Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
dinsdag 22 mei 2007 om 22:32
Lieve MDF,
Ik waardeer je moed om te schrijven over je eigen ervaring als verpleegkundige/stagiaire. Ik heb het personeel in het VU zo enorm bewonderd: niet alleen om hun professionaliteit en kunde, maar ook om hun menselijkheid. Ik heb werkelijk waar geen enkele verpleegster gehad die raar dee, niet wist wat ze moest doen. Ook wij realiseerden ons direct dat het geen normale situatie voor hen moest zijn en toch hielpen ze ons met het aankleden van onze jongen, fotografeerden ze Philip omdat wij er simpelweg niet toe in staat waren. Mijn lief en ik kijken er dan ook naar uit dat juist dezelfde mensen ooit bij de geboorte en zorg daarna aanwezig zullen zijn in het zelfde ziekenhuis. Want waar ik ook zal wonen: bevallen doe ik in het VU!
Ik wens je succes met je studie en als je vragen hebt, stel ze gewoon, ik vind het fijn je misschien een antwoord te kunnen geven. Gebruik mij maar als ervaringsdeskundige op het gebied van overleden baby bij geboorte....
LIefs Parelhoen
Ik waardeer je moed om te schrijven over je eigen ervaring als verpleegkundige/stagiaire. Ik heb het personeel in het VU zo enorm bewonderd: niet alleen om hun professionaliteit en kunde, maar ook om hun menselijkheid. Ik heb werkelijk waar geen enkele verpleegster gehad die raar dee, niet wist wat ze moest doen. Ook wij realiseerden ons direct dat het geen normale situatie voor hen moest zijn en toch hielpen ze ons met het aankleden van onze jongen, fotografeerden ze Philip omdat wij er simpelweg niet toe in staat waren. Mijn lief en ik kijken er dan ook naar uit dat juist dezelfde mensen ooit bij de geboorte en zorg daarna aanwezig zullen zijn in het zelfde ziekenhuis. Want waar ik ook zal wonen: bevallen doe ik in het VU!
Ik wens je succes met je studie en als je vragen hebt, stel ze gewoon, ik vind het fijn je misschien een antwoord te kunnen geven. Gebruik mij maar als ervaringsdeskundige op het gebied van overleden baby bij geboorte....
LIefs Parelhoen
woensdag 23 mei 2007 om 14:43
Hi lieve Parel hoen...
Hier zijn we dan bijna een jaar verder...wilde jou en je lief heel veel sterkte wensen de aan komende weken...... Wilden even weten hoe het metje (jullie) gaat en een dikke knuffel geven..... denk aan je!
MDF ...denk dat mensen zoals jij heel belangrijk zijn voor ouders zoals Parelhoen en haar lief... en alle vlinder ouders.... petje af voor jullie!
Ga weer giga gauw aan het werk.... giga druk hier.....
Hier zijn we dan bijna een jaar verder...wilde jou en je lief heel veel sterkte wensen de aan komende weken...... Wilden even weten hoe het metje (jullie) gaat en een dikke knuffel geven..... denk aan je!
MDF ...denk dat mensen zoals jij heel belangrijk zijn voor ouders zoals Parelhoen en haar lief... en alle vlinder ouders.... petje af voor jullie!
Ga weer giga gauw aan het werk.... giga druk hier.....
vrijdag 25 mei 2007 om 12:08
Gisteravond belde de verpleegster die Thijs heeft verzorgd op de intensive care en mijn man heeft een tijdje aan de telefoon gezeten. We hebben over een maand of 3 een afspraak bij hun voor een nagesprek, met haar en de hoofdarts. En vanochtend belde mijn gynaecoloog uit het ziekenhuis om even bij te praten (aanstaande donderdag heb ik mijn na controle afspraak bij haar, we hopen dan ook wat meer te weten te komen over de uitslag van de genetica en te praten over een volgende zwangerschap), ze zijn allemaal zo super meelevend, echt een dikke pluim voor het Dijkzigt.
