Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 2 mei 2007 om 16:01
Ik lees zo nu en dan een stukje mee op jullie topic en ik wil alle mama's van een klein engeltje bij deze een dikke*; geven.
Lieve Parelhoen en Bone en Zonnebloem, jullie in het bijzonder natuurlijk!!
Bone: Fijn om te lezen dat je weer zwanger bent. Ik hoop dat je zwangerschap goed zal verlopen en dat je er ook van zult kunnen genieten. Jullie kleine Bjarne zal vast als een beschermengeltje voor het nieuwe kleine broertje/zusje zorgen...
Lieve Parelhoen en Bone en Zonnebloem, jullie in het bijzonder natuurlijk!!
Bone: Fijn om te lezen dat je weer zwanger bent. Ik hoop dat je zwangerschap goed zal verlopen en dat je er ook van zult kunnen genieten. Jullie kleine Bjarne zal vast als een beschermengeltje voor het nieuwe kleine broertje/zusje zorgen...
donderdag 3 mei 2007 om 21:26
Lieve Arwen, Pammie, Dropneusje,
DAnk jullie weer voor jullie knuffels en lieve woorden, worden heeeeeel erg gewaardeerd.
Galadriel: stuur een kaartje. Wat jij hebt gehoord is wat je vriendin je verteld en zoals Nelleke zegt: later waardeert ze het alleen maar. En als dat niet zo is, dan heb je toch een kaartje gestuurd. De shock is gewoon groot, maar als e.e.a. doordringt dan zal ze alle steun kunnen gebruiken, ook van een vriendin die ze via via kent.
Nelleke: ik las al op de msn over je vorige weekend en nu weer. En dan ook nog dat ik op jouw verjaardag ben bevallen...tja, het zijn aparte tijden.
Volgens mij wordt ik nu mega verkouden en gaan we morgen een weekend weg. Ik hoop maar dat het bij verkoudheid blijft...
En over of mensen je aanspreken: er zijn maar weinig mensen die me durven aanspreken. Op mijn werk is een man, mijn leeftijd, die zelf drie kinderen heeft, die was zelfs op internet gaan zoeken of hij mijn blog kon vinden , ik had verteld veel op internet te schrijven (alleen niet dat ik het niet onder mijn eigen naam doe, haahhahaha), dus hij was gaan zoeken. Hij vraagt zo af en toe hoe het gaat. Verder niemand. Mensen denken je 'met rust' te laten. En die open wond die dan weer open zou gaan: die staat altijd wagenwijd open....dat duurt nog wel een paar jaar voordat het echt een stuk minder gaat worden. Ik geloof dat die wond altijd met een dun laagje bedekt zal zijn, maar dat geldt voor alle leed wat mensen meemaken. Het doet je ook beseffen dat je het ergste aan mensen mag vragen, dat vinden de meeste mensen zelfs fijn, dat je ECHT vraagt hoe het gaat, niet vluchtig....maar ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ook pas nu doe hoor, ik durfde ook niet zo veel....alhoewel.....
Fijn weekend, liefs Parelhoen
DAnk jullie weer voor jullie knuffels en lieve woorden, worden heeeeeel erg gewaardeerd.
Galadriel: stuur een kaartje. Wat jij hebt gehoord is wat je vriendin je verteld en zoals Nelleke zegt: later waardeert ze het alleen maar. En als dat niet zo is, dan heb je toch een kaartje gestuurd. De shock is gewoon groot, maar als e.e.a. doordringt dan zal ze alle steun kunnen gebruiken, ook van een vriendin die ze via via kent.
Nelleke: ik las al op de msn over je vorige weekend en nu weer. En dan ook nog dat ik op jouw verjaardag ben bevallen...tja, het zijn aparte tijden.
Volgens mij wordt ik nu mega verkouden en gaan we morgen een weekend weg. Ik hoop maar dat het bij verkoudheid blijft...
En over of mensen je aanspreken: er zijn maar weinig mensen die me durven aanspreken. Op mijn werk is een man, mijn leeftijd, die zelf drie kinderen heeft, die was zelfs op internet gaan zoeken of hij mijn blog kon vinden , ik had verteld veel op internet te schrijven (alleen niet dat ik het niet onder mijn eigen naam doe, haahhahaha), dus hij was gaan zoeken. Hij vraagt zo af en toe hoe het gaat. Verder niemand. Mensen denken je 'met rust' te laten. En die open wond die dan weer open zou gaan: die staat altijd wagenwijd open....dat duurt nog wel een paar jaar voordat het echt een stuk minder gaat worden. Ik geloof dat die wond altijd met een dun laagje bedekt zal zijn, maar dat geldt voor alle leed wat mensen meemaken. Het doet je ook beseffen dat je het ergste aan mensen mag vragen, dat vinden de meeste mensen zelfs fijn, dat je ECHT vraagt hoe het gaat, niet vluchtig....maar ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik dat ook pas nu doe hoor, ik durfde ook niet zo veel....alhoewel.....
Fijn weekend, liefs Parelhoen
zondag 6 mei 2007 om 19:37
Hoi, ik moest ook ff aan je denken, ook omdat ik een oud collega in de Hema tegen kwam.
Ik hoorde dat M., van wie jij de functie hebt overgenomen bij H&H, genezen is van haar baarmoederhals kanker.
Hopelijk gaat het met jou ook wat beter, hoewel het idd altijd een grote open wond zal zijn........Liefs B.*;
Ik hoorde dat M., van wie jij de functie hebt overgenomen bij H&H, genezen is van haar baarmoederhals kanker.
Hopelijk gaat het met jou ook wat beter, hoewel het idd altijd een grote open wond zal zijn........Liefs B.*;
woensdag 9 mei 2007 om 10:35
he Beebuzz: leuk weer eens van je te horen. Ik hoorde ook dat M. genezen is. Wel bijzonder hoor, ze had alleen geen k. in haar baarmoeder, maar ergens tussen de ruggenwervels. Zij hebben geloof ik alles weg kunnen halen en zij heeft moeten revalideren (opnieuw lopen e.d.). Het is toch wat met die H&H vrouwen. Sprak laatst andere M. nog, jouw evenknie zeg maar, en het gaat wel goed met iedereen. Er zijn alweer zoveel nieuwe mensen, maar de oude garde blijft toch wel en die werken snoeihard. Ik mis het clubje best wel eens hoor. Gewoon ook omdat ik mijn gelukkigste periode in mijn leven toen had denk ik (door het zwanger zijn). Ben jij inmiddels weer aan het werk of ben je nog veel te gelukkig met thuis zijn bij je kids?
Ik ben vandaag dagje ziek thuis, voelde me gisteren enorm beroerd door een verkoudheid, die maandag verdwenen leek, maar ik kon niet meer. Mijn bed in gedoken en geslapen en uitgerust. Nu nog 1 dagje rusten en dan hopelijk morgen weer aan de slag. Ik ben wel erg suf en moe en ik ben maar begonnen met stomen. Mijn verkoudheid zit in mijn holten of zo, achter mijn rechteroog, daar zit de druk, maar het moet geloof ik nog loskomen.....hopelijk gebeurt dat snel, want ik zit niet op een holteontsteking te wachten. Ik vind de zeurhoofdpijn nu al vervelend.
