Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zondag 11 juni 2006 om 10:38
Parelhoentje, wat erg voor jullie. Hier heb ik geen woorden voor...
Vrienden van een vriendin van mij hebben hun dochertje drie dagen na de bevalling verloren. Het heeft hen (vooral haar) heel erg gesteund om een website op te zetten over hun kindje (en ook voor hun kindje). Op de website staan foto's, gedichtjes, en elke dag een verslagje. Mensen die het lezen kunnen hierop reageren via die website.
Het heeft hen gesteund, misschien heb je er wat aan.
Heel veel sterkte en kracht gewenst, neem alle tijd.
Vrienden van een vriendin van mij hebben hun dochertje drie dagen na de bevalling verloren. Het heeft hen (vooral haar) heel erg gesteund om een website op te zetten over hun kindje (en ook voor hun kindje). Op de website staan foto's, gedichtjes, en elke dag een verslagje. Mensen die het lezen kunnen hierop reageren via die website.
Het heeft hen gesteund, misschien heb je er wat aan.
Heel veel sterkte en kracht gewenst, neem alle tijd.
zondag 11 juni 2006 om 10:49
Lieve Parelhoen,met tranen lees ik jouw verhaal. Wat een vreselijke gebeurtenis! Mijn nichtje haar dochtertje is vorig jaar een dag na de uitgerekende datum overleden. De bevalling is 1 dag later ingeleid. Zij heeft verder geen hulp gezocht bij anderen dan haar familie,waar zij gelukkig een hechte band mee heeft. Wel is ze op internet bij een lotgenoten-groep terecht gekomen,waar ze soms van zich af schrijft. Inmiddels is ruim 4 maanden zwanger van de 2de.
Ik kan niet anders,dan jullie ontzettend veel sterkte en wijsheid toe wensen! Woorden heb ik verder niet voor zo'n verschrikkelijke gebeurtenis.
Liefs,Carneool
Ik kan niet anders,dan jullie ontzettend veel sterkte en wijsheid toe wensen! Woorden heb ik verder niet voor zo'n verschrikkelijke gebeurtenis.
Liefs,Carneool
zondag 11 juni 2006 om 10:58
Parelhoen, gecondoleerd met het verlies van jullie zoon .
Vrienden van ons hebben hetzelfde meegemaakt, hun tweede kindje werd dood geboren. Ze hebben veel foto's, voet en handafdrukjes gemaakt en deze herrineringen hebben ook een vaste plaats in de kamer. Voor de grote zus, ze heeft een broertje, hij is er alleen niet meer. Hierna hebben ze nog twee kindjes gekregen.
De zus van mij vriendin verloor ook in de laatse week van haar zwangerschap hun zoontje. Ook na onderzoek is niet gebleken wat de oorzaak was. Ook zij heeft daarna een gezonde dochter gekregen.
Ik wens jullie veel sterkte met dit verlies en hoop ook voor jullie op een gezond kindje.
Sinne
Vrienden van ons hebben hetzelfde meegemaakt, hun tweede kindje werd dood geboren. Ze hebben veel foto's, voet en handafdrukjes gemaakt en deze herrineringen hebben ook een vaste plaats in de kamer. Voor de grote zus, ze heeft een broertje, hij is er alleen niet meer. Hierna hebben ze nog twee kindjes gekregen.
De zus van mij vriendin verloor ook in de laatse week van haar zwangerschap hun zoontje. Ook na onderzoek is niet gebleken wat de oorzaak was. Ook zij heeft daarna een gezonde dochter gekregen.
Ik wens jullie veel sterkte met dit verlies en hoop ook voor jullie op een gezond kindje.
Sinne
zondag 11 juni 2006 om 11:36
zondag 11 juni 2006 om 12:13
Toen ik de titel van je bericht zag, heb ik steeds geprobeerd het niet te lezen. Zelf zwanger durfde ik het eigenlijk niet aan. Maar ik vind dat ik toch even moet reageren. Het is vreselijk wat jullie hebben meegemaakt. Ik denk de grootste angst die je als (aanstaande) ouder kunt hebben. Onvoorstelbaar verdrietig. Je leeft zoveel maanden toe naar iets moois en dan eindigt het zo abrupt...