Ik heb laatste dagen weer hoofdpijn en pukkels op mijn gezicht, echt zo'n gevoel alsof ik ongesteld ga worden, maar ja ik word het niet (nog niet althans), ja die hormonen zijn flink van slag denk ik. En daarnaast heb ik ook keelpijn, hoewel dat al minder word gelukkig, denk dat mijn weerstand nog niet optimaal is, ik eet me rot aan groente en fruit. En zelfs nu ik zo gezond eet en toch dagelijks of weer een stukje wandel of fiets blijf ik 5,5 kilo te zwaar, het wil er gewoon niet af en ik wil zo graag mijn oude kleding weer aan. Ik ben nu al de laatste 3 a 4 weken niks meer afgevallen terwijl ik heel weinig snoep. Gisteren maar een rok, korte broek en lange broek in maatje groter gekocht.
Vanmiddag gaan we weer een huis bezichtigen, toch ook allemaal wel weer spannnend.
MDF: ook ik wil hier wel op antwoorden hoor. Wij hebben echt alleen maar lof voor de verplegers en artsen van het ziekenhuis. Ze waren allemaal super meelevend en namen echt de tijd voor je. Dit was overigens ook al met mijn gynaecoloog tijdens de poli bezoeken. Ik liep in een groot ziekenhuis (Dijkzigt) en veel mensen zijn bang dat ze als nummer worden gezien, maar echt iedereen was gewoon super. Het begon al met de arts die de keizersnede deed bij me die had ik de dag van tevoren al gezien, ik was erg zenuwachtig voor de keizersnede maar zij was zo lief en nam alle tijd dat ik er zelfs rustig door werd. Op de intensive care waren alle verpleegsters en ook de hoofdarts super meelevend met ons en deden echt alles wat zo konden voor Thijs. En op de afdeling waar ik lag kwamen de verpleegster vaak een praatje met je maken en namen alle tijd voor je. Ook fijn was dat we een kamer voor onszelf kregen en dat mijn man van dag 1 totdat ik naar huis mocht bij me mocht slapen. Bij ons was er ook een stagiere en zij was ook heel lief, je merkte wel dat ze geen ervaring er mee had en ze vroeg erop los, maar daar hadden wij geen problemen mee hoor.
Dus in 1 woord super gedaan, wij hebben ook een dankwoord aan het Dijkzigt en Sophia kinderziekenhuis gedaan in het overlijdenskaartje van Thijs.
Liefs
Ik heb laatste dagen weer hoofdpijn en pukkels op mijn gezicht, echt zo'n gevoel alsof ik ongesteld ga worden, maar ja ik word het niet (nog niet althans), ja die hormonen zijn flink van slag denk ik. En daarnaast heb ik ook keelpijn, hoewel dat al minder word gelukkig, denk dat mijn weerstand nog niet optimaal is, ik eet me rot aan groente en fruit. En zelfs nu ik zo gezond eet en toch dagelijks of weer een stukje wandel of fiets blijf ik 5,5 kilo te zwaar, het wil er gewoon niet af en ik wil zo graag mijn oude kleding weer aan. Ik ben nu al de laatste 3 a 4 weken niks meer afgevallen terwijl ik heel weinig snoep. Gisteren maar een rok, korte broek en lange broek in maatje groter gekocht.
Vanmiddag gaan we weer een huis bezichtigen, toch ook allemaal wel weer spannnend.
MDF: ook ik wil hier wel op antwoorden hoor. Wij hebben echt alleen maar lof voor de verplegers en artsen van het ziekenhuis. Ze waren allemaal super meelevend en namen echt de tijd voor je. Dit was overigens ook al met mijn gynaecoloog tijdens de poli bezoeken. Ik liep in een groot ziekenhuis (Dijkzigt) en veel mensen zijn bang dat ze als nummer worden gezien, maar echt iedereen was gewoon super. Het begon al met de arts die de keizersnede deed bij me die had ik de dag van tevoren al gezien, ik was erg zenuwachtig voor de keizersnede maar zij was zo lief en nam alle tijd dat ik er zelfs rustig door werd. Op de intensive care waren alle verpleegsters en ook de hoofdarts super meelevend met ons en deden echt alles wat zo konden voor Thijs. En op de afdeling waar ik lag kwamen de verpleegster vaak een praatje met je maken en namen alle tijd voor je. Ook fijn was dat we een kamer voor onszelf kregen en dat mijn man van dag 1 totdat ik naar huis mocht bij me mocht slapen. Bij ons was er ook een stagiere en zij was ook heel lief, je merkte wel dat ze geen ervaring er mee had en ze vroeg erop los, maar daar hadden wij geen problemen mee hoor.
