Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 9 mei 2007 om 20:24
Wij hebben de kinderwagen, box, maxicose en wippertje naar de kinderkamer gebracht. Die houden we ook gewoon zo. Ik vind het fijn om daar af en toe te zijn. Er zijn al mensen die hebben gevraagd wanneer we het gaan inpakken, nou niet dus, we houden de kamer zo en dan hopen we dat het broertje of zusje van Thijs daar ooit zal gaan slapen. Ik heb wel de deur dicht van de kamer dat als ik naar boven ga ik er ook niet gelijk mee geconfronteerd word. Ik vind het niet moeilijk om daar te zijn, misschien ook wel omdat Thijs daar toch nooit echt geslapen heeft.
Dit lijkt me erg moeilijk voor Whitley, omdat haar kleintje daar echt geslapen heeft.
Ja ik vind het fijn om me aan te sluiten bij jullie MSN.
Dit lijkt me erg moeilijk voor Whitley, omdat haar kleintje daar echt geslapen heeft.
Ja ik vind het fijn om me aan te sluiten bij jullie MSN.
woensdag 9 mei 2007 om 21:14
Dappere meiden, *; voor jullie.
Ik was laatst ook bij Veldhuis & Kemper en zat ook met kippenvel naar dat liedje te luisteren. Anders dan jullie er naar zouden luisteren want ik héb een zoon. Ik kan me maar half voorstellen hoe het voor jullie moet zijn. Maar ik denk vaak aan jullie, hoop dat het misschien een beetje helpt.
Ik was laatst ook bij Veldhuis & Kemper en zat ook met kippenvel naar dat liedje te luisteren. Anders dan jullie er naar zouden luisteren want ik héb een zoon. Ik kan me maar half voorstellen hoe het voor jullie moet zijn. Maar ik denk vaak aan jullie, hoop dat het misschien een beetje helpt.
woensdag 9 mei 2007 om 21:20
Ik heb de zin al zeker duizend keer gehoord
Maar nooit deed ie me iets
Het is zo’n zin uit duizenden
En het zei me eigenlijk niets
Maar nu ik hem dan zelf zeg
Klinkt ie anders dan hiervoor
Ik heb een zoon
Ik heb een zoon
Het is net of wat ik al bij haar vond
Ik een tweede keer weer vind
En wat ik allang begonnen was
Nu pas echt begint
En alles lijkt zo anders
Zoveel anders dan hiervoor
Het klinkt zo gewoon
Ik heb een zoon
Je houdt me nu hetzelfde vast
Zoals ik deed bij hem
Je zoekt m’n handen op de tast
En luistert naar m’n stem
Zoals ik deed bij hem
Ik wist niet dat iets dat nog zo klein is
Tegelijk zo groot kon zijn
Zo groot zelfs dat het bijna zeer doet
Maar dan zonder pijn
Van alles wat ik zei
Drong nog niets zo tot me door
Ik heb een zoon
Je kijkt me vragend aan
En ik doe net alsof ik weet
Dat ik het ongeveer zal doen
Als hij dat voor me deed
Van al m’n zekerheden
Voert er één de boventoon
Het klinkt zo gewoon
Ik ben een zoon
Niets is meer belangrijk
En alles des te meer
Het klinkt zo gewoon
Maar nooit deed ie me iets
Het is zo’n zin uit duizenden
En het zei me eigenlijk niets
Maar nu ik hem dan zelf zeg
Klinkt ie anders dan hiervoor
Ik heb een zoon
Ik heb een zoon
Het is net of wat ik al bij haar vond
Ik een tweede keer weer vind
En wat ik allang begonnen was
Nu pas echt begint
En alles lijkt zo anders
Zoveel anders dan hiervoor
Het klinkt zo gewoon
Ik heb een zoon
Je houdt me nu hetzelfde vast
Zoals ik deed bij hem
Je zoekt m’n handen op de tast
En luistert naar m’n stem
Zoals ik deed bij hem
Ik wist niet dat iets dat nog zo klein is
Tegelijk zo groot kon zijn
Zo groot zelfs dat het bijna zeer doet
Maar dan zonder pijn
Van alles wat ik zei
Drong nog niets zo tot me door
Ik heb een zoon
Je kijkt me vragend aan
En ik doe net alsof ik weet
Dat ik het ongeveer zal doen
Als hij dat voor me deed
Van al m’n zekerheden
Voert er één de boventoon
Het klinkt zo gewoon
Ik ben een zoon
Niets is meer belangrijk
En alles des te meer
Het klinkt zo gewoon
woensdag 9 mei 2007 om 23:22
Ook ik heb de kinderkamer nog helemaal staan zoals het hoort. In haar badje liggen de kleertjes, die ze heeft gedragen. In haar ledikantje ligt nu haar foto, bidprentje, knuffel, kruisje en een kaartje met Nijntje erop en een witte vlinder... Helaas heeft ze nooit levend in haar ledikantje gelegen maar was ze al overleden toen haar vader haar daar in heeft gelegd.