Maar goed, ga nu weer verder rusten, liefs Parelhoen
Ik ben vandaag dagje ziek thuis, voelde me gisteren enorm beroerd door een verkoudheid, die maandag verdwenen leek, maar ik kon niet meer. Mijn bed in gedoken en geslapen en uitgerust. Nu nog 1 dagje rusten en dan hopelijk morgen weer aan de slag. Ik ben wel erg suf en moe en ik ben maar begonnen met stomen. Mijn verkoudheid zit in mijn holten of zo, achter mijn rechteroog, daar zit de druk, maar het moet geloof ik nog loskomen.....hopelijk gebeurt dat snel, want ik zit niet op een holteontsteking te wachten. Ik vind de zeurhoofdpijn nu al vervelend.
Maar goed, ga nu weer verder rusten, liefs Parelhoen
woensdag 9 mei 2007 om 11:22
Ja, inderdaad, ik was ff in de war met een andere oud collega van me van een ander bedrijf, zij had het in de baarmoederhals.
Ik heb precies het zelfde met die verkoudheid, ik heb het al sinds zondag, nu zitten mijn oren ook nog eens dicht, dus ik ben doof ;) dat is wel lekker hoor als je een dochter hebt die de hele dag door kwekt.
Maar goed, Mika is al weer 2 en hij is ook echt wel toe aan de creche, of liever gezegd, IK ben daar aan toe.
Het thuis zitten begint me nu toch wel te vervelen als ik eerlijk ben.
Ik zit al bijna een jaar te wachten wanneer mijn opleiding tot doktersassistent begint, zoals het er nu naar uit ziet gaat het in september beginnen.
Dan ga ik 2 avonden in de week naar school en 1 dag per week stage lopen.
En hoe bevalt het jou in je nieuwe woonplaats en je nieuwe baan?
En hoe gaat het verder met jou en je vriend?
Volgende maand is het een jaar geleden dat Philip geboren werd, dat je mama en papa werd.
Hoe zullen jullie die dag beleven? Is het zijn verjaardag of kijken jullie er erg tegen op?
Ik kan er nog steeds niet over uit dat jullie dit overkomen is.......
Ben ik nu te open?
Wanneer is het voor iemand niet meer goed om er over te beginnen??
Of vindt je juist fijn als iemand er over begint??
Ik vind het zo moeilijk, aan de ene kant wil je die wond niet steeds open scheuren en aan de andere kant wil je ook het feit niet negeren dat het zo is.
Je zal miss wel op bed liggen nu, maar hopelijk lees ik snel weer iets van je.....
Liefs B.
*;
Ik heb precies het zelfde met die verkoudheid, ik heb het al sinds zondag, nu zitten mijn oren ook nog eens dicht, dus ik ben doof ;) dat is wel lekker hoor als je een dochter hebt die de hele dag door kwekt.
Maar goed, Mika is al weer 2 en hij is ook echt wel toe aan de creche, of liever gezegd, IK ben daar aan toe.
Het thuis zitten begint me nu toch wel te vervelen als ik eerlijk ben.
Ik zit al bijna een jaar te wachten wanneer mijn opleiding tot doktersassistent begint, zoals het er nu naar uit ziet gaat het in september beginnen.
Dan ga ik 2 avonden in de week naar school en 1 dag per week stage lopen.
En hoe bevalt het jou in je nieuwe woonplaats en je nieuwe baan?
En hoe gaat het verder met jou en je vriend?
Volgende maand is het een jaar geleden dat Philip geboren werd, dat je mama en papa werd.
Hoe zullen jullie die dag beleven? Is het zijn verjaardag of kijken jullie er erg tegen op?
Ik kan er nog steeds niet over uit dat jullie dit overkomen is.......
Ben ik nu te open?
Wanneer is het voor iemand niet meer goed om er over te beginnen??
Of vindt je juist fijn als iemand er over begint??
Ik vind het zo moeilijk, aan de ene kant wil je die wond niet steeds open scheuren en aan de andere kant wil je ook het feit niet negeren dat het zo is.
Je zal miss wel op bed liggen nu, maar hopelijk lees ik snel weer iets van je.....
Liefs B.
*;
woensdag 9 mei 2007 om 13:14
Lieve Beebuzz,
Allereerst klinkt het allemaal goed waar je mee bezig bent. Ook volgen van een opleiding, cool, tandartsassistente, echt wat voor jou!
En juist ontzettend fijn dat je al die vragen stelt. Jij stelt nu precies de vragen die vele mensen hebben, maar niet weten wat te doen.
Je moet altijd vragen hoe het gaat. Ik vind het juist fijn als ik over Philip kan praten en mag vertellen. De wond is iets wat levenslang blijft en die is altijd een soort van open. Ik ben inmiddels goed in staat om gewoon, op een rustige manier, zonder tranen of zo, te praten over wat er allemaal gebeurt en hoe e.e.a. me op een dagelijkse manier bezig houdt. En ja, er zijn ontzettende klote dagen, maar daarnaast is alles weer redelijk 'normaal'. Ik denk elke dag aan mijn jongen, ik huil niet elke dag, zelfs niet elke week. Maar als ik wel huil omdat ik extreem verdrietig ben, dan kan ik juist op 1 dag meerdere malen flink huilen. En soms voel ik me daar verdrietig bij, soms helemaal niet, moet ik gewoon om elke scheet huilen. Het maakt me juist eenzaam als ik merk dat er niet gebeld wordt, dat de telefoon stilstaat, dat er niet gevraagd wordt hoe het met me gaat. Juist omdat mensen denken de wond open te maken. Maar die valkuilen heb ik zelf ook gehad toen ik dit allemaal niet had meegemaakt. Er is misschien ook nooit een juist moment om dingen te vragen. Maar ik weet nu dat het meestal wel erg fijn is. En als ik moet huilen, dan begrijpen de meeste mensen juist op dat moment, door er over te praten, dat dat ook niet erg is, dat ze ook mee kunnen huilen. En dat ze zien dat het juist eigenlijk best goed gaat en fijn is om er even over te kunnen praten. Merken ze ook meteen dat ik ook weer juist over alledaagse dingen uit hun leven kan praten, en ook weer kan lachen en me zelfs ook weer gelukkig kan voelen. En soms dus niet. En als het me echt niet lukt erover te praten (wat bij mij eigenlijk niet zo is), dan zeg ik dat gewoon en dat wordt dan ook begrepen. Life goes on, maar naar vragen naar Philip is het fijnste wat je voor me kan doen!
Dus nogmaals: ik vind het heerlijk als je ernaar vraagt.
Geef MIka en je dochter een dikke knuffel en houd me op de hoogte van je opleiding, ik ben erg benieuwd waar je terecht komt!
Liefs Parelhoen.
Allereerst klinkt het allemaal goed waar je mee bezig bent. Ook volgen van een opleiding, cool, tandartsassistente, echt wat voor jou!
En juist ontzettend fijn dat je al die vragen stelt. Jij stelt nu precies de vragen die vele mensen hebben, maar niet weten wat te doen.