Dus in 1 woord super gedaan, wij hebben ook een dankwoord aan het Dijkzigt en Sophia kinderziekenhuis gedaan in het overlijdenskaartje van Thijs.
Liefs
zaterdag 26 mei 2007 om 20:54
Lieve Parelhoen,
Er komen voor jou vreemde data aan. De dag waarop je uitgerekend was, de dag waarop je hoorde dat Philip niet meer leefde en de dag waarop je jullie prachtige Philip op de wereld gezet hebt. Dat zal moeilijk zijn, denk ik. Ik wilde je even laten weten dat ik aan jou, je man en jullie Philip denk.*;
Er komen voor jou vreemde data aan. De dag waarop je uitgerekend was, de dag waarop je hoorde dat Philip niet meer leefde en de dag waarop je jullie prachtige Philip op de wereld gezet hebt. Dat zal moeilijk zijn, denk ik. Ik wilde je even laten weten dat ik aan jou, je man en jullie Philip denk.*;
zaterdag 26 mei 2007 om 21:39
LIeve Frans, dank je wel.....het is een rare tijd, maar eigenlijk gaat het wel. Gisteren reed ik langs het VU en de tranen stroomde over mijn ogen. Het was de vrijdag voor pinksteren en niet dezelfde datum, maar dezelfde soort dag: lekker warm, broeierig, zelfde tijd als een jaar geleden voor pinsteren dat ik aan de ctg lag en Philip nog 'gewoon' leefde. Diezelfde avond was het over, zie intro van dit topic. Daarna weer over op de orde van de dag, later nog bij mijn knul geweest met moeder, was prima, geen traan gelaten. LIef had het een dag eerder exact hetzelfde ervaren. Het is een rare tijd.
Fijn dat ik je mag vragen wat ik wil weten. Ik merk wel dat ik als stagiaire erg op de zijlijn wordt gehouden bij deze mensen, wat ik overigens best jammer vind. Ik wil zelf ook ervaren hoe het is om hier mee om te gaan, om ervan te leren, om deze mensen zorg te geven met een warm hart. Helaas is het vaak zo dat stagiaires en leerlingen bij dit soort moeilijke situaties aan de kant gezet worden (niet alleen in het ziekenhuis waar ik stageloop), en dat vind ik een gemiste kans.
Ik wil graag weten welke dingen je zou achteraf gezien anders willen, wat betreft de begeleiding vanuit het ziekenhuis? Als die er al zijn, want ik lees veelal positieve reacties op de zorg die je gehad hebt. En ik kan alleen maar blij zijn met die positieve reacties!
Welke acties vanuit het ziekenhuis hebben jij en lief als prettig ervaren? Of welke eigenschappen van mensen spreken je zo aan dat je weer terug wil naar het VU om daar te gaan bevallen als het zover is?
Had je het idee dat de mensen die jou en lief begeleid hebben, genoeg kennis van zaken hadden? Of merkte je juist dat ze het soms ook niet wisten?
Heb je iets ervaren van emoties bij de hulpverleners zelf?
Ik kan al wel een deel van het antwoord invullen, als ik je berichten lees, maar ik wil effe checken of ik op de goede weg zit. Ik hoop niet dat je mijn vragen vervelend vind, maar ik ben erg nieuwsgierig en ik wil vanuit de kant van de zorgverlener me te verplaatsen naar de kant van de patiënten, zodat ik me kan inleven in hun situatie, en dus mijn zorg daarop kan afstemmen. Ook al weet dat er geen 2 mensen hetzelfde zijn en geen enkele situatie gelijk is.
LIeve MDF, ik heb hetzelde als Zonnebloem: niets anders dan lof voor het personeel.