Ik vind het moedig van je dat je je verhaal hier vertelt. Ik wens jou en je partner heel veel sterkte de komende tijd. En ik hoop dat je de steun blijft voelen van iedereen om jullie heen. *;
Ik vind het moedig van je dat je je verhaal hier vertelt. Ik wens jou en je partner heel veel sterkte de komende tijd. En ik hoop dat je de steun blijft voelen van iedereen om jullie heen. *;
zondag 11 juni 2006 om 13:21
zondag 11 juni 2006 om 16:13
Gecondoleerd met het overlijden van jullie zoontje. Wat een groot verlies. Alle vreugde om jullie lieve kleine man in één klap weg. Weg is de droom. Verschrikkelijk!!!! Ik hoop dat jullie veel steun en liefde bij elkaar blijven vinden om dit te verwerken.
Een kennis van mij was zwanger en in dezelfde week uitgerekend. Met 37 weken gingen zij naar de verloskundige voor een gewone controle. Daar hoorden ze het hartje niet meer. Ook hun kindje was overleden, een meisje. Voor mij was het net of mijn kindje overleden was, omdat ik het me zo kon voorstellen hoe jouw droom, roze wolk, of hoe je het dan ook noemen wilt, plotseling knapt. En ik vond het ook echt oneerlijk. Waarom mocht hun kindje niet leven? Het is ook oneerlijk!!!!
Zij hebben ook foto's van haar gemaakt en zelfs een voet en handafdrukje. Gelukkig kregen zij een kraamhulp die hier veel ervaring mee had en heeft hun een beetje bij kunnen staan.
Ik denk dat ik je geen advies kan geven uit ervaring, maar blijf praten, desnoods schreeuwen, dat maakt echt niet uit. Jullie hebben jullie zoon niet mogen kennen, maar het is en blijft jullie eerste kindje. Van je af schrijven hielp die kennis heel goed. Wat je ook doet, maakt niet veel uit. Jij moet je er 'prettig' bij voelen, voor zover je het prettig kan noemen. En neem de tijd die jullie nodig hebben.......ondanks wat mensen ook zeggen...neem de tijd...
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte!!
Liefs, Mim
Een kennis van mij was zwanger en in dezelfde week uitgerekend. Met 37 weken gingen zij naar de verloskundige voor een gewone controle. Daar hoorden ze het hartje niet meer. Ook hun kindje was overleden, een meisje. Voor mij was het net of mijn kindje overleden was, omdat ik het me zo kon voorstellen hoe jouw droom, roze wolk, of hoe je het dan ook noemen wilt, plotseling knapt. En ik vond het ook echt oneerlijk. Waarom mocht hun kindje niet leven? Het is ook oneerlijk!!!!
Zij hebben ook foto's van haar gemaakt en zelfs een voet en handafdrukje. Gelukkig kregen zij een kraamhulp die hier veel ervaring mee had en heeft hun een beetje bij kunnen staan.
Ik denk dat ik je geen advies kan geven uit ervaring, maar blijf praten, desnoods schreeuwen, dat maakt echt niet uit. Jullie hebben jullie zoon niet mogen kennen, maar het is en blijft jullie eerste kindje. Van je af schrijven hielp die kennis heel goed. Wat je ook doet, maakt niet veel uit. Jij moet je er 'prettig' bij voelen, voor zover je het prettig kan noemen. En neem de tijd die jullie nodig hebben.......ondanks wat mensen ook zeggen...neem de tijd...
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte!!
Liefs, Mim
zondag 11 juni 2006 om 18:01
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle lieve woorden en steun.
Dat alleen al doet enorm goed. Verder ben ik blij, al is het pas sinds 2 of 3 weken, deze plek ontdekt te hebben en nu al te ervaren via deze weg zoveel hulp te krijgen. Sommigen van jullie hadden al eerder op mijn 'strippen' vraag gereageerd van kort geleden en ik ben blij met jullie reacties.