Je moet altijd vragen hoe het gaat. Ik vind het juist fijn als ik over Philip kan praten en mag vertellen. De wond is iets wat levenslang blijft en die is altijd een soort van open. Ik ben inmiddels goed in staat om gewoon, op een rustige manier, zonder tranen of zo, te praten over wat er allemaal gebeurt en hoe e.e.a. me op een dagelijkse manier bezig houdt. En ja, er zijn ontzettende klote dagen, maar daarnaast is alles weer redelijk 'normaal'. Ik denk elke dag aan mijn jongen, ik huil niet elke dag, zelfs niet elke week. Maar als ik wel huil omdat ik extreem verdrietig ben, dan kan ik juist op 1 dag meerdere malen flink huilen. En soms voel ik me daar verdrietig bij, soms helemaal niet, moet ik gewoon om elke scheet huilen. Het maakt me juist eenzaam als ik merk dat er niet gebeld wordt, dat de telefoon stilstaat, dat er niet gevraagd wordt hoe het met me gaat. Juist omdat mensen denken de wond open te maken. Maar die valkuilen heb ik zelf ook gehad toen ik dit allemaal niet had meegemaakt. Er is misschien ook nooit een juist moment om dingen te vragen. Maar ik weet nu dat het meestal wel erg fijn is. En als ik moet huilen, dan begrijpen de meeste mensen juist op dat moment, door er over te praten, dat dat ook niet erg is, dat ze ook mee kunnen huilen. En dat ze zien dat het juist eigenlijk best goed gaat en fijn is om er even over te kunnen praten. Merken ze ook meteen dat ik ook weer juist over alledaagse dingen uit hun leven kan praten, en ook weer kan lachen en me zelfs ook weer gelukkig kan voelen. En soms dus niet. En als het me echt niet lukt erover te praten (wat bij mij eigenlijk niet zo is), dan zeg ik dat gewoon en dat wordt dan ook begrepen. Life goes on, maar naar vragen naar Philip is het fijnste wat je voor me kan doen!
Dus nogmaals: ik vind het heerlijk als je ernaar vraagt.
Geef MIka en je dochter een dikke knuffel en houd me op de hoogte van je opleiding, ik ben erg benieuwd waar je terecht komt!
Liefs Parelhoen.
woensdag 9 mei 2007 om 13:33
Als sterren konden stralen, als sterren konden zien,
zou je dan vanavond, heel eventjes misschien,
naar ons willen zwaaien en twinkelen als groet,
zodat wij hier beneden weten, hoe het zonder jou verder moet?
Ik las gisteren in onze dorpskrant dat er weer een kindje is geboren en overleden...Deze mensen hebben de moed gehad om in de advertentie het volgende te zeggen: "Om dit grote verdiet te kunnen verwerken, zullen wij de komende tijd alle steun van u nodig hebben. Kom dus gerust op bezoek, want onze deur staat open."
Echt prachtig... Weet je dat ik altijd de neiging heb zulke mensen een kaartje te sturen? Ik vind het stom, omdat ik ze niet ken. Maar als je zelf moeder bent weet je dat dit het Grote Verdriet is, waar je hart om huilt.
zou je dan vanavond, heel eventjes misschien,
naar ons willen zwaaien en twinkelen als groet,
zodat wij hier beneden weten, hoe het zonder jou verder moet?
Ik las gisteren in onze dorpskrant dat er weer een kindje is geboren en overleden...Deze mensen hebben de moed gehad om in de advertentie het volgende te zeggen: "Om dit grote verdiet te kunnen verwerken, zullen wij de komende tijd alle steun van u nodig hebben. Kom dus gerust op bezoek, want onze deur staat open."
Echt prachtig... Weet je dat ik altijd de neiging heb zulke mensen een kaartje te sturen? Ik vind het stom, omdat ik ze niet ken. Maar als je zelf moeder bent weet je dat dit het Grote Verdriet is, waar je hart om huilt.
woensdag 9 mei 2007 om 13:37
woensdag 9 mei 2007 om 13:56
Een kaartje krijgen geeft je veel steun.... ook al is het van mensen, die je niet kent. Dan weet je en voel je dat er ook mensen zijn, die met je meeleven en meevoelen.
Ook zij zijn trots dat ze ouders zijn geworden en helaas hebben ze afscheid van het kindje moeten nemen.
Zoals ik altijd zeg: "Ik ben moeder geworden maar mama ben ik niet meer."
Ook zij zijn trots dat ze ouders zijn geworden en helaas hebben ze afscheid van het kindje moeten nemen.
Zoals ik altijd zeg: "Ik ben moeder geworden maar mama ben ik niet meer."
woensdag 9 mei 2007 om 15:06
June, het wordt echt gewaardeerd, gewoon dat iemand met je meeleeft die je niet kent, eigenlijk denkt aan het feit dat je moeder bent geworden, maar dat het niet zichtbaar is. Met een kaartje lijkt het alsof iemand het 'ziet'.
Whitley, ik heb toevallig afgelopen weken 3 nieuwe 'leden' aan de msn groep toegevoegd. Wil jij? Of moet ik het maar niet meer vragen. Hier is natuurlijk ook een prima plek om te schrijven. Hoe is het met jou? Je bent nog steeds thuis toch? Kom je wat bij? HEb je het idee dat je vooruit gaat, in de zin van, langzaam misschien toch toe aan werken, of juist helemaal niet? Heb jij nog hulp gezocht de afgelopen tijd? Redt jij het? Heb jij op zijn tijd ook dat eenzame, dat je niet altijd anderen wilt lastig vallen met je verdriet, maar eigenlijk wel mensen om je heen wilt? Dat heb ik de laatste paar weken. Zeker als ik vaker thuis zit. Nu is sporten gewoon te zwaar, omdat ik neit fit ben, maar als ik sport heb ik er weer niet zo'n last van.
Heb je een mooi plekje voor Noa? In je huis of elders? HOe is het eigenlijk met je vriend? HOe gaat hij met alles om?
Nou, liefs Parelhoen.
Whitley, ik heb toevallig afgelopen weken 3 nieuwe 'leden' aan de msn groep toegevoegd. Wil jij? Of moet ik het maar niet meer vragen. Hier is natuurlijk ook een prima plek om te schrijven. Hoe is het met jou? Je bent nog steeds thuis toch? Kom je wat bij? HEb je het idee dat je vooruit gaat, in de zin van, langzaam misschien toch toe aan werken, of juist helemaal niet? Heb jij nog hulp gezocht de afgelopen tijd? Redt jij het? Heb jij op zijn tijd ook dat eenzame, dat je niet altijd anderen wilt lastig vallen met je verdriet, maar eigenlijk wel mensen om je heen wilt? Dat heb ik de laatste paar weken. Zeker als ik vaker thuis zit. Nu is sporten gewoon te zwaar, omdat ik neit fit ben, maar als ik sport heb ik er weer niet zo'n last van.
Heb je een mooi plekje voor Noa? In je huis of elders? HOe is het eigenlijk met je vriend? HOe gaat hij met alles om?
Nou, liefs Parelhoen.
woensdag 9 mei 2007 om 15:24
Hoi Parelhoen (en anderen),
Ik zocht je topic al om te vragen hoe het met je gaat, maar zag dat het vandaag ineens weer actief is hier.