Elke keer dat ik weer eventjes thuis kom, dan ga ik even naar haar kamertje toe.
Naast mijn bed staat nog steeds haar wiegje. Daar heeft ze wel dan 1 keer in geslapen. En overal op mijn kamer vind je ook nog spulletjes van haar. Ik wil dit ook nog niet opruimen. Want het voelt dan net alsof je haar dan ook opruimt.
Bij mij vroegen ze ook al voordat ze begraven was, wat ik met haar spulletjes wilde gaan doen. Je snapt niet dat mensen zoiets al vragen. Het lijkt dan net of je haar dan maar moet vergeten ofzo.
Voor mij persoonlijk is het nog steeds het moeilijkste om in mijn eigen bed te slapen. Dit omdat ze in mijn bed is overleden.
Doe de dingen zoals het voor jou goed voelt. Mensen, weten gewoon niet hoe ze met ons om moeten gaan. En soms kunnen ze beter zwijgen....
Woorden kunnen soms zoveel pijn doen...
Zonnebloem een hele dikke knuffel van mij *;
donderdag 10 mei 2007 om 07:35
Fijn om te horen Parelhoen, ik ben van nature wel iemand die juist er over praat, maar soms krijg ik wel eens commentaar van naasten (lees MAN) dat ik soms zo bot ben. Dat vraaaaaaaaag je toch niet zegt hij dan, hij is meer van, als men er niet over begint dan zeg ik ook maar niks.
Ik houd je op de hoogte van alles en ik lees ook elke keer mee, ook al typ ik zelf niks, ik lees en leef altijd mee, ook met de andere vrouwen die hier posten.
Voor jullie allemaal
*;
Ik houd je op de hoogte van alles en ik lees ook elke keer mee, ook al typ ik zelf niks, ik lees en leef altijd mee, ook met de andere vrouwen die hier posten.
Voor jullie allemaal
*;
donderdag 10 mei 2007 om 11:08
beebuzz, ik las net je stukje bij Zoyla, je bent echt lief en je dochter ook. En gewoon blijven vragen hoor.
Whitley en Zonnebloem: ik moest na een paar maanden vanwege de verhuur van onze woning en onze verhuizing de babyspullen opruimen. ik zag daar vooraf enorm tegen op, maar uiteindelijk vond ik het erg prettig alles nog een keer door mijn handen te laten glijden. Alles is nu goed ingepakt en staat idd te wachten op een volgende. Moeten we nog wel de kinderwagenbanden oppompen want die zijn helemaal zacht geworden. Nu hangt in onze huiskamer een schilderijtje met het gedichtje wat ik mee heb gedaan in een lijstje in het grafje en wat mijn schoonmoeder oplas tijdens de begrafenis. Mijn schoonmoeder heeft het gemaakt. Verder staat de geboorte/overlijdenskaart altijd in de kast in de huiskamer, ik heb laatst geinformeer en ik laat de kaart in 3 stukken inlijsten, zodat het voor altijd mooi blijft. Verder heb ik altijd een foto van mijn schatje en van zijn handje in mijn handtas zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste paar dagen, nu ik hier even wat meer heb kunnen schrijven, ik me realiseer dat ik de foto al tijden niet bekeken heb, maar hij zit zo in mijn hoofd geprent....
Ik vind dat mensen soms ook botte dingen zeggen, maar als je, en dat klinkt omslachtig, kunt indenken dat de meeste mensen het echt moeilijk vinden om ons aan te spreken en toch wat willen zeggen....dan kun je soms toch blij zijn dat ze je in ieder geval aanspreken....ze proberen het namelijk wel. En soms mag je ze op een rustige manier gewoon zeggen dat het niet handig is wat ze zeggen, dat je begrijpt dat ze het goed bedoelen, maar dat het kwetst of je verdrietig maakt. Of uitleggen hoe je het beter kunt zeggen.
