjes.
Ben gister nog even naar de site van stichting vlinderkind geweest. Wat een emotioneel verhaal toch weer (is hetzelfde verhaal als waar ik de docu van op tv heb gezien).
Daarna weer even op het forum en het deed me gewoon zeer aan de ogen dat sommige topics zo'n vrolijke titel hadden over babietjes en zwangeren. Vinden jullie dat niet moeilijk? Als ik zelf in jullie schuitje zou zitten zou het me met vlagen behoorlijk pijn doen om zulke topictitels te lezen. Ik had er gisteren al last van, terwijl ik zelf niet zo'n ontzettend verdrietige gebeurtenis heb meegemaakt.
Wat mij betreft komen er weer sub-pijlers. Als je ergens even niet tegenkunt (bijvoorbeeld die vrolijke topictitels) dan hoef je het ook niet te zien.
Allen sterkte en ik hoop voor jullie dat jullie ook ouders worden van een kindje die jullie mogen opvoeden en zien opgroeien.
Liefs. Janneke
zondag 22 april 2007 om 12:38
Hoi Nelleke,
Welkom en ik vind het juist fijn als je meeschrijft. Als je wilt: ik zit met nog wat dames op een msngroep, daar schrijven wij zo nu en dan. Ik zou dan even moeten vragen of je uitgenodigd kunt worden? Ik zelf schrijf ook hier gewoon door hoor. Wat ontzettend fijn dat je nog zo'n tijd met Max hebt mogen meemaken en wat verschrikkelijk dat je hem hebt moeten laten gaan. En ontzettend moedig, het is niet nix je babytje zo'n pijn te zien lijden lijkt me. Wat ik erg herken is wat je schrijf over hoe anderen je zien: als de buitenkant weer mooi is en je doet weer 'normale dingen', dan gaat het ook goed, mensen zien niet als je tranen met tuiten aan het huilen bent.....ik moet zeggen dat ik op een dag als afgelopen vrijdag, waar ik om elke scheet flink moest huilen, ik 's-avonds op een verjaardag op de vraag hoe het met me gaat ook gewoon antwoord: nou, goed hoor, ik voel me niet verdrietig, maar wel een paar kind echt flink gehuild vandaag....tja, voor hetzelfde geld barst ik daar in huilen uit en dan weten mensen zich helemaal geen raad.
Janine: voor wat betreft het schrijven hier en niet op een aparte pijler (om de confrontatie met alle fijne baby en zwangerverhalen te kunnen vermijden): ik begon met schrijven op Viva ongeveer 4 weken voor mijn bevalling (erg laat dus), ik wist niet waar ik anders heen kon omdat ik totaal geen forumervaring had en was blij dat ik hier mijn verhaal mocht doen.....hoe confronterend mijn verhaal ook is voor 'blije' zwangeren, al heb ik ook van hen fijne reacties gehad (ook soms pas na hun bevalling). Voor mij dus een bewust keuze, waar ik nog blij mee ben. Het helpt mij erg dat ik hier kan schrijven en ik vind het juist fijn hier te schrijven tussen alle blije verhalen, want ik hoop zelf ook weer snel mee te schrijven over dikke buiken, zuur en nachtelijke trek, hahahah.
Andere sites, zoals vlindertjessite, de site van vereniging van ouders voor het overleden kind (vook), vind ik zelfs erg triest, terwijl ik niet altijd schrijf als ik me verdrietig voel.
Wat mij betreft zou bijvoorbeeld in een tijdschrift als Viva Mama best aandacht mogen komen voor de schaduwkant van het zwanger zijn: het gaat niet bij iedereen over rozen en soms eindigt een zwangerschap in een dramatische wending. Maar goed, dat is een andere discussie geloof ik.
Ik kijk in ieder geval net als Nelleke uit naar een volgende zwangerschap en zal nooit meer zo onbevangen instappen als de eerste keer. Maar ik ga mijn stinkende best doen er mega van te genieten.