Balen dat je ziek bent. Zo'n slepende verkoudheid is echt irritant! Het schijnt na een bevalling wel weer lang te duren voordat je weerstand weer op orde is. Ik heb er zelf gelukkig niet zo'n last meer van, maar een moeder waarmee ik op het maarttopic schrijf (mijn dochter is van Maart vorig jaar) is ook al tijden aan het kwakkelen. Het is natuurlijk ook een aanslag op je lichaam, zo'n zwangerschap en bevalling.
Sporten is wel een lekkere uitlaatklep he? Zelf ben ik niet zo heel sportief (helaas;)), maar als ik geweest ben, voel ik me wel erg goed daarna.
Hoe is het eigenlijk op je werk? Is die ene collega nog steeds zo bot? Hoe voel jij je daaronder? Weet je al wat je op Philips verjaardag gaat doen? Wat lijkt me dat een rare en moeilijke dag. Net zoals de dag waarop je uitgrekend was en de dag waarop jullie hoorden dan Philip overleden was. Ik moest er gisteren nog aan denken hoe vreselijk ik schrok toen van je topic. Het ene moment zat ik nog een stomme grap over oma onderbroeken tijdens het strippen tegen je te maken en daarna stond jouw topic er ineens.
Het is al bijna een jaar geleden. En ook al schrijf ik hier niet zo heel erg vaak iets aan je, ik moet best vaak aan jullie denken.
Liefs Frans
Ik zocht je topic al om te vragen hoe het met je gaat, maar zag dat het vandaag ineens weer actief is hier.
Balen dat je ziek bent. Zo'n slepende verkoudheid is echt irritant! Het schijnt na een bevalling wel weer lang te duren voordat je weerstand weer op orde is. Ik heb er zelf gelukkig niet zo'n last meer van, maar een moeder waarmee ik op het maarttopic schrijf (mijn dochter is van Maart vorig jaar) is ook al tijden aan het kwakkelen. Het is natuurlijk ook een aanslag op je lichaam, zo'n zwangerschap en bevalling.
Sporten is wel een lekkere uitlaatklep he? Zelf ben ik niet zo heel sportief (helaas;)), maar als ik geweest ben, voel ik me wel erg goed daarna.
Hoe is het eigenlijk op je werk? Is die ene collega nog steeds zo bot? Hoe voel jij je daaronder? Weet je al wat je op Philips verjaardag gaat doen? Wat lijkt me dat een rare en moeilijke dag. Net zoals de dag waarop je uitgrekend was en de dag waarop jullie hoorden dan Philip overleden was. Ik moest er gisteren nog aan denken hoe vreselijk ik schrok toen van je topic. Het ene moment zat ik nog een stomme grap over oma onderbroeken tijdens het strippen tegen je te maken en daarna stond jouw topic er ineens.
Het is al bijna een jaar geleden. En ook al schrijf ik hier niet zo heel erg vaak iets aan je, ik moet best vaak aan jullie denken.
Liefs Frans
woensdag 9 mei 2007 om 15:29
Wat een prachtig gedicht trouwens en wat een mooie woorden op dat kaartje. Ik denk dat het erg goed is dat er zo open opgeschreven wordt dat mensen graag hebben dat je langs komt.
Een redelijk goede kennis van ons is een paar weken geleden overleden. De laatste keer dat mijn man haar man sprak werd heel duidelijk gemaakt dat zij eigenlijk liever alleen echte naaste familieleden wilde zien. Is haar goed recht natuurlijk, maar dan wel heel moeilijk om te beslissen wat je moet doen. We hebben een aantal keer een kaart gestuurd (helaas kon dat maar twee keer, want het ging zo snel ineens). Maar we durfden ook niet te bellen ofzo, het was zo duidelijk gezegd en je wil niet ongelegen bellen of hun wensen niet respecteren ofzo. Omdat de begrafenis ook klein en besloten was en ze verder geen rouwkaartehn berstuurd hebben, hoorden we pas na 3 weken dat ze overleden was. Dat vond ik best naar en ook vervelend, want zo hebben we haar man ook niet kunnen steunen.
Nou ja prachtig dus dat die mensen aangeven hoe zij gesteund willen worden!
Een redelijk goede kennis van ons is een paar weken geleden overleden. De laatste keer dat mijn man haar man sprak werd heel duidelijk gemaakt dat zij eigenlijk liever alleen echte naaste familieleden wilde zien. Is haar goed recht natuurlijk, maar dan wel heel moeilijk om te beslissen wat je moet doen. We hebben een aantal keer een kaart gestuurd (helaas kon dat maar twee keer, want het ging zo snel ineens). Maar we durfden ook niet te bellen ofzo, het was zo duidelijk gezegd en je wil niet ongelegen bellen of hun wensen niet respecteren ofzo. Omdat de begrafenis ook klein en besloten was en ze verder geen rouwkaartehn berstuurd hebben, hoorden we pas na 3 weken dat ze overleden was. Dat vond ik best naar en ook vervelend, want zo hebben we haar man ook niet kunnen steunen.
Nou ja prachtig dus dat die mensen aangeven hoe zij gesteund willen worden!
woensdag 9 mei 2007 om 15:52
Ik ben net naar buiten geweest om toch af en toe wat in beweging te zijn na mijn keizersnede (nu vandaag precies 3 weken geleden) maar dit was erg moeilijk en heb ook flink lopen huilen omdat ik liever met een kinderwagen buiten had gelopen dan zo alleen.
Het gaat iedere dag een beetje beter emotioneel als lichamelijk, maar het liefst zouden we Thijs vast willen houden en knuffelen.
Parelhoen, ik heb nog geen uitnodiging van je gehad voor de MSN?
Het gaat iedere dag een beetje beter emotioneel als lichamelijk, maar het liefst zouden we Thijs vast willen houden en knuffelen.
Parelhoen, ik heb nog geen uitnodiging van je gehad voor de MSN?
woensdag 9 mei 2007 om 15:54
woensdag 9 mei 2007 om 16:03
Parelhoen, je hebt mij al toegevoegd aan de msn....:) Ik heb ook al gekeken op de site maar me er nog niet toe kunnen zetten om een stukje te schrijven.
Ik zelf zit nog steeds in de ziektewet. Morgen komt mijn baas langs om een keer te babbelen hoe het met me gaat en hoe we verder gaan naar de toekomst toe. Sinds de begrafenis woon ik eigenlijk bij mijn vriend en de kids. \dat bevalt me goed moet ik zeggen maar het maakt het ook extra zwaar. Omdat je elke dag geconfronteerd wordt met het feit dat je je eigen kindje nooit zal zien opgroeien. Zondag is het moederdag.....
Vannacht was ook echt zwaar. Ik krijg de beelden maar niet uit mijn hoofd. Steeds maar zie ik haar gezichtje voor me van toen ze dood naast me lag.
Zonnebloem, ik wil je heel veel sterkte toewensen. Net zoals wij ben je nu moeder geworden. En nooit zal je je allerliefste schat meer kunnen knuffelen, wiegen etc. Dat doet pijn....de moedergevoelens zijn zo aanwezig en je wilt niks liever dan je liefde aan je kindje geven....maar helaas, er is weer een engeltje geboren.....