Ik heb een tante, die inmiddels begin 70 is. Ze belde me heel lief op rond de tijd dat de verhuizing, inpakken van de kinderkamer een feit was. Dus ik vertelde dat me dat enorm aangreep dat dat moeilijke zaken zijn, waarop zij vertelde dat haar dochter het ook zo moeijlijk vond de fases af te sluiten waar haar kinderen nu in waren (:o). Ze zocht gewoon een vergelijk, maar ik kon haar toch niet kwetsen door te zeggen dat ze dat vergelijk nooit mocht maken.....dus even slikken en bedanken voor het bellen. Want dat deed ze toch maar mooi even.....ik hoorde later via mijn vader dat ze dat heel moeijlijk had gevonden, maar het wel fijn vond mij te spreken. Dus ja, wat is wijsheid soms?
Liefs Parelhoen
Whitley en Zonnebloem: ik moest na een paar maanden vanwege de verhuur van onze woning en onze verhuizing de babyspullen opruimen. ik zag daar vooraf enorm tegen op, maar uiteindelijk vond ik het erg prettig alles nog een keer door mijn handen te laten glijden. Alles is nu goed ingepakt en staat idd te wachten op een volgende. Moeten we nog wel de kinderwagenbanden oppompen want die zijn helemaal zacht geworden. Nu hangt in onze huiskamer een schilderijtje met het gedichtje wat ik mee heb gedaan in een lijstje in het grafje en wat mijn schoonmoeder oplas tijdens de begrafenis. Mijn schoonmoeder heeft het gemaakt. Verder staat de geboorte/overlijdenskaart altijd in de kast in de huiskamer, ik heb laatst geinformeer en ik laat de kaart in 3 stukken inlijsten, zodat het voor altijd mooi blijft. Verder heb ik altijd een foto van mijn schatje en van zijn handje in mijn handtas zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste paar dagen, nu ik hier even wat meer heb kunnen schrijven, ik me realiseer dat ik de foto al tijden niet bekeken heb, maar hij zit zo in mijn hoofd geprent....
Ik vind dat mensen soms ook botte dingen zeggen, maar als je, en dat klinkt omslachtig, kunt indenken dat de meeste mensen het echt moeilijk vinden om ons aan te spreken en toch wat willen zeggen....dan kun je soms toch blij zijn dat ze je in ieder geval aanspreken....ze proberen het namelijk wel. En soms mag je ze op een rustige manier gewoon zeggen dat het niet handig is wat ze zeggen, dat je begrijpt dat ze het goed bedoelen, maar dat het kwetst of je verdrietig maakt. Of uitleggen hoe je het beter kunt zeggen.
Ik heb een tante, die inmiddels begin 70 is. Ze belde me heel lief op rond de tijd dat de verhuizing, inpakken van de kinderkamer een feit was. Dus ik vertelde dat me dat enorm aangreep dat dat moeilijke zaken zijn, waarop zij vertelde dat haar dochter het ook zo moeijlijk vond de fases af te sluiten waar haar kinderen nu in waren (:o). Ze zocht gewoon een vergelijk, maar ik kon haar toch niet kwetsen door te zeggen dat ze dat vergelijk nooit mocht maken.....dus even slikken en bedanken voor het bellen. Want dat deed ze toch maar mooi even.....ik hoorde later via mijn vader dat ze dat heel moeijlijk had gevonden, maar het wel fijn vond mij te spreken. Dus ja, wat is wijsheid soms?
Liefs Parelhoen
donderdag 10 mei 2007 om 11:45
donderdag 10 mei 2007 om 12:35
En toch blijft het moeilijk..... het is voor mij al 3 jaar geleden dat mijn kleine ventje overleed en ik was geroerd door alle post, mails, aandacht etc. Het deed ons zo goed. Vriendschappen zijn verwaterd omdat mensen gewoon niet wisten wat ze tegen ons moesten zeggen. Wij zeiden dan altijd; maakt niet uit wat je zegt áls je maar iets zegt. Negeren is het meest vreselijke dat je kan overkomen.
En nu 3 jaar later (en heel veel wijzer:P) en ik zie de schitterende foto's van Whitley zit ik keihard te huilen. Ik weet wat ze voelt, waar ze door heen moet maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb het meegemaakt en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen;( behalve dat ik aan je denk:R.