Nelleke, wanneer ben je van plan naar Gambia te gaan? En wat ga je daar doen? HEbben jullie al lang gepland? WAcht je nu nog langer omdat je eerst nog een keer zwanger wilt zijn en je controles misschien hier (in NL) wilt laten doen of kan dat ook gewoon in Gambia?
Liefs Parelhoen
Welkom en ik vind het juist fijn als je meeschrijft. Als je wilt: ik zit met nog wat dames op een msngroep, daar schrijven wij zo nu en dan. Ik zou dan even moeten vragen of je uitgenodigd kunt worden? Ik zelf schrijf ook hier gewoon door hoor. Wat ontzettend fijn dat je nog zo'n tijd met Max hebt mogen meemaken en wat verschrikkelijk dat je hem hebt moeten laten gaan. En ontzettend moedig, het is niet nix je babytje zo'n pijn te zien lijden lijkt me. Wat ik erg herken is wat je schrijf over hoe anderen je zien: als de buitenkant weer mooi is en je doet weer 'normale dingen', dan gaat het ook goed, mensen zien niet als je tranen met tuiten aan het huilen bent.....ik moet zeggen dat ik op een dag als afgelopen vrijdag, waar ik om elke scheet flink moest huilen, ik 's-avonds op een verjaardag op de vraag hoe het met me gaat ook gewoon antwoord: nou, goed hoor, ik voel me niet verdrietig, maar wel een paar kind echt flink gehuild vandaag....tja, voor hetzelfde geld barst ik daar in huilen uit en dan weten mensen zich helemaal geen raad.
Janine: voor wat betreft het schrijven hier en niet op een aparte pijler (om de confrontatie met alle fijne baby en zwangerverhalen te kunnen vermijden): ik begon met schrijven op Viva ongeveer 4 weken voor mijn bevalling (erg laat dus), ik wist niet waar ik anders heen kon omdat ik totaal geen forumervaring had en was blij dat ik hier mijn verhaal mocht doen.....hoe confronterend mijn verhaal ook is voor 'blije' zwangeren, al heb ik ook van hen fijne reacties gehad (ook soms pas na hun bevalling). Voor mij dus een bewust keuze, waar ik nog blij mee ben. Het helpt mij erg dat ik hier kan schrijven en ik vind het juist fijn hier te schrijven tussen alle blije verhalen, want ik hoop zelf ook weer snel mee te schrijven over dikke buiken, zuur en nachtelijke trek, hahahah.
Andere sites, zoals vlindertjessite, de site van vereniging van ouders voor het overleden kind (vook), vind ik zelfs erg triest, terwijl ik niet altijd schrijf als ik me verdrietig voel.
Wat mij betreft zou bijvoorbeeld in een tijdschrift als Viva Mama best aandacht mogen komen voor de schaduwkant van het zwanger zijn: het gaat niet bij iedereen over rozen en soms eindigt een zwangerschap in een dramatische wending. Maar goed, dat is een andere discussie geloof ik.
Ik kijk in ieder geval net als Nelleke uit naar een volgende zwangerschap en zal nooit meer zo onbevangen instappen als de eerste keer. Maar ik ga mijn stinkende best doen er mega van te genieten.
Nelleke, wanneer ben je van plan naar Gambia te gaan? En wat ga je daar doen? HEbben jullie al lang gepland? WAcht je nu nog langer omdat je eerst nog een keer zwanger wilt zijn en je controles misschien hier (in NL) wilt laten doen of kan dat ook gewoon in Gambia?
Liefs Parelhoen
zondag 22 april 2007 om 13:04
Hoi lieve Parelhoen, maar ook de andere moeders,
Een kennis van mij heeft toen mijn middelste geboren werd haar eerste zoontje verloren. Zij vertelde wat een van jullie ook zei. In het begin is er volop aandacht. Mensen staan toch nog vaak stil bij mijlpalen. De eerste verjaardag, de eerste sterfdag,... Het tweede jaar was voor haar veel moeilijker. Het werd stil om haar heen. Ik hoop dat het niet stil om jullie heen wordt. Dat jullie vrienden en familie er voor jullie zullen blijven zijn. Niet alleen nu, maar ook over 2, 5 of 10 jaar. Mijn opa en oma hebben in de hongerwinter een dochtertje verloren, de oudste zus van mijn moeder. Zij hebben nog steeds verdriet om hun kind dat ze niet hebben mogen zien opgroeien.