Ik zelf zit nog steeds in de ziektewet. Morgen komt mijn baas langs om een keer te babbelen hoe het met me gaat en hoe we verder gaan naar de toekomst toe. Sinds de begrafenis woon ik eigenlijk bij mijn vriend en de kids. \dat bevalt me goed moet ik zeggen maar het maakt het ook extra zwaar. Omdat je elke dag geconfronteerd wordt met het feit dat je je eigen kindje nooit zal zien opgroeien. Zondag is het moederdag.....
Vannacht was ook echt zwaar. Ik krijg de beelden maar niet uit mijn hoofd. Steeds maar zie ik haar gezichtje voor me van toen ze dood naast me lag.
Zonnebloem, ik wil je heel veel sterkte toewensen. Net zoals wij ben je nu moeder geworden. En nooit zal je je allerliefste schat meer kunnen knuffelen, wiegen etc. Dat doet pijn....de moedergevoelens zijn zo aanwezig en je wilt niks liever dan je liefde aan je kindje geven....maar helaas, er is weer een engeltje geboren.....
woensdag 9 mei 2007 om 16:13
Huppel: ik kan me herinneren dat de Angel me een email had gestuurd en volgens mij heb ik me aangemeld, maar ik weet het niet helemaal meer zeker (ik heb het idee dat ik af en toe leef ik op de automatische piloot de laatste weken). Zouden jullie me nog een keer een email kunnen sturen voor de MSN? Dank je wel.
woensdag 9 mei 2007 om 16:16
Ja, moederdag...ik wil jullie veel sterkte wensen, ook op deze dag. Ik was met een vriendin naar de voorstelling van Veldhuis & Kemper. Daar werd het lied "ik heb een zoon" gezongen. Echt prachtig! Nu is de eerste van mijn vriendin na 38 weken zwangerschap overleden. Het was een zoon. Daarna heeft ze nog twee dochters gekregen. Dat moment, dat Veldhuis zong "ik heb een zoon"... rillingen. Ik keek opzij naar mijn vriendin. Stilte. Aanvaarding. Zij heeft een zoon. Hij is er alleen niet meer. Ik heb ook een zoon. Twee maanden jonger dan haar zoon nu zou zijn geweest. Wat kan het leven moeilijk zijn.
woensdag 9 mei 2007 om 19:58
oooo, wat een heerlijkheid, ik haal jullie allemaal door elkaar, waarvoor excuus. Whitley, ik heb net alles gelezen van je en je dochter gezien.....beauty!En Zonnebloem, ik weet niet zeker of ik je adres nog heb. Maar we komen er vast wel achter via de viva angel. Ik kan je makkelijk de link sturen naar de msn en dan kun je jezelf aanmelden en kan ik je lid maken.Hoop je daar snel te verwelkomen. Het is zo goed dat je naar buiten bent gegaan. Wat is die eerste keer moeilijk he? Je had zo graag met de kinderwagen trots je zoon willen showen. Bij ons staat de kinderwagen, met bijna leeggelopen banden....te wachten in de kelder in Amsterdam. Net als alle andere babyspullen. Wij hebben alles heeeeel lang laten staan zoals het was. Vonden we heerlijk. We hadden zo naar alles uitgekeken. Het was bevredigend om het te laten staan. Dus ook de box met wippertje in de huiskamer, de wieg op de slaapkamer, de muziekdoosjes, de kleertjes. Heb jij dat ook nog allemaal staan? Kom maar snel naar de msn, dan omhelzen we je allemaal virtueel! Daar is huppel erg goed in....Liefs Parelhoenbewerkt door moderator,
woensdag 9 mei 2007 om 20:19
Ik heb al wat eerder geschreven hier, maar voor de mensen die mijn verhaal niet kennen zal ik hier even mijn verhaal schrijven zodat ik met jullie kan meepraten. Alvast mijn excuses voor het hele lange verhaal.
Ik ben 31 jaar en we wonen in Rotterdam.
Onze zwangerschap is eigenlijk al van het begin af aan met veel onzekerheid. Wij hadden een nekplooimeting laten doen en daar kwam een verhoogd risico uit op een kindje met een down syndroom, een verhoogd risico van 1 op 27 wat dus veel is voor mijn leeftijd. Toen hebben we gekozen voor een vlokkentest bij 13,5 week en daar kwam gelukkig uit geen chomosomen afwijkingen. Na 16 weken uitgebreide echo om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen, maar alles zag er goed uit. Dit is herhaald bij 20 weken en ook daar was alles goed dus het ziekenhuis zag geen noodzaak ons verder te behandelen in het ziekenhuis en ik mocht weer verder bij de verloskundige. Hier leek alles bij de controles gewoon goed te zijn, want de buik en baarmoeder groeide iedere keer. Totdat we dus bij 27 weken een pretecho lieten maken en daar constateerde die vrouw dat ik wel erg weinig vruchtwater had.
Uiteindelijk bleek dat onze lieve Thijs een nierprobleem heeft aan beide nieren, cystenieren. Maar omdat ik gewoon vruchtwater heb gehad tot aan de 32ste week hadden ze geen problemen met de longen verwacht. Thijs zou geboren worden en dan zou er of 10% kans zijn dat zijn niertjes toch weer zouden gaan werken, maar 90% kans dat die aan de nierdialyse zou moeten en dan als die een jaar of 3 zou zijn zou gaan voor een niertransplantatie. Wij hadden hem zo graag een kans willen geven, we hadden alles al uitgezocht over nierdialyse en wat we hier allemaal voor moesten doen. We waren er klaar voor.
Woensdagochtend 18 april was het zover, we waren zo klaar voor Thijs en zo zenuwachtig voor de keizersnede. In het ziekenhuis ging alles vrij snel woensdagochtend, cathether erin en nog geen half uur later naar de OK. Daar werd de ruggenprik gezet en hier voelde ik niks van. Wel kwam de verdoving bij mij te hoog (waar ik ook bang voor was) maar daar hebben ze goed op gereageerd en ik kon mezelf rustig houden met ademen om te denken dat ik dit allemaal voor Thijs doe.