En nu 3 jaar later (en heel veel wijzer:P) en ik zie de schitterende foto's van Whitley zit ik keihard te huilen. Ik weet wat ze voelt, waar ze door heen moet maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb het meegemaakt en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen;( behalve dat ik aan je denk:R.
vrijdag 11 mei 2007 om 17:35
Lieve MoedersBen vaak niet op het internet in het weekend dus doe ik het vandaag op mijn werk.... Uit julie berichtjes stroomt zoveel liefde voor julie kindjes en sommige mensen van buiten af zijn misschien terug houdent om jullie aan te spreken op moederdag..... maar het is ook jullie dag...Honderden sterren in de blauwe hemel...Honderden schelpen op het strandHonderden koeien in het landHonderden dauwdruppels iedere morgenHonderden beien in de weidenHonderden vlinders in de tuinen En maar een allerliesfte moeder allertijdenEen extra voor alle moeders hier op het forum van Parelhoen
vrijdag 11 mei 2007 om 18:06
Lieve Dutchie......jij weet het mooi te zeggen....en huppel: wat jij schrijft, dat je nu ook niet weet wat je moet zeggen, dat alleen de tranen over je wangen stromen.....heb ik ook hoor.....ook tegen mensen met een hele andere situatie maar ook erg, weet ik eht gewoon soms niet. En dat is precies wat veel mensen bij ons ook hebben denk ik....vanmiddag stond ik in mijn misschien toekomstige trouwjurk keihard te janken: vol twijfel: vind mijn lief deze wel mooi......raar hoor, al kan ik het me niet voorstellen, ik vind echt dat ik er mooi utizag, niet gewoon mooi, maar trouwdag spectaculair mooi! zo. Die 2 vrouwen van de winkel wisten niet hoe ze moesten reageren, mijn moeder wel, die deed gewoon mee en pakte een zakdoek. Het liefst zeg ik daar dan: je moet weten dat ik vorig jaar......maar ja, dat doe je niet.Nou, ik ga eten, liefs Parelhoen
vrijdag 11 mei 2007 om 20:16
*;
Oh meiden, ik zou willen dat ik de juiste woorden wist. Dat ik wist wat te zeggen zodat ik jullie kan helpen. Maar het moeilijke is juist, dat ik dat helemaal niet weet. Ik vind jullie zo lief, zo dapper, zo eerlijk.
Het is bijna moederdag. Sinds een kennisje van mij haar kindje een week na de geboorte moest laten gaan, heeft moederdag een extra dimensie gekregen. Ik sta dan altijd stil bij al die moeders, zoals mijn kennis, maar ook mijn eigen moeder en mijn oma, die een kindje hebben moeten laten gaan.
Ik zal zondag aan jullie denken en een kaarsje branden voor alle kindjes die op moederdag niet bij hun mama zijn.
Ook al zijn jullie kindjes heel ver weg, eigenlijk zijn ze heel dichtbij. Altijd. Niet alleen in jullie gedachten, maar ook vaak in de gedachten van vrienden en familie die met jullie meeleven, maar ook bij de forummers die hier jullie verhaal volgen...
*;
Oh meiden, ik zou willen dat ik de juiste woorden wist. Dat ik wist wat te zeggen zodat ik jullie kan helpen. Maar het moeilijke is juist, dat ik dat helemaal niet weet. Ik vind jullie zo lief, zo dapper, zo eerlijk.
Het is bijna moederdag. Sinds een kennisje van mij haar kindje een week na de geboorte moest laten gaan, heeft moederdag een extra dimensie gekregen. Ik sta dan altijd stil bij al die moeders, zoals mijn kennis, maar ook mijn eigen moeder en mijn oma, die een kindje hebben moeten laten gaan.
Ik zal zondag aan jullie denken en een kaarsje branden voor alle kindjes die op moederdag niet bij hun mama zijn.
Ook al zijn jullie kindjes heel ver weg, eigenlijk zijn ze heel dichtbij. Altijd. Niet alleen in jullie gedachten, maar ook vaak in de gedachten van vrienden en familie die met jullie meeleven, maar ook bij de forummers die hier jullie verhaal volgen...