Achteraf hoorde ik dat de verpleegster die de ctg 's avonds bij ons moest doen en die als eerste moet hebben gezien dat Philip overleden was, zeer geemotioneerd was. Hiervan hebben lief en ik niets gemerkt. Ze was zeer professioneel en net zoals de arts-assistent die nog geen paar minuten later ons het slechte nieuws moest brengen. Ze zei het hoe het was, niet meer niet minder. Mooier kan je het toch niet maken. Ze hielden zich stil en reden ons naar een kamer voor onszelf. Zodra we daar waren boden zo ons drank, sigaretten, eten, wat we wilden aan. Hielden zich aan het protocol en namen bloed af. Riepen de gyn van dienst erbij die officieel nogmaals de echo deed en concludeerde dat de baby niet meer leefde.
Iedereen was zeer aardig als kan je op dat moment iedereeen wel verrot schelden, want ze hebben natuurlijk geen gelijk. De verpleging heeft ons verteld wat er kon gebeuren, wat moet en wat mag. En hebben ons toen onze familie laten bellen.
Ik meen dat ze er voor gezorgd hebben dat de arts-assistenten en verpleegkundigen die dienst hadden, steeds dezelfde waren. Ik ben door deze dames zo verschrikkelijk lief verzorgd, lichamelijk en geestelijk. Als ik wilde kon ik even praten, met lief en hen. Ik werd gemasseerd tijdens mijn weeen, er werden kaartjes geschreven, ik werd over mijn bol geaaid. Ik vond het erg knap van de meiden/vrouwen. Een, met eenzelfde naam als mijzelfd, heeft op de eennalaatste nacht, tijdens mijn heftigste weeen, mijn eerste toevoer morfine helemaal geregeld, met me meegepufd, me mijn drankje gegeven, mijn voorhoofd afgeveegd, maar allerbelangrijkst: mijn hand vastgehouden. Lief kon niet meer en die lag heerlijk naast me te slapen, zodat hij de volgende middag nog kracht over had met me mee te persen. Kortom: wat ik heb ervaren zijn vrouwen die mede door ervaring invoelen wat te doen in zo'n speciale situatie. Ik kan me voorstellen dat ze jou, een stagiair willen sparen, maar je zou wel kunnen aangeven dat je erbij wilt zijn. Vraag dit ook aan de patient in kwestie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet een stagiair aan mijn bed had willen hebben die alles nog moet leren, dat zou ik persoonlijk ongepast hebben gevonden in mijn situatie. Maar ook dit had afgehangen van de leeftijd van de stagiair denk ik. Een 17-jarige heeft nou eenmaal een andere levenservaring dan een 26-jarige...
Succes.
Parelhoen
Fijn dat ik je mag vragen wat ik wil weten. Ik merk wel dat ik als stagiaire erg op de zijlijn wordt gehouden bij deze mensen, wat ik overigens best jammer vind. Ik wil zelf ook ervaren hoe het is om hier mee om te gaan, om ervan te leren, om deze mensen zorg te geven met een warm hart. Helaas is het vaak zo dat stagiaires en leerlingen bij dit soort moeilijke situaties aan de kant gezet worden (niet alleen in het ziekenhuis waar ik stageloop), en dat vind ik een gemiste kans.
Ik wil graag weten welke dingen je zou achteraf gezien anders willen, wat betreft de begeleiding vanuit het ziekenhuis? Als die er al zijn, want ik lees veelal positieve reacties op de zorg die je gehad hebt. En ik kan alleen maar blij zijn met die positieve reacties!
Welke acties vanuit het ziekenhuis hebben jij en lief als prettig ervaren? Of welke eigenschappen van mensen spreken je zo aan dat je weer terug wil naar het VU om daar te gaan bevallen als het zover is?
Had je het idee dat de mensen die jou en lief begeleid hebben, genoeg kennis van zaken hadden? Of merkte je juist dat ze het soms ook niet wisten?
Heb je iets ervaren van emoties bij de hulpverleners zelf?