Om 08:52 kwam onze Thijs ter wereld en hoorden we hem huilen, wat ons ontzettend blij maakten omdat we wisten dat dit een goed teken was. Maar helaas bleek al snel dat Thijs het niet alleen kon en hij kreeg hulp bij het ademen. Papa ws op dit moment de hele tijd bij Thijs en ik lag op de verkoever kamer, waar ik wat langer moest blijven omdat de verdoving toch nog erg hoog zat. Al met al vond ik de keizersnede meevallen, ik kon alleen niet ophouden met bibberen na de operatie en dat duurde zo 2 uur. Dus benen niet kunnen bewegen en de rest van het lichaam bibberen. Toen werd ik terug naar de afdeling verloskunde gebracht en daar moesten we wachten, we konden toen niet bij Thijs omdat ze met hem bezig waren.Dit duurde wel tot 14:00 uur 's middags toen mochten we eindelijk naar ons ventje toe en dat was ech hartverscheurend om hem aan al die apparatuur te zien liggen. Ik werd met bed en al naar de intensive care gebracht waar Thijs lag. Ik kon hem alleen van zij aanzicht zien wat ik erg moeilijk vond. Ook had ik hem nog niet eens helemaal goed kunnen zien omdat ik alleen zijn zijkant zag en we konden/mochten hem ook niet oppakken. Hij lag aan de beademing en andere toeters en bellen zoals bloeddruk meter, infuusjes met medicatie. Daar zijn we hele dag bijgebleven en ook hebben we toen de naaste familie uitgenodigt op het bezoekuur 's avonds op woensdagavond. Mijn broer was 's middags al bij ons geweest en die heeft echt al die dagen zo lief voor ons gezorgd met eten halen en langskomen. 'S nachts is mijn man blijven slapen, we hadden een 1-persoonskamer gekregen en de volgende ochtend toen ik wakker werd belde ik gelijk naar de intensive care en daar werd toen al verteld dat het weer iets slechter ging met Thijs dat die hele nacht bijna stabiel was gebleven, maar nu sinds een paar uur weer slechter ging ondanks de maximale beademing die die kreeg. De niertjes van Thijs waren 11cm en normaal zijn ze 4 a 5 cm dus die zaten ook helemaal in zijn lies en daardoor hebben zijn longetjes niet goed kunnen rijpen er was gewoon geen plek voor de longetjes om verder te groeien. Dus qua vruchtwater hadden die longetjes genoeg moeten kunnen rijpen maar door geen plek toch niet genoeg gerijpt en gegroeid. De hele ochtend zijn we bij Thijs geweest weer met bed en al. 'S middags hadden we om 14:00 uur een gesprek met de hoofdarts van de intensive care en zei vertelde ons dat de vooruitzichten voor Thijs kansloos zijn en dat die nog wel 24 uur zou kunnen blijven leven maar dan zouden we geen afscheid kunnen nemen zonder slangetjes en dat die nog in leven is. Daarom hebben we toen met de artsen besloten om die middag afscheid te gaan nemen van Thijs en de beademing eraf te halen. Ik ben toen uit bed gekomen en op een stoel gaan zitten (hierdoor had ik geen morfine meer, maar goed je cijfert jezelf weg). We zijn toen naar de intensive care gegaan en daar werd de automatische beademing eraf gehaald en toen werd die handmatig beademend. Toen kreeg ik Thijs voor het eerst in mijn armen en dit was een heerlijk gevoel alhoewel ik wist dat dit ook het einde zou betekenen.We zijn toen naar een familie kamer gereden en daar hebben ze de beademing stopgezet. Toen heb ik Thijs aan papa gegeven en hij is in papa zijn armen rustig en vredig overleden. Hij was zo mooi. We hebben heel veel foto's gemaakt. Papa is toen de kleine Thijs gaan wassen nadat alle infuusjes waren weggehaald en papa heeft toen zijn eerste luier omgedaan en Thijs aangekleed in een heel mooi berenpakje (was ook van de eerste pakjes die we gekocht hadden). Thijs was 3050 gram en 51 cm. Ook hebben we voet en handafdrukjes van Thijs gemaakt en een paar plukjes haar. Thijs had mooi haar al op zijn hoofdje met een beetje krulletjes echt zo schattig. Ook hebben we een stukje van de navelstreng. De intensive care had ook een dagboekje bijgehouden (doen ze van alle kindjes daar) en die krijgen we nu over een paar weken zodat iedere verpleegkundige die voor Thijs heeft gezorgd er wat heeft ingeschreven en ook in dit schriftje staan zijn voetjes en handjes afgedrukt met verf. De verpleegsters en artsen van het Sophia hebben echt alles voor Thijs gedaan wat ze konden en ze waren ook supermeelevend en zorgzaam voor ons. We hebben daarna nog een tijd met Thijs gezeten en de volgende middag hebben we hem er ook weer bijgehaald. Toen zijn er ook nog wat familieleden langsgeweest die Thijs ook nog levend hadden gezien. Zaterdag hebben we er bewust voor gekozen om Thijs niet meer te zien zodat we hem op die mooie manier kunnen herinneren. Morgen wordt Thijs gecremeerd. We houden het klein (ongeveer 20 naaste familieleden), dit zijn de mensen die Thijs ook nog leven hebben gezien. We hebben een kleine locatie waar we de mensen ontvangen en daar krijgt iedereen 2 kaartjes, 1 die meegaat met Thijs en 1 voor ons. Iedereen krijgt een kaarsje om die bij Thijs neer te zetten en dan sluiten we het af dat iedereen een witte ballon omhoog laat gaan. We hebben een mandje voor Thijs en geen kistje. Ook hebben we aan de familie gevraagd verder geen bloemen of andere dingen mee te nemen en casual gekleed te komen dus geen zwarte pakken. Een bijkomend confronterend probleem was stuwing in mijn borsten. Het was erg pijnlijk, maar vooral confronterend, ik had het zo graag aan Thijs willen voeden. Ook hebben we obductie laten doen bij Thijs om te kijken wat het inhoud voor de toekomst. We hebben al een voorlopige uitslag en dat is dat het gaat om cystenieren, die recessief overerfelijk zijn. Dus zowel papa als mama moeten aanleg hebben voor nierproblemen in het DNA (zelf geen last van de ziekte) en dan is er een kans van 25%. Het vervolgrisico is ook 25%. Wat natuurlijk heel veel is, maar het zal ons niet weerhouden om toch te proberen een broertje of zusje voor Thijs te krijgen. We hebben een hele stressvolle 9 maanden zwangerschap gehad, maar als ik dit allemaal van te voren had geweten had ik er toch voor gekozen voor dit traject, want we zijn gewoon super blij dat we Thijs 2 dagen hebben mogen leren kennen en in die 2 dagen heeft die ons zoveel gegeven dat het die 9 maanden stress zeker waard was. Ze gaan nu wel proberen (klinisch genetica) om te kijken of ze kunnen zien waar het precies fout zit op het dna en dat zou dan bij een eventuele vervolg zwangerschap kunnen worden nagekeken met een vruchtwaterpunctie. We zijn papa en mama maar zonder kind, maar Thijs zit heel diep bij ons vanbinnen en in onze dromen zijn we bij hem.
De crematie was op woensdag 25 april en is precies zo gegaan als hoe we hadden gehoopt, het was allemaal heel mooi. Iedereen kreeg een kaartje waar ze iets op hebben gezet voor Thijs en die ging mee in zijn mandje en een kaartje voor ons. Ook kreeg iedereen een kaarsje om bij Thijs neer te zetten. We hebben toen samen het mandje gesloten en mijn man heeft het mandje naar de auto gebracht. Toen de auto wegreed hebben we allemaal een witte ballon opgelaten (met onze gedachten erin voor Thijs).
Ik ben net naar buiten geweest om toch af en toe wat in beweging te zijn na mijn keizersnede (nu vandaag precies 3 weken geleden) maar dit was erg moeilijk en heb ook flink lopen huilen omdat ik liever met een kinderwagen buiten had gelopen dan zo alleen.
Het gaat iedere dag een beetje beter emotioneel als lichamelijk, maar het liefst zouden we Thijs vast willen houden en knuffelen.
Sinds vandaag heb ik geen medicijnen meer voor mijn bloeddruk, die was weer goed gisteren 120/75 en stabiel voor de laatste 2 weken dus ik mocht per vandaag stoppen. Nu vrijdag naar het ziekenhuis voor bloeddruk controle bij een arts die gespecialiseerd is in vrouwen met hoge bloeddruk na bevalling, ik hoop dat die dan ook nog goed is.