*;
zaterdag 12 mei 2007 om 12:16
Ik ben gisteren naar het ziekenhuis geweest voor mijn bloeddruk controle en die was goed dus de medicijnen konden nu voorgoed de vuilnisbak in. Ik was afgelopen dinsdag al gestopt op advies van huisarts omdat mijn bloeddruk toen al erg stabiel en goed was. Nu gisterochtend eerst bij de arts mijn bloeddruk laten doen en toen was die 125/85. Ze hadden dit liever omdat ze bang waren dat mijn bloeddruk zou stijgen in het ziekenhuis vanwege emotionele gevoelens en dat was die ook gestegen tot 135/90 maar ze waren er tevreden mee. Het was ook best emotioneel, maar aan de andere kant vond ik het ook fijn om al die zwangere vrouwen te zien, raar he. Wat ik wel moeilijk vond is dat er een vrouw naast me kwam zitten met een piepklein babytje (waarschijnlijk voor nacontrole) en toen moest ik wel even een paar keer slikken, ook wel raar want als mijn vriendin op visite was met de kleine had ik dit niet. Toen kwam ik bij de arts binnen (nog nooit gezien deze mevrouw, want dit is echt een spreekuur voor vrouwen die hoge bloeddruk krijgen na de zwangerschap), ze was heel lief, maar toch had ik maar weinig met haar. Ik vond haar ook erg jong, niet dat dat uitmaakt natuurlijk, ik heb wel even op de naambordje gekeken wat ze was qua functie -> arts-onderzoeker. Ze was ook niet op de hoogte van mijn situatie was me irriteerde, maar goed ze vond een brief en waarschijnlijk stond het er met koeienletters want ze was binnen 1 seconde op de hoogte. Toen vroeg ze naar thuissituatie en hoe ik me nu voel en toen moest ik huilen. Ja de emoties heb ik niet onder controle, als er een goede vriendin bij me is hoef ik niet te huilen maar bij zo wildvreemde waar ik niets mee had wel. Ze had volgens mij ook geen idee hoelang geleden het gebeurd was want ze vroeg wanneer ik weer wilde gaan werken, WHAT?!?! waarop ik antwoorde ik ben net 3 weken geleden bevallen dus ehhh ik heb gewoon nog zwangerschapsverlof. Toen wilden ze nog wat andere dingen doen zoals nacontrole maar ze had door dat ik daar geen behoefte aan had met haar, ik zei ook tegen haar dat ik over 3 weken een afspraak heb met mijn eigen gynaecoloog voor nacontrole (volgens mij was ze ook nieuw in het ziekenhuis, want ze dacht dat mijn gyn een man is (toen ik haar naam zei), maar ze is toch echt een vrouw. Anyway ik ben van de medicatie af gelukkig. Nu hoop ik dat mijn hartkloppingen ook snel weggaan, het is echt al een heel stuk minder maar af en toe nog wel last van, maar goed ik ben nu een paar dagen van de medicatie dus daar zal mijn lichaam ook wel weer aan moeten wennen.
Meave en Dutchie: wat zeggen jullie dat toch weer heel mooi, dank je wel. En Dutchie: hoe is het met jou? Ja je krijgt toch een soort band met mensen hier op het forum he?
Parelhoen: ja dat herken ik dat je eiegnlijk wilt vertellen wat er gebeurd is maar het toch maar niet doe, ik had dat gisteren ook, iemand begon tegen me te praten (in het ziekenhuis) en het liefst wilde ik vertellen wat er met mij is gebeurd maar ik deed het niet, ook om haar te beschermen, ze was zwanger en ja ik wil haar niet bang maken met mijn verhaal.
Fijn weekend allemaal.
Meave en Dutchie: wat zeggen jullie dat toch weer heel mooi, dank je wel. En Dutchie: hoe is het met jou? Ja je krijgt toch een soort band met mensen hier op het forum he?
Parelhoen: ja dat herken ik dat je eiegnlijk wilt vertellen wat er gebeurd is maar het toch maar niet doe, ik had dat gisteren ook, iemand begon tegen me te praten (in het ziekenhuis) en het liefst wilde ik vertellen wat er met mij is gebeurd maar ik deed het niet, ook om haar te beschermen, ze was zwanger en ja ik wil haar niet bang maken met mijn verhaal.
Fijn weekend allemaal.
zaterdag 12 mei 2007 om 12:27
Lieve meiden,
Ik lees af en toe mee met jullie, ik heb zo veel bewondering voor jullie kracht en doorzettingsvermogen in zo'n moeilijke tijd.
Doordat Zonnebloem met ons meeschreef op het Apriltopic hebben we haar verhaal van dichtbij gevolgd en wat heeft mij dat aangegrepen, het doet je des te meer beseffen dat je zo blij moet zijn als je kindje gezond ter wereld komt.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Ik lees af en toe mee met jullie, ik heb zo veel bewondering voor jullie kracht en doorzettingsvermogen in zo'n moeilijke tijd.