Ik kan al wel een deel van het antwoord invullen, als ik je berichten lees, maar ik wil effe checken of ik op de goede weg zit. Ik hoop niet dat je mijn vragen vervelend vind, maar ik ben erg nieuwsgierig en ik wil vanuit de kant van de zorgverlener me te verplaatsen naar de kant van de patiënten, zodat ik me kan inleven in hun situatie, en dus mijn zorg daarop kan afstemmen. Ook al weet dat er geen 2 mensen hetzelfde zijn en geen enkele situatie gelijk is.
LIeve MDF, ik heb hetzelde als Zonnebloem: niets anders dan lof voor het personeel.
Achteraf hoorde ik dat de verpleegster die de ctg 's avonds bij ons moest doen en die als eerste moet hebben gezien dat Philip overleden was, zeer geemotioneerd was. Hiervan hebben lief en ik niets gemerkt. Ze was zeer professioneel en net zoals de arts-assistent die nog geen paar minuten later ons het slechte nieuws moest brengen. Ze zei het hoe het was, niet meer niet minder. Mooier kan je het toch niet maken. Ze hielden zich stil en reden ons naar een kamer voor onszelf. Zodra we daar waren boden zo ons drank, sigaretten, eten, wat we wilden aan. Hielden zich aan het protocol en namen bloed af. Riepen de gyn van dienst erbij die officieel nogmaals de echo deed en concludeerde dat de baby niet meer leefde.
Iedereen was zeer aardig als kan je op dat moment iedereeen wel verrot schelden, want ze hebben natuurlijk geen gelijk. De verpleging heeft ons verteld wat er kon gebeuren, wat moet en wat mag. En hebben ons toen onze familie laten bellen.
Ik meen dat ze er voor gezorgd hebben dat de arts-assistenten en verpleegkundigen die dienst hadden, steeds dezelfde waren. Ik ben door deze dames zo verschrikkelijk lief verzorgd, lichamelijk en geestelijk. Als ik wilde kon ik even praten, met lief en hen. Ik werd gemasseerd tijdens mijn weeen, er werden kaartjes geschreven, ik werd over mijn bol geaaid. Ik vond het erg knap van de meiden/vrouwen. Een, met eenzelfde naam als mijzelfd, heeft op de eennalaatste nacht, tijdens mijn heftigste weeen, mijn eerste toevoer morfine helemaal geregeld, met me meegepufd, me mijn drankje gegeven, mijn voorhoofd afgeveegd, maar allerbelangrijkst: mijn hand vastgehouden. Lief kon niet meer en die lag heerlijk naast me te slapen, zodat hij de volgende middag nog kracht over had met me mee te persen. Kortom: wat ik heb ervaren zijn vrouwen die mede door ervaring invoelen wat te doen in zo'n speciale situatie. Ik kan me voorstellen dat ze jou, een stagiair willen sparen, maar je zou wel kunnen aangeven dat je erbij wilt zijn. Vraag dit ook aan de patient in kwestie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet een stagiair aan mijn bed had willen hebben die alles nog moet leren, dat zou ik persoonlijk ongepast hebben gevonden in mijn situatie. Maar ook dit had afgehangen van de leeftijd van de stagiair denk ik. Een 17-jarige heeft nou eenmaal een andere levenservaring dan een 26-jarige...
Succes.
Parelhoen
dinsdag 29 mei 2007 om 16:30
Lieve Parelhoen,
Nog even en dan is het een jaar geleden dat je moeder werd van je eerste kindje; en dat jullie afscheid moesten nemen van jullie lieve Philip. Ik wil je even veel sterkte toewensen de komende tijd! Het zal moeilijk zijn...
Gaan jullie nog iets speciaals doen op Philip z'n geboortedag? *;
Nog even en dan is het een jaar geleden dat je moeder werd van je eerste kindje; en dat jullie afscheid moesten nemen van jullie lieve Philip. Ik wil je even veel sterkte toewensen de komende tijd! Het zal moeilijk zijn...