Het zal wel weer emotioneel zijn want die afspraak is gewoon op dezelfde poli alswaar ik kwam voor mijn zwangerschapscontroles. Dus ik ben bang dat mensen me gaan herkennen en gaan vragen hoe het is afgelopen of om al die zwangere vrouwen te zien (hoewel ik er geen moeite mee heb als ik nu een zwangere vrouw zie, maar daar is het misschien anders).
Het is allemaal soms nog zo onwerkelijk, alsof ik in een nachtmerrie zit waar ik zo uit wakker word. Of dan zit ik op de bank tv te kijken en dan is het net of het allemaal niet gebeurd is en of ik nooit zwanger ben geweest totdat ik dan 1 minuut later besef dat het helaas geen droom is.
We missen Thijs zo erg, iedere minuut en we hebben zoveel liefde bij ons die we graag aan hem hadden willen geven. Maar het is wat je zegt Qwertu Thijs is voortgebracht uit de liefde die mijn man en ik samen hebben en dat is iets heel moois en speciaals. We hopen dat we de kans mogen krijgen op een broertje of zusje voor Thijs.
Met mijn buikwond gaat het goed. Ik moet alleen meer rust nemen van de arts, want ze vind dat ik al te veel doe. Ze wilt dat ik iedere middag rust neem. Gisteren ben ik voor het eerst gaan lunchen met een vriendin en we warn weg voor een paar uurtjes maar ik merkte dat dat toch wat teveel was, ook al die drukte in dat restaurent daar was ik echt nog niet aan toe. Daarnaast voel ik me erg moe, maar dat schijnt normaal te zijn na een keizersnede. Ik word ook moe van het niks doen thuis dus vandaar net even een ommetje in de buurt gelopen, even een frisse neus gehaald.
Liefs
Ik ben 31 jaar en we wonen in Rotterdam.
Onze zwangerschap is eigenlijk al van het begin af aan met veel onzekerheid. Wij hadden een nekplooimeting laten doen en daar kwam een verhoogd risico uit op een kindje met een down syndroom, een verhoogd risico van 1 op 27 wat dus veel is voor mijn leeftijd. Toen hebben we gekozen voor een vlokkentest bij 13,5 week en daar kwam gelukkig uit geen chomosomen afwijkingen. Na 16 weken uitgebreide echo om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen, maar alles zag er goed uit. Dit is herhaald bij 20 weken en ook daar was alles goed dus het ziekenhuis zag geen noodzaak ons verder te behandelen in het ziekenhuis en ik mocht weer verder bij de verloskundige. Hier leek alles bij de controles gewoon goed te zijn, want de buik en baarmoeder groeide iedere keer. Totdat we dus bij 27 weken een pretecho lieten maken en daar constateerde die vrouw dat ik wel erg weinig vruchtwater had.
Uiteindelijk bleek dat onze lieve Thijs een nierprobleem heeft aan beide nieren, cystenieren. Maar omdat ik gewoon vruchtwater heb gehad tot aan de 32ste week hadden ze geen problemen met de longen verwacht. Thijs zou geboren worden en dan zou er of 10% kans zijn dat zijn niertjes toch weer zouden gaan werken, maar 90% kans dat die aan de nierdialyse zou moeten en dan als die een jaar of 3 zou zijn zou gaan voor een niertransplantatie. Wij hadden hem zo graag een kans willen geven, we hadden alles al uitgezocht over nierdialyse en wat we hier allemaal voor moesten doen. We waren er klaar voor.
Woensdagochtend 18 april was het zover, we waren zo klaar voor Thijs en zo zenuwachtig voor de keizersnede. In het ziekenhuis ging alles vrij snel woensdagochtend, cathether erin en nog geen half uur later naar de OK. Daar werd de ruggenprik gezet en hier voelde ik niks van. Wel kwam de verdoving bij mij te hoog (waar ik ook bang voor was) maar daar hebben ze goed op gereageerd en ik kon mezelf rustig houden met ademen om te denken dat ik dit allemaal voor Thijs doe.
Om 08:52 kwam onze Thijs ter wereld en hoorden we hem huilen, wat ons ontzettend blij maakten omdat we wisten dat dit een goed teken was. Maar helaas bleek al snel dat Thijs het niet alleen kon en hij kreeg hulp bij het ademen. Papa ws op dit moment de hele tijd bij Thijs en ik lag op de verkoever kamer, waar ik wat langer moest blijven omdat de verdoving toch nog erg hoog zat. Al met al vond ik de keizersnede meevallen, ik kon alleen niet ophouden met bibberen na de operatie en dat duurde zo 2 uur. Dus benen niet kunnen bewegen en de rest van het lichaam bibberen. Toen werd ik terug naar de afdeling verloskunde gebracht en daar moesten we wachten, we konden toen niet bij Thijs omdat ze met hem bezig waren.Dit duurde wel tot 14:00 uur 's middags toen mochten we eindelijk naar ons ventje toe en dat was ech hartverscheurend om hem aan al die apparatuur te zien liggen. Ik werd met bed en al naar de intensive care gebracht waar Thijs lag. Ik kon hem alleen van zij aanzicht zien wat ik erg moeilijk vond. Ook had ik hem nog niet eens helemaal goed kunnen zien omdat ik alleen zijn zijkant zag en we konden/mochten hem ook niet oppakken. Hij lag aan de beademing en andere toeters en bellen zoals bloeddruk meter, infuusjes met medicatie. Daar zijn we hele dag bijgebleven en ook hebben we toen de naaste familie uitgenodigt op het bezoekuur 's avonds op woensdagavond. Mijn broer was 's middags al bij ons geweest en die heeft echt al die dagen zo lief voor ons gezorgd met eten halen en langskomen. 'S nachts is mijn man blijven slapen, we hadden een 1-persoonskamer gekregen en de volgende ochtend toen ik wakker werd belde ik gelijk naar de intensive care en daar werd toen al verteld dat het weer iets slechter ging met Thijs dat die hele nacht bijna stabiel was gebleven, maar nu sinds een paar uur weer slechter ging ondanks de maximale beademing die die kreeg. De niertjes van Thijs waren 11cm en normaal zijn ze 4 a 5 cm dus die zaten ook helemaal in zijn lies en daardoor hebben zijn longetjes niet goed kunnen rijpen er was gewoon geen plek voor de longetjes om verder te groeien. Dus qua vruchtwater hadden die longetjes genoeg moeten kunnen rijpen maar door geen plek toch niet genoeg gerijpt en gegroeid. De hele ochtend zijn we bij Thijs geweest weer met bed en al. 