Doordat Zonnebloem met ons meeschreef op het Apriltopic hebben we haar verhaal van dichtbij gevolgd en wat heeft mij dat aangegrepen, het doet je des te meer beseffen dat je zo blij moet zijn als je kindje gezond ter wereld komt.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
zaterdag 12 mei 2007 om 19:33
Wat zijn er toch weer mooie woorden geschreven. Doet mij goed.
Lieve Parelhoen,
Tranen in mijn ogen, ik zie je zo staan in een spectaculair mooie jurk en hoe anders het had moeten zijn.
Moeilijk is het soms he om je mond te houden over de ellende die je meemaakt, maar ook soms hoe graag je wilt vertellen dat je moeder bent van het mooiste kindje van de wereld en dat hij/zij zo'n mooie ster is aan de hemel. Hoe je zijn/haar aanwezigheid voelt.
Ik voel Max zo vaak bij mij en dat vindt ik heel fijn dat zeg ik ook tegen hem.
Ik zie zo op tegen de dag dat ik aan het eind van de dag denk dat ik niet aan hem gedacht heb. Dit gaat nog heel lang duren want nu is het nog heel erg vaak, maar er gaat een dag komen dat het minder wordt als ik de verhalen moet geloven.
Kijken jullie daar ook tegen op?
Lieve Parelhoen,
Tranen in mijn ogen, ik zie je zo staan in een spectaculair mooie jurk en hoe anders het had moeten zijn.
Moeilijk is het soms he om je mond te houden over de ellende die je meemaakt, maar ook soms hoe graag je wilt vertellen dat je moeder bent van het mooiste kindje van de wereld en dat hij/zij zo'n mooie ster is aan de hemel. Hoe je zijn/haar aanwezigheid voelt.
Ik voel Max zo vaak bij mij en dat vindt ik heel fijn dat zeg ik ook tegen hem.
Ik zie zo op tegen de dag dat ik aan het eind van de dag denk dat ik niet aan hem gedacht heb. Dit gaat nog heel lang duren want nu is het nog heel erg vaak, maar er gaat een dag komen dat het minder wordt als ik de verhalen moet geloven.
Kijken jullie daar ook tegen op?
zaterdag 12 mei 2007 om 21:19
Zonnebloem, misschien zit niet iedereen er op te wachten, maar ik zou juist willen zeggen: vertel je verhaal. Vertel iedereen over jullie zoon. Hoe mooi hij is, hoe trots jullie zijn. En Parelhoen ook. Je hoeft anderen niet te beschermen. Jullie hebben net zo veel recht om over jullie kind te praten als ieder ander. Ik kan me voorstellen dat het soms moeilijk is om erover te beginnen, maar echt, als het je lukt en je hebt er behoefte aan om over je kind te praten, laat de gevoelens van de ander bij de ander...
(Hm, dit is vast makkelijker gezegd dan gedaan... Ik weet niet, zelf voel ik me misschien eerder gevleid ofzo, is niet helemaal het goede woord, maar dat iemand mij het verhaal van hun extra kostbare kindje vertelt, de herinneringen aan zo'n korte periode met me deelt... Misschien juist omdat ik ook moeder ben. Elk verhaal, elk kindje krijgt een mooi plekje in mijn eigen herinneringen, in mijn eigen hart. Ik spreek voor mijn werk soms mensen waarvan een kindje is overleden en ben altijd geroerd door de kracht en de liefde die uit hun verhalen komt... Ik vind het zo moeilijk dit goed te omschrijven, ik hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel.)
(Hm, dit is vast makkelijker gezegd dan gedaan... Ik weet niet, zelf voel ik me misschien eerder gevleid ofzo, is niet helemaal het goede woord, maar dat iemand mij het verhaal van hun extra kostbare kindje vertelt, de herinneringen aan zo'n korte periode met me deelt... Misschien juist omdat ik ook moeder ben. Elk verhaal, elk kindje krijgt een mooi plekje in mijn eigen herinneringen, in mijn eigen hart. Ik spreek voor mijn werk soms mensen waarvan een kindje is overleden en ben altijd geroerd door de kracht en de liefde die uit hun verhalen komt... Ik vind het zo moeilijk dit goed te omschrijven, ik hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel.)
zaterdag 12 mei 2007 om 21:20
Nelleke, mijn oma heeft in 1945 een kindje verloren, zij is zes maanden oud geworden. Het verdriet is wel veranderd, maar er is geen dag geweest dat mijn oma niet aan haar eerste kindje heeft gedacht. Wees daar alsjeblieft niet bang voor! Max zit in jou, is deel van jou, is altijd bij je, waar je ook bent.