Gaan jullie nog iets speciaals doen op Philip z'n geboortedag? *;
dinsdag 29 mei 2007 om 16:52
Brite,
wij gaan naar Amsterdam om plantjes te planten bij Philip. Iets blijvends, maar we zien wel wat. We hebben niet het idee op dit moment dat die dag ineens nog meer verdriet zal geven, zal wel veel energie kosten, want je rijdt vanuit Rotterdam sowieso langs het VU om bij Philip te komen. Dat soort dingen zijn we nu al wel mee bezig. Verder gaan we dan naar het strand of zo, even uitwaaien. We laten het maar op ons afkomen, geen speciale rituelen of ballon oplaten, hebben we niet zo aan gedacht nog. En ik moet zeggen dat bij mij die behoefte niet zo leeft. Wij vinden elke keer bij aankomst op het kerkhof, het steentje het mooiste aandenken wat we Philip, onze familiie en vrienden en onszelf cadeau hebben kunnen geven.
Liefs Parelhoen
wij gaan naar Amsterdam om plantjes te planten bij Philip. Iets blijvends, maar we zien wel wat. We hebben niet het idee op dit moment dat die dag ineens nog meer verdriet zal geven, zal wel veel energie kosten, want je rijdt vanuit Rotterdam sowieso langs het VU om bij Philip te komen. Dat soort dingen zijn we nu al wel mee bezig. Verder gaan we dan naar het strand of zo, even uitwaaien. We laten het maar op ons afkomen, geen speciale rituelen of ballon oplaten, hebben we niet zo aan gedacht nog. En ik moet zeggen dat bij mij die behoefte niet zo leeft. Wij vinden elke keer bij aankomst op het kerkhof, het steentje het mooiste aandenken wat we Philip, onze familiie en vrienden en onszelf cadeau hebben kunnen geven.
Liefs Parelhoen
woensdag 30 mei 2007 om 09:42
Lieve Parelhoen, je kent me vast niet maar ik heb je topic af en toe gelezen het afgelopen jaar. Ik kom je alleen maar even een *; brengen. Afgelopen weekend vierden we de eerste verjaardag van een zoontje van vrienden, en toen moest ik zo aan je denken. Heel veel sterkte de komende dagen, en voor daarna natuurlijk ook, en alle alle alle geluk...
Lieve Zonnebloem, jij ook een dikke *;.
Lieve Zonnebloem, jij ook een dikke *;.
woensdag 30 mei 2007 om 10:18
Lieve Parelhoen,
Ik lees je topic al vanaf het begin mee en de tranen liepen over mijn wangen toen ik je verhaal las vorig jaar. Mijn zoontje was toen 3 weken oud. Ik kan me geen voorstelling maken wat een verdriet jullie moeten hebben. Dat is immens groot. Eigenlijk wilde ik alleen even laten weten dat ik aan jullie denk.
Ik vind je ontzettend dappere vrouw en moeder en ik weet zeker dat jullie Philip heel erg blij en trots is met zulke geweldige ouders.
Een hele dikke *;
Ik lees je topic al vanaf het begin mee en de tranen liepen over mijn wangen toen ik je verhaal las vorig jaar. Mijn zoontje was toen 3 weken oud. Ik kan me geen voorstelling maken wat een verdriet jullie moeten hebben. Dat is immens groot. Eigenlijk wilde ik alleen even laten weten dat ik aan jullie denk.
Ik vind je ontzettend dappere vrouw en moeder en ik weet zeker dat jullie Philip heel erg blij en trots is met zulke geweldige ouders.
Een hele dikke *;
woensdag 30 mei 2007 om 11:18
Lieve Parelhoen,
31 jaar geleden is mijn moeder hetzelfde overkomen. Zij is toen bevallen van mijn broer, die tijdens de bevalling overleed. Nog steeds kan zij er niet over praten. In die tijd gingen mensen er anders mee om.
Ik vind je een ontzettend sterke vrouw en jullie gaan er zo ontzettend goed mee om. Wanneer je straks misschien nog een kindje mag krijgen. Betrek Philip dan erbij. Ik moest pas op 11jarige leeftijd horen dat ik een broer had. Toch heb ik het altijd 'gevoeld'. Mijn broer was 28 mei geboren, zelfs ik had dit jaar weer een rare pinksteren....
Strerkte! Juffie*;
31 jaar geleden is mijn moeder hetzelfde overkomen. Zij is toen bevallen van mijn broer, die tijdens de bevalling overleed. Nog steeds kan zij er niet over praten. In die tijd gingen mensen er anders mee om.