'S middags hadden we om 14:00 uur een gesprek met de hoofdarts van de intensive care en zei vertelde ons dat de vooruitzichten voor Thijs kansloos zijn en dat die nog wel 24 uur zou kunnen blijven leven maar dan zouden we geen afscheid kunnen nemen zonder slangetjes en dat die nog in leven is. Daarom hebben we toen met de artsen besloten om die middag afscheid te gaan nemen van Thijs en de beademing eraf te halen. Ik ben toen uit bed gekomen en op een stoel gaan zitten (hierdoor had ik geen morfine meer, maar goed je cijfert jezelf weg). We zijn toen naar de intensive care gegaan en daar werd de automatische beademing eraf gehaald en toen werd die handmatig beademend. Toen kreeg ik Thijs voor het eerst in mijn armen en dit was een heerlijk gevoel alhoewel ik wist dat dit ook het einde zou betekenen.We zijn toen naar een familie kamer gereden en daar hebben ze de beademing stopgezet. Toen heb ik Thijs aan papa gegeven en hij is in papa zijn armen rustig en vredig overleden. Hij was zo mooi. We hebben heel veel foto's gemaakt. Papa is toen de kleine Thijs gaan wassen nadat alle infuusjes waren weggehaald en papa heeft toen zijn eerste luier omgedaan en Thijs aangekleed in een heel mooi berenpakje (was ook van de eerste pakjes die we gekocht hadden). Thijs was 3050 gram en 51 cm. Ook hebben we voet en handafdrukjes van Thijs gemaakt en een paar plukjes haar. Thijs had mooi haar al op zijn hoofdje met een beetje krulletjes echt zo schattig. Ook hebben we een stukje van de navelstreng. De intensive care had ook een dagboekje bijgehouden (doen ze van alle kindjes daar) en die krijgen we nu over een paar weken zodat iedere verpleegkundige die voor Thijs heeft gezorgd er wat heeft ingeschreven en ook in dit schriftje staan zijn voetjes en handjes afgedrukt met verf. De verpleegsters en artsen van het Sophia hebben echt alles voor Thijs gedaan wat ze konden en ze waren ook supermeelevend en zorgzaam voor ons. We hebben daarna nog een tijd met Thijs gezeten en de volgende middag hebben we hem er ook weer bijgehaald. Toen zijn er ook nog wat familieleden langsgeweest die Thijs ook nog levend hadden gezien. Zaterdag hebben we er bewust voor gekozen om Thijs niet meer te zien zodat we hem op die mooie manier kunnen herinneren. Morgen wordt Thijs gecremeerd. We houden het klein (ongeveer 20 naaste familieleden), dit zijn de mensen die Thijs ook nog leven hebben gezien. We hebben een kleine locatie waar we de mensen ontvangen en daar krijgt iedereen 2 kaartjes, 1 die meegaat met Thijs en 1 voor ons. Iedereen krijgt een kaarsje om die bij Thijs neer te zetten en dan sluiten we het af dat iedereen een witte ballon omhoog laat gaan. We hebben een mandje voor Thijs en geen kistje. Ook hebben we aan de familie gevraagd verder geen bloemen of andere dingen mee te nemen en casual gekleed te komen dus geen zwarte pakken. Een bijkomend confronterend probleem was stuwing in mijn borsten. Het was erg pijnlijk, maar vooral confronterend, ik had het zo graag aan Thijs willen voeden. Ook hebben we obductie laten doen bij Thijs om te kijken wat het inhoud voor de toekomst. We hebben al een voorlopige uitslag en dat is dat het gaat om cystenieren, die recessief overerfelijk zijn. Dus zowel papa als mama moeten aanleg hebben voor nierproblemen in het DNA (zelf geen last van de ziekte) en dan is er een kans van 25%. Het vervolgrisico is ook 25%. Wat natuurlijk heel veel is, maar het zal ons niet weerhouden om toch te proberen een broertje of zusje voor Thijs te krijgen. We hebben een hele stressvolle 9 maanden zwangerschap gehad, maar als ik dit allemaal van te voren had geweten had ik er toch voor gekozen voor dit traject, want we zijn gewoon super blij dat we Thijs 2 dagen hebben mogen leren kennen en in die 2 dagen heeft die ons zoveel gegeven dat het die 9 maanden stress zeker waard was. Ze gaan nu wel proberen (klinisch genetica) om te kijken of ze kunnen zien waar het precies fout zit op het dna en dat zou dan bij een eventuele vervolg zwangerschap kunnen worden nagekeken met een vruchtwaterpunctie. We zijn papa en mama maar zonder kind, maar Thijs zit heel diep bij ons vanbinnen en in onze dromen zijn we bij hem.
De crematie was op woensdag 25 april en is precies zo gegaan als hoe we hadden gehoopt, het was allemaal heel mooi. Iedereen kreeg een kaartje waar ze iets op hebben gezet voor Thijs en die ging mee in zijn mandje en een kaartje voor ons. Ook kreeg iedereen een kaarsje om bij Thijs neer te zetten. We hebben toen samen het mandje gesloten en mijn man heeft het mandje naar de auto gebracht. Toen de auto wegreed hebben we allemaal een witte ballon opgelaten (met onze gedachten erin voor Thijs).
Ik ben net naar buiten geweest om toch af en toe wat in beweging te zijn na mijn keizersnede (nu vandaag precies 3 weken geleden) maar dit was erg moeilijk en heb ook flink lopen huilen omdat ik liever met een kinderwagen buiten had gelopen dan zo alleen.
Het gaat iedere dag een beetje beter emotioneel als lichamelijk, maar het liefst zouden we Thijs vast willen houden en knuffelen.
Sinds vandaag heb ik geen medicijnen meer voor mijn bloeddruk, die was weer goed gisteren 120/75 en stabiel voor de laatste 2 weken dus ik mocht per vandaag stoppen. Nu vrijdag naar het ziekenhuis voor bloeddruk controle bij een arts die gespecialiseerd is in vrouwen met hoge bloeddruk na bevalling, ik hoop dat die dan ook nog goed is.
Het zal wel weer emotioneel zijn want die afspraak is gewoon op dezelfde poli alswaar ik kwam voor mijn zwangerschapscontroles. Dus ik ben bang dat mensen me gaan herkennen en gaan vragen hoe het is afgelopen of om al die zwangere vrouwen te zien (hoewel ik er geen moeite mee heb als ik nu een zwangere vrouw zie, maar daar is het misschien anders).
Het is allemaal soms nog zo onwerkelijk, alsof ik in een nachtmerrie zit waar ik zo uit wakker word. Of dan zit ik op de bank tv te kijken en dan is het net of het allemaal niet gebeurd is en of ik nooit zwanger ben geweest totdat ik dan 1 minuut later besef dat het helaas geen droom is.
We missen Thijs zo erg, iedere minuut en we hebben zoveel liefde bij ons die we graag aan hem hadden willen geven. Maar het is wat je zegt Qwertu Thijs is voortgebracht uit de liefde die mijn man en ik samen hebben en dat is iets heel moois en speciaals. We hopen dat we de kans mogen krijgen op een broertje of zusje voor Thijs.
Met mijn buikwond gaat het goed. Ik moet alleen meer rust nemen van de arts, want ze vind dat ik al te veel doe. Ze wilt dat ik iedere middag rust neem. Gisteren ben ik voor het eerst gaan lunchen met een vriendin en we warn weg voor een paar uurtjes maar ik merkte dat dat toch wat teveel was, ook al die drukte in dat restaurent daar was ik echt nog niet aan toe. Daarnaast voel ik me erg moe, maar dat schijnt normaal te zijn na een keizersnede. Ik word ook moe van het niks doen thuis dus vandaar net even een ommetje in de buurt gelopen, even een frisse neus gehaald.
Liefs