Ik vind het bijzonder dat jullie hier blijven schrijven. Ik vraag me vaak af hoe het met jullie is. Put soms kracht uit jullie kracht als ik het met mijn kinderen even niet zo zie zitten. Want dat is ook een kant van het moederschap soms.
Nelleke, ik las laatste elders op dit forum over Max en heb de link bekeken die je daar had neergezet. Het lijkt me hartverscheurend om je kind zo te moeten zien lijden. Wees trots op Max en trots op jezelf.
Whitley, fijn dat je er weer even bent. Ik hoop dat je steun hebt aan het forum en aan je eigen omgeving natuurlijk. Het lijkt me heel moeilijk dat er geen oorzaak is gevonden voor het overlijden van je dochtertje. Zorg goed voor jezelf en neem de tijd. Het is nog maar zo kort geleden. Overhaast niets.
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie wensen in vervulling gaan. Hoewel de allerliefste wens eigenlijk onvervulbaar is...
Een kennis van mij heeft toen mijn middelste geboren werd haar eerste zoontje verloren. Zij vertelde wat een van jullie ook zei. In het begin is er volop aandacht. Mensen staan toch nog vaak stil bij mijlpalen. De eerste verjaardag, de eerste sterfdag,... Het tweede jaar was voor haar veel moeilijker. Het werd stil om haar heen. Ik hoop dat het niet stil om jullie heen wordt. Dat jullie vrienden en familie er voor jullie zullen blijven zijn. Niet alleen nu, maar ook over 2, 5 of 10 jaar. Mijn opa en oma hebben in de hongerwinter een dochtertje verloren, de oudste zus van mijn moeder. Zij hebben nog steeds verdriet om hun kind dat ze niet hebben mogen zien opgroeien.
Ik vind het bijzonder dat jullie hier blijven schrijven. Ik vraag me vaak af hoe het met jullie is. Put soms kracht uit jullie kracht als ik het met mijn kinderen even niet zo zie zitten. Want dat is ook een kant van het moederschap soms.
Nelleke, ik las laatste elders op dit forum over Max en heb de link bekeken die je daar had neergezet. Het lijkt me hartverscheurend om je kind zo te moeten zien lijden. Wees trots op Max en trots op jezelf.
Whitley, fijn dat je er weer even bent. Ik hoop dat je steun hebt aan het forum en aan je eigen omgeving natuurlijk. Het lijkt me heel moeilijk dat er geen oorzaak is gevonden voor het overlijden van je dochtertje. Zorg goed voor jezelf en neem de tijd. Het is nog maar zo kort geleden. Overhaast niets.
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie wensen in vervulling gaan. Hoewel de allerliefste wens eigenlijk onvervulbaar is...
zondag 22 april 2007 om 17:22
Hoi Parelhoen,
Lijkt me leuk om mee te doen met de msn groep, al ben ik niet zo'n compu wizzerd dus of ik er goed mee overweg kan is een tweede, maar dat zal de tijd leren.
Ben het helemaal met je eens dat viva mama aandacht mag besteden aan dit soort dingen, ook ouders van nu. ( maar ik kan me ook voorstellen dat ze er voor kiezen om niet van deze confronterende artikelen te plaatsen ) Ik weet nog dat ik net de positieve uitslag van de nekplooimeting had gehad en dat ik in de ouders van nu las over iemand die dat ook had laten doen en een positieve uitslag had en toch een kindje met down kreeg. Ik zat daar toen niet op te wachten, maar ja ook dat gebeurd en nu snap ik ook beter dat ze er wel over schrijven. Soms moet je leren door ervaring!!
Ik heb zelfs een mailtje gestuurd naar de viva, en die is doorgestuurd naar de redactie van de viva mama om een artikel te schrijven over epidermolysis bullosa ( wat Max had ) omdat het zo'n ontzettend zeldzame ziekte is en er wat mij betrefd veel aandacht aan besteed moet worden, als is het alleen maar om meer bekendheid te krijgen. Helaas vond de redactie het niet interessant genoeg. Misschien dat ze hier af en toe meelezen en denken laten we die dames eens benaderen.