Ik vind je een ontzettend sterke vrouw en jullie gaan er zo ontzettend goed mee om. Wanneer je straks misschien nog een kindje mag krijgen. Betrek Philip dan erbij. Ik moest pas op 11jarige leeftijd horen dat ik een broer had. Toch heb ik het altijd 'gevoeld'. Mijn broer was 28 mei geboren, zelfs ik had dit jaar weer een rare pinksteren....
Strerkte! Juffie*;
Een zoon!
vrijdag 1 juni 2007 om 14:46
lieve parelhoen, ik ben een tijdje niet online geweest vanwege een verhuizing en geen internet, maar ik moet vaak aan je denken omdat ik wist dat je begin juni bevallen bent van philip. Een jaar geleden alweer, of nog maar, ik denk dat je het allebei wel voelt. Ik wil jullie extra veel sterkte wensen dit weekend.
veel liefs, arwen
veel liefs, arwen
vrijdag 1 juni 2007 om 16:19
Lieve Parelhoen..
*; het voelt zo dubbel zelf ben ik bezig met voorbereidingen voor max zijn feestje...elke keer denk ik aan jou (jullie).... heel veel sterkte.
je topic al een een jaar open...veel mensen hebben zo veel steun aan jou... zelfs mensen zonder een engeltje halen zo veel kracht bij jou vandaan..... ik vind je een wereld vrouw!
*; het voelt zo dubbel zelf ben ik bezig met voorbereidingen voor max zijn feestje...elke keer denk ik aan jou (jullie).... heel veel sterkte.
je topic al een een jaar open...veel mensen hebben zo veel steun aan jou... zelfs mensen zonder een engeltje halen zo veel kracht bij jou vandaan..... ik vind je een wereld vrouw!
zaterdag 2 juni 2007 om 12:57
Lieve Parelhoen,
Ik las dit topic vanochtend voor het eerst, en het brengt veel bij me boven. Ik heb 8 jaar geleden mijn dochter verloren, na een zwangerschap van bijna 7 maanden. Ik herken heel veel in jouw verhaal, ervaringen en gevoel. Het was een hele zware tijd. Na die eerste zwangerschap heb ik nog 3 zonen gekregen, allemaal gezond en wel en zonder complicaties geboren, waar ik uiteraard heel blij om ben.
Het verdriet verdwijnt nooit, maar slijt wel, is mijn ervaring. Nu erop terugkijkend heb ik er vrede mee, en kan ik met een liefdevol gevoel terugdenken aan mijn dochter, zonder nog de diepe pijn te voelen.
Ik wens je het allerbeste, hoop dat je het goed verwerkt (hebt), en leef erg met je mee.
liefs JO
Ik las dit topic vanochtend voor het eerst, en het brengt veel bij me boven. Ik heb 8 jaar geleden mijn dochter verloren, na een zwangerschap van bijna 7 maanden. Ik herken heel veel in jouw verhaal, ervaringen en gevoel. Het was een hele zware tijd. Na die eerste zwangerschap heb ik nog 3 zonen gekregen, allemaal gezond en wel en zonder complicaties geboren, waar ik uiteraard heel blij om ben.
Het verdriet verdwijnt nooit, maar slijt wel, is mijn ervaring. Nu erop terugkijkend heb ik er vrede mee, en kan ik met een liefdevol gevoel terugdenken aan mijn dochter, zonder nog de diepe pijn te voelen.
Ik wens je het allerbeste, hoop dat je het goed verwerkt (hebt), en leef erg met je mee.
liefs JO
zaterdag 2 juni 2007 om 14:44
Lieve Dutchie, Jo, Arwen, Jinny, en alle andere die ik vergeet bij naam te noemen maar niet vergeet natuurlijk. Dank jullie voor alle steun.
Jo: ik hoop dat ik er over 8 jaar net zo in sta als jij, met een nog vrediger gevoel dan nu. Het is zoals Arwen schrijft: het is pas en al een jaar geleden. De tijd vliegt. Vanavond om 20.00 uur ging de CTG erop, waarna het dodelijk stil werd.....