Voor de zwangeren onder jullie: ik heb enorm genoten van mijn 9 maanden zwangerschap, deze was zo heerlijk en ik heb een zeer voorspoedige tijd gehad. Ik heb er ook echt van genoten, van die prachtige buik die maar groeide en groeide en langzamerhand reactie ging geven, eerst van binnen uit, later ook voelbaar aan de buitenkant. Ik heb echt een fijn gevoel hierover. Ik heb voor mezelf niet echt een dagboek gemaakt, maar wel 2 keer een heel uitgebreid ervaringsverhaal opgeschreven en dat heb ik gisteren teruggelezen. Zo verdrietig en zo mooi meteen dat ik dat heb gedaan. Ik heb het met een lach en een traan teruggelezen. Zo heeft mijn vriend vanaf het moment dat wij wisten dat Philip in de buik zat, elke avond voor het slapengaan, zijn hand op dezelfde plek op mijn buik gelegd, dus ook toen die nog plat was. Al vanaf dat ik wel, en mijn vriend nog niets kon voelen, was er reactie van binnenuit. Dat is toch prachtig!
Vandaag ben ik terug geweest naar het ziekenhuis, voor controle, mijn blaas is nogal van slag. Komt allemaal goed. Maar de zuster die ons vorige week begeleid had met het voor het eerst zien van Philip (Philip is na de geboorte van het hoofdje gehaald in de OK omdat het niet meer verder ging en dus zagen wij hem pas 1 uurtje later), die begeleide mij vandaag weer en ik had toch nog behoefte Philip te zien. Wij hebben er bewust voor gekozen Philip in het ziekenhuis te laten. Zij is voor mij gaan kijken en later met Philip naar de verloskamers gekomen. Ik heb nog heerlijk naar hem kunnen kijken, aan hem kunnen voelen, foto's zelf kunnen maken (had vorige week de zuster gedaan, ik was te wous van de morfine, narcose, ruggeprik...). Hij was wel weer veranderd, maar het was zo intens fijn nog even met mijn zoon te zijn. Ik heb over zijn buikje gewreven, zijn kleertjes nog eens aangeraakt en weet nu dat hij morgen naar een hele mooie plek gaat. Dat is een gerust gevoel.
Voor alle mensen nogmaals: hartelijk dank voor jullie steun en voor de tip van de site lieve engeltjes, ik ga zeker kijken!
Parelhoen
Dat alleen al doet enorm goed. Verder ben ik blij, al is het pas sinds 2 of 3 weken, deze plek ontdekt te hebben en nu al te ervaren via deze weg zoveel hulp te krijgen. Sommigen van jullie hadden al eerder op mijn 'strippen' vraag gereageerd van kort geleden en ik ben blij met jullie reacties.
Voor de zwangeren onder jullie: ik heb enorm genoten van mijn 9 maanden zwangerschap, deze was zo heerlijk en ik heb een zeer voorspoedige tijd gehad. Ik heb er ook echt van genoten, van die prachtige buik die maar groeide en groeide en langzamerhand reactie ging geven, eerst van binnen uit, later ook voelbaar aan de buitenkant. Ik heb echt een fijn gevoel hierover. Ik heb voor mezelf niet echt een dagboek gemaakt, maar wel 2 keer een heel uitgebreid ervaringsverhaal opgeschreven en dat heb ik gisteren teruggelezen. Zo verdrietig en zo mooi meteen dat ik dat heb gedaan. Ik heb het met een lach en een traan teruggelezen. Zo heeft mijn vriend vanaf het moment dat wij wisten dat Philip in de buik zat, elke avond voor het slapengaan, zijn hand op dezelfde plek op mijn buik gelegd, dus ook toen die nog plat was. Al vanaf dat ik wel, en mijn vriend nog niets kon voelen, was er reactie van binnenuit. Dat is toch prachtig!