BIJ DEZE: KOM MAAR OP!!!
Ik kan soms zo genieten van mijn leven en denken dat het allemaal heel goed gaat en dan ineens is het weer helemaal "mis" Janken om het minste of geringste. Het hoort erbij he, maar het overvalt me soms zomaar en dat is soms wel eens lastig.
Ik speel ook toneel hoor als er gevraagd wordt hoe het gaat heb ik niet altijd zin om te zeggen dat ik me k.. en zo vreselijk alleen voel. Het is er niet altijd de tijd voor en soms vraagt iemand het waar ik liever niet mijn hart uitstort of heb ik gewoon geen zin om er over te praten.
Ik hoef ook niet ergens apart te schrijven want ook alle blije verhalen vind ik leuk om te lezen en net als jij hoop ik daar ook binnenkort weer aan deel te nemen. Hoop voor jou Parelhoen dat het ook snel mag gebeuren ( doen we wie weet wel gelijk op ) Ik heb begrepen uit voorgaande stukjes dat je al een tijdje oefent.
Wij zijn eigenlijk ook gelijk gaan oefenen, maar tot nu toe zonder resultaat, is ook erg moeilijk als je man 6000 km verderop zit, ga nu op eisprong vakantie!!!
Wat Gambia betrefd. Wij hebben daar al een aantal jaar gewoond en gewerkt. We zijn in 2001 terug gekomen omdat mijn man een ernstig auto ongeluk had gehad en hier terug moest voor behandeling. Vorig jaar februari is hij weer vertrokken en heeft een heel klein kadootje achtergelaten, ik wordt weer helemaal blij als ik terug denk aan die tijd, ontdekken dat je zwanger bent. Ik ben dat jaar veel heen en weer gereisd en in juni kwam hij terug ( had zijn hielbeen verbrijzeld. Lang leve de motor! ) dus naast heel blij zwanger zijn waren er ook zorgen. In oktober bevallen, Max overleed in december en toen zijn we na zijn crematie gevlucht voor een kerst vakantie in Gambia. Begin februari zijn we weer samen gegaan, ik voor 10 dagen en hij weer voor langer. Eind maart weer geweest. Nu ga ik in mei weer. Man lief is nu hier voor twee weken omdat het zoontje van één van onze beste vrienden een openhart operatie heeft gehad en het niet goed maakt. We weten maar al te goed wat ze doormaken en willen er hoe confronterend ook, ook voor hun zijn.
Nu maar hopen dat we in deze tijd weer een beetje geluk mogen krijgen.
Dit hoop ik voor iedereen die graag zwanger wil worden.
Heb jij Parelhoen het idee dat het graag willen het zwanger worden tegen houdt?
Ik probeer dat wel een beetje los te laten nu. De eerste maand had ik dat heel erg het moest en zou gelijk gebeuren. Was van Max ook in een vloek en een zucht zwanger, maar weet dat dat natuurlijk niet weer zo hoeft te zijn.
Ik ga me nog maar eens richting tuin begeven.
Lijkt me leuk om mee te doen met de msn groep, al ben ik niet zo'n compu wizzerd dus of ik er goed mee overweg kan is een tweede, maar dat zal de tijd leren.
Ben het helemaal met je eens dat viva mama aandacht mag besteden aan dit soort dingen, ook ouders van nu. ( maar ik kan me ook voorstellen dat ze er voor kiezen om niet van deze confronterende artikelen te plaatsen ) Ik weet nog dat ik net de positieve uitslag van de nekplooimeting had gehad en dat ik in de ouders van nu las over iemand die dat ook had laten doen en een positieve uitslag had en toch een kindje met down kreeg. Ik zat daar toen niet op te wachten, maar ja ook dat gebeurd en nu snap ik ook beter dat ze er wel over schrijven. Soms moet je leren door ervaring!!