Mijn schoonouders zijn vanmiddag met mijn zwager en schoonzusje en aanhang naar Philip geweest en nu onderweg naar ons. Dat vinden wij fijn. Woensdag op Philip's geboortedag gaan wij zijn mooi grafje nog mooier maken. Het gaat ons goed, we zijn moe vandaag, de spanning is er.
Maar toch voelen we ons ok.
Liefs Parelhoen
Jo: ik hoop dat ik er over 8 jaar net zo in sta als jij, met een nog vrediger gevoel dan nu. Het is zoals Arwen schrijft: het is pas en al een jaar geleden. De tijd vliegt. Vanavond om 20.00 uur ging de CTG erop, waarna het dodelijk stil werd.....
Mijn schoonouders zijn vanmiddag met mijn zwager en schoonzusje en aanhang naar Philip geweest en nu onderweg naar ons. Dat vinden wij fijn. Woensdag op Philip's geboortedag gaan wij zijn mooi grafje nog mooier maken. Het gaat ons goed, we zijn moe vandaag, de spanning is er.
Maar toch voelen we ons ok.
Liefs Parelhoen
zaterdag 2 juni 2007 om 15:21
parelhoen, ook van mij een dikke en *;. ik lees je verhaal ook vanaf het begin mee en ik heb er echt veel bewondering voor hoe jij en je partner jullie best doen om dit een plekje proberen te geven.
ik hoop echt dat je snel zwanger gaat raken. niet om phillip te vergeten, maar wel om weer... ja ik weet eigenlijk niet wat ik wil zeggen, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.....:$
ik hoop echt dat je snel zwanger gaat raken. niet om phillip te vergeten, maar wel om weer... ja ik weet eigenlijk niet wat ik wil zeggen, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.....:$
zaterdag 2 juni 2007 om 16:14
Ik lees al die tijd al mee en ik heb al een aantal keren dit topic geopend met de bedoeling er een berichtje te plaatsen. Ik kan alleen de juiste woorden maar steeds niet vinden en klik dan ook steeds op 'sluiten'.
Ik weet nog zo goed hoe wij vorig jaar hebben gekletst, Parelhoen, over of we al dan niet gestript zouden worden omdat we allebei overtijd liepen. Ik weet dat ik ook rond de geboortedag van Philip nog gepost heb op jouw topic over strippen of het allemaal goed op gang was gekomen. 8 juni ben ik via een keizersnee bevallen van een gezonde dochter en toen ik 5 dagen later thuis kwam, zag ik als eerste jouw topic. Ongeloof hier, toen ik achter de pc zat. Dit kon toch niet waar zijn? Zo'n prachtig ventje, die zo lang gedragen is, die overlijdt voordat zijn ouders hem hebben kunnen leren kennen.... Ik weet nog dat ik gelijk weer naar boven ben gelopen om mijn Daphne een kus te geven.
Ik moet veel aan jullie denken, zo rond deze tijd. Volgende week wordt mijn dochter 1 jaar. En is het al weer 1 jaar geleden dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie prachtige Philip. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende periode. Ik brand een kaarsje, voor jullie Philip. :R
*;
Ik weet nog zo goed hoe wij vorig jaar hebben gekletst, Parelhoen, over of we al dan niet gestript zouden worden omdat we allebei overtijd liepen. Ik weet dat ik ook rond de geboortedag van Philip nog gepost heb op jouw topic over strippen of het allemaal goed op gang was gekomen. 8 juni ben ik via een keizersnee bevallen van een gezonde dochter en toen ik 5 dagen later thuis kwam, zag ik als eerste jouw topic. Ongeloof hier, toen ik achter de pc zat. Dit kon toch niet waar zijn? Zo'n prachtig ventje, die zo lang gedragen is, die overlijdt voordat zijn ouders hem hebben kunnen leren kennen.... Ik weet nog dat ik gelijk weer naar boven ben gelopen om mijn Daphne een kus te geven.
Ik moet veel aan jullie denken, zo rond deze tijd. Volgende week wordt mijn dochter 1 jaar. En is het al weer 1 jaar geleden dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie prachtige Philip. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende periode. Ik brand een kaarsje, voor jullie Philip. :R
*;