Vandaag ben ik terug geweest naar het ziekenhuis, voor controle, mijn blaas is nogal van slag. Komt allemaal goed. Maar de zuster die ons vorige week begeleid had met het voor het eerst zien van Philip (Philip is na de geboorte van het hoofdje gehaald in de OK omdat het niet meer verder ging en dus zagen wij hem pas 1 uurtje later), die begeleide mij vandaag weer en ik had toch nog behoefte Philip te zien. Wij hebben er bewust voor gekozen Philip in het ziekenhuis te laten. Zij is voor mij gaan kijken en later met Philip naar de verloskamers gekomen. Ik heb nog heerlijk naar hem kunnen kijken, aan hem kunnen voelen, foto's zelf kunnen maken (had vorige week de zuster gedaan, ik was te wous van de morfine, narcose, ruggeprik...). Hij was wel weer veranderd, maar het was zo intens fijn nog even met mijn zoon te zijn. Ik heb over zijn buikje gewreven, zijn kleertjes nog eens aangeraakt en weet nu dat hij morgen naar een hele mooie plek gaat. Dat is een gerust gevoel.
Voor alle mensen nogmaals: hartelijk dank voor jullie steun en voor de tip van de site lieve engeltjes, ik ga zeker kijken!
Parelhoen
zondag 11 juni 2006 om 20:28
Ja helaas kan ik je pijn en tranen begrijpen. Ik ben ook mijn zoontje Jort* verloren. Weliswaar eerder in de zwangerschap, nl met 6 maanden. Maar je leeft er zo intens naartoe. Ik mag mij nog gelukkig prijzen met een gezonde zoon (was een tweeling) maar dat is echt een schrale troost.
Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat Jort* overleed. Wij hebben hem toen laten cremeren, samen met mijn vriend heb ik afscheid genomen van ons kindje. Heel heftig!
Het plan is om hem uit te strooien over zee, maar moet bekennen dat hij nog steeds op de schoorsteenmantel staat. Op de een of andere manier heb ik er moeite mee om het daadwerkelijk te doen.
Jazeker ik denk er echt niet meer elke dag aan en hoef er zeker niet elke dag of week om te huilen ofzo, maar dat gevoel diep van binnen... nee dat gaat denk ik nooit meer weg (en dat wil ik ook niet).
Ik wens je iig heel veel sterkte toe met het dragen van dit grote verlies, neem er de tijd voor.
Liefs, barrel
Het is inmiddels meer dan een jaar geleden dat Jort* overleed. Wij hebben hem toen laten cremeren, samen met mijn vriend heb ik afscheid genomen van ons kindje. Heel heftig!
Het plan is om hem uit te strooien over zee, maar moet bekennen dat hij nog steeds op de schoorsteenmantel staat. Op de een of andere manier heb ik er moeite mee om het daadwerkelijk te doen.
Jazeker ik denk er echt niet meer elke dag aan en hoef er zeker niet elke dag of week om te huilen ofzo, maar dat gevoel diep van binnen... nee dat gaat denk ik nooit meer weg (en dat wil ik ook niet).
Ik wens je iig heel veel sterkte toe met het dragen van dit grote verlies, neem er de tijd voor.
Liefs, barrel
zondag 11 juni 2006 om 20:32
ach lieve meid ik weet niet wat ik moet zeggen
gecondoleerd met het verlies van jullie zoon en dat jullie de liefde en de kracht op kunnen brengen om dit verlies samen te dragen
heel veel sterkte!*;
er schijnt trouwens een boek te zijn dat heet "met lege handen" dat is geschreven door een vrouw die ook haar kindje is verloren .
misschien heb je er wat aan??
gecondoleerd met het verlies van jullie zoon en dat jullie de liefde en de kracht op kunnen brengen om dit verlies samen te dragen
heel veel sterkte!*;
er schijnt trouwens een boek te zijn dat heet "met lege handen" dat is geschreven door een vrouw die ook haar kindje is verloren .
misschien heb je er wat aan??