Ik heb zelfs een mailtje gestuurd naar de viva, en die is doorgestuurd naar de redactie van de viva mama om een artikel te schrijven over epidermolysis bullosa ( wat Max had ) omdat het zo'n ontzettend zeldzame ziekte is en er wat mij betrefd veel aandacht aan besteed moet worden, als is het alleen maar om meer bekendheid te krijgen. Helaas vond de redactie het niet interessant genoeg. Misschien dat ze hier af en toe meelezen en denken laten we die dames eens benaderen.
BIJ DEZE: KOM MAAR OP!!!
Ik kan soms zo genieten van mijn leven en denken dat het allemaal heel goed gaat en dan ineens is het weer helemaal "mis" Janken om het minste of geringste. Het hoort erbij he, maar het overvalt me soms zomaar en dat is soms wel eens lastig.
Ik speel ook toneel hoor als er gevraagd wordt hoe het gaat heb ik niet altijd zin om te zeggen dat ik me k.. en zo vreselijk alleen voel. Het is er niet altijd de tijd voor en soms vraagt iemand het waar ik liever niet mijn hart uitstort of heb ik gewoon geen zin om er over te praten.
Ik hoef ook niet ergens apart te schrijven want ook alle blije verhalen vind ik leuk om te lezen en net als jij hoop ik daar ook binnenkort weer aan deel te nemen. Hoop voor jou Parelhoen dat het ook snel mag gebeuren ( doen we wie weet wel gelijk op ) Ik heb begrepen uit voorgaande stukjes dat je al een tijdje oefent.
Wij zijn eigenlijk ook gelijk gaan oefenen, maar tot nu toe zonder resultaat, is ook erg moeilijk als je man 6000 km verderop zit, ga nu op eisprong vakantie!!!
Wat Gambia betrefd. Wij hebben daar al een aantal jaar gewoond en gewerkt. We zijn in 2001 terug gekomen omdat mijn man een ernstig auto ongeluk had gehad en hier terug moest voor behandeling. Vorig jaar februari is hij weer vertrokken en heeft een heel klein kadootje achtergelaten, ik wordt weer helemaal blij als ik terug denk aan die tijd, ontdekken dat je zwanger bent. Ik ben dat jaar veel heen en weer gereisd en in juni kwam hij terug ( had zijn hielbeen verbrijzeld. Lang leve de motor! ) dus naast heel blij zwanger zijn waren er ook zorgen. In oktober bevallen, Max overleed in december en toen zijn we na zijn crematie gevlucht voor een kerst vakantie in Gambia. Begin februari zijn we weer samen gegaan, ik voor 10 dagen en hij weer voor langer. Eind maart weer geweest. Nu ga ik in mei weer. Man lief is nu hier voor twee weken omdat het zoontje van één van onze beste vrienden een openhart operatie heeft gehad en het niet goed maakt. We weten maar al te goed wat ze doormaken en willen er hoe confronterend ook, ook voor hun zijn.
Nu maar hopen dat we in deze tijd weer een beetje geluk mogen krijgen.
Dit hoop ik voor iedereen die graag zwanger wil worden.
Heb jij Parelhoen het idee dat het graag willen het zwanger worden tegen houdt?
Ik probeer dat wel een beetje los te laten nu. De eerste maand had ik dat heel erg het moest en zou gelijk gebeuren. Was van Max ook in een vloek en een zucht zwanger, maar weet dat dat natuurlijk niet weer zo hoeft te zijn.
Ik ga me nog maar eens richting tuin begeven.
zondag 22 april 2007 om 20:46
goedenavond,
ik heb op 2 januari hetzelfde meegemaakt ,toen is mn dochter geboren na 32 weken zwangerschap!
ik wil wel met jou in contact komen, misschien kunnen we ervaringen delen?
hoop iets van je te horen! gr mayenne
maybod63@hotmail.com
ik heb op 2 januari hetzelfde meegemaakt ,toen is mn dochter geboren na 32 weken zwangerschap!
ik wil wel met jou in contact komen, misschien kunnen we ervaringen delen?
hoop iets van je te horen! gr mayenne
maybod63@hotmail.com
